Afgelopen schooljaar ging Sam elke week zwemmen met haar klas. Dit zorgde voor heel veel stress. Ze heeft altijd een immens grote schrik voor water gehad. Ze maakte wel vorderingen (van leren omgaan met spetters in het ondiep tot de eerste zwembewegingen in het diep) en daarvoor ben ik de juffen en de meesters heel dankbaar. Toch kregen wij thuis elke week opnieuw te maken met een Sam die danig overstuur was. Mijn pogingen om duidelijk te maken aan de leraars dat ze moesten proberen meer het ritme van Sam te volgen, waren niet echt effectief. Toen we besloten om een huis te kopen met een zwembad, hoopten we stilletjes dat haar angst voor water zou veranderen. En dat gebeurde ook. Toen ons zwembad na een tweetal weken zwemklaar was, ging ze er met bange stapjes in. Eerst uitzoeken waar ze kon staan en waar niet, hoe het zwembad reageerde als Miel een bommetje deed, wat het effect van de jets was... en dat allemaal met een zwemband rond haar middel. We zagen haar heel geleidelijk evolueren en de meeste van haar stapjes deed ze alleen. Ze ging van een bang muisje met een zwemband rond naar een dappere zeemeermin die niets liever doet dan onder water zwemmen. Ze maakt plezier met haar broer en geniet van het water in ons eigen zwembad. Ze kan zelfs beter technisch zwemmen dan haar broer. Van zodra we de stap nemen naar water op een andere plek, groeit de angst terug. Het zwembad van vrienden kan als ze de kans krijgt om eerst te verkennen, natuurlijk water zoals het meer en de zee, dat is nog een brug te ver. Ze heeft daar nog steeds een enorme angst om geen grond onder haar voeten te voelen. Zo hebben we er al enorm veel energie en tijd in gestoken om haar te overtuigen om de zee in te gaan met bijhorende krijs- en woedebuien en dat zal nu helemaal niet meer lukken door de kwallensteek van Miel. Bij het meer hebben we haar al wel in kajak gekregen (lees vorige post) en ze heeft al voorzichtig geprobeerd in het meer te zwemmen. Zo neemt ze ook daar haar stapjes. Ik vermoed dat het iets meer tijd zal vragen dan het zwembadzwemmen. Maar we geven haar de tijd, we proberen soms zachtjes een figuurlijk duwtje te geven en we laten haar ontdekken op haar tempo. Ze is zo trots op zichzelf wanneer ze weer eens iets nieuws heeft geleerd. En wij ook! Hasta luego, Lies! PS onderwaterfoto met dank aan Eva Jansen
Op 5 minuten rijden van hier ligt het meer van Viñuela. Het is een lang uitgestrukt meer met een stuwdam. Het werd in de jaren '80 aangelegd om een watervoorraad aan te leggen. Momenteel is het nog maar voor een klein 40% van zijn totale capaciteit gevuld. Het wordt bv ook gebruikt door blusvliegtuigen. Zwemmen in het meer is niet toegelaten zonder reddingsvest. De ondergrond is klei, wat stappen in het meer ook heel moeilijk maakt. Aan de rand van het meer kan je wel aan watersport doen. Miel ging al drie keer naar de Kidsday, georganiseerd door Aqua Viñuela, het bedrijfje van Elena (onze eerste Spaanse kennis). Van half 11 tot half 3 spelen ze spelletjes en kunnen ze kajakken, op de pedalo varen en surfen. Miel vond het echt super en wij hadden effe een kind minder. Sam kregen we echter niet overtuigd. Haar angst voor water bleef te groot. Ze leerde al enorm veel bij in ons kleine zwembad, maar een meer was een stap te ver. De meisjes van An en Raf probeerden haar toch te overtuigen en zo besloot ze op een dag mee te gaan. Ze mocht van ons volledig zelf kiezen welke activiteiten ze wou meedoen en ook voor Elena was dat oké. Elena kent ook Engels, zij kon dus wel een beetje 'praten' met Sam. Alles verliep heel goed tot ze aan het kajakken begonnen. Eén van de andere monitoren wou uit veiligheidsoverwegingen toch dat Sam mee in de boot stapte, hoewel zij overmand door angst niet wou. Ze sloeg in paniek en pakte een schrik. Uiteindelijk is ze niet in de boot gestapt, na tussenkomst door Elena. Bij het ophalen was Sam heel duidelijk 'ik stap nooit in een kajak'. Maar dat was buiten mama gerekend. We