Neil en ik: we brachten samen 3 dagen door. Drie zalige dagen, die zonder enig probleem verliepen. Niet in het minst omdat ik ook wel élke eigen inbreng negeerde, en me liet leiden. Maar hij deed zijn best: toonde me per scooter de omgeving, terwijl hij eigenlijk ginder was om te werken. Er valt hem niets te verwijten, en we hadden een fijne tijd samen.

Té fijn, zou je denken... Bij thuiskomst vroeg hij gelukkig een tweede advies cardio, en plots ging het heel snel: hij moest een triple bypass ondergaan. 12 januari was het zo ver, en dat was frustrerend. Want je wil zo veel doen, zo veel betekenen, maar je hebt geen enkel recht. Geen recht om op intensieve op bezoek te gaan. Geen recht om er uberhaupt te zijn. 

Gedurende zijn verblijf in het ziekenhuis werd ik geconfronteerd met zijn wrede kant. Meerdere keren waren zijn reacties ronduit wreed. Ik vergaf hem, bedacht mezelf dat hij nog confuus was, post-anesthesie. Maar intussen zie ik het anders. Een conflict vandaag, hoe zeer ik ook mijn best doe, bracht het aan de oppervlakte. Toch laat ik het passeren. 

Ik wil hem niét als partner. Ik wil niét met hem samenleven. Good luck voor zijn eega en dochter, om hem te verdragen. 

Wat ik me afvraag: is hij bij hen voorzichtiger, of niet? Let hij meer op zijn woorden, of ondergaan zij hetzelfde als mij? Ik kan het niet checken, en ik wil het antwoord eigenlijk niet kennen. Ik wil niet degene zijn bij wie hij zijn duivels loslaat, zonder risico. Hij zegt steeds weer dat hij me graag ziet. Dat hij meer dan goed voor hem is zich aan me hecht. Zoekt hij ruzie om afstand te creëren??? 

Ik was zo rustig vanochtend Ik bleef rustig. Ik bleef redelijk. Maar hij lokte me uit mijn tent, en ik liep erin. Dom dom dom. Ik moet het leren, me niet meer uit mijn tent te laten lokken. Ik moet ... ik ken het woord niet in het Nederlands... être irréprochable. Zo vaak ging het goed, deze laatste weken. Ik ontweek elk conflict. Maar ik ben niet perfect. Ik ben niét zijn eega, veronderstel ik. Hoe doet zij het??? 

Toch: ik zie hem graag. Hij vroeg me of ik van hem houd, op een moeilijk moment. Houden van... het zijn maar woorden, nietwaar? Want wat is het waard, als gevoel? Als woorden? Ik zie hem doodgraag. Ik wil bij hem zijn. Maar niet altijd. Houd je dan van iemand? Wat is houden van? Ik zocht al naar de definitie van "houden van". Ik vind vage definities, maar ze komen neer op "je wil het beste voor de ander, wat dan ook". Ik weet het niet... het is gewoon complex. Ja op een zeker niveau houd ik van hem. Maar niet in die zin dat ik alles voor hem zou opgeven.  Hij zou ook niet alles voor mjj opgeven. Integendeel: zijn dochter is zijn god, en daar kom ik niet in tussen. 

Ik laat de beslissing aan hem. Wil hij een weekend weg met mij? Dan moet hij het plannen. Wil hij me zien? Idem (want hij mag niet rijden, en mijn agenda is beperkt). Hij heeft alles in handen. We zien wel. Ben ik hierover aan het stressen? Neen, mijn leven gaat verder. Ik plan, ik organiseer, ik amuseer me. Op een correcte manier, maar toch...