Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. Dus stellen we het goed? Ja hoor, geleidelijk aan wel. Ik ben er nog steeds 100% van overtuigd dat dit een goede beslissing was en dat we ooit echt veel minder stress gaan voelen. Maar dit gaat effe duren. Normaal niet? Ondertussen hebben we ook een nieuwe naam voor ons huis gekozen. Het is heel toepasselijk 'Dulces sueños' geworden. Zoete dromen... Soms vloeken we wel eens dat het niet altijd zoete dromen zijn, maar dat vloeken gaat ooit verdwijnen. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 18 juli gingen we voor de eerste keer naar Ikea. We hadden een heel boodschappenlijstje, voornamelijk kasten en een nieuw bed voor Sam. Aangezien dit niet allemaal in onze auto paste, hadden we op voorhand beslist om de goederen te laten leveren. We brachten meer dan vier uur door in de showroom en het magazijn, maar we geraakten uiteindelijk gesteld. De levering werd afgesproken en geregeld en we reden tevreden terug naar huis. Wisten we veel dat dit het begin van een lijdensweg zou zijn... Op vrijdag 20 juli werden de kasten en het bed geleverd. Deze levering verliep oké. Alles was aanwezig, de werkmannen plaatsten alles in de juiste kamer. Plannetjes lezen en het vijzen kon beginnen: 1 bed, 1 badmakermeubel, 1 paxkast, 4 billykasten met bovendeel en 1 kallaxkast. De deuren van de paxkast waren er niet bij, maar dat wisten we reeds bij de bestelling, ze waren immers niet voorradig. De kasten in elkaar zetten lukte goed, met heel veel zweet en enkele blaren. De problemen begonnen bij het bed van Sam. Deze hoogslaper is gemaakt uit ijzeren buizen en op 1 plaats was er ijzervijlsel achterbleven in de lak. Als je met je hand over de buis ging (en het was op een plek waar je je al eens vasthield), dan sneed je je stevig. Mijn linkerwijsvinger was het eerste slachtoffer. Natuurlijk ontdek je dit euvel pas als het hele bed in elkaar steekt. Sam was onmiddellijk teleurgesteld, wanneer ze haar papa hoorde zeggen dat dit bed geruild moest worden. Gelijk had hij, het was te gevaarlijk. We lieten het bed voorlopig staan, wikkelden een handdoek rond de slechte plek zodat er geen nieuwe slachtoffers vielen en Steffen besloot de klantendienst te bellen. Bij de klantendienst van Ikea Malaga kan je kiezen voor 'Engels'. Een goed idee om deftig je probleem te kunnen uitleggen. Daar begon het al... de persoon die we aan de lijn kregen (na 40 minuten wachten) kon geen Engels. (dit zou ook bij de volgende telefoons telkens zo zijn) Dan maar met de hulp van Google Translate geprobeerd om het probleem duidelijk te maken. Ze zouden ons terug contacteren. Later kregen we telefoons om bv een stickertje te zoeken met een specifieke nummer voor dat bed, met de vraag om nog eens duidelijk te omschrijven wat er scheelde aan een andere dienst, om een klachtenformulier in te vullen online... Gewoon zeggen dat ze snel een nieuw bed zouden leveren, was te gemakkelijk. Uiteindelijk kregen we telefoon van de klantendienst van Ikea Spanje met een hele lieve meneer in gebroken Engels (sorry, mister Steffens ;-)) die ons beloofde dat ze op dinsdag 7 augustus een nieuw bed zouden leveren en in elkaar zouden komen steken. Steffen vroeg toen ook achter de deuren voor onze paxkast die nog ontbraken. Konden die ook meegeleverd worden? Bleek dat deze helemaal niet in de bestelling zaten. Foutje van de dame aan de balie, ze had de deuren niet mee besteld. Om dit euvel te herstellen en ze toch meegeleverd te krijgen op 7 augustus, moesten we op zaterdag 5 augustus terug naar Ikea Malaga om de deuren te bestellen en te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken terug naar Ikea, met een bang hartje... Terecht, de dame aan de klantendesk in Ikea Malaga kon wel iets terugvinden van onze klacht in haar computer maar niets van de belofte over de levering van de deuren. Als we deuren voor de kast wilden, moesten we deze levering betalen. 49,90 dus... Dit lieten we niet passeren, eerst in het Spaans, daarna met steeds groeiende woede en in het Engels, probeerden we het arrogante dametje duidelijk te maken dat ons dit beloofd was en dat we hier niet vanaf gingen. Na een uur wachten en drie kwartier vechten kregen we het toch in orde. Het bed en de deuren zouden gratis geleverd worden op 7 augustus. We hadden ook nog extra billykasten nodig, maar het gevecht om die mee in de gratis levering te krijgen, durfden we zelfs niet aan te gaan. Dus wij terug de winkel in, bestelling van de billykasten in orde gemaakt en opnieuw een levering aangevraagd. Bleek dat de billykasten konden geleverd worden in hetzelfde tijdvak als de deuren en het bed. Dan maar 49,90 betaald voor de levering van de billykasten. Het grappige zou zijn dat uiteindelijk alles in één vrachtwagen zou zitten. We keerden uitgeblust terug naar Viñuela. Op dinsdag 7 augustus werd er geleverd: in de loop van de namiddag stonden twee werkmannen aan onze deur met een nieuw bed, met 5 billykasten en toebehoren, ZONDER deuren voor de kast en ZONDER werkman om het bed in elkaar te steken. Ze hadden ons ook eerst ontelbare keren gebeld en gesmst omdat ze de weg niet vonden. Hoe kan dat? Ze waren hier toch al voor een eerdere levering geweest???? We sloegen groen uit: niet alleen waren de deuren er niet bij en hadden we dus nodeloos betaald voor een levering, het bed kon niet in elkaar gezet worden. De werkman die dit moest doen was afwezig door ziekte van zijn kind. En we gingen het heus niet zelf doen. Opnieuw aan de telefoon, aan het mailen, aan het chatten via messenger, uren wachten en afgescheept worden. Ze zouden ons "mañana" bellen om de montage van het bed in orde te brengen. Mañana werd twee dagen, drie dagen, vier dagen... Dan nog maar eens zelf gebeld en ons goed kwaad gemaakt. Na veel geduld werd een nieuwe datum afgesproken om het bed te monteren: 17 augustus tussen 9u en 13u. Die dag, na een korte nacht (we hadden Kim en co uitgewuifd) verwachtten we de werkmannen opnieuw (hopelijk vonden ze nu wel de weg?). Om 12u40 kwam er telefoon dat ze vertraging hadden. GRRRR! Ze zouden tussen 15u en 16u komen. Steffen opnieuw razend! En opnieuw aan de telefoon naar de klantendienst en aan de chat via messenger. Alle kanalen gebruiken! Uiteindelijk daagden twee werkmannen op om 16u40. Ze hadden de weg gevonden! Binnen het half uur was het bed in orde en konden de mannen vertrekken. We bleven achter met een hersteld bed maar met dubbel zoveel grijs haar dan tevoren. De dame aan de telefoon die dag had ons aangeraden om een officiële klacht in te dienen, we hadden immers heel veel tijd (voor Steffen werkuren) verloren. Een schadevergoeding zou welkom zijn. Dus ik vraag via de chat of ze ons zo'n klachtenformulier konden doormailen. Antwoord: 'Mevrouw, u moet dit formulier in Malaga komen invullen volgens vaste procedures." Opnieuw GRRRR! Ze verwachtten dus dat we opnieuw een uur rijden naar Ikea Malaga, dan wachten aan de klantendesk (waarschijnlijk ook weer een uur) en dan een klachtenformulier invullen als schadevergoeding voor het tijdsverlies door hun fouten. Ironie, niet???? Ondertussen is het 28 augustus, een maand en tien dagen na ons eerste bezoek aan Ikea. Alle kasten zijn geïnstalleerd, het bed is in orde en wordt goed gebruikt door onze prinses maar we missen nog steeds twee deuren. Deze zouden op 20 augustus terug voorradig zijn. Ik ben eens benieuwd wanneer we hier iets van gaan horen... Spaans geduld hebben, noem ik dat... Hasta luego, Lies!
