Op dinsdag 22 mei gingen we niet werken en gingen de kinderen niet naar school. Niet omdat het alweer een officiële feestdag is, niet omdat we gewoon geen zin hadden, wel om een heel speciale reden. Op 22 mei zijn we in het huwelijksbootje gestapt! En in het grootste geheim... Waarom zal je je afvragen? Om te beginnen, waarom zijn we nu gehuwd? Wel, het heeft een juridische reden en natuurlijk een emotionele reden. In Spanje heb je als samenwonenden minder rechten en komt het beter over als je gehuwd bent. Spanje is daarin nog conservatiever dan België. Qua erfenisrechten en belastingen is het natuurlijk ook beter om gehuwd te zijn. Anderszijds is de verhuis naar Spanje voor ons een nieuw begin en nu kunnen we als meneer en mevrouw Peelmans aan het avontuur beginnen. We zien elkaar doodgraag (dat telt toch voor mij en ik ga ervan uit dat het voor Steffen ook geldt... ;-)) en huwen heeft nog al in ons hoofd gezeten. Uiteindelijk binden onze twee kinderen ons meer aan elkaar dan een trouwboek en trouwringen. Waarom hebben we het dan in het geheim gedaan? Wel, om te beginnen hadden we niet veel tijd, aangezien we pas eind april beslisten om dit nog te doen. Anderzijds zijn wij geen mensen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, willen we niet veel geld uitgeven aan een groot feest en ceremonie en lukt dat ook niet voor mijn gezondheid. Daarom planden we de dag helemaal zoals wij het wilden. Dat is uiteindelijk waar het om draait. - 22 mei was de eerste vrije dag in de agenda van de burgerlijke stand en op dinsdag trouwen is goedkoper dan op vrijdag of in een weekend - we kozen nieuwe kleren, allemaal met de draagbaarheid nadien in het achterhoofd - ringen die we in 2005 lieten maken naar aanleiding van ons 1-jarig samenzijn, lieten we opnieuw graveren en lichtjes aanpassen - we gingen met de fiets naar het gemeentehuis - we nodigden alleen vier getuigen uit en kregen 1 verrassingsgast. (zotte, maar lieve collega/vriendin Tine ;-)) - we gingen na de ceremonie lunchen in een lokale lunchbar Bar Lief - een beetje traditie werd in ere gehouden: Steffen zorgde voor een bruidsboeket en een verlovingsring. Gedurende een goeie maand moesten we onze mond houden, slechts enkelingen waren op de hoogte: de kids, de getuigen, de fotograaf van dienst, zotte Tine die mijn nagels mooi verzorgde en onze beider werkgevers. Het was soms moeilijk om niets te verklappen, maar het was toch leuk om het geheim te hebben. Zo was 22 mei alleen van ons. De dag begon met een fijne ceremonie geleid door onze lieve buurman Lieven De Smet. Een leuk extraatje om getrouwd te worden door iemand die je kent. Sam mocht onze ringen aanbieden op een rood kussentje en was zo officieel bruidsmeisje. Na de ceremonie gingen we met zijn 9 nog wat foto's trekken onder een blauwe hemel en in een stralende zon. Daarna stapten we op onze fiets richting Bar Lief waar we werden opgewacht voor de lunch. We werden in de watten gelegd door Anja en Jasmien en kregen als afsluiter een heerlijke chocoladetaart voorgeschoteld. Gezellig, intiem, rustig... helemaal zoals we wilden. Tegen drie uur keerden we naar huis en was het tijd voor rust. 's Avonds aten we gewoon gezellig met ons vieren thuis en dropten we uiteindelijk de bom op Facebook. Allemaal verraste, maar heel lieve reacties! Een fijne afsluiter van een perfecte dag. Just a perfect day! Moesten we toch een groot trouwfeest hebben gegeven, zou dat zeker een kanshebber zijn voor de openingsdans. 's Andersdaags ging ik terug werken, in mijn trouwkleed. In het onderwijs krijg je 1 dag verlof voor je eigen huwelijk, bij Natuurpunt zijn dat er drie. Steffen kon dus in zijn eentje genieten van 2 extra dagen verlof. De wittebroodsweken zullen voor in Spanje zijn. Is er nu iets veranderd? In wezen niet veel buiten de witte trouwboek die in onze kast ligt. Een collega zei dat haar huwelijk hun relatie afmaakte. Wel, ik moet haar gelijk geven. Ik kan nu zonder aarzelen zeggen dat Steffen mijn echtgenoot is en zie hem elke dag nog liever en liever. Ik ben zo blij dat we getrouwd zijn, op onze eigen manier. It was just a perfect day, I'm glad I spend it with you! Liefste, te quiero mucho!!! Hasta luego, Lies
