Dit is een tip van een Canadees die we in Peru tegenkwamen. Dit natuurpark zou minstens even mooi zijn als de grote namen maar minder volk, rustiger, relax. Goed, rijden we naar daar, 380 km naar het zuiden. Even opzoeken welke wegen al berijdbaar zijn. Spijtig, één wondermooie weg, Highway 40, gaat pas 15 juni open, zot hé? Voor alle zekerheid bellen we nog even naar het Information Center, zij bevestigen. Voor alle zekerheid rijden we de baan toch even op, daar hangt een grote waarschuwing dat de weg afgesloten is. Ok, nu zijn we zeker. We laten de Rockies achter ons en komen in oneindige grasvlaktes, eerst plat, dan begint het terug te glooien. Dit trekt verdacht hard Wales of Schotland maar dan met minder dorpen en meer niets. Veel groener dan de Rockies, hoewel we nog steeds op 1300m hoogte zitten. Als we in een afgelegen Provincial Park stoppen voor te lunchen merken we dat ze ook een primitieve campground hebben. Man, ligt die hier mooi. Waterton zal voor morgen zijn, hier blijven we, ’t is trouwens veel te mooi weer vandaag. Deze camping heeft buiten een eenvoudige toilet en de obligate picknicktafel geen voorzieningen. We checken zelf in door het geld in een speciale enveloppe in een daarvoor bedoelde brievenbus te droppen en zoeken het mooiste plekje uit. We zetten ons in de zon en genieten van een boek, de stilte en een prachtig uitzicht. Geen GSM-ontvangst, niets.

Nice.

05-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Al vroeg zetten we het tweede gedeelte van de rit naar Waterton in, verder langs de Cowboy Trail. We passeren ranch na ranch. Het is fantastisch weer. Als de iPod dan ook nog Cotton Eye Joe uitspuwt, is het plaatje helemaal compleet. We zingen luidkeels mee. Het glooiende landschap van gisteren wordt verdergezet. Het doet ons denken aan de Argentijnse pampa’s in Patagonië, maar dan met meer gras, veel meer gras. Tegen de horizon aan, 100km verder, verschijnen de besneeuwde toppen van de Rockies opnieuw. Ze rijzen plots uit het niets op, zonder aanloop, hup, een berg. Ogen te weinig om het allemaal te kunnen bevatten, ik denk dat Mike meer rondkijkt dan op de baan te letten. ’t Verkeer is hier natuurlijk niet zoals op de Antwerpse Ring.

Het is duidelijk dat we van de main tourist route zijn afgeweken. Op onze camping gisteren waren we de enige rental camper en ook op deze baan zien we er geen. Nochtans is dit ook toeristisch gebied. Duidelijk meer bezocht door locals. Als we aan de Park Gate van Waterton aankomen, staan er gemakkelijk 15 auto’s aan te schuiven om inkom te betalen. Wij swipen onze jaarpas aan de scanner en kunnen door zonder aanschuiven. Het plan was om eerst de was te gaan insteken in de wasserette en dan naar de Visitor Center te gaan voor camping-advies. Diegene vlak aan het dorp krijgt dubieuze commentaar. Zoals ‘heeft meer weg van kamperen op een muziekfestival’. Maar eens we het dorpje Waterton effectief binnenrijden, veranderen we van gedachte. Wat een drukte hier. Misschien toch maar gokken op die camping vlakbij?
Hoewel het nog maar half 12 is, blijken we ongeveer de laatste vrije plaats te bemachtigen. Parks Canada hanteert een vreemd systeem voor hun staatscampings. Een groot deel van de plaatsen zijn online reserveerbaar en die zijn niet beschikbaar voor first come first serve. Online reserveren moet je wel minstens 3 dagen op voorhand doen. Voor ons biedt dat te weinig flexibiliteit, maar je loopt dus het risico dat de schaarse vrij beschikbare plaatsen vroeg uitverkocht zijn. Tijdens juli en augustus raden ze aan om om 11u aan de ingang te gaan aanschuiven. Als er iemand uitcheckt, kan je dan zijn plek innemen. Gekkenwerk.

Maar dus, blij dat we onze planning gewijzigd hebben. En wij vinden de camping dik ok, genoeg plaats tussen de plekken, en die ligging… aan de oevers van het Upper Waterton Lake, omringd door steile bergwanden, op wandelafstand van het dorp en toch rustig. Niks muziekfestivalcamping aan. Die mannen zijn duidelijk nog niet naar Rock Zottegem geweest.

Tot er een nest Indiërs op onze schoot wordt gedropt. Tja, als ge gewend zijt in een schoendoos te slapen en met 27 in een studio te wonen dan heb je een ander idee over personal space. Het is mij voorlopig nog een raadsel hoe ze alle 19 in twee iglotentjes gaan passen. Even later wordt er een mat uitgerold en volgt een discussie over de windrichtingen. Het vervolg kunnen jullie wel raden.