Op 15 augustus, ook een feestdag in Spanje, gingen we samen met ons bezoek naar het strand in Torre del Mar. We wilden Kim, Jolien en Eva heel graag de drukte op het strand tonen op een vrije dag en vooral hoe de Spanjaarden naar het strand gaan. Een handdoek en een parasol zijn niet voldoende. Ze trekken met partytent, tafels, stoelen en veel eten naar het strand en brengen er een hele dag door. Kim vergeleek het met een festivalbezoek in België. ;-) Tegen 16u vertrokken we (Miel, Sam, Jolien Eva, Kim en ik) naar Torre del Mar. Steffen bleef thuis om te werken. We zouden eerst een tijdje doorbrengen aan het strand en aansluitend de dijk afwandelen en iets eten aan het strand. Het was behoorlijk warm, dus bij aankomst gingen we al snel in het water. De zee was rustig, niet veel golven, we kregen zelfs Sam overtuigd om in het water te gaan (ja zelfs, tot aan haar middel). Miel, Eva, Kim en ik stonden al een hele tijd in het water te praten en te dobberen, toen Miel plots krijsend uit het water liep. We hadden niets zien gebeuren, dus we waren allemaal enorm verbaasd. Ik liep onmiddellijk achter hem. Hij hield heel stevig zijn linkerelleboog vast en gaf aan dat het daar pijn deed (tussen het gekrijs door). De andere mensen op het strand gaven ons direct het signaal dat het een kwallensteek (picadura de medusa) was en dat we onmiddellijk naar de redder moesten. Ik liep dus bliksemsnel met Miel naar de redder, die alleen maar Spaans sprak maar die onmiddellijk doorhad wat het probleem was. Hij haalde een flesje boven met een soort bodymelk en smeerde dit overvloedig op de elleboog en op de buik van Miel. Ondertussen waren er enkele voorbijgangers bij ons komen staan om ons te helpen omdat ze door hadden dat ik de redder niet echt verstond, hij sprak heel snel. De behulpzame voorbijgangers legden ons rustig uit dat Miel niet in de zon mocht komen en dat we niet in het water mochten. Met een snikkende en danig oversture Miel wandelde ik terug. Eva kwam ons tegemoet en vertelde dat omstaanders een kleine bruine kwal uit het water hadden gehaald met een pingpongpalletje en haar op het droge hadden begraven onder de stenen. We waren allemaal onder de indruk van Miels gekrijs maar ook van de behulpzaamheid van de omstaanders. Ongelooflijk om te zien hoe iedereen probeerde te helpen... Ondertussen kregen we Miel niet gekalmeerd... Dus we namen de smartphone bij de hand om 1) info op te zoeken over kwallensteken en 2) een apotheek op te zoeken. We moesten iets doen om hem gerust te stellen. Ik raadpleegde ook mijn hulplijn An, die me gelukkig alleen kon vertellen dat ze het zelf nog nooit had meegemaakt. In Torre blijven om de avond door te brengen leek ons niet meer aan te spreken, dus we pakten in en we besloten naar de apotheek. Ik was wel heel blij dat ik het gezelschap had van de drie dames. Ze hebben geprobeerd Miel af te leiden, ze hebben Sam opgevangen (die ook danig geschrokken was) en ze hebben mij praktisch geholpen. We schakelden de gps in en vonden vrij snel een apotheek, godzijdank één die open was, niet evident op een feestdag. Blijkbaar zijn de meeste apotheken in Torre del Mar 365 dagen per jaar open. De apotheek zei dat er dit jaar uitzonderlijk veel kwallen waren en dat we niet veel meer konden doen dan dat de redder ons had verteld. Hij gaf ons nog een zalf mee (Fenistil) om de jeuk te kalmeren. Ondertussen was Miel wel gekalmeerd. Zijn auti-hoofdje vraagt bij kwetsuren altijd een duidelijke, logische uitleg over zijn probleem en als het kan een duidelijke, logische oplossing. We keerden terug naar Viñuela met een kind gewikkeld in een handdoek (hij mocht geen zon voelen) en zouden daar wel zien hoe we de avond verder doorbrachten. De rest van de dag werd besteed aan het afleiden van de kinderen, eten deden we bij Miguel (waar het rond 21u goed volliep voor de match Real Madrid tegen Atletico Madrid, amai wat een lawaai!). Voor het slapengaan spoelden we de kwallensteek met warm water en deden we zalf op de arm en buik. De dagen die volgden zagen we Miel minder en minder klagen, bedekten we de steek met een kous zodat er geen zon aankon en van zodra de klachten volledig weg waren, lieten we de steek voor wat het was. Er verschenen kleine korstjes, maar voor de rest was alles oké. Dinsdag 21 augustus echter begon Miel opnieuw te klagen van jeuk en irritatie, de korstjes werden eraf gekrabt door de jeuk en tegen woensdagmiddag was de steek terug knalrood en heel branderig. Wat nu? Hierover vond ik niets terug op het net. Dus besloten we om toch maar de dokter te raadplegen. Zo trokken we met ons vieren naar het Centro de salud, de dokterspost hier vlakbij. We meldden ons aan en wachtten 5 minuten op de dokter. Die wist ons te zeggen dat de wonde geïnfecteerd was omdat Miel alle korstjes er had afgekrabt. Cortisonezalf en Cetirizine waren de oplossing. Ondertussen zijn we 5 dagen verder en ziet de wonde er veel beter uit. Miel zal er een mooi litteken aan overhouden. Maar ja, voor een jongen is dat wel stoer! Alleszins, wat onthouden we uit dit avontuur: - de Spanjaarden zijn heel behulpzaam wanneer een kind pijn heeft. - de apothekers in Torre del Mar zijn alle dagen open. - een kwallensteek moet je niet oplossen door erop te plassen. ;-) Al goed hebben we dit niet gedaan. - Fenistil helpt niet alleen bij windpokken maar ook bij kwallensteken. - een kwallensteek kan infecteren. - de Centro de salud werkt heel goed, we moesten er zelfs niet betalen. - we moeten goed opletten in de zee, zeker als we een koude onderstroom voelen, want die bracht de kwal naar de kust. Voorlopig gaan we niet meer in de zee, als het kwallenseizoen voorbij is, misschien wel, maar eerst moet dit kleine trauma verwerkt worden in Miels hoofd. Ik was al wel blij dat hij zelf zei dat de angst voor kwallen niet zo groot is als die voor wespen. Oef! Hasta luego, Lies!
Afgelopen week hebben we ons eerste Belgische bezoek gehad. Kim, de meter van Miel en mijn beste vriendin, zette haar vliegangst opzij en kwam met de hulp van twee topvriendinnen naar Viñuela. Ze was heel nieuwsgierig naar onze nieuwe leefomgeving. Afgelopen zondag kwam ze samen met Jolien en Eva aan. Kim logeerde bij ons, de twee andere dames kozen voor een B&B. De speelkamer werd grotendeels vrijgemaakt voor een luchtmatras. Het was echt ongelooflijk om haar hier te ontvangen. Het heeft enorm bijgedragen aan de gewenning dat dit thuis is. Op vakantie krijg je normaal immers geen bezoek. Het waren vijf indrukwekkende dagen: we lieten Kim kennismaken met Viñuela, met ons dagelijks leven en met onze nieuwe gewoonten; we gingen naar het strand van Torre del Mar (waar Miel een kwallensteek opliep); we bezochten samen de feria in Malaga. We relaxten ook: zwembad hangen, veel babbelen, lekker eten, boek lezen, breien... Steffen en ik konden zelfs genieten van een avond uit zonder kids dankzij Kim. Eva en Jolien waren er ook vaak bij. Altijd lachen met die twee! Ik denk dat ze wel onder de indruk waren van onze nieuwe woonomgeving. Gisteren, vrijdag, heel vroeg, vertrok Kim terug. Het afscheid was moeilijk! Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Het besef kwam dat we elkaar nu toch wel heel lang niet zouden zien. Het zal allemaal via smartphone moeten (ja, Kim kocht zelfs een smartphone om met Spanje te communiceren ;-)). Gisteren vielen we allemaal een beetje in een spreekwoordelijk gat. Ook de kids hadden het lastig. Langs de ene kant vonden we het fijn om alles terug in zijn gewone routine te zien, langs de andere kant vonden we het héééééééél spijtig dat Kim weg was. We hopen alleszins dat ze snel terugkeert en dat ze het vliegen (wie weet?) leuk gaat vinden. Bezoek krijgen, zelfs uit België, is super maar is ook heel vermoeiend. We denken alleszins met een glimlach terug aan onze eerste officiële bezoekers en kijken uit naar de volgende. Al hoeft dat niet direct te zijn, eerst effe terug onze draai vinden. Hasta luego, Lies!
