Vorige week startte de school in Spanje. Dit betekende ook voor onze kinderen een nieuwe stap in hun Spanje-verhaal. Een erg spannende stap... Het verhaal startte met hun inschrijving. Op maandag 3 september trokken we naar de collegio om de inschrijving in orde te brengen. De directeur wist als sinds juni dat onze kids zouden komen, maar we moesten naar Spaanse traditie nog heel wat papierwerk in orde brengen. Die bewuste maandag werden we onthaald door een grappige, lieve meester (bleek later maestro Dimas te zijn, de meester van het tweede leerjaar, hij lijkt een beetje op een kabouter met een grijze baard maar dan zonder pinnemuts ;-) ). Hij gaf ons al de eerste uitleg en stuurde ons door naar Ana van het secretariaat. Zij stuurde ons terug naar huis met een pak papieren om in te vullen. Smartschool bestaat hier nog niet. ;-) Op 3 september wisten ze echter nog niet exact wie de juf of meester van onze kindjes gingen zijn. We ontmoetten al wel de juf van Frans, maestra Theresa en de vermoedelijke meester van Miel, maestro Rogelio. Op donderdag keerden we terug om alle documenten binnen te brengen en hopelijk te weten te komen wie de leraars van de kinderen zouden zijn. En ja hoor, maestro Rogelio was inderdaad de meester van Miel, een heel rustige meester, een beetje grijs haar en een bril. En Sam ontmoette maestra Cynthia, een jonge juf, heel lief, zacht en in staat om een beetje Engels te spreken. Ze zagen ook even hun klaslokaal. Eerste indruk: 'Zo kaal, mama!' Op de eerste schooldag bleek dat al veel beter. Die eerste schooldag begon om 12u en eindigde om 14u. Kort maar krachtig en spannend genoeg voor onze twee helden. Want dat zijn ze echt! Zonder een traan en heel dapper zagen we hen de rij volgen naar de klas. En met een grote glimlach zagen we hen weer buiten komen. Miel had die eerste dag niets verstaan buiten het woord 'piscina'. Prioriteiten stellen, hé. Sam had al een vriendinnetje gemaakt en keek ernaar uit om 's anderendaags terug te gaan. Mama en papa mucho feliz! De week kabbelde verder. De ene dag was al een groter succes dan de andere. Sam bleef heel enthousiast en voelde zich duidelijk heel gelukkig bij haar juf en in haar klasje van 17 kinderen (een grote klas naar Spaanse normen). Miel vond moeilijker zijn weg. Hij heeft de luxe dat Marieke (een Vlaams meisje in zijn klas) hem kan helpen bij opdrachten, maar hij vond sociaal niet echt zijn weg. Door zijn autisme en zijn strak denken kon ik hem niet overtuigen om gewoon bij een groepje jongens te gaan zitten op de speelplaats of om bij Jules of Bob (ook Vlaamse jongens) aan te sluiten. 'Die hebben hun vrienden, mama, dan mag ik er toch niet bij gaan zitten.' of 'Ik versta hen niet.' Dan liever alleen op een bankje de speeltijd afwachten en achteraf heel droevig zijn. Op donderdag ontplofte de bom en wou hij de school niet binnengaan 's morgens. Uithuilen bij mama, dat was niet stoer, al goed dat papa er was om hem erbovenop te praten. Tijdens de peptalk van papa haalde Elena (een Spaanse kennis) enkele jongens van het 5e en 6e leerjaar om Miel op te vangen en zo was ook Miel toch vertrokken. De taal blijft wel een beetje een hindernis. Waar Sam totaal geen angst heeft om te spreken en contact te maken, heeft Miel dat wel. Fouten maken in het spreken (Engels of Spaans), dat kan volgens hem echt niet. We zijn nu bijna een week verder en we zien hem evolueren. Geleidelijk