06-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ik ben jarig en vandaag mag ik volledig kiezen wat we doen. Dat wordt een stevige tocht naar Bertha Lake. We vertrekken al vroeg want het wordt een zomerse dag. We zijn nog geen 5 stappen het bos in en daar gaan we weer. Een tegenligger waarschuwt voor de aanwezigheid van een beer op het pad. We weten wat ons te doen staat, véél lawaai maken. Na 6 maanden is het echter niet altijd eenvoudig om nog een origineel gespreksonderwerp te vinden. Mike begint vol enthousiasme alle mogelijke configuraties van dé NE555 IC uit de doeken te doen. Nooit gedacht dat ik zo lang geboeid kon blijven door astabiele en monostabiele multivibrators. Plots hoor ik gebonk achter mij. Terwijl ik me omdraai zie ik vanuit mijn ooghoeken iets zwarts vlak naast mij  Ik schrik mezelf een ongeluk, gil het uit en bezorg Mike een hartaanval. Die grijpt vliegensvlug naar zijn wapenstok, klaar om uit te halen. “Excuse me” zegt de beer van een man met loopschoenen aan. Wat een idee om de mensen zo te besluipen in berenland. Het schol geen haar of die jogger had de eerstvolgende periode problemen gehad met vast voedsel.

Ons eerste rustpunt, 150 meter hoger aan de Bertha Falls. Het opspattende water is een welkome verfrissing, de temperatuur stijgt snel. En wij ook vanop dit punt. Nog 2,5 km te gaan, dat lijkt een makkie, maar er zitten nog wel 350 hoogtemeters in verstopt. Eens boven zien we vanop een uitkijkpunt Bertha Lake liggen, midden in een mooie, ruige Cirque met nog veel sneeuw. We dalen terug een beetje tot aan de oever. Als we aan de rondwandeling rond het meer beginnen, stuiten we al gauw op een grote sneeuwmassa. Daar geraken we niet over, geen idee van de diepte of de ondergrond. We proberen een stuk in de andere richting maar daar is het hetzelfde liedje. Geen nood, we mogen ook nog het hele eind terug naar beneden, zal wel voldoende zijn voor vandaag.

Als we terug aan de camping komen, is die ondertussen bijna verlaten. Alle weekendtoeristen terug naar huis. Wat een rust. Later slenteren we naar het centrum van Waterton. Ik ben nog steeds jarig en mag met Mike zijn credit card gaan shoppen. Dat heeft hij goed gezien, er is welgeteld 1 winkel die iets anders verkoopt dan souvenirs. Daar kies ik een verrekijker, die hebben we al dikwijls gemist. Beter laat dan nooit… We willen in een Italiaan gaan eten die door meerdere reisgidsen geprezen wordt, maar vinden hem niet. Nochtans kan hij niet verstopt zijn, er is maar 1 straat met horeca in het dorp-van-5-straten. Blijkt dat de zaak gestopt is. Da’s pech, de rest lijken allemaal hamburgerzaken en grillrestaurants te zijn. Uiteindelijk vinden we een restaurant met mooi terras achteraan, met zicht op de rivier en de bergen. Het is vandaag blijkbaar de laatste dag van de lokale Week van de Smaak en er is een suggestie-menu beschikbaar. Dat ziet er niet alleen goed uit, het is bovendien echt lekker.

Als we later op de camping nog even buiten zitten, doet de wind zotte toeren. Als hij van over het meer komt, is hij ijskoud. Draait hij een kwartslag naar de bergen toe, wordt hij vreemd warm. Het is een raar gevoel, die constant wisselende temperatuur van de luchtstroom.

07-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een stralende zon jaagt ons de camper uit. Als ik de deur opendoe, vliegt die bijna uit haar hengsels. Wat een wind! De schaarse tentjes die nog op de camping staan, gaan allemaal plat. Het is een raar gevoel, alsof je in een droogkast rondloopt. 32° en windstoten tot 70 km/u. Het kan nog erger, in de winter voornamelijk. Dan passeert er al eens een Chinook. Die winden kunnen orkaansnelheden aannemen en ervoor zorgen dat de temperatuur binnen een paar uur met 30° tot 40° stijgt. Record is van -48° tot +9° binnen de 24u. Aha, komt hier maar eens uitleggen dat het in België altijd slecht weer is.

Het is te warm om in de camper te ontbijten en buiten gaat ons spek vliegen, dus we rijden eerst naar meer beschutte oorden. We draaien de Akamina Parkway op voor de eerste scenic drive van de dag. Deze vallei ligt anders georiënteerd. Aan de eerste picknick tafel stoppen we. Dit is een echt berenhol aan de uitwerpselen te zien. We bakken spek met alle vensters open om hen te lokken en eten dat vervolgens tergend traag op aan de picknicktafel, de camera in de aanslag, spiedend naar het struikgewas. Maar het moet slecht spek geweest zijn, want er verscheen geen beer.

De route eindigt aan Cameron Lake. Met de nieuwe verrekijker in aanslag speuren we de heuvels af op zoek naar wildlife. Er staat zelfs een grote verrekijker in vaste opstelling. Als we terugrijden, botsen we op een overstekende witte zwarte beer... Geen zebrabeer natuurlijk maar eerder een pigmentgehandicapte zwarte beer. Het dier trekt zich niets aan van onze aanwezigheid en blijft rustig rondhangen in het midden van de baan. Uiteindelijk huppelt hij de bosjes in.

