We tellen af... elke dag meer en meer. Dat weten jullie al. Maar nu is het letterlijk aftellen geblazen. Binnen 21 dagen, op 8 juli stappen we in de auto om de rit naar Spanje aan te vatten. Het huis geraakt meer en meer leeg, de garage geraakt meer en meer gevuld met gele dozen. Dankzij onze lieve buurvrouw Els kunnen we beschikken over héél véél gele dozen (gesponsord door een nietgenoemde internetprovider). Van Hajo, één van de beste vrienden van Steffen, hebben we nog een kleiner formaat dozen om zware dingen in te pakken. De eenheid in dozen zorgt voor makkelijk stapelen. Steffen berekende dat we onze volledige garage van vloer tot plafond mogen vullen om aan het gereserveerde aantal kubieke meter in de vrachtwagen te geraken. Momenteel is net minder dan 1/3 in gebruik genomen en onze inboedel is al voor meer dan de helft ingepakt. Er zijn ook al veel kasten uit elkaar gehaald. We hebben er een goed oog op... Inpakken voor een emigratie is wel een beetje anders dan inpakken voor een verhuis naar bv een naburige gemeente. Zoveel mogelijk moet in dozen, elk gaatje wordt gevuld, alles moet goed afgesloten worden. De chauffeurs van Vagotrans zijn ervaren in het laden van een vrachtwagen zodat elk open plekje wordt gebruikt. De vrachtwagen heeft ook een dubbele laadvloer zodat het gewicht kan verdeeld worden. Ik ben heel benieuwd om te zien hoe ze op 5 juli alles in de vrachtwagen zullen steken. De kinderen helpen af en toe mee met het inladen van dozen. Steffen leerde Miel zelfs werken met de schroefmachine om boekenrekken uit elkaar te vijzen. Ze kijken af en toe ook wel toe hoe mama en papa ijverig alles in dozen steken. We staan er zelf van verbaasd hoe georganiseerd we bezig zijn. Volgend weekend wordt er rust genomen aangezien Steffen dan nog 1 maal deelneemt aan Expeditie Natuurpunt samen met zijn collega's. Een mooie afsluiter van zijn Natuurpunt-carrière... Voor mij is de rust ook welgekomen. De afgelopen weken probeerde ik het rustig aan te doen: geen zware dozen tillen, elke dag enkele dozen inladen ipv alles op 1 dag, hulp vragen, geen zware meubels onder handen nemen... Het warme weer was een fijne weldoener, al voel ik meer en meer dat de grens bereikt is. Ik ben dus stiekem blij dat Steffen dit weekend niets kan doen voor de verhuis. Hij zegt wel telkens dat ik hem moet laten doen en dat ik in de zetel moet gaan zitten, maar het zit niet in mijn karakter om mijn geliefden voor me te laten werken. Ik wil helpen waar het kan... Gisteren ben ik sinds lang nog eens met stevige pijnstillers in bed gekropen voor middagrust en toen zakte de moed me even in de schoenen. De tranen vloeiden... Er komt ook nog heel wat geplan bij: CM bezoeken, telenet bellen, parkeerverbod aanvragen, notaris mailen, Vagotrans mailen, de boekhoudster mailen, adreswijzigingen doorgeven, doktersbezoeken doen, dingen kopen die we niet in Spanje zullen vinden, de autoreis plannen, kinderen naar en van speeldates voeren, dagelijkse boodschappen doen, de was doen. De poets doen heb ik opgegeven, alleen het sanitair geef ik nog een beurt. Tussendoor moet ik ook nog mijn schooljaar afsluiten (examens verbeteren, delibereren, oudercontacten), gesprekken voeren met de meesters van onze kinderen, mijn schoolgerei opruimen en zoveel mogelijk achterlaten op het college. Zo is het dus begrijpelijk dat ik 's avonds moeilijk in slaap val en soms amper tijd vind om te ademen. Maar ik blijf gaan, het is met het allerbeste vooruitzicht en dat houdt me recht. De rust, de zon, de Spaanse mentaliteit... ik verlang er zo naar! Op 10 juli komen we aan in Viñuela, op 13 juli gaan we een catamaran-vaart doen op de Middellandse zee met Plan A (www.planamalaga.com). De uitpak is voor mañana. Ik denk dat we ons alle vier snel thuis gaan voelen in het Spaanse ritme, ook de kinderen. De druk valt weg, geen stress, alles op het gemakje... Nu alleen hopen dat mijn gezondheid en de rug van Steffen nog even willen meewerken tot we in Viñuela zijn. Hasta luego, Lies!
De inlaaddag en de vertrekdag van de verhuiswagen liggen ondertussen vast. Op 5 juli wordt een grote vrachtwagen van Vagotrans voorgereden om ingeladen te worden. Op 8 juli vertrekt onze hele inboedel richting Vinuela en hopelijk komt alles daar heelhuids aan op 11 juli. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit vlot zal verlopen. Op facebook en internet lees je telkens opnieuw zoveel lovende commentaar over Vagotrans. Het blijft uiteindelijk toch wel een beetje vreemd om je hele hebben en houden mee te geven. Bij het inladen van de dozen moet ik nu vooral ook goed nadenken wat we de 7 dagen zonder inboedel wel nodig zullen hebben en wat dus mee zal moeten met de auto. Want wanneer op 5 juli de vrachtwagen uit Schoten wegrijdt, hebben we alleen nog onze Kangoo en alles wat daarin kan. Wat zeker mee moet: kledij voor 4 personen voor 7 dagen (al goed dat het zomer is en dat we niet zoveel nodig hebben), slaapgerei voor 4 personen (luchtmatrassen, kussens en dekens), eetgerei voor 4 personen (borden, glazen, bestek), entertainment voor de kinderen, enkele klapstoeltjes en een klaptafeltje, ... Een keuken hebben we zowel in België als in Spanje voorhanden, meubelen en huisgerei moeten we voorzien op kampeerniveau. Vooraleer we zelf met de auto vertrekken, slapen we nog drie dagen in een leeg huis. Miel gaat nog 1 nachtje bij één van zijn beste maten logeren, Miel en Sam vervolgens samen bij een andere beste maat. Steffen en ik zoeken nog een deftig bed om in te slapen... De laatste nacht brengen we samen door, zodat we op tijd kunnen vertrekken richting Vinuela. De reis is opgedeeld in drie stukken: dag 1 rijden we 800 km tot in het dorp Saintes, net boven Bordeaux. Dag 2 brengt ons na opnieuw 800 km tot in Madrid en op dag 3 bereiken we na 600 km Vinuela. Ik boekte ondertussen 2 IBIS-hotels langsheen onze route. Voor de kinderen wordt dit hun eerste hotelervaring. 800 km per dag rijden is te overleven, alleen valt het af te wachten hoe Sam dit zal doen. Door haar hooggevoeligheid is ze erg gevoelig voor de trillingen van de auto waardoor ze tijdens snelwegritten heel snel buikpijn krijgt. Met de nodige afleiding kan dit draaglijk worden, al is het heel moeilijk om haar 800 km lang af te leiden. We hebben een dvd-speler ter beschikking, een Nintendo Switch en een Nintendo 3ds. Ik zorg ook voor veel kussens en dekens achteraan zodat ze af en toe (hopelijk) een dutje kan doen. Steffen en ik zullen af en toe afwisselen in het rijden, al vraag ik me af of manlief het zal zien zitten om die lange ritten naast me door te brengen. Het stuur afgeven is niet makkelijk. ;-) Waarom vliegen we niet? Wel, om twee redenen. De eerste is heel evident, namelijk de kostprijs. Met 4 rijden is pakken goedkoper dan de auto laten transporteren en naar Vinuela vliegen. En ten tweede vinden we het belangrijk dat de kinderen door de lange rit beseffen waarheen we rijden en dat ze door de rit doorheen Spanje hun nieuwe land leren kennen. Momenteel is de autorit ook hetgeen waar vooral Sam zich zorgen maakt. Ik probeer haar gerust te stellen en we gaan er alleszins proberen een soort van roadtrip van te maken. Ook de hotelbeleving zal hopelijk een succes zijn. Voorlopig zien zowel Miel als Sam dat volledig zitten omdat ze elks bij mama of papa mogen slapen. Vooral voor Sam had dit een grote overtuigingskracht. Miel blijft er voorlopig allemaal vrij stoïcijns onder. Het zal een avontuur worden, maar een leuke start van ons nieuwe leven. Hasta luego, Lies!
