Als we een leven in Spanje willen opbouwen, hebben we enkele zaken nodig: een huis, een job, een auto en een school voor de kinderen. Het huis was onze eerste prioriteit. Daarover hebben jullie al meer kunnen lezen in eerdere posts. Ondertussen hebben we de 10% voorschot betaald en we wachten nu op de ondertekening van de leningsakte met onze Belgische bank. Als we het geld hebben overgeschreven naar onze Spaanse advocaat, Eduardo Pérez, kan de eigendomsakte ondertekend worden. Gelukkig moeten we hiervoor niet over en weer vliegen. De advocaat heeft een volmacht tot handtekenen en behartigt al onze zaken wat betreft het huis. Hij doet ook alle onderhandelingen met de verkoper. Het geeft een gerust gevoel dat een 'echte' Spanjaard ons helpt bij de verkoop. Mr. Pérez is een hele lieve, correcte man en probeert alle communicatie met ons in het Engels te doen. Echt grappig om hem te horen praten. Zijn assistente is een Nederlandse en zij helpt ook waar kan. Hopelijk kunnen we ons dus vanaf april de trotse eigenaars noemen van een Spaans huis. We kozen bewust voor een huis in een klein Spaans dorp. Vinuela is een dorp van een 2000-tal inwoners met een supermarktje, een apotheek, een dokterspost, enkele tapasbars, een pizzeria (Miel vindt dit super!) en een dorpsschool. En dit allemaal op wandelafstand van ons huis. We hebben dan ook beslist om de kinderen naar de dorpsschool te sturen. Zo zullen ze hopelijk snel Spaans leren, snel geïntegreerd geraken en Spaanse vrienden maken. Op deze school zitten ook enkele Vlaamse kinderen (oa de kinderen van An en Raf) en enkele Britten. De kinderen zullen in het begin af en toe apart genomen worden om snel Spaans te leren en zo hopelijk de lessen te kunnen volgen. Ze hebben alletwee gelukkig genoeg verstand in hun kopje en leren heel snel bij. Ze zijn er zelf niet weigerachtig tegenover. De schooldagen in Spanje kennen ook een ander ritme dan hier. De kinderen gaan naar school van 9u tot 14u, keren dan naar huis voor de lunch en de siësta. De klasgroepen zijn ook kleiner dan hier in België. Minder prikkels, minder drukte, kortere schooldagen en dus hopelijk minder gestresseerde kinderen. Doe daar het heilzame effect van de zon bij en dat maakt hen hopelijk gelukkige kinderen. De bedoeling is ook dat ik in het begin niet zal werken. Zo kan ik in de eerste plaats werken aan mijn herstel, Spaans leren en ten tweede er volop zijn om de kinderen te helpen en op te vangen. Na jaren van begeleiding door de psycholoog en de psychiater en na veel leeswerk zijn we erin geslaagd een handleiding te schrijven voor zowel Miel als Sam. Ze zullen altijd hun rugzakje meedragen, maar dat hoeft geen hindernis te zijn. We zullen hen helpen zodat deze rugzak niet te zwaar wordt. Ze kunnen in Spanje ook beginnen met een onbeschreven blad. Zo kunnen we al twee dingen van ons lijstje schrappen. De job en de auto, dat is iets voor een volgende post. Hasta luego, Lies
Wanneer we tegen mensen vertellen dat we verhuizen naar Spanje, krijgen we heel uiteenlopende reacties. Er zijn mensen die het niet geloven, er zijn mensen die ons het beste wensen, er zijn mensen die droevig zijn en er zijn mensen die vragen wanneer ze op bezoek mogen komen. Een reactie die al deze mensen geven, is dat ze het een moedige stap vinden. 'Dapper van jullie!' 'Ik zou het niet kunnen.' 'Jullie zijn durvers.' 'Amai, bewondering!' Het vreemde is dat Steffen en ik dat niet zo aanvoelen. We vinden het een leuke stap, iets om naar uit te kijken, maar we voelen ons zeker geen superhelden. We voelen er ons goed bij. En dat is ook een belangrijk teken. We maken ons niet veel zorgen, we liggen er niet van wakker. Af en toe krijg ik wel een kleine paniek over me, zo van 'Wat als...'. Maar dat is een paniek die snel wegebt bij het vooruitzicht van een leven zonder pijn. Het is en blijft een sprong in het duister, maar we hebben het goed overdacht en we zien het helemaal zitten. We blazen onze bruggen hier in België natuurlijk niet helemaal op en niets of niemand zegt dat het 'voor altijd' is. We bekijken het van jaar tot jaar. En wij gaan al onze vrienden, familie en collega's ook missen. Maar we zitten niet aan de andere kant van de wereld. Malaga is 'slechts' 2,5 uur vliegen. En tegenwoordig zijn er zoveel manieren om in contact te blijven (facebook, skype, Whatsapp, facetime). En we willen natuurlijk heel graag bezoekers ontvangen, maar misschien al even vermelden dat we slechts 1 logeerbed kunnen zetten en dat we daar ook een dagelijks leven leiden, waardoor het ontvangen van bezoekers in ons huis niet altijd haalbaar is. Maar onze Spaanse deur staat altijd open! Hasta luego, Lies
