Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