Ondertussen zijn we ook begonnen aan ons rondje 'voor de laatste keer afspreken met...'. Vooraleer we vertrekken, waren er een aantal mensen die we echt nog graag één keertje zagen. Zo gingen we vorig weekend op bezoek in Limburg bij onze dierbare vrienden Wendy, Dirk, Renzo en Dylan. We leerden hen een vijftal jaar geleden kennen tijdens een vakantie aan de kust en toen begon een heel oprechte vriendschap. De afgelopen jaren reden we beurtelings 160 km heen en terug voor een gezellige babbel. Wendy en ik vonden elkaar in het naaien, de mannen in de traktoren en de natuur. De kinderen vonden elkaar dan weer in het gamen. Vorig jaar noemden zij zelfs hun nieuwe hondje naar onze liefste dochter, zodat er nu een hevige Jack Russel Sam rondloopt in Alken. Onze Sam werd heel snel dikke vrienden met hun Sam en met de andere hond Lola. Daarom verliep het afscheid vorige week echt moeilijk. Naarmate het einde van het bezoek naderde, veranderde de stemming van onze Sam. De tranen doken heel snel op en het afscheid verliep moeilijk. Ik zeg altijd wel tegen onze kinderen dat we niet echt afscheid nemen, maar in mijn hart voel ik wel dat het nu even zal duren vooraleer we hen gaan terugzien. Ze zullen ongetwijfeld wel eens naar Vinuela afreizen, maar dat zal niet voor direct zijn. Ook bij mij vloeiden er dus traantjes. In de auto kreeg Miel het dan plots toch ook even moeilijk. Ik beloofde, om Sam te troosten, dat we voor haar een fotoboek zouden aanleggen met alle dieren en mensen die ze dicht bij zich wilde. Ik merkte plots aan het gezicht van Miel dat zijn mood ook veranderde, de tranen doken op en ook de vraag: 'Mag ik ook zo'n fotoboek maken, mama?' Mijn hart brak... op zo'n moment moet ik mijn schuldgevoel enorm onderdrukken en hen het gevoel geven dat het geen afscheid is voor altijd. Al goed ondersteunt de moderne technologie ons in het contact houden. Afgelopen zaterdag was er een afscheidsetentje met de vrienden van de voetbalploeg van Miel. Ook daar vertrokken we met een krop in de keel. En gisteren reden we naar Hoboken, naar tante Detje en nonkel Walter (Peelmans). Het was er heel gezellig, heel oprecht en heel geruststellend. Hen zullen we ongetwijfeld ook mogen verwachten in Spanje en ik denk dat dat nog niet zo lang zal duren. 'Zorg goed voor je kroost', waren de laatste woorden die Walter tegen me zei. Ik beloof het, dat zal ik doen. Ik weet maar al te goed wat mijn kroost doet om me terug een goede gezondheid te geven, ik zal dus ook alles doen om hen gelukkig te maken in onze nieuwe thuis. Komend weekend is er nog een verjaardags/trouwfeestje gepland met de dichte familie en enkele vrienden. Hopelijk vloeien er op het einde van die dag ook niet teveel traantjes. Ik blijf telkens zeggen tegen mezelf en tegen de kinderen 'we nemen geen afscheid, we nemen onze herinneringen mee en beginnen met al onze vrienden in ons hart aan een nieuw avontuur'. Als we onze Belgische vrienden en familie echt missen, zitten ze maar 2200 km van ons af. Helemaal anders dan de nicht van Steffen, die sinds februari in Canada woont. Ondanks deze traantjes, blijven we allevier nog altijd enorm uitkijken naar onze nieuwe woonst en onze nieuwe thuis. Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan. We blijven nog altijd overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Beloof ons alleen dat je bij onze laatste ontmoeting niet de woorden 'afscheid nemen' en 'de laatste keer' gebruikt... Hasta luego, Lies!
Op dinsdag 22 mei gingen we niet werken en gingen de kinderen niet naar school. Niet omdat het alweer een officiële feestdag is, niet omdat we gewoon geen zin hadden, wel om een heel speciale reden. Op 22 mei zijn we in het huwelijksbootje gestapt! En in het grootste geheim... Waarom zal je je afvragen? Om te beginnen, waarom zijn we nu gehuwd? Wel, het heeft een juridische reden en natuurlijk een emotionele reden. In Spanje heb je als samenwonenden minder rechten en komt het beter over als je gehuwd bent. Spanje is daarin nog conservatiever dan België. Qua erfenisrechten en belastingen is het natuurlijk ook beter om gehuwd te zijn. Anderszijds is de verhuis naar Spanje voor ons een nieuw begin en nu kunnen we als meneer en mevrouw Peelmans aan het avontuur beginnen. We zien elkaar doodgraag (dat telt toch voor mij en ik ga ervan uit dat het voor Steffen ook geldt... ;-)) en huwen heeft nog al in ons hoofd gezeten. Uiteindelijk binden onze twee kinderen ons meer aan elkaar dan een trouwboek en trouwringen. Waarom hebben we het dan in het geheim gedaan? Wel, om te beginnen hadden we niet veel tijd, aangezien we pas eind april beslisten om dit nog te doen. Anderzijds zijn wij geen mensen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, willen we niet veel geld uitgeven aan een groot feest en ceremonie en lukt dat ook niet voor mijn gezondheid. Daarom planden we de dag helemaal zoals wij het wilden. Dat is uiteindelijk waar het om draait. - 22 mei was de eerste vrije dag in de agenda van de burgerlijke stand en op dinsdag trouwen is goedkoper dan op vrijdag of in een weekend - we kozen nieuwe kleren, allemaal met de draagbaarheid nadien in het achterhoofd - ringen die we in 2005 lieten maken naar aanleiding van ons 1-jarig samenzijn, lieten we opnieuw graveren en lichtjes aanpassen - we gingen met de fiets naar het gemeentehuis - we nodigden alleen vier getuigen uit en kregen 1 verrassingsgast. (zotte, maar lieve collega/vriendin Tine ;-)) - we gingen na de ceremonie lunchen in een lokale lunchbar Bar Lief - een beetje traditie werd in ere gehouden: Steffen zorgde voor een bruidsboeket en een verlovingsring. Gedurende een goeie maand moesten we onze mond houden, slechts enkelingen waren op de hoogte: de kids, de getuigen, de fotograaf van dienst, zotte Tine die mijn nagels mooi verzorgde en onze beider werkgevers. Het was soms moeilijk om niets te verklappen, maar het was toch leuk om het geheim te hebben. Zo was 22 mei alleen van ons. De dag begon met een fijne ceremonie geleid door onze lieve buurman Lieven De Smet. Een leuk extraatje om getrouwd te worden door iemand die je kent. Sam mocht onze ringen aanbieden op een rood kussentje en was zo officieel bruidsmeisje. Na de ceremonie gingen we met zijn 9 nog wat foto's trekken onder een blauwe hemel en in een stralende zon. Daarna stapten we op onze fiets richting Bar Lief waar we werden opgewacht voor de lunch. We werden in de watten gelegd door Anja en Jasmien en kregen als afsluiter een heerlijke chocoladetaart voorgeschoteld. Gezellig, intiem, rustig... helemaal zoals we wilden. Tegen drie uur keerden we naar huis en was het tijd voor rust. 's Avonds aten we gewoon gezellig met ons vieren thuis en dropten we uiteindelijk de bom op Facebook. Allemaal verraste, maar heel lieve reacties! Een fijne afsluiter van een perfecte dag. Just a perfect day! Moesten we toch een groot trouwfeest hebben gegeven, zou dat zeker een kanshebber zijn voor de openingsdans. 's Andersdaags ging ik terug werken, in mijn trouwkleed. In het onderwijs krijg je 1 dag verlof voor je eigen huwelijk, bij Natuurpunt zijn dat er drie. Steffen kon dus in zijn eentje genieten van 2 extra dagen verlof. De wittebroodsweken zullen voor in Spanje zijn. Is er nu iets veranderd? In wezen niet veel buiten de witte trouwboek die in onze kast ligt. Een collega zei dat haar huwelijk hun relatie afmaakte. Wel, ik moet haar gelijk geven. Ik kan nu zonder aarzelen zeggen dat Steffen mijn echtgenoot is en zie hem elke dag nog liever en liever. Ik ben zo blij dat we getrouwd zijn, op onze eigen manier. It was just a perfect day, I'm glad I spend it with you! Liefste, te quiero mucho!!! Hasta luego, Lies
