We zijn nu bijna vier weken in Spanje. Op deze vier weken is onze Spaanse woordenschat al aardig uitgebreid. Engels spreken met een Spanjaard is meestal niet haalbaar, we zijn dus wel verplicht om Spaans te spreken. Google Translate is ondertussen ook onze beste vriend. Al twijfel is soms wel aan de correctheid van de vertalingen. Ikea, Mercadona, de slager, de bakker, het gemeentehuis, Worten, bar Miguel, gesprekken met buren... allemaal plekken waar je in de Spaanse taal gesmeten wordt. Doorgaans moeten we melden 'mas despacio por favor'. Want Spanjaarden spreken zo snel. Ze zijn wel blij om te horen dat je probeert Spaans te spreken en dan proberen zij zelfs ook enkele woorden Engels te gebruiken. En zo heeft Steffen al een paar keer te horen gekregen dat hij zich goed kan behelpen in het Spaans. Ik moest zelf al één keer zonder Steffen naar de ferreteria om enkele doe-het-zelfartikelen te halen. Probeer dat maar eens uit te leggen als je amper Spaans kan. Ik had op voorhand een aantal zinnen en woorden opgezocht en opgeschreven als hulpje. Je spreekt je eerste zin uit en dan volgt plots een zin die je totaal niet begrijpt omdat de andere partij woorden gebruikt die je niet hebt opgezocht. En als je dan een gesprek probeert op te bouwen, dan begrijp ik een beetje hoe de immigranten in België zich moeten voelen als ze met een Vlaams sprekend iemand te maken krijgen. Iemand ratelt iets, je verstaat er niets van, je voelt je hulpeloos, je doet je uiterste best om uit de context toch iets op te maken en je wordt misschien zelfs een beetje boos omdat die andere zijn best niet doet om jouw taal te begrijpen/spreken. Daarom dus een pleidooi voor iedereen die te maken krijgt met iemand die jouw taal niet beheerst... verwacht niet automatisch dat hij/zij je wel begrijpt en probeer een beetje tegemoet te komen. Dan wordt communiceren zoveel gemakkelijker. Alleszins, we blijven verder leren. Ook de kinderen... we haalden in de lokale bibliotheek (met authentieke kaartjes in de boeken ) enkele Spaanse (kinder)boeken. Samen proberen we te begrijpen wat er staat en er woorden uit te onthouden. Miel verstond vandaag in de elektrowinkel zelfs sneller dan mama wat de verkoopster wou zeggen. Goed bezig, niño! Ook het Engels van de kinderen gaat er goed op vooruit. In onze straat wonen heel wat Britten. Eén van hen heeft twee hondjes en onze dappere meid ging zelfs al eens mee wandelen met Mike, waarbij ze amper angst toonde om met hem te praten. Ze probeert gewoon. Goed bezig, niña! Het is wel heel vermoeiend voor dat deel van onze hersenen dat taal verwerkt. Soms is het gewoon effe teveel en ben je blij om eens naar Belgische televisie te kijken of een Nederlandse tekst te lezen. Sam maakt zich zorgen dat we op een bepaald moment geen Nederlands meer gaan spreken thuis, maar die kans schat ik klein. Steffen en ik blijven uiteindelijk allebei leerkrachten Nederlands... het zit in onze genen, dat krijg je er niet zomaar uit. Hasta luego, Lies!
