Met dit aan de legendarische oneliner van Barack Obama schatplichtige motto zet Lunch Garden zich in de vitrine als een propere, gezellige en budgetvriendelijke plaats om met het hele gezin een lekker hapje te gaan eten. Dus dacht men bij den Beerschot, toen ze enkele uren voor de cruciale wedstrijd tegen Beveren constateerden dat de traiteur de bestelde sportmaaltijd om een of andere reden niet had afgeleverd op de club : "Geen paniek, we maken van de nood een deugd en gaan lekker een schoteltje verorberen in de Lunch Garden. 't Kost niet veel en 't kan misschien ontspannend en team-versterkend werken." Edoch, niks gekort. De Mannekes gingen opnieuw roemloos de boot in. Volgens mij had die Brillant een dubbele portie friet met vol-au-vent besteld. Zoals hij bij die penaltyfase stond te verdedigen op Badash, dat was niet één maar vijf stappen te traag. Als naast dergelijke aan FC De Kampioenen refererende toestanden ook nog de schuldenberg buitenissig hoog blijkt op te lopen en de supporters zich ernstig gaan misdragen en de boel gaan afbreken, dan lijkt het mij voor de Antwerpenaars hoog tijd om een stapje terug te zetten en op een lager niveau wat af te koelen en orde op zaken te stellen.

Cercle, dat vind ik een ander verhaal. Da's een sympathieke en deftige club, euh sorry..., vereniging bij wie dit seizoen zowat alles tegenslaat wat kan tegenslaan. Eigenlijk heeft Eidur Gudjohnsen hen een lelijke pad in de korf gezet. Eerst laat hij zich overhalen om voor groenzwart te gaan spelen. Ze bouwen vol goede moed hun ploeg op rond de Ijslander, maar die laat hen vervolgens midden in 't seizoen ijskoud in de steek "for a fistfull of euros" van Bart "het zonnekanon" Verhaeghe. Dit terwijl hij reeds zo rijk is als de zee diep. Neen, ik vind zulks niet van veel "grandeur" getuigen.

Iets wat mij wel verheugt is de vaststelling dat de topclubs, in het vooruitzicht van Play-Off I, stilaan op kruissnelheid geraken. Bij Anderlecht keert de technisch oogstrelende Mati Suarez terug en geeft Ronald Vargas de voorzet waaruit De Sutter scoort. Als je in acht neemt dat ze daar ook nog balvaardige spelers als Biglia, Jovanovic, Bruno, Praet en, last but not least, "Dieu" hebben lopen (al moet deze laatste door zijn eigen domme schuld nog enkele schorsingsdagen uitzitten), dan weet je dat coach John van den Brom een lekker team tussen de lijnen kan brengen. Ook de Club gaat in stijgende lijn. Donk, Vadis en Vazquez zorgen voor een sterk middenveld, Refaelov en Lestienne (al lijkt de Waal, na zijn blessure, nog geen top) voor snedige flanken, achterin is Duarte een meevaller en met Bacca hebben ze een echte "goleador" in de rangen. Minpunt : hun bank puilt, afgezien van de reeds genoemde Gudjohnsen, niet bepaald uit van het talent. Genk heeft een aantrekkelijk team waar voetbal in zit en dat veel ervaring heeft opgedaan in de Europese matchen. Standard tenslotte heeft reeds enkele keren getoond dat het veel jong talent in zijn elftal heeft en dat ze, als ze in hun dagje zijn, elke ploeg kunnen pijn doen.

Dus : laat maar komen, die Play-Offs.

Voor wat betreft onze van voetbalintellect bulkende Superklasse "De Zande" wens ik voor deze week één team een keer speciaal in het zonnetje te zetten, met name het in de middenmoot residerende "Kailua Kona" van collega Amar Baïda. Amar is, naast vele anderen, reeds jaren een trouwe deelnemer aan onze SK. Voor deze jaargang koos hij dus voor de hierboven vermelde exotische benaming. Enig googlen leerde mij dat Kailua een toeristisch plaatsje is in het aan de westkust gelegen Kona-district van het wereldberoemde eiland Hawaï. Ik vroeg mij af : wat is de link tussen Amar en dit zonovergoten stadje? Omdat ik niet direct zelf een antwoord kon bedenken, heb ik hem een keer gebeld om het te vragen. En wat bleek?  In de periode augustus-september van vorig jaar was Amar zich aan het voorbereiden op deelname aan een halve triathlon, dit nadat hij reeds met succes een kwart triathlon had afgerond. Blijkbaar helemaal gebeten door deze microbe, is onze collega de droom gaan koesteren ooit een keer deel te nemen aan dè oer-triathlon, meer bepaald de beruchte en gevreesde "Ironman". En, waar gaat deze elk jaar in oktober door? Juist, in Hawaï, met start en aankomst op de pier van Kailua. Jammer genoeg heeft Amar ondertussen een vervelende voetblessure opgelopen die hem nog voor enige tijd het trainen zal beletten. Bij deze wensen wij hem van harte een grondige genezing toe zodat hij binnen afzienbare tijd opnieuw kan beginnen lopen, fietsen en zwemmen. En dan, wie weet...

Tot in den draai.

(Peter).     

      

  

 

  

  

Rik De Saedeleer kon vaak gevat uit de hoek komen, maar bij mij is dit de oneliner die voor altijd in mijn geheugen is blijven plakken. We schrijven 20 november 1985. De Rode Duivels waren in hun toenmalige kwalificatiereeks tweede geëindigd en dienden twee barrageduels te spelen tegen Nederland, dit om uit te maken wie er in juni 1986 zou mogen deelnemen aan de WK-eindronde in het verre Mexico. Barragematchen! Tegen "d'Ollanders"! 't Was dus erop of eronder tegen het land dat we zowel verfoeiden als bewonderden. Het land waar we reeds tientallen vurige derby's mee uitgevochten hadden. Op de Heizel wonnen wij de eerste wedstrijd met een krappe 1-0. Deze voorsprong dienden we een maand later, op die bewuste ijskoude novemberavond, te verdedigen in de return in Rotterdam. Aanvankelijk bleven onze jongens in een ondanks die lage temperaturen overvolle en kolkende Kuip goed overeind. De organisatie stond er en keeper Jean-Marie Pfaff diende weinig werk op te knappen. In de tweede helft gingen onze noorderburen opportunistischer voetballen met lange ballen voor de pot en daaruit wisten ze op korte tijd twee keer te scoren. Op dat ogenblik, met nog 20 minuten op de klok, was Nederland virtueel geplaatst. In de tribunes waren de vele duizenden Oranje-supporters massaal begonnen met het verkopen van het vel van de beer en klonk het "We gaan naar Mexico" luid en al polonaise dansend van de tribunes. Dit voorbarig zingende en feestende thuispubliek werkte als een rode lap op een stier en onze Duivels trokken alle registers open. Het trotse Nederland werd met de minuut meer en meer tegen zijn eigen goal gedrukt. Er volgden grote kansen maar die werden gemist. In nagenoeg alle huiskamers van de Lage Landen zat iedereen op het puntje van zijn stoel. Wie zou het halen? Het leek alsof de goden die avond de op het laatst als bange wezels achteruit lopende Hollanders gunstig gezind zouden zijn en het is in die context dat Rik De Saedeleer de bovenaan vermelde zinsnede eruit stiet. De manier waarop hij dit deed zal ik nooit vergeten : de wanhoop nabij, smachtend naar verlossing. En die kwam er door die machtige kopstoot van Georges Grün zes minuten voor tijd. De rest is geschiedenis : wij naar Mexico alwaar we een prachtige campagne speelden met een schitterende vierde plaats als eindresultaat.

Voor mij was Rik De Saedeleer één van die figuren van wie je als kind het gevoel had dat ze er altijd al geweest waren en dat ze er voor altijd zouden zijn. Zoals Koning Boudewijn, weerman Armand Pien of Will Tura. Het stemt mij een beetje droef te moede telkens ik er mee geconfronteerd wordt dat ook die iconen sterfelijk zijn en op een dag voorgoed verdwijnen. Maar, met alle respect : de doden dienen te worden begraven. RDS was een kei in zijn vak, maar dit belet niet dat ik Filip Joos eigenlijk even graag een matchke hoor verslaan. Of Frank Snoeks, die vind ik helemaal top. Let wel : ik heb het over Frank Snoeks, niet over Frank Raes.

Voor wat betreft onze pittoreske Jupiler League wordt het, in het vooruitzicht van de Play-Offs, best interessant. Ik bedoel : Anderlecht lijkt toch niet zo oppermachtig. Ze zijn te pakken en het rommelt in hun huishouden. 't Zal mij benieuwen hoe John van den Brom dit alles gaat managen. Dit is zo een periode waarin een beloftevolle trainer kan bewijzen dat hij daadwerkelijk een grote is. Met name als zijn ploeg, in het aanzicht van "money time", in een dip verzeild geraakt. Dan wordt, qua coaching, het kaf van het koren gescheiden. Zij die, middels het betokkelen van de juiste snaren en het nemen van de juiste beslissingen, de trein op tijd weer op het juiste spoor weten te krijgen : dat zijn de echte toppers.

Tot slot kom ik met graagte nog even terug op de vriendschappelijke wedstrijd die we vorige vrijdag met het personeel van onze geliefde instelling speelden tegen de jongens van het alom gevreesde Metallurg Tweetakt. Steunend op een waakzame keeper, stabiele defensie, bijwijlen vlot combinerend middenveld en een hard werkend aanvalsduo wisten we hen in te blikken met maar liefst vijf tegen twee. Cruciaal was de dubbele goal van midmid Kristof De Meulemeester, twee quasi computergestuurde missiles die bij de tegenstander insloegen als een bom en ons het gevoel gaven dat we wel degelijk over de nodige striking power beschikten. Vermeld weze zeker ook het spelplezier en de inzet en sportiviteit bij alle spelers, alsmede de derde helft die eveneens van een degelijk niveau was.

Tot in den draai,

(Peter).