Administratie... er zijn een aantal zaken waarover ik duidelijkheid wil vooraleer we vertrekken: kinderbijslag, ziekenfonds, bankrekeningen, verzekeringen en adreswijziging. Veel kunnen we nog niet in orde brengen zolang we in België zijn, maar ik wil op zijn minste weten wat ik moet doen eens we in Spanje aankomen. In heel mijn zoektocht raadpleeg ik geregeld An en Raf. Op een bepaald moment zei Raf me 'Laat het los, Lies. Dat komt wel goed als jullie in Spanje zijn.' Ik probeer zijn raad op te volgen maar wil toch graag bij elke instantie langsgaan om te weten wat ons te wachten staat. 1) kinderbijslag: een mail gestuurd nadat ik mijn verlofstelsel heb aangevraagd. Op school zeiden ze 'Vraag het daar na'. Het antwoord dat ik van de kinderbijslag krijg 'Vraag het aan uw werkgever.' Een woord teveel typen was duidelijk ook teveel gevraagd. Opnieuw gemaild en als antwoord 'Op deze website vindt u het antwoord.' Het begin van Kafka... 2) ziekenfonds: ik ga langs in het kantoor in Schoten, daar weet de lieve mevrouw zelf niet wat ze moet doen en belt naar het hoofdbureau. Daar kunnen ze na de situatie meerdere keren uitgelegd te hebben antwoorden dat ik wel verbonden blijf aan de CM omdat ik een uitkering krijg, dat de kinderen dat ook zullen als ze bij mij ten laste komen en dat Steffen een ziekteverzekering moet afsluiten in Spanje. 'Van zodra uw rijksregisternummers geschrapt worden, hebben jullie geen recht meer op Belgische ziekteverzekering.' Achteraf denken we erover na... wordt onze rijksregisternummer geschrapt? We blijven toch Belgische burgers? Het vervolg van Kafka... 3) bankrekeningen: we willen graag onze Belgische rekeningen houden. Dit maakt het ook makkelijker om maandelijks mijn uitkering en de kinderbijslag te ontvangen. Bij Argenta willen ze dat met plezier voor ons doen. 'We moeten alleen een officieel bewijs van jullie nieuwe adres hebben.' De vraag die daarmee naar boven kwam: krijgen we eigenlijk een soort van Spaans paspoort met ons nieuwe adres, komt dat adres op ons Belgische paspoort of krijgen we helemaal niets? Een kafka-vraag die gelukkig snel door Raf werd opgelost. We hebben na de aankoop van onze Spaanse woonst ook een Spaanse bankrekening. Daarover ontvingen we al geregeld sms'jes maar geraakten niet aangelogd op hun website. Best telefonisch contact opnemen met Sabadell bank. Die taak liet ik aan Steffen, de uitleg moest immers in het Engels of Spaans gebeuren. Vandaag kon hij eindelijk contact leggen met Alex Navarro. Bleek het aanlogprobleem ook gewoon een kafka-detail te zijn... 4) verzekeringen (auto, brand, ziekte en hospitalisatie): de brandverzekering is er. Die bracht onze advocaat in orde. Voor de overige verzekeringen nam ik al meerdere keren contact op met een gestor (een soort van Spaanse boekhouder) via mail. Elke keer kreeg ik 1 maal antwoord en dan viel de communicatie stil. Spaanse Kafka zeker... Steffen vroeg vandaag ook een offerte aan bij de Sabadell bank. Afwachten of zij gaan antwoorden... Onze Belgische autoverzekering blijft nog wel doorlopen in België. De hospitalisatieverzekering niet. Hopelijk hebben we die dus niet direct nodig. De ziekteverzekering blijft ook nog wel enkele weken doorlopen. Dus 'laat het los, Lies'. De verzekeringen zijn voor later... Ik moet dus proberen het een beetje los te laten. We weten wel zeker dat we niet met lege (financiële) handen moeten vertrekken. Dankzij het ijverige werk van de werknemers van notariskantoor Van Laere zullen we normaal gezien voor we vertrekken de akte van de verkoop van ons Schotens huis kunnen tekenen. Geen volmacht nodig, geen hypotheek meer af te betalen en terug een beetje spaarcenten. Dat in combinatie met de wetenschap dat we nog een schooljaar een kleine uitkering krijgen, zorgt toch voor een beetje gemoedsrust. We springen niet zomaar in het ondiepe en we geven onszelf de tijd om onze weg te vinden in Vinuela. We zien het helemaal zitten en Kafka kan ons niet raken! Hasta luego, Lies
Op 13 mei was het rommelmarkt in onze straat. Voor de laatste keer gingen we deelnemen om zoveel mogelijk van onze overbodige spullen kwijt te geraken. Er gingen weken aan voorbereidingen aan vooraf. Alle kasten opentrekken, alles verzamelen voor verkoop, sorteren per prijscategorie, alles klaarzetten... De dagen voor de rommelmarkt waren allemaal zonnige dagen, voor 13 mei was het weerbericht erg onduidelijk. Al vroeg zondagmorgen was er gezellige drukte in de straat en werd alles klaargezet. De partytent werd dan toch maar bovengehaald omdat de lucht dreigend was. Eerste probleem: we hadden te weinig plaats. Het was puzzelen om alles uit te stallen. Tweede probleem: het begon te regenen. Een deel moest terug in de garage. Als het van mij afhing, kraamden we alles op en kropen we binnen voor de kachel. Mijn dappere ridder hield echter vol en rond half 3 werd het terug droog. Alles werd terug buitengezet en Steffen ging met volharding verder om zoveel mogelijk te verkopen. Ik moest hem met pijn in het hart rond half 4 alleen laten wegens totale uitputting en veel pijn (regen en kou, weet je wel). Ik ben als een blok in slaap gevallen op de zetel vlakbij de kachel en liet Sam beloven dat ze geregeld ging checken of papa niets nodig had. Miel zat immers op zijn laatste toernooi met Simikos. Drie dingen waarover ik me schuldig voelde op het einde van de dag: aan je dochter moeten vragen om je rol even over te nemen in het kraam, manlief alleen moeten laten hoewel hij ook doodop was en het toernooi van Miel moeten missen. Ik ben enorm trots op mijn drie kanjers: Steffen voor zijn volhardendheid en verkoopstalent, de kinderen voor hun hulp. Opnieuw verlangde ik naar de Spaanse zon. 'Anhelo el sol en Vinuela.' Om 17u30 konden we de balans opmaken van onze laatste Bloemendaalse rommelmarkt. Veel grote stukken werden verkocht en ons aanbod was meer dan gehalveerd. De opbrengst lag rond de 200 euro. De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
Ons Spanje-avontuur bestaat uit mijlpalen... - februari 2015: mijn fysieke lijdensweg begint. - augustus 2017: we beslissen om op verkenning te gaan in de streek van La Axarquia. Het zou daar goed zijn om voor mensen met fybromyalgie. - 25 december: we stappen op een vliegtuig richting Malaga. - 4 januari: we gaan langs de Spaanse advocaat om een volmacht tot handtekenen te regelen en we keren terug naar België. - 31 januari: ons bod op onze Spaanse woning wordt aanvaard. - 17 april: we tekenen onze leningsakte bij de notaris. - 24 april: onze Spaanse woonst is eindelijk echt van ons.