18 augustus vandaag, we zijn hier nu een maand en 8 dagen. Ons huis is geïnstalleerd, nagenoeg alles heeft een plaats, er staan nog twee gele dozen die niet uitgeladen zijn. Voelen we ons al thuis? Beseffen we al dat dit niet vakantie is, maar realiteit? Dat is de vraag die we dezer dagen wel eens krijgen. Wel, het is heel vreemd hoe mijn hoofd dit verwerkt. Wanneer we hier aankwamen in juli, voelde het zeker aan als vakantie, omdat het verschil met België toch wel aanzienlijk was. Stilaan wordt alles hier gewoon, naar de winkel gaan, mensen tegenkomen die je al eens eerder zag, Spaans spreken (ja, zelfs ik)... Daardoor verdwijnt al een beetje het gevoel dat het niet tijdelijk is. Wanneer we gewoon thuis zijn, voel ik me ook echt thuis. In het begin werd ik 's morgens wakker en moest ik echt bewust denken dat ik niet in Schoten was, wel in Viñuela. Meestal was het geluid van de ventilator boven mijn hoofd voldoende om me tot de realiteit te brengen. Dat gevoel is ondertussen volledig weg. Als ik mijn ogen open 's morgens, ben ik in Spanje. Sinds gisteren kunnen we ook op tv naar Eén kijken en kunnen we eigenlijk de avond hier een beetje laten verlopen zoals we het gewoon waren in België. Zo zat ik gisterenavond in de zetel naar het nieuws en Versailles te kijken en voelde ik me plots zoals de eerste dagen hier wakker worden. Effe buiten kijken en beseffen dat ik niet in de zetel in Schoten zit, maar in Spanje. Ook als ik op ons terras sta en naar de Maroma kijk, gaan mijn hersenen aan het werk. 'We blijven hier nu voor altijd, we gaan niet meer terug naar België (voorlopig toch niet).' Dit is nu echt onze thuis, de plek waar we ons gerust voelen. Ik ben alleszins wel heel blij dat we zoveel inboedel mee verhuisd hebben. Het was een huzarenwerkje maar het loont. De kinderen voelen ze duidelijk ook goed op hun gemak. Ze stralen! Ze zeggen zelf nog een beetje bang te zijn wanneer ze alleen op een verdieping in ons huis zijn. Al is dat normaal, ik moet zelf ook nog wennen aan de geluiden van ons huis en de buurt... Sam heeft kort na aankomst twee keer een nachtmerrie gehad. Miel slaapt heel goed. Ze verwerken de verhuis dus behoorlijk goed. Het is duidelijk een proces, ik voel dat in mijn hoofd en in mijn manier van denken. Even voelde ik me ontheemd. We lieten Schoten achter en trokken naar een behoorlijk onbekende plek waar de meeste Belgen gewoon op vakantie gaan. Geleidelijk aan verdwijnt dat ontheemde gevoel. We hebben terug een echte thuis! En we zijn er echt blij mee! Hasta luego, Lies!
In zowat elk Spaans dorpje wordt er in de zomer een feria georganiseerd, een dorpsfeest. Zo dus ook in ons dorpje. Dit jaar ging het door in het laastste weekend van juli. Voor ons het moment om de bewoners van het dorpje te leren kennen en de dorpsgewoonten. Toen we de planning van de feria bekeken op facebook (zie pagina Ayuntamiento de La Viñuela), viel ons meteen op dat de uren van dit dorpsfeest heel anders waren dan in België. Alles begint laat, zelfs activiteiten voor de kids. Er was bv ook een miss/misterverkiezing en dit om 2u30 's nachts. Daarvoor hebben we toch gepast. We gingen wel kijken naar de processie met de beschermheilige van het dorp en naar het schuim/waterfeest voor de kids. De processie was kleinschalig (Viñuela heeft slechts een tweeduizend inwoners) maar wel indrukwekkend. Op een platform stond het beeld van de virgen, versierd met bloemen en kaarsen. Dit platform werd gedragen door een tiental mannen van het hoogste punt van het dorp naar de kerk, beneden in het dorp. Het platform werd gevolgd door een stoet van vrouwen, mooi opgekleed, met een grote kaars in de hand en sommige zelfs op hun blote voeten. We hebben dit jaar nog niet deelgenomen aan de processie. Sam was heel bang na het zien van de beelden van de Semana Santa (de heilige week voor Pasen) en dacht hetzelfde te zien hier. Daarom keken we nu toe vanop het terras van Bar Miguel. Het bleek allemaal goed mee te vallen, er was alleszins niets om bang van te zijn. Volgend jaar kunnen we misschien wel meewandelen, allé ja, Sam en ik toch, want de virgen volgen is alleen voor de vrouwen. 's Anderendaags, op zaterdag, was er vanaf half 4 een groot water/schuimfeest. Wat het moest voorstellen, wisten we echt niet, maar we waren benieuwd. Tegen 16u trokken we naar het parkje, beneden in het dorp om een kijkje te gaan nemen. Iedereen was nog bezig aan zijn middagmaal, verse paëlla, aangeboden door de gemeente. Dan maar afwachten tot het waterfeest zou beginnen. Tegen half 5 begon men met een grote waterglijbaan, geïnstalleerd in de hoofdstraat van Viñuela. Iedereen (vooral kinderen) mochten naar beneden glijden over een stijle afstand van ongeveer 100 meter. Plezier verzekerd! Voor onze kids was het alleen toekijken... het ging wel heel snel. Chris, Liesbeth en Norah, lieve Belgen die we leerden kennen op een terras in Alcaucin en die hier op vakantie waren, vergezelden ons en Chris waagde het wel om te glijden. Tegen 18u (2,5 later dan oorspronkelijk gepland), werd de glijbaan gesloten en spoot men schuim op straat. De kinderen en de volwassenen lieten zich gaan op de tonen van de muziek en speelden met schuim. Sam hield zich afzijdig, samen met de kleine Norah. Miel, Steffen en Chris doken wel het schuim in en Liesbeth en ik trokken foto's van de mannen. Het was een plezier, alleen al om te zien. Vroeger werd dit feest blijkbaar alleen met water gedaan, maar omdat dit in de zomer zo kostbaar is, werd overgeschakeld op schuim. Minstens even plezant! Tegen 19u werd het schuimkanon afgesloten en keerden we terug naar huis. Steffen deed het meeste netwerken en werd al snel uitgenodigd door onze Spaanse buurman Salve om tegen half 11 terug te keren, want dan was er een groot dansfeest. Daarvoor hebben we uiteindelijk gepast. We gingen immers nog gezellig eten met Chris en Liesbeth in El Kasko en tegen 24u was onze kaars uit. Op zondag was er ook nog een kinderfeest gepland, maar daar namen we niet aan deel. Onze zondag brachten we immers in Caleta de Velez door. Daarover later meer. Alleszins, zo'n feria, het is iets speciaals. Het is uitbundig en gezellig. Het valt in niets te vergelijken met een dorpsfeest in België. Het is door en door Spaans. En elk dorp doet zo'n feest. Allemaal met dezelfde activiteiten: processie, schuimfeest, dansfeest, kinderfeest... Zo gaan we komend weekend een kijkje nemen op de feria in Los Romanes en Canillas de Aceitunas en afgelopen weekend was het feria in Alcaucin. En zo leren we elke dag iets bij over de Spaanse cultuur. Hasta luego, Lies!
We zijn nu bijna vier weken in Spanje. Op deze vier weken is onze Spaanse woordenschat al aardig uitgebreid. Engels spreken met een Spanjaard is meestal niet haalbaar, we zijn dus wel verplicht om Spaans te spreken. Google Translate is ondertussen ook onze beste vriend. Al twijfel is soms wel aan de correctheid van de vertalingen. Ikea, Mercadona, de slager, de bakker, het gemeentehuis, Worten, bar Miguel, gesprekken met buren... allemaal plekken waar je in de Spaanse taal gesmeten wordt. Doorgaans moeten we melden 'mas despacio por favor'. Want Spanjaarden spreken zo snel. Ze zijn wel blij om te horen dat je probeert Spaans te spreken en dan proberen zij zelfs ook enkele woorden Engels te gebruiken. En zo heeft Steffen al een paar keer te horen gekregen dat hij zich goed kan behelpen in het Spaans. Ik moest zelf al één keer zonder Steffen naar de ferreteria om enkele doe-het-zelfartikelen te halen. Probeer dat maar eens uit te leggen als je amper Spaans kan. Ik had op voorhand een aantal zinnen en woorden opgezocht en opgeschreven als hulpje. Je spreekt je eerste zin uit en dan volgt plots een zin die je totaal niet begrijpt omdat de andere partij woorden gebruikt die je niet hebt opgezocht. En als je dan een gesprek probeert op te bouwen, dan begrijp ik een beetje hoe de immigranten in België zich moeten voelen als ze met een Vlaams sprekend iemand te maken krijgen. Iemand ratelt iets, je verstaat er niets van, je voelt je hulpeloos, je doet je uiterste best om uit de context toch iets op te maken en je wordt misschien zelfs een beetje boos omdat die andere zijn best niet doet om jouw taal te begrijpen/spreken. Daarom dus een pleidooi voor iedereen die te maken krijgt met iemand die jouw taal niet beheerst... verwacht niet automatisch dat hij/zij je wel begrijpt en probeer een beetje tegemoet te komen. Dan wordt communiceren zoveel gemakkelijker. Alleszins, we blijven verder leren. Ook de kinderen... we haalden in de lokale bibliotheek (met authentieke kaartjes in de boeken ) enkele Spaanse (kinder)boeken. Samen proberen we te begrijpen wat er staat en er woorden uit te onthouden. Miel verstond vandaag in de elektrowinkel zelfs sneller dan mama wat de verkoopster wou zeggen. Goed bezig, niño! Ook het Engels van de kinderen gaat er goed op vooruit. In onze straat wonen heel wat Britten. Eén van hen heeft twee hondjes en onze dappere meid ging zelfs al eens mee wandelen met Mike, waarbij ze amper angst toonde om met hem te praten. Ze probeert gewoon. Goed bezig, niña! Het is wel heel vermoeiend voor dat deel van onze hersenen dat taal verwerkt. Soms is het gewoon effe teveel en ben je blij om eens naar Belgische televisie te kijken of een Nederlandse tekst te lezen. Sam maakt zich zorgen dat we op een bepaald moment geen Nederlands meer gaan spreken thuis, maar die kans schat ik klein. Steffen en ik blijven uiteindelijk allebei leerkrachten Nederlands... het zit in onze genen, dat krijg je er niet zomaar uit. Hasta luego, Lies!