Administratie... er zijn een aantal zaken waarover ik duidelijkheid wil vooraleer we vertrekken: kinderbijslag, ziekenfonds, bankrekeningen, verzekeringen en adreswijziging. Veel kunnen we nog niet in orde brengen zolang we in België zijn, maar ik wil op zijn minste weten wat ik moet doen eens we in Spanje aankomen. In heel mijn zoektocht raadpleeg ik geregeld An en Raf. Op een bepaald moment zei Raf me 'Laat het los, Lies. Dat komt wel goed als jullie in Spanje zijn.' Ik probeer zijn raad op te volgen maar wil toch graag bij elke instantie langsgaan om te weten wat ons te wachten staat. 1) kinderbijslag: een mail gestuurd nadat ik mijn verlofstelsel heb aangevraagd. Op school zeiden ze 'Vraag het daar na'. Het antwoord dat ik van de kinderbijslag krijg 'Vraag het aan uw werkgever.' Een woord teveel typen was duidelijk ook teveel gevraagd. Opnieuw gemaild en als antwoord 'Op deze website vindt u het antwoord.' Het begin van Kafka... 2) ziekenfonds: ik ga langs in het kantoor in Schoten, daar weet de lieve mevrouw zelf niet wat ze moet doen en belt naar het hoofdbureau. Daar kunnen ze na de situatie meerdere keren uitgelegd te hebben antwoorden dat ik wel verbonden blijf aan de CM omdat ik een uitkering krijg, dat de kinderen dat ook zullen als ze bij mij ten laste komen en dat Steffen een ziekteverzekering moet afsluiten in Spanje. 'Van zodra uw rijksregisternummers geschrapt worden, hebben jullie geen recht meer op Belgische ziekteverzekering.' Achteraf denken we erover na... wordt onze rijksregisternummer geschrapt? We blijven toch Belgische burgers? Het vervolg van Kafka... 3) bankrekeningen: we willen graag onze Belgische rekeningen houden. Dit maakt het ook makkelijker om maandelijks mijn uitkering en de kinderbijslag te ontvangen. Bij Argenta willen ze dat met plezier voor ons doen. 'We moeten alleen een officieel bewijs van jullie nieuwe adres hebben.' De vraag die daarmee naar boven kwam: krijgen we eigenlijk een soort van Spaans paspoort met ons nieuwe adres, komt dat adres op ons Belgische paspoort of krijgen we helemaal niets? Een kafka-vraag die gelukkig snel door Raf werd opgelost. We hebben na de aankoop van onze Spaanse woonst ook een Spaanse bankrekening. Daarover ontvingen we al geregeld sms'jes maar geraakten niet aangelogd op hun website. Best telefonisch contact opnemen met Sabadell bank. Die taak liet ik aan Steffen, de uitleg moest immers in het Engels of Spaans gebeuren. Vandaag kon hij eindelijk contact leggen met Alex Navarro. Bleek het aanlogprobleem ook gewoon een kafka-detail te zijn... 4) verzekeringen (auto, brand, ziekte en hospitalisatie): de brandverzekering is er. Die bracht onze advocaat in orde. Voor de overige verzekeringen nam ik al meerdere keren contact op met een gestor (een soort van Spaanse boekhouder) via mail. Elke keer kreeg ik 1 maal antwoord en dan viel de communicatie stil. Spaanse Kafka zeker... Steffen vroeg vandaag ook een offerte aan bij de Sabadell bank. Afwachten of zij gaan antwoorden... Onze Belgische autoverzekering blijft nog wel doorlopen in België. De hospitalisatieverzekering niet. Hopelijk hebben we die dus niet direct nodig. De ziekteverzekering blijft ook nog wel enkele weken doorlopen. Dus 'laat het los, Lies'. De verzekeringen zijn voor later... Ik moet dus proberen het een beetje los te laten. We weten wel zeker dat we niet met lege (financiële) handen moeten vertrekken. Dankzij het ijverige werk van de werknemers van notariskantoor Van Laere zullen we normaal gezien voor we vertrekken de akte van de verkoop van ons Schotens huis kunnen tekenen. Geen volmacht nodig, geen hypotheek meer af te betalen en terug een beetje spaarcenten. Dat in combinatie met de wetenschap dat we nog een schooljaar een kleine uitkering krijgen, zorgt toch voor een beetje gemoedsrust. We springen niet zomaar in het ondiepe en we geven onszelf de tijd om onze weg te vinden in Vinuela. We zien het helemaal zitten en Kafka kan ons niet raken! Hasta luego, Lies
