Toch heb ik getwijfeld om de "freeze" te verlengen. De afgelopen 5 dagen waren zo rustig. Hels omdat ik hem miste. Maar tegelijkertijd ook rustig: géén kans op conflicten, géén druk om "het goed te stellen", "goed te slapen". 

Hopelijk zullen deze dagen me in staat stellen om meer grenzen te stellen. Want ik besef dat ik het als een gigantische druk ervaar, die "verplichting" om het goed te stellen. En al komt het vanuit goede bedoelingen, ik ben niet verplicht om mezelf goed te voelen zodat hij zich goed kan voelen. Ik wil de vrijheid om een baaldag te hebben. Ik wil de vrijheid om me eens depri te voelen. Ja, ik wil zelfs de vrijheid om na te denken over zelfmoord (al ga ik meteen héél duidelijk stellen dat dat niét in mijn planning staat!!!). Ik wil gewoon mezelf mogen, kunnen en durven zijn. En het zal te nemen of te laten zijn. 

Er is zo veel dat ons bindt, Neil en mij. Op onze meeste momenten samen kunnen we genieten van elkaars gezelschap, praten over allerlei (ondanks onze grote culturele verschillen in achtergrond), en ja, ook vrijen. Ik heb me de afgelopen week vaak de vraag gesteld of dit conflict niet juist zo geëscaleerd is omdat er geen mogelijkheid was tot make up-seks...  Zo vaak zijn ruzies zo geëindigd: een intense vrijpartij, en daarna wordt er niet meer over het onderwerp gesproken.

Ik ben bang voor zijn terugkeer. Omdat er voor mij een aantal dingen moéten uitgepraat worden. En dan gaat het eigenlijk helemaal niet meer over die hele ruzie rond mijn thuiskomst. Maar ik wil weten wààrom hij plots, sinds enkele weken, zo hamert op mijn "veranderde status op whatsapp", en waar hij plots het idee haalde om mij de "vrijheid" te schenken om vreemd te gaan als het seksuele gemis tijdens zijn vakantie te groot zou worden.

Wie me kent, weet ook hoe ik omga met mijn angst voor te veel gevoelens. Ik ga op zoek naar een escape room. Wéér een andere. Want terugkeren naar dezelfde... ik besef dat ook dàt dan weer iets "vasts" riskeert te worden, met wéér het risico op gevoelens. Deze escape room lijkt me redelijk veilig. Te ver weg voor regelmatige ontmoetingen, groot leeftijdsverschil, groot verschil cultuur. En toch iemand met wie er op heel andere niveau's een klik is. Vandaag kom ik uit een ruime 36 uur "escapisme", waarin we ons hebben afgezonderd en samen normale dingen hebben gedaan: tv gekeken, gepraat, gekookt, afgewassen. Het was al even afgesproken, maar viel perfect samen met die "freeze"-contact periode. 

Nu zit ik echter weer in mijn normale leven. Niet meteen iets om naar uit te kijken, tenzij de terugkeer van Neil (vermoedelijk rond 16 augustus). Dus ik denk dat ik nu, meer dan ooit eerder, heel sterk een gevoel heb van "we zien wel". Als Neil en ik deze episode overleven zonder consekwenties, denk ik dat we safe zitten voor hele lange tijd. Maar ik ben er nog niet zo zeker van...