Wat heb ik de afgelopen weken gedaan? Wel, voor onze nieuwe huisgenoot gezorgd. Begin oktober beslisten we om een hondje in huis te nemen. Sam vroeg al héél héél lang naar een hond en aangezien we hier in Spanje iets meer tijd hebben om voor een hond te zorgen, contacteerde ik een organisatie die straathonden opvangt. We gingen op zoek naar een hond van klein formaat die in onze woning zonder tuin zou passen. Vrij snel viel ons oog op een puppy die begin augustus gevonden was langs de kant van de weg samen met haar drie zusjes. Axarquia Animal rescue had de puppies opgevangen en voorlopig verbleven de zusjes bij een fostergezin. Er waren drie zwarte pups en 1 bruintje. Sam koos onmiddellijk voor de kleine bruine, toepasselijk met de naam Honey. We konden haar een eerste keer zien en we waren onmiddellijk verkocht. We moesten nog twee weken wachten op haar komst, aangezien ze nog enkele vaccinaties moest krijgen. Zo hadden wij ook tijd om ons huis in orde te krijgen voor een hond. Op 11 oktober konden we haar ophalen bij de lokale dierenarts. Toen begon het avontuur. Zowel Steffen als ik hebben vroeger een hond gehad, maar zo'n puppy in huis, het is toch wel weer effe wennen. De eerste nachten verliepen moeilijk, nu hebben we routine gevonden waardoor Honey slaapt van 22u30 tot 7u30. Olé! Overdag vraagt ze wel veel aandacht. We kunnen haar geen vijf seconden uit het oog verliezen, want alles heeft ze in haar bek. Ze leert wel snel. Het woord NEE herkent ze en doet haar oren naar achteren gaan. Ze reageert correct op KOM en ZIT. Haar plasjes en kakjes doet ze doorgaans buiten op het terras. De volgende stap is haar te leren wandelen op straat. Sinds vorige week is ze in orde met al haar vaccinaties. Sam en Miel kijken er naar uit om met haar erop uit te trekken. Hopelijk maken de wandelingen haar ook moe genoeg om thuis wat rustiger te zijn. De aanwezigheid van onze nieuwe huisgenoot heeft een enorme impact op ons gezin. Niet te onderschatten... Sam is dolblij met haar hond, ze moet alleen leren dat je een hond niet kan uitzetten wanneer je effe geen zin hebt om ermee bezig te zijn. Miel was doodsbang van honden maar zorgt nu heel goed mee voor Honey. Steffen en ik hebben een nieuwe baby om voor te zorgen. Al hopen we stil dat ze toch iets minder aandacht zal nodig hebben, naargelang ze ouder wordt. Dus nu begrijpen jullie hopelijk dat het effe windstil was in blogland. Hasta luego, Lies!
Op 6 oktober 2018 werd Sam 8 jaar. Het was haar eerste verjaardag in ons nieuwe thuisland, haar eerste verjaardag zonder haar familie rond haar. We wilden dit natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan. In België was er altijd een 'kindjesfeest' en een 'grotemensenfeest'. Dat laatste zou heel moeilijk worden. De hele familie laten overvliegen was niet echt een optie. Het 'kindjesfeest' daarentegen, dat moest een knaller worden. We nodigden 4 meisjes uit: Marie en Louisa (de dochters van An en Raf), Marieke (de dochter van Veronique en Bart) en Teagan, de enige Engelse in het gezelschap. We kozen er bewust voor om nog geen Spaanse kinderen uit te nodigen wegens te veel talen bij elkaar en te moeilijk om elkaar te begrijpen. Het werd een 'slijm'feest. In België had ik de boot afgehouden