Op 13 mei was het rommelmarkt in onze straat. Voor de laatste keer gingen we deelnemen om zoveel mogelijk van onze overbodige spullen kwijt te geraken. Er gingen weken aan voorbereidingen aan vooraf. Alle kasten opentrekken, alles verzamelen voor verkoop, sorteren per prijscategorie, alles klaarzetten... De dagen voor de rommelmarkt waren allemaal zonnige dagen, voor 13 mei was het weerbericht erg onduidelijk. Al vroeg zondagmorgen was er gezellige drukte in de straat en werd alles klaargezet. De partytent werd dan toch maar bovengehaald omdat de lucht dreigend was. Eerste probleem: we hadden te weinig plaats. Het was puzzelen om alles uit te stallen. Tweede probleem: het begon te regenen. Een deel moest terug in de garage. Als het van mij afhing, kraamden we alles op en kropen we binnen voor de kachel. Mijn dappere ridder hield echter vol en rond half 3 werd het terug droog. Alles werd terug buitengezet en Steffen ging met volharding verder om zoveel mogelijk te verkopen. Ik moest hem met pijn in het hart rond half 4 alleen laten wegens totale uitputting en veel pijn (regen en kou, weet je wel). Ik ben als een blok in slaap gevallen op de zetel vlakbij de kachel en liet Sam beloven dat ze geregeld ging checken of papa niets nodig had. Miel zat immers op zijn laatste toernooi met Simikos. Drie dingen waarover ik me schuldig voelde op het einde van de dag: aan je dochter moeten vragen om je rol even over te nemen in het kraam, manlief alleen moeten laten hoewel hij ook doodop was en het toernooi van Miel moeten missen. Ik ben enorm trots op mijn drie kanjers: Steffen voor zijn volhardendheid en verkoopstalent, de kinderen voor hun hulp. Opnieuw verlangde ik naar de Spaanse zon. 'Anhelo el sol en Vinuela.' Om 17u30 konden we de balans opmaken van onze laatste Bloemendaalse rommelmarkt. Veel grote stukken werden verkocht en ons aanbod was meer dan gehalveerd. De opbrengst lag rond de 200 euro. De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
Ons Spanje-avontuur bestaat uit mijlpalen... - februari 2015: mijn fysieke lijdensweg begint. - augustus 2017: we beslissen om op verkenning te gaan in de streek van La Axarquia. Het zou daar goed zijn om voor mensen met fybromyalgie. - 25 december: we stappen op een vliegtuig richting Malaga. - 4 januari: we gaan langs de Spaanse advocaat om een volmacht tot handtekenen te regelen en we keren terug naar België. - 31 januari: ons bod op onze Spaanse woning wordt aanvaard. - 17 april: we tekenen onze leningsakte bij de notaris. - 24 april: onze Spaanse woonst is eindelijk echt van ons.
Er volgen nog mijlpalen... 13 mei, 22 mei, 9 juni, 29 juni, 2 juli, 5 juli, 8 juli, 11 juli... Daarover meer in latere posts. Hasta luego, Lies
Waarom zal je je afvragen? Om te beginnen, waarom zijn we nu gehuwd? Wel, het heeft een juridische reden en natuurlijk een emotionele reden. In Spanje heb je als samenwonenden minder rechten en komt het beter over als je gehuwd bent. Spanje is daarin nog conservatiever dan België. Qua erfenisrechten en belastingen is het natuurlijk ook beter om gehuwd te zijn. Anderszijds is de verhuis naar Spanje voor ons een nieuw begin en nu kunnen we als meneer en mevrouw Peelmans aan het avontuur beginnen. We zien elkaar doodgraag (dat telt toch voor mij en ik ga ervan uit dat het voor Steffen ook geldt... ;-)) en huwen heeft nog al in ons hoofd gezeten. Uiteindelijk binden onze twee kinderen ons meer aan elkaar dan een trouwboek en trouwringen. Waarom hebben we het dan in het geheim gedaan? Wel, om te beginnen hadden we niet veel tijd, aangezien we pas eind april beslisten om dit nog te doen. Anderzijds zijn wij geen mensen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, willen we niet veel geld uitgeven aan een groot feest en ceremonie en lukt dat ook niet voor mijn gezondheid. Daarom planden we de dag helemaal zoals wij het wilden. Dat is uiteindelijk waar het om draait. 
