Gisteren was het dan toch eindelijk zover... in Spanje werd de akte van onze Spaanse woning getekend. Toen in de namiddag het bericht kwam van onze Spaanse advocaat dat alles vlot verlopen was, viel een last van onze schouders. Eindelijk was het gelukt! Enkele uren later hadden we dan ook al een Spaanse bankrekening en zo veranderde mijn 60% zekerheid dat alles in orde zal komen naar 99%. Er is nog altijd een kleine kans dat er een kink in de kabel komt waardoor we niet kunnen vertrekken in juli. Maar aan die kans probeer ik nu niet te denken. Tussen de Spaanse mails (in het Engels geschreven) door kwamen er gisteren ook veel mails binnen van onze Belgische notaris. Ons Belgische huis is immers ook al verkocht zonder dat we het te koop hebben moeten zetten. Volgende week wordt de aan/verkoopsbelofte getekend. Deze maildrukte zorgt voor grote drukte en een overhoop aan informatie waardoor ik gevoel heb dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik wacht op de dag dat de drukte eventjes mindert, zodat ik toch stilaan kan beginnen inpakken... 24 april 2018 zullen we dus niet snel vergeten. Hasta luego, Lies
In de paasvakantie begonnen we aan de ronde 'Voor de laatste keer'. Zo vierden we voor de laatste keer de verjaardag van Miel in de Hyacintenlaan en zagen we voor de laatste keer de magnolia in onze tuin in bloei staan. Gisteren gingen Steffen en ik samenzitten om onze laatste 2 maanden in België te plannen. De kalender werd aangevuld en zit al stevig vol. En er valt nog zoveel te doen... Het voelt soms wel een beetje vreemd om te zeggen dat iets voor de laatste keer is, maar het maakt me niet verdrietig. Zo maakte ik onlangs een afspraak bij onze Belgische kapper om voor de laatste keer langs te gaan met de kinderen. Zo zal Miel binnenkort voor de laatste keer voetballen bij Simikos, Sam voor de laatste keer naar de dansles gaan, ik voor de laatste keer examens verbeteren, klassenraden doen en het schooljaar afsluiten. Steffen zal voor de laatste keer werken voor Natuurpunt, naar den Antwerp gaan kijken en naar een vergadering van Act as one gaan. We zullen samen voor de laatste keer een feestje hebben, een ijsje eten in Schoten, deelnemen aan de rommelmarkt in onze straat ... noem maar op. Als ik te vaak 'voor de laatste keer' gebruik, wordt Sam heel droevig. Gisteren huilde ze tranen met tuiten. 'Ik ga België missen!' Ik heb haar goed geknuffeld en getroost en haar verteld dat voor al die dingen die we hier voor de laatste keer doen nieuwe leuke (misschien ook minder leuke) dingen in de plaats komen. Steffen en ik hebben haar gezegd dat het voor ons allemaal een sprong is die ons soms bang maakt. Het zal zeker niet altijd rozegeur en maneschijn zijn, maar als ik haar vertel dat mama in Spanje geen pijn meer zal hebben en dat mama daardoor meer tijd zal hebben om met haar door te brengen, fleurt ze een beetje op. Miel blijft vrij stoïcijns als we het over het vertrek hebben. Hij vertoont voorlopig niet veel emotie en dat is meestal een goed teken bij Miel. Steffen en ik blijven volop in de weer om alles rond te krijgen, zijn uitgeput, maar weten waarvoor we het doen en dat maakt ons wel gelukkig. Vamorgen zei één van mijn leerlingen 'Nog 67 dagen en is het vakantie...' en ik dacht: 'Het aftellen is nu echt begonnen.' (met een glimlach op mijn gezicht). Hasta luego, Lies
'Mama, doen we dan ook een afscheidsfeestje?' Dat was de vraag die we enkele weken geleden van onze kinderen kregen. Een afscheidsfeestje leek wel een goed idee, iedereen die we graag zien nog eens een dikke knuffel kunnen geven vooraleer we vertrekken... waarom niet? De voorwaarde voor de kinderen was wel dat het feest in ons huis moest doorgaan. Oké, we zetten het op de lijst om te plannen. We begonnen... en eindigden direct met het maken van een lijst van mensen die we wilden uitnodigen. Als we de lijst optelden, kwamen aan ongeveer 150 personen. Conclusie: dit is niet haalbaar in onze bescheiden woning en als we dan toch op verplaatsingn zouden gaan, dan kregen we toch niet gelegenheid om iedereen nog eens te spreken. Idee afgevoerd. Op zoek naar een nieuw idee... we besloten om de 150 mensen op te delen in groepen en het afscheid te plannen op meerdere dagen. Conclusie: ook dit is niet haalbaar wegens gebrek aan tijd. Onze agenda zit reeds propvol en er moet nog ingepakt worden ook. Zo werd het afscheidsfeestje herleid naar een bescheiden feestje voor de familie waarbij we ook ineens de verjaardag van Steffen en van mij zullen vieren. Alle andere mensen die we eigenlijk wilden uitnodigen, zullen we hopelijk nog wel eens zien voor we vertrekken (al is het maar voor eventjes) en uiteindelijk zijn we niet voor altijd weg. We keren van tijd tot tijd wel eens terug naar België om dag te zeggen. Zo stierf het idee van een groots afscheidsfeest een stille dood. Hasta luego, Lies
