De meesten hebben het waarschijnlijk al gehoord dat ik binnen een tweetal weken de '100 km van Torhout' ga stappen. Ik krijg daar vele vragen over omtrent van haalbaarheid, risico's naar gezondheid, risico's voor veiligheid...Daarom dat ik dit artikel meegeef om hier toch wat duiding in te geven.
Het idee is eigenlijk gegroeid omdat ik door mijn 'beperkingen' bijna ganse dagen 'opgesloten' zit. De momenten dat ik eigenlijk 'buiten kwam' zijn de loopmomenten op de Veldmeers. En dan kunnen vooral de winters heel lang zijn. Ook heb ik de indruk als ik op consultatie ga bij verschillende dokters (huisarts, neurologe, cardiologe) dat die toch steeds polsen naar de 'mentale gezondheid'. Door mijn medische status/achtergrond wordt er eigenlijk gevreesd dat ik in een depressie ga belanden.
Ook het woord (mentale) 'veerkracht' is iets dat door de organisatie 'Gezondheid Plus' meer betekenis gekregen heeft. Er loopt momenteel zelfs in verschillende Oost-Vlaamse gemeenten een tentoonstelling waarin 'mijn verhaal' (en ook dat van een 10-tal andere mensen) naar voor wordt gebracht in het kader van het aangehaalde onderwerp.
Het mentale was één ding en dan komt het fysische er ook bij? Daar hebben we twee zaken: hartproblematiek en hersenproblematiek
De hersenproblematiek is vooral het diepte- en kokerzicht dat moest aangepakt worden. Het omgaan ermee is een beter woord dan 'aanpakken'. Dus bij het wandelen volgt ik Saskia die voor mij de 'lijn' uitstippelt, hindernissen of putten aangeeft. Het is dus sowieso een must dat ook zij de 100 km uitstapt. Door neurologe is mij herhaaldelijk meegegeven om gebruik te maken van 'hulpmiddelen' in de omgeving. Gedurende de voorbereiding heb ik mijzelf ook daar enorm kunnen op 'trainen' en zaken voor mezelf ontdekken.
Een tweetal voorbeeld:
- door het kokerzicht en gebrek aan concentratie (is ook één van de gevolgen van het herseninfarct) is het voor mij moeilijk om 'de kant van de baan' te houden. Om toch wat extra te kunnen trainen zette Lut mij 's morgens als ze naar haar werk reed af in Destelbergen en volgde ik met 'autistische trekjes' de witte lijnen op het fietspad.
- als je op aardewegen loopt is het waar een put is bij (of na) regenweer donkerder dit is een manier om te kijken waar 'putjes' zijn.
Het andere probleem dat moest getackeld worden was de 'hartproblematiek'
Deze week bij cardiologe langs geweest en dit is nooit zo een prettig bezoek want ik word daar steeds op het 'feit' gedrukt dat de hartpompfunctie amper 30 procent bedraagt. Bij de bespreking van de '100 km' werd mij en 'to the point'-antwoord gegeven: 'Je weet zelf de toestand van je hart en wees je er van bewust dat je bij dergelijke inspanning een groter risico hebt op een kwaadaardige hartritme-stoornis' maar...door de ingeplande defibrillator komt er direct een ingreep bij eventuele kalmaliteiten. Het is een 'bescherm'-engel die ik in mij draag. Natuurlijk indien dit zich voordoet moet de tocht direct gestopt worden. Dus op dat gebied ben ik vrij 'safe'. Raar gezegd maar door de hartstilstand van 8 seconden die ik in oktober gemaakt heb (en waardoor 'device' is ingeplant) heb ik nu een hogere veiligheid voor deze onderneming.
Ook zijn de trainingen 'opgebouwd': begonnen met 5 km en zo gestaag opgebouwd naar 60 km (de Sloebertocht die we zaterdag gaan doen). Dus blijf hier ook mijn principe trouw van langzame opbouw geeft de beste resultaten. Deze trainingen deed ik niet alleen want zowel Saskia, Kris als Nadine vergezelden me dikwijls op de lange tochten (want als je wat kilometerkes wil stappen kruipt daar direct veel tijd in). Tussen 19 februari en nu heb ik 1800 trainingskilometerkes op de teller staan dus dat moet voldoende zijn
Bij dit alles is er ook nog het feit dat ik een vorm van diabetes heb. Hierbij moet enorm op het gewicht gelet worden. Het laatste jaar was dit toch naar een onrustwekkende (69,7 kg gegaan... 'de Kerstman heeft een buikje' kreeg ik als reactie toen ik rond Kerst iets op de sociale media postte). Door de trainingen en de aangepaste voeding (dus Lut zette opnieuw veel 'vis' op de menukaart).
De grootste gedrevenheid haalde ik ook uit het lange verblijf in het ziekenhuis in 2015. Toen ik daar na een verblijf van vijf weken 'ontslagen' werd en ik eigenlijk met moeite 50 meter op de gang kon wandelen gaf de neurologe aan 'Wees blij als je nog eens een tiental minuten ging sporten'. Bij mijn thuiskomt hing aan de muur de volgende boodschap 'Wish it. Dream it. Do it'. En dit draag ik al sinds dat moment mee.
Voor wie op 21 en 22 juni wil volgen zullen we regelmatig updates op blog laten posten. Ook is er de mogelijkheid om de laatste 10 kilometer mee te stappen. Meer info omtrent dit laatste kan je krijgen van Stefaan en Helga.
07-06-2019 om 11:10
geschreven door danny 
|