Al weken kijk ik uit naar het moment van wederopbouw. Als het eindelijk zo ver is blijkt de "cup" voor de vering niet te passen. De oude had ik niet geschilderd aangezien er bij de nieuwe dempers een nieuwe cup zou zitten. Grr..Daar komt de slijptol weer. Helaas is 1 van de cups niet meer betrouwbaar en dus komt deze bij op de, reeds aanzienlijke, bestelling. Ik vrees dat de bestelling wel op zich laat wachten want ik heb 2 OPC's gecontacteerd maar ze zijn reeds aan het varen naar de hemel, vrees ik. Hittebestendige verf heb ik in voorraad en het ziet er vet uit, al zeg ik het zelf, op de hitteschilden en uitlaat. Helaas kon ik niet inschatten hoe veel ik nodig had en kom dus wat te kort. Dankzij "connecties" bij een verfgroothandel in autolakken is dat slechts een tijdelijk euvel. Ik ben er alleszins in geslaagd om de "pottendoos" weer boven te halen en ondanks licht geheugenverlies, hoe moeten de conische dingen ook alweer, begint de achtertrein weer iets weg te hebben van een ding waar wielen aan kunnen.
Ik ben Dali niet en toch .blijf ik schilderen. Nadat ik deze ochtend een kleine 3 uur bezig ben geweest om onderdelen voor de uitlaat en nog wat andere spullen terug te vinden in de catalogus, en te bestellen, haal ik de verfkwast weer boven. Er is namelijk een boven-en onderkant aan de meeste dingen Bovendien blijven er items bijkomen, ik geloof dat ik het beu begin te raken want het bijgekomen spul wordt tegen een balk "gelyncht" In de uitlaat zit ook nog een nukkig boutje dat met behulp van gepaste materialen een 37-jarige carrière ziet eindigen. De achtertrein wordt al is achter, hoe kan het eigenlijk ook anders , de shark gezet. ik geloof dat het er goed uit gaat zien... tenzij ik blijf schilderen.
Vandaag de laatste stukken in RX5 gezet, althans 1 kant toch. Ik had enige tijd geleden ontdekt dat de "front ball cup" op zijn plek werd gehouden met tie-wraps. Dat gebeurt wel vaker om te voorkomen dat deze terug loskomt, deze moet 100% precies zitten anders loop je de kans dat deze dus loskomt en kan je dus niet meer schakelen. De tie-wraps kunnen natuurlijk ook wijzen op slijtage van de ball cup en bij nadere inspectie is het wel héél duidelijk dat de front ball cup versleten is. De voorlaatste foto laat een "normale" front ball cup zien. De laatste de front ball cup "automobielbedrijf Wolfs" style. Voor alle duidelijkheid ge kunt er een vinger DOORsteken. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ik na de werken een prima schakelende shark ga hebben.
Een ganse dag met een slijptol in de weer geweest. Elbow grease heet dat, mijn ellebogen,mij handen en mijn rug voel ik niet meer, maar het poetsen is afgerond op de accubak die ik ga laten zandstralen, na. Deze delen nog in hittebestendige verf zetten en het opbouwen kan eindelijk terug beginnen.
De onderdelen van de achtertrein zijn helaas niet het einde van de "verfrit" De bak van de accu was er al onderuit maar aangezien de uitlaat er onderuit is kan ik ook aan de hitteschilden. De eerste is er 1 van de koppige soort. Twee uur heb ik nodig om 3, 37 jaar oude, vastgeroeste bouten te verwijderen (lees te vernietigen). Verder behaal ik ook een welverdiende overwinning op de klomp roest van de uitlaat. Bij de controle van de boite zijn er ook twijfels gerezen over de staat van de koppeling. Na overleg met de loods, die ook mijn boiterevisie doen, besluit ik de koppeling alvast aan een visuele inspectie te onderwerpen. Een dwarsbalk moet hiervoor gedemonteerd worden en aangezien ik niet zeker ben of deze mee de motor ondersteund, neem ik het zekere voor het onzekere en hang de motor weer "aan den haak" Meer schilderwerk komt onder de shark uit, alle hitteschilden kunnen een "behandeling" verwachten en ondanks een nukkige bout van de starter, is de koppeling snel in zicht. Veel zie ik niet maar ik heb toch mijn bedenkingen bij de tie wraps die de schakelstang op hun plek houden. Alvorens de dag te beëindigen peuter ik nog even wat aangekoekt vuil los, de motorkap is dan al lang in dromenland.
Na eindeloos schuren en poetsen in alle hoeken en kantjes (en dat zijn er veel) van de onderdelen van de achtertrein was het vandaag eindelijk zo ver; de RX5 is aangebracht!
