Tijdens onze autorit naar La Viñuela moesten we twee keer overnachten. Ik reserveerde in april twee Ibishotels: eentje in Saintes en eentje in Madrid. Voor de kids was het hun eerste hotelbezoek. Ik toonde hen van beide hotels foto's en legde kort uit hoe een hotel juist werkte. Sam had in eerste instantie wel stress maar geleidelijk aan verdween die naarmate haar beeld van een hotel scherper werd gesteld. Kamers voor 4 mensen waren er niet, dus reserveerde ik telkens twee kamers. De bedoeling was dat 1 ouder telkens met 1 kind zou slapen. Rond 18u45 kwamen we aan in Saintes. Er was een ruime en veilige parking (olé, alles kon in de auto blijven). De ontvangst was hartelijk en we kregen onderling verbonden kamers. We gingen op ontdekking en er werd beslist dat Sam bij mama zou slapen en Miel bij papa. Het avondmaal konden we genieten in het hotel. Miel genoot vooral van de wifi. Buikje rond, de nodige spullen uit de auto (knuffels, kussens, pyjama's, propere kleren en toiletgerei) en we konden in bed kruipen. Zowel Miel als Sam voelden zich snel op hun gemak. 's Morgens wachtte een uitgebreid ontbijt op ons. Je had hun gezichtjes moeten zien. 'Mogen we dat allemaal eten?' Het hotel was zeker zijn drie sterren waard. Om 8u45 waren we terug en route naar Madrid. Rond 18u bereikten we de grote, warme stad. Nu was het de uitdaging om ons hotel te vinden. In Saintes (een klein Frans dorpje) was dit geen probleem, in Madrid was dit andere koek. De drukte en de file zorgde al voor de nodige stress en dan moesten we nog de wirwar van straten induiken op zoek naar Ibis budget Madrid Las Ventas. We vonden niet direct het hotel en ook niet de parking. Stress! We moesten onze volle auto toch niet achterlaten op de Madrileense straten? Steffen ging op onderzoek en vond het hotel én de parking. Onze auto kon ondergronds en achter slot en grendel. Dit hotel was een budgethotel met 1 ster. Kleinere kamers, beperkter ontbijt en geen verbonden kamers. Maar voor de rest dik in orde. Er werd gewisseld van slaappartner. Sam zou bij papa slapen en Miel bij mama. Niet helemaal naar de zin van de aan-mama-verknochte Sam maar we hielden vol en ze heeft geslapen als een roosje naast haar papa. Wat we ons vooral zullen herinneren van ons bezoek aan Madrid was ons avondmaal. In het hotel was geen restaurant, dus moesten we de drukte van Madrid induiken om een eetgelegenheid te vinden. Op 10 minuten van het hotel, aan de voet van een arena, vonden we een tapasbar. Eten kon nog niet (wie eet er nu ook al om 20u?), dus kregen we van de behulpzame ober Alberto alvast een drankje en enkele kleine hapjes. Alberto was gefascineerd door zijn Belgische klanten en leerde ons enkele nieuwe Spaanse termen. Een heel jolige, lieve man! We moesten hem beloven om ooit terug te keren. We keerden vrij laat terug naar het hotel (we moesten nog lang wachten op ons eten) en kropen uitgeput in bed. De wekker mocht de volgende ochtend wel een beetje later aflopen. We aten een lekker ontbijt, laden alles terug in en kropen opnieuw in de auto. Madrid uitrijden ging een beetje vlotter dan inrijden (al deden we dat ook met een omweg). De kids hebben deze eerste hotelervaring goed doorstaan. Voor Steffen en mij was het geleden van voor de geboorte van Miel dat we nog eens op hotel sliepen en na 10 jaar konden we het opnieuw doen mét de kinderen. Het was gezellig, speciaal en het maakte het avontuur compleet. We hebben er alles aan gedaan dat de kinderen zich gerust voelden. Hun vertrouwde kussens en knuffels, hun ipad, mama en papa dichtbij die altijd klaar stonden om te luisteren naar hun zorgjes en vragen en om te knuffelen. We zijn echt trots op onze draakjes! Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. Nu begon het volgende werk: zorgen dat alles zijn plekje vond. Elke kamer stond vol gele dozen. Na de televisie was ons volgende doel de installatie van de bedden. Ons bed werd in elkaar gestoken (jeuj, terug slapen in ons eigen bed), de matrassen van de kinderen kregen een plaats en werden opgemaakt tot een echt bed. Ook el salon werd al grotendeels op zijn plaats gezet. De zetels, de tafel met stoelen, ... en er werden zelfs al dozen uitgeladen. Dat was ook het scenario voor de dagen die volgden. Dozen uitladen, nadenken over de goede inrichting van oa bureau, speelkamer, living ... Waar moesten alle kaders komen, welke verlichting hangen we op? We zijn er ettelijke dagen mee bezig geweest en het werk gaat nog voort. Het komt onze oren uit... Nu drie weken later staat alles grotendeels op zijn plek. We hebben er al een bezoek aan de Ikea opzitten en er zal er nog één volgen. Bij het uitladen heb ik geen tijd (en vooral geen zin) gehad om eerst te poetsen vooraleer alles uit te laden. Gelukkig waren de kasten vrij proper. Het poetsen komt nu wel aan bod. Geleidelijk aan krijgt alles een poetsbeurt (met airco of laat op de avond). Het voelt al echt aan als thuis. Maar het was echt een huzarenwerk. We zijn eigenlijk twee maanden lang bezig geweest met inpakken, verhuizen en terug uitpakken. Dit doe je niet elk jaar. Wat me vooral heel blij maakt... tijdens deze twee drukke maanden hebben Steffen en ik amper ruzie gemaakt. Alles gebeurde in overleg, werd rustig aangepakt, bezorgde ons wel enige stress wanneer er iets niet ging zoals gepland. Maar we hielden samen stand. Een bewijs dat dit goed zit. Ook de kinderen hebben deze hele transitie goed doorstaan. Ze hebben slechts af en toe gezeurd. Er kwamen natuurlijk tranen aan te pas, maar dat is oké. Heimwee hebben mag. We proberen het op te vangen waar kan. Skypen met de bekende Belgische wereld helpt. Zo voelen ze zich niet helemaal onthecht. Steffen en ik proberen ook heel bewust tijd te maken voor de kids. Ze genieten ervan als we samen in het zwembad springen, als we samen de nieuwe omgeving ontdekken... en ik ben er zeker van dat we daarvoor nog veel tijd zullen hebben in de toekomst. Hasta luego, Lies
Op 8 juli was het rise and shine om tegen half 9 te kunnen vertrekken voor een autorit van drie dagen. We hadden 2160km voor de boeg. Met een Sam die al na 20km buikpijn van het rijden krijgt, hadden we deze afstand wijselijk verdeeld in 3 dagen. Op dag 1 moesten we 820km tot in Saintes (Frankrijk, ongeveer 200km boven Bordeaux). Op dag 2 reden we van Saintes naar Madrid, ongeveer 780km en op dag 3 moesten we nog een kleine 600km tot in Viñuela. Bert en An kwamen ons uitwuiven in Schoten. An had gezorgd voor een mooi gevulde koelbox om de eerste rijdag mee te overleven. Aan andere mensen hadden we uitdrukkelijk gevraagd om niet te komen als we vertrokken uit schrik voor de tranen. Na enige discussies bij het inladen van de auto (er moest teveel mee in verhouding met de beschikbare plaats) was de auto om 8u30 toch klaar voor vertrek. We deden nog een laatste tour door ons lege huis en toen kwamen de tranen. We hielden het allevier niet droog. De buren verschenen op straat en toen werd het helemaal moeilijk. Effe door de zure appel bijten en vertrekken. Het zouden drie lange dagen worden, maar we hadden een heel mooi einddoel. Met de tranen in de ogen reden we Schoten uit. Tegen de tijd dat we de snelweg opgingen, was het verdriet al een beetje verdwenen. Voor de buikpijn van Sam kreeg ik de tip van Katy (merci daarvoor) om een Seaband te kopen. Dit armbandje werkt met drukpunttherapie en het heeft wonderen gedaan. Zowel Miel als Sam hebben het merendeel van de tijd een bandje aangehad en er waren geen klachten van buikpijn. Olé! Qua entertainment hadden de kinderen beschikking over een nintendo, een ipad en dvd-spelers. Hajo bezorgde ons voor vertrek nog enkele dvd's van de Kampioenen en deze werden gretig gebruikt. Na drie dagen konden Steffen en ik de tune niet meer horen! Maar de kids bleven lachen en daardoor konden we soms drie uur aan een stuk rijden. Enkele cijfers: - op dag 1 reden we van 8u45 tot 18u45 met drie pauzes - op dag 2 reden we van 8u45 tot 18u45 met twee pauzes - op dag 3 reden we van 9u35 tot 15u50 met 1 pauze - we tankten 4 keer - we betaalden meer dan 100 euro péages Steffen heeft de volle 2160km gereden. Het stuur uit handen geven gaf hem meer stress, dan alles zelf rijden. Mijn taak bestond er dus uit om drinken aan te geven, de route te volgen op google maps, af en toe foto's te trekken en de kids te helpen wanneer ze iets nodig hadden. Slapen in de auto is voor mij niet echt gelukt. De kids hebben op de eerste dag hun ogen even gesloten, maar dat heeft niet lang geduurd. Eigenlijk is de autorit heel goed meegevallen: geen accidenten, file rond Parijs, Bordeaux en Madrid (alles samen misschien 1,5uur), geen huilende en ruziemakende kids, niets vergeten onderweg, slechts een beetje discussie over het vinden van de weg, mooi weer, ... Maar het was een héééééééél lange rit. Dag 1 zijn we begonnen met goede moed, dag 2 was hel en op dag 3 lonkte het einde. Onze rug en benen werden met de moment pijnlijker en pijnlijker van het lange stilzitten, maar we waren dolgelukkig toen we in Viñuela aankwamen. An en Raf stonden ons op te wachten met mooie vlaggetjes en een fles cava. Wel kleine teleurstelling bij de kids omdat ze niet in het zwembad konden plonsen. Dat was niet echt zwemklaar na meer dan een jaar niet gebruikt te zijn geweest. Maar daarover meer in een latere post. Na aankomst hadden we nog een kleine vier uur om ons bed voor de nacht te installeren en ons op te frissen want om 20u werden we verwacht in Bar Miguel, 300 meter van ons huis, om naar de match van de Rode Duivels te zien. Dat mochten we niet missen. Spijtig genoeg liep dat niet af zoals we gehoopt hadden. Moe maar toch tevreden kropen we op onze luchtmatras voor de eerste nacht in ons nieuwe huis, want 's anderendaags kwam Nick van Vagotrans met onze inboedel. Opnieuw een drukke dag... Hasta luego, Lies
Waaraan we moeten wennen in ons nieuwe thuisland...
Vreemde afspraken, andere regels en ongesproken gewoontes... het is soms wel wennen: - de ronde punten: Spaanse wegen hebben vaak geen verkeerslichten, maar wel ronde punten. En dan nog wel met meerdere rijvakken. Je moet hier alleszins veel durf hebben om zo'n rondpunt te betreden. De Spanjaarden zijn immers niet altijd de meest voorzichtige chauffeurs, echt cowboys. Om niet als toerist bestempeld te worden, moet je gewoon mee cowboy zijn. ;-) - de dagindeling: tussen 14u en 17u ligt alles stil. Dan is er de sïesta. Tijdens deze hete zomermaanden is dat wel handig en nodig. Voor ons is het vooral wennen aan de uren waarop de doorsnee Spanjaard eet. Ze ontbijten om 11u, lunchen om 14u en eten diner vanaf 21u (en liefst nog later). Afgelopen weekend was het hier in het dorp feria (een groot dorpsfeest) en als je dan de planning bekijkt, dan lach je wel even. Zo stonden op vrijdag om 21u kinderactiviteiten gepland en om 02u30 de verkiezing van de miss en mister Viñuela. Echt vreemd... Onze kids gaan nu wel later slapen dan in België, maar tegen 23u is hun kaarsje toch wel uit. - manaña: een uur afspreken met een Spanjaard is anders dan met een Belg. Ze maken er totaal geen probleem van om iets uit te stellen of om iets later te doen. Zo stond er zaterdag op de feria om 16u een schuimparty gepland met grote glijbaan. De glijbaan is geopend om 16u30. De schuimparty is om 18u begonnen. In het contact met de Spaanse diensten moeten we daar alleszins ook rekening mee houden. - twee zoenen: als de Spanjaarden elkaar groeten, geven ze elkaar twee zoenen ipv drie. - dank u zeggen: wanneer we in België iets geven aan elkaar, zeggen we 'alstublieft'. Wanneer je iets aanneemt, zeg je 'dankjewel'. In Spanje wordt dat nagenoeg niet gedaan. Je zegt niets als je iets geeft of vraagt (bv wanneer je geld geeft aan de winkelbediende of de rekening vraagt aan de ober). De dankjewel volgt vaak wel, maar ook dat is niet de algemene regel. - bediening: wanneer we in België iets gaan eten in een brasserie of restaurant, wordt iedereen tegelijk bediend en wacht je met eten tot iedereen zijn eten heeft. Hier in Spanje is dat niet de gewoonte. Niet iedereen tegelijk krijgt zijn eten, waardoor het ook niet haalbaar is om te wachten met eten. Het kan dus zijn dat iemand al klaar is met eten, wanneer de laatste zijn eten krijgt. Het lijstje wordt de komende maanden ongetwijfeld nog aangevuld. We leren veel bij over ons nieuwe thuisland en voelen ons er meer en meer thuis... Hasta luego, Lies!
Zoals eerder geschreven is verhuizen naar het buitenland toch net iets anders dan verhuizen in je omgeving. De inpak hadden we heel goed voorbereid. De garage stond propvol. Op 1 juli nodigden we nog enkele helpers uit (Bert, An, nonkel Lieven en Philip, dank je wel!) om bedden uit elkaar te halen, om de laatste dozen in te laden en om ervoor te zorgen dat vooral de eerste en tweede verdieping helemaal leeg waren. Het was warm, het was een gekrioel, maar het verliep vlot. De dagen die volgden moesten we zelf nog verder zorgen dat alles zou klaar staan tegen 5 juli. Om 8u stonden de verhuizers immers daar. Op 4 juli zag ik het effe niet haalbaar maar het is uiteindelijk toch gelukt, dankzij de redding van Tine en Johan, die onze kinderen even overnamen en voor een avondmaal zorgden. Op 5 juli stonden Nick en twee verhuizers van Vagotrans klaar met een grote verhuiswagen. Ze begonnen heel rustig, maar weloverwogen aan het inladen van de vrachtwagen. Alles werd vakkundig gepuzzeld zodat er zo weinig mogelijk plaats verloren ging. Ik bewonderde het geduld van Nick, de chauffeur, die voor het puzzelwerk zorgde. Onze taak bestond er vooral in om aan te geven wat er heel breekbaar was en om de laatste zaken in dozen te steken. Om 15u kon Nick zijn vrachtwagen sluiten. 41 kubieke meter inboedel... 6 meer dan gepland. Ach ja, geen probleem voor Vagotrans, wij zouden alleen meer moeten betalen. De uiteindelijke factuur ging boven de 5000 euro. Maar we waren er allebei heel gerust in dat alles goed en wel in Viñuela zou aankomen. We spraken ook met de chauffeur af waar en wanneer we elkaar zouden treffen. Hij vertrok en Steffen en ik bleven achter in een nagenoeg leeg huis: 4 luchtmatrassen, kleren voor 2 weken, een tafeltje en enkele klapstoelen, wat eetgerei en nog wat rommel. Een volgende horde was genomen. De kids hadden we in de loop van de dag overgedragen aan de goede zorgen van Naomi en Mats, waar Miel één nachtje ging logeren en aan mutti en pake, die zich over Sam ontfermden. Zo konden Steffen en ik ons focussen op de verhuis en konden de kids nog wat qualitytime hebben met mensen die ze lang niet meer zouden zien. Slapen mochten Steffen en ik dan weer doen in het huis van onze lieve buren, Leen en Dries, die op dat moment al in Oostenrijk zaten. Zij hadden een housesitter en wij hadden een deftig bed. Onze rug is jullie eindeloos dankbaar! Ons avondmaal werd voorzien door tante Katrien, die ons 'voor de laatste keer' verwende. We lieten het ons welgevallen, want we waren uitgeput. We draaiden op adrenaline, maar ons lichaam was op. Emotioneel moesten we afscheid nemen (zie eerdere posts) en fysiek moesten we blijven volhouden. Nu de inboedel vertrokken was, hadden we nog 2 dagen om ons voor te bereiden op de autorit. Rust nemen, zorgen dat alles in de auto pastte, de laatste dingen regelen... Op 6 juli ging Miel nog een keer logeren, bij Len en co deze keer. Deze sleep-over werd gecombineerd met een match van de Rode Duivels op groot scherm die eindigde in euforie. Sam, Steffen en ik beleefden deze euforie in de Geraniumlaan (dank aan jullie gastvrijheid daar) en sliepen nogmaals in Casa De Smedt-Van der Vloedt. Dankzij de Rode Duivels hadden we nu wel een doel om op tijd in Viñuela te geraken. Op dinsdag was het immers alweer matchtijd. Op 7 juli sliepen we 'voor de laatste keer' met z'n vieren op een luchtmatras in ons Schotens huis. An en Bert verwende ons die avond met een heerlijk avondmaal in Belgische sferen. Ook hen zijn we heel dankbaar! De laatste avond in Schoten ging rustig voorbij en we maakten ons mentaal klaar voor de autorit... Hasta luego, Lies!