Er volgen nog mijlpalen... 13 mei, 22 mei, 9 juni, 29 juni, 2 juli, 5 juli, 8 juli, 11 juli... Daarover meer in latere posts. Hasta luego, Lies
Gisteren was het dan toch eindelijk zover... in Spanje werd de akte van onze Spaanse woning getekend. Toen in de namiddag het bericht kwam van onze Spaanse advocaat dat alles vlot verlopen was, viel een last van onze schouders. Eindelijk was het gelukt! Enkele uren later hadden we dan ook al een Spaanse bankrekening en zo veranderde mijn 60% zekerheid dat alles in orde zal komen naar 99%. Er is nog altijd een kleine kans dat er een kink in de kabel komt waardoor we niet kunnen vertrekken in juli. Maar aan die kans probeer ik nu niet te denken. Tussen de Spaanse mails (in het Engels geschreven) door kwamen er gisteren ook veel mails binnen van onze Belgische notaris. Ons Belgische huis is immers ook al verkocht zonder dat we het te koop hebben moeten zetten. Volgende week wordt de aan/verkoopsbelofte getekend. Deze maildrukte zorgt voor grote drukte en een overhoop aan informatie waardoor ik gevoel heb dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik wacht op de dag dat de drukte eventjes mindert, zodat ik toch stilaan kan beginnen inpakken... 24 april 2018 zullen we dus niet snel vergeten. Hasta luego, Lies
In de paasvakantie begonnen we aan de ronde 'Voor de laatste keer'. Zo vierden we voor de laatste keer de verjaardag van Miel in de Hyacintenlaan en zagen we voor de laatste keer de magnolia in onze tuin in bloei staan. Gisteren gingen Steffen en ik samenzitten om onze laatste 2 maanden in België te plannen. De kalender werd aangevuld en zit al stevig vol. En er valt nog zoveel te doen... Het voelt soms wel een beetje vreemd om te zeggen dat iets voor de laatste keer is, maar het maakt me niet verdrietig. Zo maakte ik onlangs een afspraak bij onze Belgische kapper om voor de laatste keer langs te gaan met de kinderen. Zo zal Miel binnenkort voor de laatste keer voetballen bij Simikos, Sam voor de laatste keer naar de dansles gaan, ik voor de laatste keer examens verbeteren, klassenraden doen en het schooljaar afsluiten. Steffen zal voor de laatste keer werken voor Natuurpunt, naar den Antwerp gaan kijken en naar een vergadering van Act as one gaan. We zullen samen voor de laatste keer een feestje hebben, een ijsje eten in Schoten, deelnemen aan de rommelmarkt in onze straat ... noem maar op. Als ik te vaak 'voor de laatste keer' gebruik, wordt Sam heel droevig. Gisteren huilde ze tranen met tuiten. 'Ik ga België missen!' Ik heb haar goed geknuffeld en getroost en haar verteld dat voor al die dingen die we hier voor de laatste keer doen nieuwe leuke (misschien ook minder leuke) dingen in de plaats komen. Steffen en ik hebben haar gezegd dat het voor ons allemaal een sprong is die ons soms bang maakt. Het zal zeker niet altijd rozegeur en maneschijn zijn, maar als ik haar vertel dat mama in Spanje geen pijn meer zal hebben en dat mama daardoor meer tijd zal hebben om met haar door te brengen, fleurt ze een beetje op. Miel blijft vrij stoïcijns als we het over het vertrek hebben. Hij vertoont voorlopig niet veel emotie en dat is meestal een goed teken bij Miel. Steffen en ik blijven volop in de weer om alles rond te krijgen, zijn uitgeput, maar weten waarvoor we het doen en dat maakt ons wel gelukkig. Vamorgen zei één van mijn leerlingen 'Nog 67 dagen en is het vakantie...' en ik dacht: 'Het aftellen is nu echt begonnen.' (met een glimlach op mijn gezicht). Hasta luego, Lies
'Mama, doen we dan ook een afscheidsfeestje?' Dat was de vraag die we enkele weken geleden van onze kinderen kregen. Een afscheidsfeestje leek wel een goed idee, iedereen die we graag zien nog eens een dikke knuffel kunnen geven vooraleer we vertrekken... waarom niet? De voorwaarde voor de kinderen was wel dat het feest in ons huis moest doorgaan. Oké, we zetten het op de lijst om te plannen. We begonnen... en eindigden direct met het maken van een lijst van mensen die we wilden uitnodigen. Als we de lijst optelden, kwamen aan ongeveer 150 personen. Conclusie: dit is niet haalbaar in onze bescheiden woning en als we dan toch op verplaatsingn zouden gaan, dan kregen we toch niet gelegenheid om iedereen nog eens te spreken. Idee afgevoerd. Op zoek naar een nieuw idee... we besloten om de 150 mensen op te delen in groepen en het afscheid te plannen op meerdere dagen. Conclusie: ook dit is niet haalbaar wegens gebrek aan tijd. Onze agenda zit reeds propvol en er moet nog ingepakt worden ook. Zo werd het afscheidsfeestje herleid naar een bescheiden feestje voor de familie waarbij we ook ineens de verjaardag van Steffen en van mij zullen vieren. Alle andere mensen die we eigenlijk wilden uitnodigen, zullen we hopelijk nog wel eens zien voor we vertrekken (al is het maar voor eventjes) en uiteindelijk zijn we niet voor altijd weg. We keren van tijd tot tijd wel eens terug naar België om dag te zeggen. Zo stierf het idee van een groots afscheidsfeest een stille dood. Hasta luego, Lies
Het is een tijdje stil geweest... in de eerste plaats omdat we even de stilte moesten bewaren in functie van onze lening en in de tweede plaats omdat we gewoon heel veel werk hebben gehad. De afgelopen weken zijn we druk in de weer geweest met het klaarstomen van ons Belgisch huis voor verkoop. Opruimen, opruimen en nog eens opruimen. In elke kamer, in elke kast, in de tuin en in de garage. Het containerpark is goed gevuld geraakt dankzij onze opruimactie en ook onze portemonnee door de verkoop van spullen die nog te goed zijn om weg te gooien. De opruimactie had twee doelen: de omvang van onze inboedel verkleinen zodat we niet teveel moeten verhuizen en ons huis leger maken zodat het aantrekkelijker wordt om te verkopen. Ons huis was nog nooit zo opgeruimd en leeg en we willen nog veel kwijt. Godzijdank dat het op 13 mei rommelmarkt is in onze straat zodat we hopelijk nog veel spullen van de hand kunnen doen. Tussen het opruimen door moest er hier en daar ook nog wat geklust worden. Steffen deed hierin het meeste werk, aangezien dit voor mijn gestel te zwaar was. In maart moest ik alweer twee weken rust inlassen omdat mijn lichaam de pijn niet meer kon verdragen. Geen enkele pijnstiller had nog effect. De huisarts gaf me Tramadol, een vrij zware pijnstiller. Deze neem ik als het echt niet meer te dragen is en dan zelfs worden alleen de scherpe kantjes van de pijn weggenomen. Nooit is ze helemaal weg. De warmte van de afgelopen dagen doet gelukkig wel goed aan de spieren en gewrichten. Alleszins, we hebben ons doel al grotendeels bereikt, want Jan (een bevriende topfotograaf) kon twee weken geleden prachtfoto's trekken van ons pareltje. Steffen en ik zijn uitgeput maar heel tevreden. We vormen een superteam!
