Op 5 minuten rijden van hier ligt het meer van Viñuela. Het is een lang uitgestrukt meer met een stuwdam. Het werd in de jaren '80 aangelegd om een watervoorraad aan te leggen. Momenteel is het nog maar voor een klein 40% van zijn totale capaciteit gevuld. Het wordt bv ook gebruikt door blusvliegtuigen. Zwemmen in het meer is niet toegelaten zonder reddingsvest. De ondergrond is klei, wat stappen in het meer ook heel moeilijk maakt. Aan de rand van het meer kan je wel aan watersport doen. Miel ging al drie keer naar de Kidsday, georganiseerd door Aqua Viñuela, het bedrijfje van Elena (onze eerste Spaanse kennis). Van half 11 tot half 3 spelen ze spelletjes en kunnen ze kajakken, op de pedalo varen en surfen. Miel vond het echt super en wij hadden effe een kind minder. Sam kregen we echter niet overtuigd. Haar angst voor water bleef te groot. Ze leerde al enorm veel bij in ons kleine zwembad, maar een meer was een stap te ver. De meisjes van An en Raf probeerden haar toch te overtuigen en zo besloot ze op een dag mee te gaan. Ze mocht van ons volledig zelf kiezen welke activiteiten ze wou meedoen en ook voor Elena was dat oké. Elena kent ook Engels, zij kon dus wel een beetje 'praten' met Sam. Alles verliep heel goed tot ze aan het kajakken begonnen. Eén van de andere monitoren wou uit veiligheidsoverwegingen toch dat Sam mee in de boot stapte, hoewel zij overmand door angst niet wou. Ze sloeg in paniek en pakte een schrik. Uiteindelijk is ze niet in de boot gestapt, na tussenkomst door Elena. Bij het ophalen was Sam heel duidelijk 'ik stap nooit in een kajak'. Maar dat was buiten mama gerekend. We begonnen aan de voorbereiding: uitzoeken waarom ze bang is van boten, uitleggen hoe een kajak werkt en hoe een kajakvaart verloopt, eerst liggend en daarna zittend op de luchtmatras het dobberen leren aanvoelen en ondertussen bleef ik haar zeggen dat ik ooit samen met haar ging kajakken. Ik kreeg telkens een boos en bang gezicht. Ik reserveerde toch twee dubbele kajaks voor ons vier en op donderdag 23 augustus was het zover. Ze was doodzenuwachtig. We hadden afgesproken dat Sam bij papa zou gaan en Miel bij mama, kwestie van het gewicht wat te verdelen. We hadden echter wel pech dat net die monitor die haar vorige keer bang had gemaakt ons nu ook opwachtte aan de boten. De tranen kwamen, maar mama en papa hielden vol. Miel en ik kropen in een boot, papa ging in de boot en tenslotte hielp Dany Sam in de boot. Nog steeds in tranen en stijf van de spanning. Miel en mama vertrokken met het nodige geklungel. Recht varen is best wel moeilijk... ;-) Steffen pakte het heel rustig aan met Sam en geleidelijk aan verdwenen de tranen en verscheen er een glimlach. Toen we hen een kwartier later zagen passeren, was de spanning weg. Ze voelde zich oké. Olé, overwinning! 'Volgende keer ga ik terug mee naar de Kidsday, mama'. We ging een heel eind het water op. Steffen en Sam bleken uiteindelijk zelfs beter te kunnen kajakken dan wij. Na een klein uurtje legden we terug aan aan de steiger. Moeder met uitgeputte armen, zoonlief grumpy omdat kajakken met Jules beter ging dan met mama, vader opgelucht dat we geen paniekaanval hadden gekregen van Sam en Sam blij dat ze toch terug met haar voeten op het droge stond. Wanneer we haar vroegen of ze de volgende dag graag mee naar de Kidsday wou, kreeg ik toch een neen. 'Ik vond het wel leuk, mama, maar zo leuk nu ook weer niet'. 's Avonds in bed vertelde ze me dat ze echt heel trots was op zichzelf dat ze het toch gedaan had en mama voelde zich heel stil ook heel trots dat ze dochterlief haar zin niet had gegeven en volgehouden had. In september gaan we zeker nog eens terug. Hasta luego, Lies!