Na deze vallei draaien we af op de Red Rock Canyon Parkway. Deze weg is een stuk smaller en in slechtere staat. Het is onmogelijk om alle putten te ontwijken. Onze huisraad klingelt van hier naar ginder, als dat maar goedkomt. We rijden eerst door een landschap van weilanden dat eruit ziet als een slecht onderhouden golfcourt. Vlak daarachter rijzen de bergtoppen hoog op. De weg eindigt, niet helemaal tegen onze verwachtingen in, aan de Red Rock Canyon. Verbazingwekkend, de stenen zijn effectief rood, dat is een apart gezicht. Er is een korte informatieve loop die we volgen, da’s voldoende, te warm voor uitdagende tochten.

Laatste locatie van de dag, de Bison Paddock. Daar zouden we bizons kunnen spotten. Da’s weer eens iets anders denken we. En het blijkt niet eens zo moeilijk. De paddock is omheind en de beesten kunnen niet weg. In de wei is een geasfalteerde weg gelegd voor de auto’s en die passeert toevallig net de plek waar de kudde zich bevindt. Echt safari dus. Hoewel, andere dieren zitten er niet, behalve een dapper eendje in een plas water. Af en toe toch vreemde jongens, die Canadezen.

We doen in het dorp nog inkopen voor het avondeten en zijn nu toch eens benieuwd waar iedereen die gigantische ijsjes vandaan haalt. Dat hebben we snel door, de file staat voor het Big Scoop ijssalon. Die heeft zijn naam niet gestolen. 1 Bol bestellen en je krijgt een equivalent van 2,5 bij ons. Het ijs is wel van uitstekende kwaliteit. Gisteren vielen we al naast het happy hour in de Thirsty Bear Saloon, boel gesloten. Vandaag weer gene waar, nog altijd gesloten.

Op de camping doen we nog een babbel met onze Hollandse buren. Blijkt dat zij niet van het bestaan van de jaarpas voor de parken afweten. Ze betalen braaf elke dag 19 CAD om hier te mogen zijn. Dat loopt snel op. We leggen hen het systeem uit. Even later verschijnen ze zo trots als een pauw met hun jaarpas in de hand. En ze hebben het toegangsgeld dat ze tot hiertoe betaald hadden, zelfs teruggekregen. Goeie daad weeral verricht.

08-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag weer schitterend weer, de wind gedraagt zich terug normaal. ’t Is lazy day, blog van een paar dagen typen, korte wandeling tot aan het Prince of Wales hotel boven op de heuvel, nog een big scoop en de route voor de komende dagen bekijken. Het is weeral bbq-weer en dat doen we opnieuw. Ik ga er begot in slagen een bbq op te grillen op 5 weken tijd. Sinds Peru zijn we verslingerd aan verse guacamole, nu is de kwaliteit van avocado’s hier vergelijkbaar met die je in België kan kopen. De guacamole is toch uitstekend, al heb ik daarvoor drie dagen op de avocado zitten broeden.

Na vandaag is het definitief gedaan met de Rockies. Hoewel we het zo lang mogelijk uitstellen, moeten we toch ooit aan die 1200km terug naar Vancouver beginnen. En de tijd begint te korten. 14 Juni ’s avonds moeten we in de buurt zijn. We zullen nog een nacht of 2 in de Okanagan Valley verblijven, bekend om zijn wijnhuizen. 

09-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanochtend was moeder uil weer op post, met 2 dochters. De Great Horned Owl. Had al niet veel vriendjes in de boom en zeker niet op de grond. De immer overaanwezige ground squirrels waren opvallend bescheiden deze ochtend. Mooi om hen van zo dichtbij te kunnen bewonderen.

In vogelvlucht is Okanagan niet zover, maar we geraken de bergen niet uit dus je moet rond elke berg rondslingeren. Op de banen is een maximumsnelheid van 80 km/h toegelaten, maar dat raad ik je niet aan, zelfs niet met een luxe voiture, laat staan onze camperbus. Niet zo erg, we hebben tijd. We passeren de Frank Slide, Canada’s deadliest rockslide. De nabij gelegen Turtle Mountain stortte in 1903 in en bedolf daarmee een groot deel van het dorpje Frank. 70 Doden tot gevolg. De instorting zou te wijten zijn aan de koolmijnontginningen in de berg, hoewel dat nooit officieel werd bevestigd. Langs beide kanten van de weg ziet het er inderdaad uit alsof er recent een gigantische lawine is gepasseerd. We vermoeden dat de oorspronkelijke huizen er nog steeds onder liggen.