aan wordt er meer en meer contact gemaakt en komt hij meer en meer vragen 'hoe moet ik dat zeggen?' Mama en papa hebben ook toegegeven om toch het spel Fortnite te downloaden aangezien alle jongens op school het spel ook spelen. Dan heeft hij iets om over mee te praten. Enkele jongens van zijn klas wonen hier vlakbij. We moedigen hem aan eens samen te fietsen of te voetballen. Uiteindelijk maak je zo beter vrienden dan in de klas op een bankje. De jongens waren blijkbaar ook wel onder de indruk van Miels voetbalkunsten, zo vernamen we van de mama van Nicolas (buurjongen en klasgenoot van Miel). Goed imago is alles op die leeftijd. Deze week gaat het al een heel pak beter met Miel. Geen tranen meer en af en toe zelfs een glimlach! Bij Sam keerde het deze week een beetje. Zij voelt zich zeker wel oké op school. Haar juf is een echte schat en vangt haar goed op. Maandag sloeg de stress bij onze flinke meid wel toe omdat ze een pre-test Engels hadden waarvan zij dacht dat het een echte test was en omdat haar vriendinnetje Teagan te laat op school was. Beide problemen werden snel opgelost. En Sam kon terug lachen. Elke maandag zijn de juffen en meesters beschikbaar na school voor een oudercontact. Elke maandag! Steffen ging dus eens een praatje maken met Rogelio en Cynthia. Beiden waren ze heel enthousiast over onze kinderen. Ze zijn heel flink in de klas (had ik niet anders verwacht) en ze verrassen de leraars wat betreft hun verstand (had ik ook niet anders verwacht). Zowel Rogelio als Cynthia doen heel veel om onze kinderen te verstaan en om hen Spaans te leren. We kregen de boeken van vorige schooljaren mee om eens te checken wat we eventueel moeten bijsturen qua leerstof. Er zijn immers toch wat verschillen met de Belgische leerstof. Vooral aan Engels en Frans (krijgen ze hier vanaf het tweede leerjaar) moet gewerkt worden. Maar dan hebben onze kids geluk (zo zien zij het niet altijd ;-) ) dat mama en papa na schooltijd veel tijd hebben om met hen bezig te zijn. Want elke dag hebben we het woensdaggevoel. We pikken de kinderen op om 14u en er wacht ons nog een hele namiddag. Er is tijd om te zwemmen, te sporten, huiswerk te maken, te lezen en te gamen. Er is tijd om op adem te komen en het hoofd tot rust te brengen. Er is gewoon tijd! En dat is zalig! Het hoofd tot rust brengen is zeker nodig na 5 uur luisteren naar een leraar die je niet verstaat, na 5 uur de kinderen van je klas observeren en kopiëren, na een half uur speeltijd waarbij je contact probeert te maken met andere kinderen in een taal je niet kan, na 5 uur waarbij je niet even adem kan halen en begrepen wordt. Zowel Steffen als ik weten dat het een enorme inspanning is voor onze helden en daarom verdienen ze onze volle aandacht na school. Voor de kinderen is het een openbaring dat papa er is om hen te helpen na school en om met hen te spelen en dat mama niet al te vaak moet zeggen 'nee, ik heb nu geen tijd'. Af en toe bekruipt me een schuldgevoel omdat het eigenlijk door mij is dat ze dit moeten doormaken, maar dan denk ik terug positief. Wat een ervaring is dit, wat een verrijking! Onze kinderen zullen geleidelijk aan 4 talen kunnen gebruiken, maken heel veel nieuwe vrienden en krijgen de kans om in een prachtige omgeving te wonen met twee ouders die meer en meer ontspannen worden en veel tijd voor hen hebben. Hoeveel kinderen kunnen dat zeggen? Hasta luego, Lies!