Tijdens onze autorit naar La Viñuela moesten we twee keer overnachten. Ik reserveerde in april twee Ibishotels: eentje in Saintes en eentje in Madrid. Voor de kids was het hun eerste hotelbezoek. Ik toonde hen van beide hotels foto's en legde kort uit hoe een hotel juist werkte. Sam had in eerste instantie wel stress maar geleidelijk aan verdween die naarmate haar beeld van een hotel scherper werd gesteld. Kamers voor 4 mensen waren er niet, dus reserveerde ik telkens twee kamers. De bedoeling was dat 1 ouder telkens met 1 kind zou slapen. Rond 18u45 kwamen we aan in Saintes. Er was een ruime en veilige parking (olé, alles kon in de auto blijven). De ontvangst was hartelijk en we kregen onderling verbonden kamers. We gingen op ontdekking en er werd beslist dat Sam bij mama zou slapen en Miel bij papa. Het avondmaal konden we genieten in het hotel. Miel genoot vooral van de wifi. Buikje rond, de nodige spullen uit de auto (knuffels, kussens, pyjama's, propere kleren en toiletgerei) en we konden in bed kruipen. Zowel Miel als Sam voelden zich snel op hun gemak. 's Morgens wachtte een uitgebreid ontbijt op ons. Je had hun gezichtjes moeten zien. 'Mogen we dat allemaal eten?' Het hotel was zeker zijn drie sterren waard. Om 8u45 waren we terug en route naar Madrid. Rond 18u bereikten we de grote, warme stad. Nu was het de uitdaging om ons hotel te vinden. In Saintes (een klein Frans dorpje) was dit geen probleem, in Madrid was dit andere koek. De drukte en de file zorgde al voor de nodige stress en dan moesten we nog de wirwar van straten induiken op zoek naar Ibis budget Madrid Las Ventas. We vonden niet direct het hotel en ook niet de parking. Stress! We moesten onze volle auto toch niet achterlaten op de Madrileense straten? Steffen ging op onderzoek en vond het hotel én de parking. Onze auto kon ondergronds en achter slot en grendel. Dit hotel was een budgethotel met 1 ster. Kleinere kamers, beperkter ontbijt en geen verbonden kamers. Maar voor de rest dik in orde. Er werd gewisseld van slaappartner. Sam zou bij papa slapen en Miel bij mama. Niet helemaal naar de zin van de aan-mama-verknochte Sam maar we hielden vol en ze heeft geslapen als een roosje naast haar papa. Wat we ons vooral zullen herinneren van ons bezoek aan Madrid was ons avondmaal. In het hotel was geen restaurant, dus moesten we de drukte van Madrid induiken om een eetgelegenheid te vinden. Op 10 minuten van het hotel, aan de voet van een arena, vonden we een tapasbar. Eten kon nog niet (wie eet er nu ook al om 20u?), dus kregen we van de behulpzame ober Alberto alvast een drankje en enkele kleine hapjes. Alberto was gefascineerd door zijn Belgische klanten en leerde ons enkele nieuwe Spaanse termen. Een heel jolige, lieve man! We moesten hem beloven om ooit terug te keren. We keerden vrij laat terug naar het hotel (we moesten nog lang wachten op ons eten) en kropen uitgeput in bed. De wekker mocht de volgende ochtend wel een beetje later aflopen. We aten een lekker ontbijt, laden alles terug in en kropen opnieuw in de auto. Madrid uitrijden ging een beetje vlotter dan inrijden (al deden we dat ook met een omweg). De kids hebben deze eerste hotelervaring goed doorstaan. Voor Steffen en mij was het geleden van voor de geboorte van Miel dat we nog eens op hotel sliepen en na 10 jaar konden we het opnieuw doen mét de kinderen. Het was gezellig, speciaal en het maakte het avontuur compleet. We hebben er alles aan gedaan dat de kinderen zich gerust voelden. Hun vertrouwde kussens en knuffels, hun ipad, mama en papa dichtbij die altijd klaar stonden om te luisteren naar hun zorgjes en vragen en om te knuffelen. We zijn echt trots op onze draakjes! Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. Nu begon het volgende werk: zorgen dat alles zijn plekje vond. Elke kamer stond vol gele dozen. Na de televisie was ons volgende doel de installatie van de bedden. Ons bed werd in elkaar gestoken (jeuj, terug slapen in ons eigen bed), de matrassen van de kinderen kregen een plaats en werden opgemaakt tot een echt bed. Ook el salon werd al grotendeels op zijn plaats gezet. De zetels, de tafel met stoelen, ... en er werden zelfs al dozen uitgeladen. Dat was ook het scenario voor de dagen die volgden. Dozen uitladen, nadenken over de goede inrichting van oa bureau, speelkamer, living ... Waar moesten alle kaders komen, welke verlichting hangen we op? We zijn er ettelijke dagen mee bezig geweest en het werk gaat nog voort. Het komt onze oren uit... Nu drie weken later staat alles grotendeels op zijn plek. We hebben er al een bezoek aan de Ikea opzitten en er zal er nog één volgen. Bij het uitladen heb ik geen tijd (en vooral geen zin) gehad om eerst te poetsen vooraleer alles uit te laden. Gelukkig waren de kasten vrij proper. Het poetsen komt nu wel aan bod. Geleidelijk aan krijgt alles een poetsbeurt (met airco of laat op de avond). Het voelt al echt aan als thuis. Maar het was echt een huzarenwerk. We zijn eigenlijk twee maanden lang bezig geweest met inpakken, verhuizen en terug uitpakken. Dit doe je niet elk jaar. Wat me vooral heel blij maakt... tijdens deze twee drukke maanden hebben Steffen en ik amper ruzie gemaakt. Alles gebeurde in overleg, werd rustig aangepakt, bezorgde ons wel enige stress wanneer er iets niet ging zoals gepland. Maar we hielden samen stand. Een bewijs dat dit goed zit. Ook de kinderen hebben deze hele transitie goed doorstaan. Ze hebben slechts af en toe gezeurd. Er kwamen natuurlijk tranen aan te pas, maar dat is oké. Heimwee hebben mag. We proberen het op te vangen waar kan. Skypen met de bekende Belgische wereld helpt. Zo voelen ze zich niet helemaal onthecht. Steffen en ik proberen ook heel bewust tijd te maken voor de kids. Ze genieten ervan als we samen in het zwembad springen, als we samen de nieuwe omgeving ontdekken... en ik ben er zeker van dat we daarvoor nog veel tijd zullen hebben in de toekomst. Hasta luego, Lies
Op 8 juli was het rise and shine om tegen half 9 te kunnen vertrekken voor een autorit van drie dagen. We hadden 2160km voor de boeg. Met een Sam die al na 20km buikpijn van het rijden krijgt, hadden we deze afstand wijselijk verdeeld in 3 dagen. Op dag 1 moesten we 820km tot in Saintes (Frankrijk, ongeveer 200km boven Bordeaux). Op dag 2 reden we van Saintes naar Madrid, ongeveer 780km en op dag 3 moesten we nog een kleine 600km tot in Viñuela. Bert en An kwamen ons uitwuiven in Schoten. An had gezorgd voor een mooi gevulde koelbox om de eerste rijdag mee te overleven. Aan andere mensen hadden we uitdrukkelijk gevraagd om niet te komen als we vertrokken uit schrik voor de tranen. Na enige discussies bij het inladen van de auto (er moest teveel mee in verhouding met de beschikbare plaats) was de auto om 8u30 toch klaar voor vertrek. We deden nog een laatste tour door ons lege huis en toen kwamen de tranen. We hielden het allevier niet droog. De buren verschenen op straat en toen werd het helemaal moeilijk. Effe door de zure appel bijten en vertrekken. Het zouden drie lange dagen worden, maar we hadden een heel mooi einddoel. Met de tranen in de ogen reden we Schoten uit. Tegen de tijd dat we de snelweg opgingen, was het verdriet al een beetje verdwenen. Voor de buikpijn van Sam kreeg ik de tip van Katy (merci daarvoor) om een Seaband te kopen. Dit armbandje werkt met drukpunttherapie en het heeft wonderen gedaan. Zowel Miel als Sam hebben het merendeel van de tijd een bandje aangehad en er waren geen klachten van buikpijn. Olé! Qua entertainment hadden de kinderen beschikking over een nintendo, een ipad en dvd-spelers. Hajo bezorgde ons voor vertrek nog enkele dvd's van de Kampioenen en deze werden gretig gebruikt. Na drie dagen konden Steffen en ik de tune niet meer horen! Maar de kids bleven lachen en daardoor konden we soms drie uur aan een stuk rijden. Enkele cijfers: - op dag 1 reden we van 8u45 tot 18u45 met drie pauzes - op dag 2 reden we van 8u45 tot 18u45 met twee pauzes - op dag 3 reden we van 9u35 tot 15u50 met 1 pauze - we tankten 4 keer - we betaalden meer dan 100 euro péages Steffen heeft de volle 2160km gereden. Het stuur uit handen geven gaf hem meer stress, dan alles zelf rijden. Mijn taak bestond er dus uit om drinken aan te geven, de route te volgen op google maps, af en toe foto's te trekken en de kids te helpen wanneer ze iets nodig hadden. Slapen in de auto is voor mij niet echt gelukt. De kids hebben op de eerste dag hun ogen even gesloten, maar dat heeft niet lang geduurd. Eigenlijk is de autorit heel goed meegevallen: geen accidenten, file rond Parijs, Bordeaux en Madrid (alles samen misschien 1,5uur), geen huilende en ruziemakende kids, niets vergeten onderweg, slechts een beetje discussie over het vinden van de weg, mooi weer, ... Maar het was een héééééééél lange rit. Dag 1 zijn we begonnen met goede moed, dag 2 was hel en op dag 3 lonkte het einde. Onze rug en benen werden met de moment pijnlijker en pijnlijker van het lange stilzitten, maar we waren dolgelukkig toen we in Viñuela aankwamen. An en Raf stonden ons op te wachten met mooie vlaggetjes en een fles cava. Wel kleine teleurstelling bij de kids omdat ze niet in het zwembad konden plonsen. Dat was niet echt zwemklaar na meer dan een jaar niet gebruikt te zijn geweest. Maar daarover meer in een latere post. Na aankomst hadden we nog een kleine vier uur om ons bed voor de nacht te installeren en ons op te frissen want om 20u werden we verwacht in Bar Miguel, 300 meter van ons huis, om naar de match van de Rode Duivels te zien. Dat mochten we niet missen. Spijtig genoeg liep dat niet af zoals we gehoopt hadden. Moe maar toch tevreden kropen we op onze luchtmatras voor de eerste nacht in ons nieuwe huis, want 's anderendaags kwam Nick van Vagotrans met onze inboedel. Opnieuw een drukke dag... Hasta luego, Lies
Waaraan we moeten wennen in ons nieuwe thuisland...
