Zoals eerder geschreven is verhuizen naar het buitenland toch net iets anders dan verhuizen in je omgeving. De inpak hadden we heel goed voorbereid. De garage stond propvol. Op 1 juli nodigden we nog enkele helpers uit (Bert, An, nonkel Lieven en Philip, dank je wel!) om bedden uit elkaar te halen, om de laatste dozen in te laden en om ervoor te zorgen dat vooral de eerste en tweede verdieping helemaal leeg waren. Het was warm, het was een gekrioel, maar het verliep vlot. De dagen die volgden moesten we zelf nog verder zorgen dat alles zou klaar staan tegen 5 juli. Om 8u stonden de verhuizers immers daar. Op 4 juli zag ik het effe niet haalbaar maar het is uiteindelijk toch gelukt, dankzij de redding van Tine en Johan, die onze kinderen even overnamen en voor een avondmaal zorgden. Op 5 juli stonden Nick en twee verhuizers van Vagotrans klaar met een grote verhuiswagen. Ze begonnen heel rustig, maar weloverwogen aan het inladen van de vrachtwagen. Alles werd vakkundig gepuzzeld zodat er zo weinig mogelijk plaats verloren ging. Ik bewonderde het geduld van Nick, de chauffeur, die voor het puzzelwerk zorgde. Onze taak bestond er vooral in om aan te geven wat er heel breekbaar was en om de laatste zaken in dozen te steken. Om 15u kon Nick zijn vrachtwagen sluiten. 41 kubieke meter inboedel... 6 meer dan gepland. Ach ja, geen probleem voor Vagotrans, wij zouden alleen meer moeten betalen. De uiteindelijke factuur ging boven de 5000 euro. Maar we waren er allebei heel gerust in dat alles goed en wel in Viñuela zou aankomen. We spraken ook met de chauffeur af waar en wanneer we elkaar zouden treffen. Hij vertrok en Steffen en ik bleven achter in een nagenoeg leeg huis: 4 luchtmatrassen, kleren voor 2 weken, een tafeltje en enkele klapstoelen, wat eetgerei en nog wat rommel. Een volgende horde was genomen. De kids hadden we in de loop van de dag overgedragen aan de goede zorgen van Naomi en Mats, waar Miel één nachtje ging logeren en aan mutti en pake, die zich over Sam ontfermden. Zo konden Steffen en ik ons focussen op de verhuis en konden de kids nog wat qualitytime hebben met mensen die ze lang niet meer zouden zien. Slapen mochten Steffen en ik dan weer doen in het huis van onze lieve buren, Leen en Dries, die op dat moment al in Oostenrijk zaten. Zij hadden een housesitter en wij hadden een deftig bed. Onze rug is jullie eindeloos dankbaar! Ons avondmaal werd voorzien door tante Katrien, die ons 'voor de laatste keer' verwende. We lieten het ons welgevallen, want we waren uitgeput. We draaiden op adrenaline, maar ons lichaam was op. Emotioneel moesten we afscheid nemen (zie eerdere posts) en fysiek moesten we blijven volhouden. Nu de inboedel vertrokken was, hadden we nog 2 dagen om ons voor te bereiden op de autorit. Rust nemen, zorgen dat alles in de auto pastte, de laatste dingen regelen... Op 6 juli ging Miel nog een keer logeren, bij Len en co deze keer. Deze sleep-over werd gecombineerd met een match van de Rode Duivels op groot scherm die eindigde in euforie. Sam, Steffen en ik beleefden deze euforie in de Geraniumlaan (dank aan jullie gastvrijheid daar) en sliepen nogmaals in Casa De Smedt-Van der Vloedt. Dankzij de Rode Duivels hadden we nu wel een doel om op tijd in Viñuela te geraken. Op dinsdag was het immers alweer matchtijd. Op 7 juli sliepen we 'voor de laatste keer' met z'n vieren op een luchtmatras in ons Schotens huis. An en Bert verwende ons die avond met een heerlijk avondmaal in Belgische sferen. Ook hen zijn we heel dankbaar! De laatste avond in Schoten ging rustig voorbij en we maakten ons mentaal klaar voor de autorit... Hasta luego, Lies!
