Op 11 april vierden we opnieuw een verjaardag. Miel werd op die dag 11 jaar. Het feest werd tijdig voorbereid: we deden een oproep om massaal kaartjes te sturen vanuit België en we planden een feest met de vrienden. Miel wou dit heel graag op het lokale voetbalveld, met ribbekes en chocoladetaart. Vrienden werden uitgenodigd en versiering werd uit de kast gehaald. Er was echter één beestje dat stevig roet in het eten kwam gooien. Op 9 april werd Miel ziek... Hij begon die nacht over te geven en kon niet naar school. Miel had het buikbeest van zijn zus overgekregen. Het feest op het voetbalveld moest verplaatst worden. Niet geannuleerd... dat mocht onder geen beding. Op 11 april was Miel dus ziek thuis. Ik kon hem geen feestmaal geven, geen groot feest... Hij was best teleurgesteld. 'Is dit nu jarig zijn, mama?' De 18 kaartjes vanuit België en zijn cadeau van ons (een Barcelonashirt en -sokken) maakte het een beetje goed. 's Anderendaags was hij helemaal terug genezen, maar zijn verjaardag was voorbij... Maar dat was buiten mama gerekend. Ik plande in het grote geheim met de hulp van twee vriendinnen (merci Corinne en Veronique) een lasagnafeest op maandag. Op deze bewuste maandag stuurde ik Miel met Steffen mee onder het mom van 'papa heeft je hulp nodig'. Het was immers paasvakantie. Ze verdwenen enkele uren uit huis en ik kon aan de slag. De lasagna werd bereid, de chocolademousse stond klaar, het terras werd feestelijk aangekleed, de gasten arriveerden en Steffen werd verwittigd dat ze konden terugkeren. Bij zijn aankomst werd heel luid 'surprise' geroepen en zijn gezicht sprak boekdelen: hij was helemaal verrast, gelukkig, maar ook onwennig. Miel is nooit fan geweest van verrassingen, maar deze kon hij wel plaatsen. Hij werd overladen met cadeautjes, smulde van de lasagna en genoot van alle aandacht. Hij verdiende het en het maakte zijn 'zieke' dag helemaal goed. Nu kon hij nog uitkijken naar een feestje met zijn vrienden op het voetbalveld twee weken later dan oospronkelijk gepland. Op 26 mei reden we met een bende jongens naar het voetbalveld. Francis en Elena zorgden voor overheerlijke costillas (ribbekes) en tarta de chocolate. Het was een hele namiddag van voetbalplezier, lekker eten, cadeautjes en genieten van de aandacht onder een stralende zon. Het was dan toch de perfecte afsluiter van zijn 11de verjaardag. Het was alleszins een verjaardag om nooit te vergeten. Met het verzamelde geld werd vorige week een pingpongtafel besteld bij Decathlon. Weer iets om naar uit te kijken, tot ze deze komen leveren... op Spaans ritme. ;-) Hasta luego, Lies
22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
We zijn nu 9 maanden onder de zon, tijd voor een evaluatie, me dunkt... We stellen het over het algemeen goed. Emigreren is geen lachertje, dat kan ik nu wel zeggen. Na de hele praktische rompslomp hebben we de laatste maanden ook emotioneel veel tijd nodig gehad om aan te passen. Eerst is er Sam. Zij doet het hier supergoed! Ze is gelukkig, ziet er zalig bruin uit, is ontspannen en geniet elke dag van het leven. Ze doet het goed op school, heeft Engelse en Spaanse vriendjes en spreekt vlot Spaans en Engels. Het is ongelooflijk hoe zij de hele aanpassing zonder problemen heeft doorgemaakt. Zij wil op dit moment in haar leven niet meer terug naar België. Dan is er Miel. Ook hij doet het heel goed, maar vecht al wat meer met zichzelf (en met ons ;-) ). Het doet het net als Sam heel goed op school. De meester staat versteld van zijn ongelooflijk verstand en is vol lof. Miel spreekt ook al heel goed Spaans en Engels en vindt er elke dag plezier in om zijn mama en papa te verbeteren. Sociaal verloopt het bij hem al net iets moeilijker. Hij blijft het moeilijk vinden om sociaal gedrag te interpreteren. In februari hebben we dan toch maar een gesprek gehad met de meester en de zorgjuf om de ASS van Miel te bespreken. Ze vielen natuurlijk uit de lucht, 'je ziet er niets aan', maar we hebben in ons beste Spaans geprobeerd uit te leggen hoe het brein van Miel werkt en wat hij nodig heeft om goed te functioneren. Ze hebben ons wel moeten beloven dat ze niets tegen Miel of de klas zouden zeggen over de ASS. En dat doen ze ook. Alle leerkrachten zijn op de hoogte gebracht tijdens een klassenraad en sindsdien is de rust precies een beetje weergekeerd. Soms loopt zijn emmertje nog over en moeten we brandjes blussen. Zoals Miel al jaren doet, laat hij zijn frustratie er thuis pas uit. Daarbij komt dat hij volgende maand 11 wordt en dat we toch wel wat pubergedrag beginnen te merken... Ach ja, dat hoort erbij, zeker, of we nu hier of in België waren geweest. Het belooft alleszins nog een pittige te worden als hij echt begint te puberen. Miel spreekt nog vaak over zijn vrienden in België en houdt contact met hen via Fortnite (een computergame). Hij zeurt al minder over terugkeren naar België, maar ik denk dat zijn hart nog een deeltje in België ligt. Steffen en ik zijn enorm trots op onze kinderen en we zijn blij dat ze de verhuis relatief goed doorgemaakt hebben. De afgelopen maanden waren echt een emotionele rollercoaster. We proberen ons hier thuis te voelen, een leven en een job op te bouwen, een vriendenkring te vormen... De Taaldokter begint nu echt goed te draaien en voor Steffen is het nog zoeken naar een goed werkritme. Het nadeel van zijn job is dat hij niet gewoon van 9 to 5 kan werken. Er zijn deadlines aan verbonden. Ik probeer hem alleszins te helpen waar kan. Maar ook dat is nog een zoektocht. Ik heb veel tijd om na te denken en te mijmeren en dat is niet altijd zo goed. Ik mis mijn vriendinnen en collega's enorm. Hier zijn er natuurlijk ook veel mensen om mee te praten, maar mijn Spaans is momenteel nog te beperkt om tot een deftig gesprek te komen... Spaans spreken lukt al wel beter dan enkele maanden geleden, maar het blijft toch een gestotter en gestamel als ik iets moet zeggen. Ik begrijp nagenoeg alles wat de Spanjaarden zeggen (als ze niet te snel praten natuurlijk), maar kan niet veel terugzeggen. Ik schakel nu de kinderen in als ik iets wil zeggen. Dankzij mijn studies in Latijn en Grieks begrijp ik al wel goed hoe de Spaanse taal in elkaar zit. Ik studeer samen met de kinderen en lees samen met Sam eenvoudige Spaanse boekjes. Ik kijk naar Spaanse series op tv en luister naar Spaanse radio. Hopelijk gaat het zo elke dag beter en beter... Mijn pijn is de laatste twee maanden stilletjes terug opgeflakkerd, maar ik ben er zeker van dat dit door de aanpassing en de bijhorende stress is. Zoals reeds gezegd, emigreren is geen evidentie. Ik heb eindeloze bewondering voor al migranten die zonder huis, zonder vooruitzicht wegtrekken uit hun vertrouwde omgeving op zoek naar een betere toekomst. Wij zijn eigenlijk luxemigranten: wij hebben een woning, we spreken de taal een beetje, we hebben een job en we weten dat we ooit terug kunnen keren als we willen. Maar toch vraagt emigreren zo'n grote emotionele aanpassing. Je laat alles achter... Er gaat geen dag voorbij of ik vraag me af of we wel de goede beslissing hebben genomen. Al goed dat Steffen heel gerust is in onze beslissing en me kan geruststellen. Als ik dan buiten kan gaan en kan genieten van de zon, van de natuur en van de omgeving, dan verdwijnt die twijfel wel een beetje. Enkele weken geleden meldden An en Raf ons ook dat ze terug naar België gingen. Ze zijn hier nu 5 jaar en kwamen op een punt waarop ze een beslissing moesten nemen. Ze hadden plannen om hier te bouwen en hadden beiden een job opgestart, maar namen uiteindelijk toch de beslissing om terug te keren. Toen ze ons deze boodschap gaven, was ik er echt niet goed van. We gaan hen missen, maar ik weet dat we onze plan ook wel alleen kunnen trekken. Het was eerder het idee van 'staat ons dit ook te wachten?' Gaan wij ook enkele jaren zoeken en proberen om onze weg hier te vinden en uiteindelijk terugkeren om dan waarschijnlijk terug pijn te voelen? Ik mag hier ook niet teveel over nadenken, maar het maakt me wel wat bang. Onlangs praatte ik nog over emigreren met een Engelse papa van de voetbal van Miel en hij zei me dat emigreren zoals wij het doen eigenlijk een uitzonderlijke kans is. Je breidt je kennis uit, je leert nieuwe culturen kennen, je leert nieuwe talen... en als het niet zou lukken, kan je alleen maar dankbaar zijn dat je het toch hebt kunnen doen. Je leeft uiteindelijk maar 1 keer. Hasta luego, Lies!