Het is een tijdje stil geweest... in de eerste plaats omdat we even de stilte moesten bewaren in functie van onze lening en in de tweede plaats omdat we gewoon heel veel werk hebben gehad. De afgelopen weken zijn we druk in de weer geweest met het klaarstomen van ons Belgisch huis voor verkoop. Opruimen, opruimen en nog eens opruimen. In elke kamer, in elke kast, in de tuin en in de garage. Het containerpark is goed gevuld geraakt dankzij onze opruimactie en ook onze portemonnee door de verkoop van spullen die nog te goed zijn om weg te gooien. De opruimactie had twee doelen: de omvang van onze inboedel verkleinen zodat we niet teveel moeten verhuizen en ons huis leger maken zodat het aantrekkelijker wordt om te verkopen. Ons huis was nog nooit zo opgeruimd en leeg en we willen nog veel kwijt. Godzijdank dat het op 13 mei rommelmarkt is in onze straat zodat we hopelijk nog veel spullen van de hand kunnen doen. Tussen het opruimen door moest er hier en daar ook nog wat geklust worden. Steffen deed hierin het meeste werk, aangezien dit voor mijn gestel te zwaar was. In maart moest ik alweer twee weken rust inlassen omdat mijn lichaam de pijn niet meer kon verdragen. Geen enkele pijnstiller had nog effect. De huisarts gaf me Tramadol, een vrij zware pijnstiller. Deze neem ik als het echt niet meer te dragen is en dan zelfs worden alleen de scherpe kantjes van de pijn weggenomen. Nooit is ze helemaal weg. De warmte van de afgelopen dagen doet gelukkig wel goed aan de spieren en gewrichten. Alleszins, we hebben ons doel al grotendeels bereikt, want Jan (een bevriende topfotograaf) kon twee weken geleden prachtfoto's trekken van ons pareltje. Steffen en ik zijn uitgeput maar heel tevreden. We vormen een superteam!
Tussen het opruimen en klussen door hou ik me vooral ook bezig met de administratie. Half maart kregen we het even heel warm toen we vernamen dat de lening die we nodig hebben voor ons huis in Spanje niet tijdig klaar zou zijn door vertragingen bij de bank en bij de notaris (die laatste vooral door een miscommunicatie...). Met vereende krachten gingen Steffen en ik aan het bellen en kregen we het uiteindelijk toch rond, dankzij de hulp van onze ouders en dankzij een doortastend optreden van onze Spaanse advocaat om de aankoop met 4 weken uit te stellen. In België krijg je een boete als je de aktedatum niet haalt. In Spanje wordt de verkoop geannuleerd en ben je je voorschot kwijt. Maar gelukkig is dat niet gebeurd! Gracias, Eduardo Perez! Maar daardoor moesten we wel 4 weken langer wachten om ons Belgische huis te koop te zetten. Afgelopen week konden we dan eindelijk onze leningsakte gaan tekenen en werd het geld overgeschreven naar Spanje. Volgende week dinsdag tekent Eduardo daar met onze volmacht de akte van ons huis. Opnieuw zorgde de bank wel voor stress gisteren toen ik merkte dat de overschrijvingen die ik deed niet uitgevoerd werden. Opnieuw vloog ik in de telefoon en na ettelijke mails en veel geduld aan de telefoon was de overschrijving dus toch gebeurd. Nu geloof ik er al 60% in dat dinsdag alles in orde komt. 'Ga er nooit vanuit dat iets van de eerste keer lukt.' Zoveel hebben we al wel geleerd. We durven ook de rest van de administratieve zaken nog niet opstarten vooraleer we zeker zijn dat we een huis hebben om naar te vertrekken. Zo moet dus de verkoop van ons Belgisch huis nog eventjes wachten, durf ik nog niet naar de gemeente te gaan om onze emigratie te regelen. Ik moet ook nog langs de CM, de kinderbijslag, de bank, Telenet ... We gaan de wet van Murphy niet tarten en wachten tot er dinsdag hopelijk goed nieuws komt vanuit Spanje. Duimen jullie mee? Hasta luego, Lies
Deze maildrukte zorgt voor grote drukte en een overhoop aan informatie waardoor ik gevoel heb dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik wacht op de dag dat de drukte eventjes mindert, zodat ik toch stilaan kan beginnen inpakken... 24 april 2018 zullen we dus niet snel vergeten. Hasta luego, Lies