Tijdens onze laatste weken in België waren de dagen gevuld met 'voor de laatste keer'. - De kinderen gingen voor de laatste keer naar het Sint-Michielscollege op 29 juni en namen afscheid van hun vriendjes en meesters. - Ik zag mijn collega's voor de laatste keer op 29 juni en nam van enkele afscheid met tranen. - Steffen ging werken bij Natuurpunt, voor de laatste keer, op 2 juli. Hij kreeg daarbij zelfs de kans om voor de laatste keer door Wilrijk en omstreken te rijden om zo afscheid te nemen van de omgeving waar zijn ouders en grootouders leefden. - We gingen voor de laatste keer naar de tandarts op 4 juli. - We hadden een familiesamenkomst met pake, mutti, nonkel Ulli, nonkel Jürgen en de kids voor de laatste keer op 1 juli. - Miel ging logeren, voor de laatste keer, bij Len, bij Mats, zijn twee beste maten. - We aten gezellig frietjes in de Geraniumlaan-speelstraat, voor de laatste keer op 6 juli. - We supporterden voor de Belgen op het WK, voor de laatste keer in België, ook op 6 juli. - De kids gingen voor de laatste keer bij Victor, Siebe en Elise spelen, hun SMCB-vriendjes. - We gingen barbecuen bij Tine en Johan, voor de laatste keer, op 4 juli. - ...
Bij sommige van deze 'laatste keren' stonden we niet teveel stil en lieten we het gewoon passeren. Bij anderen stonden we al meer stil en zorgde het voor een krop in de keel en soms zelfs tranen. Afscheid nemen is niet evident. Meestal keken we met een glimlach terug en borrelden fijne herinneringen naar boven. Soms beseften we wat we toch wel gingen missen in ons nieuwe thuisland. Het was een emotionele roalercoaster. Hasta luego, Lies
Vandaag zijn we welgeteld twee weken in Spanje. Ik schrijf deze eerste blogpost vanuit Spanje op ons terras met zicht op ons zwembad, waarin de kids en Steffen spelen in het water en met zicht op La Maroma, de grootste (en mooiste) berg in de omgeving. Echt oprecht blij om hier te zijn! De afgelopen weken waren heftig, hééééél heftig, emotioneel, praktisch, psychisch en fysisch, voor ons allevier. Ondertussen geraakt ons huisje meer en meer op orde, alles vindt een plaatsje. Zo wordt dit huis meer en meer onze thuis. Het blijft nog vaak aanvoelen 'als vakantie', maar meer en meer beseffen we dat dit niet voor even maar toch voor heel lang zal zijn, zo niet voor altijd. Sinds gisteren hebben we wifi en hopelijk vanaf morgen een Spaans telefoonnummer. Blogposts schrijven wordt nu makkelijker. Er komt ook meer en meer tijd in onze dagelijkse agenda om eens gewoon aan tafel te gaan zitten en een beetje computerwerk te doen. In volgende blogposts mag je dus zeker nog het relaas van onze inpak, verhuis en reis naar Viñuela verwachten. Het zullen lange blogposts worden, want het was een echt avontuur. Het is nog steeds een avontuur, waarbij we elke dag bijleren (vooral ook veel Spaans) en waarbij ik vooral elke dag besef hoe ik hier toch beter functioneer, minder pijn voel en dagelijks bijna vergeet dat ik mijn medicijnen moet nemen. In België snakte ik naar mijn medicijn... Mijn maagmedicijn is reeds geschrapt en ook het slaapmedicijn is gehalveerd. Pijnstillers heb ik nagenoeg niet meer nodig en mijn dagelijks pijnmedicijn zal ik binnen enkele weken beginnen afbouwen. Uiteindelijk kan mijn lichaam nu maar stilletjes aan beginnen aan recuperatie. Hasta luego, Lies!
We tellen af... elke dag meer en meer. Dat weten jullie al. Maar nu is het letterlijk aftellen geblazen. Binnen 21 dagen, op 8 juli stappen we in de auto om de rit naar Spanje aan te vatten. Het huis geraakt meer en meer leeg, de garage geraakt meer en meer gevuld met gele dozen. Dankzij onze lieve buurvrouw Els kunnen we beschikken over héél véél gele dozen (gesponsord door een nietgenoemde internetprovider). Van Hajo, één van de beste vrienden van Steffen, hebben we nog een kleiner formaat dozen om zware dingen in te pakken. De eenheid in dozen zorgt voor makkelijk stapelen. Steffen berekende dat we onze volledige garage van vloer tot plafond mogen vullen om aan het gereserveerde aantal kubieke meter in de vrachtwagen te geraken. Momenteel is net minder dan 1/3 in gebruik genomen en onze inboedel is al voor meer dan de helft ingepakt. Er zijn ook al veel kasten uit elkaar gehaald. We hebben er een goed oog op... Inpakken voor een emigratie is wel een beetje anders dan inpakken voor een verhuis naar bv een naburige gemeente. Zoveel mogelijk moet in dozen, elk gaatje wordt gevuld, alles moet goed afgesloten worden. De chauffeurs van Vagotrans zijn ervaren in het laden van een vrachtwagen zodat elk open plekje wordt gebruikt. De vrachtwagen heeft ook een dubbele laadvloer zodat het gewicht kan verdeeld worden. Ik ben heel benieuwd om te zien hoe ze op 5 juli alles in de vrachtwagen zullen steken. De kinderen helpen af en toe mee met het inladen van dozen. Steffen leerde Miel zelfs werken met de schroefmachine om boekenrekken uit elkaar te vijzen. Ze kijken af en toe ook wel toe hoe mama en papa ijverig alles in dozen steken. We staan er zelf van verbaasd hoe georganiseerd we bezig zijn. Volgend weekend wordt er rust genomen aangezien Steffen dan nog 1 maal deelneemt aan Expeditie Natuurpunt samen met zijn collega's. Een mooie afsluiter van zijn Natuurpunt-carrière... Voor mij is de rust ook welgekomen. De afgelopen weken probeerde ik het rustig aan te doen: geen zware dozen tillen, elke dag enkele dozen inladen ipv alles op 1 dag, hulp vragen, geen zware meubels onder handen nemen... Het warme weer was een fijne weldoener, al voel ik meer en meer dat de grens bereikt is. Ik ben dus stiekem blij dat Steffen dit weekend niets kan doen voor de verhuis. Hij zegt wel telkens dat ik hem moet laten doen en dat ik in de zetel moet gaan zitten, maar het zit niet in mijn karakter om mijn geliefden voor me te laten werken. Ik wil helpen waar het kan... Gisteren ben ik sinds lang nog eens met stevige pijnstillers in bed gekropen voor middagrust en toen zakte de moed me even in de schoenen. De tranen vloeiden... Er komt ook nog heel wat geplan bij: CM bezoeken, telenet bellen, parkeerverbod aanvragen, notaris mailen, Vagotrans mailen, de boekhoudster mailen, adreswijzigingen doorgeven, doktersbezoeken doen, dingen kopen die we niet in Spanje zullen vinden, de autoreis plannen, kinderen naar en van speeldates voeren, dagelijkse boodschappen doen, de was doen. De poets doen heb ik opgegeven, alleen het sanitair geef ik nog een beurt. Tussendoor moet ik ook nog mijn schooljaar afsluiten (examens verbeteren, delibereren, oudercontacten), gesprekken voeren met de meesters van onze kinderen, mijn schoolgerei opruimen en zoveel mogelijk achterlaten op het college. Zo is het dus begrijpelijk dat ik 's avonds moeilijk in slaap val en soms amper tijd vind om te ademen. Maar ik blijf gaan, het is met het allerbeste vooruitzicht en dat houdt me recht. De rust, de zon, de Spaanse mentaliteit... ik verlang er zo naar! Op 10 juli komen we aan in Viñuela, op 13 juli gaan we een catamaran-vaart doen op de Middellandse zee met Plan A (www.planamalaga.com). De uitpak is voor mañana. Ik denk dat we ons alle vier snel thuis gaan voelen in het Spaanse ritme, ook de kinderen. De druk valt weg, geen stress, alles op het gemakje... Nu alleen hopen dat mijn gezondheid en de rug van Steffen nog even willen meewerken tot we in Viñuela zijn. Hasta luego, Lies!