Onze eerste echte stop is Canbrook, voor lunch, winkelen maar vooral voor het Canadian Museum of Rail Travel. De hoofdreden waarom deze stad zoveel bezoekers trekt volgens de reisgids. Nuja, Canada heeft wel iets met treinen gehad in’t verleden. Het is door de grote treinverbinding in dwangarbeid te laten aanleggen dat de ondoordringbare Rockies ontsloten werden voor het grotere publiek. Bijna alle steden kan je hier traceren tot aan hun kraambed, zijnde de railstation. Erg benieuwd naar dit museum dus. Vast een erfstuk van technologische machtsvertoon. Als we binnenlopen worden we enthousiast opgewacht door een jobstudent die zijn rijmpje afratelt. Alles in dit museum is gratis alleen de bezoeken door de gerestaureerde wagons zijn begeleid in een tourvorm te bezoeken. Niet echt veel tijd voor de extra tourtjes, we zullen al eens beginnen met het overige alles te bekijken. Dat lijkt beperkt, het kan krachtig worden samengevat tot een kelderruimte waar enkele treinfreaks op rust zich uitleven door schaalmodellen de kamer rond te sturen in een korte loop. Ongetwijfeld zal het wel een knap geheel vormen als hier de laatste hand aan gelegd wordt, al gaan deze knapen dat waarschijnlijk niet meer meemaken. Bon, ‘t was in ieder geval geen weggesmeten geld, troosten we onszelf bij het buitengaan.

De Scenic Highway langs de Amerikaanse grens is de standaard route verder naar Vancouver. Maar die zou niet zo scenic zijn als de naam doet vermoeden. Dan nemen we die niet. We kiezen voor een alternatieve noordelijkere route door het binnenland en daardoor moeten we enkele gigantische meren over. Via een ferry verbinding. Niet zomaar een ferry verbinding, maar world’s longest free ferry ride (ja ze houden hier van superlatieven, wisten jullie dat al?). Die gaat 35 minuten duren, kost niks en vaart elk 1,5h. Deze alternatieve route was een goede keuze. De banen zijn wondermooi en zo goed als verlaten. Het blijft continu de weg afspeuren om tijdig alle wildlife te ontwijken. Een paar keer gaan we flink in de remmen. Who killed Bambi? Ik wil het niet op mijn geweten hebben. Zo’n 10 km voor de ferry komen we tegenliggers tegen. Slecht teken, dat wil zeggen dat de ferry zo’n 10 minuten geleden gelost is, want deze baan eindigt in de ferry terminal. Klopt, als we toekomen zien we de ferry net afvaren. 1,5h Wachten. Blijkbaar vaart deze al op Pacific Time terwijl deze oever technisch gezien nog op Mountain Standard Time zou ingeclocked  moeten zitten.

We zijn nog steeds niet gehaast en het blijft hier toch oneindig lang licht, so what.

1,5 h Later de ferry op en op het dek genieten van de zakkende zon in de omgeving. Veel banen vind je hier niet. Eens aan de overkant nog 100km. Daar hebben we nog een slordige 2h voor nodig en dan komen we aan onze Three Island Resort. Niemand aan de receptie, we volgen de instructies op het bord en gebruiken de telefoon om de verantwoordelijke te pagen. Twee minuten later komt er een golfkarretje aangezoemd met een oudere opgetutte dame die uit Benidorm Bastards is geplukt, veel te veel pit voor haar leeftijd. De sympathieke woordenstroom is eindeloos, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze al meerdere toerist onder haar golfcar geramd heeft zonder de flow te onderbreken. Ik heb moeite mijn glimlach te beperken tot wat sympathiek kan bevonden worden.

De camping is een pareltje. We twijfelen of we hier geen extra nacht gaan blijven. Tellen onze nachten opnieuw uit. Nee, we gaan morgen maar door, anders dreigen we verderop in tijdsnood te komen.

Geen foto’s meer van wondermooie baantjes, je hebt ondertussen wellicht een idee van de omgeving.

10-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden tot aan Ferry 2, een kabelferry, meer geluk dan gisteren, we komen aan en kunnen meteen mee. Deze is evengoed gratis en duurt welgeteld 10 minuten. Praktisch zijn die mannen hier wel. Iets na de middag zijn we op onze eerste bestemmingen in dé wijnvallei van (West-) Canada en helemaal klaar voor een proeverij.

Sandhill Winerie

Tip van Marc, eens testen. Gelegen in het midden van de stad Kelowna, wat raar overkomt. Hey, hier verdelen ze ook de Copper Moon, een supermarkt wijnmerk dat we al meermaals goedgekeurd hadden. We laten ons informeren over de verschillende wijngronden, verspreid over de hele Okanagan Valley en sommige tot bijna 40 jaar oud, wat naar Europese normen niet zooo indrukwekkend is. Marc had gelijk, de wijnen zijn bijna allemaal bijzonder. We laten ons verleiden en nemen de lekkerste twee mee. Onze host was een geweldig sympathieke tip, leuke babbel. Bij het verlaten krijgen we nog een voucher toegestopt voor een gratis tasting in hun zusterwijnhuis Red Rooster. Hopelijk geen familie van de fastfoodketen.

Tantalus

Bekend om de Riesling, die proeven we als eerste. De gastvrouw vertelt op haar beurt over haar trip naar Europa. Zij heeft die nauwelijks overleefd. Ze was klem geraakt tussen de deuren van de metro in Parijs en daarbij verpulverde haar rugzak. Alle passagiers hebben tot bloedens toe de deuren moeten openrukken om haar uit deze benarde positie te bevrijden. Wauw! Hoe lang zit die hier al te proeven? De Riesling is buitengewoon goed, de rest is vrij vlak.