Op 5 januari werden we wakker in een koud huis. Steffen vond gelukkig heel snel wat het probleem was en zorgde ervoor dat de verwarming het terug deed. Het opruimen kon beginnen. Uitpakken is best wel gemakkelijk, gewoon alles op zijn plaats leggen, alleen blijven er altijd zo van die dingen liggen die geen vaste plaats hebben. We keken terug naar een zalige vakantie, naar een superervaring. Nu moesten we goed nadenken over verdere stappen. Het laatste huis dat we zagen, had echt wel ons hart gestolen. Sam was eerst was twijfelachtig, omdat ze de kleur van de muren niet mooi vond. Toen we vertelden dat dat simpel op te lossen was met een verfborstel, was ze meteen verkocht. Spaanse huizen worden meestal met meubels verkocht en het is toegelaten om een bod te doen en te onderhandelen met de eigenaar, maar je bent niet verplicht om het te kopen. Aangezien de prijs al gedaald was, was er niet veel ruimte om te onderhandelen. De meubels waren ook niet direct onze smaak en als we de knoop doorhakten om te verhuizen, wilden we graag dat de kinderen zich snel thuisvoelden en dat zou makkelijker gaan met eigen meubels. We hadden nog steeds niets definitief beslist, maar waren wel meer en meer overtuigd van het huis in Vinuela. We besloten daarom een bod te doen. Zo konden we ook makkelijker rekenen en onderhandelen met de bank, als we wisten over hoeveel geld het ging. We deden een bod. Er kwam enkele dagen later een tegenbod. We besloten nog een tegenbod te doen zonder meubelen, met keukentoestellen. Dit bod werd aanvaard. Ondertussen waren we twee weken verder. Vooraleer we nu echt moesten beslissen, waren er een aantal zaken die we moesten overdenken: wilden we dit echt, met heel ons hart, zagen we het haalbaar, waren we allemaal overtuigd? Steffen en ik voelden ons er 100% goed bij, de kinderen hadden wat meer tijd nodig. Het gemis van hun vrienden is nog altijd het enige dat hen een beetje droevig maakt. We moesten ook uitpuzzelen hoe we het financieel gingen aanpakken. Een overbruggingskrediet voor een woning in Spanje krijg je niet. We konden wel een wederopname doen van ons huidig krediet, maar dan konden we nog maar 80% lenen van de waarde van ons Schotens huis. Het risico nemen om eerst ons huis te verkopen en daarna pas te kopen in Spanje, maar dan misschien ons droomhuis te mislopen, dat wilden we niet doen. Er ging veel denkwerk, getelefoneer en telwerk aan vooraf om uiteindelijk met de hulp van onze ouders toch een oplossing te vinden. Ondertussen waren we alweer bijna twee weken later. We gingen voor een herfinanciering van onze huidige lening om een tweede woonst aan te kopen. Het overige nodige budget konden we lenen van onze ouders. Daarvoor zijn we hen heel dankbaar. Ze gunden ons ook onze beslissing: 'als jullie dit nodig hebben om gelukkig te zijn, dan moeten jullie dit doen'. Zo fijn om dit te horen... De volgende stap was een reservatie. In Spanje koop je een huis in drie stappen: eerst een reservatie om het pand van de markt te halen en opzoekingen te doen ivm vergunningen, vervolgens een compromis (10% van de aankoopprijs), tenslotte de akte. Eind januari gingen we dus over tot reservatie. Het ging plots allemaal heel snel. We hadden het allemaal goed overdacht. Als we dit wilden doen, moesten het nu doen of was het weer een jaar wachten. We wilden de kinderen immers niet in het midden van een schooljaar verkassen. De kinderen zijn nu ook nog een geschikte leeftijd om snel Spaans te leren en nieuwe vrienden te maken. En we wilden als gezin niet nog een herfst en winter van pijn en uitputting bij mama meemaken. We hadden nu ook een huis gevonden waar we ons goed bij voelden met een aanvaardbare prijs. We moesten het gewoon doen! Af en toe moet je de sprong wagen... We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