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. Dus stellen we het goed? Ja hoor, geleidelijk aan wel. Ik ben er nog steeds 100% van overtuigd dat dit een goede beslissing was en dat we ooit echt veel minder stress gaan voelen. Maar dit gaat effe duren. Normaal niet? Ondertussen hebben we ook een nieuwe naam voor ons huis gekozen. Het is heel toepasselijk 'Dulces sueños' geworden. Zoete dromen... Soms vloeken we wel eens dat het niet altijd zoete dromen zijn, maar dat vloeken gaat ooit verdwijnen. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 18 juli gingen we voor de eerste keer naar Ikea. We hadden een heel boodschappenlijstje, voornamelijk kasten en een nieuw bed voor Sam. Aangezien dit niet allemaal in onze auto paste, hadden we op voorhand beslist om de goederen te laten leveren. We brachten meer dan vier uur door in de showroom en het magazijn, maar we geraakten uiteindelijk gesteld. De levering werd afgesproken en geregeld en we reden tevreden terug naar huis. Wisten we veel dat dit het begin van een lijdensweg zou zijn... Op vrijdag 20 juli werden de kasten en het bed geleverd. Deze levering verliep oké. Alles was aanwezig, de werkmannen plaatsten alles in de juiste kamer. Plannetjes lezen en het vijzen kon beginnen: 1 bed, 1 badmakermeubel, 1 paxkast, 4 billykasten met bovendeel en 1 kallaxkast. De deuren van de paxkast waren er niet bij, maar dat wisten we reeds bij de bestelling, ze waren immers niet voorradig. De kasten in elkaar zetten lukte goed, met heel veel zweet en enkele blaren. De problemen begonnen bij het bed van Sam. Deze hoogslaper is gemaakt uit ijzeren buizen en op 1 plaats was er ijzervijlsel achterbleven in de lak. Als je met je hand over de buis ging (en het was op een plek waar je je al eens vasthield), dan sneed je je stevig. Mijn linkerwijsvinger was het eerste slachtoffer. Natuurlijk ontdek je dit euvel pas als het hele bed in elkaar steekt. Sam was onmiddellijk teleurgesteld, wanneer ze haar papa hoorde zeggen dat dit bed geruild moest worden. Gelijk had hij, het was te gevaarlijk. We lieten het bed voorlopig staan, wikkelden een handdoek rond de slechte plek zodat er geen nieuwe slachtoffers vielen en Steffen besloot de klantendienst te bellen. Bij de klantendienst van Ikea Malaga kan je kiezen voor 'Engels'. Een goed idee om deftig je probleem te kunnen uitleggen. Daar begon het al... de persoon die we aan de lijn kregen (na 40 minuten wachten) kon geen Engels. (dit zou ook bij de volgende telefoons telkens zo zijn) Dan maar met de hulp van Google Translate geprobeerd om het probleem duidelijk te maken. Ze zouden ons terug contacteren. Later kregen we telefoons om bv een stickertje te zoeken met een specifieke nummer voor dat bed, met de vraag om nog eens duidelijk te omschrijven wat er scheelde aan een andere dienst, om een klachtenformulier in te vullen online... Gewoon zeggen dat ze snel een nieuw bed zouden leveren, was te gemakkelijk. Uiteindelijk kregen we telefoon van de klantendienst van Ikea Spanje met een hele lieve meneer in gebroken Engels (sorry, mister Steffens ;-)) die ons beloofde dat ze op dinsdag 7 augustus een nieuw bed zouden leveren en in elkaar zouden komen steken. Steffen vroeg toen ook achter de deuren voor onze paxkast die nog ontbraken. Konden die ook meegeleverd worden? Bleek dat deze helemaal niet in de bestelling zaten. Foutje van de dame aan de balie, ze had de deuren niet mee besteld. Om dit euvel te herstellen en ze toch meegeleverd te krijgen op 7 augustus, moesten we op zaterdag 5 augustus terug naar Ikea Malaga om de deuren te bestellen en te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken terug naar Ikea, met een bang hartje... Terecht, de dame aan de klantendesk in Ikea Malaga kon wel iets terugvinden van onze klacht in haar computer maar niets van de belofte over de levering van de deuren. Als we deuren voor de kast wilden, moesten we deze levering betalen. 49,90 dus... Dit lieten we niet passeren, eerst in het Spaans, daarna met steeds groeiende woede en in het Engels, probeerden we het arrogante dametje duidelijk te maken dat ons dit beloofd was en dat we hier niet vanaf gingen. Na een uur wachten en drie kwartier vechten kregen we het toch in orde. Het bed en de deuren zouden gratis geleverd worden op 7 augustus. We hadden ook nog extra billykasten nodig, maar het gevecht om die mee in de gratis levering te krijgen, durfden we zelfs niet aan te gaan. Dus wij terug de winkel in, bestelling van de billykasten in orde gemaakt en opnieuw een levering aangevraagd. Bleek dat de billykasten konden geleverd worden in hetzelfde tijdvak als de deuren en het bed. Dan maar 49,90 betaald voor de levering van de billykasten. Het grappige zou zijn dat uiteindelijk alles in één vrachtwagen zou zitten. We keerden uitgeblust terug naar Viñuela. Op dinsdag 7 augustus werd er geleverd: in de loop van de namiddag stonden twee werkmannen aan onze deur met een nieuw bed, met 5 billykasten en toebehoren, ZONDER deuren voor de kast en ZONDER werkman om het bed in elkaar te steken. Ze hadden ons ook eerst ontelbare keren gebeld en gesmst omdat ze de weg niet