We checken nu eerst in op onze te dure stedelijke campground, veel keus hebben we hier niet. We kozen deze campground omdat hier vlakbij nog twee wineries zijn die we willen proeven.

Cedar Creek

Stanaard concept 3 CAD voor 4 proefjes naar keuze. En de keuze is groot, bubbels, wit, rosé, rood. Hier maken ze veel. Ik begin in ’t wit met druivenrassen die ik ken. Jep, die kennen ook iets van wijn maken. Onze host, een uitgeweken Londenaar, heeft ook al wat gereisd en binnen de kortste keren overlopen we de hoogtepunten van onze reizen. Ook hij heeft de Galapagos bezocht. Al heeft hij die trip met 4 Israeli’s moeten uitzingen. De anekdotes zijn fantastisch maar te lang om hier te gaan uitschrijven. We lachen een beet af in Cedar Creek. Na de tasting krijgen we nog een extra toegeschoven. Een drankje dat het midden houdt tussen Port en Cognac in. Echt lekker. Minder krachtig dan Cognac en minder zoet dan Port, nice. We besluiten dat we hier geen flessen gaan meenemen. Zijn koopwaar is weliswaar uitstekend maar we gaan binnen een paar dagen de lucht en dat wordt problematisch met grote voorraden. Als we willen afrekenen voor de tasting, fluistert hij ons toe dat deze op zijn kosten is terwijl hij nauwlettend zijn bazin in de verte in het oog houdt. Thanks mate! 

Summerhill

De laatste voor vandaag. De meest bezochte winerie van de streek. Dat merken we aan de bussen Aziaten die hier gelost worden. Het decor en het gebouw is mooi gedaan. Mocht dat nu ook van de wijn gezegd kunnen worden. Bwa niet slecht, maar zeker geen ontdekking. Teveel blends naar onze goesting, het resultaat is een allemansvriend maar tegelijk een rommeltje.

Op de camping duiken we nog even in het zwembad en de hottub en koken dan een potje met een uitstekende fles van Sandhill.

11-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We merkten het direct op de camping. Hier zitten geen beren meer. Niks ingewikkelde vuilbakken meer, terug de standaard container.

We rekken ons verblijf tot het uiterste uitcheckuur, echt geen zin om om 10u al wijn te beginnen proeven. Dan nog naar de supermarkt en tegen 13u zijn we aan de eerste winerie van de dag:

Quail’s Gate

Zij hebben een heel lekkere Foch en Merlot. We kunnen daar ook lunchen, het is echter minstens 20 minuten wachten op een tafel en daar hebben we geen zin in. Hop naar de volgende.

Mission Hill

We eten op hun terras en kunnen daar al een glas van hun Pinot Noir en Shiraz proeven. Dat komt hier helemaal goed, heerlijke wijntjes. Het eten is ook degelijk. Bij de tasting proeven we ook nog een excellente rosé. Het is er druk. Maar volgens het personeel is dit nog niks, binnen een paar weken staan ze 4 rijen dik aan te schuiven voor de proeverij. Lijkt me iets te cosy.

Hierna checken we eerst in op de camping… vrijdag, jullie kennen het verhaal al. Er hangt een groot bord, plaats 8 is enkel nog vrij en voor 1 nacht. Perfect voor ons, pech voor de auto achter ons. Eens we betaald hebben en de plaats effectief van ons is, gaan we nog terug even op pad voor 1 extra winerie. Nu, geen paniek, de proeverijen hier zijn niet zoals bij den Druiwekorrel, per winerie heb je max het equivalent van 1 glas binnen. Al goe.

Sumac Ridge

Weer een Londenaar achter de toog, weer een leuke conversatie. Hier is het de merlot die er uitsteekt.

Onderweg terug naar de camping passeren we nog Crush Pad. Vreemde naam. Toch even gaan kijken. Zij maken al hun wijn in betonnen recipienten ipv inox. Apart om te zien en apart van smaak. Hun rosé is uitzonderlijk en gaat mee de camper in.

En dan verleidt Evolve ons nog. Ligt helemaal verscholen beneden aan het meer. We stappen binnen, er is niemand. Ze zijn net 4 weken open. Alles is nog blinkend nieuw. Zaak net overgenomen. Maar opnieuw, zeer goede wijnen, voornamelijk wit maar heel degelijk. De Gewürztraminer verdwijnt ook in de camper. Ok, en nu stoppen we met kopen.

Marc, bedankt voor je tips, Mission Hill is voorlopig onze favoriet. Wij kondigen ons telkens aan met ‘onze vriend en wijnkenner uit België zei dat we dit echt niet mochten missen’. Dat is per definitie de beste openingszin die je kan maken. Ze zijn dan helemaal in de wolken, bekend tot in dat kleine landje??? En jullie komen speciaal helemaal tot hier om ons te bezoeken? Wauw, onze winerie heeft wereldfaam J. Probeer daarna maar eens iets mis te doen.

