Belgium has in recent decades a policy that was
particularly beneficial for entrepreneurs, but at the expense of the net income
of the employee, allowing low skilled second income needed to survive.This strategy spent
instead of harm a high average standard of living, but requirement of low
skilled whether high stake or second income.This high average as standard of living is in sharp
contrast to the grinding poverty in working families with only one incomes just
have to survive, and thus often of adequate health and social affiliation
deprived.
In an industrial society the unskilled strength often
the ubiquitous work force and engine of the economy, and ungrateful automation
is an essential element in the industrial exploitation. Low skilled constitutes
the great mass of workers in the industry and their income, keeps the industry
also alive. They represent a mass that has rights by labor and also wants to
consume.
Working environments consume on average more than 25%
of their income on mere luxuries and entertainment, and form a massive dietary
supplement of the industry and an important link in the economic cycle, but the
growing crime spoils the food and press the prosperity of honorable workers or
whether we call as the mass of employees.
The Western European countries until the second world
war was dominated by the Liberals which mainly represented the middle class and
the Christian democrats who stood up for the people but dastardly knelt before
church and nobility whether call it the power and money.The influence of the
Nazi regime seemed to change this and forced the breakthrough of socialism,
which is now a third player in the political game would represent. Since 1945
and the end of the war, it is these three that the cake share and take on turns
participating in the political dis.
In Belgium curiously changed fundamentally nothing to
the political strategy, and keep Liberals and Christians tight rein, which the
Socialists incrementally adapt their strategy and direction to take in order to
join. One thing is clear, the strategy is being implemented as before, focused
on the interests of the nobility and the capital, while the social services
provided by the Nazi regime were developed be gradually dismantled and where
possible eliminated.
While under and immediately after the German
occupation of Belgium, during world war two, hardly any crime to note fell,
brought the period after 1950, one wave after another of small street crime.
Growing crime is only fueled by lax legal action, but
this can only where the legislature fails and thus the crime is given free
rein. However, crime erodes the wealth, a phenomenon where the mass is
extremely sensitive to by low income, what their enthusiasm not onlyrestrains, but on top of that a chain
reaction create and the worker obliged to on his turn to grab what he can.Here it is again the
lack of legislation that the culture of greed fueling, and the prosperity of
the active and honest citizen on the slope places.
The Belgian crime has become market leadership in the
field of European illicit trafficking and trafficking in drugs, weapons and
diamonds but also a market for illegal employment, resulting in a growing
dissatisfaction of excluded legally workers, while one government after another
there fails to provide the affairs one halt.
Growth in the field of crime can only be explained if
crime by the government (consciously) is maintained, or where the government
any action can't take without risk there own share in the crime be jeopardized.
Even by the governments are many things on the illegal
trail, but in Belgium in government circles the revelation of this problem as
all leaks and reactions be covered by collegiality, manipulation of the law and
influencing the public prosecutors.Such a system is so well established that the crime since the period
after 1980 has increased explosively with highlights including the Gang of
Nivelles (1982, 1983 and 1985), killing government officials, Karel Van Noppen
(20 February 1995) on policeman Peter De Vleeschauwer (november 14, 1996) and
Minister André Cools (18 July 1991), to be persecuted by the Dutroux affair,
and wisps pedophile networks and ditto to the ecclesiastical organization, with
the crowning glory of the early releases of accomplices of the pedophile and
mass killer Marc Dutroux.
Particularly serious crime as intentional abuse for
the purpose of victim severe mental or physical injury or harm, or death of a
victim effect, may lead to life imprisonment or the death penalty as effective
result. But the needs of proper punishment and deprivation of civil rights
arises for officers who clearly and intentionally abusing their power as
mandated to civilians or community to harm, while the abuse of power and
position by officers currently rife, and by collective collegiality shielded
be.
Dissatisfaction among the population is only the drop
on the hot plate and so negligible as bethought apparently, but over the years there have been too many cases
while all this drops the plate too strong and too quickly cools and thus became
so threatening to burst .
Growing crime has a financial side, while the stolen
property by the owner often need replacing, what the producer, trader and insurer
any no harm yields, and looks good for the industry, but a hole delivers in the
budget of the consumer and the government toactions forced and control by the servants of the law, courts,
magistrates, lawyers and prisons, to which excess human rights organizations
connivance so that the rights of detainees are not violated, while only little
attention to the rights of victims are spend. Also this fight with aftercare
carries a heavy price tag that the community should be worn. Such costs
pyramids are partly responsible for the demand for credit, with enormous debt
mountains to individuals and governments, and the resulting as the credit
crisis that we know as "the banking crisis of 2008/2009" which
launched was a foreseeable chain reaction with snowball effect, and least well
for 10 years, which as an optimistic estimate should be regarded.
Besides the crime has also corruption, mismanagement
and importance mixing at political level sparked the crisis. Belgian
politicians seem pretty intellectual talkers who often lack practical insight
to social organization on its feet and to govern the country, but it can also
appear on this, that mandataries be lore busy with their personal interests at
the expense of the community. With the establishment of the European Union and
its uneasy large scale was this plague only amplified and transmitted to the
Union to spread like a metastatic cancer.
Wat als de NV-A de volgende federale verkiezing wint?