vonden. Hoe kan dat? Ze waren hier toch al voor een eerdere levering geweest???? We sloegen groen uit: niet alleen waren de deuren er niet bij en hadden we dus nodeloos betaald voor een levering, het bed kon niet in elkaar gezet worden. De werkman die dit moest doen was afwezig door ziekte van zijn kind. En we gingen het heus niet zelf doen. Opnieuw aan de telefoon, aan het mailen, aan het chatten via messenger, uren wachten en afgescheept worden. Ze zouden ons "mañana" bellen om de montage van het bed in orde te brengen. Mañana werd twee dagen, drie dagen, vier dagen... Dan nog maar eens zelf gebeld en ons goed kwaad gemaakt. Na veel geduld werd een nieuwe datum afgesproken om het bed te monteren: 17 augustus tussen 9u en 13u. Die dag, na een korte nacht (we hadden Kim en co uitgewuifd) verwachtten we de werkmannen opnieuw (hopelijk vonden ze nu wel de weg?). Om 12u40 kwam er telefoon dat ze vertraging hadden. GRRRR! Ze zouden tussen 15u en 16u komen. Steffen opnieuw razend! En opnieuw aan de telefoon naar de klantendienst en aan de chat via messenger. Alle kanalen gebruiken! Uiteindelijk daagden twee werkmannen op om 16u40. Ze hadden de weg gevonden! Binnen het half uur was het bed in orde en konden de mannen vertrekken. We bleven achter met een hersteld bed maar met dubbel zoveel grijs haar dan tevoren. De dame aan de telefoon die dag had ons aangeraden om een officiële klacht in te dienen, we hadden immers heel veel tijd (voor Steffen werkuren) verloren. Een schadevergoeding zou welkom zijn. Dus ik vraag via de chat of ze ons zo'n klachtenformulier konden doormailen. Antwoord: 'Mevrouw, u moet dit formulier in Malaga komen invullen volgens vaste procedures." Opnieuw GRRRR! Ze verwachtten dus dat we opnieuw een uur rijden naar Ikea Malaga, dan wachten aan de klantendesk (waarschijnlijk ook weer een uur) en dan een klachtenformulier invullen als schadevergoeding voor het tijdsverlies door hun fouten. Ironie, niet???? Ondertussen is het 28 augustus, een maand en tien dagen na ons eerste bezoek aan Ikea. Alle kasten zijn geïnstalleerd, het bed is in orde en wordt goed gebruikt door onze prinses maar we missen nog steeds twee deuren. Deze zouden op 20 augustus terug voorradig zijn. Ik ben eens benieuwd wanneer we hier iets van gaan horen... Spaans geduld hebben, noem ik dat... Hasta luego, Lies!
Op 15 augustus, ook een feestdag in Spanje, gingen we samen met ons bezoek naar het strand in Torre del Mar. We wilden Kim, Jolien en Eva heel graag de drukte op het strand tonen op een vrije dag en vooral hoe de Spanjaarden naar het strand gaan. Een handdoek en een parasol zijn niet voldoende. Ze trekken met partytent, tafels, stoelen en veel eten naar het strand en brengen er een hele dag door. Kim vergeleek het met een festivalbezoek in België. ;-) Tegen 16u vertrokken we (Miel, Sam, Jolien Eva, Kim en ik) naar Torre del Mar. Steffen bleef thuis om te werken. We zouden eerst een tijdje doorbrengen aan het strand en aansluitend de dijk afwandelen en iets eten aan het strand. Het was behoorlijk warm, dus bij aankomst gingen we al snel in het water. De zee was rustig, niet veel golven, we kregen zelfs Sam overtuigd om in het water te gaan (ja zelfs, tot aan haar middel). Miel, Eva, Kim en ik stonden al een hele tijd in het water te praten en te dobberen, toen Miel plots krijsend uit het water liep. We hadden niets zien gebeuren, dus we waren allemaal enorm verbaasd. Ik liep onmiddellijk achter hem. Hij hield heel stevig zijn linkerelleboog vast en gaf aan dat het daar pijn deed (tussen het gekrijs door). De andere mensen op het strand gaven ons direct het signaal dat het een kwallensteek (picadura de medusa) was en dat we onmiddellijk naar de redder moesten. Ik liep dus bliksemsnel met Miel naar de redder, die alleen maar Spaans sprak maar die onmiddellijk doorhad wat het probleem was. Hij haalde een flesje boven met een soort bodymelk en smeerde dit overvloedig op de elleboog en op de buik van Miel. Ondertussen waren er enkele voorbijgangers bij ons komen staan om ons te helpen omdat ze door hadden dat ik de redder niet echt verstond, hij sprak heel snel. De behulpzame voorbijgangers legden ons rustig uit dat Miel niet in de zon mocht komen en dat we niet in het water mochten. Met een snikkende en danig oversture Miel wandelde ik terug. Eva kwam ons tegemoet en vertelde dat omstaanders een kleine bruine kwal uit het water hadden gehaald met een pingpongpalletje en haar op het droge hadden begraven onder de stenen. We waren allemaal onder de indruk van Miels gekrijs maar ook van de behulpzaamheid van de omstaanders. Ongelooflijk om te zien hoe iedereen probeerde te helpen... Ondertussen kregen we Miel niet gekalmeerd... Dus we namen de smartphone bij de hand om 1) info op te zoeken over kwallensteken en 2) een apotheek op te zoeken. We moesten iets doen om hem gerust te stellen. Ik raadpleegde ook mijn hulplijn An, die me gelukkig alleen kon vertellen dat ze het zelf nog nooit had meegemaakt. In Torre blijven om de avond door te brengen leek ons niet meer aan te spreken, dus we pakten in en we besloten naar de apotheek. Ik was wel heel blij dat ik