wat betreft het slijm maken. Het is en blijft een vuiligheid. Maar Sam bleef aandringen... Marieke en Teagan deden het al eerder, zij zouden dus wel kunnen helpen om het in goede banen te leiden. Alle ingrediënten werden gekocht. De voorbereidingen voor het feest duurden een hele week: ik naaide een vlaggenlijn voor de jarige, ik naaide 18 zakjes om uit te delen in de klas, ik ging op zoek naar de ingrediënten, ik deed inkopen voor het feest. Een maand geleden startten de voorbereidingen al. Ik deed een oproep op facebook om Sam een kaartje te sturen, zodat we haar konden verrassen met heel veel verjaardagskaartjes. Het resultaat? De zaterdagochtend startte met het openmaken van 15 kaartjes! Maandag kwamen er nog twee aan. Haar mond viel open, zoveel kaartjes, alleen voor haar? Soms zat er zelfs een klein cadeautjes bij. Zowel Sam als wij zijn de verzenders echt oneindig dankbaar om deze dag zo speciaal te maken. Hoe is deze speciale dag dus verder verlopen? Eerst kaartjes openmaken, we versierden het huis langs binnen en langs buiten met heel veel slingers en ballonnen, we aten vol-au-vent als middagmaal, de 5 meisjes amuseerden zich tussen 15u en 18u met slijm maken (ja zelfs Steffen en ik vonden het leuk) en veel snoep eten, tussen 18u en 19u30 kwamen ook de ouders van de vriendinnetjes een glaasje drinken, we trokken naar het voetbalveld van Viñuela om de eerste match van de eerste ploeg van Viñuela te zien (de papa's toch alleszins), de kinderen speelden samen tot laat in de avond. Sam en Miel lagen om 23u45 in bed... dromend van een SUPERdag. Tussen alle activiteiten door kregen we ook enkele videotelefoontjes en veel smsjes om Sam gelukwensen te geven. Nog nooit stond onze kleine meid zo in de belangstelling en ze genoot er met volle teugen van! Cadeautjes waren plots niet echt belangrijk meer, het idee dat zoveel mensen aan haar dachten die dag maakte haar precies veel gelukkiger. Nu de drukte van 6/10/2018 een beetje is weggeëbt, zijn de cadeautjes natuurlijk een leuke herinnering: een eenhoornknuffel, knutselgerei, stiftjes, een Spaans vriendenboek, de catamaran van Lego en natuurlijk de grootste cadeau van allemaal... een hondje... Donderdag is Honey bij ons en begint een nieuwe avontuur! Hasta luego, Lies!
Na bijna drie maanden in Spanje hebben we de Spaanse voedselmarkt goed kunnen verkennen. We staan alle vier open voor nieuwe smaken, dat helpt zeker. Onze ondervindingen: 1) Spaans voedsel is goedkoop: doorgaans is alles in Spanje wel wat goedkoper, maar de kostprijs van veel eten is toch wel erg opvallend. Onze rekeningen in de winkel zijn goedkoper en uit eten gaan is niet echt zwaar voor de portemonnee. We doen dit dan ook veel meer dan in België. Wanneer we in onze lokale stamkroeg 'Bar Miguel' met ons vier gaan eten, kan dat voor 20 euro (drank voor 4 en hoofdgerecht). We drinken er een verse appelsiensap voor 1,5 euro, een koffie voor 1,00 euro en een gin-tonic voor 3,5 euro. Als we daar gaan eten, is het goed voor ons Spaans, voor onze sociale contacten en voor onze portemonnee. Het is wel minder voor onze buikjes. 