Ondertussen hebben we 7 excellente wijnen in de camper en minder dagen. A happy problem.

12-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

…ligt niet veel verder.

Wij slapen te lang uit en we moeten ons haasten om voor 11h van de camping af te geraken. Da’s de schuld van de douche die zich 5 etages lager bevond op deze terrascamping. Terug vuil, dat waren we tegen dat we opnieuw boven waren, ja.

We zijn een beetje ongerust of we wel een overnachtingsplaats gaan vinden. Gek hé, we hebben ons huis immers bij. Nog voor de middag proberen we in te checken bij Oxbow RV park, onze eerste keus. De uitbaters van deze kleine camping zijn zo joviaal dat ze niet anders konden dan een camping te beginnen. ’t Is trouwens verbazend hoeveel Canadezen België al bezocht hebben, …of ze jokken. Bon, nu dat we al zeker zijn van onze plek kunnen we de rest van de dag indelen. We besluiten vandaag geen wineries meer te doen, ’t Is hier wel dé streek maar we hebben het wat gehad. We gaan naar het strand en van daaruit de stad, in 7km verder. Goed plan. We vertrekken vol goede bedoelingen maar hoe verder we van de camping verwijderd geraken hoe meer de donkere wolken zich samenpakken boven de omringende bergen. Als dat hier sebbens losbarst staan we er niet goed op. Plan B, we gaan terug naar de camping en rijden met de RV downtown.  Als we nu eerst eens tot Naramata rijden, een schattig dorpje 20km verder langs de flank van het meer. Ok, kunnen we ineens stoppen bij de Red Rooster, weet je nog, het zusterhuis van Sandhill, waar we een gratis tasting voor op zak hebben. We willen immers niet onbeleefd zijn door hun gastvrijheid af te wijzen, maar eerst stoppen we bij

HILLSIDE

voor een snelle lunch. Die zaak zit vol. Er is nog wel plaats aan de proeverij. Stuk voor stuk prima wijnen. Aan de rosé kunnen we niet weerstaan, die gaat mee.

RED ROOSTER

Al hun wijnen zijn net zoals bij Sandhill van een bijzondere kwaliteit al vallen ze niet binnen het standaard verwachtingspatroon. De Gewürztraminer met slechts subtiele hints van exotisch fruit. Een Shiraz die lichtvoetig is en een Pinot Noir die in de verste verte geen buur van Bourgogne kan zijn. Opmerkelijk is dat veel wijnhuizen een Chardonnay aanbieden die niet op hout heeft gelegen wat hem omdoopt tot een Chablis.

En nu terug naar onze camping

Maar eerst de winery tegenover de Red Rooster binnen springen. Hun logo is een vintage VW hippiecamperbuske, laat ik daar nu nog steeds een zwak voor hebben. Power to the flower, peace Bro.

RUBY BLUES

De zaak wordt uitgebaat door Zwitsers die lak hadden aan de iets te strakke regelgeving van hun land. Deze babyboomers hebben 15 jaar geleden alles achtergelaten en hier een boomgaard gekocht, de appelbomen gesloopt en ranken gezet. En fier dat ze zijn. Deze tasting moet je betalen met een ‘smile’. Dat doen we. De Zwitserse dame vertelt haar hele smakelijke verhaal alsof het voor het eerst is. Of wij ook in de wine business zitten? Absoluut! Al is onze bijdrage gebald tot het ondersteunen en sponseren van de business.

Nu maken we van ons hart een steen, we gaan ze echt niet alle 23 doen op deze baan, en terug naar de  stad.

Op de camping begint iedereen toe te komen .Al snel is duidelijk dat ze elkaar allemaal kennen, familie waarschijnlijk. Benieuwd of we straks gaan uitgenodigd worden om mee te gaan squaredansen met the Amish.

Zalm op vel op de bbq aan de kant van een meertje dat een speeltuin is voor eendenkuikens. Ik ken niks van eenden maar sommige kloeken hebben wel 14 kuikens achter zich. Zelfs voor een eend lijkt me dat te veel. Broed dat eens uit…? Ge krijgt toch onmogelijk 14 eiers onder éénd…

Voor de rest is de vijver afgeladen vol met witte waterlelies, ik kan haast niet wachten tot de  volle maan daar op gaat schijnen…

music: African Beat / Bert Kaempfert. Opzoeken en spelen. Jeugdsentiment waar je vrolijk van wordt.

‘k Zal ’t gemakkelijk maken: https://youtu.be/vGmR2dJSDvo

we wijken af.

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Garage sale. Daar zijn we gisteren al mee begonnen, al onze kampeer- en reisgidsen geven we aan Hollandse newbees. We laten een volledige bbq-set startklaar achter alsook de olielamp. We zijn immers niet helemaal zeker of dat mee mag in de handbagage.

We ondernemen al een eerste poging om alles terug in een rugzak te wringen. We willen wat basismateriaal voor camper II meenemen in plaats van dat hier weg te gooien en terug te moeten kopen in Toronto. Dit gaat nooit lukken.