het gezelschap had van de drie dames. Ze hebben geprobeerd Miel af te leiden, ze hebben Sam opgevangen (die ook danig geschrokken was) en ze hebben mij praktisch geholpen. We schakelden de gps in en vonden vrij snel een apotheek, godzijdank één die open was, niet evident op een feestdag. Blijkbaar zijn de meeste apotheken in Torre del Mar 365 dagen per jaar open. De apotheek zei dat er dit jaar uitzonderlijk veel kwallen waren en dat we niet veel meer konden doen dan dat de redder ons had verteld. Hij gaf ons nog een zalf mee (Fenistil) om de jeuk te kalmeren. Ondertussen was Miel wel gekalmeerd. Zijn auti-hoofdje vraagt bij kwetsuren altijd een duidelijke, logische uitleg over zijn probleem en als het kan een duidelijke, logische oplossing. We keerden terug naar Viñuela met een kind gewikkeld in een handdoek (hij mocht geen zon voelen) en zouden daar wel zien hoe we de avond verder doorbrachten. De rest van de dag werd besteed aan het afleiden van de kinderen, eten deden we bij Miguel (waar het rond 21u goed volliep voor de match Real Madrid tegen Atletico Madrid, amai wat een lawaai!). Voor het slapengaan spoelden we de kwallensteek met warm water en deden we zalf op de arm en buik. De dagen die volgden zagen we Miel minder en minder klagen, bedekten we de steek met een kous zodat er geen zon aankon en van zodra de klachten volledig weg waren, lieten we de steek voor wat het was. Er verschenen kleine korstjes, maar voor de rest was alles oké. Dinsdag 21 augustus echter begon Miel opnieuw te klagen van jeuk en irritatie, de korstjes werden eraf gekrabt door de jeuk en tegen woensdagmiddag was de steek terug knalrood en heel branderig. Wat nu? Hierover vond ik niets terug op het net. Dus besloten we om toch maar de dokter te raadplegen. Zo trokken we met ons vieren naar het Centro de salud, de dokterspost hier vlakbij. We meldden ons aan en wachtten 5 minuten op de dokter. Die wist ons te zeggen dat de wonde geïnfecteerd was omdat Miel alle korstjes er had afgekrabt. Cortisonezalf en Cetirizine waren de oplossing. Ondertussen zijn we 5 dagen verder en ziet de wonde er veel beter uit. Miel zal er een mooi litteken aan overhouden. Maar ja, voor een jongen is dat wel stoer! Alleszins, wat onthouden we uit dit avontuur: - de Spanjaarden zijn heel behulpzaam wanneer een kind pijn heeft. - de apothekers in Torre del Mar zijn alle dagen open. - een kwallensteek moet je niet oplossen door erop te plassen. ;-) Al goed hebben we dit niet gedaan. - Fenistil helpt niet alleen bij windpokken maar ook bij kwallensteken. - een kwallensteek kan infecteren. - de Centro de salud werkt heel goed, we moesten er zelfs niet betalen. - we moeten goed opletten in de zee, zeker als we een koude onderstroom voelen, want die bracht de kwal naar de kust. Voorlopig gaan we niet meer in de zee, als het kwallenseizoen voorbij is, misschien wel, maar eerst moet dit kleine trauma verwerkt worden in Miels hoofd. Ik was al wel blij dat hij zelf zei dat de angst voor kwallen niet zo groot is als die voor wespen. Oef! Hasta luego, Lies!
Afgelopen week hebben we ons eerste Belgische bezoek gehad. Kim, de meter van Miel en mijn beste vriendin, zette haar vliegangst opzij en kwam met de hulp van twee topvriendinnen naar Viñuela. Ze was heel nieuwsgierig naar onze nieuwe leefomgeving. Afgelopen zondag kwam ze samen met Jolien en Eva aan. Kim logeerde bij ons, de twee andere dames kozen voor een B&B. De speelkamer werd grotendeels vrijgemaakt voor een luchtmatras. Het was echt ongelooflijk om haar hier te ontvangen. Het heeft enorm bijgedragen aan de gewenning dat dit thuis is. Op vakantie krijg je normaal immers geen bezoek. Het waren vijf indrukwekkende dagen: we lieten Kim kennismaken met Viñuela, met ons dagelijks leven en met onze nieuwe gewoonten; we gingen naar het strand van Torre del Mar (waar Miel een kwallensteek opliep); we bezochten samen de feria in Malaga. We relaxten ook: zwembad hangen, veel babbelen, lekker eten, boek lezen, breien... Steffen en ik konden zelfs genieten van een avond uit zonder kids dankzij Kim. Eva en Jolien waren er ook vaak bij. Altijd lachen met die twee! Ik denk dat ze wel onder de indruk waren van onze nieuwe woonomgeving. Gisteren, vrijdag, heel vroeg, vertrok Kim terug. Het afscheid was moeilijk! Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Het besef kwam dat we elkaar nu toch wel heel lang niet zouden zien. Het zal allemaal via smartphone moeten (ja, Kim kocht zelfs een smartphone om met Spanje te communiceren ;-)). Gisteren vielen we allemaal een beetje in een spreekwoordelijk gat. Ook de kids hadden het lastig. Langs de ene kant vonden we het fijn om alles terug in zijn gewone routine te zien, langs de andere kant vonden we het héééééééél spijtig dat Kim weg was. We hopen alleszins dat ze snel terugkeert en dat ze het vliegen (wie weet?) leuk gaat vinden. Bezoek krijgen, zelfs uit België, is super maar is ook heel vermoeiend. We denken alleszins met een glimlach terug aan onze eerste officiële bezoekers en kijken uit naar de volgende. Al hoeft dat niet direct te zijn, eerst effe terug onze draai vinden. Hasta luego, Lies!
