Vandaag zijn we welgeteld twee weken in Spanje. Ik schrijf deze eerste blogpost vanuit Spanje op ons terras met zicht op ons zwembad, waarin de kids en Steffen spelen in het water en met zicht op La Maroma, de grootste (en mooiste) berg in de omgeving. Echt oprecht blij om hier te zijn! De afgelopen weken waren heftig, hééééél heftig, emotioneel, praktisch, psychisch en fysisch, voor ons allevier. Ondertussen geraakt ons huisje meer en meer op orde, alles vindt een plaatsje. Zo wordt dit huis meer en meer onze thuis. Het blijft nog vaak aanvoelen 'als vakantie', maar meer en meer beseffen we dat dit niet voor even maar toch voor heel lang zal zijn, zo niet voor altijd. Sinds gisteren hebben we wifi en hopelijk vanaf morgen een Spaans telefoonnummer. Blogposts schrijven wordt nu makkelijker. Er komt ook meer en meer tijd in onze dagelijkse agenda om eens gewoon aan tafel te gaan zitten en een beetje computerwerk te doen. In volgende blogposts mag je dus zeker nog het relaas van onze inpak, verhuis en reis naar Viñuela verwachten. Het zullen lange blogposts worden, want het was een echt avontuur. Het is nog steeds een avontuur, waarbij we elke dag bijleren (vooral ook veel Spaans) en waarbij ik vooral elke dag besef hoe ik hier toch beter functioneer, minder pijn voel en dagelijks bijna vergeet dat ik mijn medicijnen moet nemen. In België snakte ik naar mijn medicijn... Mijn maagmedicijn is reeds geschrapt en ook het slaapmedicijn is gehalveerd. Pijnstillers heb ik nagenoeg niet meer nodig en mijn dagelijks pijnmedicijn zal ik binnen enkele weken beginnen afbouwen. Uiteindelijk kan mijn lichaam nu maar stilletjes aan beginnen aan recuperatie. Hasta luego, Lies!
