Gemeentelijke en provinciale verkiezing 14
oktober 2012
De sterke
opkomst van het centrum rechtse NV-A is een direct signaal voor de politiek dat
rechts en het confederalisme terecht aanslaat bij het grote publiek in Vlaanderen.
Vanaf dit ogenblik is het duidelijk dat verder gaan zonder de opdeling in
confederale of intern onafhankelijke Staten, zinloos is. Dit zou de Eurocraten
moeten waarschuwen, daar ook deze stroming meer en meer bijval krijgt bij de
massa, en de bevolking niet opgezet is met de betutteling vanuit de Europese
Unie, terwijl ook de unie streeft naar een verregaande inspraak in interne
aangelegenheden en zelfbeschikking der lidstaten bedreigt.
Confederalisme
of interne onafhankelijkheid en externe samenwerking is trouwens de enige weg
om een gezonde samenwerking met de andere leden van de confederatie op te
bouwen. Het huidige beleid en doelstelling van de klassieke politieke partijen,
waarbij de staatshervorming België als een gebonden geheel moet blijven
bestaan, heeft vanaf het ontstaan van België niets anders opgeleverd dan twist
tussen de twee grote taalgemeenschappen.
De taalgrens:
De
zuidelijke grens der lage landen bevond zich daar waar de Romeinse bezetting
bij aanvang ophield, waardoor het huidige Wallonië en Frankrijk door het
Romeinse rijk en vervolgens door de verovering der Hunnen met in hun kielzog
Germaanse stammen, beïnvloed werden. De lage landen bleven echter nagenoeg van
deze invloeden gespaard. Deze grens vormt ook vandaag het verschil tussen
Wallonië en Vlaanderen, net zoals het verschil tussen Frankrijk en Duitsland.
Het
conflict tussen Wallonië en Vlaanderen is haast onmogelijk op te lossen zonder
de twee een interne onafhankelijkheid te geven, waarna men tot een samenwerking
kan komen op basis van de vrije keuze. De zekerheid van onafhankelijkheid
gekoppeld aan onvermijdelijke economische nood aan coöperatie is de beste
remedie voor een gezonde samenwerking, die de beide partijen ten goede zal
komen.
De toekomst van België en Europa:
Het confederalisme: Vooralle
duidelijkheid betekend dit dat deelstaten hun interne autonomie bewaren en zich
binden via afspraken en overeenkomsten voor wat grensoverschrijdende belangen
betreft terwijl al wat men mogelijk en nuttig is, gezamenlijk naar buiten uit beheerd
wordt.
De
essentie van de confederatie ligt in de autonomie voor elke partner daarin, dat
iedereen op elk ogenblik uit kan stappen en de confederatie verlaten.
Het
behoud van de autonomie heeft voor de interne samenleving en economie het
voordeel dat de eigenheid van de gemeenschap, noch de interne aangelegenheden, door
andere leden der confederatie kan
aangetast worden.
Confederatie
staat het gebruik van een eenheidsmunt of hetzij eender welke gezamenlijke andere
gezamenlijke ontplooiing niet in de weg, mits duidelijke afspraken.
De Zinsbegoocheling: De
Europese unie wordt de bevolking voorgesteld als de ideale oplossing voor de
toekomst en het welzijn van de gemeenschap. De unie is echter samengesteld als
een lappendeken en mist een duidelijke basisstructuur, terwijl de eigenheden en
niveaus der verschillende deelstaten te ver uiteenliggen en men hieruit
nauwelijks een eenheid kan opbouwen. Ook de impact der Unie op de deelstaten is
te groot waardoor vele van deze deelstaten voluit ontwricht worden, wat
mogelijk nog te lijmen zou zijn, was het niet dat de welstand der westelijke deelstaten,
dat een schril contrast vormt met de oostelijke staten, en in belangrijke maten
werd opgebouwd door uitbuiting van hun gewezen kolonies. Arme gebieden en
landen die zich echter hardnekkig tegen verdere uitbuiting verzetten. Snel slinkende
inkomsten uit de derdewereld, de verschuiving van de arbeidsmarkt en
arbeidsinkomsten naar lage loongebieden, de vermindering der koopkracht bij de westerse
bevolking, en de opkomende economie uit de derdewereld en Oost Azië, hebben
echter een verpletterend effect, terwijl de deelstaten geen individuele stappen
naar eigen behoefte van de Europese Unie mogen ondernemen. De druk door Europa
om gebieden te verplichten aan voorwaarden te voldoen, die voor hen slechts een
juk betekenen en hun ontplooiing en welstand onderdrukken, zonder dat hiervoor
enige voordelen vroeg of laat in het verschiet liggen, is meer dan nefast. Elk
gebied wordt verplicht bepaalde normen of opdrachten na te komen, ook indien dit
voor de bevolking onaanvaardbaar is of slechts nadelen levert.
