Op 11 april vierden we opnieuw een verjaardag. Miel werd op die dag 11 jaar. Het feest werd tijdig voorbereid: we deden een oproep om massaal kaartjes te sturen vanuit België en we planden een feest met de vrienden. Miel wou dit heel graag op het lokale voetbalveld, met ribbekes en chocoladetaart. Vrienden werden uitgenodigd en versiering werd uit de kast gehaald. Er was echter één beestje dat stevig roet in het eten kwam gooien. Op 9 april werd Miel ziek... Hij begon die nacht over te geven en kon niet naar school. Miel had het buikbeest van zijn zus overgekregen. Het feest op het voetbalveld moest verplaatst worden. Niet geannuleerd... dat mocht onder geen beding. Op 11 april was Miel dus ziek thuis. Ik kon hem geen feestmaal geven, geen groot feest... Hij was best teleurgesteld. 'Is dit nu jarig zijn, mama?' De 18 kaartjes vanuit België en zijn cadeau van ons (een Barcelonashirt en -sokken) maakte het een beetje goed. 's Anderendaags was hij helemaal terug genezen, maar zijn verjaardag was voorbij... Maar dat was buiten mama gerekend. Ik plande in het grote geheim met de hulp van twee vriendinnen (merci Corinne en Veronique) een lasagnafeest op maandag. Op deze bewuste maandag stuurde ik Miel met Steffen mee onder het mom van 'papa heeft je hulp nodig'. Het was immers paasvakantie. Ze verdwenen enkele uren uit huis en ik kon aan de slag. De lasagna werd bereid, de chocolademousse stond klaar, het terras werd feestelijk aangekleed, de gasten arriveerden en Steffen werd verwittigd dat ze konden terugkeren. Bij zijn aankomst werd heel luid 'surprise' geroepen en zijn gezicht sprak boekdelen: hij was helemaal verrast, gelukkig, maar ook onwennig. Miel is nooit fan geweest van verrassingen, maar deze kon hij wel plaatsen. Hij werd overladen met cadeautjes, smulde van de lasagna en genoot van alle aandacht. Hij verdiende het en het maakte zijn 'zieke' dag helemaal goed. Nu kon hij nog uitkijken naar een feestje met zijn vrienden op het voetbalveld twee weken later dan oospronkelijk gepland. Op 26 mei reden we met een bende jongens naar het voetbalveld. Francis en Elena zorgden voor overheerlijke costillas (ribbekes) en tarta de chocolate. Het was een hele namiddag van voetbalplezier, lekker eten, cadeautjes en genieten van de aandacht onder een stralende zon. Het was dan toch de perfecte afsluiter van zijn 11de verjaardag. Het was alleszins een verjaardag om nooit te vergeten. Met het verzamelde geld werd vorige week een pingpongtafel besteld bij Decathlon. Weer iets om naar uit te kijken, tot ze deze komen leveren... op Spaans ritme. ;-) Hasta luego, Lies
22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
Op 11 april vierden we opnieuw een verjaardag. Miel werd op die dag 11 jaar. Het feest werd tijdig voorbereid: we deden een oproep om massaal kaartjes te sturen vanuit België en we planden een feest met de vrienden. Miel wou dit heel graag op het lokale voetbalveld, met ribbekes en chocoladetaart. Vrienden werden uitgenodigd en versiering werd uit de kast gehaald. Er was echter één beestje dat stevig roet in het eten kwam gooien. Op 9 april werd Miel ziek... Hij begon die nacht over te geven en kon niet naar school. Miel had het buikbeest van zijn zus overgekregen. Het feest op het voetbalveld moest verplaatst worden. Niet geannuleerd... dat mocht onder geen beding. Op 11 april was Miel dus ziek thuis. Ik kon hem geen feestmaal geven, geen groot feest... Hij was best teleurgesteld. 'Is dit nu jarig zijn, mama?' 
De 18 kaartjes vanuit België en zijn cadeau van ons (een Barcelonashirt en -sokken) maakte het een beetje goed. 's Anderendaags was hij helemaal terug genezen, maar zijn verjaardag was voorbij... Maar dat was buiten mama gerekend. Ik plande in het grote geheim met de hulp van twee vriendinnen (merci Corinne en Veronique) een lasagnafeest op maandag. Op deze bewuste maandag stuurde ik Miel met Steffen mee onder het mom van 'papa heeft je hulp nodig'. Het was immers paasvakantie. Ze verdwenen enkele uren uit huis en ik kon aan de slag. De lasagna werd bereid, de chocolademousse stond klaar, het terras werd feestelijk aangekleed, de gasten arriveerden en Steffen werd verwittigd dat ze konden terugkeren. Bij zijn aankomst werd heel luid 'surprise' geroepen en zijn gezicht sprak boekdelen: hij was helemaal verrast, gelukkig, maar ook onwennig. Miel is nooit fan geweest van verrassingen, maar deze kon hij wel plaatsen. Hij werd overladen met cadeautjes, smulde van de lasagna en genoot van alle aandacht. Hij verdiende het en het maakte zijn 'zieke' dag helemaal goed. Nu kon hij nog uitkijken naar een feestje met zijn vrienden op het voetbalveld twee weken later dan oospronkelijk gepland. Op 26 mei reden we met een bende jongens naar het voetbalveld. Francis en Elena zorgden voor overheerlijke costillas (ribbekes) en tarta de chocolate. Het was een hele namiddag van voetbalplezier, lekker eten, cadeautjes en genieten van de aandacht onder een stralende zon. Het was dan toch de perfecte afsluiter van zijn 11de verjaardag. Het was alleszins een verjaardag om nooit te vergeten. Met het verzamelde geld werd vorige week een pingpongtafel besteld bij Decathlon. Weer iets om naar uit te kijken, tot ze deze komen leveren... op Spaans ritme. ;-) Hasta luego, Lies
22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