  

   

        

Wat hiervan de oorzaak is bij de christelijke vakbond, dat hebt u de voorbije dagen ruimschoots in de gazetten kunnen lezen. Bij blauwzwart had het met twee dingen te maken. Eén : Donk, Odjidja en Lestienne hadden het eerste uur nagenoeg al hun poeder verschoten en kregen het op 't einde niet meer belopen. Twee : tegelijk gaf John van den Brom zijn ploeg een boost met de radicale inbreng van De Sutter, Armenteros en De Zeeuw. Met name deze laatste nam met de nodige Hollandse flair het heft in handen en zorgde voor een ingenieus beslissend pasje. Eigenlijk vond ik gisteren de basiself van Brugge sterker dan die van Anderlecht. Maar : blijkbaar was de bank van de regerende landskampioen veruit de meerdere van die van Jan Breydel. In dit verband staat er vandaag een interessant artikeltje in Het Laatste Nieuws. Hierin wordt berekend dat Club 28,5 % van zijn tegengoals slikt in het laatste kwartier. Dus : de wisselspelers zijn vooralsnog veel te weinig in staat om het in het laatste deel van de match op gelijkwaardige wijze over te nemen van de basisspelers op het moment dat deze laatsten hun tank leeggespeeld is. Er is een onevenwicht : spelers als Gudjohnsen en Hoefkens zijn "over the top" en jongeren als De Bock en Adu zijn weliswaar talentvol maar misschien nog wat groen achter hun oren. "On the bench" van paarswit daarentegen zitten kwaliteitsvolle en ervaren voetballers op de top van hun kunnen. Bovendien : JVDB blijkt communicatief dermate onderlegd dat hij er voluit in slaagt zijn bank hongerig, gemotiveerd en positief ingesteld te houden, iets wat heel wat andere coaches (zoals Garrido?) veel minder lukt. Een trainer die het steeds opnieuw gedaan krijgt zijn wisselspelers mentaal optimaal te "prepareren" zodanig dat dezen, wanneer hij ze inbrengt, voor hem wedstrijden die moeilijk aan het verlopen zijn toch nog over de streep weten te trekken, wel, da's een kei in zijn vak. Remember Massimo Bruno die middels een geknipte voorzet op Dieu voor RSCA de poort naar de Champions League openbeukt. Of Iakovenko en Tom De Sutter die als gretige stand-ins steeds opnieuw de weg naar de netten weten te vinden.

Samengevat : voor mij is de conclusie van de voorbije vaderlandse oer-topper zonder meer positief. Club kan en mag, voetballistiek gezien, zijn voet gerust naast die van de Brusselaars zetten. Die 18 punten verschil in 't klassement zeggen iets, maar zeggen lang niet alles. Als liefhebber ben ik blij dat de topclubs blijkbaar meer aan mekaar gewaagd zijn dan velen aanvankelijk dachten en blijf ik aldus hopen op een spetterende play-off I.

Nog iets over Nzolo. Ik vond hem een redelijke wedstrijd fluiten. Jazeker, die eerste goal was buitenspel, maar daar had ik geen probleem mee. Vorig jaar immers werd Bacca in Constant Vanden Stock enkele keren compleet onbegrijpelijk afgevlagd voor buitenspel, dus het reglementair onterecht toegekende doelpunt van Odjidja zie ik als een aanvaardbare compensatie hiervoor. Ik weet wel, zulks is niet direct een "politiek" correcte, rechtlijnige manier van denken, maar hey...this is Belgium : land van bricoleurs, loodgieters, foefeloplossingen en fiscale achterpoortjes. Er is een ander aspect aan Jérômes arbitrage waar ik mij meer aan stoor, met name het feit dat hij, in geval van een "beloftevolle" vrije trap, de muur nooit op 9 meter zet. Hij neemt steeds kleine pasjes waardoor de muur steevast op ongeveer 8 meter van de bal terechtkomt. Bovendien laat hij toe, door de andere kant op te kijken, dat de verdedigende partij, die steeds gaat trachten "en bloc" systematisch wat op te schuiven, er nog 20 à 30 centimeter "afknijpt".  Lepe Efong doet dit volgens mij doelbewust. Enerszijds int hij van de ene ploeg de credits omdat hij hen een kansrijke vrije trap toekent, anderszijds zorgt hij ervoor dat -in geval achteraf zou blijken dat hij die vrije trap ten onrechte of te licht zou geblazen hebben- de mogelijkheid dat er een doelpunt uit voortvloeit met minstens de helft wordt verkleind. Immers : als de vrije trap wordt gemist, dan kraait nadien geen haan meer naar het feit dat hij eventueel ten onrechte zou geblazen zijn, maar mocht er uit gescoord worden, dan zijn de rapen gaar en wordt de scheids er in de media keihard op afgerekend. Dus : door stiekem in de hand te werken dat de muur een stuk dichter staat dan de vereiste negen meter weet Nzolo de kans op dergelijke voor hem vervelende scenario's aanzienlijk te verkleinen. Dit alles lijkt misschien een detail, maar op die manier kon de Club gisteren drie "lekkere" vrije trappen in de buurt van de zestien (o.a. die laatste na die "rode" fout van Nuytinck op Trickovski) niet ten volle nemen zoals het hoort. De muur stond simpelweg te dicht.

Dergelijke kromme "kleine percentjes, rijke ventjes"-filosofie is niet besteed aan de deelnemers van onze geliefde Superklasse. Zij strijden manmoedig en met open vizier. Geen kotenduikerij of verborgen agenda's, maar wel vrank en vrij met elkaar de degens kruisen onder het onverslijtbare motto : "Moge de beste winnen." En wie die beste uiteindelijk zal blijken te zijn, de spanning rond de uitkomst van dit vraagstuk wordt met de week groter.

Benny 628, Ben 626, Pim 610, Patrick 604, Kristof T. 597,...

Tot in den draai,

(Peter).   

      

     

  

Gelukkig zijn er ook jongens als Dries Mertens. Als vroegere jeugdspeler van Anderlecht en Gent werd deze Leuvenaar door beide clubs letterlijk te licht bevonden om deel te mogen uitmaken van hun A-kern. Drieske bleef echter niet bij de pakken zitten maar zocht een goede oplossing. Hij zette doelbewust een stap terug en ging spelen in de Nederlandse Eerste Divisie (equivalent van onze Tweede Klasse), dit bij AGOVV uit Apeldoorn. Daar is op dat moment ene John van den Brom de trainer en onder zijn bekwame vleugels maakt Mertens een prima ontwikkeling door en wint hij in 2008 de zogenaamde Gouden Stier, bij onze noorderburen de trofee voor beste speler in de Eerste Divisie. Van Apeldoorn gaat het in 2009 naar Utrecht en ook daar groeit de vleugelspits met zijn vinnige, doelgerichte en aantrekkelijke acties binnen de kortste keren uit tot dè publiekslieveling. In juni 2011 meldt PSV zich en de lampenclub legt vele miljoenen op tafel om hem aan te werven. Ook in Eindhoven excelleert de voorheen in België te min bevonden aanvaller nagenoeg wekelijks en vermaakt hij het publiek zeer regelmatig met prachtige doelpunten.

Echter, niet enkel als speler is Dries Mertens een kanjer, ook als mens geeft hij blijk van enig niveau. Intelligent, welbespraakt, steeds goedgemutst en beleefd, gezond ambitieus en zelfbewust op een gepaste wijze, versta : zonder over te komen als een dikkenek. En, last but not least : met het hart op de juiste plaats. Vorige zaterdag scoorde hij enig mooi uit een vrije trap waarna hij op pakkende wijze eer betoonde aan zijn vanuit de loges toekijkende verlamde ex-ploegmaat Mihai Nesu.

Da's wat anders dan straalbezopen met een patserige gestenbak een tankstation binnendonderen...

Tot zover mijn preek van de week. Ik keer nog even terug op de voorbije speeldag binnen onze vaderlandse hoogste voetbalklasse. Hetgeen mij opviel was het prima spel dat Club gedurende een half uur op de mat legde tegen Sporting Lokeren. Hoopgevend, want het is helemaal niet vanzelfsprekend om het gedisciplineerde en stugge elftal van Peter Maes op een dergelijke manier de wil op te leggen. Toch liet blauwzwart de tricolores toe om zich terug in de match te knokken, zelfs in die mate dat ze op de valreep nog bijna alles kwijt speelden. Ik weet wel, de scheids had rood moeten trekken voor minimaal één Lokeraar, maar dit neemt niet weg dat het team van coach Garrido nog heel wat progressie kan en moet maken op vlak van mentaliteit. Ze verdienen genoeg, me dunkt.

Volgend weekend staat er weer een Super-Sunday gepland om duimen en vingers bij af te likken. Standard-Genk en Brugge-Anderlecht. Als je 't mij vraagt vormt dit voor de Jan Breydel-jongens dè uitgelezen mogelijkheid om, na een seizoen vol kommer en kwel, recht te krabbelen en hard terug te slaan. En van deze keer moet er niemand komen aandraven met slappe excuses : wie wint is de beste. Punt aan de lijn.

Verrassende wending ondertussen in onze ons na aan het hart liggende Superklasse. Ben Dewyn heeft in één forse ruk een zeer aanzienlijk deel van zijn achterstand op leider Benny Vanderschaeghe goedgemaakt, hiermede de wat verloren gegane spanning weer helemaal aanscherpend. Elf puntjes nog bedraagt het verschil. Ook Pim Houwen zet zijn spectaculaire achtervolgingsrace onverdroten voort en staat op vandaag op een schitterende derde plaats.

Dus : het kan nog alle kanten uit.

Tot in den draai.

(Peter).  

      

     

Laat ons deze uitdrukking voortaan beschouwen als hèt schoolvoorbeeld van een contradictio in terminis. Immers, enkele dagen geleden vertelde Jelle Van Damme al lachend in de krant dat hij, met al die nieuwe Roemeense ploegmaats bij Standard, voortaan beter op zijn auto ging moeten letten. Volgens mij een leuk en zeker niet kwaad bedoeld grapje, maar de media uit het land van voormalig dictator Ceaucescu voelden dit niet als dusdanig aan. Uit hun reacties bleek dat het mopje van stoere Jelle hen serieus in 't verkeerde keelgat was geschoten. 

De gemiddelde intelligentie van een volk herken je aan de mate waarin het af en toe met zichzelf de draak kan steken. En 't zelfde geldt voor religies. Zelfrelativering : hèt kenmerk bij uitstek van de wijze en geestelijk gezonde mens.

Een andere in het oog springende kwestie is terug te vinden in Het Laatste Nieuws van vandaag. In een artikeltje op pagina 38 beschuldigt Samuel Eto'o de Kameroense voetbalbond ervan hem te willen vermoorden. Deze voormalige wereldberoemde spits van Barcelona en huidig ploegmaat van Mbark Boussoufa bij Anzhi Makhachkala heeft immers in het verleden de bestuurstop van zijn geboorteland als "incompetent en corrupt" bestempeld en beweert dat deze lieden hem heden ten dage om die reden naar het leven staan. Aldus gaat hij nergens meer heen zonder zijn bodyguards. Nog een geluk dat François De Keersmaecker geen Kameroens bloed door zijn aderen heeft stromen, nietwaar Georges Leekens?

Soit. Keren we nog even terug naar de voorbije speeldag binnen onze vrolijke Jupiler League.

Het eerste wat mij opviel is dat Anderlecht opnieuw zijn wedstrijd won maar dat dit alweer gepaard ging met heel wat polemieken rond discutabele arbitrale beslissingen die paarswit in niet onaanzienlijke mate tot voordeel strekten. Ik heb het dan niet eens over die fase op 't einde waarin Proto geblesseerd blijft liggen en de ref pas dertig seconden later fluit om het spel stil te leggen, dit op een moment dat Beveren kans leek te hebben op een doelpunt. Hoewel het wat warrig overkwam, kon ik de scheids in deze wel volgen. Neen, er waren voordien reeds enkele andere gebeurtenissen geweest die mij meer aanzetten tot het fronsen der wenkbrauwen. In minuut 53, bij een 1-0-voorsprong voor de Waaslanders, wordt Badash totaal ten onrechte afgevlagd in een kansrijke positie. Drie minuten later had Kanu zijn tweede geel kunnen en misschien ook wel moeten krijgen voor het aantrappen van Remacle langs achteren, diezelfde Kanu die seconden daarna de assist geeft waaruit Mbokani de gelijkmaker scoort. En die charge van Iakovenko op Stijn De Smet... Misschien wou ref Boucaut zijn rode kleurtjes gaaf en op zak houden om er op Sint-Valentijn zijn huis mee te versieren.