Het is
dan ook onbegrijpelijk dat men een Unie wil vormen met landen die in geen enkel
opzicht een eenheid kunnen vormen, daar ontwikkelingen zowel op sociaal,
economische, maatschappelijk, industrieel als algemeen ontwikkelingsvlak van
west naar oost hemelbreed van elkaar verwijderd zijn.
Europa drukt
de interne vrede en toekomst de grond in, terwijl dit een massale en terechte weerstand
oproept. De unie heeft ook het nadeel dat mensen zich onbeperkt en willekeurig binnen
de unie kunnen verplaatsen en vestigen, dit ondanks soms extreme verschillen tussen
diverse gemeenschappen, en terwijl door het wegvallen van grenzen de
grensoverschrijdende criminaliteit welig tiert.
Een
bindende federatie is slechts mogelijk en nuttig indien de diverse deelstaten
een uniformiteit hebben of benaderen, zodat eventuele verschillen kunnen weggewerkt
worden, en men tot een daadwerkelijke op alle terreinen kan komen. De huidige
Europese Unie heeft slechts nut voor de eurocraten en het grootkapitaal,
terwijl de unie politiek te ver van de burger en zijn belangen staat om als
democratie erkent te worden, edn slechts onbeperkte mogelijkheden biedt voor
misbruik en corruptie.
Orde & Rechtspraak:
Ondanks
een leger van integere rechter die de rechtspraak ter harte nemen, weten het
Belgische gerecht en de parketten massaal te blunderen, en falen hiermee alle
oprechte inspanningen van hen die zich welgemeend inspannen voor recht en orde.
Eerste en
vooral is er een haast gewaarborgde straffeloosheid voor kleine misdrijven,
waardoor daders aangemoedigd worden en men van kwaad naar erger gaat. Een
vicieuze cirkel die een sneeuwbaleffect en snel groeiende criminaliteit levert,
waardoor dienaren der wet eindeloos worden ontmoedigd en het verzet hiertegen
zich als een kanker in de maatschappij verspreidt.
Straffen:
Indien de
veroordeelden van kleine criminaliteit niet verplicht worden om de aangerichte
schade zomogelijk persoonlijk te herstellen, zijn straffen haast inefficiënt.
Het verplicht herstellen met directe confrontatie voor de dader, van
aangebrachte schade is een werkwijze die in vele maatschappijen zijn
efficiëntie bewees, en waardoor de dader duidelijk geconfronteerd wordt met de
impact van zijn daden en de weerslag op het individu en de samenleving. Dergelijke
bestraffing kan al van tijdens de kleuter periode en heeft meer effect dan
lijfstraffen. Uiteraard betreft dit vooral die gevallen van relatief kleine
vergrijpen die vooral door kinderen, jongeren en pubers in een onbezonnen bui of
door onervarenheid werden aangericht.
Straffeloosheid:
Het
ontbreken aan directe confrontatie met straf of gevolg van een wandaad is net
als een kanker en bevorder het onverantwoorde gedrag doordat de schuldige hierdoor
het gevoel krijgt dat zijn daden slecht peanuts zijn en niet echt kwalijk
worden genomen, terwijl hij toch het gevoel heeft iets te presteren wat zijn
vrienden niet aandurven of kunnen. Het streelt zijn gevoel van eigenwaarde
tegenover zijn soortgenoten en vrienden, terwijl het de weg effen naar een
competitie in het stoere doch vaak onverantwoorde en onaanvaardbare gedrag.
