Als we een leven in Spanje willen opbouwen, hebben we enkele zaken nodig: een huis, een job, een auto en een school voor de kinderen. Het huis was onze eerste prioriteit. Daarover hebben jullie al meer kunnen lezen in eerdere posts. Ondertussen hebben we de 10% voorschot betaald en we wachten nu op de ondertekening van de leningsakte met onze Belgische bank. Als we het geld hebben overgeschreven naar onze Spaanse advocaat, Eduardo Pérez, kan de eigendomsakte ondertekend worden. Gelukkig moeten we hiervoor niet over en weer vliegen. De advocaat heeft een volmacht tot handtekenen en behartigt al onze zaken wat betreft het huis. Hij doet ook alle onderhandelingen met de verkoper. Het geeft een gerust gevoel dat een 'echte' Spanjaard ons helpt bij de verkoop. Mr. Pérez is een hele lieve, correcte man en probeert alle communicatie met ons in het Engels te doen. Echt grappig om hem te horen praten. Zijn assistente is een Nederlandse en zij helpt ook waar kan. Hopelijk kunnen we ons dus vanaf april de trotse eigenaars noemen van een Spaans huis. We kozen bewust voor een huis in een klein Spaans dorp. Vinuela is een dorp van een 2000-tal inwoners met een supermarktje, een apotheek, een dokterspost, enkele tapasbars, een pizzeria (Miel vindt dit super!) en een dorpsschool. En dit allemaal op wandelafstand van ons huis. We hebben dan ook beslist om de kinderen naar de dorpsschool te sturen. Zo zullen ze hopelijk snel Spaans leren, snel geïntegreerd geraken en Spaanse vrienden maken. Op deze school zitten ook enkele Vlaamse kinderen (oa de kinderen van An en Raf) en enkele Britten. De kinderen zullen in het begin af en toe apart genomen worden om snel Spaans te leren en zo hopelijk de lessen te kunnen volgen. Ze hebben alletwee gelukkig genoeg verstand in hun kopje en leren heel snel bij. Ze zijn er zelf niet weigerachtig tegenover. De schooldagen in Spanje kennen ook een ander ritme dan hier. De kinderen gaan naar school van 9u tot 14u, keren dan naar huis voor de lunch en de siësta. De klasgroepen zijn ook kleiner dan hier in België. Minder prikkels, minder drukte, kortere schooldagen en dus hopelijk minder gestresseerde kinderen. Doe daar het heilzame effect van de zon bij en dat maakt hen hopelijk gelukkige kinderen. De bedoeling is ook dat ik in het begin niet zal werken. Zo kan ik in de eerste plaats werken aan mijn herstel, Spaans leren en ten tweede er volop zijn om de kinderen te helpen en op te vangen. Na jaren van begeleiding door de psycholoog en de psychiater en na veel leeswerk zijn we erin geslaagd een handleiding te schrijven voor zowel Miel als Sam. Ze zullen altijd hun rugzakje meedragen, maar dat hoeft geen hindernis te zijn. We zullen hen helpen zodat deze rugzak niet te zwaar wordt. Ze kunnen in Spanje ook beginnen met een onbeschreven blad. Zo kunnen we al twee dingen van ons lijstje schrappen. De job en de auto, dat is iets voor een volgende post. Hasta luego, Lies
Wanneer we tegen mensen vertellen dat we verhuizen naar Spanje, krijgen we heel uiteenlopende reacties. Er zijn mensen die het niet geloven, er zijn mensen die ons het beste wensen, er zijn mensen die droevig zijn en er zijn mensen die vragen wanneer ze op bezoek mogen komen. Een reactie die al deze mensen geven, is dat ze het een moedige stap vinden. 'Dapper van jullie!' 'Ik zou het niet kunnen.' 'Jullie zijn durvers.' 'Amai, bewondering!' Het vreemde is dat Steffen en ik dat niet zo aanvoelen. We vinden het een leuke stap, iets om naar uit te kijken, maar we voelen ons zeker geen superhelden. We voelen er ons goed bij. En dat is ook een belangrijk teken. We maken ons niet veel zorgen, we liggen er niet van wakker. Af en toe krijg ik wel een kleine paniek over me, zo van 'Wat als...'. Maar dat is een paniek die snel wegebt bij het vooruitzicht van een leven zonder pijn. Het is en blijft een sprong in het duister, maar we hebben het goed overdacht en we zien het helemaal zitten. We blazen onze bruggen hier in België natuurlijk niet helemaal op en niets of niemand zegt dat het 'voor altijd' is. We bekijken het van jaar tot jaar. En wij gaan al onze vrienden, familie en collega's ook missen. Maar we zitten niet aan de andere kant van de wereld. Malaga is 'slechts' 2,5 uur vliegen. En tegenwoordig zijn er zoveel manieren om in contact te blijven (facebook, skype, Whatsapp, facetime). En we willen natuurlijk heel graag bezoekers ontvangen, maar misschien al even vermelden dat we slechts 1 logeerbed kunnen zetten en dat we daar ook een dagelijks leven leiden, waardoor het ontvangen van bezoekers in ons huis niet altijd haalbaar is. Maar onze Spaanse deur staat altijd open! Hasta luego, Lies
