Zelf ben ik bij de eersten om te sneuvelen... zit 15 dagen in quarantaine in mijn eigen huis, mijn eigen slaapkamer.

Neils grootstse zorg? Dat ik hem besmet zou kunnen hebben (want hij is momenteel natuurlijk risico-pt). Met elke dag die voorbij gaat, daalt zijn risico, en stijgt het mijne. Dus zegt hij ongerust te zijn over mij... terwijl ik stabiel ben, gewoon in huis mag uitzieken. 

Het ging goed tussen ons, de afgelopen maanden. Ik ben de zorgende, de "voice of reason" om hem tijdig te laten rusten, en niet voortdurend bij zijn dochter te laten gaan werken. Hij geniet van zijn hervonden energie, vooral seksueel, en wil mij daar (als eerste??? ik stel de vraag bewust niet) van laten genieten.

Steeds vaker ontsnappen hem uitspraken als "ik heb al heel mijn leven gezocht naar een vrouw als jij, die geniet van seks, die er grapjes over kan maken, ermee kan lachen,...". Maar ik zal nooit de vrouw van zijn leven zijn. Daar heeft hij al een vrouw voor, eentje die hem in alles wil behagen, die in alles mee gaat. 

Hij draagt zo veel. Financiële zorgen.. hij bespreekt ze met mij, want wil zijn familie sparen. Zij mogen zich vooral géén zorgen maken. Resultaat is dat ik hoor dat zijn eega en dochter op zaterdag gezellig gaan shoppen, terwijl het financieel niet verantwoord is. Ik begrijp het niet, en zal het nooit begrijpen. 

Neen, ik ben te eigenzinnig voor hem. Te zelfstandig. Te vrij. 

Vanavond stelde hij me de vraag of ik nog steeds mijn "confident" had... mijn dagboek-vriend. Hij pikt het niet dat ik met een volstrekt vreemde over onze relatie zou kunnen praten... En de realiteit is dat ik met die persoon eigenlijk niet bepaald over Neil praat, al wat het al maar omdat hij andere en belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Maar vanavond kwam het terug boven "cela enlève une partie de toi de mon coeur". WTF???? Omdat ik een andere vertrouweling heb dan hem, los van het feit waarover we het hebben (wat eigenlijk bitter weinig Neil is) heb ik minder plaats in zijn hart??? Ja hoor, idd: "dois je couper les ponts? oui, selon ta promesse d'être fidèle".  Ik heb het gesprek afgesloten voor de avond.

Het is voor mij onaanvaardbaar dat iemand mij keuzes doet maken tussen vrienden en vertrouwelingen. Zijn leventjes is mss zo klein dat hij amper vertrouwelingen heeft, maar dat is niét mijn leven. Ik heb vrienden, collega's.... Sommigen weten dit, anderen weten dat. Maar zonder vertrouwelingen zou ik mijn job niet volhouden, zo simpel is het. Nochtans is dat precies wat hij van mij vraagt: alle contact verbreken met mijn dagboek-vriend. Ik zie niet in hoe, of waarom. We praten al zolang over compleet andere zaken, en Neil is daarin zelfs maar een fait divers. 

Ik heb ons gesprek voor vanavond afgesloten, duidelijk gesteld dat ik het er niet meer over wil hebben. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag waarin we kunnen doen alsof vandaag niet bestond. Dàt is zijn manier... negeren. 

Zijn ongerustheid over mij... ze is vooral egocentrisch. Als ik corona heb, is hij ook "at risk". Meer zie ik er niet in.... 

Neil en ik: we brachten samen 3 dagen door. Drie zalige dagen, die zonder enig probleem verliepen. Niet in het minst omdat ik ook wel élke eigen inbreng negeerde, en me liet leiden. Maar hij deed zijn best: toonde me per scooter de omgeving, terwijl hij eigenlijk ginder was om te werken. Er valt hem niets te verwijten, en we hadden een fijne tijd samen.

Té fijn, zou je denken... Bij thuiskomst vroeg hij gelukkig een tweede advies cardio, en plots ging het heel snel: hij moest een triple bypass ondergaan. 12 januari was het zo ver, en dat was frustrerend. Want je wil zo veel doen, zo veel betekenen, maar je hebt geen enkel recht. Geen recht om op intensieve op bezoek te gaan. Geen recht om er uberhaupt te zijn. 

Gedurende zijn verblijf in het ziekenhuis werd ik geconfronteerd met zijn wrede kant. Meerdere keren waren zijn reacties ronduit wreed. Ik vergaf hem, bedacht mezelf dat hij nog confuus was, post-anesthesie. Maar intussen zie ik het anders. Een conflict vandaag, hoe zeer ik ook mijn best doe, bracht het aan de oppervlakte. Toch laat ik het passeren. 

Ik wil hem niét als partner. Ik wil niét met hem samenleven. Good luck voor zijn eega en dochter, om hem te verdragen. 

Wat ik me afvraag: is hij bij hen voorzichtiger, of niet? Let hij meer op zijn woorden, of ondergaan zij hetzelfde als mij? Ik kan het niet checken, en ik wil het antwoord eigenlijk niet kennen. Ik wil niet degene zijn bij wie hij zijn duivels loslaat, zonder risico. Hij zegt steeds weer dat hij me graag ziet. Dat hij meer dan goed voor hem is zich aan me hecht. Zoekt hij ruzie om afstand te creëren??? 

Ik was zo rustig vanochtend Ik bleef rustig. Ik bleef redelijk. Maar hij lokte me uit mijn tent, en ik liep erin. Dom dom dom. Ik moet het leren, me niet meer uit mijn tent te laten lokken. Ik moet ... ik ken het woord niet in het Nederlands... être irréprochable. Zo vaak ging het goed, deze laatste weken. Ik ontweek elk conflict. Maar ik ben niet perfect. Ik ben niét zijn eega, veronderstel ik. Hoe doet zij het??? 

Toch: ik zie hem graag. Hij vroeg me of ik van hem houd, op een moeilijk moment. Houden van... het zijn maar woorden, nietwaar? Want wat is het waard, als gevoel? Als woorden? Ik zie hem doodgraag. Ik wil bij hem zijn. Maar niet altijd. Houd je dan van iemand? Wat is houden van? Ik zocht al naar de definitie van "houden van". Ik vind vage definities, maar ze komen neer op "je wil het beste voor de ander, wat dan ook". Ik weet het niet... het is gewoon complex. Ja op een zeker niveau houd ik van hem. Maar niet in die zin dat ik alles voor hem zou opgeven.  Hij zou ook niet alles voor mjj opgeven. Integendeel: zijn dochter is zijn god, en daar kom ik niet in tussen. 

Ik laat de beslissing aan hem. Wil hij een weekend weg met mij? Dan moet hij het plannen. Wil hij me zien? Idem (want hij mag niet rijden, en mijn agenda is beperkt). Hij heeft alles in handen. We zien wel. Ben ik hierover aan het stressen? Neen, mijn leven gaat verder. Ik plan, ik organiseer, ik amuseer me. Op een correcte manier, maar toch...

Ik bespeur in Neil een angstige kant... gisteren kreeg ik reeds de vraag of ik mijn online incheck wel al deed, of ik mijn plaats al koos. Vanochtend idem. Heb hem kort geantwoord dat ik vanochtend "bezig" was en dat later zou doen. Zelfs dié hint kon hem er niet aan herinneren dat ik vanochtend om 11h onder het mes ging. Pas tegen 13h reageerde hij daarop, of het al achter de rug was, om hoe laat het ook weer doorging... Ik besef dat zijn onverschilligheid me steeds minder en minder raakt. Veranderen zal hij niet. Dus ik maak een scène, of ik laat het gewoon passeren. Hij is sowieso niet de man met wie ik mijn leven wil doorbrengen, dus de foutjes, die zijn voor een ander. Zij moeten hier ongetwijfeld veel vaker aan geconfronteerd worden als mij. Dat hij bij hen wél attent zou kunnen zijn, negeer ik. 