En wat gezegd van Kenny Thompson. 'k Vraag mij af wat die nu het meest zou hebben : haar of hersenen? Hoe opzichtig bloedrood, dom en overbodig kan een overtreding zijn? Toch denk ik dat ook zonder de uitsluiting van de rudimentaire OHL-verdediger Club aan het langste eind zou getrokken hebben. Het speelde eindelijk nog eens een behoorlijke match. Er zat muziek in : een voetballend middenveld met Donk, Odjidja en Vazquez, snelle en technisch vaardige flankspelers met Refaelov en Lestienne en voorin een goalgetter met Bacca. Toch was er dat ene geniale tikje nodig van ervaren rot Eidur Gudjohnsen om het team van coach Vangeneugden op de knieën te krijgen. De Ijslander valt in, fluistert spitsbroeder Lior Refaelov in het oor dat hij de dubbelpas met hem moet zoeken en seconden later nemen ze exact op die wijze de Leuvense defensie te grazen. Straf...

By the way, nog iets. Er valt veel te zeggen over de kwaliteit van onze vaderlandse spelleiders, maar de beslissing waarmee de jonge Lardot zijn lijntjesman terecht overrulde en de goal van Lestienne aldus tot een geldige treffer maakte, dat vond ik sterk werk. Ik vind : als 't goed is moeten we het ook zeggen...

Tot slot nog een vraagje voor het olijke duo Mannaert&Verhaeghe :  hebben jullie gelet op de prestatie van Colin Coosemans tegen RSCA? En is dat niet diens zoveelste sterke performance sinds hij op uitleenbasis op de Freethiel onder de lat staat?  Laat die Koen Casteels maar rustig knokken voor zijn plaats in Hoffenheim en hou dat geld nu maar lekker op zak. Allé, ge doet ermee wat ge wilt maar 't is maar een keer zeggen...

En, hoe zit het ondertussen in onze leuke Superklasse "De Zande", de arena waar wij elkaar op wekelijkse basis onvervaard en fris van de lever bekampen? Wel, Benny blijft de ongenaakbare leider. 't Is in de subtop dat we enige verschuivingen kunnen waarnemen. Ben heeft zich naar een mooie tweede plaats geknokt. Ook Marieke, Patrick en Pim weten zich stabiel in de hoogste regionen te handhaven. Het lijken mij voornamelijk Frederik en Jonas te zijn die week na week wat wegzakken. Maar misschien is het bij hen zoals bij sommige boksers die zich, schijnbaar uitgeteld, enkele tellen in de touwen laten "hangen" om dan, zoals een duiveltje uit een doosje, de kop vanuit de kas te rechten en hun opponent quasi vanuit het niets een venijnige rechtse hoek toe te dienen.

Tot in de draai.

(Peter).

 

           

Kijk, ik weet en aanvaard zelfs tot op zekere hoogte dat geld veel moois besmeurt en kapotmaakt. Da's altijd al zo geweest en zal altijd zo zijn. Maar : er zijn grenzen. De kleine, hard werkende sportliefhebber bedotten door hem zijn wekelijks matchke af te nemen en hem in de plaats een in scène gezette farce voor te schotelen, da's erover. Op den duur schiet er helemaal niks meer over om nog een beetje in te kunnen geloven. Derhalve verlang ik in deze naar een integere, meedogenloze en vakbekwame superflik, een "untouchable" in hart en nieren, die als een soortement van niet af te stoppen robocop achter die op winstbejag beluste maffiosi aangaat en hen allemaal, van hoog tot laag, onderbrengt waar ze thuis horen : in de diepste krochten van den bak.

Zal dit ooit gebeuren? Ik vrees ervoor. Het geld heeft ook de sportwereld vast in een verstikkende houdgreep.

In weerwil van wat ik hierboven zeg, kan ik niet ontkennen enige sympathie te voelen voor Paul Put. Deze Antwerpenaar was, als toenmalig trainer van Lierse,  in de periode 2004 en 2005 actief betrokken bij het vervalsen van wedstrijden door een Chinees goksyndicaat. Hij werd hiervoor levenslang geschorst door de Controlecommissie van de KBVB. In deze zaak heb ik echter altijd de indruk gehad dat hij de kop van Jut was en dat vele anderen buiten schot bleven. De relatief kleine vis die gevangen en geslachtofferd werd terwijl de grote met rust werden gelaten. Paul rechtte echter de rug en ging aan de slag in het Zwarte Continent. Op vandaag levert hij een topprestatie door met dwergland Burkina Faso de halve finale van de Africa Cup te halen. Deze wordt vanavond betwist tegen het sterke Ghana. Stel u voor dat hij dat tornooi zou winnen, 'k peis dat ze hem direct vragen om president te willen worden.

Op foto's in de krant valt te zien dat de anno 2013 56-jarige Put een dik verfomfaaid hoofd heeft waarop een gevuld en zondig leven valt af te lezen : drank, sigaren, één of meerdere echtscheidingen, pijnstillers, antidepressiva en een ontelbaar aantal vettige restaurantmenu's en microgolfmaaltijden. Toch is het heilig trainersvuur blijkbaar steeds in hem blijven branden en hem op de been blijven houden. Een mens is soms sterker dan hij zelf denkt.

Al dan niet tegen beter weten in hopend dat het met foefelen en vervalsen in onze contreien nog wel meevalt, kom ik even terug op de voorbije speeldag van onze nationale pintjesliga. Super Sunday 3/2 liet mij van enkelen de keerzijde zien.

1. Milan Jovanovic.

Ik vind Jova -zij het op Belgisch niveau- een kampioenenmaker. Heb je hem in de ploeg, dan ben je sowieso reeds op voorhand voor 90% zeker dat je kampioen wordt. En dit niet alleen omwille van zijn talent als speler, maar ook omwille van zijn leiderschapskwaliteiten. Milan schrikt er immers niet voor terug om, indien hij dit nodig acht, de kat de bel aan te binden en met medespelers in discussie te gaan, zelfs ruzie te maken. Dit komt niet altijd de sfeer ten goede maar zorgt er mijns insziens wel mee voor dat de groep scherp en gefocust blijft. Ik denk dat wij aldus de sturende impact van de intelligente Serviër niet mogen onderschatten. Echter, wat hij vorige zondag deed was zeer dom. Hij liet zich als de eerste de beste halvegare straatvechter verleiden tot een stompzinnige reactie waarmee hij zijn maats heel erg benadeelde. 

2. Jelle Vossen.

Ook bij hem ging even het licht uit. Normaal gezien kennen wij de Limburgse aanvaller als een verstandige, hard werkende en het goede voorbeeld gevende team-player, maar met zijn totaal onnodige charge op Lestienne had hij zomaar een tweede gele kaart kunnen en eigenlijk ook moeten krijgen. Jelle had daar meer geluk dan wijsheid.

3. Sacha Kljestan.

Deze Amerikaanse middenvelder van RSCA gaf mij tot nu toe de indruk een evenwichtige persoonlijkheid te zijn. Ok, hij maakt regelmatig zogezegde "professionele" foutjes, maar iemand out of the blue een ordinaire elleboog verkopen, neen, dat had ik niet in hem gezien.

4. Bram Nuytinck.

Bonkige Bram profileerde zich reeds meermaals als een geconcentreerde en messcherpe centrale verdediger die men gerust op de winkel kan laten passen, maar bij die goal van Michy Batshuayi leek hij wel op de stopper van een veteranenelftal. Of, om het op zijn Boskamps te zeggen : hij stond daar te verdedigen als een "petatje".

5. Jelle Van Damme.

Deze van Lokeren afkomstige aanjager van le Standard de Liège komt op mij over als een strijder van de oude soort : hard, maar fair en met open vizier. Iemand die kan uitdelen, maar die ook kan ontvangen. Het verbaasde mij dan ook hogelijk dat hij in de match tegen Anderlecht als een hypocriete mekkeraar enkele keren bij de scheids ging "bedelen" om een gele kaart voor een tegenspeler. Niet meer doen, Jelle.

6. Juan Carlos Garrido.

Als nieuwe trainer van een voorheen volledig op de dool geraakt Club Brugge, leek deze Spanjaard mij voor en tijdens de winterstop goed bezig om met vaste en kundige hand orde op zaken te stellen en binnen de kortste keren een competitief elftal te kneden. Maar : de voorbije twee wedstrijden lijkt ook hij het even niet meer te weten. Zijn tactische keuzes komen warrig over en lijken te wijzen op enig paniekvoetbal.

Ik wil ook nog even iets zeggen over de scheidsrechters. Ze zaten er weer enkele keren serieus naast met hun beslissingen (fout van De Bock was duidelijk buiten de back-area) of hadden bepaalde flagrante overtredingen (zoals de elleboog van Kljestan) alweer niet gezien. Toch heb ik te doen met die sukkelaars. Het spel verloopt steeds sneller en sneller, meer en meer wordt er geprobeerd hen te bedotten (bijvoorbeeld via schwalbes) en meer en meer wordt druk, soms zelfs agressie op hen uitgeoefend door opgefokte spelers, trainers en bestuursleden. De tragische gebeurtenis van enkele maanden geleden in Nederland is volgens mij geen toeval, maar wel het jammerlijke gevolg van een evolutie naar steeds minder respect voor de arbiter. 

Een groot deel van de oplossing zou er in kunnen liggen om de referees bij het leiden van wedstrijden te ondersteunen via het gebruik van technische hulpmiddelen. Ik vraag mij af of er nog meer ongelukken moeten gebeuren vooraleer dat seniele fossiel aan de top van de FIFA daar nu eindelijk eens mee gaat instemmen?

Voor wat betreft onze tot in verre uithoeken van dit land hoog aangeschreven Superklasse "De Zande", wens ik deze week hulde te brengen aan de drie vrouwelijke deelnemers : Marlies Christiaen, Lut François en Marieke Moreels. Ik steek immers niet onder stoelen of banken dat ik een boontje heb voor vrouwen die niet automatisch op het voetbal gaan neerkijken als was het de gehate maîtresse van hun scheefpoepende man, maar die er zich integendeel voor durven openstellen en er enige interesse in betonen. 

Tot in den draai.

(Peter).    

        

   

     

Zo werd ook ik, als prille twintiger op zoek naar een job, in die periode aangeworven als jongerenbegeleider in een jeugdhuis in de volkse Seefhoek. In de praktijk functioneerde ik er als een soortement straathoekwerker die je vaak kon terugvinden al voetballend met jong volk op de pleintjes van Antwerpen-Noord. Het was voor een pas afgestudeerde, van motivatie en goesting overlopende opvoeder en bovendien gepassioneerde liefhebber van het voetbalspelletje als ik een zorgeloze super-tijd : boeiend, leuk en leerrijk. Enkel de verloning was geen vetpot. Dit laatste was ook de reden waarom ik na anderhalf jaar met deze job gestopt ben en ergens anders aan de slag ben gegaan waar ik omzeggens het dubbele verdiende.