De inlaaddag en de vertrekdag van de verhuiswagen liggen ondertussen vast. Op 5 juli wordt een grote vrachtwagen van Vagotrans voorgereden om ingeladen te worden. Op 8 juli vertrekt onze hele inboedel richting Vinuela en hopelijk komt alles daar heelhuids aan op 11 juli. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit vlot zal verlopen. Op facebook en internet lees je telkens opnieuw zoveel lovende commentaar over Vagotrans. Het blijft uiteindelijk toch wel een beetje vreemd om je hele hebben en houden mee te geven. Bij het inladen van de dozen moet ik nu vooral ook goed nadenken wat we de 7 dagen zonder inboedel wel nodig zullen hebben en wat dus mee zal moeten met de auto. Want wanneer op 5 juli de vrachtwagen uit Schoten wegrijdt, hebben we alleen nog onze Kangoo en alles wat daarin kan. Wat zeker mee moet: kledij voor 4 personen voor 7 dagen (al goed dat het zomer is en dat we niet zoveel nodig hebben), slaapgerei voor 4 personen (luchtmatrassen, kussens en dekens), eetgerei voor 4 personen (borden, glazen, bestek), entertainment voor de kinderen, enkele klapstoeltjes en een klaptafeltje, ... Een keuken hebben we zowel in België als in Spanje voorhanden, meubelen en huisgerei moeten we voorzien op kampeerniveau. Vooraleer we zelf met de auto vertrekken, slapen we nog drie dagen in een leeg huis. Miel gaat nog 1 nachtje bij één van zijn beste maten logeren, Miel en Sam vervolgens samen bij een andere beste maat. Steffen en ik zoeken nog een deftig bed om in te slapen... De laatste nacht brengen we samen door, zodat we op tijd kunnen vertrekken richting Vinuela. De reis is opgedeeld in drie stukken: dag 1 rijden we 800 km tot in het dorp Saintes, net boven Bordeaux. Dag 2 brengt ons na opnieuw 800 km tot in Madrid en op dag 3 bereiken we na 600 km Vinuela. Ik boekte ondertussen 2 IBIS-hotels langsheen onze route. Voor de kinderen wordt dit hun eerste hotelervaring. 800 km per dag rijden is te overleven, alleen valt het af te wachten hoe Sam dit zal doen. Door haar hooggevoeligheid is ze erg gevoelig voor de trillingen van de auto waardoor ze tijdens snelwegritten heel snel buikpijn krijgt. Met de nodige afleiding kan dit draaglijk worden, al is het heel moeilijk om haar 800 km lang af te leiden. We hebben een dvd-speler ter beschikking, een Nintendo Switch en een Nintendo 3ds. Ik zorg ook voor veel kussens en dekens achteraan zodat ze af en toe (hopelijk) een dutje kan doen. Steffen en ik zullen af en toe afwisselen in het rijden, al vraag ik me af of manlief het zal zien zitten om die lange ritten naast me door te brengen. Het stuur afgeven is niet makkelijk. ;-) Waarom vliegen we niet? Wel, om twee redenen. De eerste is heel evident, namelijk de kostprijs. Met 4 rijden is pakken goedkoper dan de auto laten transporteren en naar Vinuela vliegen. En ten tweede vinden we het belangrijk dat de kinderen door de lange rit beseffen waarheen we rijden en dat ze door de rit doorheen Spanje hun nieuwe land leren kennen. Momenteel is de autorit ook hetgeen waar vooral Sam zich zorgen maakt. Ik probeer haar gerust te stellen en we gaan er alleszins proberen een soort van roadtrip van te maken. Ook de hotelbeleving zal hopelijk een succes zijn. Voorlopig zien zowel Miel als Sam dat volledig zitten omdat ze elks bij mama of papa mogen slapen. Vooral voor Sam had dit een grote overtuigingskracht. Miel blijft er voorlopig allemaal vrij stoïcijns onder. Het zal een avontuur worden, maar een leuke start van ons nieuwe leven. Hasta luego, Lies!
Ondertussen zijn we ook begonnen aan ons rondje 'voor de laatste keer afspreken met...'. Vooraleer we vertrekken, waren er een aantal mensen die we echt nog graag één keertje zagen. Zo gingen we vorig weekend op bezoek in Limburg bij onze dierbare vrienden Wendy, Dirk, Renzo en Dylan. We leerden hen een vijftal jaar geleden kennen tijdens een vakantie aan de kust en toen begon een heel oprechte vriendschap. De afgelopen jaren reden we beurtelings 160 km heen en terug voor een gezellige babbel. Wendy en ik vonden elkaar in het naaien, de mannen in de traktoren en de natuur. De kinderen vonden elkaar dan weer in het gamen. Vorig jaar noemden zij zelfs hun nieuwe hondje naar onze liefste dochter, zodat er nu een hevige Jack Russel Sam rondloopt in Alken. Onze Sam werd heel snel dikke vrienden met hun Sam en met de andere hond Lola. Daarom verliep het afscheid vorige week echt moeilijk. Naarmate het einde van het bezoek naderde, veranderde de stemming van onze Sam. De tranen doken heel snel op en het afscheid verliep moeilijk. Ik zeg altijd wel tegen onze kinderen dat we niet echt afscheid nemen, maar in mijn hart voel ik wel dat het nu even zal duren vooraleer we hen gaan terugzien. Ze zullen ongetwijfeld wel eens naar Vinuela afreizen, maar dat zal niet voor direct zijn. Ook bij mij vloeiden er dus traantjes. In de auto kreeg Miel het dan plots toch ook even moeilijk. Ik beloofde, om Sam te troosten, dat we voor haar een fotoboek zouden aanleggen met alle dieren en mensen die ze dicht bij zich wilde. Ik merkte plots aan het gezicht van Miel dat zijn mood ook veranderde, de tranen doken op en ook de vraag: 'Mag ik ook zo'n fotoboek maken, mama?' Mijn hart brak... op zo'n moment moet ik mijn schuldgevoel enorm onderdrukken en hen het gevoel geven dat het geen afscheid is voor altijd. Al goed ondersteunt de moderne technologie ons in het contact houden. Afgelopen zaterdag was er een afscheidsetentje met de vrienden van de voetbalploeg van Miel. Ook daar vertrokken we met een krop in de keel. En gisteren reden we naar Hoboken, naar tante Detje en nonkel Walter (Peelmans). Het was er heel gezellig, heel oprecht en heel geruststellend. Hen zullen we ongetwijfeld ook mogen verwachten in Spanje en ik denk dat dat nog niet zo lang zal duren. 'Zorg goed voor je kroost', waren de laatste woorden die Walter tegen me zei. Ik beloof het, dat zal ik doen. Ik weet maar al te goed wat mijn kroost doet om me terug een goede gezondheid te geven, ik zal dus ook alles doen om hen gelukkig te maken in onze nieuwe thuis. Komend weekend is er nog een verjaardags/trouwfeestje gepland met de dichte familie en enkele vrienden. Hopelijk vloeien er op het einde van die dag ook niet teveel traantjes. Ik blijf telkens zeggen tegen mezelf en tegen de kinderen 'we nemen geen afscheid, we nemen onze herinneringen mee en beginnen met al onze vrienden in ons hart aan een nieuw avontuur'. Als we onze Belgische vrienden en familie echt missen, zitten ze maar 2200 km van ons af. Helemaal anders dan de nicht van Steffen, die sinds februari in Canada woont. Ondanks deze traantjes, blijven we allevier nog altijd enorm uitkijken naar onze nieuwe woonst en onze nieuwe thuis. Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan. We blijven nog altijd overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Beloof ons alleen dat je bij onze laatste ontmoeting niet de woorden 'afscheid nemen' en 'de laatste keer' gebruikt... Hasta luego, Lies!