Op 5 januari werden we wakker in een koud huis. Steffen vond gelukkig heel snel wat het probleem was en zorgde ervoor dat de verwarming het terug deed. Het opruimen kon beginnen. Uitpakken is best wel gemakkelijk, gewoon alles op zijn plaats leggen, alleen blijven er altijd zo van die dingen liggen die geen vaste plaats hebben. We keken terug naar een zalige vakantie, naar een superervaring. Nu moesten we goed nadenken over verdere stappen. Het laatste huis dat we zagen, had echt wel ons hart gestolen. Sam was eerst was twijfelachtig, omdat ze de kleur van de muren niet mooi vond. Toen we vertelden dat dat simpel op te lossen was met een verfborstel, was ze meteen verkocht. Spaanse huizen worden meestal met meubels verkocht en het is toegelaten om een bod te doen en te onderhandelen met de eigenaar, maar je bent niet verplicht om het te kopen. Aangezien de prijs al gedaald was, was er niet veel ruimte om te onderhandelen. De meubels waren ook niet direct onze smaak en als we de knoop doorhakten om te verhuizen, wilden we graag dat de kinderen zich snel thuisvoelden en dat zou makkelijker gaan met eigen meubels. We hadden nog steeds niets definitief beslist, maar waren wel meer en meer overtuigd van het huis in Vinuela. We besloten daarom een bod te doen. Zo konden we ook makkelijker rekenen en onderhandelen met de bank, als we wisten over hoeveel geld het ging. We deden een bod. Er kwam enkele dagen later een tegenbod. We besloten nog een tegenbod te doen zonder meubelen, met keukentoestellen. Dit bod werd aanvaard. Ondertussen waren we twee weken verder. Vooraleer we nu echt moesten beslissen, waren er een aantal zaken die we moesten overdenken: wilden we dit echt, met heel ons hart, zagen we het haalbaar, waren we allemaal overtuigd? Steffen en ik voelden ons er 100% goed bij, de kinderen hadden wat meer tijd nodig. Het gemis van hun vrienden is nog altijd het enige dat hen een beetje droevig maakt. We moesten ook uitpuzzelen hoe we het financieel gingen aanpakken. Een overbruggingskrediet voor een woning in Spanje krijg je niet. We konden wel een wederopname doen van ons huidig krediet, maar dan konden we nog maar 80% lenen van de waarde van ons Schotens huis. Het risico nemen om eerst ons huis te verkopen en daarna pas te kopen in Spanje, maar dan misschien ons droomhuis te mislopen, dat wilden we niet doen. Er ging veel denkwerk, getelefoneer en telwerk aan vooraf om uiteindelijk met de hulp van onze ouders toch een oplossing te vinden. Ondertussen waren we alweer bijna twee weken later. We gingen voor een herfinanciering van onze huidige lening om een tweede woonst aan te kopen. Het overige nodige budget konden we lenen van onze ouders. Daarvoor zijn we hen heel dankbaar. Ze gunden ons ook onze beslissing: 'als jullie dit nodig hebben om gelukkig te zijn, dan moeten jullie dit doen'. Zo fijn om dit te horen... De volgende stap was een reservatie. In Spanje koop je een huis in drie stappen: eerst een reservatie om het pand van de markt te halen en opzoekingen te doen ivm vergunningen, vervolgens een compromis (10% van de aankoopprijs), tenslotte de akte. Eind januari gingen we dus over tot reservatie. Het ging plots allemaal heel snel. We hadden het allemaal goed overdacht. Als we dit wilden doen, moesten het nu doen of was het weer een jaar wachten. We wilden de kinderen immers niet in het midden van een schooljaar verkassen. De kinderen zijn nu ook nog een geschikte leeftijd om snel Spaans te leren en nieuwe vrienden te maken. En we wilden als gezin niet nog een herfst en winter van pijn en uitputting bij mama meemaken. We hadden nu ook een huis gevonden waar we ons goed bij voelden met een aanvaardbare prijs. We moesten het gewoon doen! Af en toe moet je de sprong wagen... We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