Dan begint de grote terugtocht naar Vancouver, 400km. De rit, de baan en bijhorende uitzichten blijven van Canadese topkwaliteit. De dorpjes die we passeren zijn blijven hangen in de tijd, zo uit een western gepikt. Alleen begrijp ik de snelheidsbegrenzingen nog steeds niet. Die zijn vast alleen van toepassing op de toeristas. Ik rijd bijna altijd zo’n 10km boven het opgelegde maximum en dan nog word ik ingehaald door alles wat op een motorweg wordt toegelaten. Op kop de mega-trucs.

Zo’n 25 km voor Vancouver checken we in op de meest ongezellige camping uit mensenheugenis. Niet eens een picknicktafel, net nu we die uitstekend konden gebruiken voor de grote inpak. De mensen rondom ons staan hier allemaal vast, of beter gezegd, wonen hier. Onze buurvrouw laat trots haar 2 konijnen zien die in de smoorhete camperbus verblijven. Ocharme die beestjes.

We proberen op te eten wat we nog kunnen.

Ik kleef alle dingen die van de camper zijn afgevallen terug aan elkaar met superglue, als dat nu allemaal 24h wil blijven hangen. Hier en daar nog wat vijzen terug aandraaien. Ruth werkt niet echt mee en rukt nog snel de handgreep van de besteklade. De vijzen zijn te kort, dat krijg ik niet meer gered. De bluts vooraan begin ik ook niet aan. Geen flauw idee trouwens hoe die daar gekomen is. Ik heb het niet opgemerkt bij de rondgang bij het ophalen wat vreemd is, en de volgende dag merk ik een knal van een bluts. Zeker wetende niets geraakt te hebben. Vreemd. De enige verklaring is dat iemand de camper geramd heeft tijdens ons eerste supermarktbezoek. Wat vreemd blijft want ik had het gevaarte met opzet wat verder geparkeerd op een verlaten gedeelte van de parking. Soit we zien wel, worst case scenario gaat onze waarborg eraan.

14-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vroeg op en de puzzel kan beginnen. Er moet heel wat bruikbaar de vuilbak in maar het kan niet anders. Dan naar de Canadream terminus voor de retour. We parkeren in de voorziene laan voor alle campers die vandaag geretourneerd worden, dat zijn er zo’n 30! Een wriemelende mierenhoop. We leggen onze personal items uit de camper, 2 overladen trekkingzakken, 2 uitpuilende dagrugzakken en nog 3 volle shoppingzakken en doen nog een laatste check. Dan is het wachten op de inspectie en het verdict. Dat gaat heel wat vlotter dan gevreesd, we slagen met grote onderscheiding, geen enkele opmerking. Ik vermoed dat de bluts gecamoufleerd is door de kilo’s insecten die erop kleven.

We schuifelen met ons alles tot aan het kantoor, dat gaat in 1 keer, al lopen we er niet comfortabel bij… Hier wordt nog wat papierwerk afgehandeld, we krijgen onze waarborg volledig terug. Niet gedacht, een meevaller. Als ik m’n portefeuille wil nemen valt mijn frank dat die nog steeds in het supergeheime onzichtbare bergvak van de camper zit. Die was daar geparkeerd voor de volle maand, alle noodzakelijk papieren hadden we gebundeld in Ruth’s portefeuille. Verdorie, ik moet dringend terug die camper in. Moeilijker dan gedacht want die is al naar de werkplaats van de salesafdeling gereden. Allé, 33 sorry’s, 7 medewerkers, wat getelefoneer, en twee ritjes verder ben ik terug in het bezit van mijn Belgische documenten. Kalf dat ik ben. 4 Maand lang op 150 % alertheid gereisd voor alles wat met geld en papieren te maken had. In Canada is dat niet meer nodig en wordt een mens onbedachtzaam. Maar bon, beter dat ik er nu hier achter kom dan aan de incheckbalie in de luchthaven.

Een shuttlebus brengt ons tot aan Travelodge, een betaalbaar hotel nabij de luchthaven en nabij de Skytrain die ons tot in het centrum brengt. Ongelofelijk hoeveel ruimte zo’n hotelkamer biedt. En een echte eigen badkamer. Leuk vinden we dat.

We decoderen de routes, uren en tarieven van de Skytrain die eigenlijk voornamelijk een metro is en vertrekken downtown. Om 18h30 hebben we een plaats gereserveerd voor de dinner harbour cruise en dat op een echte raderboot. Ook dit overtreft onze verwachtingen, ik had gedacht twee bussen Aziaten op mijn schoot geparkeerd te krijgen, maar da’s niet waar. We krijgen een eigen tafeltje gedekt voor twee. Super, zelfs de live music is erg entertainend. Het orkest bestaat uit een zanger die zichzelf begeleidt op gitaar en een collega op een djembé verzorgt voorzichtig het slagwerk.

We varen helemaal rond downtown Vancouver tot we niet meer verder kunnen en dan zelfde weg terug. Het buffet is rijkelijk en smakelijk, een aanrader. Tegen 21h30 zijn we terug waar we aangemeerd waren. En we slenteren terug naar de Skytrain. We willen nog even stoppen voor een terraske want het is nog aangenaam buiten, maar dat slaagt hier tegen. Alle zaken zijn volop bezig het cliënteel buiten te werken. Het sluitingsuur nadert blijkbaar. Terug naar onze Lodge dan maar.

