We zijn vandaag 1 februari en eindelijk vind ik tijd om een verslag te schrijven over onze eerste Kerst en Nieuw in Spanje. Het was een erg vreemde ervaring en wel om twee redenen. 1) december en januari waren twee mooie weermaanden. Sinds eind november kregen we geen regen meer en was het elke dag stralende zon aan een helderblauwe hemel. De temperaturen schommelden, maar meestal konden we in een t-shirt buiten. Dit klopt niet met het gevoel dat we de afgelopen jaren in België hadden. December en januari zijn koud en nat, de tijd om gezellig binnen voor de kachel te kruipen. Daar past dan natuurlijk ook de kerstboom bij, bij die gezelligheid. Ook hier in Spanje zetten we de kerstboom, maar we hadden er minder geniet van dan in België. Het voelde erg vreemd aan als je binnen wandelde in een topje en je ziet een kerstboom staan. Dat klopt niet... alle ja, we zullen er gewoon nog moeten aan wennen. Want de Spanjaarden zetten ook wel allemaal een kerstboom. Het past dus wel in de Spaanse kerstgewoonten. 2) Kerst en Nieuw vierden we de afgelopen jaren vooral met vrienden en een beetje familie. Voor het eerst zouden we dit alleen met ons vieren doen. Ik zorgde wel voor cadeaus en voor lekker eten, maar het voelde vreemd aan om dit niet te kunnen delen met iemand. Het kerstdiner en de cadeaus kregen plots minder waarde. De Spanjaarden vieren beide feesten in familiekring en zowel op kerstavond, kerstdag als Nieuwjaar was het doodstil op de straten. Ze kruipen met z'n allen in hun feestelijk aangeklede garage en vieren daar met heel veel eten en cadeaus. De feestdagen worden hier uitbundig, maar binnenshuis gevierd. We deelden naar jaarlijkse gewoonte ook kerstkaartjes uit aan onze nieuwe Spaanse en Britse vrienden en kennissen, maar kregen alleen van onze Britse vrienden post terug. De Spanjaarden keken raar op van een kaartje in hun brievenbus. Kerstwensen geef je persoonlijk, niet met een kaartje. Nu, wij sturen geen kaartjes om er eentje terug te krijgen, maar zo leerden we toch weer iets bij over nieuwe gewoonten. Ook onze Belgische vrienden waren allemaal niet in de buurt wegens een bezoek aan België. Dat allemaal samen gaf ons toch een vrij eenzaam gevoel.
Op 5 januari werden de kerstdagen hier in Spanje afgesloten met het feest van de Driekoningen. Dit feest is te vergelijken met ons Sinterklaasfeest. Voor onze kinderen was de Sint op 6 december nog wel langsgeweest, maar de Spaanse kinderen kennen dit feest niet. Zij geloven dat op de avond van 5 januari de drie koningen langskomen en speelgoed brengen. Deze dagen staan dan ook volledig in het teken van de kinderen. Kinderen worden sowieso al op handen gedragen in Spanje en dat werd heel duidelijk op 5 januari. De dag begon met springkastelen en taart rond het middaguur. Alle kinderen mochten zich komen amuseren. En ja, ook het schuimkanon stond er. Daarna was het rond 19u verzamelen om de stoet van de driekoningen te volgen. Hier in Viñuela is deze stoet erg klein, maar in steden zoals Velez-Malaga en Torre del Mar zijn die heel groots. We kregen drie koningen gepresenteerd op een kar, die heel veel snoep en kleine cadeautjes smeten. In de grote steden zijn dat ellelange stoeten met mooi verklede artiesten, met natuurlijk drie koningen en met heel veel show. Maar dat zullen we volgend jaar zelf gaan ontdekken. We wilden dit jaar de lokale gewoonten leren kennen, allemaal om onze integratie te bespoedigen. Zo volgden we dus de stoet tot aan de guadalinfo (soort van cultureel centrum) waar de kinderen op de schoot van de driekoningen mochten gaan zitten en een cadeau kregen, een Spaans prentenboek. Rond 20u30 waren we terug thuis. De driekoningen kwamen 's nachts natuurlijk niet meer langs. We hadden de Sint al over de vloer gehad... En zo sloten we onze kerstvakantie en de eerste eindejaarsfeesten in Spanje af, met een extra dag vakantie op maandag.
En zo leerden we de cultuur van ons nieuwe thuisland alweer een beetje beter kennen. We probeerden te genieten, het gewoon over ons te laten komen. Het gevoel van eenzaamheid zal met de jaren wel verdwijnen. Het feit dat we bompa Miel en oma Ingrid moeten missen maakt het er niet gemakkelijker op natuurlijk. Nu, een maand later, kijken we uit naar de lente, de amandelbomen staan prachtig in bloei, de vogels fluiten en de zon schijnt veel, heel veel. Hasta luego, Lies!