Rare titel misschien maar de afgelopen week werk ik tussen tal van andere, onverwachte, verplichtingen, tussen de soep en de patatten dus, verder aan het ontvetten van de onderdelen van de achtertrein. Schuren, poetsen en ontvetten. Elbow grease, is de toepasselijke Engelse term. Klaar is het nog niet, dat komt de komende dagen. Nog 1 dagje poetsen en dan schilderen, hoop ik want het hangt mijn (vul Antwerpse term in) uit.
Vandaag was best een kort dagje. Ik verschijt eerst 2 uur met een zoektocht naar een hoeksleutel die ik uiteindelijk niet kan vinden, gisteren was hij nog op voorraad maar was ik zo stom om hem niet mee te nemen. Als ik uiteindelijk de schokdempers uit hun "badje" haal is het meeste vuil verdwenen maar krijg ik slechts de eerste volledig uit elkaar. Bij de tweede is het regelsysteem zodanig verroest dat het niet los te krijgen is, zelfs niet met overdreven kracht wat dan weer een gedeukte schokdemper oplevert. Research naar de beste vervanging (boge, bilstein,koni) zal de rest van de dag vullen.
Zolang het de veer niet is die de "air" in gaat is het ok. De opdracht van vandaag is simpel, de veerpoten uit elkaar halen. Ondanks een aanbod om de veerspanners te gebruiken van een forumlid, koop ik er zelf. Ze zijn niet te duur en mezelf kennende gaat het niet bij éénmalig gebruik blijven. Na het nameten van de afstanden in rust is het een beetje zoeken naar de juiste spanning en met enige onzekerheid haal ik de eerste veerpoot uit elkaar. Al bij al valt het goed mee en de tweede gaat, mede door het opgedane vertrouwen, veel sneller. Het is wel duidelijk dat de vering en schokbrekers al een tijd meegaan, ze functioneren nog perfect maar zitten vol aangekoekte smurrie. Morgen alles maar is poetsen, deze nacht mogen ze weken in een bakje ontvetter. Het lijken wel waterpijpen zo.
Bij het demonteren van de versnellingsbak was het al duidelijk dat zowel de vulstop als de aflaatstop niet los te krijgen waren. Ik weet dat ik ze beiden vrij recent nog los heb gehad maar er was nu absoluut geen beweging in te krijgen en waarom ze zo vast zijn komen te zitten is een raadsel, misschien dat de schade aan de boite deze warm heeft doen lopen en daardoor de stoppen vast zijn komen te zitten? Het antwoord op de vraag is minder belangrijk dan het loskrijgen van de stoppen. Met een tegendraadse tap lukt het alvast niet, de stoppen zitten zo vast dat de tap afbreekt, dat beloofd.
Ik ga dan maar met een vijl aan de slag en als het gat groot genoeg is probeer ik het met een bout, als ik die vast genoeg krijg aan de achterzijde kan ik de stop misschien wel los krijgen. Resultaat, een afgebroken bout die ik er gelukkig makkelijk terug uit krijg. Na voldoende boren, vijlen en dremelen is er voldoende massa uit de stop weg. Ik hoop de stop van de draad naar het centrum af te kunnen slaan maar ik heb het geluk dat ik hem nu wel rond kan kloppen en dus los krijg.
De tweede bout krijgt dezelfde behandeling maar biedt veel meer weerwerk. Ik heb ook de indruk dat deze veel "harder" is van materiaal waardoor het vijlen, boren en dremelen wat langer duurt. Als er uiteindelijk nog nauwelijks materiaal overblijft is in deze echter nog geen beweging te krijgen. Ik besluit een gleufje in de overblijvende ring te zagen en slaag er dan in de ring van de draad af te slaan waarna er beweging in komt. Nog 1 te gaan.
Het probleem met de laatste is dat het een draadstangetje is en enkel met een griptang krijg je er, zoals de naam zegt, grip op. Ik laat het stangetje even weken in wallys brew en krijg ook deze los.
Ik heb er even voor gevreesd maar na 5 uren is de taak volbracht. Morgen wachten de veerpoten.
Het ACS dat deze voormiddag bezocht werd zorgt weer voor de nodige inspiratie om verder te sleutelen. De volledige achterophanging moet uit elkaar. Op zich geen al te moeilijk werk maar zoal altijd is er wel een bout die wat weerwerk moet bieden. In dit geval is het een bout van de bevestiging van de handrem. Deze 4 bouten zitten eigenlijk allemaal onder het vet en andere smurrie maar er moet er eentje de primus zijn. Ondanks het weerwerk en het afbreken van deze bout krijg ik de boel uit elkaar en kan ik tevreden zijn al moet de boormachine één dezer dagen de primus nog op andere gedachten brengen.