Op 3 januari gingen we na onze wandeling in Velez voor een derde keer op bezoek in drie huizen, twee ervan lagen langsheen de kustlijn (Almayate en Torrox) en één ervan hadden we speciaal gevraagd en lag in het centrum van Vinuela. De huizen in Almayate en Torrox waren heel mooi, lagen super en dichtbij de kust maar waren naar mijn aanvoelen te klein en gaven teveel een vakantiehuisgevoel. Steffen was in eerste instantie verliefd, vooral op het huis in Torrox, maar moest later toch ook inzien dat ze te klein waren om voltijds in te wonen. Tenslotte trokken we naar het laatste huis, in het centrum van ons favoriete dorpje en vlakbij het stamcafe van Steffen, Bar Miguel. We hadden dit huis al een paar keer bekeken op internet, we twijfelden aan de grootte en de ligging, maar we wilden het toch eens bekijken. Bij het binnenkomen bleek al snel dat het internet de woning geen eer aandeed, ruim, goede ligging aan de rand van het dorp maar toch vlakbij de school, de winkel en alle belangrijkste zaken in Vinuela, mooie zichten langs alle kanten, een zwembad, een goede indeling (Spaanse huizen hebben vaak slaapkamers die rechtstreeks uitgeven op de woonkamer, deze had dat niet), maar vooral net verlaagd in prijs en daardoor helemaal betaalbaar voor ons. We voelden allemaal onmiddellijk dat dit wel eens iets kon zijn. We onderzochten alles grondig en luisterden ook naar de kinderen. We reden terug naar huis, lieten het eventjes bezinken, praatten er samen over en besloten om op onze dag van vertrek nog een tweede bezichtiging te doen. Steffen zou alleen gaan, want ik moest voor de inpak zorgen. Victoria van Andalucia Vastgoed stelde ook voor om, voor we naar België vertrokken, nog een bezoek te brengen aan een Spaanse advocaat en notaris om een volmacht tot handtekenen te regelen. Moesten we immers beslissen om verder te gaan met de aankoop van een woning, kon de advocaat, Eduardo Pérez, in onze naam optreden. Dat werd dus ook gepland na het tweede bezoek op 4 januari. Op de laatste avond in Spanje nodigden we An, Raf en de kids nog uit om samen onze vakantie af te sluiten in Bar Miguel. We bleven nog laat op (Spaans ritme, you know ), de kinderen amuseerden zich (en dronken veel gratis water ) en we praatten onze immobezoeken nog eens door met An en Raf. Meer en meer geraakten we overtuigd van het huis in Vinuela centrum. Het bezorgde ons allevier een mooie droom tijdens onze laatste nacht in Vinuela. 's Anderendaags stonden we op tijd op, Steffen vertrok naar het huis voor een tweede bezoek, ik begon als een bezetene in te pakken, om 18u30 stegen we immers terug op richting België. Rond het middaguur vertrokken we met z'n allen, al een beetje droevig omdat we ons vakantiehuis vaarwel moesten zeggen, naar Velez-Malaga, naar de advocaat en de notaris. De kinderen hielden zich tijdens de uitleg van mr. Pérez opnieuw flink stil bezig (met dank aan ipad en nintendo) en wandelden ook opgewekt mee naar de notaris. Een wereld ging voor ons open, de notariële wereld verliep in Spanje anders dan bij ons, echt op zijn Spaans. ;-) De volmacht werd getekend en om 14u30 konden we beschikken. De volgende stap was gezet. Het ging allemaal plots heel snel. Nu moesten we goed nadenken over de laatste woning die we zagen. Maar eerst op een goede manier afscheid nemen van Malaga. Lunchen deden we in El Ingenio, een winkelcentrum vlakbij Velez en we vertrokken op tijd richting luchthaven. We stortten ons in de drukte van de luchthaven van Malaga. Meer en meer werden we overmand door spijt. Moesten we echt terug naar huis? Dikke tranen bij Sam... De terugvlucht verliep grotendeels hetzelfde als de heenvlucht, alleen met iets meer turbulentie. We moesten het grootste deel van de vlucht op onze stoel blijven. Vooral de landing was erg pittig, een spontaan applaus brak los. We kregen de koude wind onmiddellijk rond de oren geslagen toen we uitstapten. Terug in het koude België... Onze favoriete taxichauffeur stond ons op te wachten (superbedankt, liefste Kim Meyers) om ons naar ons koude huisje te brengen. De verwarming bleek daar stuk te zijn gegaan tijdens onze afwezigheid, al had lieve buurvrouw Karin wel de kachel aangemaakt enkele uren voor we thuiskwamen. We kropen in ons eigen bedje (dat toch nog altijd het beste is, ook al was het ijskoud) en wisten allemaal dat ons Spanjeverhaal niet gedaan was. Deze vakantie kreeg nog een staartje. Hasta luego, Lies!
