Tijdens onze laatste weken in België waren de dagen gevuld met 'voor de laatste keer'. - De kinderen gingen voor de laatste keer naar het Sint-Michielscollege op 29 juni en namen afscheid van hun vriendjes en meesters. - Ik zag mijn collega's voor de laatste keer op 29 juni en nam van enkele afscheid met tranen. - Steffen ging werken bij Natuurpunt, voor de laatste keer, op 2 juli. Hij kreeg daarbij zelfs de kans om voor de laatste keer door Wilrijk en omstreken te rijden om zo afscheid te nemen van de omgeving waar zijn ouders en grootouders leefden. - We gingen voor de laatste keer naar de tandarts op 4 juli. - We hadden een familiesamenkomst met pake, mutti, nonkel Ulli, nonkel Jürgen en de kids voor de laatste keer op 1 juli. - Miel ging logeren, voor de laatste keer, bij Len, bij Mats, zijn twee beste maten. - We aten gezellig frietjes in de Geraniumlaan-speelstraat, voor de laatste keer op 6 juli. - We supporterden voor de Belgen op het WK, voor de laatste keer in België, ook op 6 juli. - De kids gingen voor de laatste keer bij Victor, Siebe en Elise spelen, hun SMCB-vriendjes. - We gingen barbecuen bij Tine en Johan, voor de laatste keer, op 4 juli. - ...
Bij sommige van deze 'laatste keren' stonden we niet teveel stil en lieten we het gewoon passeren. Bij anderen stonden we al meer stil en zorgde het voor een krop in de keel en soms zelfs tranen. Afscheid nemen is niet evident. Meestal keken we met een glimlach terug en borrelden fijne herinneringen naar boven. Soms beseften we wat we toch wel gingen missen in ons nieuwe thuisland. Het was een emotionele roalercoaster. Hasta luego, Lies