Tijdens onze autorit naar La Viñuela moesten we twee keer overnachten. Ik reserveerde in april twee Ibishotels: eentje in Saintes en eentje in Madrid. Voor de kids was het hun eerste hotelbezoek. Ik toonde hen van beide hotels foto's en legde kort uit hoe een hotel juist werkte. Sam had in eerste instantie wel stress maar geleidelijk aan verdween die naarmate haar beeld van een hotel scherper werd gesteld. Kamers voor 4 mensen waren er niet, dus reserveerde ik telkens twee kamers. De bedoeling was dat 1 ouder telkens met 1 kind zou slapen. Rond 18u45 kwamen we aan in Saintes. Er was een ruime en veilige parking (olé, alles kon in de auto blijven). De ontvangst was hartelijk en we kregen onderling verbonden kamers. We gingen op ontdekking en er werd beslist dat Sam bij mama zou slapen en Miel bij papa. Het avondmaal konden we genieten in het hotel. Miel genoot vooral van de wifi. Buikje rond, de nodige spullen uit de auto (knuffels, kussens, pyjama's, propere kleren en toiletgerei) en we konden in bed kruipen. Zowel Miel als Sam voelden zich snel op hun gemak. 's Morgens wachtte een uitgebreid ontbijt op ons. Je had hun gezichtjes moeten zien. 'Mogen we dat allemaal eten?' Het hotel was zeker zijn drie sterren waard. Om 8u45 waren we terug en route naar Madrid. Rond 18u bereikten we de grote, warme stad. Nu was het de uitdaging om ons hotel te vinden. In Saintes (een klein Frans dorpje) was dit geen probleem, in Madrid was dit andere koek. De drukte en de file zorgde al voor de nodige stress en dan moesten we nog de wirwar van straten induiken op zoek naar Ibis budget Madrid Las Ventas. We vonden niet direct het hotel en ook niet de parking. Stress! We moesten onze volle auto toch niet achterlaten op de Madrileense straten? Steffen ging op onderzoek en vond het hotel én de parking. Onze auto kon ondergronds en achter slot en grendel. Dit hotel was een budgethotel met 1 ster. Kleinere kamers, beperkter ontbijt en geen verbonden kamers. Maar voor de rest dik in orde. Er werd gewisseld van slaappartner. Sam zou bij papa slapen en Miel bij mama. Niet helemaal naar de zin van de aan-mama-verknochte Sam maar we hielden vol en ze heeft geslapen als een roosje naast haar papa. Wat we ons vooral zullen herinneren van ons bezoek aan Madrid was ons avondmaal. In het hotel was geen restaurant, dus moesten we de drukte van Madrid induiken om een eetgelegenheid te vinden. Op 10 minuten van het hotel, aan de voet van een arena, vonden we een tapasbar. Eten kon nog niet (wie eet er nu ook al om 20u?), dus kregen we van de behulpzame ober Alberto alvast een drankje en enkele kleine hapjes. Alberto was gefascineerd door zijn Belgische klanten en leerde ons enkele nieuwe Spaanse termen. Een heel jolige, lieve man! We moesten hem beloven om ooit terug te keren. We keerden vrij laat terug naar het hotel (we moesten nog lang wachten op ons eten) en kropen uitgeput in bed. De wekker mocht de volgende ochtend wel een beetje later aflopen. We aten een lekker ontbijt, laden alles terug in en kropen opnieuw in de auto. Madrid uitrijden ging een beetje vlotter dan inrijden (al deden we dat ook met een omweg). De kids hebben deze eerste hotelervaring goed doorstaan. Voor Steffen en mij was het geleden van voor de geboorte van Miel dat we nog eens op hotel sliepen en na 10 jaar konden we het opnieuw doen mét de kinderen. Het was gezellig, speciaal en het maakte het avontuur compleet. We hebben er alles aan gedaan dat de kinderen zich gerust voelden. Hun vertrouwde kussens en knuffels, hun ipad, mama en papa dichtbij die altijd klaar stonden om te luisteren naar hun zorgjes en vragen en om te knuffelen. We zijn echt trots op onze draakjes! Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. Nu begon het volgende werk: zorgen dat alles zijn plekje vond. Elke kamer stond vol gele dozen. Na de televisie was ons volgende doel de installatie van de bedden. Ons bed werd in elkaar gestoken (jeuj, terug slapen in ons eigen bed), de matrassen van de kinderen kregen een plaats en werden opgemaakt tot een echt bed. Ook el salon werd al grotendeels op zijn plaats gezet. De zetels, de tafel met stoelen, ... en er werden zelfs al dozen uitgeladen. Dat was ook het scenario voor de dagen die volgden. Dozen uitladen, nadenken over de goede inrichting van oa bureau, speelkamer, living ... Waar moesten alle kaders komen, welke verlichting hangen we op? We zijn er ettelijke dagen mee bezig geweest en het werk gaat nog voort. Het komt onze oren uit... Nu drie weken later staat alles grotendeels op zijn plek. We hebben er al een bezoek aan de Ikea opzitten en er zal er nog één volgen. Bij het uitladen heb ik geen tijd (en vooral geen zin) gehad om eerst te poetsen vooraleer alles uit te laden. Gelukkig waren de kasten vrij proper. Het poetsen komt nu wel aan bod. Geleidelijk aan krijgt alles een poetsbeurt (met airco of laat op de avond). Het voelt al echt aan als thuis. Maar