Dergelijk verloop geeft aanleiding tot herhaling en competitie waarmee jongeren
elkaar trachten te overbluffen, wat vaak uitmond in reële tot zware
criminaliteit. Effectief verantwoordelijk stellen voor herstel der schade geeft
de mogelijkheid dat dergelijke
jongeren zich tijdig realiseren dat ze op een verkeerde piste beland zijn, een
besef dat kan leiden tot
inspanningen om een aanvaardbare piste te zoeken en te behouden, om zo in een
beter aanvaarde en stabiele omgeving opgenomen te worden.
Verjaring der feiten:
Verjaring
der feiten of de onrechtstreekse bescherming van criminelen en criminaliteit.
Verjaring van delicten is één der mogelijkheden om criminelen te beschermen en
hen buiten vervolging te stellen. Verjaring der feiten is nuttig en wenselijk
indien er geen herhaling is en de delicten van geen ernstige aard zijn of geen
ernstige fysieke of morele schaden berokkende.
Verjaring
van bewust, vrijwillig en onverantwoord zwaar fysiek of moreel geweld zou nooit
mogen bestaan en druist tegen de logica en het belang van de massa in.
Verjaring van dergelijke zware criminaliteit is onverantwoord en het is
absoluut onbegrijpelijk dat dit door de wetgevers in de wet wordt voorzien. Het
druist in tegen het volkbelang en veiligheid van de massa terwijl er slechts
één denkbare reden is om dergelijke wetten te handhaven, namelijk het
verzekeren van een straffeloosheid voor (politieke) delinquenten en de vrijwaring
van beschermelingen, waarmee we bij de vraag belanden of onze gezagdragers die
dergelijke wetten aanvaarden niet tot illegale of criminele organisaties
behoren of massaal gewin verwerven op illegale en sociaal ontoelaatbare wijze.
Vervroegde invrijheidstelling.
Daar waar
de verjaring der feiten door omstandigheden het doel missen heeft men nog een
tweede piste om beschermelingen in bescherming te nemen, namelijk de wet Lejeune of het recht op
vervroegde invrijheidstelling. Terwijl verjaring der feiten al een brug te ver
is, is vervroegde invrijheidstelling nog een brug verder. Deze laatste laat de
overheid toe om veroordeelden na een gedeelte der straf te hebben uitgezeten, van
hun verdere straf te ontslaan. Dergelijke wetten zijn ongelukkig genoeg ook
toepasselijk voor daders van extreem zware criminele daden, en houden een extra
mogelijkheid in om criminelen te begunstigen waardoor men gunstelingen op een
legale manier aan de volle straf kan onttrekken, en zijn straf tot slechts 1/3
van het vonnis te reduceren. Deze wet is
echter al meer dan 10 jaar niet meer van kracht en heeft dus geen betekenis in
het Belgische strafrecht.
Deze wet werd
wel vervangen door de voorlopige in
vrijheidstelling en de voorwaardelijke
invrijheidstelling, die beiden onder de onjuiste noemer van Wet Lejeune
in de volksmond verder leven. In 2009 werden er 17440 gedetineerden vrijgelaten
waarvan er slechts 532 hun volle straf hadden uitgezeten. Gezien er een nijpend
tekort is aan plaatsen voor gedetineerden verondersteld dit dat de instroom de
17440 per jaar overschrijd.
Door het handhaven
van, gunstige wetten voor de criminelen, die ook in het geval van extreem zware
misdaden toepasselijk zijn, krijgt de vraag of het opzettelijk in de wet
voorzien werd om criminelen te gemoet te komen, zin. Hier kan men terecht de
intentie van de wetgever terecht in vraag stellen.