Van 17 tot 21 januari was het aan Sam en mij om terug te vliegen naar België. De jongens deden dit in december, nu was het aan de meisjes. Sam wilde heel graag naar haar beste vriendinnetje, een goede stimulans om aan haar vliegangst te werken. De stress steeg al enkele dagen voordien. Maar we zouden het kunnen, GIRLPOWER. Alles werd ingepakt, voorbereid en we waren er klaar voor. Steffen en Miel brachten ons naar de luchthaven en ons avontuur kon beginnen. De weg zoeken op de luchthaven, de veiligheidscheck doorstaan, Sam kalmeren, zien dat we niet verloren lopen... een intensief begin van onze reis. Om 10u10 stegen we op en om 12u45 stonden we aan de grond in België. Hagel en regen verwelkomden ons. Pake pikte ons op op de luchthaven. Een auto huren was spijtig genoeg voor ons niet mogelijk omdat ik geen mastercard heb op mijn naam. We gingen onze plan trekken met veel lieve mensen om ons te vervoeren en in hoogste nood een taxi. Met Pake reden we naar Deurne voor een kort bezoek aan Mutti en de Lammergierstraat (ouderlijk huis Steffen), vandaar gingen we naar Schoten, naar het gemeentehuis, om mijn paspoort in orde te brengen. Dit verliep vlot en in Schoten stond Tine, mijn lieve collega en heel dierbare vriendin, ons op te wachten. Bij haar en haar gezin waren we twee nachten te gast. We sliepen er donderdag en vrijdag. Vrijdag was ook een goed gevulde dag. Op aanraden van de jongens hadden wij onze planning niet zo vol gestopt als zij, maar toch... het was heel vermoeiend. Eerst een blij weerzien met meter Santhy die met ons naar de bank en opnieuw naar het gemeentehuis reed, maar waarmee we ook gingen lunchen in Bar Lief. Daarna zijn we gaan shoppen met Tine in Brasschaat om aansluitend op bezoek te gaan in het college. Eerst zochten we de vriendinnetjes van Sam op. Die waren heel blij om haar terug te zien en pas dan viel het me op hoe bruin Sam wel is. Een glunderende bruine snoet naast vele blije witte snoeten. Daarna zag ik heel veel van mijn collega's terug op de nieuwjaarsreceptie. Fijn weerzien! De dag sloten we opnieuw af ten huize Heimann-Sevenhans. Voor het eerst in heel lange tijd kwam Sam zelf vragen om te gaan slapen. Ze was uitgeput en we waren nog maar halfweg ons bezoek aan België. Op zaterdag bracht Tine ons naar Schoten voor het lang verwachte weerzien met Lena (en Sophie, Gunter en Lien). We mochten een nachtje gaan logeren in ons oude huis in de Hyacintenlaan. Fijn om te zien hoe zorgzaam Sophie en Gunter ermee omgaan. Het voelde vertrouwd aan maar toch niet meer van ons. De zaterdag werd verder gevuld met een bezoek aan de winkels in de Paalstraat (ook Stoffe en Koffe ;-) ), kijken naar een korfbalmatch van Lena, veel oude bekenden tegenkomen en een etentje met Kim en Katrien (voor mij dan toch, Sam kreeg ik niet weg van Lena). Nog meer moe dan de dagen voordien, maar zeker voldaan sliepen we allebei als een roosje. Op zondag speelde Sam met Lena en koesterde elke minuut die ze met haar beste vriendinnetje mocht doorbrengen. Ik mocht gaan lunchen bij Ann, Jan, Noor, Liv, Kaat en Len, het beste vriendje van Miel. Fijn weerzien alweer en fijn gebabbeld. Onze zondag werd afgesloten met een frietjesmaaltijd bij Karin, onze lieve buurvrouw, op wie we altijd konden rekenen en waar we onze laatste nacht mochten doorbrengen. We zagen daar ook alle andere buren terug, het gezin De Vos, het gezin Vandenbosch, het gezin Bosmans. Ook daar vertelde ik hetzelfde verhaal dat ik dat weekend al zo vaak had verteld, hoe we het stelden, hoe het gaat met de kinderen op school, hoe het met mijn gezondheid is ... Die zondag probeerde ik Sam na een moeilijk afscheid van Lena op tijd in bed te krijgen en vervolgens alles in onze koffertjes te puzzelen. Nu echt wel aan het einde van onze krachten keken we stilaan terug uit om opnieuw thuis te zijn. Karin bracht ons maandagmorgen om half 7 naar de luchthaven. Om 8u stegen we terug op naar de zon (die we zagen opkomen boven de wolken) en om 11u kon ik Steffen terug knuffelen. Sam heeft ons weekend heel goed doorstaan, ze was natuurlijk ook uitgeput maar genoot. Bij onze aankomst in België zei ze me 'mama, als ik je nu een geheim wil vertellen, doe ik dat in het Spaans' en als we bij onze terugkeer op de luchthaven in Malaga rondliepen zei ze 'en nu terug geheimen in het Nederlands vertellen hé'. Ook bij het uitstappen in België kregen we de groet van de stewards 'veilig thuis' en bij terugkeer in Malaga 'fijn verblijf'. Mijn schrandere meid merkte onmiddellijk op dat dit toch niet klopte... Enkele dagen na terugkeer vertelde ze me ook dat ze het Spaans spreken zo had gemist en dat ze heel blij was om terug Spaans en Engels te praten met haar vriendjes. Goed bezig, toch, mijn flinke meid! Het was een intens weekend, heel emotioneel, veel te vertellen, veel te zien, veel te voelen. Blij om mensen weer te zien, maar ook droevig als we terug afscheid moesten nemen. We werden overal heel hartelijk ontvangen en in de watten gelegd. Het was heel vermoeiend, niet alleen door alle dingen die we gingen doen, maar ook door de stroom van emoties. Voor mij was het vooral ook afwachten of en wanneer de pijn zou terugkomen. Op donderdag en vrijdag was het nog te doen, op zaterdag sloeg ze genadeloos toe. De koude en het vocht zaten snel terug in mijn spieren. Het voelde dan ook heel goed om terug de warme zon op mijn schouders te voelen. De dagen na onze reis moest ik echt bekomen, rusten. En dat maakt zo'n bezoek heel dubbel. Je wil heel graag je vrienden en familie terugzien, maar je weet dat dat veel energie gaat vragen. Je zou eigenlijk het beste van twee werelden willen, alle lieve vrienden uit België in een land waar de zon je kan genezen. Maar dat is voorlopig niet haalbaar. Ik laad nu mijn batterijen terug op en wie weet zien we elkaar binnen enkele maanden weer... Hasta luego, Lies!
We zijn vandaag 1 februari en eindelijk vind ik tijd om een verslag te schrijven over onze eerste Kerst en Nieuw in Spanje. Het was een erg vreemde ervaring en wel om twee redenen. 1) december en januari waren twee mooie weermaanden. Sinds eind november kregen we geen regen meer en was het elke dag stralende zon aan een helderblauwe hemel. De temperaturen schommelden, maar meestal konden we in een t-shirt buiten. Dit klopt niet met het gevoel dat we de afgelopen jaren in België hadden. December en januari zijn koud en nat, de tijd om gezellig binnen voor de kachel te kruipen. Daar past dan natuurlijk ook de kerstboom bij, bij die gezelligheid. Ook hier in Spanje zetten we de kerstboom, maar we hadden er minder geniet van dan in België. Het voelde erg vreemd aan als je binnen wandelde in een topje en je ziet een kerstboom staan. Dat klopt niet... alle ja, we zullen er gewoon nog moeten aan wennen. Want de Spanjaarden zetten ook wel allemaal een kerstboom. Het past dus wel in de Spaanse kerstgewoonten. 2) Kerst en Nieuw vierden we de afgelopen jaren vooral met vrienden en een beetje familie. Voor het eerst zouden we dit alleen met ons vieren doen. Ik zorgde wel voor cadeaus en voor lekker eten, maar het voelde vreemd aan om dit niet te kunnen delen met iemand. Het kerstdiner en de cadeaus kregen plots minder waarde. De Spanjaarden vieren beide feesten in familiekring en zowel op kerstavond, kerstdag als Nieuwjaar was het doodstil op de straten. Ze kruipen met z'n allen in hun feestelijk aangeklede garage en vieren daar met heel veel eten en cadeaus. De feestdagen worden hier uitbundig, maar binnenshuis gevierd. We deelden naar jaarlijkse gewoonte ook kerstkaartjes uit aan onze nieuwe Spaanse en Britse vrienden en kennissen, maar kregen alleen van onze Britse vrienden post terug. De Spanjaarden keken raar op van een kaartje in hun brievenbus. Kerstwensen geef je persoonlijk, niet met een kaartje. Nu, wij sturen geen kaartjes om er eentje terug te krijgen, maar zo leerden we toch weer iets bij over nieuwe gewoonten. Ook onze Belgische vrienden waren allemaal niet in de buurt wegens een bezoek aan België. Dat allemaal samen gaf ons toch een vrij eenzaam gevoel.
Op 5 januari werden de kerstdagen hier in Spanje afgesloten met het feest van de Driekoningen. Dit feest is te vergelijken met ons Sinterklaasfeest. Voor onze kinderen was de Sint op 6 december nog wel langsgeweest, maar de Spaanse kinderen kennen dit feest niet. Zij geloven dat op de avond van 5 januari de drie koningen langskomen en speelgoed brengen. Deze dagen staan dan ook volledig in het teken van de kinderen. Kinderen worden sowieso al op handen gedragen in Spanje en dat werd heel duidelijk op 5 januari. De dag begon met springkastelen en taart rond het middaguur. Alle kinderen mochten zich komen amuseren. En ja, ook het schuimkanon stond er. Daarna was het rond 19u verzamelen om de stoet van de driekoningen te volgen. Hier in Viñuela is deze stoet erg klein, maar in steden zoals Velez-Malaga en Torre del Mar zijn die heel groots. We kregen drie koningen gepresenteerd op een kar, die heel veel snoep en kleine cadeautjes smeten. In de grote steden zijn dat ellelange stoeten met mooi verklede artiesten, met natuurlijk drie koningen en met heel veel show. Maar dat zullen we volgend jaar zelf gaan ontdekken. We wilden dit jaar de lokale gewoonten leren kennen, allemaal om onze integratie te bespoedigen. Zo volgden we dus de stoet tot aan de guadalinfo (soort van cultureel centrum) waar de kinderen op de schoot van de driekoningen mochten gaan zitten en een cadeau kregen, een Spaans prentenboek. Rond 20u30 waren we terug thuis. De driekoningen kwamen 's nachts natuurlijk niet meer langs. We hadden de Sint al over de vloer gehad... En zo sloten we onze kerstvakantie en de eerste eindejaarsfeesten in Spanje af, met een extra dag vakantie op maandag.
En zo leerden we de cultuur van ons nieuwe thuisland alweer een beetje beter kennen. We probeerden te genieten, het gewoon over ons te laten komen. Het gevoel van eenzaamheid zal met de jaren wel verdwijnen. Het feit dat we bompa Miel en oma Ingrid moeten missen maakt het er niet gemakkelijker op natuurlijk. Nu, een maand later, kijken we uit naar de lente, de amandelbomen staan prachtig in bloei, de vogels fluiten en de zon schijnt veel, heel veel. Hasta luego, Lies!
Waarom wachten om goede voornemens waar te maken? Tot
hiertoe heeft mijn liefste Lies de blog met ons Spanje-verhaal alleen voor haar
rekening genomen, maar het relaas van de trip naar België die Miel en ik twee
weken geleden ondernomen hebben, dat is
toch een uitgelezen kans om me zelf eens aan een verslagje te wagen en ideaal om op deze blog het oude jaar uit te wuiven. Fasten
seatbelts!
Als volger van deze blog weet je natuurlijk al dat wij naar Spanje
verhuisden, omdat Lies dankzij de zon en het droge klimaat weer zichzelf zou
kunnen zijn, (quasi) zonder spier- en gewrichtspijnen en de daarmee gepaarde
vermoeidheid. Dat maakt dat we als gezin weer samen dingen kunnen doen.Natuurlijk zijn we alle vier nog volop bezig
hier ons persoonlijke plekje te vinden. Volgens mij vindt onze jongste telg Sam
hier al het best haar draai. Ze heeft dan ook een dot van een juf op school en
maakt relatief makkelijk vriendinnetjes. Lies heeft de immense berg administratief
papierwerk voor haar rekening genomen, maar nu die grotendeels overwonnen is,
steekt de nood aan een bezigheid naast het huishouden de kop op. Zelf heb ik
het druk gehad met de heropstart van De Taaldokter en vond ik kameraden bij
mijn nieuwe voetbalclub. Al pikt het wel dat ik omwille van een opeenstapeling
van blessures niet kan meespelen. Een frustratie die ik niet had ingecalculeerd
en waar ik me nog over moet zetten ...
Terwijl ik hier op het terras in het zonnetje aan het typen
ben, gaat de bel. Lies en de kinderen zijn met Honey gaan wandelen. Kunnen die
de sleutel niet gebruiken? Nu moet deze mankepoot alle trappen op! Ow nee! Het
is Olivia, de buurvrouw, die sinaasappels brengt. Eerder vandaag bracht ze al
eieren, en als er een zakje mangos of avocados aan de voordeur hangt, dan
weten we dat zij gepasseerd is. Geen idee waaraan we dat verdienen, maar het
illustreert wel hoe wij hier als nieuwkomers door heel wat mensen in de armen
gesloten zijn, Spanjaarden, Engelsen, Belgen, zelfs een enkele Nederlander en
Duitser ...
Maar ik was dus bezig onze pogingen tot nestelen uit de
doeken te doen en Miel kwam nog niet aan de beurt. Voor hem verloopt het helaas
allemaal moeilijker. In de klas voelt hij zich niet thuis, noch bij de Spaanse
kinderen, noch bij de Britse. En met zijn leraar heeft hij het ook moeilijk:
Die begrijpt mij niet. Onlangs, op een lange rit op weg naar een van zijn
voetbalwedstrijden, vroeg hij: Papa, hoe was dat met jou vroeger? Had jij
vrienden op school? Ik had vroeger op Bloemendaal wel vrienden, maar daar was
de leerstof saai. Op de Tuimelaar was het interessanter, maar dat had ik geen
vrienden aan wie ik kon vertellen hoe ik mij voelde. Toen ik iets vertelde aan
een jongen van wie ik dacht dat hij een vriend was, vertelde hij het aan
iedereen en lachten ze me uit. Op Sint-Michiel in de Pi-klas was het vorig jaar
wel interessant en had ik wel vrienden. Maar hier heb ik alleen een paar
kindjes met wie ik kan spelen, maar ik vertel hen niks over wat ik voel. Lap,
het vaderhart breekt en de tranen worden bedwongen weliswaar met de grootste
moeite want je wil niet dat zoonlief dat ziet . Och, Miel, ik had ook elk
jaar een andere beste vriend en sommige jaren geen. Dat komt wel weer. Stiekem
hadden Lies en ik gehoopt dat hij dankzij de voetbalclub een beter contact zou
krijgen met zijn klasgenootjes, maar die vlieger ging niet op. De meeste
jongens zijn niet zo fanatiek (ze kunnen nog wat leren van de meisjes in de
ploeg), de trainer moet tijdens de wedstrijden twee teams op twee verschillende
terreinen tegelijk coachen, wat dus inhoudt dat hij enkel de wissels kan
begeleiden. Bovendien straalt het van het gros van de spelers af dat ouders
hier de gewoonte hebben hun kinderen met suikergoed te verwennen. Wat allemaal
samen maakt dat we Miel niet kunnen tegenspreken wanneer hij zegt: Ik ben hier
de beste van de ploeg en dat wil wat zeggen ... Vrolijk wordt hij er ondanks
zijn status als topschutter niet van.