Vandaag moest ik voor het eerst sinds het einde van het schooljaar heel vroeg opstaan. Om 6u40 ging de wekker... niet om naar school te gaan maar om naar Torre del Mar te rijden om een NIE aan te vragen voor de kinderen. Elke emigrant in Spanje krijgt een NIE = numero de identidad de extranjero. Steffen en ik hadden al zo'n nummer sinds de aankoop van onze woning. Je hebt immers zo'n nummer nodig voor de Spaanse belastingsdienst en om een rekening te kunnen openen in Spanje. Dit nummer is eigenlijk hetzelfde dan onze Belgisch rijksregisternummer. Onze Spaanse advocaat heeft het in januari allemaal voor ons in orde gebracht. Natuurlijk moesten de kinderen dit nu ook nog krijgen. Het is eigenlijk hun officiële inschrijving in Spanje. De school vraagt bv dit nummer bij inschrijving. Het NIE moet je aanvragen in het politiebureau van Torre del Mar. Elke dag kunnen slechts 40 mensen zo'n nummer aanvragen. Daarom is het belangrijk dat je om half 9 klaarstaat aan het politiebureau wanneer de deuren openen, liefst zelfs nog vroeger om vooraan in de rij te staan. Om alles vlot te laten verlopen (we hadden effe nood aan iets dat vlot zou verlopen na oa de hele soapserie met Ikea) hebben we toch opnieuw de hulp ingeroepen van de advocaat. Zijn Nederlandse assistente maakte alle papieren klaar, zorgde voor de betaling van de taxen en bezorgde mij een lijstje van de nodige documenten en zou me bijstaan in de het politiekantoor. Ik zorgde zelf voor een internationale geboorteakte van onze twee helden. Vanmorgen bij de aangifte moest één van de twee ouders aanwezig zijn, dus ik vertrok om 7u20 naar Torre del Mar met alle paspoorten, geboorteaktes en trouwboekje. Hennie, de assistente van de advocaat, had al om 7u30 post gevat in de rij. Bij aankomst bleek dat ik onze auto niet kon vergrendelen. Hennie vertelde me dat dit nog stamt uit de ETA-tijd. De hele zone rond het politiebureau bevat een stoorzender zodat geen bommen vanop afstand tot ontploffing kunnen gebracht worden. Dit is vandaag de dag niet meer nodig voor de ETA-dreiging, maar de stoorzender is er nog wel en heeft vooral effect op de afstandsbedieningen van de auto's. Dan maar de auto open laten. In de buurt van een politiebureau zal er toch wel niemand durven inbreken? ;-) Om half 9 ging de deur open, om 9u waren we terug buiten. Alle papieren waren in orde, de aanvraag was volledig in orde. Morgen, 12 september, zullen de twee nummers klaarliggen. Hennie gaat ze voor ons ophalen en ik pik de officiële documenten op donderdag op in het advocatenkantoor. Alweer iets om van het adminlijstje te schrappen! En dit keer iets dat vlot verlopen is. Olé! Vanaf heden zijn we dus officieel 4 vreemdelingen in Spanje. Hasta luego, Lies
Afgelopen vrijdag gingen we dineren in onze favoriete bar Miguel. We namen bewust geen ipads en dergelijke mee voor de kids zodat we eens een klein evaluatiegesprek konden doen. Tijdens het smullen van de heerlijke raciones calamares, croquetas en patatas bravas probeerden we te ontdekken hoe de kinderen zich voelen en hoe ze de start van het schooljaar zien zitten. Veel valt wel af te leiden van hun gedrag maar soms is het ook leuk als ze het kunnen verwoorden. Beiden waren ze erg positief. Ze gaven allebei een 9/10 voor hun gevoel op dit moment. Ze vertelden zelf dat ze het fijn vinden dat we meer dingen met ons vier doen, dat mama zich beter voelt, dat de zon hier veel schijnt en dat ze veel in het zwembad kunnen. Er kwam ook uit dat ons huis voor hen al echt thuis is, dat ze nog wel vaak denken aan de gewoontes die we hadden in ons Belgisch huis en dat ze vooral de buren in Schoten missen, minder het huis zelf. Zowel mama als papa waren erg blij om dit allemaal