Vreemde afspraken, andere regels en ongesproken gewoontes... het is soms wel wennen: - de ronde punten: Spaanse wegen hebben vaak geen verkeerslichten, maar wel ronde punten. En dan nog wel met meerdere rijvakken. Je moet hier alleszins veel durf hebben om zo'n rondpunt te betreden. De Spanjaarden zijn immers niet altijd de meest voorzichtige chauffeurs, echt cowboys. Om niet als toerist bestempeld te worden, moet je gewoon mee cowboy zijn. ;-) - de dagindeling: tussen 14u en 17u ligt alles stil. Dan is er de sïesta. Tijdens deze hete zomermaanden is dat wel handig en nodig. Voor ons is het vooral wennen aan de uren waarop de doorsnee Spanjaard eet. Ze ontbijten om 11u, lunchen om 14u en eten diner vanaf 21u (en liefst nog later). Afgelopen weekend was het hier in het dorp feria (een groot dorpsfeest) en als je dan de planning bekijkt, dan lach je wel even. Zo stonden op vrijdag om 21u kinderactiviteiten gepland en om 02u30 de verkiezing van de miss en mister Viñuela. Echt vreemd... Onze kids gaan nu wel later slapen dan in België, maar tegen 23u is hun kaarsje toch wel uit. - manaña: een uur afspreken met een Spanjaard is anders dan met een Belg. Ze maken er totaal geen probleem van om iets uit te stellen of om iets later te doen. Zo stond er zaterdag op de feria om 16u een schuimparty gepland met grote glijbaan. De glijbaan is geopend om 16u30. De schuimparty is om 18u begonnen. In het contact met de Spaanse diensten moeten we daar alleszins ook rekening mee houden. - twee zoenen: als de Spanjaarden elkaar groeten, geven ze elkaar twee zoenen ipv drie. - dank u zeggen: wanneer we in België iets geven aan elkaar, zeggen we 'alstublieft'. Wanneer je iets aanneemt, zeg je 'dankjewel'. In Spanje wordt dat nagenoeg niet gedaan. Je zegt niets als je iets geeft of vraagt (bv wanneer je geld geeft aan de winkelbediende of de rekening vraagt aan de ober). De dankjewel volgt vaak wel, maar ook dat is niet de algemene regel. - bediening: wanneer we in België iets gaan eten in een brasserie of restaurant, wordt iedereen tegelijk bediend en wacht je met eten tot iedereen zijn eten heeft. Hier in Spanje is dat niet de gewoonte. Niet iedereen tegelijk krijgt zijn eten, waardoor het ook niet haalbaar is om te wachten met eten. Het kan dus zijn dat iemand al klaar is met eten, wanneer de laatste zijn eten krijgt. Het lijstje wordt de komende maanden ongetwijfeld nog aangevuld. We leren veel bij over ons nieuwe thuisland en voelen ons er meer en meer thuis... Hasta luego, Lies!
Zoals eerder geschreven is verhuizen naar het buitenland toch net iets anders dan verhuizen in je omgeving. De inpak hadden we heel goed voorbereid. De garage stond propvol. Op 1 juli nodigden we nog enkele helpers uit (Bert, An, nonkel Lieven en Philip, dank je wel!) om bedden uit elkaar te halen, om de laatste dozen in te laden en om ervoor te zorgen dat vooral de eerste en tweede verdieping helemaal leeg waren. Het was warm, het was een gekrioel, maar het verliep vlot. De dagen die volgden moesten we zelf nog verder zorgen dat alles zou klaar staan tegen 5 juli. Om 8u stonden de verhuizers immers daar. Op 4 juli zag ik het effe niet haalbaar maar het is uiteindelijk toch gelukt, dankzij de redding van Tine en Johan, die onze kinderen even overnamen en voor een avondmaal zorgden. Op 5 juli stonden Nick en twee verhuizers van Vagotrans klaar met een grote verhuiswagen. Ze begonnen heel rustig, maar weloverwogen aan het inladen van de vrachtwagen. Alles werd vakkundig gepuzzeld zodat er zo weinig mogelijk plaats verloren ging. Ik bewonderde het geduld van Nick, de chauffeur, die voor het puzzelwerk zorgde. Onze taak bestond er vooral in om aan te geven wat er heel breekbaar was en om de laatste zaken in dozen te steken. Om 15u kon Nick zijn vrachtwagen sluiten. 41 kubieke meter inboedel... 6 meer dan gepland. Ach ja, geen probleem voor Vagotrans, wij zouden alleen meer moeten betalen. De uiteindelijke factuur ging boven de 5000 euro. Maar we waren er allebei heel gerust in dat alles goed en wel in Viñuela zou aankomen. We spraken ook met de chauffeur af waar en wanneer we elkaar zouden treffen. Hij vertrok en Steffen en ik bleven achter in een nagenoeg leeg huis: 4 luchtmatrassen, kleren voor 2 weken, een tafeltje en enkele klapstoelen, wat eetgerei en nog wat rommel. Een volgende horde was genomen. De kids hadden we in de loop van de dag overgedragen aan de goede zorgen van Naomi en Mats, waar Miel één nachtje ging logeren en aan mutti en pake, die zich over Sam ontfermden. Zo konden Steffen en ik ons focussen op de verhuis en konden de kids nog wat qualitytime hebben met mensen die ze lang niet meer zouden zien. Slapen mochten Steffen en ik dan weer doen in het huis van onze lieve buren, Leen en Dries, die op dat moment al in Oostenrijk zaten. Zij hadden een housesitter en wij hadden een deftig bed. Onze rug is jullie eindeloos dankbaar! Ons avondmaal werd voorzien door tante Katrien, die ons 'voor de laatste keer' verwende. We lieten het ons welgevallen, want we waren uitgeput. We draaiden op adrenaline, maar ons lichaam was op. Emotioneel moesten we afscheid nemen (zie eerdere posts) en fysiek moesten we blijven volhouden. Nu de inboedel vertrokken was, hadden we nog 2 dagen om ons voor te bereiden op de autorit. Rust nemen, zorgen dat alles in de auto pastte, de laatste dingen regelen... Op 6 juli ging Miel nog een keer logeren, bij Len en co deze keer. Deze sleep-over werd gecombineerd met een match van de Rode Duivels op groot scherm die eindigde in euforie. Sam, Steffen en ik beleefden deze euforie in de Geraniumlaan (dank aan jullie gastvrijheid daar) en sliepen nogmaals in Casa De Smedt-Van der Vloedt. Dankzij de Rode Duivels hadden we nu wel een doel om op tijd in Viñuela te geraken. Op dinsdag was het immers alweer matchtijd. Op 7 juli sliepen we 'voor de laatste keer' met z'n vieren op een luchtmatras in ons Schotens huis. An en Bert verwende ons die avond met een heerlijk avondmaal in Belgische sferen. Ook hen zijn we heel dankbaar! De laatste avond in Schoten ging rustig voorbij en we maakten ons mentaal klaar voor de autorit... Hasta luego, Lies!