Zo komt het dat we, veel vroeger dan verwacht, een vlucht
naar België boeken. Alleen voor Miel en zijn papa, want de nieuwe
gezinssituatie met hond maakt dat een overtocht in full force vanaf nu een
kleine tour de force wordt. En laat ik van het ouderpaar nu net diegene zijn
die toch dat tikkeltje liever een avondje voetbal in het Bosuilstadion meepikt.
First things first: abonnementen vinden voor onze oude getrouwe Tribune 2, want
tickets zijn er daarvoor niet meer dit seizoen: volledig uitverkocht. Niet dat
een mens heimwee krijgt naar de tijden dat er tegen de Tubekes van deze wereld
plaats te over was. De eerste die ik erom vraag, heeft meteen twee abonnementen
te leen. Ik mag ze zelfs niet betalen. Dikke merci, Wim! Nu kunnen we vliegtickets
boeken en kan het telefoneren, mailen en WhatsAppen aan smsen doen de
Spaanse providers niet mee om af te spreken bij wie we wanneer langsgaan en
waar we overnachten. Naarmate het programma gevuld raakt, zien we af van het
oorspronkelijke plan om ons in de heimat met het openbaar te verplaatsen. Na
wat speurwerk vind ik voor amper 82 euro een klein Ford Katje ik ben me
bewust van het dubbele pleonasme. Daar kan een mens niet voor sukkelen!
Donderdag 13 december is het zo ver: vroeg uit de veren en
door de regen jawel naar de luchthaven. Een vreemd besef dat ons gezin voor
enkele dagen opgesplitst wordt, maar de express-parking is onverbiddelijk: geen
tijd voor tranen met tuiten. Miels geheugen loodst ons feilloos naar de
incheckbalie, alwaar mijn act als hulpeloze-papa-met-zoon-aan-de-hand ervoor
zorgt dat we de wachtrij mogen laten voor wat ze is en naar de VIP-balie mogen.
Daarna is het nog een poos wachten. Tijd genoeg om nog magnetische
flamencodanseressen te kopen voor al Miels onderdakverstrekkers. De koffie en
het verse fruitsap laten ons alvast weer wennen aan de Belgische prijzen. In de
slurf naar ons toestel merkt een Antwerpenaar op dat Miel niet naar school is
geweest. We verbeteren hem en zeggen dat hij niet naar school zal gaan: Wij
wonen hier en gaan vrienden bezoeken en voetbal zien. Antwerp, ik dacht de
jullie voetbal gingen zien. We laten de Wilrijk-supporter genieten van zijn
groene lachje. Tubeke en co liggen twee seizoenen achter ons. Even later zien
we allemáál groen: turbulentie en luchtzakken bij het opstijgen zijn zeldzaam
in Malaga, maar niet onbestaande.
Een dikke twee uur later zet de piloot ons toestel zonder
ook maar één huppeltje aan de grond. Met enkel handbagage kunnen Miel en ik
meteen ons autootje ophalen. Maar er zijn geen autootjes. Sorry, mijnheer,
kunt u met een automaat rijen? Met andere woorden, voor het geld van een Ka
rijden we de parking af met een vette Volvo V40! Helaas, Johnny-gewijs de
elleboog uit het raampje hangen is er niet bij. Dit is België en hier vriest
het. Onder een lekker waterzonnetje rijden we even langs de Koude Beek, een van
mijn laatste werven bij Natuurpunt, en halen dan in Borsbeek een smoske, want
dat kennen ze Spanje niet. En Miel maakt er een erezaak van om elke dag een
chocoladebroodje te bestellen. Hij is niet sterk in lichaamstaal en het lezen
van gezichtexpressie, maar zelfs hij kan er niet naast kijken:vader is in eenübertoegeeflijke bui. Mama geruststellen met
een berichtje of een telefoontje lukt niet. De Spaanse provider wil niet. Nooit
gedacht dat we onze eerste dag in België enkele uren zouden doorbrengen in het
voorgeborchte van de hel, ook bekend als het Wijnegem Shopping Center. Na drie
telecomwinkels hebben we eindelijk een prepaidkaart, kan moeder gerustgesteld
worden en kan onze trip echt van start!
Eerste stop, de ex-collegas van Natuurpunt met een bezoekje
verrassen. Uiteraard verbaasde gezichten bij Gert, Mark, Robin, Wannes en de
mannen, maar ook welgekomen warme soep. Miel en ik mogen zelfs de selfietroon
uittesten, die Robin voor de Warmste Week aan het carven is. Maar we moeten
voort: in Beveren wacht het avondeten bij Guido en Santhy en hun blokkende
bende van vier, waaronder oudste dochter en mijn petekind, Nomi. Op 1 januari
wordt ze achttien en ze ziet een trip naar Spanje, al dan niet met een
vriendin, wel zitten. Op vraag van Miel staan er echte frietjes op tafel. Mij
kan vooral het stoofvlees bekoren. Terwijl de kinderen een voor een naar bed
gaan, maken enkele Belgische bieren hun opwachting. Ik negeer mijn
pacifistische aard en maak ze met graagte soldaat. Het is gezellig en wordt
hoe naïef kon ik zijn om anders te verwachten laat.
Santhy heeft de vroege en ik hoor haar wekker
aflopen. Slapen is er niet meer bij, dus zal ik me ook niet overslapen. Maar
goed ook, want de wonderhanden van kraker Hans wachten op mij, achter de
Kennedytunnel en de gebruikelijke file op de Antwerpse Ring. Maar eerst nog
even ontbijt, met tegenover mij Noa die zijn mok met het logo van
Waasland-Beveren netjes in mijn vizier plaatst. Nu lachen we die geste nog weg
... Bij Hans gearriveerd nemen ruggenwervels en bekken onder zachte dwang weer
hun oorspronkelijke plaats in. De volgende patiënten moeten even wachten, want
Hans en ik zijn nog niet uitgepraat. In vervlogen marathontijden was ik altijd
blij wanneer hij me weer wedstrijdklaar kreeg, maar sinds we tijdens mijn
laatste bezoek voor de verhuis naar Spanje ontdekten dat we allebei onze papa
verloren door een later verdoezelde medische fout, durf ik van een zekere
band gewagen. De melancholie moet echter wijken voor administratieve
verplichtingen: op naar het gemeentehuis van Schoten voor een adreswijziging op
onze identiteitskaarten en naar de Post voor het inleveren van de Belgische
nummerplaat. Miel vraagt zich ondertussen luidop af hoe lang het zal duren voor
we een bekende tegen het lijf lopen. Aangezien we dan toch in de Paalstraat
vertoeven, gaan we op bevel van mama Lies braafjes naar de Hema voor sokken en
onderbroeken voor Miel. Ik dacht nochtans dat ze dat in Spanje ook hadden, maar
ik kan me vergissen. En zelfs in deze temperaturen zijn Miels woorden nog niet
koud, of we komen de eerste bekende tegen: buurvrouw, excuseer, ex-buurvrouw
Leen! Selfie! We hebben een hongertje en Miel wijst de weg naar de Panos, voor
een chocoladebroodje. Wanneer dat verorberd is, besluiten we alvast iets mee te
nemen voor de lunch. Smoskes, of wat had je gedacht? In afwachting van ons
bezoek aan Miels oude school besluiten we al eens door onze oude wijk te
rijden. Bij ons oude huisje merken we een nieuwe garagepoort op en nog enkele ingrepen.
We parkeren om alles eens van dichterbij te bekijken en zien dan dat buurman
Bram ons gespot heeft. Hij en Sofie zijn thuis en nodigen ons binnen uit. Toch
gek, toerist in de buurt waar je elke steen, elk tuintje en elke brievenbus
kent. We babbelen bij, het idee van een huizenruil passeert en we eten onze
smoskes. Dan is het hoog tijd voor Miels eerste grote bezoek! Maar dat is voor
deel twee van dit verslag!
Het is vandaag 19 december. 16 jaar geleden, rond deze tijd, vertrok mijn mama naar zee voor een weekend weg met haar vriendin. Ze keerde echter nooit terug naar huis. Op 23 december kregen we immers het nieuws dat ze een hartstilstand had gehad op de trein naar huis. Ze bleef nog 5 dagen vechten maar we moesten haar uiteindelijk om middernacht op 27 december laten gaan. Sindsdien zijn de feestdagen niet meer zo feestelijk, sindsdien laat ik mijn geliefden niet meer vertrekken zonder achter te blijven met een wrang gevoel. Ons mama was een kerstmens, huis versieren, lekker koken, mensen uitnodigen, veel cadeautjes voorzien... het hoorde er allemaal bij. Vooral de gezelligheid was het belangrijkste en is ook hetgeen ik me het beste kan herinneren. Sinds ze overleed, heb ik een heel dubbel gevoel rond Kerstmis. Ik wil mijn kinderen die gezelligheid ook bieden en tradities doorgeven. Tegelijkertijd maakt deze periode me enorm verdrietig, omdat het elk jaar een keiharde confrontatie is met wat en wie ik al 16 jaar moet missen: mijn mama, een gezellig familiegebeuren, feestjes plannen, lekker koken... De afgelopen jaren vluchtten we vaak naar de zee om zo te ontsnappen aan die confrontatie. Ook dit jaar valt het me enorm zwaar. In Spanje is het Kerstfeest nog meer een familiegebeuren dan in België. Alles is gesloten, zelfs de restaurants, iedereen kruipt binnen bij zijn familie. Daarbij komt dat het heel moeilijk is om in de kerstsfeer te komen door het mooie weer. Voor de eerste keer vieren we Kerstmis in een temperatuur van ongeveer 20 graden met een stralende zon. De kerstboom staat er wel en er liggen cadeautjes onder. Maar het blijft vreemd aanvoelen als je in je t-shirt binnenwandelt en de kerstboom ziet staan. We doen dus wel ons best, vooral voor de kinderen. We zullen misschien allemaal wel een traantje wegpinken als we jullie kerstfoto's zien passeren op facebook. En dan... vorig weekend vertrokken mijn twee jongens naar België voor 4 dagen. Ik gunde het hen, ik zou mijn plan wel trekken, Sam en ik gingen er een leuk weekend van maken. Op donderdag brachten we hen naar de luchthaven en mijn hart brak. En het bleef bloeden tot ik mijn twee jongens terug bij mij had. Ik miste hen, ongelooflijk! Ik maakte me niet echt zorgen, ik miste hen gewoon. Ik huilde, ik knuffelde Sam en Honey, ik slikte tranen weg. En dat is ook nog een overblijfsel van het overlijden van mijn mama. Ik moest heel lange tijd, elke keer Steffen vertrok, zeggen dat hij voorzichtig moest zijn. En een kus/knuffel moest ook. Stel dat hij niet meer zou terugkeren. Sinds we in Spanje wonen, zijn we nooit langer dan enkele uren uit elkaar geweest en nu voor het eerst sinds onze verhuis, gingen twee van mijn dierbaarste schatten met het vliegtuig weg. Ik besefte het pas later dat het door het overlijden van mama was dat ik het zo moeilijk had. Wat als ze niet zouden terugkeren? Gelukkig zijn ze terug. Oma Grid waakt over ons als een ster, samen met bompa Miel. We vertellen vaak aan de kinderen over hen zodat zij hen toch ook een beetje kennen. Ze leven ook allebei verder. Dat zie ik als ik mijn kinderen zie en als ik zelf in de spiegel zie. Kerst zal dus nooit meer happy Christmas time zijn, maar we doen ons best! Hasta luego, Lies!
