Want zodra ik uit vakantie kwam, was hij duidelijk vragende partij om af te spreken, elkaar te zien. Alleen: ik had mijn agenda flink vol geboekt deze week. Dus tja, buiten een korte lunch dinsdag kwam er niet veel uit de bus, en zal er niet veel van komen. Het vreemde is: het doet me weinig. En toch zie ik hem graag. Maar op afstand.

Het is duidelijk: ik mag enkel "goed nieuws" zijn. Mijn persoonlijke zorgen, al deel ik ze met hem, doen hem weinig. Hij informeert niet over wat me bezig houdt, al kent hij de topics. Wat hij me steeds verwijt -refereren naar mezelf wanneer hij iets vertelt- doet hij zelf. Dus ik zwijg. Ik zwijg als vermoord. En zo gaat voor hem alles goed. Want "ik ben kalm". En als ik "kalm ben", vindt hij me "het beste wat hem ooit overkwam in zijn leven". 

Het verleden laat ik rusten. Precies zoals hij vroeg. Anderzijds: hij mag refereren naar vroeger... naar eerdere crisissen. 

Het is een dubbel gevoel. Hij hecht zich, meer en meer, dat voel ik. Apprecieert me. Ziet me graag. En ik... ik zie hem graag, echt waar, en ik neem afstand. Ik mag me niet laten afhangen van hem... Ik hoor Jules. ik hoor wat het met hem doet. Dat kan ik me niet permitteren. Ik moet volhouden...