Ik besef dat we evolueren naar precies datgene wat hij wilde: goede vrienden die af en toe vrijen. Ik laat het voor wat het is. Met in mijn achterhoofd: wàt gebeurt er wanneer ik iemand tegenkom die me meer kan bieden? Als die iemand me dan ook nog aantrekt, fysiek en mentaal? Ga ik dan die keuze kunnen maken, in de wetenschap dat ik voor Neil nooit meer dan een soort sateliet, een optioneel aanhangsel zal zijn. 

Regelmatig verwijt hij me dat ik "vergelijk". Dat ik een verhaal van hem counter met mijn eigen ervaring. Erg menselijk, zou ik denken, maar voor hem is het een teken van mijn egoïsme. Maar telkens als hij een probleem bij mij countert met een gelijkaardige situatie bij hem, zegt hij "niet om te vergelijken maar..." waardoor hij nét precies hetzelfde doet. 

Ik heb geleerd te negeren. Onverschilligheid. Ik geniet van de goede momenten, en de minder goede, die laat ik gewoon passeren; Hij stelt zich terecht de vraag: hoe veel van mijn houdige gedrag is "écht", en "doen alsof". Maar zelfs dàt ga ik hem niet vertellen... het gaat hem niet aan. De dag dat de conclusie komt, zal ze an mij alleen zijn... 

Laat ik nu maar even genieten van 3 dagen, 2 nachten samen. 

Sinds we elkaar kennen, spreekt Neil erover om me eens mee te nemen naar hun huis in Spanje. Veel geloof hechtte ik er niet aan, want hij gaat er nooit alleen heen.

Ook nu: hij vermeldde me al in augustus dat hij eens enkele dagen moet gaan om alles in orde te brengen voor de winter. Met de boodschap dat zijn eega haar laatste vakantiedagen voor dit jaar had opgebruikt... om daarna te zeggen dat zijn zoon graag enkele dagen met hem mee zou gaan. Het liet me redelijk koud, omdat ik absoluut geen verwachtingen heb daarrond, ben er te realistisch voor geworden.

Tot hij 2 weken geleden zei dat zijn zoon geen "gat" meer in zijn werk ziet om hem te vergezellen, en dat hij dus alleen zal moeten gaan. Meteen vroeg hij wélk weekend ik zou weg kunnen. Samengevat: dit weekend zou me gelukt zijn, mits wat kunst- en vliegwerk, weekend 6 dec is onmogelijk, maar weekend 13 dec zou perfect zijn. Zijn reactie was dat het weekend van 13 dec ook zijn voorkeur wegdraagt.

Lijkt perfect, niet? Ik onderga een kleine ingreep 12 dec, waardoor ik 13 dec sowieso niet ga werken. Maar: 15 dec moet ik 's avonds thuis zijn, want à priori wordt mijn moeder die dag geopereerd. Hij moet een dag of 4 naar ginder, en ik kan 48 uur mee. 

... tot ik gisteren zijn tickets doorgestuurd krijg: van zaterdag 14 dec nm, tot dinsdag 17 dec. Wat moet ik daar mee??? Opvliegen voor amper 24 uur? Hij, de grote specialist in zoeken van het goedkoopste ticket, vond niet wat ik vond online: tickets met vertrek op vrijdag en terugkeer op dinsdag. Amper 5 minuten kostte het me om alternatieven aan zijn reisroute te vinden. 

Misschien heb ik hem in iets gedwongen door die alternatieven te vinden. Hij beweert geen tickets gevonden te hebben voor 13-15 dec, en hoopte gewoon dat ik mijn weekend kon verlengen tot dinsdag. De operatie van mijn moeder was hij "even uit het oog verloren". 

Daar sta je dan... voor de keuze. Trots blijven, koppig vasthouden aan je gelijk, en deze unieke kans laten voorbij gaan. Of gas terugnemen, je trots inslikken, en genieten van 48 uur samen, ver van hier. Ik koos het tweede. 

Of het de juiste keuze zal blijken te zijn.. de toekomst zal het uitwijzen. De vraag schoot door mijn hoofd: wil ik dit nog? Wil ik een man die zelfs niet het empathisch vermogen heeft om te kunnen inschatten wat zijn ticket-data met mij doen? Een man die een zo belangrijke datum voor mij (operatie van mijn mama, en het gaat niet om iets onschuldigs maar om kanker, en dat weet hij) gewoon vergeet?

Sinds zijn keuze voor reisdata heb ik me meermaals de vraag gesteld: wat als ik er gewoon een einde aan maak? Ga ik dan gelukkiger zijn? Ik heb zo veel gedacht aan Jules: de mogelijkheid te hebben om gewoon thuis te zeggen "wij hebben nood om even samen weg te gaan, maar we komen terug". Zowel bij hem als bij mij lijkt een dergelijk scenario onmogelijk. Dàt benijd ik Jules: hij hàd die kans, die openheid. Neil en ik... we moeten onder de rader blijven. Zelfs ginder, ik ben verwittigd: hij kan zich niet openlijk met mij vertonen. We kunnen gaan wandelen, ik 20 m voor of achter hem. Maar niét samen. Dus wat mag ik verwachten van die 2 dagen? In elk geval samen zijn, al is het dan binnenshuis. Geen angst dat er iemand plots binnenkomt, zoals hier in België. 

En toch... ergens, diep in mij, zegt iets : "wat als zijn eega last minute beslist om verlof zonder wedde op te nemen? wat als zijn zoon plots zegt dat hij best het weekend kan overvliegen?". Ik durf er niet in te geloven, denk ik...

Want zodra ik uit vakantie kwam, was hij duidelijk vragende partij om af te spreken, elkaar te zien. Alleen: ik had mijn agenda flink vol geboekt deze week. Dus tja, buiten een korte lunch dinsdag kwam er niet veel uit de bus, en zal er niet veel van komen. Het vreemde is: het doet me weinig. En toch zie ik hem graag. Maar op afstand.

Het is duidelijk: ik mag enkel "goed nieuws" zijn. Mijn persoonlijke zorgen, al deel ik ze met hem, doen hem weinig. Hij informeert niet over wat me bezig houdt, al kent hij de topics. Wat hij me steeds verwijt -refereren naar mezelf wanneer hij iets vertelt- doet hij zelf. Dus ik zwijg. Ik zwijg als vermoord. En zo gaat voor hem alles goed. Want "ik ben kalm". En als ik "kalm ben", vindt hij me "het beste wat hem ooit overkwam in zijn leven". 

Het verleden laat ik rusten. Precies zoals hij vroeg. Anderzijds: hij mag refereren naar vroeger... naar eerdere crisissen. 

Het is een dubbel gevoel. Hij hecht zich, meer en meer, dat voel ik. Apprecieert me. Ziet me graag. En ik... ik zie hem graag, echt waar, en ik neem afstand. Ik mag me niet laten afhangen van hem... Ik hoor Jules. ik hoor wat het met hem doet. Dat kan ik me niet permitteren. Ik moet volhouden... 

Wat me wél opviel: Neil stond als versteend achter de deur, ook al gaf ik hem héél duidelijke instructies om naar mijn kamer te gaan, zich aan te kleden en op me te wachten... toen ik binnenkwam stond hij nog steeds als aan de grond genageld, met de handdoek voor zich. Maar goed, eind goed, al goed... weer eens.

Verder gaat het best goed. De inspanningen blijven van beide kanten komen, en ik vermoed dat we beiden wel eens een opmerking inslikken. Verder zeg ik het ook meteen als iets me niet zint. Zo belde Neil me recent, toen hij bij zijn dochter vertrok. Dat levert ons precies 12 min gesprekstijd op. Het was voor beiden een drukke werkdag geweest dus veel contact was er niet geweest, en zou er na dat belletje ook niet meer zijn. Toch wilde hij na amper 3 minuten al ophangen, omdat hij nog een telefoontje wilde doen. Mijn directe reactie was dan ook of dat telefoontje er eentje was dat hij niét kon voeren waar zijn eega bij was. Het bleek idd gewoon om een telefoontje naar een vriend te gaan, om af te spreken voor 5 dagen later. Het doet me toch iets dat hij gewoon niet zelf inziet hoe onnadenkend en onattent dat is. Misschien zal het gewoon wel mannelijk zijn? Ik kon het echter niet appreciëren, en heb hem dat gewoon meteen gezegd. Blijkbaar werkt die strategie beter...