Op dinsdag 22 mei gingen we niet werken en gingen de kinderen niet naar school. Niet omdat het alweer een officiële feestdag is, niet omdat we gewoon geen zin hadden, wel om een heel speciale reden. Op 22 mei zijn we in het huwelijksbootje gestapt! En in het grootste geheim... Waarom zal je je afvragen? Om te beginnen, waarom zijn we nu gehuwd? Wel, het heeft een juridische reden en natuurlijk een emotionele reden. In Spanje heb je als samenwonenden minder rechten en komt het beter over als je gehuwd bent. Spanje is daarin nog conservatiever dan België. Qua erfenisrechten en belastingen is het natuurlijk ook beter om gehuwd te zijn. Anderszijds is de verhuis naar Spanje voor ons een nieuw begin en nu kunnen we als meneer en mevrouw Peelmans aan het avontuur beginnen. We zien elkaar doodgraag (dat telt toch voor mij en ik ga ervan uit dat het voor Steffen ook geldt... ;-)) en huwen heeft nog al in ons hoofd gezeten. Uiteindelijk binden onze twee kinderen ons meer aan elkaar dan een trouwboek en trouwringen. Waarom hebben we het dan in het geheim gedaan? Wel, om te beginnen hadden we niet veel tijd, aangezien we pas eind april beslisten om dit nog te doen. Anderzijds zijn wij geen mensen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, willen we niet veel geld uitgeven aan een groot feest en ceremonie en lukt dat ook niet voor mijn gezondheid. Daarom planden we de dag helemaal zoals wij het wilden. Dat is uiteindelijk waar het om draait. - 22 mei was de eerste vrije dag in de agenda van de burgerlijke stand en op dinsdag trouwen is goedkoper dan op vrijdag of in een weekend - we kozen nieuwe kleren, allemaal met de draagbaarheid nadien in het achterhoofd - ringen die we in 2005 lieten maken naar aanleiding van ons 1-jarig samenzijn, lieten we opnieuw graveren en lichtjes aanpassen - we gingen met de fiets naar het gemeentehuis - we nodigden alleen vier getuigen uit en kregen 1 verrassingsgast. (zotte, maar lieve collega/vriendin Tine ;-)) - we gingen na de ceremonie lunchen in een lokale lunchbar Bar Lief - een beetje traditie werd in ere gehouden: Steffen zorgde voor een bruidsboeket en een verlovingsring. Gedurende een goeie maand moesten we onze mond houden, slechts enkelingen waren op de hoogte: de kids, de getuigen, de fotograaf van dienst, zotte Tine die mijn nagels mooi verzorgde en onze beider werkgevers. Het was soms moeilijk om niets te verklappen, maar het was toch leuk om het geheim te hebben. Zo was 22 mei alleen van ons. De dag begon met een fijne ceremonie geleid door onze lieve buurman Lieven De Smet. Een leuk extraatje om getrouwd te worden door iemand die je kent. Sam mocht onze ringen aanbieden op een rood kussentje en was zo officieel bruidsmeisje. Na de ceremonie gingen we met zijn 9 nog wat foto's trekken onder een blauwe hemel en in een stralende zon. Daarna stapten we op onze fiets richting Bar Lief waar we werden opgewacht voor de lunch. We werden in de watten gelegd door Anja en Jasmien en kregen als afsluiter een heerlijke chocoladetaart voorgeschoteld. Gezellig, intiem, rustig... helemaal zoals we wilden. Tegen drie uur keerden we naar huis en was het tijd voor rust. 's Avonds aten we gewoon gezellig met ons vieren thuis en dropten we uiteindelijk de bom op Facebook. Allemaal verraste, maar heel lieve reacties! Een fijne afsluiter van een perfecte dag. Just a perfect day! Moesten we toch een groot trouwfeest hebben gegeven, zou dat zeker een kanshebber zijn voor de openingsdans. 's Andersdaags ging ik terug werken, in mijn trouwkleed. In het onderwijs krijg je 1 dag verlof voor je eigen huwelijk, bij Natuurpunt zijn dat er drie. Steffen kon dus in zijn eentje genieten van 2 extra dagen verlof. De wittebroodsweken zullen voor in Spanje zijn. Is er nu iets veranderd? In wezen niet veel buiten de witte trouwboek die in onze kast ligt. Een collega zei dat haar huwelijk hun relatie afmaakte. Wel, ik moet haar gelijk geven. Ik kan nu zonder aarzelen zeggen dat Steffen mijn echtgenoot is en zie hem elke dag nog liever en liever. Ik ben zo blij dat we getrouwd zijn, op onze eigen manier. It was just a perfect day, I'm glad I spend it with you! Liefste, te quiero mucho!!! Hasta luego, Lies
Administratie... er zijn een aantal zaken waarover ik duidelijkheid wil vooraleer we vertrekken: kinderbijslag, ziekenfonds, bankrekeningen, verzekeringen en adreswijziging. Veel kunnen we nog niet in orde brengen zolang we in België zijn, maar ik wil op zijn minste weten wat ik moet doen eens we in Spanje aankomen. In heel mijn zoektocht raadpleeg ik geregeld An en Raf. Op een bepaald moment zei Raf me 'Laat het los, Lies. Dat komt wel goed als jullie in Spanje zijn.' Ik probeer zijn raad op te volgen maar wil toch graag bij elke instantie langsgaan om te weten wat ons te wachten staat. 1) kinderbijslag: een mail gestuurd nadat ik mijn verlofstelsel heb aangevraagd. Op school zeiden ze 'Vraag het daar na'. Het antwoord dat ik van de kinderbijslag krijg 'Vraag het aan uw werkgever.' Een woord teveel typen was duidelijk ook teveel gevraagd. Opnieuw gemaild en als antwoord 'Op deze website vindt u het antwoord.' Het begin van Kafka... 2) ziekenfonds: ik ga langs in het kantoor in Schoten, daar weet de lieve mevrouw zelf niet wat ze moet doen en belt naar het hoofdbureau. Daar kunnen ze na de situatie meerdere keren uitgelegd te hebben antwoorden dat ik wel verbonden blijf aan de CM omdat ik een uitkering krijg, dat de kinderen dat ook zullen als ze bij mij ten laste komen en dat Steffen een ziekteverzekering moet afsluiten in Spanje. 'Van zodra uw rijksregisternummers geschrapt worden, hebben jullie geen recht meer op Belgische ziekteverzekering.' Achteraf denken we erover na... wordt onze rijksregisternummer geschrapt? We blijven toch Belgische burgers? Het vervolg van Kafka... 3) bankrekeningen: we willen graag onze Belgische rekeningen houden. Dit maakt het ook makkelijker om maandelijks mijn uitkering en de kinderbijslag te ontvangen. Bij Argenta willen ze dat met plezier voor ons doen. 