In de veronderstelling dat NV-A de volgende federale
verkiezing met vlag en wimpel zou winnen, en men zich à la Bart Dewever hardnekkig
aan de vooropgestelde beloftes en opties zou houden, of zo goed mogelijk na zou
komen, mag men wel ernstige veranderingen die de stabiliteit van het land en de
economie slechts heil kunnen brengen,verwachten.
Dat een overwinning op federaal vlak door NV-A een
enorme lawine kan ontketenen is haast zeker. Doch dergelijke lawine zal vooral
een negatieve impact hebben op de parasieten en criminaliteit die door het huidige
beleid onderhouden worden. Het is duidelijk dat vanuit de top van de
maatschappij allerlei onderzoeken en maatregelen tegen de stijgende
criminaliteit verhinderd worden, waardoor vele linke zaken niet aan het licht
kunnen komen. Neem maar de bende van Nijvel of de Dutroux affaire, om de meest
in het oog springende te noemen. De twijfels aangaande eventuele betrokkenheid
van de regering of hoger geplaatste, zijn in deze zaken terecht gegrond en de steun
aan dergelijke criminaliteit van uit de hoogste kringen van het land, zijn
haast onvermijdelijk.
Doorbraak van een Vlaamse nationale partij zou de
navelstreng tussen regering en andere machten of invloeden kunnen verbreken,
waarna in bepaalde gevallen grondige en degelijke onderzoeken op gang zouden
kunnen komen. Ook het ontmantelen van corrupte systemen zoals men die vandaag
kan vaststellen, en waarbij mandatarissen van de klassieke partijen duidelijk
betrokken zijn, moet een prioriteit worden, wil men de democratie herstellen en
het vertrouwen van het volk behouden.
Het gaat niet op dat mandatarissen willekeurig of om
fervente tegenstanders te raken of te pesten, documenten vervalsen, kinderen of
wezen hun rechten ontzeggen zoals dit door Melchior Wathelet jr. zijn
superieure Annemie Turtelboom en de voltallige regering met medeweten van de hofhouding
en de koning werd toegestaan, en uiteindelijk definitief doch onwettig door
Maggie De Block bezegeld en bekrachtigd.
Dergelijke doorbraak zou of zal, indien dergelijke
machten van achter de coulissen het land en de regering in haar greep houden, voor
deze machthebbers een nachtmerrie betekenen, doch de stabiliteit, de economie, het
economische vertrouwen en toekomst van het land in belangrijke maten ten goed
komen.
Het einde van de wantoestanden zoals wij die vandaag
kennen, en die een loopje nemen met de democratie, de rechten en het belang van
het volk, en dus ook van de economie die per slot afhankelijk is van de massa
en haar koopkracht, zou een positieve ommekeer betekenen voor Vlaanderen doch
ook voor België en Europa. Ook de rechtzekerheid die momenteel een lachertje is
zal de gemoederen doen bedaren en het land naar een stabielere en meer collectieve
opstelling van de bevolking leiden. Men kan moeilijk van een bevolking wiens
rechten genegeerd worden enige solidariteit verwachten, terwijl men deze van de
nuttige leden van de maatschappij brood nodig heeft om de maatschappij overeind
te houden.
Politieke verschuiving van dergelijke omvang zal
echter slecht effect hebben na een hele reeks van ingrepen en hervormingen, die
gepaard zullen moeten gaan met het uitzuiveren van de bestuursorganen en
Staatssecretariaten. De weg naar een totaal herstel
is dus lang en zal tijd vergen, doch het hertstel van de rechtzekerheid voor de burger moet het
vertrouwen en geduld leveren, die van de kant van de burger te verwachten en
nodig zal zijn.
Rechtzekerheid en bestrijding van de criminaliteit
kunnen slechts indien de totale persvrijheid en vrijheid van meningsuiting hersteld
worden, doch vrijheid van meningsuiting mag niet leiden tot bewuste laster of het onterecht en opzettelijk schaden van personen of instellingen,
het welk strafbaar moet blijven, zeker daar waar deze daad onbetwistbaar en bewust
werd gepleegd.
In de Dutroux affaire
zijn er enkele opmerkelijke feiten waar te nemen.
In 1989 werden Dutroux en
Martin beiden veroordeeld voor verkrachting van minderjarigen. Dutroux kreeg
hiervoor een gevangenisstraf van 13 jaar, en zijn echtgenote Michelle Martin
een straf van 5 jaar. In 1992 werden ze door de
toenmalige Minister van Justitie Melchior Wathelet (sr) in het kader
van de Wet Lejeune vervroegd vrijgelaten. Dit
is dus na 3 van de 13 jaar waartoe hij veroordeeld werd of al na slechts ¼ van
zijn straf.
Het feit dat Michelle Martin verklaarde angst te
hebben voor Dutroux was al meer dan opmerkelijk gezien Michelle Martin, terwijl hij tijdelijk vast zat, slechts de plaats had aan te
duiden waar de kinderen verborgen waren om deze te bevrijden en Dutroux voor
levenslang te laten veroordelen, wat haar aandeel aanzienlijk zou
geminimaliseerd hebben. De angst voor Dutroux was zeker geen rede waarom zij de
kinderen niet uit hun hachelijke positie verloste, noch om ze te laten
verkommeren.