Het gaat dus goed. En tegelijkertijd spring ik niet meer op élke gelegenheid, voel ik. Dit weekend gooide hij enkele keren een visje uit, maar het was een rustig familieweekend, gewoon thuis zijn, geen make up, geen plannen. Dus ging ik er niet op in, zei hem gewoon dat ik niet weg kon, zo last minute. De komende week ziet er trouwens niet beter uit... Ik plan mijn weken gewoon terug vol, zoals hij steeds zegt dat ik "geen rekening met hem moet houden". Resultaat is dat ik geen benul heb wanneer we elkaar komende week zouden kunnen zien, behalve misschien eens een lunch. En daarna ga ik een week op vakantie... 

Een soort rustig vaarwater dus, en ik hoop het zo te houden. Bijna betrapt worden deed me beseffen dat ik hier thuis nog niet klaar ben. Misschien dat ik ooit wel weg wil, maar nog lang niet. Dus doe ik het rustiger aan, ook als dat wil zeggen Neil minder zien. 

Wat onze breuk Neil en mij heeft geleerd, is waar onze valkuilen zitten. We hebben toen zo intens gepraat, enkele keren, dat we nu beiden voelen wanneer het gevaarlijk wordt, wanneer één van ons riskeert te reageren op de ander. Het gevaar zit 'm in onverwachte hoeken.

Een ongelofelijk dom voorbeeld, maar wel tekenend voor onze valkuilen: Neil verbouwt druiven. Veel druiven. Druiven waar hij trots op is. En dit jaar is hij uiterst tevreden over de oogst. Afgelopen weekend werd er geplukt, en ik kreeg ook enkele kilo's. Ik kan enkel bevestigen dat hij met reden trots mag zijn, en dus dacht ik na over een mooi compliment. Ik stuurde hem dat "de druiven nog mooier en beter zijn dan vorig jaar". Mijn vermeende compliment verzandde in enkele kattige opmerkingen van zijn kant, of ik ze wel degelijk geproefd had, reactie genre "whatever". Kwam er uiteindelijk uit dat hij wilde horen dat ik ze lekker vond (hetgeen ik had willen zeggen met "beter"). Immers: "beter" kan ook betekenen dat ze vorig jaar slecht waren en dit jaar iets minder slecht... Dat ik de druiven vorig jaar al lekker vond, is hij vergeten, en dus kwam het kleine kind in hem naar boven. 

Het verschil met vroeger is dat we ruzie zouden gemaakt hebben, boos afscheid genomen zouden hebben, en de volgende dag zouden gedaan hebben alsof er niets gebeurd was. Nu hebben we het meteen uitgepraat (of liever gechat), en beiden kunnen bespreken waarom het mis ging met mijn compliment. 

En eigenlijk begonnen veel van onze conflicten zo: met een taal-misverstand. Frans is niét onze beider moedertaal, en af en toe komt dat naar boven. We moeten er alert op blijven, maar het belangrijkste is dat hij nu erkent dat het van beide kanten inspanning vraagt. En dàt maakt voor mij een wereld van verschil.

Vandaag was hij best lief. Ik sprak erover dat ik uitkijk naar mijn week vakantie binnenkort, maar dat ik eigenlijk eens enkele dagen er helemaal tussenuit zou willen (alleen dan dus, of liever "zonder mijn drukke gezin"). Ik weet dat hij nog naar hun huis in het buitenland moet, en tot mijn verbazing begon hij in zijn agenda te kijken wanneer hij zou kunnen gaan, met de vraag of ik me dan kon vrijmaken. Natuurlijk botsen we meteen aan tegen het feit dat mijn agenda tot eind november vol staat... maar het gebaar raakte me. Het zal niet voor meteen zijn, dat besef ik. Maar ik hoop toch nog eens op een nacht of meerdere samen. We zien wel...

Minder was dat we vandaag bijna betrapt werden. Hij was komen lunchen in mijn bureau, en we lagen nog even op de zetel te genieten en te praten, toen plots de deurbel ging. Meteen erna werd er op mijn deur geklopt... wat enkel kan als de voordeur niet toe was. Bleek mijn eigen wederhelft er te staan... gelukkig enkel om te zeggen dat hij de auto kwam halen, dus hij vertrok meteen. Hij heeft niet gezien dat ik niet alleen was in mijn bureau (zetel staat achter een hoekje). Maar het idee dat we evengoed écht betrapt hadden kunnen worden... ik moet het idee loslaten, anders durf ik niets meer. Maar het was kantje boord vandaag... enkele minuten later zou het héél anders uitgedraaid zijn. Het doet me weer eens beseffen hoeveel geluk we al gehad hebben, dat we nog niet tegen de lamp liepen. Soms denk ik dat het niet goed kan blijven gaan... maar angst is een slechte raadgever. Toch zal ik vanaf nu, wanneer Neil mijn bureau nog eens binnenkomt, de deur weer checken...

Aziz... geen idee wanneer we elkaar weer zullen zien. We leefden naar deze afspraak toe. Nu, ik heb geen idee hoe ik nog eens moet inpassen in mijn agenda om tot ginder te rijden, laat staan een nacht samen door te brengen. 

Er wacht me een rustige week. Neil, hij zit in zijn land, bij zijn moeder, zijn zussen. Hoe vaak zal hij me contacteren? Ik weet het niet, en ik vraag het me niet af. Ja, wij zijn ok. Maar een stuk van me bleef achter... hield afstand. Ik mag en kan niet van hem afhangen. 

Ik besefte afgelopen week: hij kent me nog steeds niet. Zo veel zaken die hij niet van me kent, weet. Wat hem betreft, heb ik een leven dat probleemloos verloopt, alles gaat me voor de wind. Waarom kan hij niet inzien dat ik ook mijn rugzak, mijn bagage heb? Hij noemt me "negatief" omdat ik af en toe ergens over struikel. Maar hij weet verdomme niet wààr ik langs ging om te komen waar ik vandaag sta. Zijn "arme" dochter die 10 jaar moest wachten op haar kinderwens.... zij moest enkel geduld oefenen tot ze afstudeerde. Ze had haar partner al, en eens afgestudeerd ging alles vanzelf. Dat ik éérst mijn relatie (waarin ik verwachtte kinderen te krijgen) op de klippen zag lopen, daarna moest afwachten om af te studeren en een man te vinden die ik als de juiste partner zag om kinderen mee te krijgen, en toén nog hopen onderzoeken moest ondergaan om éindelijk mijn kinderen te krijgen... dàt weet hij niet. Hij weet niet dat ik, helemaal alleen, een berg onderzoeken onderging, operaties, inseminaties... Ik kreeg mijn kinderen, maar tegen een prijs. Zijn dochter... ze moest ocharme enkel wachten tot ze afstudeerde. Ik kan en zal er geen medelijden mee hebben. Omdat ik geen medelijden heb met mezelf, en dat ook van niemand verwacht.

Kinderen krijgen.. het is een egoïstische keuze. Een kind vraagt niet om geboren te worden. Een kind komt enkel op de wereld omdat WIJ dat zo nodig willen. Dus wanneer je een kind op deze wereld brengt, moet je ook beslissen: geef ik dit wezentje uit handen, of pas ik mijn leven hieraan aan? Wat me steeds weer stoort, is zijn dochters keuze om beiden te willen. Zij wil haar kind vlak naast haar, maar tegelijkertijd haar carrière. Je kan niet beide hebben... Ik koos ervoor om mijn carrière uit te bouwen, met de financiële draagkracht om mijn kids te omkaderen met de beste mensen. Ik heb er geen spijt van... of maak ik mezelf dat wijs??? Had ik het eigenlijk anders gewild? Maar Neil... hij ondergaat de keuzes van zijn dochter, zijn godin, zijn alles. Ik merk het. Zijn keuze, maar niet de mijne. Het is moeilijk om hierop geen kritiek te uiten, maar ik doe mijn best.

Neil en ik, we probeerden enkele keren te praten, maar telkens blokkeerde alles op hetzelfde punt: ik moet veranderen, en hij moet in niéts veranderen. Dus ik gaf het op, en bleef afwezig. Hoe moeilijk en zelfs onmogelijk ook, ik contacteerde hem niet meer uiteindelijk. Respecteerde zijn beslissing.