18 augustus vandaag, we zijn hier nu een maand en 8 dagen. Ons huis is geïnstalleerd, nagenoeg alles heeft een plaats, er staan nog twee gele dozen die niet uitgeladen zijn. Voelen we ons al thuis? Beseffen we al dat dit niet vakantie is, maar realiteit? Dat is de vraag die we dezer dagen wel eens krijgen. Wel, het is heel vreemd hoe mijn hoofd dit verwerkt. Wanneer we hier aankwamen in juli, voelde het zeker aan als vakantie, omdat het verschil met België toch wel aanzienlijk was. Stilaan wordt alles hier gewoon, naar de winkel gaan, mensen tegenkomen die je al eens eerder zag, Spaans spreken (ja, zelfs ik)... Daardoor verdwijnt al een beetje het gevoel dat het niet tijdelijk is. Wanneer we gewoon thuis zijn, voel ik me ook echt thuis. In het begin werd ik 's morgens wakker en moest ik echt bewust denken dat ik niet in Schoten was, wel in Viñuela. Meestal was het geluid van de ventilator boven mijn hoofd voldoende om me tot de realiteit te brengen. Dat gevoel is ondertussen volledig weg. Als ik mijn ogen open 's morgens, ben ik in Spanje. Sinds gisteren kunnen we ook op tv naar Eén kijken en kunnen we eigenlijk de avond hier een beetje laten verlopen zoals we het gewoon waren in België. Zo zat ik gisterenavond in de zetel naar het nieuws en Versailles te kijken en voelde ik me plots zoals de eerste dagen hier wakker worden. Effe buiten kijken en beseffen dat ik niet in de zetel in Schoten zit, maar in Spanje. Ook als ik op ons terras sta en naar de Maroma kijk, gaan mijn hersenen aan het werk. 'We blijven hier nu voor altijd, we gaan niet meer terug naar België (voorlopig toch niet).' Dit is nu echt onze thuis, de plek waar we ons gerust voelen. Ik ben alleszins wel heel blij dat we zoveel inboedel mee verhuisd hebben. Het was een huzarenwerkje maar het loont. De kinderen voelen ze duidelijk ook goed op hun gemak. Ze stralen! Ze zeggen zelf nog een beetje bang te zijn wanneer ze alleen op een verdieping in ons huis zijn. Al is dat normaal, ik moet zelf ook nog wennen aan de geluiden van ons huis en de buurt... Sam heeft kort na aankomst twee keer een nachtmerrie gehad. Miel slaapt heel goed. Ze verwerken de verhuis dus behoorlijk goed. Het is duidelijk een proces, ik voel dat in mijn hoofd en in mijn manier van denken. Even voelde ik me ontheemd. We lieten Schoten achter en trokken naar een behoorlijk onbekende plek waar de meeste Belgen gewoon op vakantie gaan. Geleidelijk aan verdwijnt dat ontheemde gevoel. We hebben terug een echte thuis! En we zijn er echt blij mee! Hasta luego, Lies!
In zowat elk Spaans dorpje wordt er in de zomer een feria georganiseerd, een dorpsfeest. Zo dus ook in ons dorpje. Dit jaar ging het door in het laastste weekend van juli. Voor ons het moment om de bewoners van het dorpje te leren kennen en de dorpsgewoonten. Toen we de planning van de feria bekeken op facebook (zie pagina Ayuntamiento de La Viñuela), viel ons meteen op dat de uren van dit dorpsfeest heel anders waren dan in België. Alles begint laat, zelfs activiteiten voor de kids. Er was bv ook een miss/misterverkiezing en dit om 2u30 's nachts. Daarvoor hebben we toch gepast. We gingen wel kijken naar de processie met de beschermheilige van het dorp en naar het schuim/waterfeest voor de kids. De processie was kleinschalig (Viñuela heeft slechts een tweeduizend inwoners) maar wel indrukwekkend. Op een platform stond het beeld van de virgen, versierd met bloemen en kaarsen. Dit platform werd gedragen door een tiental mannen van het hoogste punt van het dorp naar de kerk, beneden in het dorp. Het platform werd gevolgd door een stoet van vrouwen, mooi opgekleed, met een grote kaars in de hand en sommige zelfs op hun blote voeten. We hebben dit jaar nog niet deelgenomen aan de processie. Sam was heel bang na het zien van de beelden van de Semana Santa (de heilige week voor Pasen) en dacht hetzelfde te zien hier. Daarom keken we nu toe vanop het terras van Bar Miguel. Het bleek allemaal goed mee te vallen, er was alleszins niets om bang van te zijn. Volgend jaar kunnen we misschien wel meewandelen, allé ja, Sam en ik toch, want de virgen volgen is alleen voor de vrouwen. 