Op 15 augustus, ook een feestdag in Spanje, gingen we samen met ons bezoek naar het strand in Torre del Mar. We wilden Kim, Jolien en Eva heel graag de drukte op het strand tonen op een vrije dag en vooral hoe de Spanjaarden naar het strand gaan. Een handdoek en een parasol zijn niet voldoende. Ze trekken met partytent, tafels, stoelen en veel eten naar het strand en brengen er een hele dag door. Kim vergeleek het met een festivalbezoek in België. ;-) Tegen 16u vertrokken we (Miel, Sam, Jolien Eva, Kim en ik) naar Torre del Mar. Steffen bleef thuis om te werken. We zouden eerst een tijdje doorbrengen aan het strand en aansluitend de dijk afwandelen en iets eten aan het strand. Het was behoorlijk warm, dus bij aankomst gingen we al snel in het water. De zee was rustig, niet veel golven, we kregen zelfs Sam overtuigd om in het water te gaan (ja zelfs, tot aan haar middel). Miel, Eva, Kim en ik stonden al een hele tijd in het water te praten en te dobberen, toen Miel plots krijsend uit het water liep. We hadden niets zien gebeuren, dus we waren allemaal enorm verbaasd. Ik liep onmiddellijk achter hem. Hij hield heel stevig zijn linkerelleboog vast en gaf aan dat het daar pijn deed (tussen het gekrijs door). De andere mensen op het strand gaven ons direct het signaal dat het een kwallensteek (picadura de medusa) was en dat we onmiddellijk naar de redder moesten. Ik liep dus bliksemsnel met Miel naar de redder, die alleen maar Spaans sprak maar die onmiddellijk doorhad wat het probleem was. Hij haalde een flesje boven met een soort bodymelk en smeerde dit overvloedig op de elleboog en op de buik van Miel. Ondertussen waren er enkele voorbijgangers bij ons komen staan om ons te helpen omdat ze door hadden dat ik de redder niet echt verstond, hij sprak heel snel. De behulpzame voorbijgangers legden ons rustig uit dat Miel niet in de zon mocht komen en dat we niet in het water mochten. Met een snikkende en danig oversture Miel wandelde ik terug. Eva kwam ons tegemoet en vertelde dat omstaanders een kleine bruine kwal uit het water hadden gehaald met een pingpongpalletje en haar op het droge hadden begraven onder de stenen. We waren allemaal onder de indruk van Miels gekrijs maar ook van de behulpzaamheid van de omstaanders. Ongelooflijk om te zien hoe iedereen probeerde te helpen... Ondertussen kregen we Miel niet gekalmeerd... Dus we namen de smartphone bij de hand om 1) info op te zoeken over kwallensteken en 2) een apotheek op te zoeken. We moesten iets doen om hem gerust te stellen. Ik raadpleegde ook mijn hulplijn An, die me gelukkig alleen kon vertellen dat ze het zelf nog nooit had meegemaakt. In Torre blijven om de avond door te brengen leek ons niet meer aan te spreken, dus we pakten in en we besloten naar de apotheek. Ik was wel heel blij dat ik het gezelschap had van de drie dames. Ze hebben geprobeerd Miel af te leiden, ze hebben Sam opgevangen (die ook danig geschrokken was) en ze hebben mij praktisch geholpen. We schakelden de gps in en vonden vrij snel een apotheek, godzijdank één die open was, niet evident op een feestdag. Blijkbaar zijn de meeste apotheken in Torre del Mar 365 dagen per jaar open. De apotheek zei dat er dit jaar uitzonderlijk veel kwallen waren en dat we niet veel meer konden doen dan dat de redder ons had verteld. Hij gaf ons nog een zalf mee (Fenistil) om de jeuk te kalmeren. Ondertussen was Miel wel gekalmeerd. Zijn auti-hoofdje vraagt bij kwetsuren altijd een duidelijke, logische uitleg over zijn probleem en als het kan een duidelijke, logische oplossing. We keerden terug naar Viñuela met een kind gewikkeld in een handdoek (hij mocht geen zon voelen) en zouden daar wel zien hoe we de avond verder doorbrachten. De rest van de dag werd besteed aan het afleiden van de kinderen, eten deden we bij Miguel (waar het rond 21u goed volliep voor de match Real Madrid tegen Atletico Madrid, amai wat een lawaai!). Voor het slapengaan spoelden we de kwallensteek met warm water en deden we zalf op de arm en buik. De dagen die volgden zagen we Miel minder en minder klagen, bedekten we de steek met een kous zodat er geen zon aankon en van zodra de klachten volledig weg waren, lieten we de steek voor wat het was. Er verschenen kleine korstjes, maar voor de rest was alles oké. Dinsdag 21 augustus echter begon Miel opnieuw te klagen van jeuk en irritatie, de korstjes werden eraf gekrabt door de jeuk en tegen woensdagmiddag was de steek terug knalrood en heel branderig. Wat nu? Hierover vond ik niets terug op het net. Dus besloten we om toch maar de dokter te raadplegen. Zo trokken we met ons vieren naar het Centro de salud, de dokterspost hier vlakbij. We meldden ons aan en wachtten 5 minuten op de dokter. Die wist ons te zeggen dat de wonde geïnfecteerd was omdat Miel alle korstjes er had afgekrabt. Cortisonezalf en Cetirizine waren de oplossing. Ondertussen zijn we 5 dagen verder en ziet de wonde er veel beter uit. Miel zal er een mooi litteken aan overhouden. Maar ja, voor een jongen is dat wel stoer! Alleszins, wat onthouden we uit dit avontuur: - de Spanjaarden zijn heel behulpzaam wanneer een kind pijn heeft. - de apothekers in Torre del Mar zijn alle dagen open. - een kwallensteek moet je niet oplossen door erop te plassen. ;-) Al goed hebben we dit niet gedaan. - Fenistil helpt niet alleen bij windpokken maar ook bij kwallensteken. - een kwallensteek kan infecteren. - de Centro de salud werkt heel goed, we moesten er zelfs niet betalen. - we moeten goed opletten in de zee, zeker als we een koude onderstroom voelen, want die bracht de kwal naar de kust. Voorlopig gaan we niet meer in de zee, als het kwallenseizoen voorbij is, misschien wel, maar eerst moet dit kleine trauma verwerkt worden in Miels hoofd. Ik was al wel blij dat hij zelf zei dat de angst voor kwallen niet zo groot is als die voor wespen. Oef! Hasta luego, Lies!