Tijdens onze laatste weken in België waren de dagen gevuld met 'voor de laatste keer'. - De kinderen gingen voor de laatste keer naar het Sint-Michielscollege op 29 juni en namen afscheid van hun vriendjes en meesters. - Ik zag mijn collega's voor de laatste keer op 29 juni en nam van enkele afscheid met tranen. - Steffen ging werken bij Natuurpunt, voor de laatste keer, op 2 juli. Hij kreeg daarbij zelfs de kans om voor de laatste keer door Wilrijk en omstreken te rijden om zo afscheid te nemen van de omgeving waar zijn ouders en grootouders leefden. - We gingen voor de laatste keer naar de tandarts op 4 juli. - We hadden een familiesamenkomst met pake, mutti, nonkel Ulli, nonkel Jürgen en de kids voor de laatste keer op 1 juli. - Miel ging logeren, voor de laatste keer, bij Len, bij Mats, zijn twee beste maten. - We aten gezellig frietjes in de Geraniumlaan-speelstraat, voor de laatste keer op 6 juli. - We supporterden voor de Belgen op het WK, voor de laatste keer in België, ook op 6 juli. - De kids gingen voor de laatste keer bij Victor, Siebe en Elise spelen, hun SMCB-vriendjes. - We gingen barbecuen bij Tine en Johan, voor de laatste keer, op 4 juli. - ...
Bij sommige van deze 'laatste keren' stonden we niet teveel stil en lieten we het gewoon passeren. Bij anderen stonden we al meer stil en zorgde het voor een krop in de keel en soms zelfs tranen. Afscheid nemen is niet evident. Meestal keken we met een glimlach terug en borrelden fijne herinneringen naar boven. Soms beseften we wat we toch wel gingen missen in ons nieuwe thuisland. Het was een emotionele roalercoaster. Hasta luego, Lies
Vandaag zijn we welgeteld twee weken in Spanje. Ik schrijf deze eerste blogpost vanuit Spanje op ons terras met zicht op ons zwembad, waarin de kids en Steffen spelen in het water en met zicht op La Maroma, de grootste (en mooiste) berg in de omgeving. Echt oprecht blij om hier te zijn! De afgelopen weken waren heftig, hééééél heftig, emotioneel, praktisch, psychisch en fysisch, voor ons allevier. Ondertussen geraakt ons huisje meer en meer op orde, alles vindt een plaatsje. Zo wordt dit huis meer en meer onze thuis. Het blijft nog vaak aanvoelen 'als vakantie', maar meer en meer beseffen we dat dit niet voor even maar toch voor heel lang zal zijn, zo niet voor altijd. Sinds gisteren hebben we wifi en hopelijk vanaf morgen een Spaans telefoonnummer. Blogposts schrijven wordt nu makkelijker. Er komt ook meer en meer tijd in onze dagelijkse agenda om eens gewoon aan tafel te gaan zitten en een beetje computerwerk te doen. In volgende blogposts mag je dus zeker nog het relaas van onze inpak, verhuis en reis naar Viñuela verwachten. Het zullen lange blogposts worden, want het was een echt avontuur. Het is nog steeds een avontuur, waarbij we elke dag bijleren (vooral ook veel Spaans) en waarbij ik vooral elke dag besef hoe ik hier toch beter functioneer, minder pijn voel en dagelijks bijna vergeet dat ik mijn medicijnen moet nemen. In België snakte ik naar mijn medicijn... Mijn maagmedicijn is reeds geschrapt en ook het slaapmedicijn is gehalveerd. Pijnstillers heb ik nagenoeg niet meer nodig en mijn dagelijks pijnmedicijn zal ik binnen enkele weken beginnen afbouwen. Uiteindelijk kan mijn lichaam nu maar stilletjes aan beginnen aan recuperatie. Hasta luego, Lies!
We tellen af... elke dag meer en meer. Dat weten jullie al. Maar nu is het letterlijk aftellen geblazen. Binnen 21 dagen, op 8 juli stappen we in de auto om de rit naar Spanje aan te vatten. Het huis geraakt meer en meer leeg, de garage geraakt meer en meer gevuld met gele dozen. Dankzij onze lieve buurvrouw Els kunnen we beschikken over héél véél gele dozen (gesponsord door een nietgenoemde internetprovider). Van Hajo, één van de beste vrienden van Steffen, hebben we nog een kleiner formaat dozen om zware dingen in te pakken. De eenheid in dozen zorgt voor makkelijk stapelen. Steffen berekende dat we onze volledige garage van vloer tot plafond mogen vullen om aan het gereserveerde aantal kubieke meter in de vrachtwagen te geraken. Momenteel is net minder dan 1/3 in gebruik genomen en onze inboedel is al voor meer dan de helft ingepakt. Er zijn ook al veel kasten uit elkaar gehaald. We hebben er een goed oog op... Inpakken voor een emigratie is wel een beetje anders dan inpakken voor een verhuis naar bv een naburige gemeente. Zoveel mogelijk moet in dozen, elk gaatje wordt gevuld, alles moet goed afgesloten worden. De chauffeurs van Vagotrans zijn ervaren in het laden van een vrachtwagen zodat elk open plekje wordt gebruikt. De vrachtwagen heeft ook een dubbele laadvloer zodat het gewicht kan verdeeld worden. Ik ben heel benieuwd om te zien hoe ze op 5 juli alles in de vrachtwagen zullen steken. De kinderen helpen af en toe mee met het inladen van dozen. Steffen leerde Miel zelfs werken met de schroefmachine om boekenrekken uit elkaar te vijzen. Ze kijken af en toe ook wel toe hoe mama en papa ijverig alles in dozen steken. We staan er zelf van verbaasd hoe georganiseerd we bezig zijn. Volgend weekend wordt er rust genomen aangezien Steffen dan nog 1 maal deelneemt aan Expeditie Natuurpunt samen met zijn collega's. Een mooie afsluiter van zijn Natuurpunt-carrière... Voor mij is de rust ook welgekomen. De afgelopen weken probeerde ik het rustig aan te doen: geen zware dozen tillen, elke dag enkele dozen inladen ipv alles op 1 dag, hulp vragen, geen zware meubels onder handen nemen... Het warme weer was een fijne weldoener, al voel ik meer en meer dat de grens bereikt is. Ik ben dus stiekem blij dat Steffen dit weekend niets kan doen voor de verhuis. Hij zegt wel telkens dat ik hem moet laten doen en dat ik in de zetel moet gaan zitten, maar het zit niet in mijn karakter om mijn geliefden voor me te laten werken. Ik wil helpen waar het kan... Gisteren ben ik sinds lang nog eens met stevige pijnstillers in bed gekropen voor middagrust en toen zakte de moed me even in de schoenen. De tranen vloeiden... Er komt ook nog heel wat geplan bij: CM bezoeken, telenet bellen, parkeerverbod aanvragen, notaris mailen, Vagotrans mailen, de boekhoudster mailen, adreswijzigingen doorgeven, doktersbezoeken doen, dingen kopen die we niet in Spanje zullen vinden, de autoreis plannen, kinderen naar en van speeldates voeren, dagelijkse boodschappen doen, de was doen. De poets doen heb ik opgegeven, alleen het sanitair geef ik nog een beurt. Tussendoor moet ik ook nog mijn schooljaar afsluiten (examens verbeteren, delibereren, oudercontacten), gesprekken voeren met de meesters van onze kinderen, mijn schoolgerei opruimen en zoveel mogelijk achterlaten op het college. Zo is het dus begrijpelijk dat ik 's avonds moeilijk in slaap val en soms amper tijd vind om te ademen. Maar ik blijf gaan, het is met het allerbeste vooruitzicht en dat houdt me recht. De rust, de zon, de Spaanse mentaliteit... ik verlang er zo naar! Op 10 juli komen we aan in Viñuela, op 13 juli gaan we een catamaran-vaart doen op de Middellandse zee met Plan A (www.planamalaga.com). De uitpak is voor mañana. Ik denk dat we ons alle vier snel thuis gaan voelen in het Spaanse ritme, ook de kinderen. De druk valt weg, geen stress, alles op het gemakje... Nu alleen hopen dat mijn gezondheid en de rug van Steffen nog even willen meewerken tot we in Viñuela zijn. Hasta luego, Lies!