Na het succes van de demontage besluit ik alvast maar is een kijkje te nemen in de boite. Ik ben geen kenner maar ik zie niet direct iets bijzonders behalve mooi mechaniek
De dag van de waarheid. Nog slechts 4 bouten houden de achtertrein op z'n plek. Ze komen makkelijker los dan gedacht maar het uithalen van de achtertrein is een oefening in balans. De krik wordt cm per cm lager gezet om de achtertrein netjes te laten zakken. Valt al bij al goed mee en na een uurtje of 2 ben ik best al trots op mezelf. Na de middag verleen ik assistentie bij de familie CC, geen aanhanger met een Porsche maar met 2 bomen deze keer. Het is is iets anders Rond een uur of 4 kan ik aan de zes laatste bouten beginnen, 2 ervan zijn behoorlijk onbereikbaar maar ik slaag er in zonder al té veel problemen de bouten los te krijgen. Als een schip dat voor het eerst van de kade loskomt, komt de boite van de transaxale as. Eens los herhaalt de balansoefening zich. Helemaal op het einde kapseist de boite de grond op maar zonder schade op te lopen of aan te richten. Mission accomplished!
Traag maar gestaag, zo kan je 't samenvatten. Ik ga niet snel maar probeer alles weldoordacht te doen. Ik haal 8 bouten los vandaag. Eerst twee bouten van de stabilisatorstang naar de lower control arm. Vervolgens twee van de silent blocs en twee van de transmissie steun naar het frame. Als laatste de moeilijkste, de excentrische bouten van de control arm. De ketting om de transmissie mee te dragen kondigt grote werken aan. Domani!
Dag drie en 3 items worden aangepakt. Als eerste worden de remklauwen van het onderstel gehaald en zodanig opgehangen dat er geen spanning op de remleiding staat. Vervolgens gaan we de strijd aan met het koppelstuk tussen boite en transaxale al is het meer een strijd met de rubberen hoes die over het koppelstuk zit. Deze is zo stevig dat ze zelfs als alternatief voor geboortebeperking in aanmerking komt. Ik besluit om ze stuk te snijden, noch kracht nog nadenken kregen er voldoende beweging in. Als laatste halen we de 12 bouten die de steekassen aan de boite koppelen, los. Een breekijzer blokkeert het wiel zodat ik niet telkens over en weer moet lopen naar de handrem. Het gaat vlot maar mijn arm en schouder luiden tegen het eind van de dag toch enig protest, te veel power gebruikt denk ik. We naderen stilaan het moment van de waarheid.
Vandaag ben ik er in geslaagd , niet zonder moeite weliswaar, om de bouten een forfait-score toe te dienen. Een lange inbus van 8 die ik met een hamer "aangebracht" heb zorgt er voor dat de 1-0 al na 5 minuten op het bord stond. De overige 4 doelpunten kosten meer moeite aangezien de bouten minder bereikbaar zijn. Wat ook opvalt is dat de bouten soms een 17 zijn, dan weer een 16, ook een 14 zit er tussen. Doe daar de klompen roest bij die ze vertonen en het is duidelijk dat de bouten uit een "ik heb hier nog een aldi boutenpotteke" komen. Desalniettemin "De uitlaat is er uit".
Krokus is voor velen een reden om zich, met wisselend succes, op glad ijs te begeven. Voor mij is het dit jaar hét moment om de versnellingsbak te demonteren. Nadat de shark naar een nieuwe locatie verhuist werd, is het materiaal aan de beurt. De Thulebox die bij krokusvakantiegeprepareerde wagens schijnt te horen laat ik toch maar achterwege. Na het inrichten van de garage gaat de shark op blokken. Ik kan ondertussen niet meer bijhouden hoe vaak ik dat klusje reeds geklaard heb. Ik denk dat deze klus de grootste tot nu toe gaat zijn waarbij veel bouten en moeren van onder de wagen gaan komen. Ik had het er nog over met Gerben van de VOF De Loods, zolang het meezit met de bouten gaat het best vooruit maar als je tegenslag hebt ben je zo een halve dag kwijt. Bout nr.7 (zeven!) en het is van dat. De bouten van de schokdempers zijn easy going maar de zevende bout is die van de link tussen de transaxale as en de boite. Door de kleine opening is de inbus nauwelijks bereikbaar en uiteraard is de inbus rond gemaakt. Over de vorige restaurateur of garagist gaan we niet meer uitweiden, we komen anders plaats tekort en bij deze klus komen er dan ongetwijfeld nog wat pagina's bij. Aangezien het zondag is kan ik geen materiaal gaan kopen en besluit ik de uitlaat maar te demonteren. De kwaliteit en lengte van de bouten op de eerste flens zijn bedenkelijk maar ze komen vlot los en al snel heb ik de einddemper los. Er is duidelijk niet op een gram meer of minder Rutex gekeken. Ik verwacht dat alles wat er verder onderuit gaat komen min of meer hetzelfde beeld zal geven. We zullen de stalen borstel en RX verf ook maar verhuizen. De bouten op de volgende flens zijn er, net als de flensen zelf, nog slechter aan toe. Ik krijg geen beweging in deze roestkoek en richt mijn aandacht dan maar op de batterijhouder. Deze komt best vlot los maar is niet met gewone bouten vast gezet door de vorige prutser, een draadstang met moer moet een zelfgemaakte bout voorstellen.