Een maand geleden namen we een spontane beslissing... de vliegtickets stonden erg goedkoop en de jongens wilden heel graag nog eens een match van hun favoriete voetbalploeg zien. Dus... waarom niet naar België vliegen voor een weekend? Natuurlijk moest er eerst gecheckt worden welke match de jongens konden gaan zien en of Steffen aan abonnementen van vrienden kon geraken om binnen te geraken in den Bosuil. Eens dat zeker was, werd tickets geboekt en konden we het goede nieuws aan Miel brengen. Hij heeft het erg moeilijk op school. Qua leren en studeren gaat het heel goed. Hij haalt goede cijfers, leert snel Engels en Spaans en is een voorbeeld in de klas. Het is zelfs saai in de klas, volgens hem dan toch. Alleen sociaal loopt het heel moeilijk. Om vrienden te kunnen maken, moet je Spaans durven spreken. Hij begrijpt al vrij veel Spaans, maar durft het nog niet echt spreken. Alleen als hij zeker weet dat het perfect is... Wanneer hij dus op de speelplaats rondhangt met de jongens (want meisjes zijn stom ;-) ), hoort hij hen ratelen in het Spaans, ziet hij hen vreemde gezichten trekken en geraakt enorm in de war. Door zijn autisme heeft hij het immers moeilijk om lichaamstaal te interpreteren. Vaak komt hij thuis met de boodschap dat de andere kinderen hem hebben uitgelachen of gepest, maar meestal blijkt dit één groot misverstand te zijn. Hij bouwt dus frustratie op door saaie lessen, waarbij hij dolgraag wil deelnemen aan de lessen maar toch vaak wordt opzijgezet omdat de leerkrachten denken dat het te moeilijk is voor hem, en door miscommunicatie met zijn leeftijdsgenoten. Hij voelt zich de hele schooldag misbegrepen. Geen fijn gevoel! We proberen hem thuis zoveel mogelijk op te vangen en te helpen. Maar uiteindelijk moet hij elke dag terug naar de 'leeuwenkuil'. Daarom wilden we hem een time-out geven door een Belgiëweekend met papa. Enkele dagen rust van school en enkele dagen plezier met de mensen die hem wel begrijpen, enkele dagen om te beseffen dat België helemaal niet zo ver is. Er werd een planning opgemaakt en gezocht naar plekken om te slapen: donderdag naar de Antwerp-fanshop voor kerstcadeaus, bezoek aan collega's Natuurpunt en logeren bij Santhy; vrijdag naar Schoten voor wat administratie, naar het Sint-Michielscollege voor een bezoek aan de schoolvrienden en logeren bij Len/Hajo; zaterdag naar een match van de voetbalvrienden van Simikos, op bezoek bij nonkel Jurgen en daarna bij Kim en Michel, dan de match op den Bosuil en logeren bij An, Alexander en Laila; zondag naar de grootouders, naar het verjaardagsfeestje van zijn beste vriend Len en logeren bij ex-buurvrouw Karin; maandag vroeg opstaan om terug naar Spanje te vliegen. Drukke en vooral strakke planning... Gisteren brachten Sam, Honey en ik de jongens naar de luchthaven. Het was een afscheid met tranen. Miel keek enorm uit naar zijn vrienden, maar zei voor het eerst in zijn hele leventje dat hij ons ging missen. Sam zei achteraf dat ze nog nooit zo'n dikke knuffel had gehad. Ook vanmorgen was er nog steeds zo verbaasd over. Enkele uren later kregen we wel een happy foto van onze twee mannen doorgestuurd. Ze konden beginnen aan hun mannenweekend. Voor Sam en mij wordt het een vrouwenweekend. Sam is natuurlijk vandaag en gisteren naar school gegaan, maar voor de rest doen we girly things: samen film kijken, shoppen, met Honey spelen en wandelen, ... Toch voelt dit weekend heel vreemd aan, voor ons allevier. Sam, Honey en ik missen onze jongens. Het is de eerste keer sinds onze verhuis dat we niet allemaal samen zijn in onze nieuwe thuis. Een Engelse vriendin zei 'It is like missing a limb'. Ze heeft gelijk, er ontbreekt iets. Of eerder iemand. We tellen alleszins de dagen af tot ze maandag terug zijn. En voor de jongens is het vreemd om terug in België te zijn zonder daar een thuis te hebben om naar terug te keren. Ze missen ook iets en hopelijk ook iemand. ;-) Het is weeral een ervaring die we rijker zijn. We worden er slimmer en sterker van. Maar toch zal ik zoooooo blij zijn dat ik mijn jongens maandag terug kan knuffelen. O ja, binnen een maand doen we het omgekeerd. Dan blijven de jongens hier en mogen de meisjes naar België. Sam was immers zo droevig dat Miel naar vrienden mocht en zij niet, dat we haar ook een weekend België gunden. Aan die planning moeten we nog beginnen... Hasta luego, Lies!
Toen we onze kinderen een jaar geleden het nieuws gaven dat we naar Spanje gingen verhuizen, was één van de bezorgdheden de Sint. De goedheilige man woont in Spanje. Konden we hem dan gaan bezoeken? Krijgen Spaanse kindjes ook cadeautjes op 6 december? Zou hij ons huis in Spanje wel terugvinden? Gelukkig konden we op al deze vragen een antwoord geven. Miel, die sinds vorig jaar het geheim rond de Sint kent, speelde gretig mee. Alleen zo wist hij zeker dat er nog cadeautjes zouden komen. Konden we hem dan gaan bezoeken? We legden uit dat de Sint bezoeken niet evident zou zijn. Op 6 december is hij immers in België en niemand weet eigenlijk exact waar de Sint in Spanje woont. Krijgen Spaanse kindjes ook cadeautjes op 6 december? De Sint komt alleen maar cadeautjes brengen bij Vlaamse en Nederlandse kindjes. Later zouden we ontdekken dat de Spaanse kinderen ook speelgoed krijgen, maar dan op 5 januari. Dan komen hier de drie koningen (Los tres Reyes) langs. Het principe is grotendeels hetzelfde als bij de Sint, alleen moet er geen schoen gezet worden. Er is die dag ook een stoet door het dorp met de drie koningen en er wordt snoep gegooid. De koningen brengen cadeautjes thuis. We hebben wel aan onze kinderen verteld dat de Sint komt voor Vlaamse kinderen en de drie koningen voor Spaanse kinderen. Anders wordt dat wel pijnlijk voor onze portemonnee (dat hebben we natuurlijk niet tegen hen gezegd). We gaan zeker wel naar de stoet kijken, deelnemen aan de plaatselijke cultuur is immers belangrijk! Zou hij ons huis in Spanje wel terugvinden? We testten dit uit door de schoen te zetten half november met het verlanglijstje in. Bleek dat de Sint dus wel zijn Piet had gestuurd om deze op te halen. Zelf kon hij immers niet langskomen omdat hij dan al in België was. Sam bleek wel gerust gesteld te zijn en ze vond het niet al te erg dat het niet de Sint zelf was die langs zou komen. Inventief in het verzinnen van verhalen word je zo wel. Ik ging intussentijd op zoek naar cadeaus. Die werden online besteld bij amazon.es en juist geleverd. Oef! En dan nog de snoeperijen. Mandarijnen vinden is hier geen probleem. Chocolade en speculaas, daarvoor moest ik naar de grote stad rijden. In Velez-Malaga vond ik chocolade centen bij Lidl en speculaas bij Mercadona. Chocolade mannetjes in de vorm van de Sint hebben ze hier niet natuurlijk, wel als Kerstman. Toch maar enkele gekocht... Alles werd verzameld in een zak en verstopt. Op 5 december werd dan de schoen gezet. Onze kindjes hadden geluk, want 6 december is hier in Spanje een verlofdag (Dia de la constitucion). Ze konden dus uitkijken naar Sintcadeaus en een hele dag om ermee te spelen. Van zodra ze naar dromenland waren vertrokken, stalde ik alles uit. Het blijft toch leuk om Sinterklaas te spelen. Bijkomende moeilijkheid dit jaar was de uitdaging om niets op de grond te zetten. Bij het opstaan zou onze kleine rat Honey er natuurlijk ook zijn en zij zou zich graag tegoed doen aan al die lekkere chocolade. Bij het opstaan en het ontdekken van al dat moois en lekkers zagen we alleen maar blije gezichten. En daarvoor doen we het. Miel kan plots heel goed liegen tegen zijn zus, wanneer zij vraagt of de Sint eigenlijk wel echt is. Hij geniet ervan dat hij stiekem het geheim weet, maar dat er toch nog cadeaus zijn. En Sam... die gelooft nog. Al twijfel ik soms of ze nog echt gelooft, of ze niet eerder doet alsof uit schrik dat ze dan niets meer zal krijgen. Ach ja... ik geniet er ook. Het blijft een leuk kinderfeest, de glimlach op hun gezicht en de dankbaarheid maken ons ook gelukkig. Zullen we dan nog maar effe meespelen? ;-) Hasta luego, Lies!
Wat heb ik de afgelopen weken gedaan? Wel, voor onze nieuwe huisgenoot gezorgd. Begin oktober beslisten we om een hondje in huis te nemen. Sam vroeg al héél héél lang naar een hond en aangezien we hier in Spanje iets meer tijd hebben om voor een hond te zorgen, contacteerde ik een organisatie die straathonden opvangt. We gingen op zoek naar een hond van klein formaat die in onze woning zonder tuin zou passen. Vrij snel viel ons oog op een puppy die begin augustus gevonden was langs de kant van de weg samen met haar drie zusjes. Axarquia Animal rescue had de puppies opgevangen en voorlopig verbleven de zusjes bij een fostergezin. Er waren drie zwarte pups en 1 bruintje. Sam koos onmiddellijk voor de kleine bruine, toepasselijk met de naam Honey. We konden haar een eerste keer zien en we waren onmiddellijk verkocht. We moesten nog twee weken wachten op haar komst, aangezien ze nog enkele vaccinaties moest krijgen. Zo hadden wij ook tijd om ons huis in orde te krijgen voor een hond. Op 11 oktober konden we haar ophalen bij de lokale dierenarts. Toen begon het avontuur. Zowel Steffen als ik hebben vroeger een hond gehad, maar zo'n puppy in huis, het is toch wel weer effe wennen. De eerste nachten verliepen moeilijk, nu hebben we routine gevonden waardoor Honey slaapt van 22u30 tot 7u30. Olé! Overdag vraagt ze wel veel aandacht. We kunnen haar geen vijf seconden uit het oog verliezen, want alles heeft ze in haar bek. Ze leert wel snel. Het woord NEE herkent ze en doet haar oren naar achteren gaan. Ze reageert correct op KOM en ZIT. Haar plasjes en kakjes doet ze doorgaans buiten op het terras. De volgende stap is haar te leren wandelen op straat. Sinds vorige week is ze in orde met al haar vaccinaties. Sam en Miel kijken er naar uit om met haar erop uit te trekken. Hopelijk maken de wandelingen haar ook moe genoeg om thuis wat rustiger te zijn. De aanwezigheid van onze nieuwe huisgenoot heeft een enorme impact op ons gezin. Niet te onderschatten... Sam is dolblij met haar hond, ze moet alleen leren dat je een hond niet kan uitzetten wanneer je effe geen zin hebt om ermee bezig te zijn. Miel was doodsbang van honden maar zorgt nu heel goed mee voor Honey. Steffen en ik hebben een nieuwe baby om voor te zorgen. Al hopen we stil dat ze toch iets minder aandacht zal nodig hebben, naargelang ze ouder wordt. Dus nu begrijpen jullie hopelijk dat het effe windstil was in blogland. Hasta luego, Lies!