Ondanks voor
vervroegde invrijheidstelling in aanmerking te komen, moet een veroordeelde aan
bepaalde voorwaarden voldoen. Er blijven haast geen criminelen verschoont van
de gelegenheid om een vervroegde invrijheidstelling aan te vragen en te verkrijgen,
en zo na een korte strafperiode hun vrijheid te herwinnen. Hier is de vraag
gerechtvaardigd, waarom de strafwet bepaalde delicten koppelt aan een bepaalde
straf en uitvoering, indien deze later via vervroegde invrijheidstelling teniet
kan worden gedaan Dit geld zeker voor zware delicten of veroordelingen tot
levenslang, terwijl de strafvermindering voor extreem zware vergrijpen een slag
onder de gordel der juryleden en rechters betekend, en hun vonnis vernietigt.
Om nog te zwijgen van de impact op de veiligheid van de bevolking en het
schrijnende onrecht ten overstaan van slachtoffers of nabestaanden.
Het onderscheid, recht en onrecht:
Onrecht
en chaos gaan hand in hand, en vervroegde invrijheidstelling schijnt gemaakt om
extreem gevaarlijke criminelen als Dutroux en zijn medeplichtigen te belonen na
een extreem kort verblijf in driesterren Staatshotels. Wel te bedenken dat
dergelijke zware criminelen in minder ontwikkelde landen de doodstraf krijgen,
een blijkbaar barbaars principe waardoor onschuldige voorgoed tegen verdere
wandaden van dezelfde dader beschermd zijn. Onze geciviliseerde overheden
verkiezen echter geen doodstraf toe te passen, en geven de daders van de meest
zinloze en gruwelijkste wandaden de gelegenheid hun actie na een kort verplicht
verblijf op kosten van slachtoffers en brave burgers, hun activiteiten terug op
te nemen.
Openbare Veiligheid:
Een
oprechte burger kan zich nauwelijks indenken dat moordenaars of verkrachters
vrij mogen rondlopen, terwijl ze een voortdurende en bewezen bedreiging vormen.
Eens men bewezen heeft tot dergelijke misdaden in straat te zijn is het
duidelijk dat men bij gelegenheid dit ook zondermeer kan herdoen, waardoor degelijke
misdadiger steeds een bedreiging is voor de omgeving.
Ook de
veiligheid en leefbaarheid op openbare plaatsen en de openbare wegen vereisen
meer aandacht en voorzieningen dan men tot noch toe wist te leveren, hoewel er
in de laatste decennia heel wat verbeteringen werden doorgevoerd. De jongste
ontwikkelingen op het vlak van camera bewakingen en nummerplaat herkenningen
zijn een belangrijke doorbraak op het punt van de bewaking in steden en druk
bezochte openbare plaatsen. Een andere lovenswaardige doorbraak is het autoluw
maken van gemeentekernen en druk bebouwde woongebieden, door het doorlopende
verkeer om te leiden. Dit kan echter in vele gevallen verbeterd worden door
dichte woonzones via maximum toegelaten snelheid van 30km/h te verlagen,
gecombineerd met verkeersdrempels, waardoor men en de centra toegankelijk laat
voor iedereen en gelijktijdig de veiligheid en overlast vermijd. Deze laatste
oplossing vergt echter een alternatief voor het snelverkeer via een ringweg
buiten de bebouwde kom. In bepaalde bevallen kunnen bruggen over de bebouwde
zones ee ringweg overbodig maken, doch dit is afhankelijk va, welk der
oplossingen het beste en meest rendabele zal zijn. Snel verkeer door een
bebouwde gemeentekom is zeker geen optie daar dit de veiligheid van jong en oud
te zeer in het gedrang breng, terwijl men aan de lage toegelaten snelheid
uiteindelijk wel went.
De overheden en interne criminaliteit.
De
Belgische rechtspraak struikelt niet alleen over een gemis aan daadkracht om
criminaliteit te bestrijden, doch wansmakelijke uitwassen bij overheden zoals
wetten en beslissingen die criminelen onnodig en onverantwoord ten goede komen
en niet hun slachtoffers. Illegaliteit door mandatarissen die door hun regering
worden beschermd via het excuses van de vereiste collegialiteit, niet
aangeklaagd kunnen worden of corruptie en schandalen waartegen niemand optreed.