De inlaaddag en de vertrekdag van de verhuiswagen liggen ondertussen vast. Op 5 juli wordt een grote vrachtwagen van Vagotrans voorgereden om ingeladen te worden. Op 8 juli vertrekt onze hele inboedel richting Vinuela en hopelijk komt alles daar heelhuids aan op 11 juli. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit vlot zal verlopen. Op facebook en internet lees je telkens opnieuw zoveel lovende commentaar over Vagotrans. Het blijft uiteindelijk toch wel een beetje vreemd om je hele hebben en houden mee te geven. Bij het inladen van de dozen moet ik nu vooral ook goed nadenken wat we de 7 dagen zonder inboedel wel nodig zullen hebben en wat dus mee zal moeten met de auto. Want wanneer op 5 juli de vrachtwagen uit Schoten wegrijdt, hebben we alleen nog onze Kangoo en alles wat daarin kan. Wat zeker mee moet: kledij voor 4 personen voor 7 dagen (al goed dat het zomer is en dat we niet zoveel nodig hebben), slaapgerei voor 4 personen (luchtmatrassen, kussens en dekens), eetgerei voor 4 personen (borden, glazen, bestek), entertainment voor de kinderen, enkele klapstoeltjes en een klaptafeltje, ... Een keuken hebben we zowel in België als in Spanje voorhanden, meubelen en huisgerei moeten we voorzien op kampeerniveau. Vooraleer we zelf met de auto vertrekken, slapen we nog drie dagen in een leeg huis. Miel gaat nog 1 nachtje bij één van zijn beste maten logeren, Miel en Sam vervolgens samen bij een andere beste maat. Steffen en ik zoeken nog een deftig bed om in te slapen... De laatste nacht brengen we samen door, zodat we op tijd kunnen vertrekken richting Vinuela. De reis is opgedeeld in drie stukken: dag 1 rijden we 800 km tot in het dorp Saintes, net boven Bordeaux. Dag 2 brengt ons na opnieuw 800 km tot in Madrid en op dag 3 bereiken we na 600 km Vinuela. Ik boekte ondertussen 2 IBIS-hotels langsheen onze route. Voor de kinderen wordt dit hun eerste hotelervaring. 800 km per dag rijden is te overleven, alleen valt het af te wachten hoe Sam dit zal doen. Door haar hooggevoeligheid is ze erg gevoelig voor de trillingen van de auto waardoor ze tijdens snelwegritten heel snel buikpijn krijgt. Met de nodige afleiding kan dit draaglijk worden, al is het heel moeilijk om haar 800 km lang af te leiden. We hebben een dvd-speler ter beschikking, een Nintendo Switch en een Nintendo 3ds. Ik zorg ook voor veel kussens en dekens achteraan zodat ze af en toe (hopelijk) een dutje kan doen. Steffen en ik zullen af en toe afwisselen in het rijden, al vraag ik me af of manlief het zal zien zitten om die lange ritten naast me door te brengen. Het stuur afgeven is niet makkelijk. ;-) Waarom vliegen we niet? Wel, om twee redenen. De eerste is heel evident, namelijk de kostprijs. Met 4 rijden is pakken goedkoper dan de auto laten transporteren en naar Vinuela vliegen. En ten tweede vinden we het belangrijk dat de kinderen door de lange rit beseffen waarheen we rijden en dat ze door de rit doorheen Spanje hun nieuwe land leren kennen. Momenteel is de autorit ook hetgeen waar vooral Sam zich zorgen maakt. Ik probeer haar gerust te stellen en we gaan er alleszins proberen een soort van roadtrip van te maken. Ook de hotelbeleving zal hopelijk een succes zijn. Voorlopig zien zowel Miel als Sam dat volledig zitten omdat ze elks bij mama of papa mogen slapen. Vooral voor Sam had dit een grote overtuigingskracht. Miel blijft er voorlopig allemaal vrij stoïcijns onder. Het zal een avontuur worden, maar een leuke start van ons nieuwe leven. Hasta luego, Lies!
Ondertussen zijn we ook begonnen aan ons rondje 'voor de laatste keer afspreken met...'. Vooraleer we vertrekken, waren er een aantal mensen die we echt nog graag één keertje zagen. Zo gingen we vorig weekend op bezoek in Limburg bij onze dierbare vrienden Wendy, Dirk, Renzo en Dylan. We leerden hen een vijftal jaar geleden kennen tijdens een vakantie aan de kust en toen begon een heel oprechte vriendschap. De afgelopen jaren reden we beurtelings 160 km heen en terug voor een gezellige babbel. Wendy en ik vonden elkaar in het naaien, de mannen in de traktoren en de natuur. De kinderen vonden elkaar dan weer in het gamen. Vorig jaar noemden zij zelfs hun nieuwe hondje naar onze liefste dochter, zodat er nu een hevige Jack Russel Sam rondloopt in Alken. Onze Sam werd heel snel dikke vrienden met hun Sam en met de andere hond Lola. Daarom verliep het afscheid vorige week echt moeilijk. Naarmate het einde van het bezoek naderde, veranderde de stemming van onze Sam. De tranen doken heel snel op en het afscheid verliep moeilijk. Ik zeg altijd wel tegen onze kinderen dat we niet echt afscheid nemen, maar in mijn hart voel ik wel dat het nu even zal duren vooraleer we hen gaan terugzien. Ze zullen ongetwijfeld wel eens naar Vinuela afreizen, maar dat zal niet voor direct zijn. Ook bij mij vloeiden er dus traantjes. In de auto kreeg Miel het dan plots toch ook even moeilijk. Ik beloofde, om Sam te troosten, dat we voor haar een fotoboek zouden aanleggen met alle dieren en mensen die ze dicht bij zich wilde. Ik merkte plots aan het gezicht van Miel dat zijn mood ook veranderde, de tranen doken op en ook de vraag: 'Mag ik ook zo'n fotoboek maken, mama?' Mijn hart brak... op zo'n moment moet ik mijn schuldgevoel enorm onderdrukken en hen het gevoel geven dat het geen afscheid is voor altijd. Al goed ondersteunt de moderne technologie ons in het contact houden. Afgelopen zaterdag was er een afscheidsetentje met de vrienden van de voetbalploeg van Miel. Ook daar vertrokken we met een krop in de keel. En gisteren reden we naar Hoboken, naar tante Detje en nonkel Walter (Peelmans). Het was er heel gezellig, heel oprecht en heel geruststellend. Hen zullen we ongetwijfeld ook mogen verwachten in Spanje en ik denk dat dat nog niet zo lang zal duren. 'Zorg goed voor je kroost', waren de laatste woorden die Walter tegen me zei. Ik beloof het, dat zal ik doen. Ik weet maar al te goed wat mijn kroost doet om me terug een goede gezondheid te geven, ik zal dus ook alles doen om hen gelukkig te maken in onze nieuwe thuis. Komend weekend is er nog een verjaardags/trouwfeestje gepland met de dichte familie en enkele vrienden. Hopelijk vloeien er op het einde van die dag ook niet teveel traantjes. Ik blijf telkens zeggen tegen mezelf en tegen de kinderen 'we nemen geen afscheid, we nemen onze herinneringen mee en beginnen met al onze vrienden in ons hart aan een nieuw avontuur'. Als we onze Belgische vrienden en familie echt missen, zitten ze maar 2200 km van ons af. Helemaal anders dan de nicht van Steffen, die sinds februari in Canada woont. Ondanks deze traantjes, blijven we allevier nog altijd enorm uitkijken naar onze nieuwe woonst en onze nieuwe thuis. Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan. We blijven nog altijd overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Beloof ons alleen dat je bij onze laatste ontmoeting niet de woorden 'afscheid nemen' en 'de laatste keer' gebruikt... Hasta luego, Lies!