'We moeten alleen een officieel bewijs van jullie nieuwe adres hebben.' De vraag die daarmee naar boven kwam: krijgen we eigenlijk een soort van Spaans paspoort met ons nieuwe adres, komt dat adres op ons Belgische paspoort of krijgen we helemaal niets? Een kafka-vraag die gelukkig snel door Raf werd opgelost. We hebben na de aankoop van onze Spaanse woonst ook een Spaanse bankrekening. Daarover ontvingen we al geregeld sms'jes maar geraakten niet aangelogd op hun website. Best telefonisch contact opnemen met Sabadell bank. Die taak liet ik aan Steffen, de uitleg moest immers in het Engels of Spaans gebeuren. Vandaag kon hij eindelijk contact leggen met Alex Navarro. Bleek het aanlogprobleem ook gewoon een kafka-detail te zijn... 4) verzekeringen (auto, brand, ziekte en hospitalisatie): de brandverzekering is er. Die bracht onze advocaat in orde. Voor de overige verzekeringen nam ik al meerdere keren contact op met een gestor (een soort van Spaanse boekhouder) via mail. Elke keer kreeg ik 1 maal antwoord en dan viel de communicatie stil. Spaanse Kafka zeker... Steffen vroeg vandaag ook een offerte aan bij de Sabadell bank. Afwachten of zij gaan antwoorden... Onze Belgische autoverzekering blijft nog wel doorlopen in België. De hospitalisatieverzekering niet. Hopelijk hebben we die dus niet direct nodig. De ziekteverzekering blijft ook nog wel enkele weken doorlopen. Dus 'laat het los, Lies'. De verzekeringen zijn voor later... Ik moet dus proberen het een beetje los te laten. We weten wel zeker dat we niet met lege (financiële) handen moeten vertrekken. Dankzij het ijverige werk van de werknemers van notariskantoor Van Laere zullen we normaal gezien voor we vertrekken de akte van de verkoop van ons Schotens huis kunnen tekenen. Geen volmacht nodig, geen hypotheek meer af te betalen en terug een beetje spaarcenten. Dat in combinatie met de wetenschap dat we nog een schooljaar een kleine uitkering krijgen, zorgt toch voor een beetje gemoedsrust. We springen niet zomaar in het ondiepe en we geven onszelf de tijd om onze weg te vinden in Vinuela. We zien het helemaal zitten en Kafka kan ons niet raken! Hasta luego, Lies
Op 13 mei was het rommelmarkt in onze straat. Voor de laatste keer gingen we deelnemen om zoveel mogelijk van onze overbodige spullen kwijt te geraken. Er gingen weken aan voorbereidingen aan vooraf. Alle kasten opentrekken, alles verzamelen voor verkoop, sorteren per prijscategorie, alles klaarzetten... De dagen voor de rommelmarkt waren allemaal zonnige dagen, voor 13 mei was het weerbericht erg onduidelijk. Al vroeg zondagmorgen was er gezellige drukte in de straat en werd alles klaargezet. De partytent werd dan toch maar bovengehaald omdat de lucht dreigend was. Eerste probleem: we hadden te weinig plaats. Het was puzzelen om alles uit te stallen. Tweede probleem: het begon te regenen. Een deel moest terug in de garage. Als het van mij afhing, kraamden we alles op en kropen we binnen voor de kachel. Mijn dappere ridder hield echter vol en rond half 3 werd het terug droog. Alles werd terug buitengezet en Steffen ging met volharding verder om zoveel mogelijk te verkopen. Ik moest hem met pijn in het hart rond half 4 alleen laten wegens totale uitputting en veel pijn (regen en kou, weet je wel). Ik ben als een blok in slaap gevallen op de zetel vlakbij de kachel en liet Sam beloven dat ze geregeld ging checken of papa niets nodig had. Miel zat immers op zijn laatste toernooi met Simikos. Drie dingen waarover ik me schuldig voelde op het einde van de dag: aan je dochter moeten vragen om je rol even over te nemen in het kraam, manlief alleen moeten laten hoewel hij ook doodop was en het toernooi van Miel moeten missen. Ik ben enorm trots op mijn drie kanjers: Steffen voor zijn volhardendheid en verkoopstalent, de kinderen voor hun hulp. Opnieuw verlangde ik naar de Spaanse zon. 'Anhelo el sol en Vinuela.' Om 17u30 konden we de balans opmaken van onze laatste Bloemendaalse rommelmarkt. Veel grote stukken werden verkocht en ons aanbod was meer dan gehalveerd. De opbrengst lag rond de 200 euro. De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
Ons Spanje-avontuur bestaat uit mijlpalen... - februari 2015: mijn fysieke lijdensweg begint. - augustus 2017: we beslissen om op verkenning te gaan in de streek van La Axarquia. Het zou daar goed zijn om voor mensen met fybromyalgie. - 25 december: we stappen op een vliegtuig richting Malaga. - 4 januari: we gaan langs de Spaanse advocaat om een volmacht tot handtekenen te regelen en we keren terug naar België. - 31 januari: ons bod op onze Spaanse woning wordt aanvaard. - 17 april: we tekenen onze leningsakte bij de notaris. - 24 april: onze Spaanse woonst is eindelijk echt van ons.
Er volgen nog mijlpalen... 13 mei, 22 mei, 9 juni, 29 juni, 2 juli, 5 juli, 8 juli, 11 juli... Daarover meer in latere posts. Hasta luego, Lies
Gisteren was het dan toch eindelijk zover... in Spanje werd de akte van onze Spaanse woning getekend. Toen in de namiddag het bericht kwam van onze Spaanse advocaat dat alles vlot verlopen was, viel een last van onze schouders. Eindelijk was het gelukt! Enkele uren later hadden we dan ook al een Spaanse bankrekening en zo veranderde mijn 60% zekerheid dat alles in orde zal komen naar 99%. Er is nog altijd een kleine kans dat er een kink in de kabel komt waardoor we niet kunnen vertrekken in juli. Maar aan die kans probeer ik nu niet te denken. Tussen de Spaanse mails (in het Engels geschreven) door kwamen er gisteren ook veel mails binnen van onze Belgische notaris. Ons Belgische huis is immers ook al verkocht zonder dat we het te koop hebben moeten zetten. Volgende week wordt de aan/verkoopsbelofte getekend. Deze maildrukte zorgt voor grote drukte en een overhoop aan informatie waardoor ik gevoel heb dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik wacht op de dag dat de drukte eventjes mindert, zodat ik toch stilaan kan beginnen inpakken... 24 april 2018 zullen we dus niet snel vergeten. Hasta luego, Lies
In de paasvakantie begonnen we aan de ronde 'Voor de laatste keer'. Zo vierden we voor de laatste keer de verjaardag van Miel in de Hyacintenlaan en zagen we voor de laatste keer de magnolia in onze tuin in bloei staan. Gisteren gingen Steffen en ik samenzitten om onze laatste 2 maanden in België te plannen. De kalender werd aangevuld en zit al stevig vol. En er valt nog zoveel te doen... Het voelt soms wel een beetje vreemd om te zeggen dat iets voor de laatste keer is, maar het maakt me niet verdrietig. Zo maakte ik onlangs een afspraak bij onze Belgische kapper om voor de laatste keer langs te gaan met de kinderen. Zo zal Miel binnenkort voor de laatste keer voetballen bij Simikos, Sam voor de laatste keer naar de dansles gaan, ik voor de laatste keer examens verbeteren, klassenraden doen en het schooljaar afsluiten. Steffen zal voor de laatste keer werken voor Natuurpunt, naar den Antwerp gaan kijken en naar een vergadering van Act as one gaan. We zullen samen voor de laatste keer een feestje hebben, een ijsje eten in Schoten, deelnemen aan de rommelmarkt in onze straat ... noem maar op. Als ik te vaak 'voor de laatste keer' gebruik, wordt Sam heel droevig. Gisteren huilde ze tranen met tuiten. 'Ik ga België missen!' Ik heb haar goed geknuffeld en getroost en haar verteld dat voor al die dingen die we hier voor de laatste keer doen nieuwe leuke (misschien ook minder leuke) dingen in de plaats komen. Steffen en ik hebben haar gezegd dat het voor ons allemaal een sprong is die ons soms bang maakt. Het zal zeker niet altijd rozegeur en maneschijn zijn, maar als ik haar vertel dat mama in Spanje geen pijn meer zal hebben en dat mama daardoor meer tijd zal hebben om met haar door te brengen, fleurt ze een beetje op. Miel blijft vrij stoïcijns als we het over het vertrek hebben. Hij vertoont voorlopig niet veel emotie en dat is meestal een goed teken bij Miel. Steffen en ik blijven volop in de weer om alles rond te krijgen, zijn uitgeput, maar weten waarvoor we het doen en dat maakt ons wel gelukkig. Vamorgen zei één van mijn leerlingen 'Nog 67 dagen en is het vakantie...' en ik dacht: 'Het aftellen is nu echt begonnen.' (met een glimlach op mijn gezicht). Hasta luego, Lies