te horen. Ook de nieuwe school zien ze zitten. Vooral Sam is erg blij dat ze terug naar school kan. Ze wil heel graag nieuwe vriendjes maken. Miel is meer gelaten, denkt dat hij zich gaat vervelen maar is stiekem toch ook wel blij dat hij terug kan gaan voetballen en spelen met nieuwe vrienden. Opnieuw een erg trotse en blije mama en papa. Onze kids zijn echt wondertjes. Hoe evalueren mama en papa de afgelopen twee maanden? Dat hebben jullie al grotendeels in eerdere posts gelezen. Ik blijf het erg fascinerend vinden hoe mijn brein deze emigratie ervaart en verwerkt. Wanneer ik thuis bezig ben, moet ik nog geregeld buiten kijken om te beseffen dat we in Spanje zijn. Het vinden van bepaalde routines in het huishouden lukt ook beter en beter. Ik mis helemaal niets van de materiële dingen uit België. Ik mis wel de mensen. Ik mis vriendinnen en vrienden, buren, herkenbare gezichten en vaak besef ik dat ik al die herkenbare gezichten niet zo snel meer zal zien. Maakt het me droevig? Nee, dat niet, maar het knaagt wel. We zijn hier in Viñuela ook wel op zoek naar nieuwe vrienden, mensen bij wie we ons goed voelen, met wie je samen kan lachen en praten. Geleidelijk aan komen die er wel. Voorlopig is ook de taal nog een hindernis. Mijn Spaans is nog te beperkt om al een echt gesprek te kunnen voeren. Misschien leer ik wel iemand kennen aan de schoolpoort. Steffen heeft zich ook aangesloten bij de veteranenploeg van Futbol Viñuela, Aston Viñuela, waar hij samen met Britse en Spaanse mannen kan voetballen. Zo kunnen we hopelijk onze vriendenkring hier in Spanje een beetje uitbreiden. Alles op zijn tijd en eigen ritme. Algemeen kunnen we dus wel besluiten dat we ons goed voelen na twee maanden Viñuela. Dikke duim omhoog! Vanaf morgen begint het nieuwe ritme bij de start van het schooljaar en kunnen we de omgeving ook eens ontdekken zonder de stroom aan toeristen. We kijken er echt naar uit! Hasta luego, Lies!
Afgelopen schooljaar ging Sam elke week zwemmen met haar klas. Dit zorgde voor heel veel stress. Ze heeft altijd een immens grote schrik voor water gehad. Ze maakte wel vorderingen (van leren omgaan met spetters in het ondiep tot de eerste zwembewegingen in het diep) en daarvoor ben ik de juffen en de meesters heel dankbaar. Toch kregen wij thuis elke week opnieuw te maken met een Sam die danig overstuur was. Mijn pogingen om duidelijk te maken aan de leraars dat ze moesten proberen meer het ritme van Sam te volgen, waren niet echt effectief. Toen we besloten om een huis te kopen met een zwembad, hoopten we stilletjes dat haar angst voor water zou veranderen. En dat gebeurde ook. Toen ons zwembad na een tweetal weken zwemklaar was, ging ze er met bange stapjes in. Eerst uitzoeken waar ze kon staan en waar niet, hoe het zwembad reageerde als Miel een bommetje deed, wat het effect van de jets was... en dat allemaal met een zwemband rond haar middel. We zagen haar heel geleidelijk evolueren en de meeste van haar stapjes deed ze alleen. Ze ging van een bang muisje met een zwemband rond naar een dappere zeemeermin die niets liever doet dan onder water zwemmen. Ze maakt plezier met haar broer en geniet van het water in ons eigen zwembad. Ze kan zelfs beter technisch zwemmen dan haar broer. Van zodra we de stap nemen naar water op een andere plek, groeit de angst terug. Het zwembad van vrienden kan als ze de kans krijgt om eerst te verkennen, natuurlijk water zoals het meer en de zee, dat is nog een brug te ver. Ze heeft daar nog steeds een enorme angst om geen grond onder haar voeten te voelen. Zo hebben we er al enorm veel energie en tijd in gestoken om haar te overtuigen om de zee in te gaan met bijhorende krijs- en woedebuien en dat zal nu