Op dinsdag 22 mei gingen we niet werken en gingen de kinderen niet naar school. Niet omdat het alweer een officiële feestdag is, niet omdat we gewoon geen zin hadden, wel om een heel speciale reden. Op 22 mei zijn we in het huwelijksbootje gestapt! En in het grootste geheim... Waarom zal je je afvragen? Om te beginnen, waarom zijn we nu gehuwd? Wel, het heeft een juridische reden en natuurlijk een emotionele reden. In Spanje heb je als samenwonenden minder rechten en komt het beter over als je gehuwd bent. Spanje is daarin nog conservatiever dan België. Qua erfenisrechten en belastingen is het natuurlijk ook beter om gehuwd te zijn. Anderszijds is de verhuis naar Spanje voor ons een nieuw begin en nu kunnen we als meneer en mevrouw Peelmans aan het avontuur beginnen. We zien elkaar doodgraag (dat telt toch voor mij en ik ga ervan uit dat het voor Steffen ook geldt... ;-)) en huwen heeft nog al in ons hoofd gezeten. Uiteindelijk binden onze twee kinderen ons meer aan elkaar dan een trouwboek en trouwringen. Waarom hebben we het dan in het geheim gedaan? Wel, om te beginnen hadden we niet veel tijd, aangezien we pas eind april beslisten om dit nog te doen. Anderzijds zijn wij geen mensen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, willen we niet veel geld uitgeven aan een groot feest en ceremonie en lukt dat ook niet voor mijn gezondheid. Daarom planden we de dag helemaal zoals wij het wilden. Dat is uiteindelijk waar het om draait. - 22 mei was de eerste vrije dag in de agenda van de burgerlijke stand en op dinsdag trouwen is goedkoper dan op vrijdag of in een weekend - we kozen nieuwe kleren, allemaal met de draagbaarheid nadien in het achterhoofd - ringen die we in 2005 lieten maken naar aanleiding van ons 1-jarig samenzijn, lieten we opnieuw graveren en lichtjes aanpassen - we gingen met de fiets naar het gemeentehuis - we nodigden alleen vier getuigen uit en kregen 1 verrassingsgast. (zotte, maar lieve collega/vriendin Tine ;-)) - we gingen na de ceremonie lunchen in een lokale lunchbar Bar Lief - een beetje traditie werd in ere gehouden: Steffen zorgde voor een bruidsboeket en een verlovingsring. Gedurende een goeie maand moesten we onze mond houden, slechts enkelingen waren op de hoogte: de kids, de getuigen, de fotograaf van dienst, zotte Tine die mijn nagels mooi verzorgde en onze beider werkgevers. Het was soms moeilijk om niets te verklappen, maar het was toch leuk om het geheim te hebben. Zo was 22 mei alleen van ons. De dag begon met een fijne ceremonie geleid door onze lieve buurman Lieven De Smet. Een leuk extraatje om getrouwd te worden door iemand die je kent. Sam mocht onze ringen aanbieden op een rood kussentje en was zo officieel bruidsmeisje. Na de ceremonie gingen we met zijn 9 nog wat foto's trekken onder een blauwe hemel en in een stralende zon. Daarna stapten we op onze fiets richting Bar Lief waar we werden opgewacht voor de lunch. We werden in de watten gelegd door Anja en Jasmien en kregen als afsluiter een heerlijke chocoladetaart voorgeschoteld. Gezellig, intiem, rustig... helemaal zoals we wilden. Tegen drie uur keerden we naar huis en was het tijd voor rust. 's Avonds aten we gewoon gezellig met ons vieren thuis en dropten we uiteindelijk de bom op Facebook. Allemaal verraste, maar heel lieve reacties! Een fijne afsluiter van een perfecte dag. Just a perfect day! Moesten we toch een groot trouwfeest hebben gegeven, zou dat zeker een kanshebber zijn voor de openingsdans. 's Andersdaags ging ik terug werken, in mijn trouwkleed. In het onderwijs krijg je 1 dag verlof voor je eigen huwelijk, bij Natuurpunt zijn dat er drie. Steffen kon dus in zijn eentje genieten van 2 extra dagen verlof. De wittebroodsweken zullen voor in Spanje zijn. Is er nu iets veranderd? In wezen niet veel buiten de witte trouwboek die in onze kast ligt. Een collega zei dat haar huwelijk hun relatie afmaakte. Wel, ik moet haar gelijk geven. Ik kan nu zonder aarzelen zeggen dat Steffen mijn echtgenoot is en zie hem elke dag nog liever en liever. Ik ben zo blij dat we getrouwd zijn, op onze eigen manier. It was just a perfect day, I'm glad I spend it with you! Liefste, te quiero mucho!!! Hasta luego, Lies
Administratie... er zijn een aantal zaken waarover ik duidelijkheid wil vooraleer we vertrekken: kinderbijslag, ziekenfonds, bankrekeningen, verzekeringen en adreswijziging. Veel kunnen we nog niet in orde brengen zolang we in België zijn, maar ik wil op zijn minste weten wat ik moet doen eens we in Spanje aankomen. In heel mijn zoektocht raadpleeg ik geregeld An en Raf. Op een bepaald moment zei Raf me 'Laat het los, Lies. Dat komt wel goed als jullie in Spanje zijn.' Ik probeer zijn raad op te volgen maar wil toch graag bij elke instantie langsgaan om te weten wat ons te wachten staat. 1) kinderbijslag: een mail gestuurd nadat ik mijn verlofstelsel heb aangevraagd. Op school zeiden ze 'Vraag het daar na'. Het antwoord dat ik van de kinderbijslag krijg 'Vraag het aan uw werkgever.' Een woord teveel typen was duidelijk ook teveel gevraagd. Opnieuw gemaild en als antwoord 'Op deze website vindt u het antwoord.' Het begin van Kafka... 2) ziekenfonds: ik ga langs in het kantoor in Schoten, daar weet de lieve mevrouw zelf niet wat ze moet doen en belt naar het hoofdbureau. Daar kunnen ze na de situatie meerdere keren uitgelegd te hebben antwoorden dat ik wel verbonden blijf aan de CM omdat ik een uitkering krijg, dat de kinderen dat ook zullen als ze bij mij ten laste komen en dat Steffen een ziekteverzekering moet afsluiten in Spanje. 'Van zodra uw rijksregisternummers geschrapt worden, hebben jullie geen recht meer op Belgische ziekteverzekering.' Achteraf denken we erover na... wordt onze rijksregisternummer geschrapt? We blijven toch Belgische burgers? Het vervolg van Kafka... 3) bankrekeningen: we willen graag onze Belgische rekeningen houden. Dit maakt het ook makkelijker om maandelijks mijn uitkering en de kinderbijslag te ontvangen. Bij Argenta willen ze dat met plezier voor ons doen. 'We moeten alleen een officieel bewijs van jullie nieuwe adres hebben.' De vraag die daarmee naar boven kwam: krijgen we eigenlijk een soort van Spaans paspoort met ons nieuwe adres, komt dat adres op ons Belgische paspoort of krijgen we helemaal niets? Een kafka-vraag die gelukkig snel door Raf werd opgelost. We hebben na de aankoop van onze Spaanse woonst ook een Spaanse bankrekening. Daarover ontvingen we al geregeld sms'jes maar geraakten niet aangelogd op hun website. Best telefonisch contact opnemen met Sabadell bank. Die taak liet ik aan Steffen, de uitleg moest immers in het Engels of Spaans gebeuren. Vandaag kon hij eindelijk contact leggen met Alex Navarro. Bleek het aanlogprobleem ook gewoon een kafka-detail te zijn... 4) verzekeringen (auto, brand, ziekte en hospitalisatie): de brandverzekering is er. Die bracht onze advocaat in orde. Voor de overige verzekeringen nam ik al meerdere keren contact op met een gestor (een soort van Spaanse boekhouder) via mail. Elke keer kreeg ik 1 maal antwoord en dan viel de communicatie stil. Spaanse Kafka zeker... Steffen vroeg vandaag ook een offerte aan bij de Sabadell bank. Afwachten of zij gaan antwoorden... Onze Belgische autoverzekering blijft nog wel doorlopen in België. De hospitalisatieverzekering niet. Hopelijk hebben we die dus niet direct nodig. De ziekteverzekering blijft ook nog wel enkele weken doorlopen. Dus 'laat het los, Lies'. De verzekeringen zijn voor later... Ik moet dus proberen het een beetje los te laten. We weten wel zeker dat we niet met lege (financiële) handen moeten vertrekken. Dankzij het ijverige werk van de werknemers van notariskantoor Van Laere zullen we normaal gezien voor we vertrekken de akte van de verkoop van ons Schotens huis kunnen tekenen. Geen volmacht nodig, geen hypotheek meer af te betalen en terug een beetje spaarcenten. Dat in combinatie met de wetenschap dat we nog een schooljaar een kleine uitkering krijgen, zorgt toch voor een beetje gemoedsrust. We springen niet zomaar in het ondiepe en we geven onszelf de tijd om onze weg te vinden in Vinuela. We zien het helemaal zitten en Kafka kan ons niet raken! Hasta luego, Lies
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. 
) enkele Spaanse (kinder)boeken. Samen proberen we te begrijpen wat er staat en er woorden uit te onthouden. Miel verstond vandaag in de elektrowinkel zelfs sneller dan mama wat de verkoopster wou zeggen. Goed bezig, niño! Ook het Engels van de kinderen gaat er goed op vooruit. In onze straat wonen heel wat Britten. Eén van hen heeft twee hondjes en onze dappere meid ging zelfs al eens mee wandelen met Mike, waarbij ze amper angst toonde om met hem te praten. Ze probeert gewoon. Goed bezig, niña! Het is wel heel vermoeiend voor dat deel van onze hersenen dat taal verwerkt. Soms is het gewoon effe teveel en ben je blij om eens naar Belgische televisie te kijken of een Nederlandse tekst te lezen. Sam maakt zich zorgen dat we op een bepaald moment geen Nederlands meer gaan spreken thuis, maar die kans schat ik klein. Steffen en ik blijven uiteindelijk allebei leerkrachten Nederlands... het zit in onze genen, dat krijg je er niet zomaar uit. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. 