Nu vraagt u zich misschien af, beste lezer, waarom ik dit allemaal vertel. Wel, ik maak mijn punt : wat ik toentertijd in die populaire Antwerpse stadsdelen aan verzameld jeugdig voetbaltalent bij elkaar heb gezien was gewoonweg niet te geloven. Op elke hoek trof je bij wijze van spreken een Zinédine Zidanetje in de dop aan. Het wemelde er van de gastjes voor wie de bal als het ware een deel van hun lichaam was. Door van kindsbeen af dag in dag uit op kleine ruimtes te spelen konden ze werkelijk alles met dat ronde ding. En het gekke was : slechts een kleine minderheid was effectief aangesloten bij een club. Wanneer ik nu en dan aan één van hen vroeg waarom dit niet het geval was kreeg ik doorgaans te horen dat ze het wel ooit eens bij den Antwerp, den Beerschot, bij Berchem, Tubantia Borgerhout, Rochus Deurne of Sint-Anneke Linkeroever geprobeerd hadden maar dat ze er om een of andere reden mee gestopt waren : ze hadden dik tegen hun zin enkele keren op de bank moeten zitten of ze speelden liever met hun vrienden op straat in plaats van rondjes te lopen op de training of de trainer was een racist, enz... Naar mijn aanvoelen kwam het er op neer dat de clubs onvoldoende kunde, interesse en wilskracht hadden om dergelijke soms heel begaafde maar qua karakter niet altijd even makkelijke "stratiers" in hun ploegen te kunnen en te willen integreren, op die manier een immense, vlak onder hun neus liggende goudader aan voetbaltalent onaangeroerd latend. 

Bij onze noorderburen was het een heel ander verhaal. Daar hadden uit de Amsterdamse "barrio's" afkomstige knapen als Ruud Gullit en Frank Rijkaard reeds in 1988 in aanzienlijke mate bijgedragen aan het winnen van het Europees Kampioenschap door hun geboorteland. Ook het inspirerende spel en de tot de verbeelding sprekende successen van Ajax worden van oudsher voor een groot deel bewerkstelligd door eigen, zelf opgeleide Mokumse jongens.

In ons in belangrijke (r)evoluties steeds wat achterop hinkend Belgenlandje hebben de clubs gedurende twintig jaar uit onwil en onwetendheid een bepaalde klasse jongeren systematisch links laten liggen, met name de veelal allochtone kinderen en tieners uit de volkswijken van onze grote steden. Een belangrijk keerpunt vormde 9 augustus 2003 : het debuut van ene Vincent Kompany in het eerste elftal van RSC Anderlecht, dit in een thuiswedstrijd tegen Antwerp FC. Plots zag de goegemeente een intelligente, zelfbewuste, multiculturele, welopgevoede 17-jarige  reus van een voetballer met een schitterende techniek waarvan hij blijkbaar de basis gelegd had in een ontelbaar aantal "matchkes" met de "homies" op de bescheiden pleintjes in het Brusselse Noordkwartier. "Vince the Prince" beukte de poort open en op vandaag vormen jongens als Moussa Dembele (uit Antwerpen), Axel Witsel (uit Luik), Marouane Fellaïni (uit Brussel), Nacer Chadli (uit Luik), Christian Benteke (uit Luik) en andere Romelu Lukaku's (uit Brussel) heuse steunpilaren voor onze "équipe nationale". 

Anno 2013 ben ik een veertiger à la Homer Simpson met een drukke, energie opslorpende baan en twee charmante kleine koters die heel wat aandacht vragen van hun mama en papa. Er ontbreekt mij de tijd en vaak ook de fut om, zoals back in the ol' days, nog een keer een wandeling te maken doorheen de volkse buik van de stad van Bart De Wever en de Strangers, dit met de bedoeling om mij ervan te vergewissen hoe het tegenwoordig gesteld is met het kleurrijke streetsoccer. Toch ben ik er gevoelsmatig van overtuigd dat er out there nog steeds een formidabele voorraad aan beloftevolle voetballertjes wacht om ontdekt en tot ontplooiing gebracht te worden.

Kijk, we moeten af van die verstikkende financiële ratrace die ons Europees voetbal in zijn greep houdt. We moeten weigeren om er tot in het absurde aan mee te doen. De uitweg ligt in het zelf kweken en opleiden. Daarvoor heb je wat geld vandoen, de nodige know how en ervaring en vooral heel veel goeie wil en doorzettingsvermogen. Maar het uiteindelijke resultaat zal winstgevend zijn op alle vlak.

Tot in den draai,

(Peter).            

   

Maar, beste lezer : ik ga van deze keer niet meedoen aan het kappen op de Club zoals dat op dit ogenblik in de pers en de sociale media weer volop aan de gang is. Ik zal me beperken tot enkele zakelijke vaststellingen.

1. De veldbezetting van Garrido klopte niet. Gudjohnsen moet je volgens mij gebruiken in een tweespitsensysteem met daarachter een viermansmiddenveld in de vorm van en ruit. Een klassieke 4-4-2 dus.

2. Zimling wordt verkocht en brengt 3 miljoen in het laatje. Adu wordt gehaald voor 1,4 miljoen. Waarom, zo vraag ik mij af. Donk ging toch op die positie spelen? Is Birger Verstraete nu ineens te min? Heeft Blondel niet bijgetekend? Investeer dat geld in de aanwerving van goeie jeugdtrainers.

3. Groot lichtpunt : De Bock. Een verdediger moet in de eerste plaats kunnen verdedigen. Da's primordiaal. Hopelijk raakt Jim Larsen fit tegen de play-offs.

4. Sollied wees er vorig seizoen reeds op dat Gent nood had aan een "gollenmaker". Die "striker" is er nu nog altijd niet. Zo ene zoals die Pedersen van KV Mechelen.

Anderlecht wint vrij eenvoudig van Lokeren. Ook hier enkele objectieve constateringen.

1. Proto pakt twee cruciale ballen. Vroeger was de Waal een irritante zenuwpees maar hij heeft zich ontwikkeld tot de beste keeper in onze competitie. Op en top prof, op en top geconcentreerd.

2. Nuytinck is een schot in de roos.

3. "Sutterke staat er!", the sequel.

4. Jova's tank is na 70 minuten leeg maar Iakovenko vervangt hem telkens opnieuw meer dan behoorlijk. Jova+Iako=één dijk van een aanvaller.

5. Ik had gedacht dat paarswit het ontbreken van Biglia zuurder zou opbreken maar tot nu toe weet met name Kljestan door zijn intelligentie mogelijke schade op dit vlak beperkt te houden. De Amerikaan is belangrijk omdat door hem de tactische manco's van oermens Kanu opgevangen worden, al heeft hij er regelmatig "professionele" foutjes voor nodig.

6. Lokeren speelde gedegen. Maar : als het tegen een dergelijke tegenstander iets wil oogsten moet het zorgvuldiger omspringen met de karige kansen die het krijgt. Nietwaar Leko en Mokulu?

Bij Beerschot hopen wij dat de terugkeer van Jacky Mathijssen de nodige zoden zal aan de dijk zetten. Tegen Bergen zat er alleszins al een pak meer inzet en beleving in de ploeg. "Jacky is een rat, olé, olé."

Den Essevee blijft zijn wedstrijdjes winnen. De vraag in deze is echter of Malanda vertrekt en, zo ja, hoe dit verlies dan zal worden opgevangen. Boeiend om volgen. In hoeverre zou Dury aan dit mogelijk probleem een goeie oplossing kunnen geven? Ik denk : een kolfje naar zijn hand.

OHL is de pedalen kwijt. Na een zeer goeie periode in de eerste seizoenshelft nu een 5 op 33. Wijnliefhebber Ronny Van Geneugden staat voor de moeilijkste opgave waar een trainer kan komen voor te staan : een onmiskenbare neerwaartse spiraal stoppen en ombuigen. Ook dit interessante feuilletonnetje wordt vervolgd.

Bij Waasland-Beveren blijft De Boeck zijn zaakjes aardig op orde hebben. Mondaine Glenn lijkt enige levenslessen wijzer en komt op vandaag weer in het nieuws met datgene wat hij het best kan : coachen.

Standard komt sterker voor de dag dan verwacht. De rouches hadden nog niet zo lang geleden al eens een Roemeen aan het roer en vaarden er wel bij : kampioen met Laszlo Bölöni in 2009. Ook Mircea Rednic lijkt uit het geschikte trainershout gesneden en bouwt met strenge oostblokhand aan een opwindende en competitieve squad.

Racing Genk speelt bij momenten het mooiste voetbal in België maar blijft met de punten morsen. Zien we daar het verschil in kwaliteit tussen Mario Been en John Van den Brom? Beiden exponenten van de zogenaamde Hollandse School maar bij de teams van JVDB lijkt er toch iets meer maturiteit en zin voor realiteit ingeslepen te zijn. Been verloor als trainer van Feyenoord ooit eens een thuiswedstrijd tegen PSV met 10-0...

In Charleroi diende de wedstrijd tegen Cercle te worden afgelast omdat de Carolo's anno 2013 nog niet over veldverwarming beschikken en het door hen tegen sneeuw, regen en vrieskou gebruikte afdekzeil te kort bleek waardoor een kwart (!) van het veld "bloot" bleef. Voorwaar een sterk stukje Waalse gründlichkeit.

Van meer scherpte en zin voor detail getuigt alleszins onze door eenieder op handen gedragen Superklasse "De Zande". Leider Benny heb ik al voldoende bewierookt. Ook anderen verdienen het om eens in het zonnetje te worden gezet. Zoals Patrick Sinnaeve, de stabiele tweede wiens Gouden 11-team werd samengesteld en wordt beheerd door zijn jonge neefje. Of zoals Marieke Moreels die de eer van de vrouwen hoog houdt en bewijst dat ook leden van het zogezegde zwakke (?) geslacht verstand kunnen hebben van voetbal. Of zoals Ben Dewyn en Frederik Vangheluwe, vechtjassen pur sang die zich beiden na een vrije val in het klassement terug "onder de mensen" wisten te knokken. En wat dan te zeggen van Pim Houwen? Later ingestapt in onze SK diende onze jonge collega tegenover de anderen een achterstand van 50 à 80 punten in te halen. Op vandaag bekleedt hij een gedeelde vierde plaats. 

Pim, als je zulks hebt kunnen verwezelijken zonder een bezoekje aan dokter Fuentes, dan is dit een prestatie om "u" tegen te zeggen.

Tot in den draai,

(Peter).   