Tussen het opruimen en klussen door hou ik me vooral ook bezig met de administratie. Half maart kregen we het even heel warm toen we vernamen dat de lening die we nodig hebben voor ons huis in Spanje niet tijdig klaar zou zijn door vertragingen bij de bank en bij de notaris (die laatste vooral door een miscommunicatie...). Met vereende krachten gingen Steffen en ik aan het bellen en kregen we het uiteindelijk toch rond, dankzij de hulp van onze ouders en dankzij een doortastend optreden van onze Spaanse advocaat om de aankoop met 4 weken uit te stellen. In België krijg je een boete als je de aktedatum niet haalt. In Spanje wordt de verkoop geannuleerd en ben je je voorschot kwijt. Maar gelukkig is dat niet gebeurd! Gracias, Eduardo Perez! Maar daardoor moesten we wel 4 weken langer wachten om ons Belgische huis te koop te zetten. Afgelopen week konden we dan eindelijk onze leningsakte gaan tekenen en werd het geld overgeschreven naar Spanje. Volgende week dinsdag tekent Eduardo daar met onze volmacht de akte van ons huis. Opnieuw zorgde de bank wel voor stress gisteren toen ik merkte dat de overschrijvingen die ik deed niet uitgevoerd werden. Opnieuw vloog ik in de telefoon en na ettelijke mails en veel geduld aan de telefoon was de overschrijving dus toch gebeurd. Nu geloof ik er al 60% in dat dinsdag alles in orde komt. 'Ga er nooit vanuit dat iets van de eerste keer lukt.' Zoveel hebben we al wel geleerd. We durven ook de rest van de administratieve zaken nog niet opstarten vooraleer we zeker zijn dat we een huis hebben om naar te vertrekken. Zo moet dus de verkoop van ons Belgisch huis nog eventjes wachten, durf ik nog niet naar de gemeente te gaan om onze emigratie te regelen. Ik moet ook nog langs de CM, de kinderbijslag, de bank, Telenet ... We gaan de wet van Murphy niet tarten en wachten tot er dinsdag hopelijk goed nieuws komt vanuit Spanje. Duimen jullie mee? Hasta luego, Lies
We ruimen op, al enkele weken. Alle dozen, alle manden, alle kaften worden geopend en onderzocht. Alle hoekjes waar we gerief hebben gestoken worden leeggemaakt. Er wordt gewikt en gewogen wat er mee gaat naar Spanje en wat niet. Tijdens deze queeste stoten we heel vaak op dingen die herinneringen naar boven doen komen. Sommige geven een leuk gevoel, sommige iets minder, andere zaken waren al lang vergeten. Een opsomming: foto's uit de studententijd van Steffen met lang haar, foto's van mijn laatstejaarsreis naar Italië als beugelbekkie, een fotoboek van mijn eerste en plechtige communie, schrijfsels uit de studententijd van Steffen, mijn scoutssjaaltje maar ook mijn oude chiro-uniform, brieven van vrienden en vriendinnen, geboortekaartjes en huwelijksaankondigingen, doodsbrieven en herdenkingsprentjes, geboorteschriftjes van onze twee drolletjes, verslagen van al de dokters die we passeerden in de zoektocht naar de handleiding van onze kinderen, mijn stageverslagen en groepswerken, ik kan nog eindeloos doorgaan. We stoten natuurlijk op heel veel zaken die ons doen denken aan mijn mama of aan de papa van Steffen. Alleen bij deze zaken zijn we allebei resoluut. Die gaan niet weg, die gaan mee naar Spanje. Al goed dat al deze dingen in een doos (en dus in de verhuiswagen) passen. Ik kan zeggen dat er toch meer weggaat dan blijft. Het is fijn om herinneringen op te halen, om terug te denken aan vroeger en er samen over te praten. Raar, maar waar... Steffen en ik kennen elkaar 14 jaar maar door onze queeste naar meer orde leren we stukjes/herinneringen van elkaar kennen die we nog niet kenden. Meestal komt er een glimlach op onze gezichten als we samen terugdenken, soms pinken we ook een traan weg. Hasta luego, Lies!
Een verhuis plannen naar Spanje is toch wel een beetje anders dan naar een gemeente verderop. Het grootste verschil is dat alles in 1 vrachtwagen moet passen aangezien over en weer rijden om de camionette nog eens te vullen niet echt evident is. Een gelinkt probleem is ook dat je de vrachtwagen moeilijker kan terugbrengen. 2200 km heen, uitladen, nog eens 2200 km terug, vrachtwagen afleveren en dan terugvliegen... een heel dure zaak. Daarom ging ik op zoek naar een verhuisfirma die gespecialiseerd is in transport naar Spanje. Ik vroeg bij 4 firma's offertes aan en stond in eerste instantie versteld van de kostprijs. Tot we berekenden hoeveel het zou kosten als we het zelf deden... Uiteindelijk kozen we voor Vagotrans. Niet de goedkoopste, niet de duurste, goede reviews, aangeraden vanuit Spanje en heel vlotte contacten. Zij werken met grouped trips, dit wil zeggen dat ze in hun vrachtwagen meerdere inboedels inladen zodat ze bespaard kan worden op brandstof, péage en chauffeurskosten. We krijgen twee verhuizers ter beschikking die vakkundig de vrachtwagen inladen. Deze heeft een dubbel laadvloer zodat elk plekje ten volle benut kan worden en niet beschadigd geraakt. Onze inboedel is eveneens verzekerd en wordt vervoerd door 2 chauffeurs die veel ervaring hebben in zo'n lange autotrip. Dit alles geeft al een heel gerust gevoel. Uiteindelijk geef je toch een deel van je leven mee met deze mensen. We lieten onze offerte opmaken voor een inboedel van 35 kubieke meter. Ons doel is nu om daarop nog te besparen, vandaar Clean house. Van alles wat in hun huis staat momenteel, moeten we beslissen of we het meenemen. Is het duurder om het op te laden of om het opnieuw te kopen in Spanje? Qua grote meubelen valt het goed mee. Onze grote houten en zware tafel (eigen maaksel van manlief) werd al met spijt in het hart verkocht. Aan Sam beloofden we een nieuw stapelbed. Onze zetels gaan uit elkaar gevezen mee, enz... Maar naast grote meubelen zit ons huis letterlijk tot de nok toe vol met gerief, vooral ook veel gerief waar we geen afscheid van konden nemen (babyspullen, cursussen uit studeertijd, dingen waar herinneringen aan vasthangen...). Met een verhuis in het vooruitzicht, die voor ons allevier een soort van nieuw begin inhoudt, gaat afscheid nemen veel makkelijker. Zo zijn we enkele weken geleden al begonnen met allerlei spullen te verkopen met dank aan de harde inzet van manlief, mijn top-2ehands verkoper. Dit zorgt natuurlijk voor een beetje extra centen in de spaarpot. We kijken ook uit naar de rommelmarkt in onze straat op 13 mei. Dit is de moment om kledij, speelgoed en andere kleinere zaken te verkopen. Hopelijk geraken we ook dan veel kwijt. We zetten de kinderen ook aan om speelgoed en knuffels te verkopen met de belofte dat de verdienste in hun spaarpot gaat (waarmee ze dan in Spanje iets anders kunnen kopen ;-) ). Dat is een goede stimulans. We zijn ook grondig aan het selecteren in bewaarde administratie, schoolmateriaal, cursussen en ander papierwerk dat we niet meer nodig hebben. De papierophalers zullen volgende maand hun rug breken op onze hoeveelheid papier. Er is natuurlijk plaats om de belangrijkste herinneringen te bewaren. Wat we echt koesteren, kunnen we gewoon niet wegdoen. En ik denk dat ik voor ons allebei spreek dat het wegdoen en het opruimen echt goed voelt. Zowel Steffen als ik voelen heel snel aan wat we willen bewaren en wat weg mag. Het voelt echt aan als een nieuw begin. Ondertussen weten we ook wanneer dit nieuw begin zal starten. Op 5 juli wordt de vrachtwagen geladen, op 8 juli vertrekt hij naar Spanje en op 11 of 12 juli komt hij aan in Vinuela. Vandaag ontdekte ik ook het officiële adres van onze Spaanse woonst, Calle Haza del Olivo 26 in 29712 Vinuela. Het wordt elke dag een beetje concreter... Hasta luego, Lies!
