Op 8 juli was het rise and shine om tegen half 9 te kunnen vertrekken voor een autorit van drie dagen. We hadden 2160km voor de boeg. Met een Sam die al na 20km buikpijn van het rijden krijgt, hadden we deze afstand wijselijk verdeeld in 3 dagen. Op dag 1 moesten we 820km tot in Saintes (Frankrijk, ongeveer 200km boven Bordeaux). Op dag 2 reden we van Saintes naar Madrid, ongeveer 780km en op dag 3 moesten we nog een kleine 600km tot in Viñuela. Bert en An kwamen ons uitwuiven in Schoten. An had gezorgd voor een mooi gevulde koelbox om de eerste rijdag mee te overleven. Aan andere mensen hadden we uitdrukkelijk gevraagd om niet te komen als we vertrokken uit schrik voor de tranen. Na enige discussies bij het inladen van de auto (er moest teveel mee in verhouding met de beschikbare plaats) was de auto om 8u30 toch klaar voor vertrek. We deden nog een laatste tour door ons lege huis en toen kwamen de tranen. We hielden het allevier niet droog. De buren verschenen op straat en toen werd het helemaal moeilijk. Effe door de zure appel bijten en vertrekken. Het zouden drie lange dagen worden, maar we hadden een heel mooi einddoel. Met de tranen in de ogen reden we Schoten uit. Tegen de tijd dat we de snelweg opgingen, was het verdriet al een beetje verdwenen. Voor de buikpijn van Sam kreeg ik de tip van Katy (merci daarvoor) om een Seaband te kopen. Dit armbandje werkt met drukpunttherapie en het heeft wonderen gedaan. Zowel Miel als Sam hebben het merendeel van de tijd een bandje aangehad en er waren geen klachten van buikpijn. Olé! Qua entertainment hadden de kinderen beschikking over een nintendo, een ipad en dvd-spelers. Hajo bezorgde ons voor vertrek nog enkele dvd's van de Kampioenen en deze werden gretig gebruikt. Na drie dagen konden Steffen en ik de tune niet meer horen! Maar de kids bleven lachen en daardoor konden we soms drie uur aan een stuk rijden. Enkele cijfers: - op dag 1 reden we van 8u45 tot 18u45 met drie pauzes - op dag 2 reden we van 8u45 tot 18u45 met twee pauzes - op dag 3 reden we van 9u35 tot 15u50 met 1 pauze - we tankten 4 keer - we betaalden meer dan 100 euro péages Steffen heeft de volle 2160km gereden. Het stuur uit handen geven gaf hem meer stress, dan alles zelf rijden. Mijn taak bestond er dus uit om drinken aan te geven, de route te volgen op google maps, af en toe foto's te trekken en de kids te helpen wanneer ze iets nodig hadden. Slapen in de auto is voor mij niet echt gelukt. De kids hebben op de eerste dag hun ogen even gesloten, maar dat heeft niet lang geduurd. Eigenlijk is de autorit heel goed meegevallen: geen accidenten, file rond Parijs, Bordeaux en Madrid (alles samen misschien 1,5uur), geen huilende en ruziemakende kids, niets vergeten onderweg, slechts een beetje discussie over het vinden van de weg, mooi weer, ... Maar het was een héééééééél lange rit. Dag 1 zijn we begonnen met goede moed, dag 2 was hel en op dag 3 lonkte het einde. Onze rug en benen werden met de moment pijnlijker en pijnlijker van het lange stilzitten, maar we waren dolgelukkig toen we in Viñuela aankwamen. An en Raf stonden ons op te wachten met mooie vlaggetjes en een fles cava. Wel kleine teleurstelling bij de kids omdat ze niet in het zwembad konden plonsen. Dat was niet echt zwemklaar na meer dan een jaar niet gebruikt te zijn geweest. Maar daarover meer in een latere post. Na aankomst hadden we nog een kleine vier uur om ons bed voor de nacht te installeren en ons op te frissen want om 20u werden we verwacht in Bar Miguel, 300 meter van ons huis, om naar de match van de Rode Duivels te zien. Dat mochten we niet missen. Spijtig genoeg liep dat niet af zoals we gehoopt hadden. Moe maar toch tevreden kropen we op onze luchtmatras voor de eerste nacht in ons nieuwe huis, want 's anderendaags kwam Nick van Vagotrans met onze inboedel. Opnieuw een drukke dag... Hasta luego, Lies
Waaraan we moeten wennen in ons nieuwe thuisland...