'Mama, doen we dan ook een afscheidsfeestje?' Dat was de vraag die we enkele weken geleden van onze kinderen kregen. Een afscheidsfeestje leek wel een goed idee, iedereen die we graag zien nog eens een dikke knuffel kunnen geven vooraleer we vertrekken... waarom niet? De voorwaarde voor de kinderen was wel dat het feest in ons huis moest doorgaan. Oké, we zetten het op de lijst om te plannen. We begonnen... en eindigden direct met het maken van een lijst van mensen die we wilden uitnodigen. Als we de lijst optelden, kwamen aan ongeveer 150 personen. Conclusie: dit is niet haalbaar in onze bescheiden woning en als we dan toch op verplaatsingn zouden gaan, dan kregen we toch niet gelegenheid om iedereen nog eens te spreken. Idee afgevoerd. Op zoek naar een nieuw idee... we besloten om de 150 mensen op te delen in groepen en het afscheid te plannen op meerdere dagen. Conclusie: ook dit is niet haalbaar wegens gebrek aan tijd. Onze agenda zit reeds propvol en er moet nog ingepakt worden ook. Zo werd het afscheidsfeestje herleid naar een bescheiden feestje voor de familie waarbij we ook ineens de verjaardag van Steffen en van mij zullen vieren. Alle andere mensen die we eigenlijk wilden uitnodigen, zullen we hopelijk nog wel eens zien voor we vertrekken (al is het maar voor eventjes) en uiteindelijk zijn we niet voor altijd weg. We keren van tijd tot tijd wel eens terug naar België om dag te zeggen. Zo stierf het idee van een groots afscheidsfeest een stille dood. Hasta luego, Lies
Het is een tijdje stil geweest... in de eerste plaats omdat we even de stilte moesten bewaren in functie van onze lening en in de tweede plaats omdat we gewoon heel veel werk hebben gehad. De afgelopen weken zijn we druk in de weer geweest met het klaarstomen van ons Belgisch huis voor verkoop. Opruimen, opruimen en nog eens opruimen. In elke kamer, in elke kast, in de tuin en in de garage. Het containerpark is goed gevuld geraakt dankzij onze opruimactie en ook onze portemonnee door de verkoop van spullen die nog te goed zijn om weg te gooien. De opruimactie had twee doelen: de omvang van onze inboedel verkleinen zodat we niet teveel moeten verhuizen en ons huis leger maken zodat het aantrekkelijker wordt om te verkopen. Ons huis was nog nooit zo opgeruimd en leeg en we willen nog veel kwijt. Godzijdank dat het op 13 mei rommelmarkt is in onze straat zodat we hopelijk nog veel spullen van de hand kunnen doen. Tussen het opruimen door moest er hier en daar ook nog wat geklust worden. Steffen deed hierin het meeste werk, aangezien dit voor mijn gestel te zwaar was. In maart moest ik alweer twee weken rust inlassen omdat mijn lichaam de pijn niet meer kon verdragen. Geen enkele pijnstiller had nog effect. De huisarts gaf me Tramadol, een vrij zware pijnstiller. Deze neem ik als het echt niet meer te dragen is en dan zelfs worden alleen de scherpe kantjes van de pijn weggenomen. Nooit is ze helemaal weg. De warmte van de afgelopen dagen doet gelukkig wel goed aan de spieren en gewrichten. Alleszins, we hebben ons doel al grotendeels bereikt, want Jan (een bevriende topfotograaf) kon twee weken geleden prachtfoto's trekken van ons pareltje. Steffen en ik zijn uitgeput maar heel tevreden. We vormen een superteam!
Tussen het opruimen en klussen door hou ik me vooral ook bezig met de administratie. Half maart kregen we het even heel warm toen we vernamen dat de lening die we nodig hebben voor ons huis in Spanje niet tijdig klaar zou zijn door vertragingen bij de bank en bij de notaris (die laatste vooral door een miscommunicatie...). Met vereende krachten gingen Steffen en ik aan het bellen en kregen we het uiteindelijk toch rond, dankzij de hulp van onze ouders en dankzij een doortastend optreden van onze Spaanse advocaat om de aankoop met 4 weken uit te stellen. In België krijg je een boete als je de aktedatum niet haalt. In Spanje wordt de verkoop geannuleerd en ben je je voorschot kwijt. Maar gelukkig is dat niet gebeurd! Gracias, Eduardo Perez! Maar daardoor moesten we wel 4 weken langer wachten om ons Belgische huis te koop te zetten. Afgelopen week konden we dan eindelijk onze leningsakte gaan tekenen en werd het geld overgeschreven naar Spanje. Volgende week dinsdag tekent Eduardo daar met onze volmacht de akte van ons huis. Opnieuw zorgde de bank wel voor stress gisteren toen ik merkte dat de overschrijvingen die ik deed niet uitgevoerd werden. Opnieuw vloog ik in de telefoon en na ettelijke mails en veel geduld aan de telefoon was de overschrijving dus toch gebeurd. Nu geloof ik er al 60% in dat dinsdag alles in orde komt. 'Ga er nooit vanuit dat iets van de eerste keer lukt.' Zoveel hebben we al wel geleerd. We durven ook de rest van de administratieve zaken nog niet opstarten vooraleer we zeker zijn dat we een huis hebben om naar te vertrekken. Zo moet dus de verkoop van ons Belgisch huis nog eventjes wachten, durf ik nog niet naar de gemeente te gaan om onze emigratie te regelen. Ik moet ook nog langs de CM, de kinderbijslag, de bank, Telenet ... We gaan de wet van Murphy niet tarten en wachten tot er dinsdag hopelijk goed nieuws komt vanuit Spanje. Duimen jullie mee? Hasta luego, Lies
We ruimen op, al enkele weken. Alle dozen, alle manden, alle kaften worden geopend en onderzocht. Alle hoekjes waar we gerief hebben gestoken worden leeggemaakt. Er wordt gewikt en gewogen wat er mee gaat naar Spanje en wat niet. Tijdens deze queeste stoten we heel vaak op dingen die herinneringen naar boven doen komen. Sommige geven een leuk gevoel, sommige iets minder, andere zaken waren al lang vergeten. Een opsomming: foto's uit de studententijd van Steffen met lang haar, foto's van mijn laatstejaarsreis naar Italië als beugelbekkie, een fotoboek van mijn eerste en plechtige communie, schrijfsels uit de studententijd van Steffen, mijn scoutssjaaltje maar ook mijn oude chiro-uniform, brieven van vrienden en vriendinnen, geboortekaartjes en huwelijksaankondigingen, doodsbrieven en herdenkingsprentjes, geboorteschriftjes van onze twee drolletjes, verslagen van al de dokters die we passeerden in de zoektocht naar de handleiding van onze kinderen, mijn stageverslagen en groepswerken, ik kan nog eindeloos doorgaan. We stoten natuurlijk op heel veel zaken die ons doen denken aan mijn mama of aan de papa van Steffen. Alleen bij deze zaken zijn we allebei resoluut. Die gaan niet weg, die gaan mee naar Spanje. Al goed dat al deze dingen in een doos (en dus in de verhuiswagen) passen. Ik kan zeggen dat er toch meer weggaat dan blijft. Het is fijn om herinneringen op te halen, om terug te denken aan vroeger en er samen over te praten. Raar, maar waar... Steffen en ik kennen elkaar 14 jaar maar door onze queeste naar meer orde leren we stukjes/herinneringen van elkaar kennen die we nog niet kenden. Meestal komt er een glimlach op onze gezichten als we samen terugdenken, soms pinken we ook een traan weg. Hasta luego, Lies!