2) Spaans eten is heel sociaal: we kiezen heel vaak voor 'raciones'. Dit zijn porties van vis of vlees en dat verdeel je dan onder de tafelgenoten. Zelden heeft ieder van ons een apart gerecht. Kleine tapas eten is ook heel sociaal. Je kan van alles een beetje proeven en je hebt een heel gevarieerd maal. 3) Spaans voedsel is erg vet: de Spanjaarden koken en bakken veel in olijfolie. Dit is gezond vet, maar ze gebruiken er erg veel van. Wanneer we bij Miguel gaan eten, zijn de meeste raciones ofwel 'frita' ofwel 'plancha'. Frita is gefrituurd en 'plancha' is gebakken. Je zou denken dat plancha gezonder is, maar ook dan zwemmen de voedingswaren in het vet. We bestellen ook wel altijd een gemixte salade (met tonijn en olijven), maar dan nog is de maaltijd een caloriebom. Twee van onze gezinsleden hebben dit alleszins gemerkt aan hun gewicht. Er wordt momenteel hard aan gewerkt om gewicht te verliezen. 4) In België maakte ik vaak een weekplanning voor het menu, die vrij goed gevolgd werd. Hier is dat niet haalbaar. Ik bekijk van dag tot dag wat we eten en als ik al op voorhand koop, moet het in de diepvries kunnen. Eten gebeurt hier immers heel spontaan en sociaal. Je gaat uit en blijft hangen. 'zullen we hier tapas eten?' Je bezoekt vrienden en blijft hangen. 'eten we samen iets?'. Steffen en ik vinden dit leuk en ook onze kinderen hebben er niet te veel last van, al is het dan na enkele van zo'n dagen wel fijn om eens gewoon een huisgemaakte maaltijd te eten. 5) We ontdekken nieuwe smaken: calamares, pulpo, paella, watermeloen, vruchten van de cactus, ajuinen waar je niet moet van huilen, mango's, olijven, espetecworstjes, chorizo, vijgen, ... 6) We missen oude smaken: bakboter, bruine suiker, hagelslag, slaatjes voor op de boterham, préparé, witloof, ... 7) We blijven genieten van gekende smaken: chocolade, tomaten, paprika, pasta, frietjes, wijn, bier, koekjes, chips, appelsienen, nectarinen, ... Opvallend vind ik dat heel veel fruit veel meer smaak heeft omdat het veel meer zon heeft gezien dan bij ons, zoals de watermeloenen, de appelsienen en de nectarinen. Appelen vallen hier dan bv. wel wat tegen. Die zijn in België beter.
We vinden onze weg wel in de Spaanse supermarkt. Wanneer we iets nieuws tegenkomen, kopen we vaak 1 exemplaar om te proeven. Soms belandt dat ene in de vuilbak, maar vaker wordt er gevraagd om volgende keer meer te kopen. 1 keer op de twee weken rijd ik naar de Mercadona, een half uur van hier, vergelijkbaar met Delhaize of Colruyt, voor de grote boodschappen (voornamelijk voorraad inslaan). De rest van de aankopen gebeurt in de lokale supermercado Komo Komo hier 5 minuten wandelen vandaan. Zij hebben alles om een goede maaltijd in elkaar te steken. In het nabijgelegen dorp, 5 minuten met de auto, is een grote slagerij en een lekkere bakker. Zo hebben we eigenlijk ook alles vlakbij. Elke dinsdag is er zelfs markt in La Viñuela. Dan staan er drie kramen opgesteld: 1 met ondergoed en zo, 1 met kledij en schoenen en 1 met verse groenten en fruit. Bij die laatste kopen ook geregeld allerlei lekkers. De aanpassing aan de Spaanse voedselmarkt is dus goed verlopen. We integreren ons en af en toe grijpen we terug naar de Belgische gerechten (stoofvlees, vol-au-vent en frikadellenkoek). We genieten van al het lekkers, alleen moeten we onze weegschaal een beetje in de gaten houden... Hasta luego, Lies!