begonnen aan de voorbereiding: uitzoeken waarom ze bang is van boten, uitleggen hoe een kajak werkt en hoe een kajakvaart verloopt, eerst liggend en daarna zittend op de luchtmatras het dobberen leren aanvoelen en ondertussen bleef ik haar zeggen dat ik ooit samen met haar ging kajakken. Ik kreeg telkens een boos en bang gezicht. Ik reserveerde toch twee dubbele kajaks voor ons vier en op donderdag 23 augustus was het zover. Ze was doodzenuwachtig. We hadden afgesproken dat Sam bij papa zou gaan en Miel bij mama, kwestie van het gewicht wat te verdelen. We hadden echter wel pech dat net die monitor die haar vorige keer bang had gemaakt ons nu ook opwachtte aan de boten. De tranen kwamen, maar mama en papa hielden vol. Miel en ik kropen in een boot, papa ging in de boot en tenslotte hielp Dany Sam in de boot. Nog steeds in tranen en stijf van de spanning. Miel en mama vertrokken met het nodige geklungel. Recht varen is best wel moeilijk... ;-) Steffen pakte het heel rustig aan met Sam en geleidelijk aan verdwenen de tranen en verscheen er een glimlach. Toen we hen een kwartier later zagen passeren, was de spanning weg. Ze voelde zich oké. Olé, overwinning! 'Volgende keer ga ik terug mee naar de Kidsday, mama'. We ging een heel eind het water op. Steffen en Sam bleken uiteindelijk zelfs beter te kunnen kajakken dan wij. Na een klein uurtje legden we terug aan aan de steiger. Moeder met uitgeputte armen, zoonlief grumpy omdat kajakken met Jules beter ging dan met mama, vader opgelucht dat we geen paniekaanval hadden gekregen van Sam en Sam blij dat ze toch terug met haar voeten op het droge stond. Wanneer we haar vroegen of ze de volgende dag graag mee naar de Kidsday wou, kreeg ik toch een neen. 'Ik vond het wel leuk, mama, maar zo leuk nu ook weer niet'. 's Avonds in bed vertelde ze me dat ze echt heel trots was op zichzelf dat ze het toch gedaan had en mama voelde zich heel stil ook heel trots dat ze dochterlief haar zin niet had gegeven en volgehouden had. In september gaan we zeker nog eens terug. Hasta luego, Lies!
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. Dus stellen we het goed? Ja hoor, geleidelijk aan wel. Ik ben er nog steeds 100% van overtuigd dat dit een goede beslissing was en dat we ooit echt veel minder stress gaan voelen. Maar dit gaat effe duren. Normaal niet? Ondertussen hebben we ook een nieuwe naam voor ons huis gekozen. Het is heel toepasselijk 'Dulces sueños' geworden. Zoete dromen... Soms vloeken we wel eens dat het niet altijd zoete dromen zijn, maar dat vloeken gaat ooit verdwijnen. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 18 juli gingen we voor de eerste keer naar Ikea. We hadden een heel boodschappenlijstje, voornamelijk kasten en een nieuw bed voor Sam. Aangezien dit niet allemaal in onze auto paste, hadden we op voorhand beslist om de goederen te laten leveren. We brachten meer dan vier uur door in de showroom en het magazijn, maar we geraakten uiteindelijk gesteld. De levering werd afgesproken en geregeld en we reden tevreden terug naar huis. Wisten we veel dat dit het begin van een lijdensweg zou zijn... Op vrijdag 20 juli werden de kasten en het bed geleverd. Deze levering verliep oké. Alles was aanwezig, de werkmannen plaatsten alles in de juiste kamer. Plannetjes lezen en het vijzen kon beginnen: 1 bed, 1 badmakermeubel, 1 paxkast, 4 billykasten met bovendeel en 1 kallaxkast. De deuren van de paxkast waren er niet bij, maar dat wisten we reeds bij de bestelling, ze waren immers niet voorradig. De kasten in elkaar zetten lukte goed, met heel veel zweet en enkele blaren. De problemen begonnen bij het bed van Sam. Deze hoogslaper is gemaakt uit ijzeren buizen en op 1 plaats was er ijzervijlsel achterbleven in de lak. Als je met je hand over de buis ging (en het was op een plek waar je je al eens vasthield), dan sneed je je stevig. Mijn linkerwijsvinger was het eerste slachtoffer. Natuurlijk ontdek je dit euvel pas als het hele