We tellen af... elke dag meer en meer. Dat weten jullie al. Maar nu is het letterlijk aftellen geblazen. Binnen 21 dagen, op 8 juli stappen we in de auto om de rit naar Spanje aan te vatten. Het huis geraakt meer en meer leeg, de garage geraakt meer en meer gevuld met gele dozen. Dankzij onze lieve buurvrouw Els kunnen we beschikken over héél véél gele dozen (gesponsord door een nietgenoemde internetprovider). Van Hajo, één van de beste vrienden van Steffen, hebben we nog een kleiner formaat dozen om zware dingen in te pakken. De eenheid in dozen zorgt voor makkelijk stapelen. Steffen berekende dat we onze volledige garage van vloer tot plafond mogen vullen om aan het gereserveerde aantal kubieke meter in de vrachtwagen te geraken. Momenteel is net minder dan 1/3 in gebruik genomen en onze inboedel is al voor meer dan de helft ingepakt. Er zijn ook al veel kasten uit elkaar gehaald. We hebben er een goed oog op... Inpakken voor een emigratie is wel een beetje anders dan inpakken voor een verhuis naar bv een naburige gemeente. Zoveel mogelijk moet in dozen, elk gaatje wordt gevuld, alles moet goed afgesloten worden. De chauffeurs van Vagotrans zijn ervaren in het laden van een vrachtwagen zodat elk open plekje wordt gebruikt. De vrachtwagen heeft ook een dubbele laadvloer zodat het gewicht kan verdeeld worden. Ik ben heel benieuwd om te zien hoe ze op 5 juli alles in de vrachtwagen zullen steken. De kinderen helpen af en toe mee met het inladen van dozen. Steffen leerde Miel zelfs werken met de schroefmachine om boekenrekken uit elkaar te vijzen. Ze kijken af en toe ook wel toe hoe mama en papa ijverig alles in dozen steken. We staan er zelf van verbaasd hoe georganiseerd we bezig zijn. Volgend weekend wordt er rust genomen aangezien Steffen dan nog 1 maal deelneemt aan Expeditie Natuurpunt samen met zijn collega's. Een mooie afsluiter van zijn Natuurpunt-carrière... Voor mij is de rust ook welgekomen. De afgelopen weken probeerde ik het rustig aan te doen: geen zware dozen tillen, elke dag enkele dozen inladen ipv alles op 1 dag, hulp vragen, geen zware meubels onder handen nemen... Het warme weer was een fijne weldoener, al voel ik meer en meer dat de grens bereikt is. Ik ben dus stiekem blij dat Steffen dit weekend niets kan doen voor de verhuis. Hij zegt wel telkens dat ik hem moet laten doen en dat ik in de zetel moet gaan zitten, maar het zit niet in mijn karakter om mijn geliefden voor me te laten werken. Ik wil helpen waar het kan... Gisteren ben ik sinds lang nog eens met stevige pijnstillers in bed gekropen voor middagrust en toen zakte de moed me even in de schoenen. De tranen vloeiden... Er komt ook nog heel wat geplan bij: CM bezoeken, telenet bellen, parkeerverbod aanvragen, notaris mailen, Vagotrans mailen, de boekhoudster mailen, adreswijzigingen doorgeven, doktersbezoeken doen, dingen kopen die we niet in Spanje zullen vinden, de autoreis plannen, kinderen naar en van speeldates voeren, dagelijkse boodschappen doen, de was doen. De poets doen heb ik opgegeven, alleen het sanitair geef ik nog een beurt. Tussendoor moet ik ook nog mijn schooljaar afsluiten (examens verbeteren, delibereren, oudercontacten), gesprekken voeren met de meesters van onze kinderen, mijn schoolgerei opruimen en zoveel mogelijk achterlaten op het college. Zo is het dus begrijpelijk dat ik 's avonds moeilijk in slaap val en soms amper tijd vind om te ademen. Maar ik blijf gaan, het is met het allerbeste vooruitzicht en dat houdt me recht. De rust, de zon, de Spaanse mentaliteit... ik verlang er zo naar! Op 10 juli komen we aan in Viñuela, op 13 juli gaan we een catamaran-vaart doen op de Middellandse zee met Plan A (www.planamalaga.com). De uitpak is voor mañana. Ik denk dat we ons alle vier snel thuis gaan voelen in het Spaanse ritme, ook de kinderen. De druk valt weg, geen stress, alles op het gemakje... Nu alleen hopen dat mijn gezondheid en de rug van Steffen nog even willen meewerken tot we in Viñuela zijn. Hasta luego, Lies!