Eén verzoek had hij uiteindelijk nog: dat ik zijn beslissing zou respecteren, en niét in hetzelfde straatje zou belanden als met Calimero... steeds opnieuw contact opnemen, opnieuw proberen om toch weer op hetzelfde te stranden. En dus deed ik precies dàt: géén contact. Géén excuus om toch nog iets te vragen of te zeggen, géén laatste woorden. 

En toen nam hij zelf terug contact op. Maar we bleven steken in steeds hetzelfde: de vraag om garantie dat ik nooit meer een probleem zal veroorzaken, nooit meer een ruzie zal uitlokken, versus mijn behoefte aan een relatie en niet dit soort friends with benefits waar we naar mijn gevoel het laatste jaar in verzand waren geraakt. Dus eindigden we met "vaarwel". De volgende dag nam hij echter opnieuw contact op, met precies hetzelfde resultaat. Om te eindigen op hetzelfde punt. Hij kreeg telkens het laatste woord, ik reageerde gewoon niét meer. En toch nam hij weer contact op, op dag drie. Om wéér te eindigen bij zijn conclusie dat het nooit meer goed zou komen. 

Ik sprak hem niet meer tegen, wilde eigenlijk enkel nog dat het stopte, dit geruzie, dit steeds weer contact opnemen. Dus eindigde ik met hem het beste te wensen. Dat ik het betreurde dat hij niet de man bleek te zijn die ik zocht, maar dat ik de hoop niet opgaf om ooit wél te vinden wat ik zoek, binnen een plus-relatie, niet meer maar ook niet minder.

Was het dàt dat hem deed beslissen om te vragen of hij me kon zien, kon spreken? De vraag bleef open, ik was op, moegestreden. Maar het deed er niet toe, dat ik zei dat hij besliste, dat ik hierin toch geen zeg had. Zijn enige vraag was "waar en wanneer?". 

We hebben gepraat. Hij werd boos, wat anders? Het is vreemd... als ik tegenover iemand sta die boos wordt, kan ik vaak net extreem kalm worden. Ook deze keer. Hij verhief zijn stem, wat niet vaak gebeurt. Maar hij zei ook iets dat me raakte... dat hij, meer dan vrijen met mij, mij mist. Dat hij de afgelopen twee weken had beseft hoe ik de enige persoon blijk te zijn tegen wie hij écht praat. Niet enkel over zijn zorgen, maar over alles. Het maakt me triestig, zo'n eenzaam leven. Een leven vol vrienden maar altijd vrolijk zijn, gelukkig zijn, nooit mogen zeggen wat je misschien écht denkt of voelt. 

Maar tegelijkertijd beseffen we beiden dat we niet klaar zijn om alles weg te gooien wat we in die 36 maanden hebben opgebouwd. Hij verdroeg al mijn onzekerheden, al mijn angsten, die Calimero geplant had in mij. Hij deed me terug mezelf worden, om me daarna stilaan te vormen tot zijn ideaalbeeld. Deels kan ik hierin mee: ja, ik voel me best goed in mijn vel met zijn "aanpassingen". Hoe zeer ik ook vecht tegen onderwerping, ik moet toegeven dat ik me goed voel met mijn iets langer haar, mijn gelakte nagels, mijn sobere kleine diamanten halssnoer. Uiterlijk iets meer de vrouw worden zoals hij ze graag ziet, het stoort me niet. Ik herinner me iets goeds dat ik ook van Calimero leerde: durf een jurk/rok te dragen zonder collant, toon je benen. 

Toch zal ik nooit worden zoals zijn eega. En dat moet ook niet. Dus hij zal ook zijn best doen om me iets meer aandacht te schenken, me me terug in een relatie doen voelen. Meer heb ik niet nodig. Over hem voel ik me zeker. 

Wat dit voor mij en Aziz betekent, weet ik niet. Ik wil er ook even niet over nadenken. Wij zien elkaar over enkele dagen, en daarna zien we wel weer. Het is anders, eenvoudiger. Maar ik ken hem niet zoals ik Neil ken. Maar het zijn beide mannen met een zware geschiedenis die hen gevormd heeft. Beiden, op hun eigen manier, vluchteling. Beiden belangrijk voor mij, op dit moment. 

Ergens kan ik het gewoon niet geloven, maar ik moet wel. 

Vrijdag wilde ik toch nog zo graag praten, maar werd 's middags compleet afgewezen. Om dan rond 15h toch de vraag te krijgen om samen iets te gaan drinken, om te praten. Heb mijn bureau verkozen, voelde me niet in staat om hem openbaar onder ogen te komen. 

2 vragen had Neil voor mij. 

Hij wilde dat ik akkoord kon gaan met het feit dat onze breuk een gemeenschappelijke beslissing is. Hij wil zich immers niet schuldig voelen over wat hij me aandoet, wil dat ik me niet enkel in zijn beslissing kan vinden, maar ze ook mee op me neem. Ik wilde niet, heb hem gezegd dat het vlakaf een leugen zou zijn, maar ging uiteindelijk overstag. Volgens Neil zou ik, als ik écht iets om hem gaf, zijn geluk boven het mijne moeten zetten.

De tweede vraag was om vrienden te blijven, af en toe als vrienden iets te kunnen gaan drinken of te gaan lunchen, om te weten of alles goed gaat met mij. Dat antwoord was gemakkelijker: als je mij uit je leven gooit, verlies je ook élk recht om te weten hoe het met me gaat. 

En toen vertrok hij. 

Vrijdagnacht was een slechte nacht. Het eenvoudige feit dat ik mijn akkoord gaf, onder druk, woog op me. Dus ondanks mijn belofte hem niet meer te contacteren, heb ik hem wél gestuurd dat ik niet akkoord kan gaan met die "gemeenschappelijke" beslissing. Het is zijn en alleen zijn beslissing om ons geen kans meer te laten.

Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Ik besef dat ik al lange tijd voel dat hij minder en minder aandacht voor me heeft, en dat ik steeds minder tot niet bestond tussen onze ontmoetingen in. En ik denk dat ik dan maar voor negatieve aandacht ging, nog steeds beter dan "geen aandacht". Verkeerd maar menselijk.

Maar hoe vaak ik dat ook tegen hem zei, dat ik aandacht miste, een klein berichtje tussendoor, onze telefoontjes... het drong niet door. Of liever: donderdag zei hij letterlijk dat hij in niets wil veranderen, en dus ook niet meer aandacht wil geven omdat ik dat vraag. 

Ik overleef. Probeer me bezig te houden. Vreemd genoeg lijkt lezen (buiten hard werken) de enige mentale activiteit die mijn gedachten voor eventjes volledig kan opeisen. Zonet kwam ik op een pagina met woorden die me raakten...

"je gaat door omdat je doorgaat"

en

"Ik ga ermee om zoals met de winter. Rug recht, gewoon doorgaan en maar hopen dat het gauw lente wordt"

Jules gaf me de raad: schrijf het van je af. Ik voelde me er niet klaar voor, maar ben blij dat ik het deed. Dat ik Neils beslissing échter maakte door ze zwart op wit neer te schrijven. 

Het is voorbij.

Steeds de weerkerende verwijten dat ik alles wil hebben zoals ik het zie, dat ik steeds het conflict opzoek, dat ik nooit tevreden zal zijn met wat ik krijg. Het is een impasse, want hoé kan je duidelijk maken hoe vaak je opmerkingen inslikt, hoe vaak je over je gekwetstheid heenstapt om het conflict net te vermijden? 

Natuurlijk zagen we elkaar elke dag deze week, Neil en ik. Ik had 5 dagen vrijheid, dus ik kon me aanpassen, binnen redelijke grenzen van mijn werk. Maar het was nét Neil die dinsdagavond alles wat we op maandagnamiddag hadden uitgepraat en goedgemaakt, terug openreet, in een tirade van letterlijk een uur. Ik heb alles over me heen laten komen, zonder nog te reageren. Neil die donderdag loog over het feit dat hij de hele dag op zijn kleindochter moest letten (want op donderdag gaat ze niet naar de creche, haar mama wil haar bij haar in de zaak hebben). Toen ik even bij hen binnenstapte om iets af te geven voor haar, merkte ik pas dat de andere grootouders er waren (ze wisselen week om week af). 