het was echt een huzarenwerk. We zijn eigenlijk twee maanden lang bezig geweest met inpakken, verhuizen en terug uitpakken. Dit doe je niet elk jaar. Wat me vooral heel blij maakt... tijdens deze twee drukke maanden hebben Steffen en ik amper ruzie gemaakt. Alles gebeurde in overleg, werd rustig aangepakt, bezorgde ons wel enige stress wanneer er iets niet ging zoals gepland. Maar we hielden samen stand. Een bewijs dat dit goed zit. Ook de kinderen hebben deze hele transitie goed doorstaan. Ze hebben slechts af en toe gezeurd. Er kwamen natuurlijk tranen aan te pas, maar dat is oké. Heimwee hebben mag. We proberen het op te vangen waar kan. Skypen met de bekende Belgische wereld helpt. Zo voelen ze zich niet helemaal onthecht. Steffen en ik proberen ook heel bewust tijd te maken voor de kids. Ze genieten ervan als we samen in het zwembad springen, als we samen de nieuwe omgeving ontdekken... en ik ben er zeker van dat we daarvoor nog veel tijd zullen hebben in de toekomst. Hasta luego, Lies
Op 8 juli was het rise and shine om tegen half 9 te kunnen vertrekken voor een autorit van drie dagen. We hadden 2160km voor de boeg. Met een Sam die al na 20km buikpijn van het rijden krijgt, hadden we deze afstand wijselijk verdeeld in 3 dagen. Op dag 1 moesten we 820km tot in Saintes (Frankrijk, ongeveer 200km boven Bordeaux). Op dag 2 reden we van Saintes naar Madrid, ongeveer 780km en op dag 3 moesten we nog een kleine 600km tot in Viñuela. Bert en An kwamen ons uitwuiven in Schoten. An had gezorgd voor een mooi gevulde koelbox om de eerste rijdag mee te overleven. Aan andere mensen hadden we uitdrukkelijk gevraagd om niet te komen als we vertrokken uit schrik voor de tranen. Na enige discussies bij het inladen van de auto (er moest teveel mee in verhouding met de beschikbare plaats) was de auto om 8u30 toch klaar voor vertrek. We deden nog een laatste tour door ons lege huis en toen kwamen de tranen. We hielden het allevier niet droog. De buren verschenen op straat en toen werd het helemaal moeilijk. Effe door de zure appel bijten en vertrekken. Het zouden drie lange dagen worden, maar we hadden een heel mooi einddoel. Met de tranen in de ogen reden we Schoten uit. Tegen de tijd dat we de snelweg opgingen, was het verdriet al een beetje verdwenen. Voor de buikpijn van Sam kreeg ik de tip van Katy (merci daarvoor) om een Seaband te kopen. Dit armbandje werkt met drukpunttherapie en het heeft wonderen gedaan. Zowel Miel als Sam hebben het merendeel van de tijd een bandje aangehad en er waren geen klachten van buikpijn. Olé! Qua entertainment hadden de kinderen beschikking over een nintendo, een ipad en dvd-spelers. Hajo bezorgde ons voor vertrek nog enkele dvd's van de Kampioenen en deze werden gretig gebruikt. Na drie dagen konden Steffen en ik de tune niet meer horen! Maar de kids bleven lachen en daardoor konden we soms drie uur aan een stuk rijden. Enkele cijfers: - op dag 1 reden we van 8u45 tot 18u45 met drie pauzes - op dag 2 reden we van 8u45 tot 18u45 met twee pauzes - op dag 3 reden we van 9u35 tot 15u50 met 1 pauze - we tankten 4 keer - we betaalden meer dan 100 euro péages Steffen heeft de volle 2160km gereden. Het stuur uit handen geven gaf hem meer stress, dan alles zelf rijden. Mijn taak bestond er dus uit om drinken aan te geven, de route te volgen op google maps, af en toe foto's te trekken en de kids te helpen wanneer ze iets nodig hadden. Slapen in de auto is voor mij niet echt gelukt. De kids hebben op de eerste dag hun ogen even gesloten, maar dat heeft niet lang geduurd. Eigenlijk is de autorit heel goed meegevallen: geen accidenten, file rond Parijs, Bordeaux en Madrid (alles samen misschien 1,5uur), geen huilende en ruziemakende kids, niets vergeten onderweg, slechts een beetje discussie over het vinden van de weg, mooi weer, ... Maar het was een héééééééél lange rit. Dag 1 zijn we begonnen met goede moed, dag 2 was hel en op dag 3 lonkte het einde. Onze rug en benen werden met de moment pijnlijker en pijnlijker van het lange stilzitten, maar we waren dolgelukkig toen we in Viñuela aankwamen. An en Raf stonden ons op te wachten met mooie vlaggetjes en een fles cava. Wel kleine teleurstelling bij de kids omdat ze niet in het zwembad konden plonsen. Dat was niet echt zwemklaar na meer dan een jaar niet gebruikt te zijn geweest. Maar daarover meer in een latere post. Na aankomst hadden we nog een kleine vier uur om ons bed voor de nacht te installeren en ons op te frissen want om 20u werden we verwacht in Bar Miguel, 300 meter van ons huis, om naar de match van de Rode Duivels te zien. Dat mochten we niet missen. Spijtig genoeg liep dat niet af zoals we gehoopt hadden. Moe maar toch tevreden kropen we op onze luchtmatras voor de eerste nacht in ons nieuwe huis, want 's anderendaags kwam Nick van Vagotrans met onze inboedel. Opnieuw een drukke dag... Hasta luego, Lies
Waaraan we moeten wennen in ons nieuwe thuisland...
