Zelf kwam ik 2 dagen geleden thuis van vakantie. Neil is vertrokken, 5 dagen geleden. Ons laatste gesprek was vreemd... Het begin was onschuldig, dat we elkaar zouden missen. Hij wilde weten hoe ik op vakantie omging met mijn zin in seks. Welke zin??? Toen kwam hij plots met de "toestemming" om tijdens zijn vakantie, als het te "moeilijk" werd voor mij, een avontuurtje te hebben. Op voorwaarde dat het veilige seks zou zijn. De man die zelfs weigerde ook maar iéts te horen over een ex, elke verwijzing naar mijn leven voor hem meteen afbrak... die man stelde de laatste week voor mijn vakantie plots vragen over mijn ex-en. Vroeg me te vertellen over vrijpartijen die me gemarkeerd hebben, ervaringen. En het wond hem op... Wat dus te denken van zijn voorstel plots? Een vrijgeleide om zélf ook elders te kijken? Of heeft hij "vertel-materiaal" nodig? In beide gevallen weiger ik hierin mee te gaan. En dat heb ik hem ook verteld, dat ik me gemanipuleerd voelde.

Mijn vakantie was frustrerend voor hem. Slecht internet, en dus enkel af en toe een gewoon belletje. Altijd door mij, want zijn schoonzoon pluist de gsm-facturen van de zaak van de dochter uit, en zou eens kunnen opmerken dat een bepaald nummer wel erg vaak gebeld wordt door hem... Videochat was volledig uitgesloten. Maar zoals gezegd: ergens bood het mij rust.

Ik reed dan ook in alle kalmte naar huis, 2 dagen geleden. Stuurde, net zoals hij dat deed, regelmatig mijn locatie door, om te laten weten hoe de rit vorderde. Tot thuiskomst...

Eerst een korte technische uitleg, want anders wordt wat nu volgt onbegrijpelijk. Neil en ik functioneren op 4 verschillende contactpunten, nl 2 chatprogramma's maar verspreid over 3 apparaten. Zijn privé gsm heeft zowel chat 1 als 2, maar die gebruikt hij steeds minder omdat de batterij het steeds sneller opgeeft. Op zijn werk-gsm staat enkel chat 1, op zijn ipad enkel chat 2. Maar zijn ipad heeft géén 4G, en kan dus enkel in een wifi-netwerk functioneren.

Dit gegeven maakt het me sinds december 2018 al steeds moeilijker om nog te weten wààr ik moet sturen. Want: chatprogramma 1 kan perfect worden geopend door heel zijn gezin, als er daar een bericht op binnenkomt en zij in de buurt zijn. Dus onveilig voor alles wat geen simpele "bonjour" is. Chatprogramma 2 is dan echter weer niet bereikbaar als hij ergens onderweg is... Dus meestal ga ik gewoon verder op het programma en apparaat waarin hij me contacteert.

Mijn terugweg stuurde ik via chat 2 op ipad, omdat we daarop gestart waren die dag. En dus bij thuiskomst, rond 20.30h, liet ik daarop weten dat ik thuis was. Heb me enkele uren bezig gehouden met bagage uitladen, wegleggen, bijpraten thuis... Mijn gsm lag ergens, ik verwachtte toch geen bericht meer van hem. 

Tot ik rond 23h, toen ik wilde gaan slapen, mijn gsm nam, en een bericht vond op chatprogramma 1, gestuurd rond 21h, of ik veilig was aangekomen. Mijn reactie was meteen "tuurlijk, ik heb je dat op chat 2 laten weten". 

Waarop ik, 30 min later, bericht kreeg "fout moi la paix". Waarom dat in het Frans veel negatiever klinkt, als "laat me met rust", weet ik niet, maar het is zo. Ik begreep het nog steeds niet, en stuurde terug "pourquoi??????". Waarom ik enkel nog te lezen kreeg "fout moi la paix" en "ne me répond plus", steeds opnieuw, in hoofdletters gaandeweg. 

Op dat moment had ik moeten zeggen "ok, ik laat je", en alles toegooien. Maar ik wilde begrijpen wàt ik nu weer verkeerd had gedaan, om zo'n reactie te verdienen. Bleek dat ik had moeten beseffen dat ze 's avonds zouden uitgaan, en dat zijn Ipad in het huis zou blijven liggen, en hij dus mijn bericht dat ik thuis was, niet zou kunnen lezen. Ik had dus zélf moeten inzien dat ik chat 1 op zijn werk-gsm had moeten gebruiken om te laten weten dat ik veilig thuis was.

Nu kan ik, zelfs op zo'n moment, nog wel begrip opbrengen voor het feit dat iemand zo ongerust is over een ander, dat die ongerustheid er als pure razernij uitkomt. Maar waar ik geen begrip voor kan opbrengen, zijn de hele tirades die ik tot 2 uur 's ochtends heb gekregen dat het volledig mijn fout, mijn verantwoordelijkheid was. Nergens is het zijn schuld. Op geen enkel moment is hij in staat zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Immers, hij moet zich niet verontschuldigen, maar ik... voor mijn domheid, mijn onnadenkendheid. 

De volgende ochtend is het weer "een nieuwe dag". Moet ik alles achter me laten, want het is voorbij. Maar het is niet voorbij. Ik voel me een automaat. Ja, ik heb kunnen functioneren gisteren (gelukkig waren we bij vrienden, en was er dus een hoop afleiding). Ik heb kunnen werken vandaag, omdat werken altijd lukt. Maar verder??? 

Ik ben jaloers op Jules, die me zonet zei dat hij een valium (weet zelfs niet of hij 5 of 10mg in huis heeft) ging nemen om even van de wereld te kunnen zijn, om even alles wat er bij hem gebeurt te kunnen vergeten. Ik ben jaloers, omdat voor hem een valium volstaat. Gisteren had ik 20 mg valium, een gram dafalgan codeine, een brufen 600mg, 100mg trazodone en een flinke portie gin nodig om éindelijk in een comateuze slaap te kunnen vallen. 

Ik ben jaloers op Neil, voor wie de vakantie weer hervat is. Hij stuurt me, alsof er niets gebeurd is, een goedemorgen, een goede nacht, en af en toe tussendoor een smiley met een zoentje. Ik zeg "dank je" voor de zoen, maar stuur er geen terug. Ik kan het niet. Ik kan niét doen alsof dit alles nooit gebeurd is.

Ik kan over zijn razernij heenstappen, omdat ik besef dat het uit extreme ongerustheid voortkwam. Maar ik kan niét de schuld aanvaarden voor het feit dat hij mijn bericht van 20.30h niét gelezen had, en dus ongerust was. Hij had me kunnen laten weten dat ze buitenshuis gingen eten, en dat zijn ipad (dus chat 2) niet meer leesbaar zouden zijn. Dàn had ik hem vanzelf op zijn gsm verwittigd van mijn thuiskomst. Hij zou zelfs mijn gsm hebben kunnen laten rinkelen (hij staat er met een schuilnaam in, met vermelding "werk", dus voor mijn gezin is het gewoon mijn werk dat me dan belt.. en dàt weet hij). Dan zou iemand me mijn gsm gebracht hebben, en zou ik zijn berichtje veel eerder gelezen hebben. 

Elke mens moet verantwoordelijkheid durven opnemen voor zijn eigen daden, zijn eigen beslissingen. Ik heb er geen probleem mee om mijn fouten toe te geven, en me te verontschuldigen. Maar ik weiger me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet helderziende ben.