Steeds de weerkerende verwijten dat ik alles wil hebben zoals ik het zie, dat ik steeds het conflict opzoek, dat ik nooit tevreden zal zijn met wat ik krijg. Het is een impasse, want hoé kan je duidelijk maken hoe vaak je opmerkingen inslikt, hoe vaak je over je gekwetstheid heenstapt om het conflict net te vermijden? 

Natuurlijk zagen we elkaar elke dag deze week, Neil en ik. Ik had 5 dagen vrijheid, dus ik kon me aanpassen, binnen redelijke grenzen van mijn werk. Maar het was nét Neil die dinsdagavond alles wat we op maandagnamiddag hadden uitgepraat en goedgemaakt, terug openreet, in een tirade van letterlijk een uur. Ik heb alles over me heen laten komen, zonder nog te reageren. Neil die donderdag loog over het feit dat hij de hele dag op zijn kleindochter moest letten (want op donderdag gaat ze niet naar de creche, haar mama wil haar bij haar in de zaak hebben). Toen ik even bij hen binnenstapte om iets af te geven voor haar, merkte ik pas dat de andere grootouders er waren (ze wisselen week om week af). 

En Neil die vandaag vroeg "hoe lang ik middagpauze kon nemen", wetende dat voor mij een normale werkdag was. Met wat goede wil kan ik anderhalf uur middagpauze nemen, en dat zei ik dan ook. Bleek dat hij eigenlijk zin had om naar Antwerpen, naar zijn vroegere baas, te gaan om de namiddag samen met hem door te brengen, maar de verkeerde auto bij had (diegene die A'pen niet meer in mag), en dat hij had gehoopt dat ik langer pauze kon nemen om hem te brengen. Het komt zelfs niet in hem op hoe kwetsend die vraag is... voor mij kan hij nooit meer dan de anderhalf uur middagpauze nemen dat de zaak gesloten is, maar om gewoon te gaan bijkletsen ginder kan hij de hele namiddag vrijaf nemen?

Plots zag ik in: Neil is dol op "momenten" met mij, maar niet op "tijd" met mij. Hij vindt het absoluut zalig om met mij te gaan eten 's middags, te vrijen, 10 of 15 minuutjes een siësta te doen. Maar gewoon een namiddag met mij doorbrengen, ergens heen rijden en gaan slenteren door een stad... ik kan me letterlijk één keer herinneren (en dat was 1 uurtje). De andere keren dat hij meer tijd met me doorbracht, was de 2 keren dat ik bij hem kon blijven slapen, en toen brachten we eigenlijk geen "tijd samen" door, maar was ik getuige van "zijn tijd". Maar nog geen enkele keren brachten we echt "tijd samen" door.

Zonder de juiste wagen deed hij de opoffering (zijn woorden!) om dan vandaag niét naar A'pen te gaan, maar met mij te gaan lunchen. Precies tijdens de middagpauze van de zaak. Geen vraag, enkel een bericht met daarin de naam van de taverne, en "over 10 minuten". Letterlijk beck and call.

Jules was mijn redding. Liet me 10 minuten uitrazen over hoe ik me voelde, met de goede raad "hou je mulle". Want ik heb geen zin in een conflict. Niet weer. Niet nog eens. 

Liefde is niet genoeg. Hij heeft gelijk als hij zegt dat ik ergens, diep vanbinnen, voel wat we hebben afgesproken nooit uit te spreken. Liefde. Maar ik besef dat het er niet toe doet wàt ik voel. Het gaat om hoé ik me voel bij deze relatie. En dan moet ik, diep vanbinnen toegeven: niet gelijkwaardig. Niet gehoord. Niet gerespecteerd.

Zijn vraag "wat beteken ik voor jou?" kon ik niet beantwoorden vandaag. Omdat élk eerlijk antwoord kwetsend zou zijn, en élk gewenst antwoord een leugen. Op de omgekeerde vraag kreeg ik, zoals altijd weer, een eerlijk antwoord: "een heel goede innige vriendin met enkele bijkomende voordelen". Ik had liever een leugen gehoord...

Mijn nieuwste escape room blijkt trouwens niet uit te doven, zoals ik verwachtte. Integendeel, met hem had ik gisterenavond precies dàt wat ik zo graag zou willen hebben met Neil: tijd samen. Tijd die we sàmen invullen, en die eenvoudigweg bestond uit een koffie (samen met een vriend van hem), iets gaan eten, wat rondslenteren in zijn stad, pratend. Het is en blijft een onmogelijk gegeven: 130 km afstand, 20 jaar jonger, asielzoeker. Maar waarom is tijd doorbrengen met hem dan zo veel minder moeizaam dan met Neil? Waarom voel ik me bij hem wél gelijkwaardig? En neen, ik ben niet vergeten dat ik voelde dat die 38 uur samen ook wel voldoende waren, dat ik toen weer alleen moest zijn. Toch ben ik blij dat ik gisteren de rit maakte, om samen die 5 uurtjes door te brengen. 

De zomer zit erop. Vanaf morgen zitten we weer in de routine, gezin, werk, huishouden. Eén lange rit tot eind mei, wanneer ik naar A'dam mag vertrekken. Wanneer ik weer alles mag achterlaten. Toch zal de tijd snel gaan. Zelf vertrek ik enkele dagen voor het werk, Neil gaat een week naar zijn moeder, en een week alleen naar Spanje. En eind oktober zijn wij een week op familievakantie. Tijd genoeg om afstand te nemen. Tijd genoeg om na te denken. Tijd genoeg om moed te verzamelen, om te beslissen wat vermoedelijk de enige juiste beslissing zal zijn. Moed die ik nu nog lang niet heb... uit schrik om de verkeerde beslissing te nemen.