Vandaag zagen we elkaar weer, voor het eerst sinds zijn thuiskomst. Ik moet er geen prentje bij maken... zijn "zin in mij" was enorm. Ik weet wat ik voor hem beteken, maar er is meer. Ik stelde hem vanavond de vraag: hoe vaak heeft hij gevreeën met zijn eega op die 4 weken?  Antwoord: 5 à 6 keren. Dàt ligt ver van "2 à 3 keer per week" wat hij me in het begin voorspiegelde. Seksueel wéét ik waar ik sta. Maar ik wil meer. Niet meer in de zin van "ik wil een leven samen". Dat ligt zelfs niet in mijn intenties. Ik blijf hier thuis, en daar kan niemand me van af brengen. 

Maar ik wil momenten samen, niet enkel een lunch en de snelle wip op mijn bureau. Ik wil een leven samen, al is het dan een parallel leven. Ik wil ervaringen met hem delen, en niet enkel seksueel. Ik weet dat hij nooit zal toegeven dat er meer gevoelens zijn, maar ik besef: ik houd van deze man. Binnen de limieten van wat mogelijk is, en op mijn manier. 

Ben ik complex? Voor hem ongetwijfeld. Maar ik ben wie ik ben. Hij koos mij als maitresse. Dan moet hij ook de complexiteit erbij nemen. Voorlopig zitten we weer safe. Tot wanneer???