We hebben de TC doorstaan maar lang kunnen we niet genieten van een shark zonder vijfde versnelling. Het anders afstellen van de rear coupler heeft geen vijfde versnelling opgeleverd. Als na een kort ritje de shark wel heel rare geluiden begint te maken is het duidelijk dat een bakrevisie aan de orde is.
Het kiezen van een revisie-bedrijf zal geen eenvoudige taak zijn. Bij het verliezen van mijn achteruit was er geen enkele "specialist" die aan de, goedkope, bussen in de coupler heeft gedacht, dus mijn vertrouwen in de "specialisten" is niet erg groot. Gelukkig is er nog een bedrijf dat ik toen niet gecontacteerd had: VOF De Loods in Den Dolder. De filosofie van het bedrijf bevalt me wel. Ze bieden dagebesteding aan, aan de volgende doelgroepen: -autisme, chronisch ziek, moeilijk lerend, niet-aangeboren hersenletsel, psychische beperking, verstandelijke beperking. Deze mensen krijgen dus de kans aan een Porsche te sleutelen en daar wil ik mijn shark gerust voor ter beschikking stellen. Na een eerste mailtje blijkt dat ze ook bakrevisies doen en dat het voor hen geen probleem is dat ik de bak er zelf onderuit haal. Een dag later krijg ik echter een mailtje terug dat ze de shark toch graag mét boite onder willen zien teneinde een duidelijke analyse te kunnen maken, er is namelijk een kans dat het geluid niet uit de boite komt. Het feit dat ze meedenken doet mijn vertrouwen in het bedrijf enkel toenemen. Na nog een paar mailtjes en het regelen van een trailer en een chauffeur (een speciale vermelding voor José en trailerverhuur Percon http://www.percon-verhuur.be is hier op z'n plaats) maak ik een afspraak op 06/02 om de shark aan te bieden. Twee dagen voor de lange rit wil het Belgische landschap zichzelf een Oostenrijks tintje aanmeten maar dat zal me niet tegenhouden. Donderdagavond wordt de shark reeds op de trailer gezet zodat we vrijdagochtend om 06.00 uur de 132km lange reis kunnen aanvatten. Door het vroege vertrek hebben we nauwelijks last van het verkeer en komen we "ongeschonden" aan bij VOF De Loods. De koffie staat klaar op deze koude winterochtend en na een opwarmertje gaat de shark de brug op. Uit de analyse blijkt dat ik best de hele aandrijflijn een revisie geef. De koppeling heeft zijn beste tijd gehad en het geluid zou wel is uit de transaxale as kunnen komen. Het ontbreken van een vijfde versnelling is duidelijk een probleem in de bak. Ondanks de vele "gebreken" die uit de analyse naar boven komen vertrek ik toch met een goed gevoel bij VOF De Loods. Ik kan nu de hele drijflijn in 1 keer aanpakken en heb daar bovendien de juiste "partner" voor gevonden. Na de rit terug, wordt de shark meteen in een andere garage dan de mijne gestald daar de ruimte in mijn garage te beperkt is voor de bakdemontage. In de week van 16/02 zal ik de bak onder de shark uit halen maar eerst gaan we nog wat research doen en bovenal een bakste Stella in de nieuwe locatie neerpoten.
Maar ik heb er bijna redenen voor :D Vandaag mag ik de remleiding oppikken en uiteraard laat ik ze niet "koud" worden alvorens ze terug te plaatsen. Op een beetje gepruts bij de schroef op de hoofdremcilinder na, an easy job. De "vacuüm bleeder" maakt het ontluchten van de remleidingen ook easy going. De master van de koppeling ontlucht ik nog steeds volgens het "reverse bleeding" principe, maar ipv. een verbinding te maken met de linker remklauw en te ontluchten via de rem, demonteer ik de "slave" van de koppeling en maak hier manueel een pompende beweging mee. Guess what.!Super gemakkelijk, geen ontploffende leidingen en geen gemors met remvloeistof maar bovenal een prima resultaat. Den ambriage pakt zoals mayonaise schijnt te pakken. We kunnen bollen als we de TC doorstaan met een "droge koplamp" :D Het afstellen van de rear coupler moet een vijfde versnelling opleveren, maar das voor later. Den bak Stella is leeg; technisch werkloos noemt men dat.
Bovendien blijven er items bijkomen, ik geloof dat ik het beu begin te raken want het bijgekomen spul wordt tegen een balk "gelyncht" 
