Waarom gaan mensen eigenlijk vreemd? Wat zoeken ze? Ik kan enkel voor mezelf spreken, trachten te omschrijven wat ik zoek. Ervaringen leerden me dat ik wil dat iemand me niét "for granted" neemt. Ik wil dat iemand het bijzonder vindt dat ik er ben, dat ik hem graag zie, en dat die iemand mij ook graag ziet. Op een bepaald vlak beantwoordt Neil aan deze criteria. Maar het is een spel geworden "wat zoekt een vrouw zoals jij in een man zoals mij?". Een zoeken naar bevestiging van zijn kant uit... 

Ik liet het Neil weten "we gaan naar ons einde toe". Hij reageerde precies op de manier die ik van hem verwachtte... beleefd, kalm, geruststellend, relativerend. En daar sta ik dan.. met mijn temperament, mijn behoefte aan conflict. Want op de één of andere manier bewijst "conflict" dat ik er toe doe, besef ik. Als je niet vecht om me, kan het je ook niet schelen om me te verliezen... 

Toch wil ik hem niet kwijt. Hij is comfort, bekend terrein. Ik word geconfronteerd met mijn leeftijd. Zeg nog eens dat het maar een "cijfer" is... het is geen niet zo maar een "cijfer". Het is een kantelmoment, 50 worden. Ik heb een aantal jaren genoten, van de aandacht, de complimenten. Nu ben ik echter een andere fase ingestapt, en ergens, onbewust, denk ik "dit was het dan". 

En de waarheid is: ik zie hem ook gewoon graag. Neil is lief, vol goede bedoelingen, en verloren in de wereld die "ik" ben. Zijn eega, hij nam haar -zoals hij zelf zegt- in huis toen ze nog jong was. Vormde haar tot de eega die hij wilde, zoals hij het zag. Dus zij is ergens een verlengstuk van hem. Wat hem in mij aantrekt, mijn vrijgevochten kant, mijn rebelse kant, mijn eigenzinnige kant.. het zijn al die kanten die hem tegelijkertijd frustreren. Die hij wil temmen. Zodat ze enkel nog van hem zijn... tot ze niet meer bestaan. Zal hij me dan beu worden? Is dat het moment waarop hij me aan de kant zal schuiven, zal beseffen dat dit alles het risico niet waard is?

Hij ziet me graag, daar twijfel ik intussen niet meer aan. Hij ziet me graag, op zijn manier. De enige manier die hij kent, of wil vrijgeven. 

Enkele dagen geleden deed Neil een grote bekentenis. Seks tussen hem en zijn eega wordt steeds minder, want hij "is tevreden en voldaan met mij". Maar de seks doet er me minder toe dan de intimiteit die ze delen. Ik kan niet op tegen ruim 30 jaar huwelijk. Maar ik wil exclusiviteit op enkele domeinen, op enkele vlakken. Wat ik echt wil, is dat hij een aantal zaken enkel met mij deelt... dat ik op de één of andere manier bestaansrecht heb. 

Toch loopt het weer goed intussen. Geen escape rooms, geen domme dingen. Als je 50 wordt, is het tijd om kalm te worden, denk ik.