Angst voor Dutroux kon slechts een rol spelen indien
zij wist dat Dutroux van hogerhand bescherming genoot en zij bij haar ingrijpen
zelf het doelwit zou worden van Dutroux of van zijn opdrachtgevers en
beschermheren.
De zekerheid waarmee Dutroux aanneemt dat hij op een
dag vrij zal komen is onvoorstelbaar, temeer daar hij er van overtuigd lijkt
dat hij niet onder voorwaarden vrij zal komen. Ook dit fenomeen wijst in de
richting van een beschermheer en hoog geplaatste opdrachtgever.
De veroordeling op 13 augustus 1996, van Marc
Dutroux tot levenslang kan uitmonden in een vervroegde invrijheidstelling, of
tot de effectieve levenslange straf.
Een veroordeling zou in soortgelijke gevallen moeten
bestaan uit een levenslange opsluiting zonder mogelijkheid tot straf vermindering,
zolang de gedetineerde fysiek en mentaal in staat is om dergelijke misdrijven
te plegen of te plannen.
Indien er echter een machtige beschermer van achter
de coulissen als opdrachtgever, cliënt of sympathisant, bestaat, is de absolute
levenslange opsluiting van Dutroux een directe bedreiging voor dergelijke persoon
of personen, gezien het niet uit te sluiten is dat Dutroux in dit geval zeker
zou trachten zijn hachje te redden en uit de biecht zou spreken.
België heeft de afgelopen decennia een beleid gevoerd dat vooral voordelig lag voor de ondernemers, doch ten koste van het netto inkomen van de werknemer, waardoor laaggeschoolden een tweede gezinsinkomen nodig hadden om te overleven. Deze strategie bracht in plaats van windeieren een hoge gemiddelde levensstandaard op, doch vereiste van laaggeschoolden een hoge inzet of tweede inkomen. Dit hoge gemiddelde levensstandaard staat echter in schril contrast met de schrijnende armoede in arbeidsgezinnen die met slechts één inkomen rond moeten komen, en hierdoor vaak van degelijke gezondheidszorg en maatschappelijke aansluiting verstoken blijven.
In een industriële maatschappij is de laaggeschoolde kracht vaak ook de alom aanwezige werkkracht en motor der economie, en ondank automatisering een onontbeerlijk element in de industriële exploitatie. Laaggeschoolden vormen de grote massa van werkkrachten in de industrie en hun inkomen houdt de industrie ook in leven, zij vertegenwoordigen een massa die door arbeid het recht hebben en ook wil consumeren. Arbeidsmilieus verteren gemiddeld meer dan 25% van het inkomen aan louter luxueuze artikelen en ontspanning, en vormen een massaal voedingssupplement der industrie en belangrijke schakel in de economische kringloop, doch de groeiende criminaliteit gooit roet in het eten en druk de welstand der eerbare arbeiders en werknemers, of de massa zeg maar. De West-Europese landen werden tot aan de tweede wereldoorlog gedomineerd door de Liberalen die vooral de middenstand vertegenwoordigde en de Christelijke die voor het volk opkwamen doch geniepig knielde voor kerk en adel of noem het maar de macht en het geld. De invloed van het NAZI regime scheen hierin verandering te brengen en forceerde de doorbraak van het socialisme, dat voortaan een derde speler in het politieke spel zou vertegenwoordigen. Sinds 1945 en het einde van de oorlog zijn het deze drie die de koek delen en om beurten mee aan de politieke dis zitten. Merkwaardig genoeg veranderde er in België fundamenteel niets aan de politieke strategie, en houden liberalen en christenen de touwtjes strak in handen, waarop de socialisten stapsgewijs hun strategie en koers aanpassen om mee in te kunnen stijgen. Een ding is duidelijk, de strategie die gevoerd wordt is net zoals vroeger gericht op de belangen van de adel en het kapitaal, terwijl de sociale dienstverlening die door het Nazi regime ontplooit werden geleidelijk worden ontmanteld en waar mogelijk geëlimineerd. Terwijl er onder en onmiddellijk na de Duitse bezetting van België, nauwelijks of geen criminaliteit op te merken viel, leidde de periode na 1950 de ene golf na de andere aan kleine straatcriminaliteit in. Groeiende criminaliteit wordt slechts gevoed door laks juridisch optreden, doch dit kan slecht waar de wetgever tekort schiet en waardoor de criminaliteit vrij spel krijgt. Criminaliteit holt echter de welstand uit, een fenomeen waar de massa met lage inkomens uiterst gevoelig aan is, en hun animo niet alleen bederft, doch op de koop toe een kettingreactie teweeg brengt en de arbeider verplicht van op zijn beurt te graaien waar hij kan. Hier is het ook weer de gebrekkige wetgeving die de graaicultuur aanwakkert, en de welstand van de actieve en eerlijke burger op de helling plaatst. De Belgische criminaliteit is uitgegroeid tot markleiding op het terrein van de Europese illegale trafiek en handel in drugs, wapens en diamanten doch ook een markt voor illegale tewerkstelling, met als gevolg een groeiende ontevredenheid van uitgesloten legale werkkrachten, terwijl de ene regering na de andere er niet in slaagt om de gang van zaken een halt toe te