Onverantwoorde gang van zaken in rechtspraak en onderzoeken, gerechtelijke
blunders en collegialiteit die blijkbaar vooral gebruikt worden om
gelijkgezinden, collegas en partijgenoten uit de nood te helpen en
machtmisbruik of wandaden te dekken. Bewuste valsheid in geschrift en
verklaring die schering en inslag zijn, en de totale onbetrouwbaarheid van vele
van onze politici en overheden. Stel hierbij de graai cultuur waarmee vele
machtbekleders zich persoonlijk tegoed doen en verrijken, waardoor degene van
ons die te goeder trouw zijn, kompleet in hun hemd komen te staan, terwijl het
geloof in recht en rechtvaardigheid bij de massa smelt als sneeuw voor de zon.
Of het
allemaal nog niet genoeg is, tracht men de massa voor te houden dat de
schuldigen degenen zijn die niet aan de regering of beslissingen mochten
deelnemen, en omschrijft me hen die aan de zijlijn staan als gevaar voor de
democratie en de toekomst van het land, negeert men de elementaire rechten en
normen der democratie en verraad men de massa door massaal verkozen
afgevaardigde en partijen in onderling overleg uit te sluiten.
Ongelofelijk
doch waar, zij die regeerden en mee verantwoordelijk zijn voor de ondergang van
het land en de economie hebben buiten hun kandidaten ook nog volgelingen.
Wetten en wetboeken.
Onze hoog
geciviliseerde westerse wereld wordt overstelpt met wetten en regels om de
maatschappij te ordenen, terwijl er nog steeds moderne landen zijn die
nauwelijks of geen wetboeken bezitten en slecht een bundel van algemenen
overeenkomsten hanteren om de orde te handhaven, terwijl onenigheden worden
beslecht door een rechter op grond van de logica dat de sterkste de zwakste
moet ontzien en zijn rechten moet respecteren. In vele westerse landen worden
echter wetten uit de grond gestampt om de opsteller te lauweren en zijn naam te
vereeuwigen, doch waarbij de gezonde geest van een rechter aan banden wordt
gelegd, terwijl geen jurist nog zicht heeft op de materie waarnaar hij moet
optreden of adviseren. Tot overmaat van ramp weten juristen geld te slaan uit
de duur van de betwisting en betwistingen eindeloos te rekken, een fenomeen dat
in vele derde wereldlanden die wij smalend als onbeschaafd betitelen, door de
rechtbank kordaat gewraakt worden en zelfs kan leiden tot uitsluiting van
pleitrecht aan de balie. De vraag is hier wie is er nu beschaafd? Ook het
aanbrengen van zinloze betwistingen of feitelijk onbetwistbare geschillen stuit
niet zelden op sancties voor de jurist die op dergelijke wijze met de
rechtspraak om eigen gewin een loopje tracht te nemen.
Onze
wetboeken zijn echter lijvig doordat wetten te vaak aangevuld zijn met massas
uitzonderingen die telkens in additionele aanhangsels zijn bijgesloten en
uitgegeven. Een minister in België schijnt geen respectabele minister te kunnen
zijn, indien hij de warboel van wetten niet weet te voorzien van nieuwe wetten
of correcties, en de chaos niet groter weet te maken door dergelijk staaltje
van intellectualiteit te demonstreren. Dit komt echter de bevolking niet ten
goede terwijl slechts misbruiken door spitsvondige interpretaties van wetten in
de hand wordt gewerkt, terwijl juridische kosten en rechtsonzekerheden de slachtoffers
de moed en mogelijkheden ontnemen om hiertegen verzet aan te tekenen.
Rechtsonzekerheid druk echter terecht het geloof in de traditionele partijen en
de opbouw van een voor het volk onoverzichtelijke en onzekere Europese Unie,
temeer daar de Unie op losse bodem en met gebrek aan fundamenten werd
opgetrokken, waardoor de Euroburgers slechts met nadelen en kosten worden
opgescheept, terwijl de grensoverschrijdende criminaliteit de pan uit swingt.
De gezonde geest van recht en rechtspraak is echter veelal zoek terwijl
rechters hun gezonde beoordeling aan banden wordt gelegd.