Vreemde afspraken, andere regels en ongesproken gewoontes... het is soms wel wennen: - de ronde punten: Spaanse wegen hebben vaak geen verkeerslichten, maar wel ronde punten. En dan nog wel met meerdere rijvakken. Je moet hier alleszins veel durf hebben om zo'n rondpunt te betreden. De Spanjaarden zijn immers niet altijd de meest voorzichtige chauffeurs, echt cowboys. Om niet als toerist bestempeld te worden, moet je gewoon mee cowboy zijn. ;-) - de dagindeling: tussen 14u en 17u ligt alles stil. Dan is er de sïesta. Tijdens deze hete zomermaanden is dat wel handig en nodig. Voor ons is het vooral wennen aan de uren waarop de doorsnee Spanjaard eet. Ze ontbijten om 11u, lunchen om 14u en eten diner vanaf 21u (en liefst nog later). Afgelopen weekend was het hier in het dorp feria (een groot dorpsfeest) en als je dan de planning bekijkt, dan lach je wel even. Zo stonden op vrijdag om 21u kinderactiviteiten gepland en om 02u30 de verkiezing van de miss en mister Viñuela. Echt vreemd... Onze kids gaan nu wel later slapen dan in België, maar tegen 23u is hun kaarsje toch wel uit. - manaña: een uur afspreken met een Spanjaard is anders dan met een Belg. Ze maken er totaal geen probleem van om iets uit te stellen of om iets later te doen. Zo stond er zaterdag op de feria om 16u een schuimparty gepland met grote glijbaan. De glijbaan is geopend om 16u30. De schuimparty is om 18u begonnen. In het contact met de Spaanse diensten moeten we daar alleszins ook rekening mee houden. - twee zoenen: als de Spanjaarden elkaar groeten, geven ze elkaar twee zoenen ipv drie. - dank u zeggen: wanneer we in België iets geven aan elkaar, zeggen we 'alstublieft'. Wanneer je iets aanneemt, zeg je 'dankjewel'. In Spanje wordt dat nagenoeg niet gedaan. Je zegt niets als je iets geeft of vraagt (bv wanneer je geld geeft aan de winkelbediende of de rekening vraagt aan de ober). De dankjewel volgt vaak wel, maar ook dat is niet de algemene regel. - bediening: wanneer we in België iets gaan eten in een brasserie of restaurant, wordt iedereen tegelijk bediend en wacht je met eten tot iedereen zijn eten heeft. Hier in Spanje is dat niet de gewoonte. Niet iedereen tegelijk krijgt zijn eten, waardoor het ook niet haalbaar is om te wachten met eten. Het kan dus zijn dat iemand al klaar is met eten, wanneer de laatste zijn eten krijgt. Het lijstje wordt de komende maanden ongetwijfeld nog aangevuld. We leren veel bij over ons nieuwe thuisland en voelen ons er meer en meer thuis... Hasta luego, Lies!
Zoals eerder geschreven is verhuizen naar het buitenland toch net iets anders dan verhuizen in je omgeving. De inpak hadden we heel goed voorbereid. De garage stond propvol. Op 1 juli nodigden we nog enkele helpers uit (Bert, An, nonkel Lieven en Philip, dank je wel!) om bedden uit elkaar te halen, om de laatste dozen in te laden en om ervoor te zorgen dat vooral de eerste en tweede verdieping helemaal leeg waren. Het was warm, het was een gekrioel, maar het verliep vlot. De dagen die volgden moesten we zelf nog verder zorgen dat alles zou klaar staan tegen 5 juli. Om 8u stonden de verhuizers immers daar. Op 4 juli zag ik het effe niet haalbaar maar het is uiteindelijk toch gelukt, dankzij de redding van Tine en Johan, die onze kinderen even overnamen en voor een avondmaal zorgden. Op 5 juli stonden Nick en twee verhuizers van Vagotrans klaar met een grote verhuiswagen. Ze begonnen heel rustig, maar weloverwogen aan het inladen van de vrachtwagen. Alles werd vakkundig gepuzzeld zodat er zo weinig mogelijk plaats verloren ging. Ik bewonderde het geduld van Nick, de chauffeur, die voor het puzzelwerk zorgde. Onze taak bestond er vooral in om aan te geven wat er heel breekbaar was en om de laatste zaken in dozen te steken. Om 15u kon Nick zijn vrachtwagen sluiten. 41 kubieke meter inboedel... 6 meer dan gepland. Ach ja, geen probleem voor Vagotrans, wij zouden alleen meer moeten betalen. De uiteindelijke factuur ging boven de 5000 euro. Maar we waren er allebei heel gerust in dat alles goed en wel in Viñuela zou aankomen. We spraken ook met de chauffeur af waar en wanneer we elkaar zouden treffen. Hij vertrok en Steffen en ik bleven achter in een nagenoeg leeg huis: 4 luchtmatrassen, kleren voor 2 weken, een tafeltje en enkele klapstoelen, wat eetgerei en nog wat rommel. Een volgende horde was genomen. De kids hadden we in de loop van de dag overgedragen aan de goede zorgen van Naomi en Mats, waar Miel één nachtje ging logeren en aan mutti en pake, die zich over Sam ontfermden. Zo konden Steffen en ik ons focussen op de verhuis en konden de kids nog wat qualitytime hebben met mensen die ze lang niet meer zouden zien. Slapen mochten Steffen en ik dan weer doen in het huis van onze lieve buren, Leen en Dries, die op dat moment al in Oostenrijk zaten. Zij hadden een housesitter en wij hadden een deftig bed. Onze rug is jullie eindeloos dankbaar! Ons avondmaal werd voorzien door tante Katrien, die ons 'voor de laatste keer' verwende. We lieten het ons welgevallen, want we waren uitgeput. We draaiden op adrenaline, maar ons lichaam was op. Emotioneel moesten we afscheid nemen (zie eerdere posts) en fysiek moesten we blijven volhouden. Nu de inboedel vertrokken was, hadden we nog 2 dagen om ons voor te bereiden op de autorit. Rust nemen, zorgen dat alles in de auto pastte, de laatste dingen regelen... Op 6 juli ging Miel nog een keer logeren, bij Len en co deze keer. Deze sleep-over werd gecombineerd met een match van de Rode Duivels op groot scherm die eindigde in euforie. Sam, Steffen en ik beleefden deze euforie in de Geraniumlaan (dank aan jullie gastvrijheid daar) en sliepen nogmaals in Casa De Smedt-Van der Vloedt. Dankzij de Rode Duivels hadden we nu wel een doel om op tijd in Viñuela te geraken. Op dinsdag was het immers alweer matchtijd. Op 7 juli sliepen we 'voor de laatste keer' met z'n vieren op een luchtmatras in ons Schotens huis. An en Bert verwende ons die avond met een heerlijk avondmaal in Belgische sferen. Ook hen zijn we heel dankbaar! De laatste avond in Schoten ging rustig voorbij en we maakten ons mentaal klaar voor de autorit... Hasta luego, Lies!