roepen. Groei op het terrein der criminaliteit is slechts te verklaren indien criminaliteit door de overheid (bewust) wordt onderhouden, of wanneer de overheid geen maatregelen wil of kan nemen om mogelijk alsnog het eigen aandeel in de criminaliteit niet in het gedrang te brengen. Ook bij overheden lopen heel wat zaken in het illegaal spoor, doch in België wordt in regeringskringen de openbaring van dit euvel, alle lekken en reacties tenietgedaan door collegialiteit, manipulatie van de rechtspraak en beïnvloeding van de parketten. Dergelijk systeem is zo goed ingeburgerd dat de criminaliteit sinds de periode na 1980 explosief is toegenomen met als hoogtepunten de Bende van Nijvel (1982, 1983 en 1985), moord op overheidsambtenaar, Karel Van Noppen (20 februari 1995) op rijkswachter Peter De Vleeschauwer (14 november 1996) en op Minister André Cools (18 juli 1991), om vervolgd te worden door de affaire Dutroux en slierten pedofiele en dito netwerken tot in de kerkelijke organisatie, met als kroon op het werk de vervroegde vrijlatingen van medeplichtigen van de pedofiel en massa moordenaar Dutroux. Ongenoegen bij de bevolking is slechts de druppel op de hete plaat en dus te verwaarlozen, dat dacht men blijkbaar toch, doch in de loop der jaren zijn er teveel druppels gevallen waardoor uiteindelijk de plaat te sterk en te snel afkoelt werd en dus dreigt te barsten. Groeiende criminaliteit heeft een financieel plaatje, terwijl het gestolen goed door de eigenaar vaak uit noodzaak vervangen wordt, wat de producent, handelaar en verzekeraar geen windeieren opbrengt, en goed lijkt voor de industrie, doch een gat levert in het budget van de verbruiker en de overheid verplicht tot acties en bestrijding via de dienaren der wet, rechtbanken, magistraten, juristen en gevangenissen, waarbij tot overmaat mensenrechtenorganisaties oogluikend toezien dat de rechten der gedetineerden niet geschonden worden, terwijl er nauwelijks aandacht is voor de rechten der slachtoffers. ook deze bestrijding met nazorg draagt een zwaar prijskaartje dat door de gemeenschap moet worden gedragen. Dergelijke kostenpiramides zijn mee verantwoordelijk voor de vraag naar krediet, met schuldenbergen bij particulieren en overheden, en de daaruit vloeiende kredietcrisis die we kennen als de bankencrisis van 2008/2009 die het startsein bleek van een te voorziene kettingreactie met sneeuwbaleffect, en minsten goed voor 10 jaar, wat nog als een optimistische schatting mag aanzien worden. Zie ook: http://vlaamseuropsetoekomstmyblog.wordpress.com/2012/10/04/crisis-duurt-zeker-tien-jaar/ Naast de criminaliteit heeft ook corruptie, belangenvermengingen en wanbeheer op politiek niveau de crisis aangewakkerd. Belgische politici lijken wel intellectuele mooipraters die veelal te weinig praktisch inzicht hebben, om maarschappelijke organisatie op poten te zetten en het land te besturen, doch het kan ook hierop lijken, terwijl de heren druk doende hun persoonlijke belangen behartigen op kosten van de gemeenschap. Met het opzetten van de Europese Unie en haar onoverzichtelijke grootschaligheid werd deze plaag slechts versterkt en naar de Unie overgedragen met verspreiding als een uitgezaaide kanker.
Het duurt zeker 10
jaar vanaf het begin van de financiële crisis voordat de wereldeconomie weer in
goede vorm is. Dat zei topeconoom Olivier Blanchard van het IMF woensdag tegen
de Hongaarse nieuwssite Portfolio.hu.
Turbulente tijden en financiële chaos:(E-Mail aan VB Antwerpen 22/10/2008
- 9H36 AM)
De Financiële crash was al lang in
aantocht, en hierdoor niet alleen voorspelbaar, doch is momenteel duidelijk in
een beginfase.
Westerse welstand was destijds een
privilege der edelen en heersers, doch groeide door verenigingen en bundelingen
der gilden en vakverenigingen uit tot een steeds grotere groep in onze westerse
samenleving.
De bronnen van deze welstand, destijds
plundering der bevolking door de adel, later door plundering der kolonies, en
heden door uitbuiting van lage loonlanden, slinken zienderogen.
Door gebruik van arbeid in lage
loonlanden, groeiende modernisatie en automatisering, zal dit leiden tot een
drastische inkrimping der productieve inspanningen (door mankracht) in westerse
landen. De verplaatsing van nuttige productiviteit naar automaten en
derdewereldburgers heeft nochtans tot gevolg dat men verhoudingsgewijs steeds
minder moet uitgeven aan arbeid en westerse werkkrachten, waardoor ondanks dalende
marktprijzen, de afzetmarkt in westerse landen geleidelijk zal krimpen. Een
krimpende afzetmarkt die, als gevolg van de lage lonen in de derde
wereldlanden, daar nauwelijks toeneemt, wat dus geen compensatie biedt.
Ook de voormalige vlucht naar het oosten
leverde de westerse samenleving slechts windeieren, terwijl de hard werkende
oosterlingen hun aandelen zagen stijgen, werd het westerse aandeel steeds
kleiner. De oosterse welstand gaat dan ook snel de hoogte in.