bed in elkaar steekt. Sam was onmiddellijk teleurgesteld, wanneer ze haar papa hoorde zeggen dat dit bed geruild moest worden. Gelijk had hij, het was te gevaarlijk. We lieten het bed voorlopig staan, wikkelden een handdoek rond de slechte plek zodat er geen nieuwe slachtoffers vielen en Steffen besloot de klantendienst te bellen. Bij de klantendienst van Ikea Malaga kan je kiezen voor 'Engels'. Een goed idee om deftig je probleem te kunnen uitleggen. Daar begon het al... de persoon die we aan de lijn kregen (na 40 minuten wachten) kon geen Engels. (dit zou ook bij de volgende telefoons telkens zo zijn) Dan maar met de hulp van Google Translate geprobeerd om het probleem duidelijk te maken. Ze zouden ons terug contacteren. Later kregen we telefoons om bv een stickertje te zoeken met een specifieke nummer voor dat bed, met de vraag om nog eens duidelijk te omschrijven wat er scheelde aan een andere dienst, om een klachtenformulier in te vullen online... Gewoon zeggen dat ze snel een nieuw bed zouden leveren, was te gemakkelijk. Uiteindelijk kregen we telefoon van de klantendienst van Ikea Spanje met een hele lieve meneer in gebroken Engels (sorry, mister Steffens ;-)) die ons beloofde dat ze op dinsdag 7 augustus een nieuw bed zouden leveren en in elkaar zouden komen steken. Steffen vroeg toen ook achter de deuren voor onze paxkast die nog ontbraken. Konden die ook meegeleverd worden? Bleek dat deze helemaal niet in de bestelling zaten. Foutje van de dame aan de balie, ze had de deuren niet mee besteld. Om dit euvel te herstellen en ze toch meegeleverd te krijgen op 7 augustus, moesten we op zaterdag 5 augustus terug naar Ikea Malaga om de deuren te bestellen en te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken terug naar Ikea, met een bang hartje... Terecht, de dame aan de klantendesk in Ikea Malaga kon wel iets terugvinden van onze klacht in haar computer maar niets van de belofte over de levering van de deuren. Als we deuren voor de kast wilden, moesten we deze levering betalen. 49,90 dus... Dit lieten we niet passeren, eerst in het Spaans, daarna met steeds groeiende woede en in het Engels, probeerden we het arrogante dametje duidelijk te maken dat ons dit beloofd was en dat we hier niet vanaf gingen. Na een uur wachten en drie kwartier vechten kregen we het toch in orde. Het bed en de deuren zouden gratis geleverd worden op 7 augustus. We hadden ook nog extra billykasten nodig, maar het gevecht om die mee in de gratis levering te krijgen, durfden we zelfs niet aan te gaan. Dus wij terug de winkel in, bestelling van de billykasten in orde gemaakt en opnieuw een levering aangevraagd. Bleek dat de billykasten konden geleverd worden in hetzelfde tijdvak als de deuren en het bed. Dan maar 49,90 betaald voor de levering van de billykasten. Het grappige zou zijn dat uiteindelijk alles in één vrachtwagen zou zitten. We keerden uitgeblust terug naar Viñuela. Op dinsdag 7 augustus werd er geleverd: in de loop van de namiddag stonden twee werkmannen aan onze deur met een nieuw bed, met 5 billykasten en toebehoren, ZONDER deuren voor de kast en ZONDER werkman om het bed in elkaar te steken. Ze hadden ons ook eerst ontelbare keren gebeld en gesmst omdat ze de weg niet vonden. Hoe kan dat? Ze waren hier toch al voor een eerdere levering geweest???? We sloegen groen uit: niet alleen waren de deuren er niet bij en hadden we dus nodeloos betaald voor een levering, het bed kon niet in elkaar gezet worden. De werkman die dit moest doen was afwezig door ziekte van zijn kind. En we gingen het heus niet zelf doen. Opnieuw aan de telefoon, aan het mailen, aan het chatten via messenger, uren wachten en afgescheept worden. Ze zouden ons "mañana" bellen om de montage van het bed in orde te brengen. Mañana werd twee dagen, drie dagen, vier dagen... Dan nog maar eens zelf gebeld en ons goed kwaad gemaakt. Na veel geduld werd een nieuwe datum afgesproken om het bed te monteren: 17 augustus tussen 9u