Als we ons verhaal van emigratie vertellen aan vrienden en kenissen, krijgen we meestal de vraag: 'En wat gaan jullie daar doen?' Wel, daar hebben we nog geen idee van. Voor mij is het voorlopig eenvoudig. Ik neem een verlofstelsel waarbij ik nog een klein bedrag krijg van de Vlaamse overheid en dan mag ik niet werken. Het eerste Spaanse schooljaar zal dus voor mij een jaar zonder betaald werk zijn, maar niets doen zal er niet inzitten. De kinderen opvangen en begeleiden, ons huis omtoveren in een thuis, administratie in orde brengen, Spaans leren, maar bovenal terug op mijn plooi komen. Want daarvoor doen we het: mama moet terug de oude worden. Ik hoop ook veel tijd te vinden om te naaien en creatief bezig te zijn. Ik moet alleen nog op zoek naar een stoffenwinkel in Spanje. Mijn favoriete stoffenwinkeltje hier in Schoten ziet het ook zitten om pakjes op te sturen naar Spanje. Wat ik na mijn sabbatjaar ga doen, weten we nog niet. Lesgeven zal moeilijk zijn. Als je wil lesgeven in Spanje, moet je heel goed Spaans kennen en de Spanjaarden hebben een systeem waarbij ze hun leerkrachten zelf plaatsen in een school. Het kan dus ook een school 500km verderop zijn. Lijkt me niet ideaal. Gidsen zou ik heel graag willen doen en eventueel een handeltje met mijn naaisels opzetten. We zien wel... Steffen heeft een aantal mogelijkheden om geld in het laadje te brengen. 'De Taaldokter' wordt sowieso terug opgestart. Copywriting en redactiewerk kan je van overal doen, als je maar een computer en internet hebt. Het kan zelfs voor Vlaamse klanten. Dan is er ook de mogelijkheid van lesgeven. Steffen kent heel wat talen en zou eventueel aan de slag kunnen als leraar Engels. Er zijn veel Spanjaarden die Engels willen leren omdat ze weten dat dat een manier is om toeristen te lokken. En laat toerisme nu een grote bron van inkomsten zijn. Hij kan ook aan de slag in de horeca of in de natuur. Mogelijkheden genoeg. Wij geloven heel hard 'wie wil werken, vindt werk'. We gaan alleszins onze tijd nemen en eerst op adem komen, allemaal. We hebben zo'n hectische, moeilijke tijden achter de rug, dat we het echt verdienen om het rustig aan te doen. Hoe snel deze afgelopen weken gaan, zo rustig aan zullen we het doen eens we ons gevestigd hebben. Hasta luego, Lies!
Mijn gezondheid gaat de afgelopen weken meer en meer achteruit. Dagelijks spierkrampen, gewrichtspijnen, spierpijnen in mijn hele lichaam, concentratieproblemen, veel vergeten... het is echt geen lachertje. De pijn put me dan nog eens extra uit. Mijn verteringssysteem geraakt er ook van in de war. Het weer doet er alleszins geen goed aan. Wel zon, maar ijskoud de ene keer, dan weer warmer, maar regen. Miel vroeg onlangs: 'Wat verkies jij, mama?' Wel, geen één van de twee. Liefst zon en warmer... laat dat nu net zijn wat we in Spanje gaan zoeken en vinden. Steffen en de kinderen doen hun uiterste best om me te helpen en te ontzien. Ik mag alleen maar dankbaar zijn voor mijn liefste schatten. Tweewekelijks ga ik naar de kinesist. Zij gaf me gisteren een duidelijke boodschap: als je zo blijft voortdoen, kunnen ze je op een brancard naar Spanje dragen. Elke aanraking van haar (en geloof me, ze doet het zacht) doet mijn lichaam nog extra opspannen, uit schrik voor nog meer pijn. Het is eigenlijk dweilen met de kraan open. Ik moet rust nemen, de boodschap is duidelijk. Maar toch blijf ik volhouden. Het vooruitzicht van Spanje houdt me recht. Er valt ook zoveel te regelen en te organiseren, te mailen en te bespreken. Elke morgen sta ik op met het idee 'ik probeer nog één dag'. En elke avond denk ik 'ik kan niet meer' en kruip met tranen in mijn ogen in bed. En het is verdomd moeilijk om toe te geven dat je niet meer kan. Steffen kan soms wel een beetje boos worden van mijn volhardendheid. Hij is de enige die me ertoe kan brengen om te gaan zitten als mijn motor blijft doordraaien. Gaan zitten en niks doen is ook zo moeilijk. En zo blijf ik verder doen, nen doorzetter zeker. ;-) Hasta luego, Lies
Om je te kunnen verplaatsen in Vinuela en omgeving, heb je een auto nodig. Zoveel is duidelijk. De streek is erg bergachtig en alles ligt verder van elkaar gelegen dan in België. We nemen de twee kinderfietsen mee als 'speelgoed', onze grote fietsen blijven waarschijnlijk in België. Eventjes naar de winkel fietsen zoals in België is een uitdaging door de stevige hellingen. Ofwel ga je te voet ofwel neem je de auto. Iedereen doet het daar zo. Afstanden afleggen is een ander gegeven dan hier. Files bestaan alleen in grootsteden en op snelwegen. Het meeste verkeer in en rond Vinuela verloopt supervlot. We zullen zelfs moeten bekijken of we een tweede wagen nodig zullen hebben, als onze jobsituatie enige vorm krijgt. In oktober, vooraleer we beslisten om naar Spanje te verhuizen, bestelden we bij Renault Van Trier een nieuwe Kangoo. Onze vorige auto moest vervangen worden en we besloten een automatische auto met cruise control te kopen om auto rijden voor mij minder pijnlijk te maken. Wisten we veel dat we een half jaar later in Spanje zouden zitten... Een week na de Kerstvakantie, toen we volop in de beslissingsfase zaten, mochten we onze nieuwe wagen gaan halen. Het is een droom om mee te rijden! Als we in juli vertrekken, zal hij dus een half jaar in ons bezit zijn. Zonde om hem terug te verkopen! Daarom besloten we om hem mee te nemen naar Spanje. Een auto invoeren in Spanje en rijden met een Spaanse nummerplaat is echter niet zo evident. Het kost geld (wat had je anders gedacht? ;-) ) en je moet een hele administratieve mallemolen doorlopen. Er werd ons geadviseerd om contact op te nemen met een gestoria. Dit is een soort van Spaanse boekhouder, die belastingsaangiften doet voor gewone Spanjaarden, maar die ook immigranten helpt om alle administratieve zaken op orde te krijgen: inschrijving als 'resident', invoer van auto, ziekteverzekering, woning- en autoverzekering... Om de auto zonder extra belastingen in te voeren, moeten we hem zogezegd samen met de inboedel invoeren. Dat wil zeggen dat we hem binnen 60 dagen moeten registreren en laten keuren. Vooral dat laatste is een uitdaging. De Spaanse autokeuring durft al eens lastig doen bij een buitenlandse wagen en weigert Engels te spreken. Daarom dus de gestor. Hij of zij spreekt meestal wel Spaans en Engels en treedt dus eigenlijk op als tussenpersoon. Je moet deze persoon natuurlijk betalen voor zijn diensten. Als we onze nieuwe auto verkopen in België, zijn we alleszins meer geld kwijt dan dat we hem invoeren en een gestor betalen. Ondertussen ben ik dankzij Patricia (Andalucia Vastgoed) en Raf (man van An van Plan A) in contact gekomen met twee gestors. Hopelijk kan één van de twee ons helpen om de auto in te voeren. Het vraagt wel heel veel mailwerk om dit allemaal in orde te brengen. En ik moet vooral mijn beste Engels boven halen. In het Spaans schrijven is nog te moeilijk, in het Engels lukt het me wel met een beetje hulp van Google Translate. ;-) Godzijdank voor Google Translate en voor het uitvinden van e-mail. Het maakt communiceren in dit geval veel makkelijker. Sinds de start van ons avontuur is mailen naar Spanje een dagelijkse job geworden. Maar ik ben er zeker van dat ook dit onderdeel van ons leven in Spanje in orde zal komen! Hasta luego, Lies