helemaal niet meer lukken door de kwallensteek van Miel. Bij het meer hebben we haar al wel in kajak gekregen (lees vorige post) en ze heeft al voorzichtig geprobeerd in het meer te zwemmen. Zo neemt ze ook daar haar stapjes. Ik vermoed dat het iets meer tijd zal vragen dan het zwembadzwemmen. Maar we geven haar de tijd, we proberen soms zachtjes een figuurlijk duwtje te geven en we laten haar ontdekken op haar tempo. Ze is zo trots op zichzelf wanneer ze weer eens iets nieuws heeft geleerd. En wij ook! Hasta luego, Lies! PS onderwaterfoto met dank aan Eva Jansen
Vorige week startte de school in Spanje. Dit betekende ook voor onze kinderen een nieuwe stap in hun Spanje-verhaal. Een erg spannende stap... Het verhaal startte met hun inschrijving. Op maandag 3 september trokken we naar de collegio om de inschrijving in orde te brengen. De directeur wist als sinds juni dat onze kids zouden komen, maar we moesten naar Spaanse traditie nog heel wat papierwerk in orde brengen. Die bewuste maandag werden we onthaald door een grappige, lieve meester (bleek later maestro Dimas te zijn, de meester van het tweede leerjaar, hij lijkt een beetje op een kabouter met een grijze baard maar dan zonder pinnemuts ;-) ). Hij gaf ons al de eerste uitleg en stuurde ons door naar Ana van het secretariaat. Zij stuurde ons terug naar huis met een pak papieren om in te vullen. Smartschool bestaat hier nog niet. ;-) Op 3 september wisten ze echter nog niet exact wie de juf of meester van onze kindjes gingen zijn. We ontmoetten al wel de juf van Frans, maestra Theresa en de vermoedelijke meester van Miel, maestro Rogelio. Op donderdag keerden we terug om alle documenten binnen te brengen en hopelijk te weten te komen wie de leraars van de kinderen zouden zijn. En ja hoor, maestro Rogelio was inderdaad de meester van Miel, een heel rustige meester, een beetje grijs haar en een bril. En Sam ontmoette maestra Cynthia, een jonge juf, heel lief, zacht en in staat om een beetje Engels te spreken. Ze zagen ook even hun klaslokaal. Eerste indruk: 'Zo kaal, mama!' Op de eerste schooldag bleek dat al veel beter. Die eerste schooldag begon om 12u en eindigde om 14u. Kort maar krachtig en spannend genoeg voor onze twee helden. Want dat zijn ze echt! Zonder een traan en heel dapper zagen we hen de rij volgen naar de klas. En met een grote glimlach zagen we hen weer buiten komen. Miel had die eerste dag niets verstaan buiten het woord 'piscina'. 
Prioriteiten stellen, hé. Sam had al een vriendinnetje gemaakt en keek ernaar uit om 's anderendaags terug te gaan. Mama en papa mucho feliz! De week kabbelde verder. De ene dag was al een groter succes dan de andere. Sam bleef heel enthousiast en voelde zich duidelijk heel gelukkig bij haar juf en in haar klasje van 17 kinderen (een grote klas naar Spaanse normen). Miel vond moeilijker zijn weg. Hij heeft de luxe dat Marieke (een Vlaams meisje in zijn klas) hem kan helpen bij opdrachten, maar hij vond sociaal niet echt zijn weg. Door zijn autisme en zijn strak denken kon ik hem niet overtuigen om gewoon bij een groepje jongens te gaan zitten op de speelplaats of om bij Jules of Bob (ook Vlaamse jongens) aan te sluiten. 