Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. Dus stellen we het goed? Ja hoor, geleidelijk aan wel. Ik ben er nog steeds 100% van overtuigd dat dit een goede beslissing was en dat we ooit echt veel minder stress gaan voelen. Maar dit gaat effe duren. Normaal niet? Ondertussen hebben we ook een nieuwe naam voor ons huis gekozen. Het is heel toepasselijk 'Dulces sueños' geworden. Zoete dromen... Soms vloeken we wel eens dat het niet altijd zoete dromen zijn, maar dat vloeken gaat ooit verdwijnen. Hasta luego, Lies!