's Anderendaags, op zaterdag, was er vanaf half 4 een groot water/schuimfeest. Wat het moest voorstellen, wisten we echt niet, maar we waren benieuwd. Tegen 16u trokken we naar het parkje, beneden in het dorp om een kijkje te gaan nemen. Iedereen was nog bezig aan zijn middagmaal, verse paëlla, aangeboden door de gemeente. Dan maar afwachten tot het waterfeest zou beginnen. Tegen half 5 begon men met een grote waterglijbaan, geïnstalleerd in de hoofdstraat van Viñuela. Iedereen (vooral kinderen) mochten naar beneden glijden over een stijle afstand van ongeveer 100 meter. Plezier verzekerd! Voor onze kids was het alleen toekijken... het ging wel heel snel. Chris, Liesbeth en Norah, lieve Belgen die we leerden kennen op een terras in Alcaucin en die hier op vakantie waren, vergezelden ons en Chris waagde het wel om te glijden. Tegen 18u (2,5 later dan oorspronkelijk gepland), werd de glijbaan gesloten en spoot men schuim op straat. De kinderen en de volwassenen lieten zich gaan op de tonen van de muziek en speelden met schuim. Sam hield zich afzijdig, samen met de kleine Norah. Miel, Steffen en Chris doken wel het schuim in en Liesbeth en ik trokken foto's van de mannen. Het was een plezier, alleen al om te zien. Vroeger werd dit feest blijkbaar alleen met water gedaan, maar omdat dit in de zomer zo kostbaar is, werd overgeschakeld op schuim. Minstens even plezant! Tegen 19u werd het schuimkanon afgesloten en keerden we terug naar huis. Steffen deed het meeste netwerken en werd al snel uitgenodigd door onze Spaanse buurman Salve om tegen half 11 terug te keren, want dan was er een groot dansfeest. Daarvoor hebben we uiteindelijk gepast. We gingen immers nog gezellig eten met Chris en Liesbeth in El Kasko en tegen 24u was onze kaars uit. Op zondag was er ook nog een kinderfeest gepland, maar daar namen we niet aan deel. Onze zondag brachten we immers in Caleta de Velez door. Daarover later meer. Alleszins, zo'n feria, het is iets speciaals. Het is uitbundig en gezellig. Het valt in niets te vergelijken met een dorpsfeest in België. Het is door en door Spaans. En elk dorp doet zo'n feest. Allemaal met dezelfde activiteiten: processie, schuimfeest, dansfeest, kinderfeest... Zo gaan we komend weekend een kijkje nemen op de feria in Los Romanes en Canillas de Aceitunas en afgelopen weekend was het feria in Alcaucin. En zo leren we elke dag iets bij over de Spaanse cultuur. Hasta luego, Lies!
We zijn nu bijna vier weken in Spanje. Op deze vier weken is onze Spaanse woordenschat al aardig uitgebreid. Engels spreken met een Spanjaard is meestal niet haalbaar, we zijn dus wel verplicht om Spaans te spreken. Google Translate is ondertussen ook onze beste vriend. Al twijfel is soms wel aan de correctheid van de vertalingen. Ikea, Mercadona, de slager, de bakker, het gemeentehuis, Worten, bar Miguel, gesprekken met buren... allemaal plekken waar je in de Spaanse taal gesmeten wordt. Doorgaans moeten we melden 'mas despacio por favor'. Want Spanjaarden spreken zo snel. Ze zijn wel blij om te horen dat je probeert Spaans te spreken en dan proberen zij zelfs ook enkele woorden Engels te gebruiken. En zo heeft Steffen al een paar keer te horen gekregen dat hij zich goed kan behelpen in het Spaans. Ik moest zelf al één keer zonder Steffen naar de ferreteria om enkele doe-het-zelfartikelen te halen. Probeer dat maar eens uit te leggen als je amper Spaans kan. Ik had op voorhand een aantal zinnen en woorden opgezocht en opgeschreven als hulpje. Je spreekt je eerste zin uit en dan volgt plots een zin die je totaal niet begrijpt omdat de andere partij woorden gebruikt die je niet hebt opgezocht. En als je dan een gesprek probeert op te bouwen, dan begrijp ik een beetje hoe de immigranten in België zich moeten voelen als ze met een Vlaams sprekend iemand te maken krijgen. Iemand ratelt iets, je verstaat er niets van, je voelt je hulpeloos, je doet je uiterste best om uit de context toch iets op te maken en je wordt misschien zelfs een beetje boos omdat die andere zijn best niet doet om jouw taal te begrijpen/spreken. Daarom dus een pleidooi voor iedereen die te maken krijgt met iemand die jouw taal niet beheerst... verwacht niet automatisch dat hij/zij je wel begrijpt en probeer een beetje tegemoet te komen. Dan wordt communiceren zoveel gemakkelijker. Alleszins, we blijven verder leren. Ook de kinderen... we haalden in de lokale bibliotheek (met authentieke kaartjes in de boeken ) enkele Spaanse (kinder)boeken. Samen proberen we te begrijpen wat er staat en er woorden uit te onthouden. Miel verstond vandaag in de elektrowinkel zelfs sneller dan mama wat de verkoopster wou zeggen. Goed bezig, niño! Ook het Engels van de kinderen gaat er goed op vooruit. In onze straat wonen heel wat Britten. Eén van hen heeft twee hondjes en onze dappere meid ging zelfs al eens mee wandelen met Mike, waarbij ze amper angst toonde om met hem te praten. Ze probeert gewoon. Goed bezig, niña! Het is wel heel vermoeiend voor dat deel van onze hersenen dat taal verwerkt. Soms is het gewoon effe teveel en ben je blij om eens naar Belgische televisie te kijken of een Nederlandse tekst te lezen. Sam maakt zich zorgen dat we op een bepaald moment geen Nederlands meer gaan spreken thuis, maar die kans schat ik klein. Steffen en ik blijven uiteindelijk allebei leerkrachten Nederlands... het zit in onze genen, dat krijg je er niet zomaar uit. Hasta luego, Lies!