Op 6 oktober 2018 werd Sam 8 jaar. Het was haar eerste verjaardag in ons nieuwe thuisland, haar eerste verjaardag zonder haar familie rond haar. We wilden dit natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan. In België was er altijd een 'kindjesfeest' en een 'grotemensenfeest'. Dat laatste zou heel moeilijk worden. De hele familie laten overvliegen was niet echt een optie. Het 'kindjesfeest' daarentegen, dat moest een knaller worden. We nodigden 4 meisjes uit: Marie en Louisa (de dochters van An en Raf), Marieke (de dochter van Veronique en Bart) en Teagan, de enige Engelse in het gezelschap. We kozen er bewust voor om nog geen Spaanse kinderen uit te nodigen wegens te veel talen bij elkaar en te moeilijk om elkaar te begrijpen. Het werd een 'slijm'feest. In België had ik de boot afgehouden wat betreft het slijm maken. Het is en blijft een vuiligheid. Maar Sam bleef aandringen... Marieke en Teagan deden het al eerder, zij zouden dus wel kunnen helpen om het in goede banen te leiden. Alle ingrediënten werden gekocht. De voorbereidingen voor het feest duurden een hele week: ik naaide een vlaggenlijn voor de jarige, ik naaide 18 zakjes om uit te delen in de klas, ik ging op zoek naar de ingrediënten, ik deed inkopen voor het feest. Een maand geleden startten de voorbereidingen al. Ik deed een oproep op facebook om Sam een kaartje te sturen, zodat we haar konden verrassen met heel veel verjaardagskaartjes. Het resultaat? De zaterdagochtend startte met het openmaken van 15 kaartjes! Maandag kwamen er nog twee aan. Haar mond viel open, zoveel kaartjes, alleen voor haar? Soms zat er zelfs een klein cadeautjes bij. Zowel Sam als wij zijn de verzenders echt oneindig dankbaar om deze dag zo speciaal te maken. Hoe is deze speciale dag dus verder verlopen? Eerst kaartjes openmaken, we versierden het huis langs binnen en langs buiten met heel veel slingers en ballonnen, we aten vol-au-vent als middagmaal, de 5 meisjes amuseerden zich tussen 15u en 18u met slijm maken (ja zelfs Steffen en ik vonden het leuk) en veel snoep eten, tussen 18u en 19u30 kwamen ook de ouders van de vriendinnetjes een glaasje drinken, we trokken naar het voetbalveld van Viñuela om de eerste match van de eerste ploeg van Viñuela te zien (de papa's toch alleszins), de kinderen speelden samen tot laat in de avond. Sam en Miel lagen om 23u45 in bed... dromend van een SUPERdag. Tussen alle activiteiten door kregen we ook enkele videotelefoontjes en veel smsjes om Sam gelukwensen te geven. Nog nooit stond onze kleine meid zo in de belangstelling en ze genoot er met volle teugen van! Cadeautjes waren plots niet echt belangrijk meer, het idee dat zoveel mensen aan haar dachten die dag maakte haar precies veel gelukkiger. Nu de drukte van 6/10/2018 een beetje is weggeëbt, zijn de cadeautjes natuurlijk een leuke herinnering: een eenhoornknuffel, knutselgerei, stiftjes, een Spaans vriendenboek, de catamaran van Lego en natuurlijk de grootste cadeau van allemaal... een hondje... Donderdag is Honey bij ons en begint een nieuwe avontuur! Hasta luego, Lies!
Na bijna drie maanden in Spanje hebben we de Spaanse voedselmarkt goed kunnen verkennen. We staan alle vier open voor nieuwe smaken, dat helpt zeker. Onze ondervindingen: 1) Spaans voedsel is goedkoop: doorgaans is alles in Spanje wel wat goedkoper, maar de kostprijs van veel eten is toch wel erg opvallend. Onze rekeningen in de winkel zijn goedkoper en uit eten gaan is niet echt zwaar voor de portemonnee. We doen dit dan ook veel meer dan in België. Wanneer we in onze lokale stamkroeg 'Bar Miguel' met ons vier gaan eten, kan dat voor 20 euro (drank voor 4 en hoofdgerecht). We drinken er een verse appelsiensap voor 1,5 euro, een koffie voor 1,00 euro en een gin-tonic voor 3,5 euro. Als we daar gaan eten, is het goed voor ons Spaans, voor onze sociale contacten en voor onze portemonnee. Het is wel minder voor onze buikjes. 2) Spaans eten is heel sociaal: we kiezen heel vaak voor 'raciones'. Dit zijn porties van vis of vlees en dat verdeel je dan onder de tafelgenoten. Zelden heeft ieder van ons een apart gerecht. Kleine tapas eten is ook heel sociaal. Je kan van alles een beetje proeven en je hebt een heel gevarieerd maal. 3) Spaans voedsel is erg vet: de Spanjaarden koken en bakken veel in olijfolie. Dit is gezond vet, maar ze gebruiken er erg veel van. Wanneer we bij Miguel gaan eten, zijn de meeste raciones ofwel 'frita' ofwel 'plancha'. Frita is gefrituurd en 'plancha' is gebakken. Je zou denken dat plancha gezonder is, maar ook dan zwemmen de voedingswaren in het vet. We bestellen ook wel altijd een gemixte salade (met tonijn en olijven), maar dan nog is de maaltijd een caloriebom. Twee van onze gezinsleden hebben dit alleszins gemerkt aan hun gewicht. Er wordt momenteel hard aan gewerkt om gewicht te verliezen. 4) In België maakte ik vaak een weekplanning voor het menu, die vrij goed gevolgd werd. Hier is dat niet haalbaar. Ik bekijk van dag tot dag wat we eten en als ik al op voorhand koop, moet het in de diepvries kunnen. Eten gebeurt hier immers heel spontaan en sociaal. Je gaat uit en blijft hangen. 'zullen we hier tapas eten?' Je bezoekt vrienden en blijft hangen. 'eten we samen iets?'. Steffen en ik vinden dit leuk en ook onze kinderen hebben er niet te veel last van, al is het dan na enkele van zo'n dagen wel fijn om eens gewoon een huisgemaakte maaltijd te eten. 5) We ontdekken nieuwe smaken: calamares, pulpo, paella, watermeloen, vruchten van de cactus, ajuinen waar je niet moet van huilen, mango's, olijven, espetecworstjes, chorizo, vijgen, ... 6) We missen oude smaken: bakboter, bruine suiker, hagelslag, slaatjes voor op de boterham, préparé, witloof, ... 7) We blijven genieten van gekende smaken: chocolade, tomaten, paprika, pasta, frietjes, wijn, bier, koekjes, chips, appelsienen, nectarinen, ... Opvallend vind ik dat heel veel fruit veel meer smaak heeft omdat het veel meer zon heeft gezien dan bij ons, zoals de watermeloenen, de appelsienen en de nectarinen. Appelen vallen hier dan bv. wel wat tegen. Die zijn in België beter.
We vinden onze weg wel in de Spaanse supermarkt. Wanneer we iets nieuws tegenkomen, kopen we vaak 1 exemplaar om te proeven. Soms belandt dat ene in de vuilbak, maar vaker wordt er gevraagd om volgende keer meer te kopen. 1 keer op de twee weken rijd ik naar de Mercadona, een half uur van hier, vergelijkbaar met Delhaize of Colruyt, voor de grote boodschappen (voornamelijk voorraad inslaan). De rest van de aankopen gebeurt in de lokale supermercado Komo Komo hier 5 minuten wandelen vandaan. Zij hebben alles om een goede maaltijd in elkaar te steken. In het nabijgelegen dorp, 5 minuten met de auto, is een grote slagerij en een lekkere bakker. Zo hebben we eigenlijk ook alles vlakbij. Elke dinsdag is er zelfs markt in La Viñuela. Dan staan er drie kramen opgesteld: 1 met ondergoed en zo, 1 met kledij en schoenen en 1 met verse groenten en fruit. Bij die laatste kopen ook geregeld allerlei lekkers. De aanpassing aan de Spaanse voedselmarkt is dus goed verlopen. We integreren ons en af en toe grijpen we terug naar de Belgische gerechten (stoofvlees, vol-au-vent en frikadellenkoek). We genieten van al het lekkers, alleen moeten we onze weegschaal een beetje in de gaten houden... Hasta luego, Lies!
Vorige week startte de school in Spanje. Dit betekende ook voor onze kinderen een nieuwe stap in hun Spanje-verhaal. Een erg spannende stap... Het verhaal startte met hun inschrijving. Op maandag 3 september trokken we naar de collegio om de inschrijving in orde te brengen. De directeur wist als sinds juni dat onze kids zouden komen, maar we moesten naar Spaanse traditie nog heel wat papierwerk in orde brengen. Die bewuste maandag werden we onthaald door een grappige, lieve meester (bleek later maestro Dimas te zijn, de meester van het tweede leerjaar, hij lijkt een beetje op een kabouter met een grijze baard maar dan zonder pinnemuts ;-) ). Hij gaf ons al de eerste uitleg en stuurde ons door naar Ana van het secretariaat. Zij stuurde ons terug naar huis met een pak papieren om in te vullen. Smartschool bestaat hier nog niet. ;-) Op 3 september wisten ze echter nog niet exact wie de juf of meester van onze kindjes gingen zijn. We ontmoetten al wel de juf van Frans, maestra Theresa en de vermoedelijke meester van Miel, maestro Rogelio. Op donderdag keerden we terug om alle documenten binnen te brengen en hopelijk te weten te komen wie de leraars van de kinderen zouden zijn. En ja hoor, maestro Rogelio was inderdaad de meester van Miel, een heel rustige meester, een beetje grijs haar en een bril. En Sam ontmoette maestra Cynthia, een jonge juf, heel lief, zacht en in staat om een beetje Engels te spreken. Ze zagen ook even hun klaslokaal. Eerste indruk: 'Zo kaal, mama!' Op de eerste schooldag bleek dat al veel beter. Die eerste schooldag begon om 12u en eindigde om 14u. Kort maar krachtig en spannend genoeg voor onze twee helden. Want dat zijn ze echt! Zonder een traan en heel dapper zagen we hen de rij volgen naar de klas. En met een grote glimlach zagen we hen weer buiten komen. Miel had die eerste dag niets verstaan buiten het woord 'piscina'. Prioriteiten stellen, hé. Sam had al een vriendinnetje gemaakt en keek ernaar uit om 's anderendaags terug te gaan. Mama en papa mucho feliz! De week kabbelde verder. De ene dag was al een groter succes dan de andere. Sam bleef heel enthousiast en voelde zich duidelijk heel gelukkig bij haar juf en in haar klasje van 17 kinderen (een grote klas naar Spaanse normen). Miel vond moeilijker zijn weg. Hij heeft de luxe dat Marieke (een Vlaams meisje in zijn klas) hem kan helpen bij opdrachten, maar hij vond sociaal niet echt zijn weg. Door zijn autisme en zijn strak denken kon ik hem niet overtuigen om gewoon bij een groepje jongens te gaan zitten op de speelplaats of om bij Jules of Bob (ook Vlaamse jongens) aan te sluiten. 'Die hebben hun vrienden, mama, dan mag ik er toch niet bij gaan zitten.' of 'Ik versta hen niet.' Dan liever alleen op een bankje de speeltijd afwachten en achteraf heel droevig zijn. Op donderdag ontplofte de bom en wou hij de school niet binnengaan 's morgens. Uithuilen bij mama, dat was niet stoer, al goed dat papa er was om hem erbovenop te praten. Tijdens de peptalk van papa haalde Elena (een Spaanse kennis) enkele jongens van het 5e en 6e leerjaar om Miel op te vangen en zo was ook Miel toch vertrokken. De taal blijft wel een beetje een hindernis. Waar Sam totaal geen angst heeft om te spreken en contact te maken, heeft Miel dat wel. Fouten maken in het spreken (Engels of Spaans), dat kan volgens hem echt niet. We zijn nu bijna een week verder en we zien hem evolueren. Geleidelijk aan wordt er meer en meer contact gemaakt en komt hij meer en meer vragen 'hoe moet ik dat zeggen?' Mama en papa hebben ook toegegeven om toch het spel Fortnite te downloaden aangezien alle jongens op school het spel ook spelen. Dan heeft hij iets om over mee te praten. Enkele jongens van zijn klas wonen hier vlakbij. We moedigen hem aan eens samen te fietsen of te voetballen. Uiteindelijk maak je zo beter vrienden dan in de klas op een bankje. De jongens waren blijkbaar ook wel onder de indruk van Miels voetbalkunsten, zo vernamen we van de mama van Nicolas (buurjongen en klasgenoot van Miel). Goed imago is alles op die leeftijd. Deze week gaat het al een heel pak beter met Miel. Geen tranen meer en af en toe zelfs een glimlach! Bij Sam keerde het deze week een beetje. Zij voelt zich zeker wel oké op school. Haar juf is een echte schat en vangt haar goed op. Maandag sloeg de stress bij onze flinke meid wel toe omdat ze een pre-test Engels hadden waarvan zij dacht dat het een echte test was en omdat haar vriendinnetje Teagan te laat op school was. Beide problemen werden snel opgelost. En Sam kon terug lachen. Elke maandag zijn de juffen en meesters beschikbaar na school voor een oudercontact. Elke maandag! Steffen ging dus eens een praatje maken met Rogelio en Cynthia. Beiden waren ze heel enthousiast over onze kinderen. Ze zijn heel flink in de klas (had ik niet anders verwacht) en ze verrassen de leraars wat betreft hun verstand (had ik ook niet anders verwacht). Zowel Rogelio als Cynthia doen heel veel om onze kinderen te verstaan en om hen Spaans te leren. We kregen de boeken van vorige schooljaren mee om eens te checken wat we eventueel moeten bijsturen qua leerstof. Er zijn immers toch wat verschillen met de Belgische leerstof. Vooral aan Engels en Frans (krijgen ze hier vanaf het tweede leerjaar) moet gewerkt worden. Maar dan hebben onze kids geluk (zo zien zij het niet altijd ;-) ) dat mama en papa na schooltijd veel tijd hebben om met hen bezig te zijn. Want elke dag hebben we het woensdaggevoel. We pikken de kinderen op om 14u en er wacht ons nog een hele namiddag. Er is tijd om te zwemmen, te sporten, huiswerk te maken, te lezen en te gamen. Er is tijd om op adem te komen en het hoofd tot rust te brengen. Er is gewoon tijd! En dat is zalig! Het hoofd tot rust brengen is zeker nodig na 5 uur luisteren naar een leraar die je niet verstaat, na 5 uur de kinderen van je klas observeren en kopiëren, na een half uur speeltijd waarbij je contact probeert te maken met andere kinderen in een taal je niet kan, na 5 uur waarbij je niet even adem kan halen en begrepen wordt. Zowel Steffen als ik weten dat het een enorme inspanning is voor onze helden en daarom verdienen ze onze volle aandacht na school. Voor de kinderen is het een openbaring dat papa er is om hen te helpen na school en om met hen te spelen en dat mama niet al te vaak moet zeggen 'nee, ik heb nu geen tijd'. Af en toe bekruipt me een schuldgevoel omdat het eigenlijk door mij is dat ze dit moeten doormaken, maar dan denk ik terug positief. Wat een ervaring is dit, wat een verrijking! Onze kinderen zullen geleidelijk aan 4 talen kunnen gebruiken, maken heel veel nieuwe vrienden en krijgen de kans om in een prachtige omgeving te wonen met twee ouders die meer en meer ontspannen worden en veel tijd voor hen hebben. Hoeveel kinderen kunnen dat zeggen? Hasta luego, Lies!
