Ik bespeur in Neil een angstige kant... gisteren kreeg ik reeds de vraag of ik mijn online incheck wel al deed, of ik mijn plaats al koos. Vanochtend idem. Heb hem kort geantwoord dat ik vanochtend "bezig" was en dat later zou doen. Zelfs dié hint kon hem er niet aan herinneren dat ik vanochtend om 11h onder het mes ging. Pas tegen 13h reageerde hij daarop, of het al achter de rug was, om hoe laat het ook weer doorging... Ik besef dat zijn onverschilligheid me steeds minder en minder raakt. Veranderen zal hij niet. Dus ik maak een scène, of ik laat het gewoon passeren. Hij is sowieso niet de man met wie ik mijn leven wil doorbrengen, dus de foutjes, die zijn voor een ander. Zij moeten hier ongetwijfeld veel vaker aan geconfronteerd worden als mij. Dat hij bij hen wél attent zou kunnen zijn, negeer ik. 

Ik besef dat we evolueren naar precies datgene wat hij wilde: goede vrienden die af en toe vrijen. Ik laat het voor wat het is. Met in mijn achterhoofd: wàt gebeurt er wanneer ik iemand tegenkom die me meer kan bieden? Als die iemand me dan ook nog aantrekt, fysiek en mentaal? Ga ik dan die keuze kunnen maken, in de wetenschap dat ik voor Neil nooit meer dan een soort sateliet, een optioneel aanhangsel zal zijn. 

Regelmatig verwijt hij me dat ik "vergelijk". Dat ik een verhaal van hem counter met mijn eigen ervaring. Erg menselijk, zou ik denken, maar voor hem is het een teken van mijn egoïsme. Maar telkens als hij een probleem bij mij countert met een gelijkaardige situatie bij hem, zegt hij "niet om te vergelijken maar..." waardoor hij nét precies hetzelfde doet. 

Ik heb geleerd te negeren. Onverschilligheid. Ik geniet van de goede momenten, en de minder goede, die laat ik gewoon passeren; Hij stelt zich terecht de vraag: hoe veel van mijn houdige gedrag is "écht", en "doen alsof". Maar zelfs dàt ga ik hem niet vertellen... het gaat hem niet aan. De dag dat de conclusie komt, zal ze an mij alleen zijn... 

Laat ik nu maar even genieten van 3 dagen, 2 nachten samen.