Steeds vaker komen er kleine barstjes in dat beeld. Momenten van kritiek op de beslissingen van zijn dochter. Opmerkingen over zijn vrienden, het inzicht dat hij ze soms gewoonweg niét zo interessant of aangenaam gezelschap vindt als hij me altijd doet uitschijnen. opmerkingen over zijn eega of zoon... Ik ga er niet meer op in, want als er één ding is dat ik intussen heb ingezien, is dat hij àltijd zal ageren op elk woord van mij. 

De voorvallen stapelen zich op. Een eenvoudige opmerking van mij dat hij me een ochtend niet gebeld heeft (terwijl het toch écht het enige moment is dat we zeker zijn dat we even kunnen praten, wanneer ik net op het werk ben maar nog inloop, en hij aan zijn ochtendritueel begint). Het was geen kritiek, enkel een opmerking dat ik gewend was geraakt aan ons belletje 's morgens en hem gemist had. De week erna kreeg ik elke dag ofwel géén telefoontje, ofwel een telefoontje 3 minuten voor ik een wekelijkse vergadering moet binnenstappen (en hij kent die dagen intussen). Volgens hem toeval, voor mij een onbewuste tegenzet "ik weiger te voldoen aan de verwachtingen, dus als je op dat ochtendlijke telefoontje rekent, moet die gewoonte doorbroken worden". Vandaag weer zo'n reactie: sinds ik op vakantie ben, probeert hij me af en toe even te bellen. Meestal is dat rond 19h, moment waarop hij in de auto zit, na zijn werk op weg naar huis. Gisteren kon ik niet echt praten want we zaten aan tafel te eten. Slecht getimed van mij... dus ik stuurde dat ik zou proberen op te letten om niet om 19h aan tafel te zitten. Zijn reactie was dat ik me daar geen zorgen over moest maken, en mijn uren niet aan hem moet aanpassen. Maar het resultaat was onmiddelijk: vandaag heeft hij me dus niets laten horen tijdens zijn rit naar huis. Een onverwacht immature kant, die hij ofwel niet wil toegeven, ofwel niet bewust uitvoert. 

Het resultaat is echter dat ik me niet meer moe maak. Ik ben gestopt met te willen mijn gelijk te halen. Ik geef toe, of ik het nu meen of niet. Ja, hij maakt van mij steeds meer zijn eega... en ik ben er steeds meer van overtuigd dat hij eigenlijk zijn eega zoekt maar dan mét een andere sexuele beleving. Echter, ik zal nooit zijn eega zijn, daarvoor ben ik toch té koppig. 

En dan, nét in deze periode, ontmoet ik een man. 20 jaar jonger dan mij, vluchteling in Nederland (wel geregulariseerd). Vanaf die eerste ontmoeting was er een gevoel van herkenning. Het maakt me doodsbang, en tegelijkertijd wil ik dit ontdekken, exploreren. Ik ben te sceptisch geworden om te geloven in liefde op het eerste gezicht. Om zelfs maar te geloven in liefde. Maar deze man fascineert me. Ik wil zijn verhaal kennen. Ik wil hem leren kennen. En dat gevoel is heel sterk wederzijds.Dus we gaan dit uitpluizen. Misschien ligt onze ontmoeting op een heel ander vlak dan je initieel zou denken. We zien wel. Maar we voelen beiden dat we erin moeten duiken. Dat is de enige manier om niet met een fixatie te blijven zitten. Misschien brengt enige tijd samen meer duidelijkheid waarom we elkaar moesten ontmoetten, en waarin de aantrekkingskracht zit. Gevaarlijk, maar ik wil geen vragen open laten. We zien wel. We plannen binnenkort 36 uur samen, omdat het kan. Hopelijk brengt dat al wat duideiljkheid...