 

   

Daarmee komt voorlopig een einde aan een spannende winterse soap. Sterk staaltje voet-bij-stuk-houden van Herman Van Holsbeeck. De Brusselaar lijkt soms wat het goedmoedige van een grootstedelijke bonhomme uit te stralen, maar in realiteit is hij gewiekst en meedogenloos. In deze beseft hij meer dan wie ook dat de landskampioen van het lopende seizoen straks rechtstreeks zal mogen aanschuiven aan de financiële vetpotten van de Champions League en dat zijn broodheer de kleine Argentijn goed zal kunnen gebruiken om zich de tot op heden bij elkaar gevoetbalde riante leiderspositie niet in extremis uit handen te laten glippen in de immer linke Play-Off I. Want hoewel in de pers heel wat kenners met naam en faam de inbreng van Biglia in Anderlechts succesvolle resultaten schromelijk onderschatten, dit door steeds maar weer te wijzen op zijn magere statistieken (m.n. goals en assists), ziet Herman wèl in dat de blonde middenvelder vooralsnog een onmisbare factor is in de jacht naar de oppergaai van deze jaargang. 

Echter : ofschoon ik dus enerszijds, zoals gesteld, de houding van Van Holsbeeck van sterk management vind getuigen, kan ik anderszijds ook verstaan dat Biglia zich onheus bejegend voelt. Bekijk het eens van zijn kant. In 2006 heeft hij zich door zijn toen bij RSCA spelende landgenoot Nicolas Frutos laten overhalen om bij paarswit te tekenen, dit terwijl er op dat moment nog tal van andere mooie Europese clubs interesse toonden. De prijs die Vanden Stock en Co. toentertijd aan het Argentijnse Independiente voor dit goudhaantje dienden te betalen was niet onredelijk : 3 miljoen. Ondertussen voetbalt deze voormalige wereldkampioen bij de -20-jarigen reeds meer dan zes jaar in onze hoofdstad en hielp hij zijn club aan drie nationale titels (2007, 2010 en 2012), één beker (2008) en vier supercups (2006, 2007, 2010 en 2012). Toch niet min, zou ik zo zeggen. Ook in de jaren dat Standard onder impuls van Luciano d'Onofrio het trotse Mauve et Blanc brutaal naar de kroon stak en op een bepaald ogenblik de hegemonie voor langere tijd leek te zullen gaan overnemen, bleef Lucas trouw op post en pleegde hij geen vaandelvlucht. Er zijn er vandaag de dag die voor minder hun biezen pakken. Mede door de stabiliteit die hij aan de ploeg gaf, kon Anderlecht het zich met de regelmaat van een klok permitteren talentrijke spelers voor veel geld van de hand te doen : Kompany voor 8 miljoen naar Hamburg, Tchité voor 7,5 miljoen naar Santander, Boussoufa voor 8 miljoen naar Anzji, Legear voor 4,5 miljoen naar Grozny, Vanden Borre voor 4,5 naar Fiorentina, Lukaku voor 12 miljoen naar Chelsea,...

Samengevat : 't is niet onlogisch dat Biglia hoopte en verwachtte dat zijn werkgever zich deze winter inschikkelijker zou opstellen ten opzichte van een transfer naar een mooie club en niet halsstarrig zou vasthouden aan die clausule van 8 miljoen. Een dergelijke afkoopsom wordt immers dikwijls op zo'n hoog bedrag bepaald om achterna, bij een effectieve verkoop van de betrokken speler, tevreden te zijn als je bij wijze van spreken twee derde of de helft ervan in kas krijgt. Als je dan hoort dat onder meer Fiorentina, Arsenal en Inter geïnteresseerd bleken en dat dit allemaal niet kon doorgaan omdat RSCA koppig het been stijf hield,tja...dan kan ik ergens wel begrijpen dat de Argentijn geplaagd werd door plotse aanvallen van migraine. Het is immers zijn grote droom om erbij te zijn op het WK 2014 in Brazilië en om een kans te maken om aan de zijde van de geniale Lionel Messi te worden geselecteerd voor de roemrijke Albicelestes dien je op zijn minst in een van de grote Europese competities te spelen en daar hoort onze olijke Jupiler League jammer genoeg niet bij...

Volgens mij speelt het feit dat tot op heden de transfer van Matthias Suarez naar Moskou om medische redenen niet is kunnen doorgaan in deze kwestie een grote rol. Anderlecht loopt hierdoor veel geld mis. Mochten de Brusselaars vorige zomer die miljoenen hebben kunnen vangen dan zouden ze nu niet zo moeilijk doen over een vertrek van Biglia omdat er dan waarschijnlijk al een vervanger zou aangetrokken en ingewerkt zijn. Er is ondertussen wel de komst van Demi De Zeeuw, maar of die per direct de impact en het rendement van Lucas zal hebben...Ik durf het te betwijfelen. 

Hopelijk meldt zich voor de introverte Argentijn aan het einde van dit seizoen alsnog een ambitieuze club met naam en traditie en kan het van deze keer dan wel doorgaan. Ik gun het hem.

Tot slot geef ik hier nog even uiting aan mijn vreugde voor de hervatting van onze onvolprezen Superklasse De Zande, een forum waarin rasechte voetbaldieren elkaar op messcherpe maar bovenal amusante en vriendschappelijke wijze bestrijden. Nog steeds acteert Benny van de nacht op een koninklijk hoog niveau en toont hij alle andere deelnemers zijn hielen.

Maar : the game ain't over untill the fat lady sings...

Tot in den draai,

(Peter). 

         

 

Eerstgenoemde is reeds twintig jaar de wettige echtgenoot van de bloedmooie Nederlandse schrijfster-milf Heleen van Royen. Onder hun beidjes vormen ze voor onze noorderburen de vleesgeworden verpersoonlijking van de zogenaamde "open relatie". Dit wil zeggen dat ze in hun huwelijk elkaar de ruimte laten voor slippertjes à volonté, een optie waarvan elk van hen naar verluidt rijkelijk heeft gebruik gemaakt. Echter : ze gaan scheiden. Als hoofdreden wordt vermeld dat Ton op vandaag toe zou zijn aan een monogame verhouding. Anders gesteld : Hollandse Ton wil zijn 100% comfortabele, hem ongetwijfeld door zeer vele mannen benijde "unique selling position" inruilen voor een plaatsje in de gouden kooi. Als ik hem was, 'k zou d'er nog eens goe over napeizen...

Ook Steven Defour lijkt verworden tot een man die in de loop van de voorbije maanden de pedalen even helemaal is kwijtgeraakt. De getalenteerde Belgische middenvelder trad in 2011 met veel tam-tam en grand-chique in het huwelijksbootje met zijn toenmalige verloofde Irene Mbisdikis. Op heden laat hij zich echter wetens en willens kieken terwijl hij in het Luikse nachtleven aan het feesten is aan de zijde van een 19-jarige blonde schone en vermeldt hij op de koop toe de volgende dag op Facebook dat hij "in relatie" is met haar, dit alles terwijl zijn vrouw als een braaf huismoederke op hem zit te wachten in hun woning in Porto. Man, man,...zal die kunnen dokken als het ooit tot een echtscheiding komt.

Soit. Van deze in het licht van de grote wereldproblemen volstrekt verwaarloosbare faits-divers schakel ik nu nog even over op de core-business van deze blog : het vaderlandse voetbal in al zijn kleurrijke facetten. En in die zin, beste lezer, doe ik u kond van mijn grote opluchting, want : die oersaaie, lange en lege winterstop loopt op zijn einde. En hoe! Met enkele "lekkere" affichkes in het kader van de kwartfinales van de Beker van België, alias de Cofidis Cup. Zoals Anderlecht-Gent, vanavond (njam, njam) live op Sporza. De heenwedstrijd eindigde op 1-1. Ondanks deze niet al te beste uitgangspositie maken de Buffalo's volgens mij toch nog een kans. RSCA mist immers zijn drie sterkhouders : Biglia, Mbokani en Kouyaté.  Bovendien heeft de Artevelde-club zich aanzienlijk versterkt met spelers als Lepoint, Zukanovic, Neto en Hubert. En met een kersverse trainer die heel wat adelbrieven kan voorleggen : de Spanjaard Victor Fernandez Braulio. Deze laatste houdt zich in de pers weliswaar low-profile, zeggende dat de competitie voor hem absoluut prioritair is, maar ik denk dat hij er in werkelijkheid op gevlast ligt om zich aan het Belgische voetbalpubliek te presenteren met een binnenkomer van heb ik je daar. 

Samengevat : een duel om naar uit te kijken.

Tot in den draai,

(Peter).

1. Ajax. 

Uit het progressieve Amsterdam. 

Cruyff, Van Basten, Bergkamp...Vleugelspitsen...Eigen kweek...Verzorgd aanvallend voetbal...Speelt in de "Arena" voor telkens 50000 toeschouwers.

2. PSV. 

De lampenclub uit Eindhoven. 

Gullit, Romario, Ronaldo (den dikke, niet die uit Portugal), Nilis, Van Nistelrooij...Won in 1988, met een Belg als kapitein, de Europacup I, dit is de voorloper van de huidige Champions League... Het Philips Stadion is om de twee weken gevuld met 33000 man.

3. Anderlecht. 

Gehuisvest in de hoofdstad van Europa. 

Koninklijk paars om de schouders van iconen als Paul Van Himst, Robbie Rensenbrink, Juan Lozano en Vincent Kompany... 31X kampioen... Bij thuiswedstrijden wordt het Parc Astrid bevolkt door 22000 kijkers.

4. Club Brugge.

De Club van de "Vlaanders". 

Diep blauwzwart gestreepte shirts gedragen door bij leven reeds legendarische "giocatores" als Raoul "Lotte" Lambert, Jan Ceulemans, Marc Degryse, Jean-Pierre Papin en Franky Van der Elst... De historische finales tegen het grote Liverpool, de memorabele Europese avonden onder Henkie Houwaert...Jan Breydel telt "at home" 23000 trouwe koppen.

5. Feyenoord. 

Uit de stad met de grootste haven ter wereld. 

De Kuip, alwaar Rik De Saedeleer ooit het quasi wanhopige maar onvergetelijke "Ze gaan lôopen, ze gaan lôopen..." de ether ingooide...Het Legioen...het ontroerende "Hand in Hand, Kameraden"...Coen Moulijn, Willem van Hanegem, Pierre van Hooijdonk, Dirk Kuijt, Robin van Persie in zijn beginjaren...Thuismatchen gaan steevast door in een unieke sfeer die wordt gecreëerd door 45000 steeds fideel op post zijnde Rotterdamse fanatici.

6. Standard de Liège.

De trots van Wallonië uit la Cité Ardente.

Sclessin, met op de achtergrond de melancholische terrils die refereren aan een groots industrieel verleden...Het strijdvaardige "Aux Armes"...Cultheld Roger Claessen, Gouden Schoen-keepers Jean Nicolay, Christian Piot en Michel Preud'homme, generaal Wilfried Van Moer, Eric "De Leeuw" Gerets, dribbelwonder Simon Tahamata, stürmer Marc Wilmots, sterke eigen jeugdproducten als Marouane Fellaïni en Axel Witsel...In eigen honk worden de rouches aangemoedigd door 20000 Latijns aandoende tifosi.

7. FC Twente.

Uit Enschede, Oost-Nederland, pal aan de grens met Duitsland.