En Neil die vandaag vroeg "hoe lang ik middagpauze kon nemen", wetende dat voor mij een normale werkdag was. Met wat goede wil kan ik anderhalf uur middagpauze nemen, en dat zei ik dan ook. Bleek dat hij eigenlijk zin had om naar Antwerpen, naar zijn vroegere baas, te gaan om de namiddag samen met hem door te brengen, maar de verkeerde auto bij had (diegene die A'pen niet meer in mag), en dat hij had gehoopt dat ik langer pauze kon nemen om hem te brengen. Het komt zelfs niet in hem op hoe kwetsend die vraag is... voor mij kan hij nooit meer dan de anderhalf uur middagpauze nemen dat de zaak gesloten is, maar om gewoon te gaan bijkletsen ginder kan hij de hele namiddag vrijaf nemen?

Plots zag ik in: Neil is dol op "momenten" met mij, maar niet op "tijd" met mij. Hij vindt het absoluut zalig om met mij te gaan eten 's middags, te vrijen, 10 of 15 minuutjes een siësta te doen. Maar gewoon een namiddag met mij doorbrengen, ergens heen rijden en gaan slenteren door een stad... ik kan me letterlijk één keer herinneren (en dat was 1 uurtje). De andere keren dat hij meer tijd met me doorbracht, was de 2 keren dat ik bij hem kon blijven slapen, en toen brachten we eigenlijk geen "tijd samen" door, maar was ik getuige van "zijn tijd". Maar nog geen enkele keren brachten we echt "tijd samen" door.

Zonder de juiste wagen deed hij de opoffering (zijn woorden!) om dan vandaag niét naar A'pen te gaan, maar met mij te gaan lunchen. Precies tijdens de middagpauze van de zaak. Geen vraag, enkel een bericht met daarin de naam van de taverne, en "over 10 minuten". Letterlijk beck and call.

Jules was mijn redding. Liet me 10 minuten uitrazen over hoe ik me voelde, met de goede raad "hou je mulle". Want ik heb geen zin in een conflict. Niet weer. Niet nog eens. 

Liefde is niet genoeg. Hij heeft gelijk als hij zegt dat ik ergens, diep vanbinnen, voel wat we hebben afgesproken nooit uit te spreken. Liefde. Maar ik besef dat het er niet toe doet wàt ik voel. Het gaat om hoé ik me voel bij deze relatie. En dan moet ik, diep vanbinnen toegeven: niet gelijkwaardig. Niet gehoord. Niet gerespecteerd.

Zijn vraag "wat beteken ik voor jou?" kon ik niet beantwoorden vandaag. Omdat élk eerlijk antwoord kwetsend zou zijn, en élk gewenst antwoord een leugen. Op de omgekeerde vraag kreeg ik, zoals altijd weer, een eerlijk antwoord: "een heel goede innige vriendin met enkele bijkomende voordelen". Ik had liever een leugen gehoord...

Mijn nieuwste escape room blijkt trouwens niet uit te doven, zoals ik verwachtte. Integendeel, met hem had ik gisterenavond precies dàt wat ik zo graag zou willen hebben met Neil: tijd samen. Tijd die we sàmen invullen, en die eenvoudigweg bestond uit een koffie (samen met een vriend van hem), iets gaan eten, wat rondslenteren in zijn stad, pratend. Het is en blijft een onmogelijk gegeven: 130 km afstand, 20 jaar jonger, asielzoeker. Maar waarom is tijd doorbrengen met hem dan zo veel minder moeizaam dan met Neil? Waarom voel ik me bij hem wél gelijkwaardig? En neen, ik ben niet vergeten dat ik voelde dat die 38 uur samen ook wel voldoende waren, dat ik toen weer alleen moest zijn. Toch ben ik blij dat ik gisteren de rit maakte, om samen die 5 uurtjes door te brengen. 

De zomer zit erop. Vanaf morgen zitten we weer in de routine, gezin, werk, huishouden. Eén lange rit tot eind mei, wanneer ik naar A'dam mag vertrekken. Wanneer ik weer alles mag achterlaten. Toch zal de tijd snel gaan. Zelf vertrek ik enkele dagen voor het werk, Neil gaat een week naar zijn moeder, en een week alleen naar Spanje. En eind oktober zijn wij een week op familievakantie. Tijd genoeg om afstand te nemen. Tijd genoeg om na te denken. Tijd genoeg om moed te verzamelen, om te beslissen wat vermoedelijk de enige juiste beslissing zal zijn. Moed die ik nu nog lang niet heb... uit schrik om de verkeerde beslissing te nemen.

Vandaag zagen we elkaar weer, voor het eerst sinds zijn thuiskomst. Ik moet er geen prentje bij maken... zijn "zin in mij" was enorm. Ik weet wat ik voor hem beteken, maar er is meer. Ik stelde hem vanavond de vraag: hoe vaak heeft hij gevreeën met zijn eega op die 4 weken?  Antwoord: 5 à 6 keren. Dàt ligt ver van "2 à 3 keer per week" wat hij me in het begin voorspiegelde. Seksueel wéét ik waar ik sta. Maar ik wil meer. Niet meer in de zin van "ik wil een leven samen". Dat ligt zelfs niet in mijn intenties. Ik blijf hier thuis, en daar kan niemand me van af brengen. 

Maar ik wil momenten samen, niet enkel een lunch en de snelle wip op mijn bureau. Ik wil een leven samen, al is het dan een parallel leven. Ik wil ervaringen met hem delen, en niet enkel seksueel. Ik weet dat hij nooit zal toegeven dat er meer gevoelens zijn, maar ik besef: ik houd van deze man. Binnen de limieten van wat mogelijk is, en op mijn manier. 

Ben ik complex? Voor hem ongetwijfeld. Maar ik ben wie ik ben. Hij koos mij als maitresse. Dan moet hij ook de complexiteit erbij nemen. Voorlopig zitten we weer safe. Tot wanneer???

Wel, 8/8 was het zo ver: in een steeds verder escalerend conflict schreef ik de woorden "c'est fini". En ik meende ze. Dus kreeg ik een beleefd bedankje voor 3 fijne jaren, en werd ik overal geblokkeerd. Het waren impulsieve woorden, en zo had het niet mogen gebeuren. Lang hield ik het dan ook niet vol, en ik ben er dan toch in geslaagd om hem ergens te contacteren, zeggende dat ik een vergissing gemaakt heb. 

IJskoud was hij. Formeel. Kwestend beleefd. Weigerde te zeggen of we zouden kunnen praten na zijn thuiskomst. Moest "erover nadenken" (waar ik altijd, op een ja/nee-vraag een duidelijk antwoord moet kunnen geven). De volgende ochtend was het alsof alles weer normaal was voor hem. Inclusief de "ik heb zin in jou"-gesprekken. En of ik nu ja of nee antwoord, het gesprek blijft die kant op gaan. Tot ik opgeef... alsof je aan een zeurend kind toegeeft om van het gezeur af te zijn... zo voelt het aan. En ik besef dat ik hier verkeerd mee doe. Dat het hem enkel versterkt in zijn idee dat alles weer goed is tussen ons.

Terwijl er voor mij niets goed is. Er moet nog zo veel uitgesproken worden, over deze laatste weken heen (en dat al van voor die avond van mijn thuiskomst). Tezelfdertijd weet ik nu al dat er geen tijd zal zijn om te praten. Dat hij zal opgeslorpt worden door zijn dochter, zijn gezin, zijn werk, zijn tuin. 

Voor mij is het nog niet zo zeker dat ik hiermee verder wil gaan. 

Toch heb ik getwijfeld om de "freeze" te verlengen. De afgelopen 5 dagen waren zo rustig. Hels omdat ik hem miste. Maar tegelijkertijd ook rustig: géén kans op conflicten, géén druk om "het goed te stellen", "goed te slapen". 