Vandaag moest ik voor het eerst sinds het einde van het schooljaar heel vroeg opstaan. Om 6u40 ging de wekker... niet om naar school te gaan maar om naar Torre del Mar te rijden om een NIE aan te vragen voor de kinderen. Elke emigrant in Spanje krijgt een NIE = numero de identidad de extranjero. Steffen en ik hadden al zo'n nummer sinds de aankoop van onze woning. Je hebt immers zo'n nummer nodig voor de Spaanse belastingsdienst en om een rekening te kunnen openen in Spanje. Dit nummer is eigenlijk hetzelfde dan onze Belgisch rijksregisternummer. Onze Spaanse advocaat heeft het in januari allemaal voor ons in orde gebracht. Natuurlijk moesten de kinderen dit nu ook nog krijgen. Het is eigenlijk hun officiële inschrijving in Spanje. De school vraagt bv dit nummer bij inschrijving. Het NIE moet je aanvragen in het politiebureau van Torre del Mar. Elke dag kunnen slechts 40 mensen zo'n nummer aanvragen. Daarom is het belangrijk dat je om half 9 klaarstaat aan het politiebureau wanneer de deuren openen, liefst zelfs nog vroeger om vooraan in de rij te staan. Om alles vlot te laten verlopen (we hadden effe nood aan iets dat vlot zou verlopen na oa de hele soapserie met Ikea) hebben we toch opnieuw de hulp ingeroepen van de advocaat. Zijn Nederlandse assistente maakte alle papieren klaar, zorgde voor de betaling van de taxen en bezorgde mij een lijstje van de nodige documenten en zou me bijstaan in de het politiekantoor. Ik zorgde zelf voor een internationale geboorteakte van onze twee helden. Vanmorgen bij de aangifte moest één van de twee ouders aanwezig zijn, dus ik vertrok om 7u20 naar Torre del Mar met alle paspoorten, geboorteaktes en trouwboekje. Hennie, de assistente van de advocaat, had al om 7u30 post gevat in de rij. Bij aankomst bleek dat ik onze auto niet kon vergrendelen. Hennie vertelde me dat dit nog stamt uit de ETA-tijd. De hele zone rond het politiebureau bevat een stoorzender zodat geen bommen vanop afstand tot ontploffing kunnen gebracht worden. Dit is vandaag de dag niet meer nodig voor de ETA-dreiging, maar de stoorzender is er nog wel en heeft vooral effect op de afstandsbedieningen van de auto's. Dan maar de auto open laten. In de buurt van een politiebureau zal er toch wel niemand durven inbreken? ;-) Om half 9 ging de deur open, om 9u waren we terug buiten. Alle papieren waren in orde, de aanvraag was volledig in orde. Morgen, 12 september, zullen de twee nummers klaarliggen. Hennie gaat ze voor ons ophalen en ik pik de officiële documenten op donderdag op in het advocatenkantoor. Alweer iets om van het adminlijstje te schrappen! En dit keer iets dat vlot verlopen is. Olé! Vanaf heden zijn we dus officieel 4 vreemdelingen in Spanje. Hasta luego, Lies
Afgelopen vrijdag gingen we dineren in onze favoriete bar Miguel. We namen bewust geen ipads en dergelijke mee voor de kids zodat we eens een klein evaluatiegesprek konden doen. Tijdens het smullen van de heerlijke raciones calamares, croquetas en patatas bravas probeerden we te ontdekken hoe de kinderen zich voelen en hoe ze de start van het schooljaar zien zitten. Veel valt wel af te leiden van hun gedrag maar soms is het ook leuk als ze het kunnen verwoorden. Beiden waren ze erg positief. Ze gaven allebei een 9/10 voor hun gevoel op dit moment. Ze vertelden zelf dat ze het fijn vinden dat we meer dingen met ons vier doen, dat mama zich beter voelt, dat de zon hier veel schijnt en dat ze veel in het zwembad kunnen. Er kwam ook uit dat ons huis voor hen al echt thuis is, dat ze nog wel vaak denken aan de gewoontes die we hadden in ons Belgisch huis en dat ze vooral de buren in Schoten missen, minder het huis zelf. Zowel mama als papa waren erg blij om dit allemaal te horen. Ook de nieuwe school zien ze zitten. Vooral Sam is erg blij dat ze terug naar school kan. Ze wil heel graag nieuwe vriendjes maken. Miel is meer gelaten, denkt dat hij zich gaat vervelen maar is stiekem toch ook wel blij dat hij terug kan gaan voetballen en spelen met nieuwe vrienden. Opnieuw een erg trotse en blije mama en papa. Onze kids zijn echt wondertjes. Hoe evalueren mama en papa de afgelopen twee maanden? Dat hebben jullie al grotendeels in eerdere posts gelezen. Ik blijf het erg fascinerend vinden hoe mijn brein deze emigratie ervaart en verwerkt. Wanneer ik thuis bezig ben, moet ik nog geregeld buiten kijken om te beseffen dat we in Spanje zijn. Het vinden van bepaalde routines in het huishouden lukt ook beter en beter. Ik mis helemaal niets van de materiële dingen uit België. Ik mis wel de mensen. Ik mis vriendinnen en vrienden, buren, herkenbare gezichten en vaak besef ik dat ik al die herkenbare gezichten niet zo snel meer zal zien. Maakt het me droevig? Nee, dat niet, maar het knaagt wel. We zijn hier in Viñuela ook wel op zoek naar nieuwe vrienden, mensen bij wie we ons goed voelen, met wie je samen kan lachen en praten. Geleidelijk aan komen die er wel. Voorlopig is ook de taal nog een hindernis. Mijn Spaans is nog te beperkt om al een echt gesprek te kunnen voeren. Misschien leer ik wel iemand kennen aan de schoolpoort. Steffen heeft zich ook aangesloten bij de veteranenploeg van Futbol Viñuela, Aston Viñuela, waar hij samen met Britse en Spaanse mannen kan voetballen. Zo kunnen we hopelijk onze vriendenkring hier in Spanje een beetje uitbreiden. Alles op zijn tijd en eigen ritme. Algemeen kunnen we dus wel besluiten dat we ons goed voelen na twee maanden Viñuela. Dikke duim omhoog! Vanaf morgen begint het nieuwe ritme bij de start van het schooljaar en kunnen we de omgeving ook eens ontdekken zonder de stroom aan toeristen. We kijken er echt naar uit! Hasta luego, Lies!
Afgelopen schooljaar ging Sam elke week zwemmen met haar klas. Dit zorgde voor heel veel stress. Ze heeft altijd een immens grote schrik voor water gehad. Ze maakte wel vorderingen (van leren omgaan met spetters in het ondiep tot de eerste zwembewegingen in het diep) en daarvoor ben ik de juffen en de meesters heel dankbaar. Toch kregen wij thuis elke week opnieuw te maken met een Sam die danig overstuur was. Mijn pogingen om duidelijk te maken aan de leraars dat ze moesten proberen meer het ritme van Sam te volgen, waren niet echt effectief. Toen we besloten om een huis te kopen met een zwembad, hoopten we stilletjes dat haar angst voor water zou veranderen. En dat gebeurde ook. Toen ons zwembad na een tweetal weken zwemklaar was, ging ze er met bange stapjes in. Eerst uitzoeken waar ze kon staan en waar niet, hoe het zwembad reageerde als Miel een bommetje deed, wat het effect van de jets was... en dat allemaal met een zwemband rond haar middel. We zagen haar heel geleidelijk evolueren en de meeste van haar stapjes deed ze alleen. Ze ging van een bang muisje met een zwemband rond naar een dappere zeemeermin die niets liever doet dan onder water zwemmen. Ze maakt plezier met haar broer en geniet van het water in ons eigen zwembad. Ze kan zelfs beter technisch zwemmen dan haar broer. Van zodra we de stap nemen naar water op een andere plek, groeit de angst terug. Het zwembad van vrienden kan als ze de kans krijgt om eerst te verkennen, natuurlijk water zoals het meer en de zee, dat is nog een brug te ver. Ze heeft daar nog steeds een enorme angst om geen grond onder haar voeten te voelen. Zo hebben we er al enorm veel energie en tijd in gestoken om haar te overtuigen om de zee in te gaan met bijhorende krijs- en woedebuien en dat zal nu helemaal niet meer lukken door de kwallensteek van Miel. Bij het meer hebben we haar al wel in kajak gekregen (lees vorige post) en ze heeft al voorzichtig geprobeerd in het meer te zwemmen. Zo neemt ze ook daar haar stapjes. Ik vermoed dat het iets meer tijd zal vragen dan het zwembadzwemmen. Maar we geven haar de tijd, we proberen soms zachtjes een figuurlijk duwtje te geven en we laten haar ontdekken op haar tempo. Ze is zo trots op zichzelf wanneer ze weer eens iets nieuws heeft geleerd. En wij ook! Hasta luego, Lies! PS onderwaterfoto met dank aan Eva Jansen
Op 5 minuten rijden van hier ligt het meer van Viñuela. Het is een lang uitgestrukt meer met een stuwdam. Het werd in de jaren '80 aangelegd om een watervoorraad aan te leggen. Momenteel is het nog maar voor een klein 40% van zijn totale capaciteit gevuld. Het wordt bv ook gebruikt door blusvliegtuigen. Zwemmen in het meer is niet toegelaten zonder reddingsvest. De ondergrond is klei, wat stappen in het meer ook heel moeilijk maakt. Aan de rand van het meer kan je wel aan watersport doen. Miel ging al drie keer naar de Kidsday, georganiseerd door Aqua Viñuela, het bedrijfje van Elena (onze eerste Spaanse kennis). Van half 11 tot half 3 spelen ze spelletjes en kunnen ze kajakken, op de pedalo varen en surfen. Miel vond het echt super en wij hadden effe een kind minder. Sam kregen we echter niet overtuigd. Haar angst voor water bleef te groot. Ze leerde al enorm veel bij in ons kleine zwembad, maar een meer was een stap te ver. De meisjes van An en Raf probeerden haar toch te overtuigen en zo besloot ze op een dag mee te gaan. Ze mocht van ons volledig zelf kiezen welke activiteiten ze wou meedoen en ook voor Elena was dat oké. Elena kent ook Engels, zij kon dus wel een beetje 'praten' met Sam. Alles verliep heel goed tot ze aan het kajakken begonnen. Eén van de andere monitoren wou uit veiligheidsoverwegingen toch dat Sam mee in de boot stapte, hoewel zij overmand door angst niet wou. Ze sloeg in paniek en pakte een schrik. Uiteindelijk is ze niet in de boot gestapt, na tussenkomst door Elena. Bij het ophalen was Sam heel duidelijk 'ik stap nooit in een kajak'. Maar dat was buiten mama gerekend. We begonnen aan de voorbereiding: uitzoeken waarom ze bang is van boten, uitleggen hoe een kajak werkt en hoe een kajakvaart verloopt, eerst liggend en daarna zittend op de luchtmatras het dobberen leren aanvoelen en ondertussen bleef ik haar zeggen dat ik ooit samen met haar ging kajakken. Ik kreeg telkens een boos en bang gezicht. Ik reserveerde toch twee dubbele kajaks voor ons vier en op donderdag 23 augustus was het zover. Ze was doodzenuwachtig. We hadden afgesproken dat Sam bij papa zou gaan en Miel bij mama, kwestie van het gewicht wat te verdelen. We hadden echter wel pech dat net die monitor die haar vorige keer bang had gemaakt ons nu ook opwachtte aan de boten. De tranen kwamen, maar mama en papa hielden vol. Miel en ik kropen in een boot, papa ging in de boot en tenslotte hielp Dany Sam in de boot. Nog steeds in tranen en stijf van de spanning. Miel en mama vertrokken met het nodige geklungel. Recht varen is best wel moeilijk... ;-) Steffen pakte het heel rustig aan met Sam en geleidelijk aan verdwenen de tranen en verscheen er een glimlach. Toen we hen een kwartier later zagen passeren, was de spanning weg. Ze voelde zich oké. Olé, overwinning! 'Volgende keer ga ik terug mee naar de Kidsday, mama'. We ging een heel eind het water op. Steffen en Sam bleken uiteindelijk zelfs beter te kunnen kajakken dan wij. Na een klein uurtje legden we terug aan aan de steiger. Moeder met uitgeputte armen, zoonlief grumpy omdat kajakken met Jules beter ging dan met mama, vader opgelucht dat we geen paniekaanval hadden gekregen van Sam en Sam blij dat ze toch terug met haar voeten op het droge stond. Wanneer we haar vroegen of ze de volgende dag graag mee naar de Kidsday wou, kreeg ik toch een neen. 'Ik vond het wel leuk, mama, maar zo leuk nu ook weer niet'. 's Avonds in bed vertelde ze me dat ze echt heel trots was op zichzelf dat ze het toch gedaan had en mama voelde zich heel stil ook heel trots dat ze dochterlief haar zin niet had gegeven en volgehouden had. In september gaan we zeker nog eens terug. Hasta luego, Lies!