Een club die qua beleid model kan staan voor elke professionele organisatie. Onder het kundige voorzitterschap van de lepe Joop Munsterman evolueerde de vereniging uit de provincie Overijssel in nog geen 10 jaar van bijna failliet naar hemelbestormers van de Nederlandse eredivisie. Op vandaag vormt Twente een stabiel ogende topper die structureel meedoet voor de prijzen en die haar homegames opvoert voor 29000 enthousiaste "Tukkers".

8. SC Heerenveen.

Fiere traditieclub uit het mooie Friesland.

Voor aanvang van elke wedstrijd in het Abe Lenstrastadion zingen de 24000 aanwezigen uit volle borst het "Fryske volksliet". 

9. Racing Genk.

Ontstaan uit de vroegere mijnclubs Winterslag en Waterschei en op heden dè club van de Limburg. 

Goeie jeugdopleiding : Steven Defour, Kevin De Bruyne, Thibaut Courtois...Als jonge organisatie erin geslaagd om op 15 jaar een stevig palmares op te bouwen : kampioen in 1999, 2002 en 2011, bekerwinnaar in 1998, 2000 en 2009...De Genkenaars spelen hun thuismatchen voor gemiddeld 20000 toeschouwers.

10. FC Groningen.

Bijnaam : de "Trots van het Noorden".

Hoewel FCG reeds lange tijd geen hoge toppen meer scheert in de eredivisie -de laatste jaren presteert het zelfs vlakaf teleurstellend- wordt het in de eigen ronduit schitterende Euroborg zonder uitzondering aangemoedigd door 21000 toegewijde believers. Uit diep verankerde clubliefde...

11. FC Utrecht.

Mooie club uit een mooie, gezellige stad met een van oudsher uitgebreide en fanatieke aanhang. Thuis zijn ze altijd met minimum 17000.

12. Vitesse.

Uit Arnhem, Gelderland.

Bijgenaamd "FC Hollywood aan de Rijn", dus een kleurrijke vereniging waar heel wat te beleven valt. De prachtige GelreDome wordt steeds opnieuw ingepalmd door 18000 gedreven aanhangers.  

13. AA Gent.

La Gantoise heeft het nu wat moeilijk maar zal, eenmaal gevestigd in het gloednieuwe Arteveldestadion, op termijn op vaste basis voor 15000 Buffalo's opereren. Eindelijk zullen de stroppen dan een ploeg krijgen hun magnifieke stad waardig.

14. KV Mechelen.

Zou de Be-Ne-Benjamin zijn, maar dan wel een Benjamin met karakter en traditie, Achter de Kazerne altoos toegejuicht door at least 10000 vurige Maneblussers. 

Samengevat : nergens ter wereld zouden op een modale speeldag op zo een kleine oppervlakte verhoudingsgewijs zoveel supporters live in het stadion een wedstrijd bijwonen. Gevolg : meer exposure, meer inkomsten, betere spelers, betere trainers, voetbal van een hoger niveau. Voor jeugdspelers zou het moeilijker zijn om door te breken, maar degenen die hier wèl  in slagen zullen sterk en kwaliteitsvol zijn.

Ik weet best : wat ik heb neergepend is hier en nu niet meer dan een dromerige oefening in ijle luchtfietserij. Toch denk ik dat binnen dit en tien jaar het er een keer van zal komen. 

Tot in den draai,

(Peter).

 

    

   Voor dit opmerkelijke en verblijdende feit wens ik alle bestuurders, trainers en spelers van onze hoogste klasse oprecht te feliciteren. Houden zo!

Voetbal draait om vriendschappelijke strijd, verbroedering, plezier en spektakel. Daarvoor is het ooit uitgevonden. Wie anders denkt, doolt.

   Voilà. Genoeg pastoraal gepreek, back to reality.

   Vooreerst een woordje over mijn favoriete team : Sporting Lokeren. Laatst had ik het erover met Patrick, een nachtwaker in de instelling waar ik opvoeder ben. Regelmatig blijf ik immers, tussen twee diensten door, op mijn werkplaats slapen en vaak ontspinnen zich dan tussen de aanwezigen

-nachtwakers en overnachtende opvoeders- spitse maar aangename nocturne gesprekken rond Koning Voetbal. De Patrick in kwestie is zonder meer een kenner. In verband met Lokeren zei hij : "Dat is nu eens een ploeg waar aan "gewerkt" is. Ge kunt dat zien wanneer er iemand door een blessure of zo moet vervangen worden : die ploeg blijft draaien, die stuikt niet in elkaar." Zeer juist! Sla er de feiten maar eens op na. In januari 2012 wordt de op dat moment op volle toeren draaiende Derrick Tshimanga verpatst aan Racing Genk. Geen nood : de jeugdige, zelf opgeleide Laurens De Bock neemt naadloos zijn plaats in en in mei wint Sporting de Beker van België. In het begin van dit seizoen wordt steunpilaar 

De Ceulaer verkocht, eveneens aan Genk. Echter ook nu geen man overboord : de jonge, reeds van de kern deel uitmakende Ayanda Patosi neemt Benji's rol over, de Daknamse formatie blijft gewoon op niveau acteren, punten vergaren en een prima kans op deelname aan PO I behouden. Eergisteren, tegen het noodlijdende Cercle, konden vier basisspelers van importantie niet van de partij zijn : Taravel, Persoons, 

De Bock en Patosi. Toch wordt er gewoon met 3-0 gewonnen. Neen, Peter Maes heeft die "Trofee Raymond Goethals" niet gestolen, zeker wanneer we in acht nemen dat de boel moet gerund worden met een jaarbudget van 6,5 miljoen euro. Daarmee zijn de Waaslanders de 

"armste" (!!) Vlaamse club in eerste. Binnenkort zijn doelman Copa en aanvaller Harbaoui een periode weg voor de Africa Cup. Met kriebelende belangstelling kijk ik er naar uit hoe onze coach de absentie van deze twee pijlers zal opvangen. 

   Een heel andere story is die van Bob Peeters. Zijn tot nu toe bij Cercle en Gent behaalde resultaten zijn, vanuit cijfermatig oogpunt, gewoonweg abominabel. Toch geloof ik in hem. De Buffalo's zijn bezig met zich serieus te versterken. Tot nu toe werden Coulibaly, Neto, Lepoint en Zukanovic vastgelegd en manager Louwagie belooft nog meer. Dit laatste lijkt mij ook nodig, met name in de defensie. Ik hoop dat het bestuur na de winterstop den Bob nog een vijftal matchen de kans geeft en pas dan enige conclusies trekt. Volgens mij zou het al een heel ander verhaal kunnen zijn.

   In de nasleep van de wedstrijd Brugge-KV Kortrijk verwachtte ik gisterochtend in mijn gazet koppen in de trant van :

"Boer Sjarel doet bod op veld van Club"

of

"Club geïnteresseerd in Nys en Albert"

Ik trek het nu wel wat in het belachelijke, maar zeg nu eens serieus : zo'n plein, da's toch te zot voor woorden. Er wordt wekelijks op gespeeld en da's een zeer slechte zaak. 't Is verdomme godgeklaagd dat door allerlei politieke spelletjes Blauw-Zwart niet kan beginnen bouwen aan een nieuw, eigen onderkomen. Als ik dan zie dat bij onze noorderburen nagenoeg elke professionele voetbalvereniging beschikt over een gezellig, comfortabel, gezinsvriendelijk en op wedstrijddagen telkens goedgevuld stadion met bijbehorende biljartgroene grasmat, dan kan ik ook in deze alleen maar verzuchten : arm België, arm Vlaanderen...

   Ik weet het : deze laatste mijmeringen zijn wat deprimerend en zwaar op de hand. Maar : ik krijg ze even makkelijk weer verjaagd uit mijn hoofd.

Daarvoor hoef ik enkel maar een blik te werpen op onze jolige en geanimeerde Superklasse "De Zande". Ook zij houdt tot 19/01/2012 haar winterstop. Elke deelnemer heeft aldus de tijd en de gelegenheid om zijn equipe eens rustig in ogenschouw te nemen en te evalueren. Ik herinner eenieder bij deze nog eens aan het gentlemen's agreement dat we onderling gemaakt hebben : u mag vijf transfers doen, èchter niet meer dan vijf. Anders zou het teveel een kwestie worden van wie er het meeste geld tegenaan gooit en laat dat nu net niet de bedoeling zijn. Ik hoop en verwacht dat iedereen de fair-play opbrengt om zich hieraan te houden.

Tot slot, voor de regelmatige bezoekers van deze blog, stip ik nog even aan dat er ook tijdens de winterstop op weekbasis een stukje zal worden gepost. 

Alvast een Gelukkig Nieuwjaar en...

Tot in den draai.

(Peter).   

Aldus kom ik uit bij mijn in de bovenste regel geponeerde stelling.

Genoeg belerend gezeur, tijd voor de loftrompet!

   Super-sunday. Spektakel van de bovenste plank. De vier acterende ploegen schotelden ons een heerlijke pot voor, een ideale opwarmer voor een heuglijk Kerstfeest. Ondanks het emotionele en meeslepende schouwspel, permitteer ik mij toch een nuchtere vaststelling. Met name dat het zowel in Genk als in Luik enkele ervaren spelmakers waren die een determinerende rol vertolkten : bij Club Vazquez met zijn geniale "pazquez", bij RSCA Proto, Jova en Biglia. Zij weten meer dan anderen waar en wanneer het "de" moment is. Gerijpte, kwaliteitsvolle "experience" en "real, non-faked leadership" : onontbeerlijke aspecten voor een team dat de top ambieert. 

In de nasleep van deze spetterende 23ste december scharrel ik nog wat losse bevindingetjes bij elkaar.

1. Nog een plusje naast de naam van Garrido : zijn wissels aan de rust waren kundig, kordaat en doorslaggevend.

2. "Tommeke" De Sutter is vanaf heden voorgoed "Tom" De Sutter. De vrolijke, goedlachse boyscout uit Balegem zal nog wel ergens in hem sluimeren, maar gisteren zag ik veeleer een hard werkende en viriel en potig spelende beer van een vent.  Fysiek en mentaal ijzersterk. Zijn attitude lijkt mij "vermachiavelliseerd".

3. Lestienne verrast mij. Ik stoorde en stoor mij aan het feit dat hij er bijwijlen lijkt te willen uitzien als een "Westside Gangsta" en daardoor besluit ik te snel dat het nooit iets zal worden met hem. "Jumping to conclusions": het is en blijft een valkuil op de weg naar gefundeerde kennis en wijsheid.

4. Ik begrijp niet waarom coach Been niet startte met Glynor Plet. De donkere Nederlander leek mij immers de aangewezen man om in de plaats van Jelle Vossen de goaltjes binnen te prikken, maar blijkbaar dacht Rotterdamse Mario daar anders over.

Tot slot maak ik nog een drietal opmerkingetjes rond onze daverende, tot in verre contreien weerklank vindende "Superklasse De Zande".

Eén : als Benny komende donderdag als leider de winterstop ingaat, dan heeft hij een prestatie geleverd om u tegen te zeggen. Vanaf dag 1 onafgebroken aan de kop, 't is er zeer weinigen gegeven. Maar, om nog eens een open deur in te trappen : 't is aan de meet dat de echte prijzen verdeeld worden.