Als we een leven in Spanje willen opbouwen, hebben we enkele zaken nodig: een huis, een job, een auto en een school voor de kinderen. Het huis was onze eerste prioriteit. Daarover hebben jullie al meer kunnen lezen in eerdere posts. Ondertussen hebben we de 10% voorschot betaald en we wachten nu op de ondertekening van de leningsakte met onze Belgische bank. Als we het geld hebben overgeschreven naar onze Spaanse advocaat, Eduardo Pérez, kan de eigendomsakte ondertekend worden. Gelukkig moeten we hiervoor niet over en weer vliegen. De advocaat heeft een volmacht tot handtekenen en behartigt al onze zaken wat betreft het huis. Hij doet ook alle onderhandelingen met de verkoper. Het geeft een gerust gevoel dat een 'echte' Spanjaard ons helpt bij de verkoop. Mr. Pérez is een hele lieve, correcte man en probeert alle communicatie met ons in het Engels te doen. Echt grappig om hem te horen praten. Zijn assistente is een Nederlandse en zij helpt ook waar kan. Hopelijk kunnen we ons dus vanaf april de trotse eigenaars noemen van een Spaans huis. We kozen bewust voor een huis in een klein Spaans dorp. Vinuela is een dorp van een 2000-tal inwoners met een supermarktje, een apotheek, een dokterspost, enkele tapasbars, een pizzeria (Miel vindt dit super!) en een dorpsschool. En dit allemaal op wandelafstand van ons huis. We hebben dan ook beslist om de kinderen naar de dorpsschool te sturen. Zo zullen ze hopelijk snel Spaans leren, snel geïntegreerd geraken en Spaanse vrienden maken. Op deze school zitten ook enkele Vlaamse kinderen (oa de kinderen van An en Raf) en enkele Britten. De kinderen zullen in het begin af en toe apart genomen worden om snel Spaans te leren en zo hopelijk de lessen te kunnen volgen. Ze hebben alletwee gelukkig genoeg verstand in hun kopje en leren heel snel bij. Ze zijn er zelf niet weigerachtig tegenover. De schooldagen in Spanje kennen ook een ander ritme dan hier. De kinderen gaan naar school van 9u tot 14u, keren dan naar huis voor de lunch en de siësta. De klasgroepen zijn ook kleiner dan hier in België. Minder prikkels, minder drukte, kortere schooldagen en dus hopelijk minder gestresseerde kinderen. Doe daar het heilzame effect van de zon bij en dat maakt hen hopelijk gelukkige kinderen. De bedoeling is ook dat ik in het begin niet zal werken. Zo kan ik in de eerste plaats werken aan mijn herstel, Spaans leren en ten tweede er volop zijn om de kinderen te helpen en op te vangen. Na jaren van begeleiding door de psycholoog en de psychiater en na veel leeswerk zijn we erin geslaagd een handleiding te schrijven voor zowel Miel als Sam. Ze zullen altijd hun rugzakje meedragen, maar dat hoeft geen hindernis te zijn. We zullen hen helpen zodat deze rugzak niet te zwaar wordt. Ze kunnen in Spanje ook beginnen met een onbeschreven blad. Zo kunnen we al twee dingen van ons lijstje schrappen. De job en de auto, dat is iets voor een volgende post. Hasta luego, Lies
Wanneer we tegen mensen vertellen dat we verhuizen naar Spanje, krijgen we heel uiteenlopende reacties. Er zijn mensen die het niet geloven, er zijn mensen die ons het beste wensen, er zijn mensen die droevig zijn en er zijn mensen die vragen wanneer ze op bezoek mogen komen. Een reactie die al deze mensen geven, is dat ze het een moedige stap vinden. 'Dapper van jullie!' 'Ik zou het niet kunnen.' 'Jullie zijn durvers.' 'Amai, bewondering!' Het vreemde is dat Steffen en ik dat niet zo aanvoelen. We vinden het een leuke stap, iets om naar uit te kijken, maar we voelen ons zeker geen superhelden. We voelen er ons goed bij. En dat is ook een belangrijk teken. We maken ons niet veel zorgen, we liggen er niet van wakker. Af en toe krijg ik wel een kleine paniek over me, zo van 'Wat als...'. Maar dat is een paniek die snel wegebt bij het vooruitzicht van een leven zonder pijn. Het is en blijft een sprong in het duister, maar we hebben het goed overdacht en we zien het helemaal zitten. We blazen onze bruggen hier in België natuurlijk niet helemaal op en niets of niemand zegt dat het 'voor altijd' is. We bekijken het van jaar tot jaar. En wij gaan al onze vrienden, familie en collega's ook missen. Maar we zitten niet aan de andere kant van de wereld. Malaga is 'slechts' 2,5 uur vliegen. En tegenwoordig zijn er zoveel manieren om in contact te blijven (facebook, skype, Whatsapp, facetime). En we willen natuurlijk heel graag bezoekers ontvangen, maar misschien al even vermelden dat we slechts 1 logeerbed kunnen zetten en dat we daar ook een dagelijks leven leiden, waardoor het ontvangen van bezoekers in ons huis niet altijd haalbaar is. Maar onze Spaanse deur staat altijd open! Hasta luego, Lies
Op 5 januari werden we wakker in een koud huis. Steffen vond gelukkig heel snel wat het probleem was en zorgde ervoor dat de verwarming het terug deed. Het opruimen kon beginnen. Uitpakken is best wel gemakkelijk, gewoon alles op zijn plaats leggen, alleen blijven er altijd zo van die dingen liggen die geen vaste plaats hebben. We keken terug naar een zalige vakantie, naar een superervaring. Nu moesten we goed nadenken over verdere stappen. Het laatste huis dat we zagen, had echt wel ons hart gestolen. Sam was eerst was twijfelachtig, omdat ze de kleur van de muren niet mooi vond. Toen we vertelden dat dat simpel op te lossen was met een verfborstel, was ze meteen verkocht. Spaanse huizen worden meestal met meubels verkocht en het is toegelaten om een bod te doen en te onderhandelen met de eigenaar, maar je bent niet verplicht om het te kopen. Aangezien de prijs al gedaald was, was er niet veel ruimte om te onderhandelen. De meubels waren ook niet direct onze smaak en als we de knoop doorhakten om te verhuizen, wilden we graag dat de kinderen zich snel thuisvoelden en dat zou makkelijker gaan met eigen meubels. We hadden nog steeds niets definitief beslist, maar waren wel meer en meer overtuigd van het huis in Vinuela. We besloten daarom een bod te doen. Zo konden we ook makkelijker rekenen en onderhandelen met de bank, als we wisten over hoeveel geld het ging. We deden een bod. Er kwam enkele dagen later een tegenbod. We besloten nog een tegenbod te doen zonder meubelen, met keukentoestellen. Dit bod werd aanvaard. Ondertussen waren we twee weken verder. Vooraleer we nu echt moesten beslissen, waren er een aantal zaken die we moesten overdenken: wilden we dit echt, met heel ons hart, zagen we het haalbaar, waren we allemaal overtuigd? Steffen en ik voelden ons er 100% goed bij, de kinderen hadden wat meer tijd nodig. Het gemis van hun vrienden is nog altijd het enige dat hen een beetje droevig maakt. We moesten ook uitpuzzelen hoe we het financieel gingen aanpakken. Een overbruggingskrediet voor een woning in Spanje krijg je niet. We konden wel een wederopname doen van ons huidig krediet, maar dan konden we nog maar 80% lenen van de waarde van ons Schotens huis. Het risico nemen om eerst ons huis te verkopen en daarna pas te kopen in Spanje, maar dan misschien