Op 8 juli was het rise and shine om tegen half 9 te kunnen vertrekken voor een autorit van drie dagen. We hadden 2160km voor de boeg. Met een Sam die al na 20km buikpijn van het rijden krijgt, hadden we deze afstand wijselijk verdeeld in 3 dagen. Op dag 1 moesten we 820km tot in Saintes (Frankrijk, ongeveer 200km boven Bordeaux). Op dag 2 reden we van Saintes naar Madrid, ongeveer 780km en op dag 3 moesten we nog een kleine 600km tot in Viñuela. Bert en An kwamen ons uitwuiven in Schoten. An had gezorgd voor een mooi gevulde koelbox om de eerste rijdag mee te overleven. Aan andere mensen hadden we uitdrukkelijk gevraagd om niet te komen als we vertrokken uit schrik voor de tranen. Na enige discussies bij het inladen van de auto (er moest teveel mee in verhouding met de beschikbare plaats) was de auto om 8u30 toch klaar voor vertrek. We deden nog een laatste tour door ons lege huis en toen kwamen de tranen. We hielden het allevier niet droog. De buren verschenen op straat en toen werd het helemaal moeilijk. Effe door de zure appel bijten en vertrekken. Het zouden drie lange dagen worden, maar we hadden een heel mooi einddoel. Met de tranen in de ogen reden we Schoten uit. Tegen de tijd dat we de snelweg opgingen, was het verdriet al een beetje verdwenen. Voor de buikpijn van Sam kreeg ik de tip van Katy (merci daarvoor) om een Seaband te kopen. Dit armbandje werkt met drukpunttherapie en het heeft wonderen gedaan. Zowel Miel als Sam hebben het merendeel van de tijd een bandje aangehad en er waren geen klachten van buikpijn. Olé! Qua entertainment hadden de kinderen beschikking over een nintendo, een ipad en dvd-spelers. Hajo bezorgde ons voor vertrek nog enkele dvd's van de Kampioenen en deze werden gretig gebruikt. Na drie dagen konden Steffen en ik de tune niet meer horen! Maar de kids bleven lachen en daardoor konden we soms drie uur aan een stuk rijden. Enkele cijfers: - op dag 1 reden we van 8u45 tot 18u45 met drie pauzes - op dag 2 reden we van 8u45 tot 18u45 met twee pauzes - op dag 3 reden we van 9u35 tot 15u50 met 1 pauze - we tankten 4 keer - we betaalden meer dan 100 euro péages Steffen heeft de volle 2160km gereden. Het stuur uit handen geven gaf hem meer stress, dan alles zelf rijden. Mijn taak bestond er dus uit om drinken aan te geven, de route te volgen op google maps, af en toe foto's te trekken en de kids te helpen wanneer ze iets nodig hadden. Slapen in de auto is voor mij niet echt gelukt. De kids hebben op de eerste dag hun ogen even gesloten, maar dat heeft niet lang geduurd. Eigenlijk is de autorit heel goed meegevallen: geen accidenten, file rond Parijs, Bordeaux en Madrid (alles samen misschien 1,5uur), geen huilende en ruziemakende kids, niets vergeten onderweg, slechts een beetje discussie over het vinden van de weg, mooi weer, ... Maar het was een héééééééél lange rit. Dag 1 zijn we begonnen met goede moed, dag 2 was hel en op dag 3 lonkte het einde. Onze rug en benen werden met de moment pijnlijker en pijnlijker van het lange stilzitten, maar we waren dolgelukkig toen we in Viñuela aankwamen. An en Raf stonden ons op te wachten met mooie vlaggetjes en een fles cava. Wel kleine teleurstelling bij de kids omdat ze niet in het zwembad konden plonsen. Dat was niet echt zwemklaar na meer dan een jaar niet gebruikt te zijn geweest. Maar daarover meer in een latere post. Na aankomst hadden we nog een kleine vier uur om ons bed voor de nacht te installeren en ons op te frissen want om 20u werden we verwacht in Bar Miguel, 300 meter van ons huis, om naar de match van de Rode Duivels te zien. Dat mochten we niet missen. Spijtig genoeg liep dat niet af zoals we gehoopt hadden. Moe maar toch tevreden kropen we op onze luchtmatras voor de eerste nacht in ons nieuwe huis, want 's anderendaags kwam Nick van Vagotrans met onze inboedel. Opnieuw een drukke dag... Hasta luego, Lies