'Die hebben hun vrienden, mama, dan mag ik er toch niet bij gaan zitten.' of 'Ik versta hen niet.' Dan liever alleen op een bankje de speeltijd afwachten en achteraf heel droevig zijn. Op donderdag ontplofte de bom en wou hij de school niet binnengaan 's morgens. Uithuilen bij mama, dat was niet stoer, al goed dat papa er was om hem erbovenop te praten. Tijdens de peptalk van papa haalde Elena (een Spaanse kennis) enkele jongens van het 5e en 6e leerjaar om Miel op te vangen en zo was ook Miel toch vertrokken. De taal blijft wel een beetje een hindernis. Waar Sam totaal geen angst heeft om te spreken en contact te maken, heeft Miel dat wel. Fouten maken in het spreken (Engels of Spaans), dat kan volgens hem echt niet. We zijn nu bijna een week verder en we zien hem evolueren. Geleidelijk aan wordt er meer en meer contact gemaakt en komt hij meer en meer vragen 'hoe moet ik dat zeggen?' Mama en papa hebben ook toegegeven om toch het spel Fortnite te downloaden aangezien alle jongens op school het spel ook spelen. Dan heeft hij iets om over mee te praten. Enkele jongens van zijn klas wonen hier vlakbij. We moedigen hem aan eens samen te fietsen of te voetballen. Uiteindelijk maak je zo beter vrienden dan in de klas op een bankje. De jongens waren blijkbaar ook wel onder de indruk van Miels voetbalkunsten, zo vernamen we van de mama van Nicolas (buurjongen en klasgenoot van Miel). Goed imago is alles op die leeftijd. Deze week gaat het al een heel pak beter met Miel. Geen tranen meer en af en toe zelfs een glimlach! Bij Sam keerde het deze week een beetje. Zij voelt zich zeker wel oké op school. Haar juf is een echte schat en vangt haar goed op. Maandag sloeg de stress bij onze flinke meid wel toe omdat ze een pre-test Engels hadden waarvan zij dacht dat het een echte test was en omdat haar vriendinnetje Teagan te laat op school was. Beide problemen werden snel opgelost. En Sam kon terug lachen. 
Afgelopen schooljaar ging Sam elke week zwemmen met haar klas. Dit zorgde voor heel veel stress. Ze heeft altijd een immens grote schrik voor water gehad. Ze maakte wel vorderingen (van leren omgaan met spetters in het ondiep tot de eerste zwembewegingen in het diep) en daarvoor ben ik de juffen en de meesters heel dankbaar. Toch kregen wij thuis elke week opnieuw te maken met een Sam die danig overstuur was. Mijn pogingen om duidelijk te maken aan de leraars dat ze moesten proberen meer het ritme van Sam te volgen, waren niet echt effectief. Toen we besloten om een huis te kopen met een zwembad, hoopten we stilletjes dat haar angst voor water zou veranderen. En dat gebeurde ook. Toen ons zwembad na een tweetal weken zwemklaar was, ging ze er met bange stapjes in. Eerst uitzoeken waar ze kon staan en waar niet, hoe het zwembad reageerde als Miel een bommetje deed, wat het effect van de jets was... en dat allemaal met een zwemband rond haar middel. We zagen haar heel geleidelijk evolueren en de meeste van haar stapjes deed ze alleen. Ze ging van een bang muisje met een zwemband rond naar een dappere zeemeermin die niets liever doet dan onder water zwemmen. Ze maakt plezier met haar broer en geniet van het water in ons eigen zwembad. Ze kan zelfs beter technisch zwemmen dan haar broer. Van zodra we de stap nemen naar water op een andere plek, groeit de angst terug. Het zwembad van vrienden kan als ze de kans krijgt om eerst te verkennen, natuurlijk water zoals het meer en de zee, dat is nog een brug te ver. Ze heeft daar nog steeds een enorme angst om geen grond onder haar voeten te voelen. Zo hebben we er al enorm veel energie en tijd in gestoken om haar te overtuigen om de zee in te gaan met bijhorende krijs- en woedebuien en dat zal nu helemaal niet meer lukken door de kwallensteek van Miel. Bij het meer hebben we haar al wel in kajak gekregen (lees vorige post) en ze heeft al voorzichtig geprobeerd in het meer te zwemmen. Zo neemt ze ook daar haar stapjes. Ik vermoed dat het iets meer tijd zal vragen dan het zwembadzwemmen. Maar we geven haar de tijd, we proberen soms zachtjes een figuurlijk duwtje te geven en we laten haar ontdekken op haar tempo. Ze is zo trots op zichzelf wanneer ze weer eens iets nieuws heeft geleerd. En wij ook! Hasta luego, Lies! 