Plunderingen van de eigen bevolking en de derde wereld ondervind steeds meer
weerstand. Wat voor 50 en meer jaren eenvoudig kon, kwam met de radio en vooral
de TV op de helling, de bevolking werd mondig en wetend, doch vooral de PC en
het onbegrensde en webverkeer is het keerpunt in mogelijkheden en communicatie. Voor
iedereen en overal is er communicatie en informatie, en de burgerij van hoog
tot laag is wetend.
Het moet duidelijk zijn dat de
schijnbare welstand in het westen, geleidelijk een holle doos werd, een opbouw
zonder grondvesten en te zwak om overeind te blijven, uitgehold door privileges
en rechten, die slechts in de westerse wereld worden aanvaard, rechten die het
kapitalisme moeten ondersteunen, ten kosten van burgers en consumenten.
Het hoge aanbod van moderne technologie
en amusement voor particulieren, creëerde een groeiende vraag met uitzinnige
winsten voor ondernemers en producenten, terwijl overheden en banken, meer en
meer krediet en waarborgen moesten aanbieden. Ook de stijgende stroom van
derdewereld burgers die met alle geweld in het westen aan de slag willen, en
niet zelden illegaal en onderbetaald aan de slag gaan, boog een steeds grotere
geldstroom om naar de derdewereld, doch in die landen is de behoefte beperkt en
de vraag naar westerse middelen en luxe gering, waardoor dit geld, vaak
verspreid over een grote groep van mensen een zeer verspreide doch beperkte
behoefte dekt, en nauwelijks voor het westen nuttige koopkracht en afzet biedt.
Hoge productiviteit met overproductie,
stuit nochtans op een verzadiging der markten met afname van koopkracht,
versterkt door snel stijgende behoefte aan huisvesting en voedsel. De snelle
klim aan noodzakelijke middelen, waardoor de prijzen waanzinnig snel stijgen
maken dat er steeds minder middelen resten voor luxe.
Bedrijven dreigen geleidelijk door
krimpende vraag en over modernisatie, in overcapaciteit te komen, waardoor deze
bedrijven daarom verlieslatend worden, met een niet te stuiten negatieve
spiraal tot gevolg. Een spiraal met een niet meer te stuiten sneeuwbal effect.
Ook het ontbreken van individualisme, en
de daaraan gekoppelde behoefte aan competitie, bij niet westerse volkeren,
belet hun uitzinnige behoefte en de groei van hun afzetgebied zoals we deze in
het westen kennen.
Stijgend verbruik in westerse landen, zonder
directe productiviteit, en stijgende productiviteit in de derdewereld zonder
toenemende koopkracht, vormt een toenemende geldstroom naar de derdewereld, om
er uitzinnig vele in hun behoefte te voorzien, terwijl deze mensen, naar onze
normen althans, armoedig en onbezorgd verder leven, zal uiteindelijk de doos
van ons kapitalisme verder uitgehold geraken.
Ook de uitzinnige bevolkingsgroei,
kunstmatig verwekt door onverantwoorde en uitzinnige interventies en medische
technologie, hollen uiteindelijk de mogelijkheden en bronnen uit, waardoor
voorraden schaars, doch kosten en inspanningen, steeds duurder worden.
Natuurlijke hulpbronnen worden
kunstmatig opgedreven, terwijl deze vaak uizinnig kostbare ingrepen, niet
alleen voor ontwrichting zorgen, doch ook een beroerd resultaat geven, terwijl
massas kostbaar voedsel van plantaardige of dierlijke aard, perslot uit
noodzaak vernietigd moet worden. Verliezen die zich hierdoor opstapelen, worden
door subsidies aan de producent en ondernemer verheeld.
Doch ook hier zit een adder onder t
gras, daar kosten en verliezen met overheidsinterventies opgevangen worden,
afgewend naar de gemeenschap, terwijl net hierdoor de koopkracht van de massa
verder ondergraven wordt.
Ook de bescherming van spaarders en
speculanten, zal ook nu, naar middeleeuwse gewoonte, op de werkende massa der
belastingbetalers worden afgewend.
Alle inspanningen ten spijt, is er iemand die de rekening dient te vereffenen,
en dit zal niet de kapitalist zijn, doch wel als van oudsher de bevolking en
arbeider, doch de factuur zal blijven oplopen, en plunderingen kennen steeds
een grotere weerstand en kostprijs.
Regering neemt voorschot op taks pensioenspaarders â (VRT Nieuws 3/10/12 om 12:00)
De regering-Di Rupo heeft vorige week donderdag in alle stilte
via een elektronische ministerraad een voorschot genomen op de belasting die
pensioenspaarders normaal op hun 60ste moeten betalen. Dat moet 210 miljoen
euro opleveren voor de begroting.
Steven Vanackeren Minister
van Financiën en de regering Di Rupo zijn overgegaan tot de eenmalige belastingsingreep
door het pensioensparen aan voorafgaandelijk belastingsinning te onderwerpen om
op deze manier een bijdrage te ontwikkelen in een begroting in een poging het begrotingsevenwicht
voor de federale overheid te bereiken. De minister gaat uit van een verdere
recessie tot de groei van 0% in het volgende jaar doch druk er op dat dit een
eenmalige operatie is die men niet kan herhalen.