We begonnen het nieuwe jaar met een bezoek aan Comares. Dit dorp ligt bovenop een berg en geeft een prachtig uitzicht over de hele streek. Het dorp was vroeger in trek bij vele veroveraars omwille van het uitzicht. Ze hadden een goed zicht op zee om eventueel gevaar te zien komen. Er zijn veel Moorse invloeden te herkennen in het hele dorp. Dit zou dus een trip in de geschiedenis worden. We schakelden Google maps in om ons de weg te tonen, wat een slecht idee bleek te zijn. GoogleMaps toonde ons de kortste, maar niet de makkelijkste weg. Een erg smalle kronkelende weg die eerder op een wandelpad leek, tegen de helling van een berg... al goed dat ik niet aan het stuur moest zitten. Steffen heeft laten zien dat hij een topchauffeur is. Comares zelf was echt prachtig. Het was er vrij rustig omdat het 1 januari was. De zon stond hoog aan de staalblauwe hemel, prachtige vergezichten langs alle kanten, we konden er niet genoeg van krijgen. We traden letterlijk in de voetsporen van de Moren en konden zo een toer maken doorheen de hele stad, een kluwen van kleine, gezellige straatjes. De Spanjaarden die we tegenkwamen, keken ons vreemd aan omdat we in zomerkledij rondliepen. Ze waren vooral vertederd door onze prinses die in haar mooiste zomerkleedje door de straatjes huppelde. Om terug naar huis te rijden, hebben we dan toch maar de omweg genomen langs een echte geasfalteerde weg. Iets geruster rijden... Op 2 januari besloten we een bezoek te brengen aan Malaga City. Vooraleer ons in de drukte van de stad te smijten, brachten we een bezoek aan Banos del Carmen. Een eeuwenoude horecazaak aan de rand van het water met een mooi zicht op Malaga. Het was heel veel wind, maar dat namen we er graag bij. Daarna reden we door naar Malaga om tegen half 7 het spektakel met de kerstlichtjes te zien in de hoofdwinkelstraat. We hadden nog een tweede doel: een flamencokleed met accessiores vinden voor Sam. De twee doelen werden bereikt. Dochter gelukkig (tot we levende standbeelden zagen in de hoofdstraat ) en lichtspektakel was heel knap. Malaga zelf was enorm druk, veel verkeer, veel volk, niet goed voor onze stress. Op 3 januari stond in de voormiddag een gegidst bezoek aan Velez-Malaga gepland. Elena van Plan A ging ons rondleiden in het oude, historische gedeelte van deze stad samen met twee Britse koppels. We zagen veel prachtige gebouwen, we leerden over Cervantes en Semana Santa en over de bouw van de citadel. We beklommen deze zelfs naar het hoogste punt van de stad. Het was heel leerrijk. De kinderen vonden het ook leuk, Elena slaagde erin om hun aandacht er telkens bij te betrekken, zelfs in het Engels. Een echte aanrader! De wandeling werd afgesloten in een plaatselijke tapasbar met een schotel tapas en toen konden we terug vertrekken richting Victoria van Andalucia Vastgoed om opnieuw drie huizen te bezichtigen, dit keer langsheen de kust en nog eentje in het centrum van Vinuela. Elke vakantiedag werd laat maar gelukkig afgesloten. Onze batterijtjes raakten dankzij de zon en de rust meer en meer opgeladen. De kinderen voelden zich heel goed op hun gemak, Steffen was ontspannen en mijn pijn werd steeds meer en meer naar de achtergrond geduwd. Dit was helemaal zoals we gedroomd hadden. Hasta luego, Lies!
Tijd voor vakantie was het dus. Op vrijdag 29 december zijn we samen met An, Raf, Marie, Jules en Louisa gaan wandelen in het natuurpark vlakbij Alcaucin. Plan A organiseert daar geleide wandelingen en wij kozen voor de wandeling van 6 kilometer. Het weer was al iets beter, nog wel veel wind, maar de zon scheen volop. Natuur, rust, de meest prachtige uitzichten, lachende kinderen, ontspannende en interessante gesprekken. We waren danig onder de indruk van La Maroma, de hoogste berg uit de omgeving. Na de wandeling keerden we terug naar huis voor een kort dutje, trouwens het enige dutje dat ik daar tijdens de hele vakantie moest doen. Normaal moet ik elke middag rust nemen omdat de pijn me zo uitput. In Vinuela was dat niet nodig. De wandeling had toch wel enige inspanning gevraagd en mijn knieën deden enorm pijn na de wandeling. Dus effe rusten en daarna hadden we afgesproken met An en co in de lokale pizzeria, pas tegen 19u30. Voor 19u kan je geen eten krijgen in de meeste restaurants, de Spanjaarden eten immers pas avondeten rond 21u. We werden in de watten gelegd met heerlijke pizza's en konden met 9 personen eten voor een goeie 70 euro. Opnieuw stonden we versteld van het goedkope Spanje. De avond werd afgesloten in Bar Miguel, een gezellig Spaans café, gezellig... niet door de inrichting, wel door de gastvrije sfeer die er hangt. De kinderen hebben nog laat op straat gespeeld en waren vooral versteld dat ze gratis water kregen van de barvrouw. 