ons droomhuis te mislopen, dat wilden we niet doen. Er ging veel denkwerk, getelefoneer en telwerk aan vooraf om uiteindelijk met de hulp van onze ouders toch een oplossing te vinden. Ondertussen waren we alweer bijna twee weken later. We gingen voor een herfinanciering van onze huidige lening om een tweede woonst aan te kopen. Het overige nodige budget konden we lenen van onze ouders. Daarvoor zijn we hen heel dankbaar. Ze gunden ons ook onze beslissing: 'als jullie dit nodig hebben om gelukkig te zijn, dan moeten jullie dit doen'. Zo fijn om dit te horen... De volgende stap was een reservatie. In Spanje koop je een huis in drie stappen: eerst een reservatie om het pand van de markt te halen en opzoekingen te doen ivm vergunningen, vervolgens een compromis (10% van de aankoopprijs), tenslotte de akte. Eind januari gingen we dus over tot reservatie. Het ging plots allemaal heel snel. We hadden het allemaal goed overdacht. Als we dit wilden doen, moesten het nu doen of was het weer een jaar wachten. We wilden de kinderen immers niet in het midden van een schooljaar verkassen. De kinderen zijn nu ook nog een geschikte leeftijd om snel Spaans te leren en nieuwe vrienden te maken. En we wilden als gezin niet nog een herfst en winter van pijn en uitputting bij mama meemaken. We hadden nu ook een huis gevonden waar we ons goed bij voelden met een aanvaardbare prijs. We moesten het gewoon doen! Af en toe moet je de sprong wagen... We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
Op 3 januari gingen we na onze wandeling in Velez voor een derde keer op bezoek in drie huizen, twee ervan lagen langsheen de kustlijn (Almayate en Torrox) en één ervan hadden we speciaal gevraagd en lag in het centrum van Vinuela. De huizen in Almayate en Torrox waren heel mooi, lagen super en dichtbij de kust maar waren naar mijn aanvoelen te klein en gaven teveel een vakantiehuisgevoel. Steffen was in eerste instantie verliefd, vooral op het huis in Torrox, maar moest later toch ook inzien dat ze te klein waren om voltijds in te wonen. Tenslotte trokken we naar het laatste huis, in het centrum van ons favoriete dorpje en vlakbij het stamcafe van Steffen, Bar Miguel. We hadden dit huis al een paar keer bekeken op internet, we twijfelden aan de grootte en de ligging, maar we wilden het toch eens bekijken. Bij het binnenkomen bleek al snel dat het internet de woning geen eer aandeed, ruim, goede ligging aan de rand van het dorp maar toch vlakbij de school, de winkel en alle belangrijkste zaken in Vinuela, mooie zichten langs alle kanten, een zwembad, een goede indeling (Spaanse huizen hebben vaak slaapkamers die rechtstreeks uitgeven op de woonkamer, deze had dat niet), maar vooral net verlaagd in prijs en daardoor helemaal betaalbaar voor ons. We voelden allemaal onmiddellijk dat dit wel eens iets kon zijn. We onderzochten alles grondig en luisterden ook naar de kinderen. We reden terug naar huis, lieten het eventjes bezinken, praatten er samen over en besloten om op onze dag van vertrek nog een tweede bezichtiging te doen. Steffen zou alleen gaan, want ik moest voor de inpak zorgen. Victoria van Andalucia Vastgoed stelde ook voor om, voor we naar België vertrokken, nog een bezoek te brengen aan een Spaanse advocaat en notaris om een volmacht tot handtekenen te regelen. Moesten we immers beslissen om verder te gaan met de aankoop van een woning, kon de advocaat, Eduardo Pérez, in onze naam optreden. Dat werd dus ook gepland na het tweede bezoek op 4 januari. Op de laatste avond in Spanje nodigden we An, Raf en de kids nog uit om samen onze vakantie af te sluiten in Bar Miguel. We bleven nog laat op (Spaans ritme, you know ), de kinderen amuseerden zich (en dronken veel gratis water ) en we praatten onze immobezoeken nog eens door met An en Raf. Meer en meer geraakten we overtuigd van het huis in Vinuela centrum. Het bezorgde ons allevier een mooie droom tijdens onze laatste nacht in Vinuela. 's Anderendaags stonden we op tijd op, Steffen vertrok naar het huis voor een tweede bezoek, ik begon als een bezetene in te pakken, om 18u30 stegen we immers terug op richting België. Rond het middaguur vertrokken we met z'n allen, al een beetje droevig omdat we ons vakantiehuis vaarwel moesten zeggen, naar Velez-Malaga, naar de advocaat en de notaris. De kinderen hielden zich tijdens de uitleg van mr. Pérez opnieuw flink stil bezig (met dank aan ipad en nintendo) en wandelden ook opgewekt mee naar de notaris. Een wereld ging voor ons open, de notariële wereld verliep in Spanje anders dan bij ons, echt op zijn Spaans. ;-) De volmacht werd getekend en om 14u30 konden we beschikken. De volgende stap was gezet. Het ging allemaal plots heel snel. Nu moesten we goed nadenken over de laatste woning die we zagen. Maar eerst op een goede manier afscheid nemen van Malaga. Lunchen deden we in El Ingenio, een winkelcentrum vlakbij Velez en we vertrokken op tijd richting luchthaven. We stortten ons in de drukte van de luchthaven van Malaga. Meer en meer werden we overmand door spijt. Moesten we echt terug naar huis? Dikke tranen bij Sam... De terugvlucht verliep grotendeels hetzelfde als de heenvlucht, alleen met iets meer turbulentie. We moesten het grootste deel van de vlucht op onze stoel blijven. Vooral de landing was erg pittig, een spontaan applaus brak los. We kregen de koude wind onmiddellijk rond de oren geslagen toen we uitstapten. Terug in het koude België... Onze favoriete taxichauffeur stond ons op te wachten (superbedankt, liefste Kim Meyers) om ons naar ons koude huisje te brengen. De verwarming bleek daar stuk te zijn gegaan tijdens onze afwezigheid, al had lieve buurvrouw Karin wel de kachel aangemaakt enkele uren voor we thuiskwamen. We kropen in ons eigen bedje (dat toch nog altijd het beste is, ook al was het ijskoud) en wisten allemaal dat ons Spanjeverhaal niet gedaan was. Deze vakantie kreeg nog een staartje. Hasta luego, Lies!
Waarom zal je je afvragen? Om te beginnen, waarom zijn we nu gehuwd? Wel, het heeft een juridische reden en natuurlijk een emotionele reden. In Spanje heb je als samenwonenden minder rechten en komt het beter over als je gehuwd bent. Spanje is daarin nog conservatiever dan België. Qua erfenisrechten en belastingen is het natuurlijk ook beter om gehuwd te zijn. Anderszijds is de verhuis naar Spanje voor ons een nieuw begin en nu kunnen we als meneer en mevrouw Peelmans aan het avontuur beginnen. We zien elkaar doodgraag (dat telt toch voor mij en ik ga ervan uit dat het voor Steffen ook geldt... ;-)) en huwen heeft nog al in ons hoofd gezeten. Uiteindelijk binden onze twee kinderen ons meer aan elkaar dan een trouwboek en trouwringen. Waarom hebben we het dan in het geheim gedaan? Wel, om te beginnen hadden we niet veel tijd, aangezien we pas eind april beslisten om dit nog te doen. Anderzijds zijn wij geen mensen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, willen we niet veel geld uitgeven aan een groot feest en ceremonie en lukt dat ook niet voor mijn gezondheid. Daarom planden we de dag helemaal zoals wij het wilden. Dat is uiteindelijk waar het om draait. 