Dergelijke ingrepen
zijn echter boter aan de galg, en halen slechts een tijdelijk en beperkt effect
op de begroting van één jaar, terwijl de groeivoorziening van 0% nu al te hoog
gegrepen zal zijn en er de volgende jaren een verdere recessie of regelrechte krimp
te verwachten is, waardoor er door inkrimping der budgetten bij particulieren
en overheden een verdere recessie zal ontstaan. Dit is het fameuze
sneeuwbaleffect door de kettingreactie die nu al enkele jaren aan de gang is. Dit
krimp proces zal slechts een einde hennen waneer er terug een evenwicht komt
tussen vraag en aanbod enerzijds en tussen aanbod en koopkracht anderzijds. Het
grote probleem echter is dat een te kleine menigte een te grote overschot heeft
terwijl de massa met de dag krapper bij kas wordt, en de koopkracht ziet
afnemen.
De politieke wil
ontbreekt om drastisch maatregel te nemen, en extreme lasten op extreme luxe te
heffen of de extreme inkomens extra te belasten.
Het is inderdaad
een feit dat mensen met uitzonderlijk hoge inkomens en fortuinen onmiddellijk
willen uitwijken naar landen waar de lasten op hun fortuin minder of niet
worden geheven, doch dergelijke vlucht zou via overleg met de unie automatisch
moeten leiden tot collectieve uitsluiting en degradatie tot persona non grata
in alle landen der unie, zolang zijn geen bijdragen leveren.
Hier zal bij vele
het idee groeien om de Europese Unie een grotere macht toe te delen, docht dit
mag niet gekoppend worden aan het beperken van de interne autonomie en
wetgeving, daar waar deze geen grensoverschrijdende impact hebben en andere
entiteiten der unie niet hinderen of in gevaar brengen.
Een overkoepelend
Europese macht is momenteel door de verregaande ongelijkheden der diverse
entiteiten der unie een gevaar voor de gehele unie en kan deze slechts verder
destabiliseren, terwijl de omvang van de unie deze slechts onoverzichtelijk
maakt, en zowel misbruik als corruptie aanwakkeren .
Door volksvermenging,
worden individuele doelstellingen en verschillen te scherp omlijnt, wat een
verdere destabilisering van de Unie slechts in de hand werk en volksverzet
aanwakkert, zoals dit op Indonesisch eiland Timor het geval was.
It takes at least 10 years from the beginning of the financial crisis,
before the world economy is in good shape. That said chief economist Olivier Blanchard
of the IMF today against the Hungarian news Portfolio.hu.
Blanchard advocated in the interview greater solidarity between members
of the Euro-zone and more integration in fiscal and economic policies. He
said that Europe should continue to integrate the monetary union would be a
success. "I think it should go forward or backward. It can't remain as it
is. I do not think anyone really wants to go backwards."
Larger monetary solidarity between
the members of the Union, the Union further disrupt through the economic and
mental retardation in some of its areas, can only lead to greater resistance by
the population of well developed areas that the burdens and crisis will have to
bear, and where the mass of unskilled workers already working in poverty threaten
to sink, a phenomenon that in some prosperous countries all reality exist, and
where a family on one income falls down .
The problem with the currency union is that countries which are connected
economic and monetary, too far apart and no unit can form, without exploitation
and jeopardizing the highly evolved members of the Union.
Especially the creation of monetary union was a premature step,
insufficiently prepared by equalization on economic and monetary internal
capacity, while Europe has had to contend with the extreme rise of especially
emerging Asian countries, and their emerging financial impact on the world and
especially on the nearest Europe.
The union did till now no added value compared to the previous economic
cooperation, but costs the citizen masses of money and offers only Eurocrats
imperial incomes through various employments and additional candies that they
are proffered, allowing the resist to control their capital and income (the
Liberal Euro commissioner Charles De Gucht mind) also be logical. It is clear
that increasing the political scene, as by extending to a European Union badly
harm to the population has made, while the whole cluttered and abuses are
proportional to the wealth of government members and High Society expand.
The question arises as to whether this crisis ever Europe will overcome,
unless extreme loads increased to the purchase of extreme luxury and
investments of higher values, and have
unlimited extreme abilities, especially mandataries, may audit. One cant go on
forever with the plunder of the employee, without a global civil war to come.
Het duurt zeker 10 jaar vanaf het begin van de
financiële crisis voordat de wereldeconomie weer in goede vorm is. Dat zei
topeconoom Olivier Blanchard van het IMF vandaag tegen de Hongaarse nieuwssite
Portfolio.hu.
Blanchard bepleit in het interview een grotere
solidariteit tussen leden van de eurozone en meer integratie in fiscaal en
economisch beleid. Hij zei dat Europa verder moet gaan met integreren, wil de
monetaire unie een succes worden. "Ik denk dat het vooruit of achteruit
moet gaan. Het kan niet blijven zoals het is. Ik denk dat niemand echt
achteruit wil gaan."
Grotere monetaire solidariteit tussen de leden van de unie
zullen de unie verder ontwrichten, gezien de economische en mentale ontwikkelingsachterstand
in enkele van haar gebieden, alleen kan leiden tot grotere weerstand bij de
bevolking van ontwikkelde gebieden die de lasten en crisis zullen moeten dragen,
en waarvan de massa van laaggeschoolden al werkend in armoede dreigen te verzinken,
een fenomeen dat in bepaalde welvarende landen al realiteit is, waar een gezin op
één inkomen terugvalt.