'Moeten we dat niet betalen?' Op zaterdag 30 december deden we het rustig aan, om te beginnen door uit te slapen (ja, zelfs de kinderen) en dan trokken we naar het strand in Torre del Mar. Het was ook de eerste dag waarop Sam haar zomerkleedjes uit de kast kon halen. Het was echt een zalig bezoek, een prachtig strand, mooi uitzicht, de zon op onze snoet. An en Raf hielden ons opnieuw gezelschap. Het was echt fijn om hen als gids te hebben. Na het strandbezoek reden we nog langs Velez-Malaga waar een soort van flamenco-avond was georganiseerd. We wilden de Spaanse muziek en dans wel eens proeven. De kinderen waren minder onder de indruk. An en ik genoten wel van de muziek en zo konden we al een beetje proeven van het historisch gedeelte van Velez-Malaga. Op 3 januari hadden we via Plan A een gegidse toer gereserveerd door Velez. Daarover later meer. Op 31 december, de laatste dag van het jaar, viel het leven in Axarquia volledig stil. Iedereen kroop binnen om het oudejaarsfeest voor te bereiden. Spanjaarden vieren zowel Kerst als Nieuw in familiale kring. We deden het opnieuw rustig aan. Een bezoek aan het voetbalveld en naastliggende speeltuin was voldoende. De kinderen lagen rond 21u in bed (vroeg voor onze Spaanse gewoonte) en Steffen en ik bleven wakker om te ervaren hoe de jaarovergang verliep in Axarquia. We keken online naar het vuurwerk in Antwerpen want om 24u stonden we op het terras (in ons t-shirt) en zagen we welgeteld 3 vuurwerkpijlen. Het was doodstil, maar zelfs in het donker was de omgeving prachtig. De maan scheen die nacht ook fel. Zo konden we aan 2018 beginnen in ons t-shirt, gezellig bij elkaar en vooral voor mij ZONDER pijn. Dit voelde zo goed! Hasta luego, Lies
Na de eerste kennismaking met de omgeving, was het tijd voor de eerste twee dagen huizen kijken. Andalucia vastgoed had enkele huizen voor ons geselecteerd op basis van onze vereisten. Andalucia vastgoed werkt eigenlijk in functie van de kopers. Het is geen doorsnee immokantoor. Ze hebben zelf contact met enkele betrouwbare Spaanse immokantoren en werken als tussenpersoon tussen immokantoor en buitenlands koper. De Spaanse verkopers durven al eens de waarheid te verbergen en mensen (zeker buitenlanders) een kat in een zak verkopen. Huizen zonder vergunning, met bouwovertredingen ... het komt in Spanje wel vaak voor. Geert, Patricia en Victoria hebben ondertussen voldoende ervaring om de Spanjaarden door te hebben. Ze checken ook elk pand op overtredingen en op wettelijke problemen, in samenwerking met een advocaat. En het beste van al... wij moeten hen niet betalen. Ze krijgen commissie van de verkoper. Zo gezegd, zo gedaan... wij hadden enkele parameters doorgegeven en zo kwamen we aan een lijstje van 4 panden op dag 1 en 6 panden op dag 2. Op dag 1 kregen we eerst een uitvoerige uitleg van Geert over hun manier van werken om vervolgens in de auto te stappen om 4 panden rond het meer van Vinuela te bezoeken. 4 villa's van uiteenlopende aard qua ligging, qua indeling en qua prijs, maar we hadden al een goed idee van het Spaanse aanbod. Opnieuw maakten we kennis met de uitdagende Spaanse wegen. ;-) Al goed dat Geert en Victoria ons telkens voorreden... Op dag 2 trokken we er alleen met Victoria op uit in de omgeving van Competa. Dit stadje ligt een pak hoger in de bergen dan Vinuela. Toch vonden we het een goed idee om ook hier eens een kijkje te nemen om te kunnen vergelijken. Opnieuw zes panden bovenop de berg, in een urbanisatie, tussen de olijfbomen, afgewerkt, te verbouwen... Opnieuw heel leerrijk! We waren ook heel blij dat de kinderen deze ervaring hebben meegemaakt. Vooral bij Miel zagen we enorme evolutie. Op de eerste dag was hij heel nukkig, weigerachtig en niet betrokken. Op de tweede dag zagen we af en toe wel eens een glimlach en gaf hij al voorzichtig aan welk huis hij goed vond, waar hij wilde slapen. Maar zo twee heel lange dagen van 10u tot 18u in en uit de auto, best vermoeiend, op het einde van de dag hadden de kinderen er toch genoeg van. Miel vroeg uitdrukkelijk om de volgende dag 'gewoon thuis te blijven en te voetballen'. We hebben hem dat dan ook gegund en beloofd dat de volgende dagen rust en vakantie zouden brengen. Aan Victoria vroegen we om voor ons nog enkele panden aan de kust te selecteren, zodat we nog meer hadden om te vergelijken. Deze dag stond gepland op de voorlaatste dag van ons verblijf. Zo hadden we ook een beetje tijd om de bezoeken van de afgelopen dagen te laten bezinken en eventuele favorieten te selecteren. Tussen 29 december en 3 juli konden we dus eventjes de verkenning on hold zetten en genieten van het mooie weer en de omgeving. Hasta luego! Lies
