De inlaaddag en de vertrekdag van de verhuiswagen liggen ondertussen vast. Op 5 juli wordt een grote vrachtwagen van Vagotrans voorgereden om ingeladen te worden. Op 8 juli vertrekt onze hele inboedel richting Vinuela en hopelijk komt alles daar heelhuids aan op 11 juli. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit vlot zal verlopen. Op facebook en internet lees je telkens opnieuw zoveel lovende commentaar over Vagotrans. Het blijft uiteindelijk toch wel een beetje vreemd om je hele hebben en houden mee te geven. Bij het inladen van de dozen moet ik nu vooral ook goed nadenken wat we de 7 dagen zonder inboedel wel nodig zullen hebben en wat dus mee zal moeten met de auto. Want wanneer op 5 juli de vrachtwagen uit Schoten wegrijdt, hebben we alleen nog onze Kangoo en alles wat daarin kan. Wat zeker mee moet: kledij voor 4 personen voor 7 dagen (al goed dat het zomer is en dat we niet zoveel nodig hebben), slaapgerei voor 4 personen (luchtmatrassen, kussens en dekens), eetgerei voor 4 personen (borden, glazen, bestek), entertainment voor de kinderen, enkele klapstoeltjes en een klaptafeltje, ... Een keuken hebben we zowel in België als in Spanje voorhanden, meubelen en huisgerei moeten we voorzien op kampeerniveau. Vooraleer we zelf met de auto vertrekken, slapen we nog drie dagen in een leeg huis. Miel gaat nog 1 nachtje bij één van zijn beste maten logeren, Miel en Sam vervolgens samen bij een andere beste maat. Steffen en ik zoeken nog een deftig bed om in te slapen... De laatste nacht brengen we samen door, zodat we op tijd kunnen vertrekken richting Vinuela. De reis is opgedeeld in drie stukken: dag 1 rijden we 800 km tot in het dorp Saintes, net boven Bordeaux. Dag 2 brengt ons na opnieuw 800 km tot in Madrid en op dag 3 bereiken we na 600 km Vinuela. Ik boekte ondertussen 2 IBIS-hotels langsheen onze route. Voor de kinderen wordt dit hun eerste hotelervaring. 800 km per dag rijden is te overleven, alleen valt het af te wachten hoe Sam dit zal doen. Door haar hooggevoeligheid is ze erg gevoelig voor de trillingen van de auto waardoor ze tijdens snelwegritten heel snel buikpijn krijgt. Met de nodige afleiding kan dit draaglijk worden, al is het heel moeilijk om haar 800 km lang af te leiden. We hebben een dvd-speler ter beschikking, een Nintendo Switch en een Nintendo 3ds. Ik zorg ook voor veel kussens en dekens achteraan zodat ze af en toe (hopelijk) een dutje kan doen. Steffen en ik zullen af en toe afwisselen in het rijden, al vraag ik me af of manlief het zal zien zitten om die lange ritten naast me door te brengen. Het stuur afgeven is niet makkelijk. ;-) Waarom vliegen we niet? Wel, om twee redenen. De eerste is heel evident, namelijk de kostprijs. Met 4 rijden is pakken goedkoper dan de auto laten transporteren en naar Vinuela vliegen. En ten tweede vinden we het belangrijk dat de kinderen door de lange rit beseffen waarheen we rijden en dat ze door de rit doorheen Spanje hun nieuwe land leren kennen. Momenteel is de autorit ook hetgeen waar vooral Sam zich zorgen maakt. Ik probeer haar gerust te stellen en we gaan er alleszins proberen een soort van roadtrip van te maken. Ook de hotelbeleving zal hopelijk een succes zijn. Voorlopig zien zowel Miel als Sam dat volledig zitten omdat ze elks bij mama of papa mogen slapen. Vooral voor Sam had dit een grote overtuigingskracht. Miel blijft er voorlopig allemaal vrij stoïcijns onder. Het zal een avontuur worden, maar een leuke start van ons nieuwe leven. Hasta luego, Lies!