Misdaad of delict:
Men dient
echter wel te verstaan dat misdaad betekend dat men zonder levensnoodzaak handelt tegen het aanvaardbare ten opzichte
van de eigen soortgenoten, een natuurwet die zelfs bij de meeste diersoorten
instinctief aanwezig is. De eigen soort geld in de natuur als mogelijke rivaal
of als bondgenoot, niet als een natuurlijke vijand of prooi. Zolang soortgenoten
geen gevaar ter overleving zijn of het ter overleving vereiste territorium niet
opeisen, wordt normalerwijze geen geweld naar deze soortgenoten gericht.
Zowel bij
de Gorilla als bij een beperkt aantal dieren zien we een sterk hiërarchische
gedrag waardoor de sterkste de anderen mogelijk gewelddadig gaan domineren.
Rivaliteit kan wel leiden tot het doden van de rivalen, doch dergelijk geweld
kadert in de natuurlijke oerdrift ter voorplanting waar deze niet door logica
wordt doorkruist. Het doden van rivalen is echter eerder uitzondering en
onderdeel van de natuurlijke selectie waardoor soorten slecht via de beste
exemplaren worden voortgeplant.
Geslachtdrift, individualisme en geweld:
Bij de
Gorilla vinden we het zeldzame verschijnsel van doden van pasgeborenen om de
moeder te onderwerpen en aan zich te binden, zodat deze immers ter beschikking
is voor een dominant mannetje. Geslachtsdrift leidt ook vooral bij
individualisme tot geweld tegen onwillige partners, wat zelfs in de natuur
waarneembaar is. Het zich richten naar soortgenoten die niet geslachtsrijp zijn
is in de natuur eerder uitzonderlijk, gezien dieren over het algemeen slechts
reageren op de signalen als houding, geur enzovoort, van geslachtsrijpe
kandidaten. Het kiezen van anderen dat de natuurlijke geslachtspartners om aan
de eigen geslachtsdriften te voldoen is ook in de natuur eerder uitzondering,
en kan men als een degradatie aanzien die verspreiding door natuurlijke
voorplanting uitsluit. De blijvende homoseksualiteit is een verschijnsel dat
blijkbaar slechts bij individualisten van de menselijks soort voorkomt. Dit
verschijnsel is veelal te wijten aan een onvermogen tot aanpassing aan de
mentale diversiteit en individualiteit van het andere geslacht enerzijds, en een
vorm van genetische afwijking waardoor de eigen seksualiteit en plaats, door
individuele gerichte noden, behoefte en zienswijze, in vraag staat en men
uiteindelijk gemakshalve zich richt tot die pool die geen directe onzekerheden
versterkt. Men kan wereldwijd van kindsbeen merken bij jongeren dat fysiek
contact met de eigen geslachtgenoten, vooral bij mannelijke kleuters soms een
duidelijke afkeer kan vertonen, en zij weliswaar beperkte intimiteit en
contacten van vrouwen en beduidend oudere meisjes of moederfiguren gaan dulden,
een verschijnsel dat zich in de individualistische wereld sterk uit bij de zwarte
individualisten.
Vrouwelijke
individualistische kleuters ervaren deze beperkingen niet gezien ze vanaf de
geboorte net zoals jongens door een moeder werden gezoogd en verzorgd. Puberteit
echter lokt de nieuwsgierigheid naar het seksuele van het andere geslacht uit,
en doet de geslachtdrift ontluiken.
Geslachtsdrift
en samenhorigheid zouden moeten leiden tot een positieve sociale maatschappelijke
tendens, doch lage ontwikkeling, maar vooral laag ontwikkeld individualisme en gebrekkig
sociaal gevoel, gekoppeld aan een redelijke tot goede algemene ontwikkeling en
vorming maakt vaak sociale monsters van wat mensen zouden moeten zijn.