Tijdens onze autorit naar La Viñuela moesten we twee keer overnachten. Ik reserveerde in april twee Ibishotels: eentje in Saintes en eentje in Madrid. Voor de kids was het hun eerste hotelbezoek. Ik toonde hen van beide hotels foto's en legde kort uit hoe een hotel juist werkte. Sam had in eerste instantie wel stress maar geleidelijk aan verdween die naarmate haar beeld van een hotel scherper werd gesteld. Kamers voor 4 mensen waren er niet, dus reserveerde ik telkens twee kamers. De bedoeling was dat 1 ouder telkens met 1 kind zou slapen. Rond 18u45 kwamen we aan in Saintes. Er was een ruime en veilige parking (olé, alles kon in de auto blijven). De ontvangst was hartelijk en we kregen onderling verbonden kamers. We gingen op ontdekking en er werd beslist dat Sam bij mama zou slapen en Miel bij papa. Het avondmaal konden we genieten in het hotel. Miel genoot vooral van de wifi. Buikje rond, de nodige spullen uit de auto (knuffels, kussens, pyjama's, propere kleren en toiletgerei) en we konden in bed kruipen. Zowel Miel als Sam voelden zich snel op hun gemak. 's Morgens wachtte een uitgebreid ontbijt op ons. Je had hun gezichtjes moeten zien. 'Mogen we dat allemaal eten?' Het hotel was zeker zijn drie sterren waard. Om 8u45 waren we terug en route naar Madrid. Rond 18u bereikten we de grote, warme stad. Nu was het de uitdaging om ons hotel te vinden. In Saintes (een klein Frans dorpje) was dit geen probleem, in Madrid was dit andere koek. De drukte en de file zorgde al voor de nodige stress en dan moesten we nog de wirwar van straten induiken op zoek naar Ibis budget Madrid Las Ventas. We vonden niet direct het hotel en ook niet de parking. Stress! We moesten onze volle auto toch niet achterlaten op de Madrileense straten? Steffen ging op onderzoek en vond het hotel én de parking. Onze auto kon ondergronds en achter slot en grendel. Dit hotel was een budgethotel met 1 ster. Kleinere kamers, beperkter ontbijt en geen verbonden kamers. Maar voor de rest dik in orde. Er werd gewisseld van slaappartner. Sam zou bij papa slapen en Miel bij mama. Niet helemaal naar de zin van de aan-mama-verknochte Sam maar we hielden vol en ze heeft geslapen als een roosje naast haar papa. Wat we ons vooral zullen herinneren van ons bezoek aan Madrid was ons avondmaal. In het hotel was geen restaurant, dus moesten we de drukte van Madrid induiken om een eetgelegenheid te vinden. Op 10 minuten van het hotel, aan de voet van een arena, vonden we een tapasbar. Eten kon nog niet (wie eet er nu ook al om 20u?), dus kregen we van de behulpzame ober Alberto alvast een drankje en enkele kleine hapjes. Alberto was gefascineerd door zijn Belgische klanten en leerde ons enkele nieuwe Spaanse termen. Een heel jolige, lieve man! We moesten hem beloven om ooit terug te keren. We keerden vrij laat terug naar het hotel (we moesten nog lang wachten op ons eten) en kropen uitgeput in bed. De wekker mocht de volgende ochtend wel een beetje later aflopen. We aten een lekker ontbijt, laden alles terug in en kropen opnieuw in de auto. Madrid uitrijden ging een beetje vlotter dan inrijden (al deden we dat ook met een omweg). De kids hebben deze eerste hotelervaring goed doorstaan. Voor Steffen en mij was het geleden van voor de geboorte van Miel dat we nog eens op hotel sliepen en na 10 jaar konden we het opnieuw doen mét de kinderen. Het was gezellig, speciaal en het maakte het avontuur compleet. We hebben er alles aan gedaan dat de kinderen zich gerust voelden. Hun vertrouwde kussens en knuffels, hun ipad, mama en papa dichtbij die altijd klaar stonden om te luisteren naar hun zorgjes en vragen en om te knuffelen. We zijn echt trots op onze draakjes! Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. Nu begon het volgende werk: zorgen dat alles zijn plekje vond. Elke kamer stond vol gele dozen. Na de televisie was ons volgende doel de installatie van de bedden. Ons bed werd in elkaar gestoken (jeuj, terug slapen in ons eigen bed), de matrassen van de kinderen kregen een plaats en werden opgemaakt tot een echt bed. Ook el salon werd al grotendeels op zijn plaats gezet. De zetels, de tafel met stoelen, ... en er werden zelfs al dozen uitgeladen. Dat was ook het scenario voor de dagen die volgden. Dozen uitladen, nadenken over de goede inrichting van oa bureau, speelkamer, living ... Waar moesten alle kaders komen, welke verlichting hangen we op? We zijn er ettelijke dagen mee bezig geweest en het werk gaat nog voort. Het komt onze oren uit... Nu drie weken later staat alles grotendeels op zijn plek. We hebben er al een bezoek aan de Ikea opzitten en er zal er nog één volgen. Bij het uitladen heb ik geen tijd (en vooral geen zin) gehad om eerst te poetsen vooraleer alles uit te laden. Gelukkig waren de kasten vrij proper. Het poetsen komt nu wel aan bod. Geleidelijk aan krijgt alles een poetsbeurt (met airco of laat op de avond). Het voelt al echt aan als thuis. Maar het was echt een huzarenwerk. We zijn eigenlijk twee maanden lang bezig geweest met inpakken, verhuizen en terug uitpakken. Dit doe je niet elk jaar. Wat me vooral heel blij maakt... tijdens