Ondertussen zijn we ook begonnen aan ons rondje 'voor de laatste keer afspreken met...'. Vooraleer we vertrekken, waren er een aantal mensen die we echt nog graag één keertje zagen. Zo gingen we vorig weekend op bezoek in Limburg bij onze dierbare vrienden Wendy, Dirk, Renzo en Dylan. We leerden hen een vijftal jaar geleden kennen tijdens een vakantie aan de kust en toen begon een heel oprechte vriendschap. De afgelopen jaren reden we beurtelings 160 km heen en terug voor een gezellige babbel. Wendy en ik vonden elkaar in het naaien, de mannen in de traktoren en de natuur. De kinderen vonden elkaar dan weer in het gamen. Vorig jaar noemden zij zelfs hun nieuwe hondje naar onze liefste dochter, zodat er nu een hevige Jack Russel Sam rondloopt in Alken. Onze Sam werd heel snel dikke vrienden met hun Sam en met de andere hond Lola. Daarom verliep het afscheid vorige week echt moeilijk. Naarmate het einde van het bezoek naderde, veranderde de stemming van onze Sam. De tranen doken heel snel op en het afscheid verliep moeilijk. Ik zeg altijd wel tegen onze kinderen dat we niet echt afscheid nemen, maar in mijn hart voel ik wel dat het nu even zal duren vooraleer we hen gaan terugzien. Ze zullen ongetwijfeld wel eens naar Vinuela afreizen, maar dat zal niet voor direct zijn. Ook bij mij vloeiden er dus traantjes. In de auto kreeg Miel het dan plots toch ook even moeilijk. Ik beloofde, om Sam te troosten, dat we voor haar een fotoboek zouden aanleggen met alle dieren en mensen die ze dicht bij zich wilde. Ik merkte plots aan het gezicht van Miel dat zijn mood ook veranderde, de tranen doken op en ook de vraag: 'Mag ik ook zo'n fotoboek maken, mama?' Mijn hart brak... op zo'n moment moet ik mijn schuldgevoel enorm onderdrukken en hen het gevoel geven dat het geen afscheid is voor altijd. Al goed ondersteunt de moderne technologie ons in het contact houden. Afgelopen zaterdag was er een afscheidsetentje met de vrienden van de voetbalploeg van Miel. Ook daar vertrokken we met een krop in de keel. En gisteren reden we naar Hoboken, naar tante Detje en nonkel Walter (Peelmans). Het was er heel gezellig, heel oprecht en heel geruststellend. Hen zullen we ongetwijfeld ook mogen verwachten in Spanje en ik denk dat dat nog niet zo lang zal duren. 'Zorg goed voor je kroost', waren de laatste woorden die Walter tegen me zei. Ik beloof het, dat zal ik doen. Ik weet maar al te goed wat mijn kroost doet om me terug een goede gezondheid te geven, ik zal dus ook alles doen om hen gelukkig te maken in onze nieuwe thuis. Komend weekend is er nog een verjaardags/trouwfeestje gepland met de dichte familie en enkele vrienden. Hopelijk vloeien er op het einde van die dag ook niet teveel traantjes. Ik blijf telkens zeggen tegen mezelf en tegen de kinderen 'we nemen geen afscheid, we nemen onze herinneringen mee en beginnen met al onze vrienden in ons hart aan een nieuw avontuur'. Als we onze Belgische vrienden en familie echt missen, zitten ze maar 2200 km van ons af. Helemaal anders dan de nicht van Steffen, die sinds februari in Canada woont. Ondanks deze traantjes, blijven we allevier nog altijd enorm uitkijken naar onze nieuwe woonst en onze nieuwe thuis. Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan. We blijven nog altijd overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Beloof ons alleen dat je bij onze laatste ontmoeting niet de woorden 'afscheid nemen' en 'de laatste keer' gebruikt... Hasta luego, Lies!