Vreemde afspraken, andere regels en ongesproken gewoontes... het is soms wel wennen: - de ronde punten: Spaanse wegen hebben vaak geen verkeerslichten, maar wel ronde punten. En dan nog wel met meerdere rijvakken. Je moet hier alleszins veel durf hebben om zo'n rondpunt te betreden. De Spanjaarden zijn immers niet altijd de meest voorzichtige chauffeurs, echt cowboys. Om niet als toerist bestempeld te worden, moet je gewoon mee cowboy zijn. ;-) - de dagindeling: tussen 14u en 17u ligt alles stil. Dan is er de sïesta. Tijdens deze hete zomermaanden is dat wel handig en nodig. Voor ons is het vooral wennen aan de uren waarop de doorsnee Spanjaard eet. Ze ontbijten om 11u, lunchen om 14u en eten diner vanaf 21u (en liefst nog later). Afgelopen weekend was het hier in het dorp feria (een groot dorpsfeest) en als je dan de planning bekijkt, dan lach je wel even. Zo stonden op vrijdag om 21u kinderactiviteiten gepland en om 02u30 de verkiezing van de miss en mister Viñuela. Echt vreemd... Onze kids gaan nu wel later slapen dan in België, maar tegen 23u is hun kaarsje toch wel uit. - manaña: een uur afspreken met een Spanjaard is anders dan met een Belg. Ze maken er totaal geen probleem van om iets uit te stellen of om iets later te doen. Zo stond er zaterdag op de feria om 16u een schuimparty gepland met grote glijbaan. De glijbaan is geopend om 16u30. De schuimparty is om 18u begonnen. In het contact met de Spaanse diensten moeten we daar alleszins ook rekening mee houden. - twee zoenen: als de Spanjaarden elkaar groeten, geven ze elkaar twee zoenen ipv drie. - dank u zeggen: wanneer we in België iets geven aan elkaar, zeggen we 'alstublieft'. Wanneer je iets aanneemt, zeg je 'dankjewel'. In Spanje wordt dat nagenoeg niet gedaan. Je zegt niets als je iets geeft of vraagt (bv wanneer je geld geeft aan de winkelbediende of de rekening vraagt aan de ober). De dankjewel volgt vaak wel, maar ook dat is niet de algemene regel. - bediening: wanneer we in België iets gaan eten in een brasserie of restaurant, wordt iedereen tegelijk bediend en wacht je met eten tot iedereen zijn eten heeft. Hier in Spanje is dat niet de gewoonte. Niet iedereen tegelijk krijgt zijn eten, waardoor het ook niet haalbaar is om te wachten met eten. Het kan dus zijn dat iemand al klaar is met eten, wanneer de laatste zijn eten krijgt. Het lijstje wordt de komende maanden ongetwijfeld nog aangevuld. We leren veel bij over ons nieuwe thuisland en voelen ons er meer en meer thuis... Hasta luego, Lies!
) enkele Spaanse (kinder)boeken. Samen proberen we te begrijpen wat er staat en er woorden uit te onthouden. Miel verstond vandaag in de elektrowinkel zelfs sneller dan mama wat de verkoopster wou zeggen. Goed bezig, niño! Ook het Engels van de kinderen gaat er goed op vooruit. In onze straat wonen heel wat Britten. Eén van hen heeft twee hondjes en onze dappere meid ging zelfs al eens mee wandelen met Mike, waarbij ze amper angst toonde om met hem te praten. Ze probeert gewoon. Goed bezig, niña! Het is wel heel vermoeiend voor dat deel van onze hersenen dat taal verwerkt. Soms is het gewoon effe teveel en ben je blij om eens naar Belgische televisie te kijken of een Nederlandse tekst te lezen. Sam maakt zich zorgen dat we op een bepaald moment geen Nederlands meer gaan spreken thuis, maar die kans schat ik klein. Steffen en ik blijven uiteindelijk allebei leerkrachten Nederlands... het zit in onze genen, dat krijg je er niet zomaar uit. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. 