Twee : Ben blijft gestaag klimmen. Net als zijn favoriete ploeg in de Jupiler League.

Drie : Marieke en Jonas staan in de rangschikking vlak in elkaars buurt. 'k Ben benieuwd wie van deze beide echtelieden op het einde aan het langste eind zal trekken. 

Om helemaal af te sluiten wens ik alle superklassers en alle lezers van deze blog van harte een zalige Kerst.

Tot in den draai,

(Peter). 

   

  

Een voorbeschouwing.

   Subiet start Kortrijk-Lokeren. Wil KVK kans blijven maken op een plaatsje in PO I dan moet het winnen van de jongens van coach Peter Maes. Echter : ik denk niet dat dit gaat gebeuren. Lokeren heeft gewoon een beter team. En de roodwitten zijn de laatste weken de pedalen wat kwijt geraakt. 

   Morgen is er onder meer Gent-Charleroi. Dat wordt geen probleem voor de Buffalo's want spits Mboyo toont zich kopbalsterker met de dag. Vorige zaterdag knikte hij er twee binnen tegen Lokeren en ook gisteren op training trof Ilombe raak met het hoofd, zij het pardoes op het bolle wezen van de rijkelijk bebaarde Frank Boeckx. Als een volleerde bleitmuil verliet de reservekeeper het oefenveld en begaf zich stante pede richting UZ om te laten onderzoeken of zijn uit de kluiten gewassen ruiker nog recht stond. 'k Ben benieuwd wat deze hele "sirk" zal geven tegen het bonte Carolo-gezelschap van "kakkenest" Yannick Ferrera.  Mocht het voor lange Bob opnieuw uitdraaien op een nederlaag, tja...dan zijn de rapen gaar.

   Zondag is D-day. Standard-Club en Genk-Anderlecht. In Luik wordt het volgens mij een gelijkspel en in de Limburg zegeviert het lokale Racing.

Waarom ik dit denk? De Brusselaars missen Mbokani en het team van Mario Been heeft opnieuw een fitte De Ceulaer op het plein lopen. Benji brengt schwung in het spel. Hij zal m.i. het verschil maken.

Maar : ongeacht wie er aan het langste eind trekt, wij hopen in de eerste plaats vurig op feestelijk en attractief voetbal. Santé!

Tot in den draai,

(Peter).

   

1. Club-Bergen.

   In heel de organisatie van de Club (spelers, staf en bestuur) ontwaar ik vooralsnog maar één persoon die op mij een volwassen indruk maakt. 

't Is trainer Garrido. Ik weet wel dat Blondel door de supporters op handen wordt gedragen maar ik associeer zijn naam nog steeds met misselijkmakende overtredingen. Die zijn wat mij betreft niet vergeten noch vergeven. 

   Deze week "showde" Zimling uitgebreid zijn tattoos in de gazet. Zijn arm toonde ons de naam van zijn vrouw met vlak daarboven een groot sleutelgat. Wat hoger, op zijn schouder, stond de sleutel afgebeeld. Aldus, zo deed Niki ons kond, had enkel hij de mogelijkheid om dit kostbare kleinood desgewenst voor opening te gebruiken.  Een tenenkrommende gène bekroop mij in de Deen zijn plaats...

   Ergernis voelde ik dan weer wanneer ik een te dikke kont torsende figuren als Vleminckx (met een puberaal klakske op het hoofd) en Figueiras zich zag verlustigen in de chique loges van Jan Breydel. 

   Juan Carlos : kuis maar naarstig door...

2. Mechelen-Standard.

   Vroeger was een verplaatsing naar het ambiance-rijke "Achter de Kazerne" voor elke topclub een moeilijk te nemen klip. Die tijd lijkt voorlopig wat voorbij. Standard zette de geel-roden vrij eenvoudig opzij. De supporters van de rouches overstemden zonder moeite die van KVM. De enige maneblusser die er wèl een lap op gaf was de onvermijdelijke Antonio Ghomsi. Jammer genoeg letterlijk, in het gezicht van Buzaglo...

3. Anderlecht-OHL.

   Over paars-wit zeg ik hetvolgende : als ze Biglia deze winter verkopen worden ze geen kampioen. Ik vind de Argentijn de meest onderschatte speler in onze competitie. Hij is als het smeer aan de ketting : je weet pas hoe belangrijk het is als het er niet of onvoldoende aan is...

4. Charleroi-Beerschot.

   Beerschot is een ploeg van "balleke-in-de-voet". Veel te weinig snelheid en diepgang, twee onontbeerlijke benodigdheden in het moderne voetbal. Terecht wees coach De Corte hier op tijdens zijn nababbel voor de pers. Ik hoop voor de Mannekes dat Stijn Stijnen definitief terug is uit blessure want ze gaan deze Hasseltse warrior broodnodig hebben op het Kiel.

   Met interesse volg ik ook de verrichtingen van Yannick Ferrera. Als dit piepjong Brussels trainerke erin zou slagen om de Zebra's voor dit seizoen in PO II te parkeren, dan is dit een ronduit uitmuntende prestatie. Hij lijkt alleszins niet gehinderd te worden door over-nerveuze, te pas en te onpas op het voorplan willen tredende bestuursleden, zoals dit vroeger wel het geval was in "le Pays Noir". Remember Abbas Bayat...  

5. Lierse-Cercle. 

   Ik vind Bram Verbist een leutig keeperke. Stond ooit in doel bij de beloften van Ajax, keerde daarna terug naar België, maar zakte door omstandigheden diep terug naar Vierde Klasse, bij Eendracht Aalst. Daar ging toenmalig Cercle-trainer Glenn De Boeck hem in 2007 halen en sindsdien verdedigt dit grappig maar ervaren Sinjoorke tot eenieders tevredenheid de muit van de Vereniging. Zaterdag redde hij een punt voor zijn ploeg door kort na rust een penalty van Lierse-kapitein Karim Saïdi te stoppen. Niet onbelangrijk voor de moraal, want volgend weekend kondigt zich met de match tegen Waasland-Beveren voor de groen-zwarten alweer een heuse degradatie-clash aan... 

6. Lokeren-Gent.

   Zelden twee goals gezien die zo op elkaar geleken als deze die Gent scoorde in de derby tegen Lokeren. In die bewuste fases zag ik wat ik voordien een beetje vreesde, namelijk dat Sporting in die laatste matchen tot de winterstop centrale verdediger Jérémy Taravel zal missen. Zijn vervanger Ibrahima Gueye is een sterke beer, maar hij laat teveel steken vallen en is minder een twee-eenheid met Mijat Maric. Deze laatste vormt immers, samen met Barry Copa en de vernoemde Taravel, een op elkaar ingespeeld en aldus moeilijk te ontwrichten blok.

   Los daarvan : chapeau voor Gent. Het knokte zich terug in de wedstrijd na een 2-0 achterstand. Knap ook van Ilombe Mboyo. Drie treffers aantekenen (één in de beker, twee in de competitie) in een dermate roerige week, 't is een stevige en bovendien gepaste (!) manier van reageren...

7. Beveren-Kortrijk.

   Glenn De Boeck drukt zijn stempel. Enkele weken geleden kregen ze op de Freethiel nog een 2-6 pandoering van Club, maar op een ik en een gij pootte modieuze Glenn een defensieve organisatie neer en bracht hij er bij zijn spelers een over-mijn-lijk-mentaliteit in. Vakwerk...

8. Waregem-Genk. 

   Klasse ook alweer wat Francky Dury deze week aan de Gaverbeek presteerde. Zijn team kreeg op donderdag in de Cofidis-cup een serieus pak voor de broek van Racing Genk, 0-5 in eigen huis. Drie dagen later diende door een speling van het lot exact dezelfde wedstrijd gespeeld te worden, ditmaal in het kader van de Jupiler-League. Onze voormalige rijkswachter bleef rustig, analyseerde met zijn jongens kort maar gericht de nederlaag en deed enkele tactische omzettingen : kilometervreter Delaplace en dribbelkont Hazard erin, spelverdeler Berrier meer op rechts.  

Den Essevee zette van deze keer fel en geconcentreerd druk naar voor, smoorde alzo het anders bijwijlen oogstrelend combinatievoetbal van een ditmaal mak Genk in de kiem en won verdiend. 't Kan verkeren, zei Bredero...

Bij wijze van ondertussen traditioneel geworden uitsmijter blikken wij nog even terug op onze in Ruiselede en ver daarbuiten populaire Superklasse.

   

   Vooreerst begroeten wij  een kersvers ingeschreven squad, met name FC Marre van Marlies Christiaen. Onze immer gracieuse collega van leefgroep 1 maakt er geen punt van dat ze met een grote achterstand dient in te stappen in de Gouden 11. Ze doet mee voor de fun en om er bij te horen. Way to go, girl!

   Verder vermelden wij dat, naast het vorige keer aangestipte FC Kabul, nog twee equipes bezig lijken aan een trage maar zekere opmars. 

Ben Dewyn nestelt zich met zijn FC Benan 2 in de bovenste regionen van het klassement, dit nadat hij aanvankelijk vele weken onderaan had gebivakkeerd. Ook Kristof Demeulemeester ontworstelde zich aan een staartpositie en zit op vandaag in de subtop.

Die mannen zijn wat heet "goe bezig".

Tot in den draai,

(Peter).

    

   Neem nu "den Beirschot". Da's daar toch een soap van het zuiverste water. Triest en lachwekkend tegelijk. Die Vanoppen zegt in Extra Time dat hij zich geviseerd voelt, maar zeg nu zelf : is het mogelijk om een idioot van dat kaliber nièt te viseren? Praat als een oververhitte mitraillette, gaat verkleed in een paars berenpak en met de pers in zijn kielzog paraderen voor 't stadhuis en voert een totaal van de pot gerukt personeelsbeleid. Om nog maar te zwijgen van zijn boekhouding : als buitenstaander hebben we in deze inderdaad geen adequate inkijk, maar het feit dat spelers al maanden lang bepaalde delen van het loon waar ze recht op hebben niet op tijd uitbetaald krijgen, zegt wat mij betreft voldoende. Als dit de enige weg zou zijn om een club gerund te krijgen, dan lijkt het mij beter en eerbaarder om in faling te gaan en vanuit enkele klassen lager opnieuw proberen op te klimmen.

   Ik had het er reeds over in mijn vorig stukje : Antwerpen is super. Ik ben er niet geboren, heb er nog nooit gewoond, maar toch hou ik er van. 

Al eeuwen lang meren er schepen aan uit alle windstreken en vormt de haven het kloppende hart van onze economie. Het centrum leeft en bruist door de talrijke gezellige cafés,  restaurants, musea en uitgaansmogelijkheden en door het uitgebreide shopping-scala. Het Centraal Station is een prachtig gerestaureerd gebouw met mondiale uitstraling en ook voor de cinema-liefhebber heeft de Scheldestad het nodige in petto.  Dit alles heeft de Antwerpenaar gemaakt tot wat hij is : een zelfbewuste wereldburger, maar wel één met gevoel voor humor. Een echte Sinjoor houdt immers van een "zwaanske" op zijn tijd. 

