Afgelopen week hebben we ons eerste Belgische bezoek gehad. Kim, de meter van Miel en mijn beste vriendin, zette haar vliegangst opzij en kwam met de hulp van twee topvriendinnen naar Viñuela. Ze was heel nieuwsgierig naar onze nieuwe leefomgeving. Afgelopen zondag kwam ze samen met Jolien en Eva aan. Kim logeerde bij ons, de twee andere dames kozen voor een B&B. De speelkamer werd grotendeels vrijgemaakt voor een luchtmatras. Het was echt ongelooflijk om haar hier te ontvangen. Het heeft enorm bijgedragen aan de gewenning dat dit thuis is. Op vakantie krijg je normaal immers geen bezoek. Het waren vijf indrukwekkende dagen: we lieten Kim kennismaken met Viñuela, met ons dagelijks leven en met onze nieuwe gewoonten; we gingen naar het strand van Torre del Mar (waar Miel een kwallensteek opliep); we bezochten samen de feria in Malaga. We relaxten ook: zwembad hangen, veel babbelen, lekker eten, boek lezen, breien... Steffen en ik konden zelfs genieten van een avond uit zonder kids dankzij Kim. Eva en Jolien waren er ook vaak bij. Altijd lachen met die twee! Ik denk dat ze wel onder de indruk waren van onze nieuwe woonomgeving. Gisteren, vrijdag, heel vroeg, vertrok Kim terug. Het afscheid was moeilijk! Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Het besef kwam dat we elkaar nu toch wel heel lang niet zouden zien. Het zal allemaal via smartphone moeten (ja, Kim kocht zelfs een smartphone om met Spanje te communiceren ;-)). Gisteren vielen we allemaal een beetje in een spreekwoordelijk gat. Ook de kids hadden het lastig. Langs de ene kant vonden we het fijn om alles terug in zijn gewone routine te zien, langs de andere kant vonden we het héééééééél spijtig dat Kim weg was. We hopen alleszins dat ze snel terugkeert en dat ze het vliegen (wie weet?) leuk gaat vinden. Bezoek krijgen, zelfs uit België, is super maar is ook heel vermoeiend. We denken alleszins met een glimlach terug aan onze eerste officiële bezoekers en kijken uit naar de volgende. Al hoeft dat niet direct te zijn, eerst effe terug onze draai vinden. Hasta luego, Lies!
18 augustus vandaag, we zijn hier nu een maand en 8 dagen. Ons huis is geïnstalleerd, nagenoeg alles heeft een plaats, er staan nog twee gele dozen die niet uitgeladen zijn. Voelen we ons al thuis? Beseffen we al dat dit niet vakantie is, maar realiteit? Dat is de vraag die we dezer dagen wel eens krijgen. Wel, het is heel vreemd hoe mijn hoofd dit verwerkt. Wanneer we hier aankwamen in juli, voelde het zeker aan als vakantie, omdat het verschil met België toch wel aanzienlijk was. Stilaan wordt alles hier gewoon, naar de winkel gaan, mensen tegenkomen die je al eens eerder zag, Spaans spreken (ja, zelfs ik)... Daardoor verdwijnt al een beetje het gevoel dat het niet tijdelijk is. Wanneer we gewoon thuis zijn, voel ik me ook echt thuis. In het begin werd ik 's morgens wakker en moest ik echt bewust denken dat ik niet in Schoten was, wel in Viñuela. Meestal was het geluid van de ventilator boven mijn hoofd voldoende om me tot de realiteit te brengen. Dat gevoel is ondertussen volledig weg. Als ik mijn ogen open 's morgens, ben ik in Spanje. Sinds gisteren kunnen we ook op tv naar Eén kijken en kunnen we eigenlijk de avond hier een beetje laten verlopen zoals we het gewoon waren in België. Zo zat ik gisterenavond in de zetel naar het nieuws en Versailles te kijken en voelde ik me plots zoals de eerste dagen hier wakker worden. Effe buiten kijken en beseffen dat ik niet in de zetel in Schoten zit, maar in Spanje. Ook als ik op ons terras sta en naar de Maroma kijk, gaan mijn hersenen aan het werk. 'We blijven hier nu voor altijd, we gaan niet meer terug naar België (voorlopig toch niet).' Dit is nu echt onze thuis, de plek waar we ons gerust voelen. Ik ben alleszins wel heel blij dat we zoveel inboedel mee verhuisd hebben. Het was een huzarenwerkje maar het loont. De kinderen voelen ze duidelijk ook goed op hun gemak. Ze stralen! Ze zeggen zelf nog een beetje bang te zijn wanneer ze alleen op een verdieping in ons huis zijn. Al is dat normaal, ik moet zelf ook nog wennen aan de geluiden van ons huis en de buurt... Sam heeft kort na aankomst twee keer een nachtmerrie gehad. Miel slaapt heel goed. Ze verwerken de verhuis dus behoorlijk goed. Het is duidelijk een proces, ik voel dat in mijn hoofd en in mijn manier van denken. Even voelde ik me ontheemd. We lieten Schoten achter en trokken naar een behoorlijk onbekende plek waar de meeste Belgen gewoon op vakantie gaan. Geleidelijk aan verdwijnt dat ontheemde gevoel. We hebben terug een echte thuis! En we zijn er echt blij mee! Hasta luego, Lies!