Hopelijk zullen deze dagen me in staat stellen om meer grenzen te stellen. Want ik besef dat ik het als een gigantische druk ervaar, die "verplichting" om het goed te stellen. En al komt het vanuit goede bedoelingen, ik ben niet verplicht om mezelf goed te voelen zodat hij zich goed kan voelen. Ik wil de vrijheid om een baaldag te hebben. Ik wil de vrijheid om me eens depri te voelen. Ja, ik wil zelfs de vrijheid om na te denken over zelfmoord (al ga ik meteen héél duidelijk stellen dat dat niét in mijn planning staat!!!). Ik wil gewoon mezelf mogen, kunnen en durven zijn. En het zal te nemen of te laten zijn. 

Er is zo veel dat ons bindt, Neil en mij. Op onze meeste momenten samen kunnen we genieten van elkaars gezelschap, praten over allerlei (ondanks onze grote culturele verschillen in achtergrond), en ja, ook vrijen. Ik heb me de afgelopen week vaak de vraag gesteld of dit conflict niet juist zo geëscaleerd is omdat er geen mogelijkheid was tot make up-seks...  Zo vaak zijn ruzies zo geëindigd: een intense vrijpartij, en daarna wordt er niet meer over het onderwerp gesproken.

Ik ben bang voor zijn terugkeer. Omdat er voor mij een aantal dingen moéten uitgepraat worden. En dan gaat het eigenlijk helemaal niet meer over die hele ruzie rond mijn thuiskomst. Maar ik wil weten wààrom hij plots, sinds enkele weken, zo hamert op mijn "veranderde status op whatsapp", en waar hij plots het idee haalde om mij de "vrijheid" te schenken om vreemd te gaan als het seksuele gemis tijdens zijn vakantie te groot zou worden.

Wie me kent, weet ook hoe ik omga met mijn angst voor te veel gevoelens. Ik ga op zoek naar een escape room. Wéér een andere. Want terugkeren naar dezelfde... ik besef dat ook dàt dan weer iets "vasts" riskeert te worden, met wéér het risico op gevoelens. Deze escape room lijkt me redelijk veilig. Te ver weg voor regelmatige ontmoetingen, groot leeftijdsverschil, groot verschil cultuur. En toch iemand met wie er op heel andere niveau's een klik is. Vandaag kom ik uit een ruime 36 uur "escapisme", waarin we ons hebben afgezonderd en samen normale dingen hebben gedaan: tv gekeken, gepraat, gekookt, afgewassen. Het was al even afgesproken, maar viel perfect samen met die "freeze"-contact periode. 

Nu zit ik echter weer in mijn normale leven. Niet meteen iets om naar uit te kijken, tenzij de terugkeer van Neil (vermoedelijk rond 16 augustus). Dus ik denk dat ik nu, meer dan ooit eerder, heel sterk een gevoel heb van "we zien wel". Als Neil en ik deze episode overleven zonder consekwenties, denk ik dat we safe zitten voor hele lange tijd. Maar ik ben er nog niet zo zeker van... 

Met de hulp van Jules stel ik grenzen: geen ontact (buiten een dagelijkse 'I'm ok', houd ik elk contact onbestaand. Ik mis hem. ik mis praten met hem, onnozel doen, grapjes maken. Maar ik moet beseffen: elk contact verzandt op dit moment in een discussie.

Ik moet de controle terug krijgen.

elke dag stuur ik een bericht om hem in te lichten dat ik nog leef,. Hoé het precies met me gaat, dàt gaat hem momenteel niet aan. Ik blijf oppervlakkig, maar geruststellend?

Méér verdient hij niet in mijn ogen. 

Ik geniet van de rust. Meer dan ik ooit had kunnen vermoeden. Géén moeiljke vragen. Géén verantwoording afleggen. 

Maar vooral: géén conflict... niets. 

  

Rust, dàt is het sleutelwoord.....

Zelf kwam ik 2 dagen geleden thuis van vakantie. Neil is vertrokken, 5 dagen geleden. Ons laatste gesprek was vreemd... Het begin was onschuldig, dat we elkaar zouden missen. Hij wilde weten hoe ik op vakantie omging met mijn zin in seks. Welke zin??? Toen kwam hij plots met de "toestemming" om tijdens zijn vakantie, als het te "moeilijk" werd voor mij, een avontuurtje te hebben. Op voorwaarde dat het veilige seks zou zijn. De man die zelfs weigerde ook maar iéts te horen over een ex, elke verwijzing naar mijn leven voor hem meteen afbrak... die man stelde de laatste week voor mijn vakantie plots vragen over mijn ex-en. Vroeg me te vertellen over vrijpartijen die me gemarkeerd hebben, ervaringen. En het wond hem op... Wat dus te denken van zijn voorstel plots? Een vrijgeleide om zélf ook elders te kijken? Of heeft hij "vertel-materiaal" nodig? In beide gevallen weiger ik hierin mee te gaan. En dat heb ik hem ook verteld, dat ik me gemanipuleerd voelde.

Mijn vakantie was frustrerend voor hem. Slecht internet, en dus enkel af en toe een gewoon belletje. Altijd door mij, want zijn schoonzoon pluist de gsm-facturen van de zaak van de dochter uit, en zou eens kunnen opmerken dat een bepaald nummer wel erg vaak gebeld wordt door hem... Videochat was volledig uitgesloten. Maar zoals gezegd: ergens bood het mij rust.

Ik reed dan ook in alle kalmte naar huis, 2 dagen geleden. Stuurde, net zoals hij dat deed, regelmatig mijn locatie door, om te laten weten hoe de rit vorderde. Tot thuiskomst...

Eerst een korte technische uitleg, want anders wordt wat nu volgt onbegrijpelijk. Neil en ik functioneren op 4 verschillende contactpunten, nl 2 chatprogramma's maar verspreid over 3 apparaten. Zijn privé gsm heeft zowel chat 1 als 2, maar die gebruikt hij steeds minder omdat de batterij het steeds sneller opgeeft. Op zijn werk-gsm staat enkel chat 1, op zijn ipad enkel chat 2. Maar zijn ipad heeft géén 4G, en kan dus enkel in een wifi-netwerk functioneren.

Dit gegeven maakt het me sinds december 2018 al steeds moeilijker om nog te weten wààr ik moet sturen. Want: chatprogramma 1 kan perfect worden geopend door heel zijn gezin, als er daar een bericht op binnenkomt en zij in de buurt zijn. Dus onveilig voor alles wat geen simpele "bonjour" is. Chatprogramma 2 is dan echter weer niet bereikbaar als hij ergens onderweg is... Dus meestal ga ik gewoon verder op het programma en apparaat waarin hij me contacteert.

Mijn terugweg stuurde ik via chat 2 op ipad, omdat we daarop gestart waren die dag. En dus bij thuiskomst, rond 20.30h, liet ik daarop weten dat ik thuis was. Heb me enkele uren bezig gehouden met bagage uitladen, wegleggen, bijpraten thuis... Mijn gsm lag ergens, ik verwachtte toch geen bericht meer van hem. 

Tot ik rond 23h, toen ik wilde gaan slapen, mijn gsm nam, en een bericht vond op chatprogramma 1, gestuurd rond 21h, of ik veilig was aangekomen. Mijn reactie was meteen "tuurlijk, ik heb je dat op chat 2 laten weten". 

Waarop ik, 30 min later, bericht kreeg "fout moi la paix". Waarom dat in het Frans veel negatiever klinkt, als "laat me met rust", weet ik niet, maar het is zo. Ik begreep het nog steeds niet, en stuurde terug "pourquoi??????". Waarom ik enkel nog te lezen kreeg "fout moi la paix" en "ne me répond plus", steeds opnieuw, in hoofdletters gaandeweg. 

Op dat moment had ik moeten zeggen "ok, ik laat je", en alles toegooien. Maar ik wilde begrijpen wàt ik nu weer verkeerd had gedaan, om zo'n reactie te verdienen. Bleek dat ik had moeten beseffen dat ze 's avonds zouden uitgaan, en dat zijn Ipad in het huis zou blijven liggen, en hij dus mijn bericht dat ik thuis was, niet zou kunnen lezen. Ik had dus zélf moeten inzien dat ik chat 1 op zijn werk-gsm had moeten gebruiken om te laten weten dat ik veilig thuis was.