Bij niet individualistische ontwikkelde
volkeren is toenadering tot het andere geslacht een eigenheid die niet gestuit
wordt door individuele gevoelsbehoefte. Natuurlijke behoefte tot voortplanting,
nestvorming of eigen zekerheid, doch niet de eigen individuele behoeften,
sturen hier de pogingen van toenadering tot seksuele tegenpolen. Homoseksuele ontwikkeling
kunnen zich bij andere dan prowesterse volkeren en hun nazaten, nauwelijks of
niet voordoen en blijven bij hen dan ook ondenkbaar en onaanvaardbaar.
De Crisis, 2008/2009/
. :
Icesave
was de handelsnaam waaronder de op één na grootste bank van IJsland, Landsbanki
Íslands sinds mei 2008 op de Nederlandse markt actief was met het aantrekken
van spaargeld via online spaarrekeningen. Onder dezelfde naam was de bank al
langer actief op de Britse markt. Icesave beloofde spaarders 5% rente op hun spaargeld
(en later 5,25%), terwijl in Nederland de gemiddelde rente op dat moment rond
de 4% lag.
Bij de
ondergang van het IJslandse Icesave in 2008 werden veel Nederlandse en Engelse
spaarders gedupeerd. In de Verenigde Staten werd zakenbank Bear Stearns gered,
maar ging voormalig grootmacht Lehman Brothers failliet.
De banken
crisis van 2008/2009 zou na 10 jaar achter de rug moeten zijn, een voorspelling
die slechts beperkte kansen heeft om uit te komen, gezien de kredietcrisis door
onverantwoord hoge kredieten en leningen een doorslaggevende invloed heeft op
de wereldeconomie, en kredietverlening drastisch moest teruggeschroefd worden.
De westerse economie is als een ketting waarvan bij het uitvallen van eenschakel
de werking verstoord wordt. De crisis heeft ook de enorme overschotten,
stokkeringen, verspillingen en overproducties van onze industrie blootgelegd
met bovenop dit alles de gulheid en onverantwoorde subsidies die aan
industrieën werden verstrekt om arbeidskrachten te werven of producties en
economie op peil te houden. Bovenop dit alles werden de westerse markten
overspoelt met goedkope producten uit lage loonlanden waardoor de westerse
industrie en rendabiliteit op de helling staan.
Koloniale
uitbuitingen en postkoloniale manipulatie van de vroegere kolonies hebben de
westerse welstand in landen als België echter zo ver opgedreven en de spilzucht
van overheden en de bevolking opgevoerd waardoor schulden immense hoogten
bereikten. De onderdrukking van de welstand in de arbeidersrangen moest in landen
als België er voor zorgen dat de bevolking geen te hoge eisen en macht zouden
ontplooien. Vooral adel en kapitalisten vreesden de opkomst en macht van de
werkende krachten, hun vakbonden en de democratie.
Roze
Balletten en seksfuiven met ook minderjarigen gaven de mogelijkheid om
hooggeplaatste te chanteren om hen te verplichten tot ontegensprekelijke
collegialiteit, waardoor de overheidsrangen tegen de democratie en de massa
konden gesloten worden, een systeem dat niet alleen de democratie in België totaal
uitholde, doch ook de criminaliteit door uitschakeling van vrijheid van mening
explosief deed toenemen.
De
operaties van de bende van Nijvel hadden slechts tot resultaat dat de chaos
buiten alle proporties werd, terwijl ogenschijnlijk het enige resultaat deze
chaos was. Tijdens onderzoeken werden alle mogelijke resultaten verrassend
genoeg, door het hoogste rechtstoezicht telkens uit handen genomen van de
onderzoekrechter die op sporen meende te stuiten, en zo teniet gedaan. De bende
van Nijvel pleegde moorden op vrouwen en kinderen voor supermarkten, zonder dat
de slachtoffers hen hinderde of bedreigde, wat op pure waanzin leek, doch de
precisie waarmee dit paramilitaire team tewerk ging, was te professioneel om
aan een bende waanzinnigen toe te schrijven, te professioneel om zwaar te
blunderen, om overvallen te plegen zonder noemenswaardige buit of om met
dergelijke precisie te werken zonder resultaat. Het moet voor iedereen met enig
gezond vertand duidelijk zijn dat de bende van Nijvel wel enige resultaten
boekten, namelijk chaos en het systematisch uitschakelen van alle ernstig
speurwerk en de vrije pers. Onderzoekers werden wandelen gestuurd en de pers
werd monddood gemaakt, wat de vraag rechtvaardigt of dit het doel was. In de
zaak van de Roze Balletten werd toenmalig prins Albert, de latere Koning
Albert II genoemd, misschien waren de pers speurhonden te ver gegaan, en
wasrije meningsuiting een bedreiging voor sommige hooggeplaatste?