Ons verblijf in Axarquia in december kunnen we opdelen in twee stukken: het vakantiegedeelte en het verkenningsgedeelte. We hadden immers twee grote doelen naast vakantie: huizen bezichtigen en ontdekken of la Axarquia een geschikte streek was voor mij/ons. Van de 11 dagen hebben we er een drietal gespendeerd aan verkennen en de rest was gewoon VAKANTIE. An van Plan A (www.planamalaga) had voor ons het perfecte vakantieverblijf gevonden (www.alojamientoshuetor.com). 8 woningen in the middle of nowhere, aan de rand van het meer van Viñuela, met voldoende ruimte om 11 dagen door te brengen met zijn vieren. Vooral het uitzicht was onbetaalbaar. Bij aankomst in Malaga airport stond onze huurauto ons op te wachten om ons naar ons vakantiehuis te brengen. Na een rit van 45 minuten, waarbij we al mochten genieten van het zicht op de Middellandse zee en het Spaanse landschap onder de ondergaande zon, vonden we makkelijk de weg dankzij Google Maps, ook al moesten we om ons huis te bereiken een 'onbekende weg' volgen. Blijkbaar hebben heel veel wegen in Spanje geen naam. Af en toe hadden we echt het gevoel dat we het einde van de wereld hadden bereikt. Asfalt werd plots zandweg, diepe putten, veel losliggende stenen... we begrepen snel waarom veel Spanjaarden een 4x4 hadden. De kennismaking met het Spaanse wegennet was een voltreffer. Isa van de Huetor stond ons op te wachten en probeerde ons in gebrekkig Engels wegwijs te maken. Ze probeerde tenminste Engels te praten, dat is niet alle Spanjaarden gegeven. De kinderen voelden zich heel snel op hun gemak en konden hun hartje ophalen en zich vrij voelen na een lange (voor hen toch) reis naar Viñuela. 'Kijk, mama, hier groeien appelsienen aan de bomen.' We installeerden ons en wachtten toen op het bezoek van An en haar familie die voor ons de eerste boodschappen had gedaan. Het was immers Kerstdag, alles was gesloten, ook restaurants of andere eetgelegenheden. De eerste kennismaking verliep hartelijk en dankzij An konden we voor het slapengaan nog genieten van een lekker bord spaghetti. We lagen laat in bed maar zo zaten we ineens in het Spaanse ritme. De volgende dag gingen we het rustig aan doen. Gewoon effe ontspannen en onze draai vinden... en we hadden ook opnieuw afgesproken met An en Raf en hun drie kinderen. Zij hebben ons hartelijk ontvangen en we hebben uitvoerig kunnen praten. De kinderen bleken het heel goed met elkaar te vinden. Het ijs was snel gebroken. An en Raf zijn om dezelfde reden als wij drie jaar geleden naar Spanje vertrokken en we waren heel benieuwd naar hun ervaringen. We mochten ook meegenieten van een heerlijke pan paëlla. Ze schetsten ons een realistisch en eerlijk beeld van emigreren en daar zijn we hen heel dankbaar voor. Slaaptijd brak al snel aan, in Spaans ritme, en zo lagen de kids weer tegen 22u in hun Spaanse bed. Het voordeel van het Spaanse levensritme is dat ze snel in slaap vallen en dat ze 's morgens lang slapen. We hadden allemaal genoten van onze eerste volle dag in Viñuela. De volgende dag werd een verkenningsdag. We gingen huizen kijken... Hasta luego! Lies
Op maandag 25 december was het zover. Om 13u05 zou een vliegtuig van TUI ons van Deurne naar Malaga brengen. Alle voorbereidingen waren goed verlopen. De koffers waren gepakt en correct gewogen. Ik moest vooral goed nadenken over wat er in de handbagage moest en wat in de ruimbagage. Het was voor mij uiteindelijk ook van 2005 geleden dat ik nog gevlogen had. Maar alles stond klaar op de avond voor vertrek. We hebben de kinderen een rustige kerstavond gegeven in het gezelschap van Kim en Michel. Dit zorgde voor een ontspannen sfeer, zodat we allemaal goed konden slapen. Op maandag stond Kim alweer vroeg aan onze deur om ons naar Deurne te brengen. We hadden zelfs op voorhand gepast of alle koffers in de auto van Kim zouden passen. Alles verliep zoals het moest. Tegen half 11 waren we op de luchthaven. Ik kon de beginnende spanning op de gezichten van de kinderen zien. Naarmate het opstijgen naderde, steeg ook hun spanning. Miel werd vrij stil, Sam werd een sprinkhaan. Het moeilijkste voor mij was vooral om mijn eigen zenuwen onder controle te houden om ze niet door te geven aan de kinderen. Het was alleszins een hele geruststelling dat Steffen zich rustig voelde en dat had een goed effect op ons allemaal. De check-in