Nu kan ik, zelfs op zo'n moment, nog wel begrip opbrengen voor het feit dat iemand zo ongerust is over een ander, dat die ongerustheid er als pure razernij uitkomt. Maar waar ik geen begrip voor kan opbrengen, zijn de hele tirades die ik tot 2 uur 's ochtends heb gekregen dat het volledig mijn fout, mijn verantwoordelijkheid was. Nergens is het zijn schuld. Op geen enkel moment is hij in staat zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Immers, hij moet zich niet verontschuldigen, maar ik... voor mijn domheid, mijn onnadenkendheid. 

De volgende ochtend is het weer "een nieuwe dag". Moet ik alles achter me laten, want het is voorbij. Maar het is niet voorbij. Ik voel me een automaat. Ja, ik heb kunnen functioneren gisteren (gelukkig waren we bij vrienden, en was er dus een hoop afleiding). Ik heb kunnen werken vandaag, omdat werken altijd lukt. Maar verder??? 

Ik ben jaloers op Jules, die me zonet zei dat hij een valium (weet zelfs niet of hij 5 of 10mg in huis heeft) ging nemen om even van de wereld te kunnen zijn, om even alles wat er bij hem gebeurt te kunnen vergeten. Ik ben jaloers, omdat voor hem een valium volstaat. Gisteren had ik 20 mg valium, een gram dafalgan codeine, een brufen 600mg, 100mg trazodone en een flinke portie gin nodig om éindelijk in een comateuze slaap te kunnen vallen. 

Ik ben jaloers op Neil, voor wie de vakantie weer hervat is. Hij stuurt me, alsof er niets gebeurd is, een goedemorgen, een goede nacht, en af en toe tussendoor een smiley met een zoentje. Ik zeg "dank je" voor de zoen, maar stuur er geen terug. Ik kan het niet. Ik kan niét doen alsof dit alles nooit gebeurd is.

Ik kan over zijn razernij heenstappen, omdat ik besef dat het uit extreme ongerustheid voortkwam. Maar ik kan niét de schuld aanvaarden voor het feit dat hij mijn bericht van 20.30h niét gelezen had, en dus ongerust was. Hij had me kunnen laten weten dat ze buitenshuis gingen eten, en dat zijn ipad (dus chat 2) niet meer leesbaar zouden zijn. Dàn had ik hem vanzelf op zijn gsm verwittigd van mijn thuiskomst. Hij zou zelfs mijn gsm hebben kunnen laten rinkelen (hij staat er met een schuilnaam in, met vermelding "werk", dus voor mijn gezin is het gewoon mijn werk dat me dan belt.. en dàt weet hij). Dan zou iemand me mijn gsm gebracht hebben, en zou ik zijn berichtje veel eerder gelezen hebben. 

Elke mens moet verantwoordelijkheid durven opnemen voor zijn eigen daden, zijn eigen beslissingen. Ik heb er geen probleem mee om mijn fouten toe te geven, en me te verontschuldigen. Maar ik weiger me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet helderziende ben.

Maar hij heeft àlle kaarten in handen. Nog meer dan de afgelopen 7 maanden... Dacht ik nog dat ik het 3 maanden gaf, in december...zijn we intussen ruim 7 maanden verder. Elke keer als ik er een opmerking over maakte, kreeg ik te horen dat het "over een maand beter zou gaan". 

Hij noemt ons "gelijken". Maar er is geen gelijkheid. Hij beslist wanneer we elkaar kunnen zien, en verwacht dan dat ik me aanpas. Omdat ik hem graag zie, pas ik me aan. Maar het weegt, steeds zwaarder. Ik moet toegeven: elke middag, wanneer hij weg geraakt, komt hij met me lunchen. Alleen beseft hij niet dat ook dit weegt om mijn organisatie, nog meer dan vroeger. Want ipv de snelle hap voor de pc, of een half uurtje met de collega's in de keuken, ben ik nu anderhalf uur weg van het werk. Hij doet zijn best, binnen zijn mogelijkheden. Maar de limieten van onze ontmoetingen worden bepaald door zijn mogelijkheden, nooit door de mijne. Dus hoe zou er sprake kunnen zijn van enige gelijkheid?

Toch moet ik ook de komende 4 weken beschikbaar blijven, in contact blijven. Wat zou ik hem graag gewoon willen kunnen zeggen: laat me maar gedurende die 4 weken. In plaats van te hopen, te smachten naar een berichtje, wil ik liever gewoon niéts horen. Dan moet ik ook niets verwachten, niet hopen. Neil vindt dat ik gewoon niets moet verwachten, en dan blij moet zijn wanneer we even kunnen chatten. Dat dit voor mij een vreselijke positie is, gaat er bij hem niet in. Hij vindt dat hij nu ook "beperkt" wordt door mijn vakantie? Welke beperking? Ik ben continu bereikbaar, neem elke keer de telefoon op, wie er ook bij me zijn. Zoëven heb ik een beslissing genomen: ik heb alle meldingen op mijn gsm uitgezet. Mijn hoop en verwachtingen kan ik niet uitzetten, maar ik kan hem wél laten voelen hoe het voor mij is... de ander niet rechtstreeks kunnen bereiken. Kinderachtig? Misschien wel. Maar ik moet iéts doen om me minder afhankelijk te voelen. 

Ik moet die 4 weken opvullen, zien door te komen. Ergens speelt de nieuwe speler op het veld daarin een rol. Hij biedt me veel afleiding, vult mijn avonden met lange chats waardoor ik even niét zit te wachten op een bericht van Neil. We hebben afgesproken om samen 36 uur door te brengen. Hopelijk volstaat dit om deze 4 weken heelhuids door te komen. Om rustig te blijven naar Neil toe. Om afstand te bewaren. Om hem minder te missen. Verder is deze man een leuke droom, maar zal het ongetwijfeld ook wel doodbloeden, en daar ben ik okee mee.

Hij zal me missen, dat weet ik uit ervaring. Hij zal me missen wanneer hij alleen in zijn bed ligt, tijdens een siësta. Hij zal me missen wanneer hij denkt aan onze vrijpartijen, en dàt zijn de momenten dat hij me contacteert, in de hoop dat ik vrij ben om te chatten. In de hoop op videosex. Ik ben nu een week ver, met amper wifi, en ik merk dat het hem frustreert en irriteert, dat hij niet kan videochatten. Mij brengt het rust daarentegen. Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen, het moment dat hij me zei dat hij dat ook met zijn eega doet, op momenten dat ze niet samen zijn. 

Ik wil elke gelijkenis tussen mij en zijn eega uitwissen, weigeren. Amper 48 uur geleden kreeg ik het weer te horen... een domme aanleiding... zijn vraag in welke kleur ik mijn nagels gelakt had die dag. Een foto van de kleur leverde als reactie op "je moet eens naar een pedicure. Ik kan je iemand aanbevelen, vlak bij je bureau". De pedicure waarvan ik wéét dat zijn eega er ook gaat (iets wat hij me al zo vaak vertelde). Hij beseft het zelfs niet, hoe hij me steeds weer in dezelfde richting als zijn eega duwt. Volgende week komt de kapster. Ik heb zin in een rebelse daad... een kapsel waarvan ik wéét dat hij het niet mooi zal vinden. Neen, mijn haar moet iéts langer geknipt, zoals hij het haar van zijn eega knipt. Dus ik heb zin om het extreem kort te laten knippen, om duidelijk te maken dat ik IK ben. 

Steeds vaker komen er kleine barstjes in dat beeld. Momenten van kritiek op de beslissingen van zijn dochter. Opmerkingen over zijn vrienden, het inzicht dat hij ze soms gewoonweg niét zo interessant of aangenaam gezelschap vindt als hij me altijd doet uitschijnen. opmerkingen over zijn eega of zoon... Ik ga er niet meer op in, want als er één ding is dat ik intussen heb ingezien, is dat hij àltijd zal ageren op elk woord van mij. 