Ondertussen zijn we ook begonnen aan ons rondje 'voor de laatste keer afspreken met...'. Vooraleer we vertrekken, waren er een aantal mensen die we echt nog graag één keertje zagen. Zo gingen we vorig weekend op bezoek in Limburg bij onze dierbare vrienden Wendy, Dirk, Renzo en Dylan. We leerden hen een vijftal jaar geleden kennen tijdens een vakantie aan de kust en toen begon een heel oprechte vriendschap. De afgelopen jaren reden we beurtelings 160 km heen en terug voor een gezellige babbel. Wendy en ik vonden elkaar in het naaien, de mannen in de traktoren en de natuur. De kinderen vonden elkaar dan weer in het gamen. Vorig jaar noemden zij zelfs hun nieuwe hondje naar onze liefste dochter, zodat er nu een hevige Jack Russel Sam rondloopt in Alken. Onze Sam werd heel snel dikke vrienden met hun Sam en met de andere hond Lola. Daarom verliep het afscheid vorige week echt moeilijk. Naarmate het einde van het bezoek naderde, veranderde de stemming van onze Sam. De tranen doken heel snel op en het afscheid verliep moeilijk. Ik zeg altijd wel tegen onze kinderen dat we niet echt afscheid nemen, maar in mijn hart voel ik wel dat het nu even zal duren vooraleer we hen gaan terugzien. Ze zullen ongetwijfeld wel eens naar Vinuela afreizen, maar dat zal niet voor direct zijn. Ook bij mij vloeiden er dus traantjes. In de auto kreeg Miel het dan plots toch ook even moeilijk. Ik beloofde, om Sam te troosten, dat we voor haar een fotoboek zouden aanleggen met alle dieren en mensen die ze dicht bij zich wilde. Ik merkte plots aan het gezicht van Miel dat zijn mood ook veranderde, de tranen doken op en ook de vraag: 'Mag ik ook zo'n fotoboek maken, mama?' Mijn hart brak... op zo'n moment moet ik mijn schuldgevoel enorm onderdrukken en hen het gevoel geven dat het geen afscheid is voor altijd. Al goed ondersteunt de moderne technologie ons in het contact houden. Afgelopen zaterdag was er een afscheidsetentje met de vrienden van de voetbalploeg van Miel. Ook daar vertrokken we met een krop in de keel. En gisteren reden we naar Hoboken, naar tante Detje en nonkel Walter (Peelmans). Het was er heel gezellig, heel oprecht en heel geruststellend. Hen zullen we ongetwijfeld ook mogen verwachten in Spanje en ik denk dat dat nog niet zo lang zal duren. 'Zorg goed voor je kroost', waren de laatste woorden die Walter tegen me zei. Ik beloof het, dat zal ik doen. Ik weet maar al te goed wat mijn kroost doet om me terug een goede gezondheid te geven, ik zal dus ook alles doen om hen gelukkig te maken in onze nieuwe thuis. Komend weekend is er nog een verjaardags/trouwfeestje gepland met de dichte familie en enkele vrienden. Hopelijk vloeien er op het einde van die dag ook niet teveel traantjes. Ik blijf telkens zeggen tegen mezelf en tegen de kinderen 'we nemen geen afscheid, we nemen onze herinneringen mee en beginnen met al onze vrienden in ons hart aan een nieuw avontuur'. Als we onze Belgische vrienden en familie echt missen, zitten ze maar 2200 km van ons af. Helemaal anders dan de nicht van Steffen, die sinds februari in Canada woont. Ondanks deze traantjes, blijven we allevier nog altijd enorm uitkijken naar onze nieuwe woonst en onze nieuwe thuis. Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan. We blijven nog altijd overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Beloof ons alleen dat je bij onze laatste ontmoeting niet de woorden 'afscheid nemen' en 'de laatste keer' gebruikt... Hasta luego, Lies!
