Lang geleden... zeker en vast. Maar toch nog eens een blogbericht. Ondertussen zit onze zevende week in lockdown erop. Dat Corona-beest heeft al voor veel commotie gezorgd. In het begin van de epidemie, we zijn dan januari/februari, bestond er hier in Spanje weinig angst voor het beestje. Mensen leefden hun leven en er werd amper over gesproken. Toen eindigde de Semana Blanca (voor België de krokusvakantie) en was het hek van de dam. Plots steeg het aantal besmettingen immens en moest er ingegrepen worden. In de media werd al met meer angst verteld over het beestje. En plots was het 13 maart en vernamen we dat 's anderendaags de lockdown begon. Lockdown? Wat is dat? Wat houdt dat in? Wat mag/mag niet? Hier in Spanje gingen ze voor een volledige lockdown. Plots viel het sociale leven volledig stil. De kids mochten niet meer naar school, we moesten allemaal in ons kot blijven. Kinderen mochten onder geen beding buiten. Volwassenen mochten buiten om naar de dichtsbijzijnde winkel te gaan, naar de apotheek te gaan of naar de dokter. In den beginne werd er nog wel gewerkt door wie kon. Het hamsteren sloeg hier ook toe, de schrik om zonder wc-papier te vallen was universeel. Een wandeling met de hond tot max 150 m van je woning mocht ook. Er was heel veel controle. De Guardia Civil beleefde zijn hoogdagen: mensen beboeten, terecht wijzen, terug naar huis sturen, allemaal volgens de willekeur van de agent. Hier in het dorp volgde iedereen de regels goed. Viñuela was een echt spookdorp geworden. We maakten plannen: we gingen klusjes doen, een vast dagschema volgen, sport in huis doen, huiswerk maken ... Al gauw werden al die mooie plannen opgeborgen. Het huiswerk van de kids vroeg zoveel tijd en energie dat er niet veel tijd voor andere dingen overbleef (thuisonderwijs in het Spaans en op z'n Spaans georganiseerd, het is een uitdaging). Daarbij kwam dat de lockdown een enorme emotionele impact had. Schrik hebben van mensen die je elke dag zag, voortdurend binnen de vier muren van je woning zitten, het wegvallen van sociaal contact, schrik om guardia civil tegen te komen, constante drukte in huis, geen tijd voor jezelf... het was echt een mokerslag voor ons allevier. Voor Steffen en mij kwam er de financiële zorg nog bij. Plots viel het inkomen van Steffen weg, geen tuinwerk meer, nagenoeg geen vertaalwerk meer. En van de Spaanse overheid konden we op amper financiële steun rekenen. Sam kreeg nachtmerries, angstaanvallen en hevige huilbuien. Ze kon dit allemaal geen plaats meer geven. Miel had er nog het minste last van. Hij kon niet veel meer doen dan gamen, zetel hangen, de puber uithangen. Doe daar nog de gsm bij die hij kreeg voor zijn verjaardag en dan snap je wel dat deze puber niet veel last heeft van de lockdown. Dagelijks volgden we het nieuws in België en in Spanje, de cijfers, de nieuwe (soms onduidelijke) maatregelen. Lockdown werd telkens weer verlengd... Het weer werkte ook niet echt mee. Sinds het begin van de lockdown veranderde het weer. Alsof de weergoden wisten dat ze iets moesten doen om de Spanjaarden binnen te houden: veel regen, kou, grijze wolken. Niet echt opbeurend... Net zoals de gemoedsgesteldheid hier in huis. Ik kan je garanderen: 6 weken 'opgesloten' zitten, het kruipt in je koude kleren. Afgelopen week kwam dan het verlossende bericht dat de lockdown een beetje werd versoepeld. Er werden fasen voorgesteld (niet met zo'n prachtige ppt zoals van de Belgische regering, spijtig genoeg) hoe de afbouw zou gebeuren. Duidelijk was al direct dat er een groot verschil ging zijn tussen provincies. Andalucia deed en doet het nog steeds heel goed qua aantal zieken. Veel beter dan Madrid of Catalonië. Dan is het ook maar logisch dat de maatregelen hier sneller zouden veranderen dan elders. Sinds vorige week mogen kinderen 1 uur per dag buiten voor een wandeling. Sinds vandaag mogen ook volwassenen buiten voor een wandeling van een uur of voor individuele sport, allemaal binnen je eigen gemeente. Deze verandering had een enorm effect op de kids: terug buiten fietsen, wandelen met Honey, op straat krijttekenen, voetballen... vooral zonder schrik te hebben om teruggestuurd te worden door de Guardia. We maken nu elke avond een wandeling van een uur. De twee vallen terug beter in slaap en hebben minder angsten. Sinds vrijdag is het mooie weer ook terug van de partij, stralende zon en warm. Het zwembad is vandaag terug in gebruik genomen. Miel liet ons vandaag weten dat hij zich toch wel beter voelt sinds hij terug buiten mag. Blijkbaar had deze lockdown toch wel een effect op de puber. Geleidelijk aan worden de maatregelen versoepeld. Kleine winkels mogen terug open, bars met een terras mogen weer bedienen, ... De regels zijn soms wel wat vreemd. Zo mag ik dus wel met de twee kids gaan wandelen, maar Steffen mag niet mee. Ik mag wel alleen met Steffen gaan wandelen. We mogen ons niet met vier in een auto verplaatsen. We mogen niet naar één van de huizen waar Steffen voor de tuin/zwembad zorgt om daar de middag door te brengen. Ach ja... één van de dingen die we geleerd hebben, is er niet teveel tegen te vechten maar je er in dit geval gewoon bij neer te leggen. Het zal zeker nog lang duren vooraleer we terug kunnen naar de toestand vóór 13 maart. De kinderen kunnen niet meer naar school tot in september. Mondmaskers zullen lang in het straatbeeld blijven, de Spaanse gezelligheid zal er één vanop afstand worden. De toekomst geeft ook veel vraagtekens: kunnen we bezoekers ontvangen deze zomer (Sam kijkt zo uit naar het bezoek van haar beste vriendinnetje Lena), gaan we veel inkomsten hebben uit de vakantiehuizen die we onderhouden, kan Steffen naar België vliegen om daar enkele maanden te gaan lesgeven (later meer daarover), gaan de kinderen in september terug naar school kunnen, hoe evolueert het beestje in de komende winter? Teveel vraagtekens om toch nog voor lastige onzekerheid te zorgen... Momenteel proberen we er het beste van te maken: genieten van het mooie weer, van het samenzijn, een nieuw ritme vinden tot in september... Zo heeft dat kleine beestje onze wereld danig op zijn kop gezet. Of hoe een klein virus onze mensenrechten volledig aan banden heeft gelegd, maar toch stilaan verslagen wordt... Hasta luego, Lies