verliep goed en dan moesten we door de douanecontrole. Toch wel spannend... en dan bleek dat ik dus niet diep genoeg nagedacht had over wat er in de handbagage mocht. Er zaten twee kinderscharen in onze rugzak en even sloeg bij de kinderen de paniek toe toen ze merkten dat de douanebeambte de scharen uit hun rugzak haalde. Maar het geluk zat mee (of we zagen er gewoon heel onschuldig uit) want de scharen mochten terug in de rugzak, als ik maar beloofde dat ik ze niet uit de rugzak zou halen in het vliegtuig. Oef! En dan was het alweer wachten op het instappen. Het wachten was eigenlijk nog het moeilijkste voor de kinderen. Miel bleef vrij rustig, zolang hij maar zijn ipad had. Dat was zelfs zo toen we in het vliegtuig zaten. Sam werd meer en meer hyper en zocht constant bevestiging. Eens in het vliegtuig settelden we ons, overliep ik nog eens wat er vervolgens ging gebeuren en maakte we ons klaar voor take-off. Vlak voor opstijgen kwamen er plots tranen bij Sam. Ze kon de spanning niet meer aan. Steffen hield zich bezig met Miel, die in zijn ipadwereld kroop en ik ontfermde me over Sam. Sam ziet haar papa doodgraag maar als het op troost aankomt, ben ik nog altijd haar eerste keuze. Ik verdrong mijn eigen zenuwen en probeerde haar een gerust gevoel te geven. Het vreemde van het hele vertrek... toen de motoren begonnen te draaien en het vliegtuig snelheid maakte om op te stijgen, verdwenen de tranen van Sam en was ze plots terug gerust. De spanning was eraf. We probeerden te genieten van het uitzicht. Zeker toen we boven de wolken stegen en de zon zagen. Want dat we uiteindelijk waar we naartoe gingen... de zon en de warmte! We waren alweer een ervaring rijker en zowel Steffen als ik konden tevreden zijn dat alles zo goed verlopen was. We waren vooral trots op onze twee draakjes. Hasta luego, Lies!
Er zijn twee mensen die elke dag in ons hart en hoofd zitten, maar die we spijtig genoeg niet meer om advies en steun kunnen vragen. De papa van Steffen, 'bompa Miel', stierf in september 2002. Mijn mama, 'oma Grid', stierf in december 2002. Zonder het op dat moment te beseffen, waren Steffen en ik toen al met elkaar verbonden. We zijn allebei om vrij jonge leeftijd op een erg plotse manier een ouder verloren. We hebben allebei een lange periode de steun moeten zijn voor de achtergebleven ouder. Toen de mama van Steffen en mijn papa elkaar ontmoetten, begon ook onze geschiedenis en toekomst samen. Steffen en ik leerden elkaar kennen als 'stiefbroer en stiefzus' al hebben we ons nooit zo gevoeld (moeilijk te snappen voor de kinderen ;-)). Mijn hart sloeg alleszins direct sneller... Doorheen de jaren hebben we elkaar telkens opnieuw gevonden in ons verdriet. Niemand anders begrijpt het beter wanneer je verdrietig bent, wanneer je mijmert, wanneer je mist... tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Dit verbindt ons elke dag. Ik heb me de laatste weken ook al vaak afgevraagd hoe mama zou reageren op onze verhuis. Dit geeft me een heel dubbel gevoel, aangezien deze verhuis misschien niet nodig was geweest als zij er nog zou zijn. Als zij er nog zou zijn, had ik Steffen nooit ontmoet, had ik nooit mijn twee schatten van kinderen gekregen, had mijn toekomst er helemaal anders uitgezien. Maar toch zou het ik niet anders gewild hebben. Ik zou natuurlijk alles liever gedaan hebben met mama in de buurt, maar dat is nu éénmaal niet gelukt. Ik heb het wel allemaal kunnen doen met de man van mijn dromen naast me. Oma Grid en bompa Miel (ja, onze Miel is vernoemd naar zijn bompa) zullen in het hele avontuur naast ons staan, we kunnen hen zelfs meenemen naar Spanje zonder al te veel moeite. Onze herinneringen nemen gelukkig geen plaats in in de verhuiswagen. Hasta luego, Lies
In de zomer van 2017 beslisten we dus om in de kerstvakantie op vakantie te gaan naar Malaga, meer bepaald de streek van La Axarquia. Dit ligt ten noordoosten van Malaga, Zuid-Spanje. We contacteerden Plan A (www.planamalaga.com) om logies te vinden en boekten vliegtuigtickets. Het meeste werk hadden we met de voorbereiding van de kinderen. Zij hadden nog nooit gevlogen en hadden ook altijd gezegd dat ze dit niet wilden. Ze zijn zelfs nog nooit buiten de Belgische grenzen geweest (buiten 1 vakantie in Eindhoven). De afgelopen 9 jaar gingen we bijna elk jaar naar hetzelfde adres aan de Belgische kust. Steffen en ik kennen onze pappenheimers ondertussen goed en we wisten dat we het idee van een buitenlandse reis rustig moesten laten rijpen, dat we hen op de positieve kanten van het avontuur moesten wijzen en dat we hen een