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. Dus stellen we het goed? Ja hoor, geleidelijk aan wel. Ik ben er nog steeds 100% van overtuigd dat dit een goede beslissing was en dat we ooit echt veel minder stress gaan voelen. Maar dit gaat effe duren. Normaal niet? Ondertussen hebben we ook een nieuwe naam voor ons huis gekozen. Het is heel toepasselijk 'Dulces sueños' geworden. Zoete dromen... Soms vloeken we wel eens dat het niet altijd zoete dromen zijn, maar dat vloeken gaat ooit verdwijnen. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 18 juli gingen we voor de eerste keer naar Ikea. We hadden een heel boodschappenlijstje, voornamelijk kasten en een nieuw bed voor Sam. Aangezien dit niet allemaal in onze auto paste, hadden we op voorhand beslist om de goederen te laten leveren. We brachten meer dan vier uur door in de showroom en het magazijn, maar we geraakten uiteindelijk gesteld. De levering werd afgesproken en geregeld en we reden tevreden terug naar huis. Wisten we veel dat dit het begin van een lijdensweg zou zijn... Op vrijdag 20 juli werden de kasten en het bed geleverd. Deze levering verliep oké. Alles was aanwezig, de werkmannen plaatsten alles in de juiste kamer. Plannetjes lezen en het vijzen kon beginnen: 1 bed, 1 badmakermeubel, 1 paxkast, 4 billykasten met bovendeel en 1 kallaxkast. De deuren van de paxkast waren er niet bij, maar dat wisten we reeds bij de bestelling, ze waren immers niet voorradig. De kasten in elkaar zetten lukte goed, met heel veel zweet en enkele blaren. De problemen begonnen bij het bed van Sam. Deze hoogslaper is gemaakt uit ijzeren buizen en op 1 plaats was er ijzervijlsel achterbleven in de lak. Als je met je hand over de buis ging (en het was op een plek waar je je al eens vasthield), dan sneed je je stevig. Mijn linkerwijsvinger was het eerste slachtoffer. Natuurlijk ontdek je dit euvel pas als het hele bed in elkaar steekt. Sam was onmiddellijk teleurgesteld, wanneer ze haar papa hoorde zeggen dat dit bed geruild moest worden. Gelijk had hij, het was te gevaarlijk. We lieten het bed voorlopig staan, wikkelden een handdoek rond de slechte plek zodat er geen nieuwe slachtoffers vielen en Steffen besloot de klantendienst te bellen. Bij de klantendienst van Ikea Malaga kan je kiezen voor 'Engels'. Een goed idee om deftig je probleem te kunnen uitleggen. Daar begon het al... de persoon die we aan de lijn kregen (na 40 minuten wachten) kon geen Engels. (dit zou ook bij de volgende telefoons telkens zo zijn) Dan maar met de hulp van Google Translate geprobeerd om het probleem duidelijk te maken. Ze zouden ons terug contacteren. Later kregen we telefoons om bv een stickertje te zoeken met een specifieke nummer voor dat bed, met de vraag om nog eens duidelijk te omschrijven wat er scheelde aan een andere dienst, om een klachtenformulier in te vullen online... Gewoon zeggen dat ze snel een nieuw bed zouden leveren, was te gemakkelijk. Uiteindelijk kregen we telefoon van de klantendienst van Ikea Spanje met een hele lieve meneer in gebroken Engels (sorry, mister Steffens ;-)) die ons beloofde dat ze op dinsdag 7 augustus een nieuw bed zouden leveren en in elkaar zouden komen steken. Steffen vroeg toen ook achter de deuren voor onze paxkast die nog ontbraken. Konden die ook meegeleverd worden? Bleek dat deze helemaal niet in de bestelling zaten. Foutje van de dame aan de balie, ze had de deuren niet mee besteld. Om dit euvel te herstellen en ze toch meegeleverd te krijgen op 7 augustus, moesten we op zaterdag 5 augustus terug naar Ikea Malaga om de deuren te bestellen en te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken terug naar Ikea, met een bang hartje... Terecht, de dame aan de klantendesk in Ikea Malaga kon wel iets terugvinden van onze klacht in haar computer maar niets van de belofte over de levering van de deuren. Als we deuren voor de kast wilden, moesten we deze levering betalen. 49,90 dus... Dit lieten we niet passeren, eerst in het Spaans, daarna met steeds groeiende woede en in het Engels, probeerden we het arrogante dametje duidelijk te maken dat ons dit beloofd was en dat we hier niet vanaf gingen. Na een uur wachten en drie kwartier vechten kregen we het toch in orde. Het bed en de deuren zouden gratis geleverd worden op 7 augustus. We hadden ook nog extra billykasten nodig, maar het gevecht om die mee in de gratis levering te krijgen, durfden we zelfs niet aan te gaan. Dus wij terug de winkel in, bestelling van de billykasten in orde gemaakt en opnieuw een levering aangevraagd. Bleek dat de billykasten konden geleverd worden in hetzelfde tijdvak als de deuren en het bed. Dan maar 49,90 betaald voor de levering van de billykasten. Het grappige zou zijn dat uiteindelijk alles in één vrachtwagen zou zitten. We keerden uitgeblust terug naar Viñuela. Op dinsdag 7 augustus werd er geleverd: in de loop van de namiddag stonden twee werkmannen aan onze deur met een nieuw bed, met 5 billykasten en toebehoren, ZONDER deuren voor de kast en ZONDER werkman om het bed in elkaar te steken. Ze hadden ons ook eerst ontelbare keren gebeld en gesmst omdat ze de weg niet vonden. Hoe kan dat? Ze waren hier toch al voor een eerdere levering geweest???? We sloegen groen uit: niet alleen waren de deuren er niet bij en hadden we dus nodeloos betaald voor een levering, het bed kon niet in elkaar gezet worden. De werkman die dit moest doen was afwezig door ziekte van zijn kind. En we gingen het heus niet zelf doen. Opnieuw aan de telefoon, aan het mailen, aan het chatten via messenger, uren wachten en afgescheept worden. Ze zouden ons "mañana" bellen om de montage van het bed in orde te brengen. Mañana werd twee dagen, drie dagen, vier dagen... Dan nog maar eens zelf gebeld en ons goed kwaad gemaakt. Na veel geduld werd een nieuwe datum afgesproken om het bed te monteren: 17 augustus tussen 9u en 13u. Die dag, na een korte nacht (we hadden Kim en co uitgewuifd) verwachtten we de werkmannen opnieuw (hopelijk vonden ze nu wel de weg?). Om 12u40 kwam er telefoon dat ze vertraging hadden. GRRRR! Ze zouden tussen 15u en 16u komen. Steffen opnieuw razend! En opnieuw aan de telefoon naar de klantendienst en aan de chat via messenger. Alle kanalen gebruiken! Uiteindelijk daagden twee werkmannen op om 16u40. Ze hadden de weg gevonden! Binnen het half uur was het bed in orde en konden de mannen vertrekken. We bleven achter met een hersteld bed maar met dubbel zoveel grijs haar dan tevoren. De dame aan de telefoon die dag had ons aangeraden om een officiële klacht in te dienen, we hadden immers heel veel tijd (voor Steffen werkuren) verloren. Een schadevergoeding zou welkom zijn. Dus ik vraag via de chat of ze ons zo'n klachtenformulier konden doormailen. Antwoord: 'Mevrouw, u moet dit formulier in Malaga komen invullen volgens vaste procedures." Opnieuw GRRRR! Ze verwachtten dus dat we opnieuw een uur rijden naar Ikea Malaga, dan wachten aan de klantendesk (waarschijnlijk ook weer een uur) en dan een klachtenformulier invullen als schadevergoeding voor het tijdsverlies door hun fouten. Ironie, niet???? Ondertussen is het 28 augustus, een maand en tien dagen na ons eerste bezoek aan Ikea. Alle kasten zijn geïnstalleerd, het bed is in orde en wordt goed gebruikt door onze prinses maar we missen nog steeds twee deuren. Deze zouden op 20 augustus terug voorradig zijn. Ik ben eens benieuwd wanneer we hier iets van gaan horen... Spaans geduld hebben, noem ik dat... Hasta luego, Lies!
Op 11 april vierden we opnieuw een verjaardag. Miel werd op die dag 11 jaar. Het feest werd tijdig voorbereid: we deden een oproep om massaal kaartjes te sturen vanuit België en we planden een feest met de vrienden. Miel wou dit heel graag op het lokale voetbalveld, met ribbekes en chocoladetaart. Vrienden werden uitgenodigd en versiering werd uit de kast gehaald. Er was echter één beestje dat stevig roet in het eten kwam gooien. Op 9 april werd Miel ziek... Hij begon die nacht over te geven en kon niet naar school. Miel had het buikbeest van zijn zus overgekregen. Het feest op het voetbalveld moest verplaatst worden. Niet geannuleerd... dat mocht onder geen beding. Op 11 april was Miel dus ziek thuis. Ik kon hem geen feestmaal geven, geen groot feest... Hij was best teleurgesteld. 'Is dit nu jarig zijn, mama?' 