   Het enige wat er aan mankeert is een vurige volksclub die geil en aanvallend voetbal speelt en zijn thuiswedstrijden afwerkt in een zinderend, tot de nok gevuld stadion.  Zoals andere havensteden die hebben : Rotterdam met Feyenoord, Marseille met Olympique, Bremen met Werder en Istanbul met Fenerbahçe. Op dit punt laat de Antwerpenaar zich spijtig genoeg van zijn smalste kant zien. De rivaliteit tussen Antwerp en Beerschot is even kneuterig als verstikkend en contra-productief. Het resultaat is er naar : op het Kiel heerst er een diepgaande malaise en op de kille Bosuil dienen de weinig aanwezige supporters zich telkenmale te voorzien van een muts en een sjaal of ze doen een valling op. Hopelijk weet de nieuwe burgemeester op dit vlak een en ander te deblokkeren, al besef ik terdege dat hij wellicht andere katten te geselen heeft.

   Alleszins meer sprankelend en tot de verbeelding sprekend is de "battle" in onze spetterende Superklasse "De Zande". Hoewel boeiend om volgen, hopen we toch dat er mettertijd één of meerdere deelnemers uit de achtergrond opstaan om leider Benny Vanderschaeghe meer en meer naar de kroon te gaan steken, want op dit moment lijkt onze sympathieke collega-nachtwaker wat van de rest weg te lopen. Misschien Jonas Vanhulle, op een bepaald ogenblik redelijk ver teruggeslagen, maar nu met zijn koene Kabul-warriors bezig aan een stevige remonte. Of, wie weet, de later in onze SK ingestapte en dus met een grote puntenachterstand  gestarte Pim Houwen. Pim zet immers zijn inhaalrace rücksichtslos voort en bereikt stilaan de middenmoot. Benieuwd kijken we uit naar het vervolg...

Tot in den draai,

(Peter).

   

   In de weekendeditie van Het Laatste Nieuws staat een gesprek tussen Marc Degryse en Francky Dury. Aanleiding was de kritiek die Degryse in zijn maandagse rubriek "Hattrick" had geuit op het spel van Zulte-Waregem. Hij vindt het teveel "reactievoetbal", er gaat zogezegd te weinig dominantie van uit. Dury was niet akkoord met deze stelling en had er via een sms op gereageerd. Om op een en ander wat dieper in te gaan had de krant beide heren geïnviteerd voor een discussie face-to-face. Vandaar deze conversatie.

   Ik ben het niet eens met Degryse. Hij lijkt mij teveel fan van de zogenaamde Hollandse School. Zonder twijfel brengen John Van den Brom en 

Mario Been iets bij aan onze competitie. Ze laten een frisse wind waaien. Ze durven hoog druk zetten, balbezit opeisen en de tegenstander via vlot combinatievoetbal naar de strot grijpen. Ook hun communicatie is duidelijk, open en soms hard. Ze draaien niet rond de pot. De manier waarop 

Van den Brom president Vanden Stock publiekelijk op zijn plaats zette nadat deze Bram Nuytinck een "cadeautje voor de coach" had genoemd, getuigde van lef en eerlijkheid. 'k Zie het een Belgische trainer nog niet zo gauw doen.

   Maar, geachte Marc Degryse, er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Ik heb het in een vorig bericht op deze blog reeds vermeld : al jaren acteren de ploegen die Dury piloteert verzorgd en, wat mij betreft, attractief. Immers, omschakelingsvoetbal kan, mits snel, snedig en precies uitgevoerd, zeer mooi zijn om naar te kijken. Zelden heb ik een team zo rap, vaardig en fraai zien counteren als het Dinamo Kiev (eind jaren '90, met een toen nog jonge Andrij Sjevtsjenko in de rangen) van de legendarische oefenmeester Valeri Lobanovsky. Deze laatste had zijn squad zo minitieus ingetraind dat hij het zich kon permitteren om minuten lang in te dommelen tijdens een match. Schitterende beelden waren het : Dinamo dat alweer aanzet voor een dodelijke uitbraak, het stadion dat in extase geraakt, en ondertussen de oude Valeri die als een norse sfinx, de handen diep weggestoken in zijn wintervest-met-schapenvacht, gewoonweg zit te dutten op de bank. Ik wil maar zeggen : Lobanovsky was geen kaaskop maar schotelde ons toch een manier van spelen voor die ook mensen naar het stadion lokte. 

   Dat Francky Dury maar kalm en vastberaden voortdoet waarmee hij bezig is. Er kunnen er veel een puntje aan zuigen.

   Met belangstelling kijken wij ook uit naar Club-Mechelen van vanavond. Aangezien Lokeren en Genk morgen tegen elkaar uitkomen kan 

Blauw-Zwart een goeie zaak doen in het klassement. Het heeft na de alweer ergerlijke prestatie van vorige woensdag (bekeruitschakeling door buur Cercle) alleen nog maar de competitie om zijn tot op heden slecht en kleurloos seizoen te kunnen redden. Wij duimen voor Juan Carlos Garrido. Ik vind het alvast positief dat hij een aantal beslissingen neemt die moeten genomen worden. Hopelijk heeft hij Dame Fortuna wat aan zijn zijde.

   En hoe zal het den Beerschot vergaan, zonder de deze week de laan uitgestuurde Adrie Koster tegen Zulte-Waregem? Die Patrick Vanoppen, 

'k begin mij meer en meer af te vragen of die niet aan de coke zit. Het tempo waarin die man mensen aanwerft en ontslaat ligt ridicuul hoog. Ook zijn manier van communiceren en zich uitdrukken associeer ik niet direct met doordacht bestuur en kwaliteitsvol management. 't Lijkt mij niet met zo een pipo dat de prachtige wereldstad Antwerpen ooit de club zal krijgen die bij haar status past.

U ziet het : onze vaderlandse ereklasse heeft ook dit weekend weer heel wat "lekkers" in de aanbieding.

Tot in den draai!

(Peter).

  

Er sneuvelden bovendien 21 nationale records, werden 14 finales behaald en iedereen (!) die in het bad kwam zwom een persoonlijk record.

Kijk, dit noem ik nu eens resultaten waar ge mee naar huis kunt komen. Vooral die Pieter Timmers lijkt mij het potentieel en ook het charisma te hebben om uit te groeien tot een kampioen. Volgend jaar op het WK in Doha, Qatar, zullen we hem met meer dan gewone belangstelling volgen.

Via de televisie welteverstaan, niet ter plekke.

Maar nu terug naar onze core business : het edele voetbalspel zoals gepresenteerd in onze kleurrijke Jupiler League.

Anderlecht nam makkelijk afstand van den Beerschot. 'k Vraag mij af wie de Brusselaars van een zoveelste titel kan houden. Ze hebben een goeie keeper, een stabiele verdediging (Nuytinck is een prima aankoop) en met Mbokani, Jovanovic, Biglia, Praet en Bruno beschikken ze over meerdere spelers die dat beetje meer hebben om met een persoonlijk actie/flits iets te forceren. Gelukkig is er het systeem van de play-offs waardoor alle mogelijkheden nog openliggen en de spanning in onze competitie gegarandeerd blijft. Met dank aan Ivan De Witte.

Als we het hebben over deze voormalige voorzitter van de Pro League, dan hebben we het meteen ook over AA Gent, de club waar hij reeds geruime tijd, samen met manager Michel Louwagie, de lakens uitdeelt. De heren lijken mij voor dit seizoen hun hand wat overspeeld te hebben. Ze hebben met Jorgensen, Ljubijankic, Smolders, Coulibaly en Jorgacevic een teveel aan ervaring verkocht waardoor de weliswaar getalenteerde kern op vandaag geen "meneurs de jeu" heeft, dit laatste zeker ook gezien de langdurige blessure van Bernd Thijs. 'k Heb het al eens gezegd : Arzo is slechts een schijn-leider en Mboyo is nog te groen achter zijn oren. Toch denk ik dat de Buffalo's niet moeten gaan panikeren : ze beschikken over een rits zeer begaafde jonge wolven en dat zal zich op termijn wel uitbetalen. Misschien kunnen ze deze winter Christophe Lepoint terughalen. Deze potige, maar tevens bedreven en hardwerkende centrale middenvelder zit momenteel op uitleenbasis bij Waasland-Beveren en is opnieuw aan het toegroeien naar zijn beste vorm, dit na een langdurige afwezigheid die haar oorsprong vond in een zwaar auto-accident . Het is iemand die vooropgaat in de strijd en die mij, door alle naars dat hij heeft meegemaakt, ook wel mentaal enigszins "gestabiliseerd" lijkt. Hij is dus nog steeds eigendom van La Gantoise en 'k peis dat ze hem daar in de gegeven omstandigheden goed zouden kunnen gebruiken. Bob Peeters staat, wat mij betreft, niet ter discussie. Ik ben ervan overtuigd dat hij een goeie trainer is. Aan hem zal het niet liggen.

Lokeren blijft maar winnen. Maar : ditmaal kropen ze, in Bergen,  door het oog van de naald. Copa pakt op het einde een penalty van Perbet en vlak voor affluiten pot reus Ibrahima Gueye de winnende treffer. De Oost-Vlamingen spelen zeker geen sambavoetbal maar elke partij pakken ze aan als was het een bekerfinale : geconcentreerd, gedisciplineerd en met volle overgave. Toch verzamelen zich boven Daknam een paar donkere wolkjes : verdediger Taravel moet binnenkort onder het mes en Copa en Harbaoui moeten zeker, Patosi mogelijks, naar de Afrika-Cup.

Benieuwd hoe coach Peter Maes dit gaat oplossen.

Bij de Club zit Garrido volop in de zoekende fase. Tegen Charleroi liet hij Figueiras plaatsnemen in de tribune en Almeback, Bacca en Tchité op de reservebank. 'k Ben curieus of de Spanjaard de puzzel in elkaar krijgt. Ondanks de moeizame zege en het povere spel zie ik enkele lichtpuntjes : Larsen is terug inzetbaar, Vleminckx scoorde een mooie goal en Stenman komt er weer aan. En ze zullen zich bij Blauw-Zwart waarschijnlijk wel nog herinneren dat de de voorbije weken op hoog niveau keepende Colin Cosemans nog steeds van hen is. Alhoewel... 'k las deze week in de krant dat ze interesse hebben in en bijgevolg een stevige som geld veil hebben voor doelman Koen Casteels van Hoffenheim. 

Gaan ze het daar in Sint-Andries nu nooit leren?

Tot slot werp ik een vorsende blik op onze dierbare superklasse.

Deze leert mij dat de Benny Boys op hoog niveau blijven acteren en wederom afstand nemen van de anderen. Daar waar Benny Vanderschaeghe de voorbije jaren soms supersonisch uit de startblokken schoot om daarna quasi even snel weer weg te zakken in het klassement, lijkt hij mij dit jaar vast van plan om tot op de meet de te kloppen man te zijn en te blijven. Ik roep bij deze Patrick, Fred en alle anderen op om de handschoen op te nemen en alle (eerlijke) middelen aan te wenden om het onderste uit de kan te kunnen halen. 

Tot in den draai.

(Peter).