goede, logische en klare voorbereiding moesten geven van het verloop van de reis. Wat voor hen ook heel belangrijk was, was het feit dat we in Alcaucin een Vlaams gezin zouden ontmoeten. De voorbereiding kon dus beginnen: we bekeken foto's van het vakantiehuis Alojamientos Huetor, we bekeken foto's van de omgeving, we raadpleegden het weerbericht, we maakten lijstjes van de inhoud van onze koffer, we gingen op bezoek op de luchthaven van Deurne (die we ook bewust kozen om hen niet onmiddellijk in de drukte van Zaventem te moeten smijten), we beschreven hen hoe een vliegtuigreis verloopt, we zochten samen met hen naar manieren om zich gerust te voelen, we planden, planden en planden... De meeste energie staken we dus in de voorbereiding van de kinderen. Het zou echter geen routinevakantie zijn, we gingen ook naar daar om te voelen/ervaren of ik me daar beter zou voelen en om op verkenning te gaan. Deze verkenning bestond natuurlijk uit een ontdekking van de streek door enkele stadjes te bezoeken en rond te rijden met onze huurauto, maar ook uit het bekijken van huizen. Als we daar wilden gaan wonen, hadden we een huis nodig. Steffen contacteerde dus Andalucia Vastgoed, een Vlaams makelaar die in Spanje woont en werkt en daar vooral werkt als tussenpersoon tussen de kopers en de Spaanse immomarkt (die niet altijd te vertrouwen is). Zij gingen voor ons panden selecteren op verschillende locaties, van verschillende prijsklasse. Ze planden voor ons twee volle dagen huizen kijken, het werden er uiteindelijk drie. Drie uitputtende, maar erg leerrijke dagen. We hebben ook op voorhand aan de kinderen verteld dat het niet zomaar vakantie was, dat we ook gingen met een extra bedoeling. Sam voelde zich wel oké bij dit idee, Miel had het er moeilijker mee. Bij hem vroeg het meer rijping... We beslisten ook om hen mee te nemen bij het huizen kijken zodat ze nog beter begrepen dat we het meenden, maar zodat ze ook het gevoel kregen dat we hen wel wilden horen in het hele traject en in de keuze van een huis. Tussen september en december heb ik een duidelijke positieve evolutie gezien bij ons allevier. Steffen deed heel enthousiast opzoekingswerk voor onze reis en bespeelde de kinderen heel geduldig om hen te overtuigen en gerust te stellen, Miel en Sam gingen van weigerachtig en afwachtend naar enthousiast en verlangend en ik kon mezelf recht houden met het vooruitzicht van 11 dagen aan het meer van Viñuela. Dit zou echt een toppertje worden! Hasta luego, Lies
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
We begonnen het nieuwe jaar met een bezoek aan Comares. Dit dorp ligt bovenop een berg en geeft een prachtig uitzicht over de hele streek. Het dorp was vroeger in trek bij vele veroveraars omwille van het uitzicht. Ze hadden een goed zicht op zee om eventueel gevaar te zien komen. Er zijn veel Moorse invloeden te herkennen in het hele dorp. Dit zou dus een trip in de geschiedenis worden. We schakelden Google maps in om ons de weg te tonen, wat een slecht idee bleek te zijn. GoogleMaps toonde ons de kortste, maar niet de makkelijkste weg. Een erg smalle kronkelende weg die eerder op een wandelpad leek, tegen de helling van een berg... al goed dat ik niet aan het stuur moest zitten. Steffen heeft laten zien dat hij een topchauffeur is. 
) en lichtspektakel was heel knap. Malaga zelf was enorm druk, veel verkeer, veel volk, niet goed voor onze stress. Op 3 januari stond in de voormiddag een gegidst bezoek aan Velez-Malaga gepland. Elena van Plan A ging ons rondleiden in het oude, historische gedeelte van deze stad samen met twee Britse koppels. We zagen veel prachtige gebouwen, we leerden over Cervantes en Semana Santa en over de bouw van de citadel. We beklommen deze zelfs naar het hoogste punt van de stad. Het was heel leerrijk. De kinderen vonden het ook leuk, Elena slaagde erin om hun aandacht er telkens bij te betrekken, zelfs in het Engels. Een echte aanrader! De wandeling werd afgesloten in een plaatselijke tapasbar met een schotel tapas en toen konden we terug vertrekken richting Victoria van Andalucia Vastgoed om opnieuw drie huizen te bezichtigen, dit keer langsheen de kust en nog eentje in het centrum van Vinuela. Elke vakantiedag werd laat maar gelukkig afgesloten. Onze batterijtjes raakten dankzij de zon en de rust meer en meer opgeladen. De kinderen voelden zich heel goed op hun gemak, Steffen was ontspannen en mijn pijn werd steeds meer en meer naar de achtergrond geduwd. Dit was helemaal zoals we gedroomd hadden. Hasta luego, Lies!
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