De voorvallen stapelen zich op. Een eenvoudige opmerking van mij dat hij me een ochtend niet gebeld heeft (terwijl het toch écht het enige moment is dat we zeker zijn dat we even kunnen praten, wanneer ik net op het werk ben maar nog inloop, en hij aan zijn ochtendritueel begint). Het was geen kritiek, enkel een opmerking dat ik gewend was geraakt aan ons belletje 's morgens en hem gemist had. De week erna kreeg ik elke dag ofwel géén telefoontje, ofwel een telefoontje 3 minuten voor ik een wekelijkse vergadering moet binnenstappen (en hij kent die dagen intussen). Volgens hem toeval, voor mij een onbewuste tegenzet "ik weiger te voldoen aan de verwachtingen, dus als je op dat ochtendlijke telefoontje rekent, moet die gewoonte doorbroken worden". Vandaag weer zo'n reactie: sinds ik op vakantie ben, probeert hij me af en toe even te bellen. Meestal is dat rond 19h, moment waarop hij in de auto zit, na zijn werk op weg naar huis. Gisteren kon ik niet echt praten want we zaten aan tafel te eten. Slecht getimed van mij... dus ik stuurde dat ik zou proberen op te letten om niet om 19h aan tafel te zitten. Zijn reactie was dat ik me daar geen zorgen over moest maken, en mijn uren niet aan hem moet aanpassen. Maar het resultaat was onmiddelijk: vandaag heeft hij me dus niets laten horen tijdens zijn rit naar huis. Een onverwacht immature kant, die hij ofwel niet wil toegeven, ofwel niet bewust uitvoert. 

Het resultaat is echter dat ik me niet meer moe maak. Ik ben gestopt met te willen mijn gelijk te halen. Ik geef toe, of ik het nu meen of niet. Ja, hij maakt van mij steeds meer zijn eega... en ik ben er steeds meer van overtuigd dat hij eigenlijk zijn eega zoekt maar dan mét een andere sexuele beleving. Echter, ik zal nooit zijn eega zijn, daarvoor ben ik toch té koppig. 

En dan, nét in deze periode, ontmoet ik een man. 20 jaar jonger dan mij, vluchteling in Nederland (wel geregulariseerd). Vanaf die eerste ontmoeting was er een gevoel van herkenning. Het maakt me doodsbang, en tegelijkertijd wil ik dit ontdekken, exploreren. Ik ben te sceptisch geworden om te geloven in liefde op het eerste gezicht. Om zelfs maar te geloven in liefde. Maar deze man fascineert me. Ik wil zijn verhaal kennen. Ik wil hem leren kennen. En dat gevoel is heel sterk wederzijds.Dus we gaan dit uitpluizen. Misschien ligt onze ontmoeting op een heel ander vlak dan je initieel zou denken. We zien wel. Maar we voelen beiden dat we erin moeten duiken. Dat is de enige manier om niet met een fixatie te blijven zitten. Misschien brengt enige tijd samen meer duidelijkheid waarom we elkaar moesten ontmoetten, en waarin de aantrekkingskracht zit. Gevaarlijk, maar ik wil geen vragen open laten. We zien wel. We plannen binnenkort 36 uur samen, omdat het kan. Hopelijk brengt dat al wat duideiljkheid...

Waarom gaan mensen eigenlijk vreemd? Wat zoeken ze? Ik kan enkel voor mezelf spreken, trachten te omschrijven wat ik zoek. Ervaringen leerden me dat ik wil dat iemand me niét "for granted" neemt. Ik wil dat iemand het bijzonder vindt dat ik er ben, dat ik hem graag zie, en dat die iemand mij ook graag ziet. Op een bepaald vlak beantwoordt Neil aan deze criteria. Maar het is een spel geworden "wat zoekt een vrouw zoals jij in een man zoals mij?". Een zoeken naar bevestiging van zijn kant uit... 

Ik liet het Neil weten "we gaan naar ons einde toe". Hij reageerde precies op de manier die ik van hem verwachtte... beleefd, kalm, geruststellend, relativerend. En daar sta ik dan.. met mijn temperament, mijn behoefte aan conflict. Want op de één of andere manier bewijst "conflict" dat ik er toe doe, besef ik. Als je niet vecht om me, kan het je ook niet schelen om me te verliezen... 

Toch wil ik hem niet kwijt. Hij is comfort, bekend terrein. Ik word geconfronteerd met mijn leeftijd. Zeg nog eens dat het maar een "cijfer" is... het is geen niet zo maar een "cijfer". Het is een kantelmoment, 50 worden. Ik heb een aantal jaren genoten, van de aandacht, de complimenten. Nu ben ik echter een andere fase ingestapt, en ergens, onbewust, denk ik "dit was het dan". 

En de waarheid is: ik zie hem ook gewoon graag. Neil is lief, vol goede bedoelingen, en verloren in de wereld die "ik" ben. Zijn eega, hij nam haar -zoals hij zelf zegt- in huis toen ze nog jong was. Vormde haar tot de eega die hij wilde, zoals hij het zag. Dus zij is ergens een verlengstuk van hem. Wat hem in mij aantrekt, mijn vrijgevochten kant, mijn rebelse kant, mijn eigenzinnige kant.. het zijn al die kanten die hem tegelijkertijd frustreren. Die hij wil temmen. Zodat ze enkel nog van hem zijn... tot ze niet meer bestaan. Zal hij me dan beu worden? Is dat het moment waarop hij me aan de kant zal schuiven, zal beseffen dat dit alles het risico niet waard is?

Hij ziet me graag, daar twijfel ik intussen niet meer aan. Hij ziet me graag, op zijn manier. De enige manier die hij kent, of wil vrijgeven. 

Enkele dagen geleden deed Neil een grote bekentenis. Seks tussen hem en zijn eega wordt steeds minder, want hij "is tevreden en voldaan met mij". Maar de seks doet er me minder toe dan de intimiteit die ze delen. Ik kan niet op tegen ruim 30 jaar huwelijk. Maar ik wil exclusiviteit op enkele domeinen, op enkele vlakken. Wat ik echt wil, is dat hij een aantal zaken enkel met mij deelt... dat ik op de één of andere manier bestaansrecht heb. 

Toch loopt het weer goed intussen. Geen escape rooms, geen domme dingen. Als je 50 wordt, is het tijd om kalm te worden, denk ik.

En dus kàn het niet goed blijven gaan. De ergernissen stapelen zich op. Ik doe zo hard mijn best om alles binnen te houden, geen druppeltje irritatie te laten doorsijpelen in onze contacten. Maar het wordt steeds moeilijker. 

Wat zou ik graag in staat zijn om Jules zijn voorbeeld te volgen (ja, je weet het sjoe, en je mag het nog eens lezen). Geen geheimen meer. En mogen/durven/kunnen zeggen: we nemen een maand afstand, drukken de pauzeknop in. Wat zou ik dat graag willen doen. Nog enkele weken, en ik zie Neil sowieso 5 weken niet. Zoals altijd overlappen onze vakanties perfect: 2 dagen voor mijn thuiskomst vertrekt hij met zijn eega. Ik droom ervan om te zeggen "laten we een maand geen contact met elkaar opnemen, zien wat we voelen". 

Anderzijds: het is Jules ook niet gelukt. Een dubbelleven, of het nu geheim is of openbaar, het is en blijft een dubbelleven. En als puntje bij paaltje komt, wil ik hetzelfde als hem: mijn gezin én die plusrelatie. Neil moet voor mij zijn eega niet verlaten... ik wil hier immers niet weg.

Maar... ik zou willen dat hij er wel ergens van droomde. Van "ons", wij samen. Niet enkel een uurtje, een nacht, of een weekend samen, maar "wij". Niet alle dromen moeten gerealiseerd worden, soms is het zelfs mooier om te mogen blijven dromen. Voor hem blijf ik echter zijn "zoete zonde", zijn "me-time". 

Ik heb een vreselijk weekend achter de rug. Twee avonden op rij met Neil en zijn eega. Zien hoe hij steeds weer zijn arm rond haar legt, zijn hand op haar schouder of in haar hals, even een streling. Horen hoe hij haar ophemelt tegenover de anderen. Ik heb volgehouden, zonder ongelukken, zonder excessief alcoholgebruik, zonder  één opmerking. Maar het lukt me niet meer. Volgend jaar gebruik ik mijn verstand, en ga ik niet meer naar deze avonden. 

Gisteren ben ik het trouwens gewoon afgetrapt. Ben, midden in een gesprek, vertrokken voor een wandeling. Toen ik een half uur later terug kwam, waren ze verdwenen van het feest. 

Het einde nadert...