Tijdens onze laatste weken in België waren de dagen gevuld met 'voor de laatste keer'. - De kinderen gingen voor de laatste keer naar het Sint-Michielscollege op 29 juni en namen afscheid van hun vriendjes en meesters. - Ik zag mijn collega's voor de laatste keer op 29 juni en nam van enkele afscheid met tranen. - Steffen ging werken bij Natuurpunt, voor de laatste keer, op 2 juli. Hij kreeg daarbij zelfs de kans om voor de laatste keer door Wilrijk en omstreken te rijden om zo afscheid te nemen van de omgeving waar zijn ouders en grootouders leefden. - We gingen voor de laatste keer naar de tandarts op 4 juli. - We hadden een familiesamenkomst met pake, mutti, nonkel Ulli, nonkel Jürgen en de kids voor de laatste keer op 1 juli. - Miel ging logeren, voor de laatste keer, bij Len, bij Mats, zijn twee beste maten. - We aten gezellig frietjes in de Geraniumlaan-speelstraat, voor de laatste keer op 6 juli. - We supporterden voor de Belgen op het WK, voor de laatste keer in België, ook op 6 juli. - De kids gingen voor de laatste keer bij Victor, Siebe en Elise spelen, hun SMCB-vriendjes. - We gingen barbecuen bij Tine en Johan, voor de laatste keer, op 4 juli. - ...
Bij sommige van deze 'laatste keren' stonden we niet teveel stil en lieten we het gewoon passeren. Bij anderen stonden we al meer stil en zorgde het voor een krop in de keel en soms zelfs tranen. Afscheid nemen is niet evident. Meestal keken we met een glimlach terug en borrelden fijne herinneringen naar boven. Soms beseften we wat we toch wel gingen missen in ons nieuwe thuisland. Het was een emotionele roalercoaster. Hasta luego, Lies
Vandaag zijn we welgeteld twee weken in Spanje. Ik schrijf deze eerste blogpost vanuit Spanje op ons terras met zicht op ons zwembad, waarin de kids en Steffen spelen in het water en met zicht op La Maroma, de grootste (en mooiste) berg in de omgeving. Echt oprecht blij om hier te zijn! De afgelopen weken waren heftig, hééééél heftig, emotioneel, praktisch, psychisch en fysisch, voor ons allevier. Ondertussen geraakt ons huisje meer en meer op orde, alles vindt een plaatsje. Zo wordt dit huis meer en meer onze thuis. Het blijft nog vaak aanvoelen 'als vakantie', maar meer en meer beseffen we dat dit niet voor even maar toch voor heel lang zal zijn, zo niet voor altijd. Sinds gisteren hebben we wifi en hopelijk vanaf morgen een Spaans telefoonnummer. Blogposts schrijven wordt nu makkelijker. Er komt ook meer en meer tijd in onze dagelijkse agenda om eens gewoon aan tafel te gaan zitten en een beetje computerwerk te doen. In volgende blogposts mag je dus zeker nog het relaas van onze inpak, verhuis en reis naar Viñuela verwachten. Het zullen lange blogposts worden, want het was een echt avontuur. Het is nog steeds een avontuur, waarbij we elke dag bijleren (vooral ook veel Spaans) en waarbij ik vooral elke dag besef hoe ik hier toch beter functioneer, minder pijn voel en dagelijks bijna vergeet dat ik mijn medicijnen moet nemen. In België snakte ik naar mijn medicijn... Mijn maagmedicijn is reeds geschrapt en ook het slaapmedicijn is gehalveerd. Pijnstillers heb ik nagenoeg niet meer nodig en mijn dagelijks pijnmedicijn zal ik binnen enkele weken beginnen afbouwen. Uiteindelijk kan mijn lichaam nu maar stilletjes aan beginnen aan recuperatie. Hasta luego, Lies!
