In de veronderstelling dat NV-A de volgende federale verkiezing met vlag en wimpel zou winnen, en men zich “à la Bart Dewever” hardnekkig aan de vooropgestelde beloftes en opties zou houden, of zo goed mogelijk na zou komen, mag men wel ernstige veranderingen die de stabiliteit van het land en de economie slechts heil kunnen brengen,verwachten.  

Dat een overwinning op federaal vlak door NV-A een enorme lawine kan ontketenen is haast zeker. Doch dergelijke lawine zal vooral een negatieve impact hebben op de parasieten en criminaliteit die door het huidige beleid onderhouden worden. Het is duidelijk dat vanuit de top van de maatschappij allerlei onderzoeken en maatregelen tegen de stijgende criminaliteit verhinderd worden, waardoor vele linke zaken niet aan het licht kunnen komen. Neem maar de bende van Nijvel of de Dutroux affaire, om de meest in het oog springende te noemen. De twijfels aangaande eventuele betrokkenheid van de regering of hoger geplaatste, zijn in deze zaken terecht gegrond en de steun aan dergelijke criminaliteit van uit de hoogste kringen van het land, zijn haast onvermijdelijk.

Doorbraak van een Vlaamse nationale partij zou de navelstreng tussen regering en andere machten of invloeden kunnen verbreken, waarna in bepaalde gevallen grondige en degelijke onderzoeken op gang zouden kunnen komen. Ook het ontmantelen van corrupte systemen zoals men die vandaag kan vaststellen, en waarbij mandatarissen van de klassieke partijen duidelijk betrokken zijn, moet een prioriteit worden, wil men de democratie herstellen en het vertrouwen van het volk behouden.

Het gaat niet op dat mandatarissen willekeurig of om fervente tegenstanders te raken of te pesten, documenten vervalsen, kinderen of wezen hun rechten ontzeggen zoals dit door Melchior Wathelet jr. zijn superieure Annemie Turtelboom en de voltallige regering met medeweten van de hofhouding en de koning werd toegestaan, en uiteindelijk definitief doch onwettig door Maggie De Block bezegeld en bekrachtigd.

Dergelijke doorbraak zou of zal, indien dergelijke machten van achter de coulissen het land en de regering in haar greep houden, voor deze machthebbers een nachtmerrie betekenen, doch de stabiliteit, de economie, het economische vertrouwen en toekomst van het land in belangrijke maten ten goed komen.

Het einde van de wantoestanden zoals wij die vandaag kennen, en die een loopje nemen met de democratie, de rechten en het belang van het volk, en dus ook van de economie die per slot afhankelijk is van de massa en haar koopkracht, zou een positieve ommekeer betekenen voor Vlaanderen doch ook voor België en Europa. Ook de rechtzekerheid die momenteel een lachertje is zal de gemoederen doen bedaren en het land naar een stabielere en meer collectieve opstelling van de bevolking leiden. Men kan moeilijk van een bevolking wiens rechten genegeerd worden enige solidariteit verwachten, terwijl men deze van de nuttige leden van de maatschappij brood nodig heeft om de maatschappij overeind te houden.

Politieke verschuiving van dergelijke omvang zal echter slecht effect hebben na een hele reeks van ingrepen en hervormingen, die gepaard zullen moeten gaan met het uitzuiveren van de bestuursorganen en Staatssecretariaten. De weg naar een totaal herstel is dus lang en zal tijd vergen, doch het hertstel van de rechtzekerheid voor de burger moet het vertrouwen en geduld leveren, die van de kant van de burger te verwachten en nodig zal zijn.

Rechtzekerheid en bestrijding van de criminaliteit kunnen slechts indien de totale persvrijheid en vrijheid van meningsuiting hersteld worden, doch vrijheid van meningsuiting mag niet leiden tot bewuste laster of het onterecht en opzettelijk schaden van personen of instellingen, het welk strafbaar moet blijven, zeker daar waar deze daad onbetwistbaar en bewust werd gepleegd.

In de Dutroux affaire zijn er enkele opmerkelijke feiten waar te nemen.

In 1989 werden Dutroux en Martin beiden veroordeeld voor verkrachting van minderjarigen. Dutroux kreeg hiervoor een gevangenisstraf van 13 jaar, en zijn echtgenote Michelle Martin een straf van 5 jaar. In 1992 werden ze door de toenmalige Minister van Justitie Melchior Wathelet (sr) in het kader van de Wet Lejeune vervroegd vrijgelaten. Dit is dus na 3 van de 13 jaar waartoe hij veroordeeld werd of al na slechts ¼ van zijn straf.

Het feit dat Michelle Martin verklaarde angst te hebben voor Dutroux was al meer dan opmerkelijk gezien Michelle Martin, terwijl hij tijdelijk vast zat, slechts de plaats had aan te duiden waar de kinderen verborgen waren om deze te bevrijden en Dutroux voor levenslang te laten veroordelen, wat haar aandeel aanzienlijk zou geminimaliseerd hebben. De angst voor Dutroux was zeker geen rede waarom zij de kinderen niet uit hun hachelijke positie verloste, noch om ze te laten verkommeren.

Angst voor Dutroux kon slechts een rol spelen indien zij wist dat Dutroux van hogerhand bescherming genoot en zij bij haar ingrijpen zelf het doelwit zou worden van Dutroux of van zijn opdrachtgevers en beschermheren.

De zekerheid waarmee Dutroux aanneemt dat hij op een dag vrij zal komen is onvoorstelbaar, temeer daar hij er van overtuigd lijkt dat hij niet onder voorwaarden vrij zal komen. Ook dit fenomeen wijst in de richting van een beschermheer en hoog geplaatste opdrachtgever.

De veroordeling op 13 augustus 1996, van Marc Dutroux tot levenslang kan uitmonden in een vervroegde invrijheidstelling, of tot de effectieve levenslange straf.

Een veroordeling zou in soortgelijke gevallen moeten bestaan uit een levenslange opsluiting zonder mogelijkheid tot straf vermindering, zolang de gedetineerde fysiek en mentaal in staat is om dergelijke misdrijven te plegen of te plannen.

Indien er echter een machtige beschermer van achter de coulissen als opdrachtgever, cliënt of sympathisant, bestaat, is de absolute levenslange opsluiting van Dutroux een directe bedreiging voor dergelijke persoon of personen, gezien het niet uit te sluiten is dat Dutroux in dit geval zeker zou trachten zijn hachje te redden en uit de biecht zou spreken.