In Rwanda heeft in 1994 een genocide
plaatsgevonden, waarbij de grootste bevolkingsgroep de Hutus de Tutsi
minderheid zou hebben trachten uit te moorden. Meer dan 800.000 Tutsis zijn
daarbij om het leven gekomen. Hutus en Tutsis leven sindsdien wel weer samen
in Rwanda, maar er heerst veel angst voor nieuw geweld.
Rwanda is
voor een lange tijd een Huttu koninkrijk geweest, wat bewoond werd door drie
bevolkingsgroepen; de Hutus, de Tutsis en de Twa (half pygmeeën). Tussen deze
bevolkingsgroepen bestonden er geen (etnische) verschillen.
De Tutsis die als nomadisch veehouders het
gebied doorzwierven hadden wel door de eeuwen heen in de politieke en
maatschappelijke structuur de meeste macht in handen en beschermde het gebied
tegen slavenjagers. De Huttus die als landbouwers in dorpen verbleven
beschermde de afzonderlijk zwervende Tutsis families door bij hun doortocht verblijf in hun dorpen te bieden.
Spontane vermenging was onvermijdelijk gezien de seksuele vrijheid der
ongehuwde jongeren voor het huwelijk.
Rwanda is door de hoogte van 2000 tot 2500
meter een klimatologisch gebied op de evenaar waar de dagtemperaturen onder de
30°C blijft en de nacht temperaturen boven de 15°C. Rwanda is gezien de nabije
mijngebieden van Katanga, Kasaï en Kivoe de ideale plaats om via stationering
van troepen een bewaking en drukking uit te oefenen over dit uitzonderlijke
rijke mijngebied.
Nieuwslezing
en reportages uit het conflictgebied verrieden dat er van een wilde uitbarsting
zoals men trachtte voor te stellen, geen sprake was, doch de Belgische
Reportster werd door een CVP kopstuk verleid en de mond gesnoerd.
De nabije
mijnen leverde grove winsten voor de aandeelhouders van de ertshandel die via
Belgische handen liep. De erts exploitatie werd in 1906 via de oprichting van
Union Minière onder Leopold II, en men kan gissen wie de grootste
aandeelhouder was. De enige en onbetwistbare belanghebbende in het gebied der
grote meren, Rwanda, Kivoe, Kasaï en Katanga, zijn de aandeelhouders van de
ertshandel.
Deze
zogenaamde genocide op en door volkeren die door versmelting etnisch niet meer
bestaan heeft dus ook niet plaats gehad, terwijl de slachting in Rwanda een
politiek en economisch doel had, en vooral de aandeelhouders van de ertshandel
uit het gebied ten goede kwam .
Het
uitsterven van de plunderingen van de derdewereld is voor België specifiek, een
grove streep door de rekening van de non-ferro ertshandel en metaalindustrie en
hun aandeelhouders. De westerse industrie kende trouwens een groot succes door
de massale plunderingen van grondstoffen uit de derdewereld, waarvan het
leeuwenaandeel echter bij de aandeelhouders terecht kwam.
De eindverantwoordelijkheid ligt bij de
massa die keer op keer bedriegers door hun stem terug aan de macht helpen, en
lijdzaam mopperen tegen de wansmakelijke gang van zaken, en zo de overheidsmaffioso
ondanks middeleeuwse onderdrukking en uitbuiting, telkens opnieuw hun steun
betuigen. De westerse politiek en de ziekelijke spilzucht waarvan men vandaag
de rekening krijgt aangeboden en een bevolking die kost wat kost meer dan nodig
eist, waarvoor de eigen buren net zo goed
als de derdewereldbevolking worden uitgezogen.
|