De 18 kaartjes vanuit België en zijn cadeau van ons (een Barcelonashirt en -sokken) maakte het een beetje goed. 's Anderendaags was hij helemaal terug genezen, maar zijn verjaardag was voorbij... Maar dat was buiten mama gerekend. Ik plande in het grote geheim met de hulp van twee vriendinnen (merci Corinne en Veronique) een lasagnafeest op maandag. Op deze bewuste maandag stuurde ik Miel met Steffen mee onder het mom van 'papa heeft je hulp nodig'. Het was immers paasvakantie. Ze verdwenen enkele uren uit huis en ik kon aan de slag. De lasagna werd bereid, de chocolademousse stond klaar, het terras werd feestelijk aangekleed, de gasten arriveerden en Steffen werd verwittigd dat ze konden terugkeren. Bij zijn aankomst werd heel luid 'surprise' geroepen en zijn gezicht sprak boekdelen: hij was helemaal verrast, gelukkig, maar ook onwennig. Miel is nooit fan geweest van verrassingen, maar deze kon hij wel plaatsen. Hij werd overladen met cadeautjes, smulde van de lasagna en genoot van alle aandacht. Hij verdiende het en het maakte zijn 'zieke' dag helemaal goed. Nu kon hij nog uitkijken naar een feestje met zijn vrienden op het voetbalveld twee weken later dan oospronkelijk gepland. Op 26 mei reden we met een bende jongens naar het voetbalveld. Francis en Elena zorgden voor overheerlijke costillas (ribbekes) en tarta de chocolate. Het was een hele namiddag van voetbalplezier, lekker eten, cadeautjes en genieten van de aandacht onder een stralende zon. Het was dan toch de perfecte afsluiter van zijn 11de verjaardag. Het was alleszins een verjaardag om nooit te vergeten. Met het verzamelde geld werd vorige week een pingpongtafel besteld bij Decathlon. Weer iets om naar uit te kijken, tot ze deze komen leveren... op Spaans ritme. ;-) Hasta luego, Lies
22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
Toen we onze kinderen een jaar geleden het nieuws gaven dat we naar Spanje gingen verhuizen, was één van de bezorgdheden de Sint. De goedheilige man woont in Spanje. Konden we hem dan gaan bezoeken? Krijgen Spaanse kindjes ook cadeautjes op 6 december? Zou hij ons huis in Spanje wel terugvinden? Gelukkig konden we op al deze vragen een antwoord geven. Miel, die sinds vorig jaar het geheim rond de Sint kent, speelde gretig mee. Alleen zo wist hij zeker dat er nog cadeautjes zouden komen. Konden we hem dan gaan bezoeken? We legden uit dat de Sint bezoeken niet evident zou zijn. Op 6 december is hij immers in België en niemand weet eigenlijk exact waar de Sint in Spanje woont. Krijgen Spaanse kindjes ook cadeautjes op 6 december? De Sint komt alleen maar cadeautjes brengen bij Vlaamse en Nederlandse kindjes. Later zouden we ontdekken dat de Spaanse kinderen ook speelgoed krijgen, maar dan op 5 januari. Dan komen hier de drie koningen (Los tres Reyes) langs. Het principe is grotendeels hetzelfde als bij de Sint, alleen moet er geen schoen gezet worden. Er is die dag ook een stoet door het dorp met de drie koningen en er wordt snoep gegooid. De koningen brengen cadeautjes thuis. We hebben wel aan onze kinderen verteld dat de Sint komt voor Vlaamse kinderen en de drie koningen voor Spaanse kinderen. Anders wordt dat wel pijnlijk voor onze portemonnee (dat hebben we natuurlijk niet tegen hen gezegd). We gaan zeker wel naar de stoet kijken, deelnemen aan de plaatselijke cultuur is immers belangrijk! Zou hij ons huis in Spanje wel terugvinden? We testten dit uit door de schoen te zetten half november met het verlanglijstje in. Bleek dat de Sint dus wel zijn Piet had gestuurd om deze op te halen. Zelf kon hij immers niet langskomen omdat hij dan al in België was. Sam bleek wel gerust gesteld te zijn en ze vond het niet al te erg dat het niet de Sint zelf was die langs zou komen. Inventief in het verzinnen van verhalen word je zo wel. 
Wat heb ik de afgelopen weken gedaan? Wel, voor onze nieuwe huisgenoot gezorgd. Begin oktober beslisten we om een hondje in huis te nemen. Sam vroeg al héél héél lang naar een hond en aangezien we hier in Spanje iets meer tijd hebben om voor een hond te zorgen, contacteerde ik een organisatie die straathonden opvangt. We gingen op zoek naar een hond van klein formaat die in onze woning zonder tuin zou passen. Vrij snel viel ons oog op een puppy die begin augustus gevonden was langs de kant van de weg samen met haar drie zusjes. Axarquia Animal rescue had de puppies opgevangen en voorlopig verbleven de zusjes bij een fostergezin. Er waren drie zwarte pups en 1 bruintje. Sam koos onmiddellijk voor de kleine bruine, toepasselijk met de naam Honey. We konden haar een eerste keer zien en we waren onmiddellijk verkocht. We moesten nog twee weken wachten op haar komst, aangezien ze nog enkele vaccinaties moest krijgen. Zo hadden wij ook tijd om ons huis in orde te krijgen voor een hond. Op 11 oktober konden we haar ophalen bij de lokale dierenarts. Toen begon het avontuur. Zowel Steffen als ik hebben vroeger een hond gehad, maar zo'n puppy in huis, het is toch wel weer effe wennen. De eerste nachten verliepen moeilijk, nu hebben we routine gevonden waardoor Honey slaapt van 22u30 tot 7u30. Olé! Overdag vraagt ze wel veel aandacht. We kunnen haar geen vijf seconden uit het oog verliezen, want alles heeft ze in haar bek. Ze leert wel snel. Het woord NEE herkent ze en doet haar oren naar achteren gaan. Ze reageert correct op KOM en ZIT. Haar plasjes en kakjes doet ze doorgaans buiten op het terras. De volgende stap is haar te leren wandelen op straat. Sinds vorige week is ze in orde met al haar vaccinaties. Sam en Miel kijken er naar uit om met haar erop uit te trekken. Hopelijk maken de wandelingen haar ook moe genoeg om thuis wat rustiger te zijn. De aanwezigheid van onze nieuwe huisgenoot heeft een enorme impact op ons gezin. Niet te onderschatten... Sam is dolblij met haar hond, ze moet alleen leren dat je een hond niet kan uitzetten wanneer je effe geen zin hebt om ermee bezig te zijn. Miel was doodsbang van honden maar zorgt nu heel goed mee voor Honey. Steffen en ik hebben een nieuwe baby om voor te zorgen. Al hopen we stil dat ze toch iets minder aandacht zal nodig hebben, naargelang ze ouder wordt. Dus nu begrijpen jullie hopelijk dat het effe windstil was in blogland. Hasta luego, Lies!
Op 6 oktober 2018 werd Sam 8 jaar. Het was haar eerste verjaardag in ons nieuwe thuisland, haar eerste verjaardag zonder haar familie rond haar. We wilden dit natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan. In België was er altijd een 'kindjesfeest' en een 'grotemensenfeest'. Dat laatste zou heel moeilijk worden. De hele familie laten overvliegen was niet echt een optie. Het 'kindjesfeest' daarentegen, dat moest een knaller worden. We nodigden 4 meisjes uit: Marie en Louisa (de dochters van An en Raf), Marieke (de dochter van Veronique en Bart) en Teagan, de enige Engelse in het gezelschap. We kozen er bewust voor om nog geen Spaanse kinderen uit te nodigen wegens te veel talen bij elkaar en te moeilijk om elkaar te begrijpen. Het werd een 'slijm'feest. In België had ik de boot afgehouden wat betreft het slijm maken. Het is en blijft een vuiligheid. Maar Sam bleef aandringen... Marieke en Teagan deden het al eerder, zij zouden dus wel kunnen helpen om het in goede banen te leiden. Alle ingrediënten werden gekocht. De voorbereidingen voor het feest duurden een hele week: ik naaide een vlaggenlijn voor de jarige, ik naaide 18 zakjes om uit te delen in de klas, ik ging op zoek naar de ingrediënten, ik deed inkopen voor het feest. Een maand geleden startten de voorbereidingen al. Ik deed een oproep op facebook om Sam een kaartje te sturen, zodat we haar konden verrassen met heel veel verjaardagskaartjes. Het resultaat? De zaterdagochtend startte met het openmaken van 15 kaartjes! Maandag kwamen er nog twee aan. Haar mond viel open, zoveel kaartjes, alleen voor haar? Soms zat er zelfs een klein cadeautjes bij. Zowel Sam als wij zijn de verzenders echt oneindig dankbaar om deze dag zo speciaal te maken. 
Vorige week startte de school in Spanje. Dit betekende ook voor onze kinderen een nieuwe stap in hun Spanje-verhaal. Een erg spannende stap... Het verhaal startte met hun inschrijving. Op maandag 3 september trokken we naar de collegio om de inschrijving in orde te brengen. De directeur wist als sinds juni dat onze kids zouden komen, maar we moesten naar Spaanse traditie nog heel wat papierwerk in orde brengen. Die bewuste maandag werden we onthaald door een grappige, lieve meester (bleek later maestro Dimas te zijn, de meester van het tweede leerjaar, hij lijkt een beetje op een kabouter met een grijze baard maar dan zonder pinnemuts ;-) ). Hij gaf ons al de eerste uitleg en stuurde ons door naar Ana van het secretariaat. Zij stuurde ons terug naar huis met een pak papieren om in te vullen. Smartschool bestaat hier nog niet. ;-) Op 3 september wisten ze echter nog niet exact wie de juf of meester van onze kindjes gingen zijn. We ontmoetten al wel de juf van Frans, maestra Theresa en de vermoedelijke meester van Miel, maestro Rogelio. Op donderdag keerden we terug om alle documenten binnen te brengen en hopelijk te weten te komen wie de leraars van de kinderen zouden zijn. En ja hoor, maestro Rogelio was inderdaad de meester van Miel, een heel rustige meester, een beetje grijs haar en een bril. En Sam ontmoette maestra Cynthia, een jonge juf, heel lief, zacht en in staat om een beetje Engels te spreken. Ze zagen ook even hun klaslokaal. Eerste indruk: 'Zo kaal, mama!' Op de eerste schooldag bleek dat al veel beter. Die eerste schooldag begon om 12u en eindigde om 14u. Kort maar krachtig en spannend genoeg voor onze twee helden. Want dat zijn ze echt! Zonder een traan en heel dapper zagen we hen de rij volgen naar de klas. En met een grote glimlach zagen we hen weer buiten komen. Miel had die eerste dag niets verstaan buiten het woord 'piscina'. 
Afgelopen schooljaar ging Sam elke week zwemmen met haar klas. Dit zorgde voor heel veel stress. Ze heeft altijd een immens grote schrik voor water gehad. Ze maakte wel vorderingen (van leren omgaan met spetters in het ondiep tot de eerste zwembewegingen in het diep) en daarvoor ben ik de juffen en de meesters heel dankbaar. Toch kregen wij thuis elke week opnieuw te maken met een Sam die danig overstuur was. Mijn pogingen om duidelijk te maken aan de leraars dat ze moesten proberen meer het ritme van Sam te volgen, waren niet echt effectief. Toen we besloten om een huis te kopen met een zwembad, hoopten we stilletjes dat haar angst voor water zou veranderen. En dat gebeurde ook. Toen ons zwembad na een tweetal weken zwemklaar was, ging ze er met bange stapjes in. Eerst uitzoeken waar ze kon staan en waar niet, hoe het zwembad reageerde als Miel een bommetje deed, wat het effect van de jets was... en dat allemaal met een zwemband rond haar middel. We zagen haar heel geleidelijk evolueren en de meeste van haar stapjes deed ze alleen. Ze ging van een bang muisje met een zwemband rond naar een dappere zeemeermin die niets liever doet dan onder water zwemmen. Ze maakt plezier met haar broer en geniet van het water in ons eigen zwembad. Ze kan zelfs beter technisch zwemmen dan haar broer. Van zodra we de stap nemen naar water op een andere plek, groeit de angst terug. Het zwembad van vrienden kan als ze de kans krijgt om eerst te verkennen, natuurlijk water zoals het meer en de zee, dat is nog een brug te ver. Ze heeft daar nog steeds een enorme angst om geen grond onder haar voeten te voelen. Zo hebben we er al enorm veel energie en tijd in gestoken om haar te overtuigen om de zee in te gaan met bijhorende krijs- en woedebuien en dat zal nu helemaal niet meer lukken door de kwallensteek van Miel. Bij het meer hebben we haar al wel in kajak gekregen (lees vorige post) en ze heeft al voorzichtig geprobeerd in het meer te zwemmen. Zo neemt ze ook daar haar stapjes. Ik vermoed dat het iets meer tijd zal vragen dan het zwembadzwemmen. Maar we geven haar de tijd, we proberen soms zachtjes een figuurlijk duwtje te geven en we laten haar ontdekken op haar tempo. Ze is zo trots op zichzelf wanneer ze weer eens iets nieuws heeft geleerd. En wij ook! Hasta luego, Lies! 
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. 