Een verhuis plannen naar Spanje is toch wel een beetje anders dan naar een gemeente verderop. Het grootste verschil is dat alles in 1 vrachtwagen moet passen aangezien over en weer rijden om de camionette nog eens te vullen niet echt evident is. Een gelinkt probleem is ook dat je de vrachtwagen moeilijker kan terugbrengen. 2200 km heen, uitladen, nog eens 2200 km terug, vrachtwagen afleveren en dan terugvliegen... een heel dure zaak. Daarom ging ik op zoek naar een verhuisfirma die gespecialiseerd is in transport naar Spanje. Ik vroeg bij 4 firma's offertes aan en stond in eerste instantie versteld van de kostprijs. Tot we berekenden hoeveel het zou kosten als we het zelf deden... Uiteindelijk kozen we voor Vagotrans. Niet de goedkoopste, niet de duurste, goede reviews, aangeraden vanuit Spanje en heel vlotte contacten. Zij werken met grouped trips, dit wil zeggen dat ze in hun vrachtwagen meerdere inboedels inladen zodat ze bespaard kan worden op brandstof, péage en chauffeurskosten. We krijgen twee verhuizers ter beschikking die vakkundig de vrachtwagen inladen. Deze heeft een dubbel laadvloer zodat elk plekje ten volle benut kan worden en niet beschadigd geraakt. Onze inboedel is eveneens verzekerd en wordt vervoerd door 2 chauffeurs die veel ervaring hebben in zo'n lange autotrip. Dit alles geeft al een heel gerust gevoel. Uiteindelijk geef je toch een deel van je leven mee met deze mensen. We lieten onze offerte opmaken voor een inboedel van 35 kubieke meter. Ons doel is nu om daarop nog te besparen, vandaar Clean house. Van alles wat in hun huis staat momenteel, moeten we beslissen of we het meenemen. Is het duurder om het op te laden of om het opnieuw te kopen in Spanje? Qua grote meubelen valt het goed mee. Onze grote houten en zware tafel (eigen maaksel van manlief) werd al met spijt in het hart verkocht. Aan Sam beloofden we een nieuw stapelbed. Onze zetels gaan uit elkaar gevezen mee, enz... Maar naast grote meubelen zit ons huis letterlijk tot de nok toe vol met gerief, vooral ook veel gerief waar we geen afscheid van konden nemen (babyspullen, cursussen uit studeertijd, dingen waar herinneringen aan vasthangen...). Met een verhuis in het vooruitzicht, die voor ons allevier een soort van nieuw begin inhoudt, gaat afscheid nemen veel makkelijker. Zo zijn we enkele weken geleden al begonnen met allerlei spullen te verkopen met dank aan de harde inzet van manlief, mijn top-2ehands verkoper. Dit zorgt natuurlijk voor een beetje extra centen in de spaarpot. We kijken ook uit naar de rommelmarkt in onze straat op 13 mei. Dit is de moment om kledij, speelgoed en andere kleinere zaken te verkopen. Hopelijk geraken we ook dan veel kwijt. We zetten de kinderen ook aan om speelgoed en knuffels te verkopen met de belofte dat de verdienste in hun spaarpot gaat (waarmee ze dan in Spanje iets anders kunnen kopen ;-) ). Dat is een goede stimulans. We zijn ook grondig aan het selecteren in bewaarde administratie, schoolmateriaal, cursussen en ander papierwerk dat we niet meer nodig hebben. De papierophalers zullen volgende maand hun rug breken op onze hoeveelheid papier. Er is natuurlijk plaats om de belangrijkste herinneringen te bewaren. Wat we echt koesteren, kunnen we gewoon niet wegdoen. En ik denk dat ik voor ons allebei spreek dat het wegdoen en het opruimen echt goed voelt. Zowel Steffen als ik voelen heel snel aan wat we willen bewaren en wat weg mag. Het voelt echt aan als een nieuw begin. Ondertussen weten we ook wanneer dit nieuw begin zal starten. Op 5 juli wordt de vrachtwagen geladen, op 8 juli vertrekt hij naar Spanje en op 11 of 12 juli komt hij aan in Vinuela. Vandaag ontdekte ik ook het officiële adres van onze Spaanse woonst, Calle Haza del Olivo 26 in 29712 Vinuela. Het wordt elke dag een beetje concreter... Hasta luego, Lies!
Op woensdag 11 juli kwam de verhuiswagen aan. Rond 12u kwam het bericht dat Nick een uur later aan onze Spaanse deur zou staan met heel ons hebben en houden. De nacht was kort, ongemakkelijk en warm geweest op de luchtmatrassen, dus we keken ernaar uit om onze eigen matrassen terug te hebben. Nick kreeg het gezelschap van Geronimo, een Nederlandse verhuizer en zijn Spaanse werkman om al onze dozen uit te laden uit de vrachtwagen. Het was warm en het was eigenlijk siëstatijd maar we gingen aan de slag. Al snel leerde ik nieuwe Spaanse woorden: la cocina, la oficina, la dormitoria, la quarto de baño, el salon, abajo, ariba... Ongeveer alles werd in de juiste kamer geplaatst. Het uitladen ging gelukkig sneller dan het inladen. Na ongeveer 4 uur kon Nick met een lege vrachtwagen vertrekken. Alles was heel aangekomen. Er was slechts een beetje waterschade door een airco die had gelekt (niet die van ons) maar dat droogde snel. We zijn echt heel tevreden van de samenwerking met Vagotrans! Ik installeerde tijdens het uitladen de televisie al zodat de kinderen op het grote scherm Nintendo konden spelen. First things first. 
Nu begon het volgende werk: zorgen dat alles zijn plekje vond. Elke kamer stond vol gele dozen. Na de televisie was ons volgende doel de installatie van de bedden. Ons bed werd in elkaar gestoken (jeuj, terug slapen in ons eigen bed), de matrassen van de kinderen kregen een plaats en werden opgemaakt tot een echt bed. Ook el salon werd al grotendeels op zijn plaats gezet. De zetels, de tafel met stoelen, ... en er werden zelfs al dozen uitgeladen. Dat was ook het scenario voor de dagen die volgden. Dozen uitladen, nadenken over de goede inrichting van oa bureau, speelkamer, living ... Waar moesten alle kaders komen, welke verlichting hangen we op? We zijn er ettelijke dagen mee bezig geweest en het werk gaat nog voort. Het komt onze oren uit... Nu drie weken later staat alles grotendeels op zijn plek. We hebben er al een bezoek aan de Ikea opzitten en er zal er nog één volgen. Bij het uitladen heb ik geen tijd (en vooral geen zin) gehad om eerst te poetsen vooraleer alles uit te laden. Gelukkig waren de kasten vrij proper. Het poetsen komt nu wel aan bod. Geleidelijk aan krijgt alles een poetsbeurt (met airco of laat op de avond). Het voelt al echt aan als thuis. Maar het was echt een huzarenwerk. We zijn eigenlijk twee maanden lang bezig geweest met inpakken, verhuizen en terug uitpakken. Dit doe je niet elk jaar. Wat me vooral heel blij maakt... tijdens deze twee drukke maanden hebben Steffen en ik amper ruzie gemaakt. Alles gebeurde in overleg, werd rustig aangepakt, bezorgde ons wel enige stress wanneer er iets niet ging zoals gepland. Maar we hielden samen stand. Een bewijs dat dit goed zit. Ook de kinderen hebben deze hele transitie goed doorstaan. Ze hebben slechts af en toe gezeurd. Er kwamen natuurlijk tranen aan te pas, maar dat is oké. Heimwee hebben mag. We proberen het op te vangen waar kan. Skypen met de bekende Belgische wereld helpt. Zo voelen ze zich niet helemaal onthecht. Steffen en ik proberen ook heel bewust tijd te maken voor de kids. Ze genieten ervan als we samen in het zwembad springen, als we samen de nieuwe omgeving ontdekken... en ik ben er zeker van dat we daarvoor nog veel tijd zullen hebben in de toekomst. Hasta luego, Lies