Het probleem met
de muntunie is dat er landen zijn aangesloten die economische en monetair te
ver van elkaar verwijderd zijn en dus geen eenheid kunnen vormen zonder dat dit
ten kosten gaat van de sterk geëvolueerde leden van de Unie.
Vooral de
oprichting van de muntunie was een voorbarige stap, onvoldoende voorbereid door
gelijkschakeling op economisch vlak en monetaire interne capaciteit, terwijl Europa
al te kampen had met de extreem sterke opkomst van vooral Aziatische groeilanden,
en hun opkomende financiële impact op de wereldmarkt en vooral op het nabije
Europa.
De unie leverde
tot noch toe geen meerwaarde tegenover de vroegere economische samenwerking,
doch kost de burger massas geld en biedt slechts Eurocraten keizerlijke inkomens
door allerlei postjes in bestuursraden en bijkomende snoepjes die hen worden
toegestoken, waardoor het verzet op controle op hun vermogen (de liberale eurocommissaris
Karel De Gucht indachtig) ook logisch is. Het is echter duidelijk dat de vergroting
van het politieke toneel, zoals dit door uitbreiding tot een Europese Unie
slecht windeieren aan de bevolking heeft geleverd, terwijl het geheel
onoverzichtelijk wordt en de misbruiken zich evenredig met de rijkdom der regeringsleden
en High Society uitbreiden.
De vraag dringt
zich op, of Europa deze crisis ooit te boven zal komen, tenzij men lasten
extreem verhoogd naar de aanschaf van extreme luxe en op geldbeleggingen van hogere
waarden, en men onbeperkt extreme vermogens, vooral van mandatarissen, mag
controleren. Men kan niet eeuwig doorgaan met het plunderen van de werknemer,
zonder in een wereldwijde burgeroorlog terecht te komen.
Het duurt zeker 10
jaar vanaf het begin van de financiële crisis voordat de wereldeconomie weer in
goede vorm is. Dat zei topeconoom Olivier Blanchard van het IMF woensdag tegen
de Hongaarse nieuwssite Portfolio.hu.
Turbulente tijden en financiële chaos:(E-Mail aan VB Antwerpen 22/10/2008
- 9H36 AM)
De Financiële crash was al lang in
aantocht, en hierdoor niet alleen voorspelbaar, doch is momenteel duidelijk in
een beginfase.
Westerse welstand was destijds een
privilege der edelen en heersers, doch groeide door verenigingen en bundelingen
der gilden en vakverenigingen uit tot een steeds grotere groep in onze westerse
samenleving.
De bronnen van deze welstand, destijds
plundering der bevolking door de adel, later door plundering der kolonies, en
heden door uitbuiting van lage loonlanden, slinken zienderogen.
Door gebruik van arbeid in lage
loonlanden, groeiende modernisatie en automatisering, zal dit leiden tot een
drastische inkrimping der productieve inspanningen (door mankracht) in westerse
landen. De verplaatsing van nuttige productiviteit naar automaten en
derdewereldburgers heeft nochtans tot gevolg dat men verhoudingsgewijs steeds
minder moet uitgeven aan arbeid en westerse werkkrachten, waardoor ondanks
dalende marktprijzen, de afzetmarkt in westerse landen geleidelijk zal krimpen.
Een krimpende afzetmarkt die, als gevolg van de lage lonen in de derde
wereldlanden, daar nauwelijks toeneemt, wat dus geen compensatie biedt.
Ook de voormalige vlucht naar het oosten
leverde de westerse samenleving slechts windeieren, terwijl de hard werkende
oosterlingen hun aandelen zagen stijgen, werd het westerse aandeel steeds
kleiner. De oosterse welstand gaat dan ook snel de hoogte in.
Plunderingen van de eigen bevolking en de derde wereld ondervind steeds meer
weerstand. Wat voor 50 en meer jaren eenvoudig kon, kwam met de radio en vooral
de TV op de helling, de bevolking werd mondig en wetend, doch vooral de PC en
het onbegrensde en webverkeer is het keerpunt in mogelijkheden en communicatie. Voor
iedereen en overal is er communicatie en informatie, en de burgerij van hoog
tot laag is wetend.
Het moet duidelijk zijn dat de
schijnbare welstand in het westen, geleidelijk een holle doos werd, een opbouw
zonder grondvesten en te zwak om overeind te blijven, uitgehold door privileges
en rechten, die slechts in de westerse wereld worden aanvaard, rechten die het
kapitalisme moeten ondersteunen, ten kosten van burgers en consumenten.
Het hoge aanbod van moderne technologie
en amusement voor particulieren, creëerde een groeiende vraag met uitzinnige
winsten voor ondernemers en producenten, terwijl overheden en banken, meer en
meer krediet en waarborgen moesten aanbieden. Ook de stijgende stroom van
derdewereld burgers die met alle geweld in het westen aan de slag willen, en
niet zelden illegaal en onderbetaald aan de slag gaan, boog een steeds grotere
geldstroom om naar de derdewereld, doch in die landen is de behoefte beperkt en
de vraag naar westerse middelen en luxe gering, waardoor dit geld, vaak
verspreid over een grote groep van mensen een zeer verspreide doch beperkte
behoefte dekt, en nauwelijks voor het westen nuttige koopkracht en afzet biedt.
