Zaterdag morgen stonden alle marathonlopers paraat in Lokeren (de 'meeste' al in loopkledij en anderen meer met een gala-outfit).

Bij de treinrit was er een overstap in Antwerpen en in het tweede gedeelte werden de pannenkoeken (sommige zelfs met rozijnen) die gebakken waren door Lai Yee verorberd. Het inchecken nam wel zijn tijd in beslag (door de vele wijzigingen die gebeurd waren) maar over de locatie mochten we zeker niet klagen (dicht bij start en aankomst, en zowel naar kamers als ontbijt zeer verzorgd).

Ondertussen was collega Karel Baeten ook komen aansluiten. 

Eerst werden de nummers opgehaald en jammer genoeg zat niet iedereen in dezelfde wave (men was vrij willekeurig te werk gegaan blijkbaar bij het indelen van de vertrekgroepen). Geen getreur want eens in de expohal was de marathonspanning al goed te snijden.

Eens dat achter de rug verplaatsten we ons naar het punt waar de bevoorrading ging plaats vinden.

En natuurlijk kan de foto op de Europabrug niet ontbreken.

In de namiddag werd er gerust (of gewinkeld) en 's avonds nog een pasta gegeten en iedereen ging vrij vlug zijn bed opzoeken. De volgende morgen was iedereen om 7:00 uur aan het ontbijt en de eenen had duidelijk meer eetlust dan de andere. De 'profs' onder ons vertrouwden zelfs de lokale keuken niet en hadden hun 'eigen ontbijt' mee.

Om half tien verzamelen en de lopers gingen naar de startvakken. De supporters gingen eerst naar brug en nadien naar de bevoorradingszone om in de loop van de dag dan af te zakken naar de  aankomst. De app die de organsatie ter beschikking stelde werkte dit jaar wel goed en zo kon Pieter van aan het thuisfront ook de tijden op deze blog bijhouden. Het was al snel duidelijk dat het vrij warm zou worden en de eerste warmte had ook zijn gevolgen voor de lopers. Na km 28 was er toch al wat vermoeidheid te merken. Maar men liep gezwind verder en het allerbelangrijkst was dat iedereen na het lopen gezond en wel in het hotel aankwam. Tijden ga ik hier niet meer vermelden (zijn trouwens niet het belangrijkste) want die staan in het vorig blogartikel uitvoering beschreven.

In de treinrit huiswaarts werden de verhalen/belevenissen van onderweg uitvoerig beschreven en toegelicht. De ene al wat uitbundiger dan de andere. 

Op maandag werd er opnieuw afgesproken voor het Day-after moment. Eerst een aperitief bij Saskia nadien frietjes in den Unkerzak en tenslotte wat lekkers in Zoetemeer.

Zo werd een periode afgesloten die begonnen was  in oktober en ik hoop dat iedereen genoten heeft van het ganse traject (it's the journey that counts). Voor mezelf was het niet steeds makkelijk. Zelf al 16 marathons gelopen (zes in Rotterdam). Vorig jaar had ik nog iets van 'nu kan ik niet mee doen maar tegen volgend jaar...' Nu is er het besef/realiteit dat marathons lopen nooit meer zal kunnen.

Het gaf echter wel voldoening om deze groep te begeleiden. En alhoewel de veel gebruikte zin 'Dit is wel de laatste keer...' worden er al plannen gesmeed voor 2017 en 2018!