deze twee drukke maanden hebben Steffen en ik amper ruzie gemaakt. Alles gebeurde in overleg, werd rustig aangepakt, bezorgde ons wel enige stress wanneer er iets niet ging zoals gepland. Maar we hielden samen stand. Een bewijs dat dit goed zit. Ook de kinderen hebben deze hele transitie goed doorstaan. Ze hebben slechts af en toe gezeurd. Er kwamen natuurlijk tranen aan te pas, maar dat is oké. Heimwee hebben mag. We proberen het op te vangen waar kan. Skypen met de bekende Belgische wereld helpt. Zo voelen ze zich niet helemaal onthecht. Steffen en ik proberen ook heel bewust tijd te maken voor de kids. Ze genieten ervan als we samen in het zwembad springen, als we samen de nieuwe omgeving ontdekken... en ik ben er zeker van dat we daarvoor nog veel tijd zullen hebben in de toekomst. Hasta luego, Lies
Ik lees of hoor geregeld: 'Jullie stellen het daar precies goed?' De foto's die passeren op facebook en de berichten die we de wereld rondsturen, geven inderdaad deze indruk. We stellen het ook goed, maar het leven in La Viñuela is niet al rozengeur en maneschijn. Toen we aan dit avontuur begonnen, hadden we een aantal 'droom'beelden over hoe het leven in Spanje zou zijn. Veel van de droombeelden kloppen, andere komen niet echt overeen met de realiteit. Dit is natuurlijk normaal. Wanneer je aan zo'n groot avontuur begint, zijn er veel dingen onzeker en probeer je alles ideaal voor te stellen. De hoofdreden van onze verhuis, minder of zelfs geen pijn voor mama, die is bereikt. Ondanks de hele zware weken voor en na de verhuis is de pijn zo goed als weg. Ik voel wel dat mijn lichaam nog veel recuperatie nodig heeft en ik denk dat die recuperatie pas echt kan beginnen wanneer er een beetje structuur in ons leven komt en wanneer de administratieve stress wegvalt. Ik kan wel terug veel dingen met de kinderen en Steffen doen en voel me meer ontspannen. De warmte van de zon doet ook heel veel wonderen. Er waren ook nog andere redenen waarom de stap naar Spanje werd genomen. Het leven zonder stress (of alleszins met minder stress) zou ons allen goed doen. Deze reden is nog niet echt bereikt. We moeten aan zoveel wennen, zoveel in orde brengen en vooral een nieuw ritme vinden waar oa het werk van papa en de school van de kinderen een plaats moeten in vinden. De manier van werken in Spanje en het omgaan met allerlei openbare diensten gaat zo anders hier dan in België. Voor ons Belgen zijn de Spanjaarden erg nonchalant. Zij zien dat zelf zo niet en snappen ook niet altijd waar wij ons druk in maken. Het Ikea-verhaal is daar een voorbeeld van, maar ook Axartel (telefonie en wifi), Sabadell (bank), de gemeentediensten en de aanvraag van een NIE (vreemdelingennummer) passen in dit plaatje. Wij moeten dus leren om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat het wel in orde zal komen. Niet te veel te stressen dus! Zo zie je maar dat het leven in België ons tot stresskippen maakt. Dit gaat een proces zijn en moeten dus wat tijd geven. Dan is er weer die administratie. Ik had al heel veel nagevraagd in België en rond de verhuis was de admin een beetje stilgevallen, maar nu draait de adminmolen weer volop. Een lijstje: kinderbijslag regelen, bijzondere aangifte belastingen doen, telenet opzeggen, NIE aanvragen voor de kids, kids inschrijven op school, een voetbalclub voor Miel zoeken, zorgkrediet aanvragen, een nieuw paspoort aanvragen, een zonneboiler laten installeren, een nieuwe Spaanse bankkaart aanvragen, de auto inschrijven met Spaanse plaat ... Begrijpelijk dat een mens hier stress van krijgt? Dit zal hopelijk ooit stilvallen of alleszins verminderen. En tenslotte het ritme vinden. Dat zal er ook geleidelijk aan komen wanneer de school terug start. Dan kan Steffen ook duidelijke werkuren in zijn agenda zetten en kan hij in alle rust werken. Een dagritme is er al wel een beetje, opstaan 's morgens, 's avonds slapen, eettijden, maar evengoed winkelen (wanneer en waar), de was doen ... Als je naar een nieuw huis verhuist, moet je altijd zoeken naar een nieuw ritme, maar wij moeten dit doen in combinatie met een nieuwe cultuur. 
) enkele Spaanse (kinder)boeken. Samen proberen we te begrijpen wat er staat en er woorden uit te onthouden. Miel verstond vandaag in de elektrowinkel zelfs sneller dan mama wat de verkoopster wou zeggen. Goed bezig, niño! Ook het Engels van de kinderen gaat er goed op vooruit. In onze straat wonen heel wat Britten. Eén van hen heeft twee hondjes en onze dappere meid ging zelfs al eens mee wandelen met Mike, waarbij ze amper angst toonde om met hem te praten. Ze probeert gewoon. Goed bezig, niña! Het is wel heel vermoeiend voor dat deel van onze hersenen dat taal verwerkt. Soms is het gewoon effe teveel en ben je blij om eens naar Belgische televisie te kijken of een Nederlandse tekst te lezen. Sam maakt zich zorgen dat we op een bepaald moment geen Nederlands meer gaan spreken thuis, maar die kans schat ik klein. Steffen en ik blijven uiteindelijk allebei leerkrachten Nederlands... het zit in onze genen, dat krijg je er niet zomaar uit. Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. 