Wat heb ik de afgelopen weken gedaan? Wel, voor onze nieuwe huisgenoot gezorgd. Begin oktober beslisten we om een hondje in huis te nemen. Sam vroeg al héél héél lang naar een hond en aangezien we hier in Spanje iets meer tijd hebben om voor een hond te zorgen, contacteerde ik een organisatie die straathonden opvangt. We gingen op zoek naar een hond van klein formaat die in onze woning zonder tuin zou passen. Vrij snel viel ons oog op een puppy die begin augustus gevonden was langs de kant van de weg samen met haar drie zusjes. Axarquia Animal rescue had de puppies opgevangen en voorlopig verbleven de zusjes bij een fostergezin. Er waren drie zwarte pups en 1 bruintje. Sam koos onmiddellijk voor de kleine bruine, toepasselijk met de naam Honey. We konden haar een eerste keer zien en we waren onmiddellijk verkocht. We moesten nog twee weken wachten op haar komst, aangezien ze nog enkele vaccinaties moest krijgen. Zo hadden wij ook tijd om ons huis in orde te krijgen voor een hond. Op 11 oktober konden we haar ophalen bij de lokale dierenarts. Toen begon het avontuur. Zowel Steffen als ik hebben vroeger een hond gehad, maar zo'n puppy in huis, het is toch wel weer effe wennen. De eerste nachten verliepen moeilijk, nu hebben we routine gevonden waardoor Honey slaapt van 22u30 tot 7u30. Olé! Overdag vraagt ze wel veel aandacht. We kunnen haar geen vijf seconden uit het oog verliezen, want alles heeft ze in haar bek. Ze leert wel snel. Het woord NEE herkent ze en doet haar oren naar achteren gaan. Ze reageert correct op KOM en ZIT. Haar plasjes en kakjes doet ze doorgaans buiten op het terras. De volgende stap is haar te leren wandelen op straat. Sinds vorige week is ze in orde met al haar vaccinaties. Sam en Miel kijken er naar uit om met haar erop uit te trekken. Hopelijk maken de wandelingen haar ook moe genoeg om thuis wat rustiger te zijn. De aanwezigheid van onze nieuwe huisgenoot heeft een enorme impact op ons gezin. Niet te onderschatten... Sam is dolblij met haar hond, ze moet alleen leren dat je een hond niet kan uitzetten wanneer je effe geen zin hebt om ermee bezig te zijn. Miel was doodsbang van honden maar zorgt nu heel goed mee voor Honey. Steffen en ik hebben een nieuwe baby om voor te zorgen. Al hopen we stil dat ze toch iets minder aandacht zal nodig hebben, naargelang ze ouder wordt. Dus nu begrijpen jullie hopelijk dat het effe windstil was in blogland. Hasta luego, Lies!
Op 6 oktober 2018 werd Sam 8 jaar. Het was haar eerste verjaardag in ons nieuwe thuisland, haar eerste verjaardag zonder haar familie rond haar. We wilden dit natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan. In België was er altijd een 'kindjesfeest' en een 'grotemensenfeest'. Dat laatste zou heel moeilijk worden. De hele familie laten overvliegen was niet echt een optie. Het 'kindjesfeest' daarentegen, dat moest een knaller worden. We nodigden 4 meisjes uit: Marie en Louisa (de dochters van An en Raf), Marieke (de dochter van Veronique en Bart) en Teagan, de enige Engelse in het gezelschap. We kozen er bewust voor om nog geen Spaanse kinderen uit te nodigen wegens te veel talen bij elkaar en te moeilijk om elkaar te begrijpen. Het werd een 'slijm'feest. In België had ik de boot afgehouden wat betreft het slijm maken. Het is en blijft een vuiligheid. Maar Sam bleef aandringen... Marieke en Teagan deden het al eerder, zij zouden dus wel kunnen helpen om het in goede banen te leiden. Alle ingrediënten werden gekocht. De voorbereidingen voor het feest duurden een hele week: ik naaide een vlaggenlijn voor de jarige, ik naaide 18 zakjes om uit te delen in de klas, ik ging op zoek naar de ingrediënten, ik deed inkopen voor het feest. Een maand geleden startten de voorbereidingen al. Ik deed een oproep op facebook om Sam een kaartje te sturen, zodat we haar konden verrassen met heel veel verjaardagskaartjes. Het resultaat? De zaterdagochtend startte met het openmaken van 15 kaartjes! Maandag kwamen er nog twee aan. Haar mond viel open, zoveel kaartjes, alleen voor haar? Soms zat er zelfs een klein cadeautjes bij. Zowel Sam als wij zijn de verzenders echt oneindig dankbaar om deze dag zo speciaal te maken. 
