We zijn nu 9 maanden onder de zon, tijd voor een evaluatie, me dunkt... We stellen het over het algemeen goed. Emigreren is geen lachertje, dat kan ik nu wel zeggen. Na de hele praktische rompslomp hebben we de laatste maanden ook emotioneel veel tijd nodig gehad om aan te passen. Eerst is er Sam. Zij doet het hier supergoed! Ze is gelukkig, ziet er zalig bruin uit, is ontspannen en geniet elke dag van het leven. Ze doet het goed op school, heeft Engelse en Spaanse vriendjes en spreekt vlot Spaans en Engels. Het is ongelooflijk hoe zij de hele aanpassing zonder problemen heeft doorgemaakt. Zij wil op dit moment in haar leven niet meer terug naar België. Dan is er Miel. Ook hij doet het heel goed, maar vecht al wat meer met zichzelf (en met ons ;-) ). Het doet het net als Sam heel goed op school. De meester staat versteld van zijn ongelooflijk verstand en is vol lof. Miel spreekt ook al heel goed Spaans en Engels en vindt er elke dag plezier in om zijn mama en papa te verbeteren. Sociaal verloopt het bij hem al net iets moeilijker. Hij blijft het moeilijk vinden om sociaal gedrag te interpreteren. In februari hebben we dan toch maar een gesprek gehad met de meester en de zorgjuf om de ASS van Miel te bespreken. Ze vielen natuurlijk uit de lucht, 'je ziet er niets aan', maar we hebben in ons beste Spaans geprobeerd uit te leggen hoe het brein van Miel werkt en wat hij nodig heeft om goed te functioneren. Ze hebben ons wel moeten beloven dat ze niets tegen Miel of de klas zouden zeggen over de ASS. En dat doen ze ook. Alle leerkrachten zijn op de hoogte gebracht tijdens een klassenraad en sindsdien is de rust precies een beetje weergekeerd. Soms loopt zijn emmertje nog over en moeten we brandjes blussen. Zoals Miel al jaren doet, laat hij zijn frustratie er thuis pas uit. Daarbij komt dat hij volgende maand 11 wordt en dat we toch wel wat pubergedrag beginnen te merken... Ach ja, dat hoort erbij, zeker, of we nu hier of in België waren geweest. Het belooft alleszins nog een pittige te worden als hij echt begint te puberen. Miel spreekt nog vaak over zijn vrienden in België en houdt contact met hen via Fortnite (een computergame). Hij zeurt al minder over terugkeren naar België, maar ik denk dat zijn hart nog een deeltje in België ligt. Steffen en ik zijn enorm trots op onze kinderen en we zijn blij dat ze de verhuis relatief goed doorgemaakt hebben. De afgelopen maanden waren echt een emotionele rollercoaster. We proberen ons hier thuis te voelen, een leven en een job op te bouwen, een vriendenkring te vormen... De Taaldokter begint nu echt goed te draaien en voor Steffen is het nog zoeken naar een goed werkritme. Het nadeel van zijn job is dat hij niet gewoon van 9 to 5 kan werken. Er zijn deadlines aan verbonden. Ik probeer hem alleszins te helpen waar kan. Maar ook dat is nog een zoektocht. Ik heb veel tijd om na te denken en te mijmeren en dat is niet altijd zo goed. Ik mis mijn vriendinnen en collega's enorm. Hier zijn er natuurlijk ook veel mensen om mee te praten, maar mijn Spaans is momenteel nog te beperkt om tot een deftig gesprek te komen... Spaans spreken lukt al wel beter dan enkele maanden geleden, maar het blijft toch een gestotter en gestamel als ik iets moet zeggen. Ik begrijp nagenoeg alles wat de Spanjaarden zeggen (als ze niet te snel praten natuurlijk), maar kan niet veel terugzeggen. Ik schakel nu de kinderen in als ik iets wil zeggen. Dankzij mijn studies in Latijn en Grieks begrijp ik al wel goed hoe de Spaanse taal in elkaar zit. Ik studeer samen met de kinderen en lees samen met Sam eenvoudige Spaanse boekjes. Ik kijk naar Spaanse series op tv en luister naar Spaanse radio. Hopelijk gaat het zo elke dag beter en beter... Mijn pijn is de laatste twee maanden stilletjes terug opgeflakkerd, maar ik ben er zeker van dat dit door de aanpassing en de bijhorende stress is. Zoals reeds gezegd, emigreren is geen evidentie. Ik heb eindeloze bewondering voor al migranten die zonder huis, zonder vooruitzicht wegtrekken uit hun vertrouwde omgeving op zoek naar een betere toekomst. Wij zijn eigenlijk luxemigranten: wij hebben een woning, we spreken de taal een beetje, we hebben een job en we weten dat we ooit terug kunnen keren als we willen. Maar toch vraagt emigreren zo'n grote emotionele aanpassing. Je laat alles achter... Er gaat geen dag voorbij of ik vraag me af of we wel de goede beslissing hebben genomen. Al goed dat Steffen heel gerust is in onze beslissing en me kan geruststellen. Als ik dan buiten kan gaan en kan genieten van de zon, van de natuur en van de omgeving, dan verdwijnt die twijfel wel een beetje. Enkele weken geleden meldden An en Raf ons ook dat ze terug naar België gingen. Ze zijn hier nu 5 jaar en kwamen op een punt waarop ze een beslissing moesten nemen. Ze hadden plannen om hier te bouwen en hadden beiden een job opgestart, maar namen uiteindelijk toch de beslissing om terug te keren. Toen ze ons deze boodschap gaven, was ik er echt niet goed van. We gaan hen missen, maar ik weet dat we onze plan ook wel alleen kunnen trekken. Het was eerder het idee van 'staat ons dit ook te wachten?' Gaan wij ook enkele jaren zoeken en proberen om onze weg hier te vinden en uiteindelijk terugkeren om dan waarschijnlijk terug pijn te voelen? Ik mag hier ook niet teveel over nadenken, maar het maakt me wel wat bang. Onlangs praatte ik nog over emigreren met een Engelse papa van de voetbal van Miel en hij zei me dat emigreren zoals wij het doen eigenlijk een uitzonderlijke kans is. Je breidt je kennis uit, je leert nieuwe culturen kennen, je leert nieuwe talen... en als het niet zou lukken, kan je alleen maar dankbaar zijn dat je het toch hebt kunnen doen. Je leeft uiteindelijk maar 1 keer. Hasta luego, Lies!