Hoge productiviteit met overproductie,
stuit nochtans op een verzadiging der markten met afname van koopkracht,
versterkt door snel stijgende behoefte aan huisvesting en voedsel. De snelle
klim aan noodzakelijke middelen, waardoor de prijzen waanzinnig snel stijgen
maken dat er steeds minder middelen resten voor luxe.
Bedrijven dreigen geleidelijk door
krimpende vraag en over modernisatie, in overcapaciteit te komen, waardoor deze
bedrijven daarom verlieslatend worden, met een niet te stuiten negatieve
spiraal tot gevolg. Een spiraal met een niet meer te stuiten sneeuwbal effect.
Ook het ontbreken van individualisme, en
de daaraan gekoppelde behoefte aan competitie, bij niet westerse volkeren,
belet hun uitzinnige behoefte en de groei van hun afzetgebied zoals we deze in
het westen kennen.
Stijgend verbruik in westerse landen,
zonder directe productiviteit, en stijgende productiviteit in de derdewereld
zonder toenemende koopkracht, vormt een toenemende geldstroom naar de
derdewereld, om er uitzinnig vele in hun behoefte te voorzien, terwijl deze
mensen, naar onze normen althans, armoedig en onbezorgd verder leven, zal
uiteindelijk de doos van ons kapitalisme verder uitgehold geraken.
Ook de uitzinnige bevolkingsgroei,
kunstmatig verwekt door onverantwoorde en uitzinnige interventies en medische
technologie, hollen uiteindelijk de mogelijkheden en bronnen uit, waardoor
voorraden schaars, doch kosten en inspanningen, steeds duurder worden.
Natuurlijke hulpbronnen worden
kunstmatig opgedreven, terwijl deze vaak uizinnig kostbare ingrepen, =iet
alleen voor ontwrichting zorgen, doch ook een beroerd resultaat geven, terwijl
massas kostbaar voedsel van plantaardige of dierlijke aard, perslot uit
noodzaak vernietigd moet worden. Verliezen die zich hierdoor opstapelen, worden
door subsidies aan de producent en ondernemer verheeld.
Doch ook hier zit een adder onder t
gras, daar kosten en verliezen met overheidsinterventies opgevangen worden,
afgewend naar de gemeenschap, terwijl net hierdoor de koopkracht van de massa
verder ondergraven wordt.
Ook de bescherming van spaarders en speculanten,
zal ook nu, naar middeleeuwse gewoonte, op de werkende massa der
belastingbetalers worden afgewend.
Alle inspanningen ten spijt, is er iemand die de rekening dient te vereffenen,
en dit zal niet de kapitalist zijn, doch wel als van oudsher de bevolking en
arbeider, doch de factuur zal blijven oplopen, en plunderingen kennen steeds
een grotere weerstand en kostprijs.
Onverantwoorde voorwaardelijke of definitieve invrijheidstelling
als gevolg van procedurefouten, is een veel voorkomend euvel, waar de wetgevers
blijkbaar niets tegen willen of kunnen doen, dus ofwel zijn onze politici onbekwaam
of wel corrupt tot op het bot.
De advocaat van de familie van Didi Swiers reageerde furieus
op de vrijlating van Houthalenaar Davy Simons. Het is een mokerslag voor de
familie, zei Meester Geerdens. Simons is gestoord.
Davy Simons had twee kogels in het hoofd van zijn ex-vriendin
geschoten, doch de vrouw overleefde als bij wonder de aanval en verblijft op
het ogenblik van zijn voorwaardelijke invrijheidstelling nog in het hospitaal.
Dat de dader tot de categorie van gevaarlijke geesteszieken of mentaal
gestoorden mag gerekend worden leidt geen twijfel. Zijn vrijlating had
onmiddellijk moeten weerroepen worden, wat echter niet is gebeurd. Het is de
vraag of het soms gestoorden zijn die wetten ineen klungelen in dit land, of
worden criminelen moedwillig beter beschermd dan hun slachtoffers .
Deze vrijlating was het gevolg van een procedurefout begaan
door een parketmagistraat.
Het parket blundert weer eens, ofwel blundert men door
personen vrij te laten als gevolg van procedure fouten, ofwel maakt men van lopende
onderzoeken een zootje (Bende van Nijvel), ofwel reageert men niet op een
klacht tegen hogere regeringsambtenaren en mandatarissen. Dergelijke blunders
zijn dag dagelijkse kost, doch opeenvolgende regeringen der klassieke politieke
partijen van liberalen, socialisten en christendemocraten, weten het niet te
klaren en zijn niet geïnteresseerd of onbekwaam om het land degelijk te
besturen of de bevolking afdoende te beschermen.
Uiteraard is de hardnekkigheid waarmee men regering na
regering weigert drastische ingrepen te doen in de juridische wetgeving om de
burger in plaats van de criminelen te beschermen, slechts te verklaren in de veronderstelling
dat de klassieke partijen die telkens weer bedeeld zijn met het bestuur van het
land, betrokken zijn bij allerlei ongure praktijken en dus de wetten niet
aanpassen om de eigen bescherming niet in het gedrang te brengen. Eerlijke
burgers daar en tegen zouden alles op alles zetten om dergelijke toestanden te
voorkomen of herhaling uit te sluiten.