en 13u. Die dag, na een korte nacht (we hadden Kim en co uitgewuifd) verwachtten we de werkmannen opnieuw (hopelijk vonden ze nu wel de weg?). Om 12u40 kwam er telefoon dat ze vertraging hadden. GRRRR! Ze zouden tussen 15u en 16u komen. Steffen opnieuw razend! En opnieuw aan de telefoon naar de klantendienst en aan de chat via messenger. Alle kanalen gebruiken! Uiteindelijk daagden twee werkmannen op om 16u40. Ze hadden de weg gevonden! Binnen het half uur was het bed in orde en konden de mannen vertrekken. We bleven achter met een hersteld bed maar met dubbel zoveel grijs haar dan tevoren. De dame aan de telefoon die dag had ons aangeraden om een officiële klacht in te dienen, we hadden immers heel veel tijd (voor Steffen werkuren) verloren. Een schadevergoeding zou welkom zijn. Dus ik vraag via de chat of ze ons zo'n klachtenformulier konden doormailen. Antwoord: 'Mevrouw, u moet dit formulier in Malaga komen invullen volgens vaste procedures." Opnieuw GRRRR! Ze verwachtten dus dat we opnieuw een uur rijden naar Ikea Malaga, dan wachten aan de klantendesk (waarschijnlijk ook weer een uur) en dan een klachtenformulier invullen als schadevergoeding voor het tijdsverlies door hun fouten. Ironie, niet???? Ondertussen is het 28 augustus, een maand en tien dagen na ons eerste bezoek aan Ikea. Alle kasten zijn geïnstalleerd, het bed is in orde en wordt goed gebruikt door onze prinses maar we missen nog steeds twee deuren. Deze zouden op 20 augustus terug voorradig zijn. Ik ben eens benieuwd wanneer we hier iets van gaan horen... Spaans geduld hebben, noem ik dat... Hasta luego, Lies!
Afgelopen schooljaar ging Sam elke week zwemmen met haar klas. Dit zorgde voor heel veel stress. Ze heeft altijd een immens grote schrik voor water gehad. Ze maakte wel vorderingen (van leren omgaan met spetters in het ondiep tot de eerste zwembewegingen in het diep) en daarvoor ben ik de juffen en de meesters heel dankbaar. Toch kregen wij thuis elke week opnieuw te maken met een Sam die danig overstuur was. Mijn pogingen om duidelijk te maken aan de leraars dat ze moesten proberen meer het ritme van Sam te volgen, waren niet echt effectief. Toen we besloten om een huis te kopen met een zwembad, hoopten we stilletjes dat haar angst voor water zou veranderen. En dat gebeurde ook. Toen ons zwembad na een tweetal weken zwemklaar was, ging ze er met bange stapjes in. Eerst uitzoeken waar ze kon staan en waar niet, hoe het zwembad reageerde als Miel een bommetje deed, wat het effect van de jets was... en dat allemaal met een zwemband rond haar middel. We zagen haar heel geleidelijk evolueren en de meeste van haar stapjes deed ze alleen. Ze ging van een bang muisje met een zwemband rond naar een dappere zeemeermin die niets liever doet dan onder water zwemmen. Ze maakt plezier met haar broer en geniet van het water in ons eigen zwembad. Ze kan zelfs beter technisch zwemmen dan haar broer. Van zodra we de stap nemen naar water op een andere plek, groeit de angst terug. Het zwembad van vrienden kan als ze de kans krijgt om eerst te verkennen, natuurlijk water zoals het meer en de zee, dat is nog een brug te ver. Ze heeft daar nog steeds een enorme angst om geen grond onder haar voeten te voelen. Zo hebben we er al enorm veel energie en tijd in gestoken om haar te overtuigen om de zee in te gaan met bijhorende krijs- en woedebuien en dat zal nu helemaal niet meer lukken door de kwallensteek van Miel. Bij het meer hebben we haar al wel in kajak gekregen (lees vorige post) en ze heeft al voorzichtig geprobeerd in het meer te zwemmen. Zo neemt ze ook daar haar stapjes. Ik vermoed dat het iets meer tijd zal vragen dan het zwembadzwemmen. Maar we geven haar de tijd, we proberen soms zachtjes een figuurlijk duwtje te geven en we laten haar ontdekken op haar tempo. Ze is zo trots op zichzelf wanneer ze weer eens iets nieuws heeft geleerd. En wij ook! Hasta luego, Lies! 
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. 
