Springuel.

Via onze vriend  Lucien Hautvast, welke zich vlijtig bezigde bij voorgenoemde merken Vivinus en Pipe, kwamen we terecht bij ander Belgisch merk met ambitie en alure. Hij werd in 1910 geëngageerd door autobouwer Springuel, een merk dat in 1902 zijn levenslicht zag.

Toen begon Jules, net afgestudeerd als ingenieur met het construeren van enkele prototypes automobielen voor eigen gebruik. Plaats van delict; Huy. Zijn zoektocht naar speciaalheid  viel in de smaak en onder druk van vrienden, pakte hij het groter aan. In 1907 kocht hij een oud fabriekspand om uit te breiden. Officieel onder de naam S.A. des Automobiles Springuel.

De eerste wagen die uitkwam was een tourer die een snelheid van 80 km/h kon behalen, een flinke jongen in die tijd die aardig wat spektakel creëerde. Het merk werd bekend omwille van zijn prima kwaliteit.  Ze maakten gebruik van top materialen voor de motoren, en om de bedrijfszekerheid te garanderen hadden de wagens een dubbel ontstekings systeem. Er was geen plaats voor fragiele fragmenten. Wat betreft de vervaardiging van mechanische onderdelen, bijna alles werd met de hand en in eigen beheer gemaakt. Ludovicus Springuel, neef van Jules verteld ; De motor werd op een testbank geplaatst, draaide minimaal acht uur en werd vervolgens op een chassis gemonteerd. Een tester reedt enkele honderden kilometers, en noteerde al zijn opmerkingen. De motor werd vervolgens volledig gedemonteerd, gecontroleerd, opnieuw geassembleerd en uiteindelijk aan de klant geleverd, welke daarna een impuls van verrukking kon ervaren. Vooral de zeer soepele werking van de koppeling van Springuel werd voor die tijd als een 'bijna orgasme' ervaren.

 Het carrosseriewerk werd zoals destijds gebruikelijk, uitbesteed, maar wel onder toezicht en aanwijzingen van Jules die overal een vinger in de pap wilde hebben zonder zich te verbranden.  Men oogste felicitaties van de koning op het salon in Brussel van 1908, welke toen ook klant werd.

Vanaf 1910 kwamen er meerde modellen om een keuze te kunnen maken uit 3 lengte’s.

In dat jaar trokken ze ook de succesvolle Lucien Hautvast aan om op essentieel sportief vlak  reclame te kunnen maken. Het was meteen in de roos, want ze wonnen de ‘Coupe de la Meuse’ met de 16 pk.  Ook in dat jaar werden ze eerste in de Meeting d’Oostende. In 1911 herhaalden ze het succes van de Coupe de la Meuse. Jules kon dus direct een mooi palmares  aan adelbrieven voorleggen.

  Er kwam ook een kopzijklepper 2,12 liter die vanaf 1912 vele successen kende in wedstrijden. Meegevoerd door de stroom, kon dit succes niet onopgemerkt voorbijgaan; Er volgde een samenwerking met Imperia. De merken hanteerden elk een eigen naam,  een dun laagje Springuel-Imperia’s werden geboren . Vanaf 1914 waren er 4 modellen ; 12/14 pk en 16/20 18/24 en 26/28 pk.  Jules toonde altijd interesse om te verbeteren, en ontwierp een vierde merk, de ‘Abadal’. Deze was qua prestaties te vergelijken met de Hispano Suiza. Puur krachtvoer!

Ook de coureur ‘Klinkhamers’ reed voor Springuel. Hij vestigde een record toen hij in Huy een helling van 8% trotseerde met een snelheid van 75km/h. Op de vlakke weg haalde hij een goed gerijpte 117,64 km/h.

Datzelfde jaar schitterden ze ook weer in de voorgenoemde wedstrijden in de sportwagen categorie.  Derny deed het ook goed bij een betrouwbaarheids rit waarbij hij probleemloos een afstand van 756 kilometer aflegde aan een gemiddelde snelheid van 86 km/h in de Ardennen.

Jules hield zijn geheimen angstvallig verborgen onder een luchtdicht afgesloten motorkap.

Eén Springuel verhuisde naar Argentinië om deel te nemen aan een parcours van 1000 km door de woestenij van de Andes. Hij reed aan een gemiddelde snelheid van 70 km/h, inclusief een botsing met een paard, wat hem veel tijd koste om de wagen te herstellen. 

Maar u raad het al, de wereld begon andersom te draaien toen de Duitsers letterlijk roet in het eten kwamen strooien. Tijdens de bezetting probeerden ze de geheimen van de succesvolle motoren te ontfrutselen; maar Jules weigerde ze prijs te geven, en werd prompt uit zijn eigen fabriek gesmeten. Machines en auto’s verdwenen per trein richting oosten. Na de oorlog werden enkel nog enkele wagens geassembleerd met overgebleven- en vernieuwde onderdelen, maar de productie kwam nooit meer op gang. Ook al omwille van ziekte van Jules, welke  hieraan overleed in 1929.  Hij tekende wel nog enkele ontwerpen, maar moest genoegen nemen met de wetenschap dat tijdens de oorlog een Springuel de persoonlijke post van de Koning  verzekerde in een verbinding met Le Havre.  Een laatste heldendaad voor het merk. 

Trofeeën en nalatenschappen worden tegenwoordig bewaard door familieleden en vrienden. Voornamelijk door Hervé Springuel, zoon van Ludovic, neef van Jules.

Lang werd gedacht dat er geen overlevende Springuel's meer ronddwaalden op deze aardbol, en waarschijnlijk is dat ook zo. Men werk wel aan een replica.De stad Huy gaf in 1997 Beeldhouwer Jean-Marc Gaspard de opdracht een sculptuur te maken. Hij koos als culturele identiteit voor de gemeente de raceauto van Springuel, als eerbetoon aan de voormalige autoconstructeur. Hij vervaardigde het beeld volledig in aluminium om ook de kwaliteit van het merk te benadrukken. Een beetje Prozac voor uw ziel, te bewonderen op een rotonde te Huy.

Weet je dus niet waarheen, deze tip als sociale ontmoetingsplaats. Maak eens een zoektochtje naar Huy en portreteer  een mooi aandenken met je oldtimer, mijmerend over de 'goede oude tijd'. Wat als ............

Heb je  nog meer info over dit merk, we ontvangen dit steeds met plezier.