De grote bullebak-camera gaat even wat minder mee op stap, de smartphones nemen over.

15-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerst als de geoliede bliksem een overnachting zoeken voor onze eerste dagen in Toronto. Niet gemakkelijk, het meeste is volgeboekt of werkelijk belachelijk duur. Na enkele uren internetten vinden we toch een appartement in het centrum, tegen maar een beetje belachelijk duur. Het zei zo. Goed, kunnen we nu vertrekken.

Er zijn nog enkele wijken in Vancouver die we nog niet bezocht hebben. Chinatown bijvoorbeeld. We bezoeken een Japanse tuin die beter aanbevolen werd dan hij werkelijk waard was. Daarna dringen we dieper Chinatown binnen voor het Vancouver Police Museum. Het straatbeeld is hier helemaal anders dan helemaal Downtown. Heel wat daklozen die elkaar verwensingen toeroepen. De betere klasse beschikt hier over een geleende wagen, al kan je dat hier wel erg letterlijk een winkelwagen noemen. Om de haverklap worden we aangesproken om sigaretten per stuk te kopen of drugs. We wandelen voorbij het Salvation Army depot, de detox kliniek en vinden uiteindelijk het politiemuseum. Dat puilt voornamelijk uit van verboden wapens en illegale drugsvarianten, zowat alle dingen die ze hier ‘s morgens in de goot vinden bedenk ik. Maar het is eigenlijk wel leuk gedaan, zo eens iets anders.

Goed, van hieruit terug richting beaten track. In Gastown staat een stoomklok die elk kwartier een deuntje fluit op de 4 stoomfluiten. Het mechanisme van de klok zelf werkt echter op platvloerse elektriciteit. Het is er drummen, iedereen wil een foto.

Hierna zoeken we de beste pizzeria van de stad op, dat klopt ook. Dan keren we terug naar ons hotel. Da’s nodig want de eigenaar van het gevonden appartement in Toronto heeft ons opgebeld dat het toch niet beschikbaar is, terug naar af. 

16-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Droevig bericht bij het opstaan. De grootva van Ruth is overleden in Sint-Mathildis. We hadden al enkele weinig hoopvolle berichten gekregen maar toch blijft dat even slikken op het moment zelf. Ik ben blij dat ik hem ook gekend heb. Het was een slim en integer man. Veel sterkte aan iedereen die het genoegen heeft gehad deze man gekend te hebben.

Dit wordt een korte dag, we vliegen naar het oosten dus ze stelen 3h van onze tijd.

Eerst moeten we proberen alle bagage verder te reduceren tot slecht 2 overladen trekkingrugzakken, 2 obees dagrugzakken, een sacoche, een zak keukenspullen en een heuptasje. Maar dat kan toch niet, zegt dien Indiaan. Als ge dat goed opvouwt, wel! Als we door de security moeten gaan ze ons voor gek verklaren denk ik, met een pottenonderlegger, ijsblokjesbakje, theezakjes, camper-wc-papier…

We gaan mee met de gratis shuttle tot aan de luchthaven, om 8h30 staan we bij de incheckbalie van Air Canada. Dat is zowaar een DIY incheckbalie, nog één cost reduction stap door te voeren en ik kan mijn valiezen eigenhandig het vliegtuig induwen. Snel ontbijt bij de Subway en dan aanschuiven voor de verplichte striptease voor de lokale ambtenarij. Ik bereid mij er op voor dat ik mag gaan uitleggen waarom ik met een halve keuken op reis ben. Zover komt het niet, ze zijn blijkbaar erger gewoon. Hadden we misschien toch die BBQ kunnen meenemen? En dan is het wachten om te boarden. We hebben het nog steeds wat gehad met vliegtuigen en luchthavens. Volgende maand onze voorlaatste vlucht richting Frankfurt.

We genieten voor de laatste keer van de Rockies als we ze overvliegen. Toch een enorme mooie lap natuur. Geen moment spijt gehad van onze toer hier. We hebben veel gezien, ontmoet, beleefd en ervaren.

Een luchthaventaxi wat in werkelijkheid een limo is die bestuurd wordt door een tulband brengt ons tot aan een filiaal van Extended Stay hotel in Vaughan-Toronto Hier hebben we op de valreep nog een hotelkamer gevonden die eigenlijk meer weg heeft van een bescheiden appartement. Als we inchecken vragen we waar de dichtstbijzijnde supermarkt is, we willen nog wat groceries shoppen. We hebben immers een keuken in ons verblijf. Niet eenvoudig legt Mo uit, de indrukwekkende zwarte man achter de balie. Maar zijn shift zit er bijna op, “Ik breng jullie wel even met de shuttle”. OK…, naar waar? De grocerieshop van zijn tante? We zien wel, veel keus hebben we niet. Na een ritje van zo’n 10 minuten worden we voor een gigantische supermarkt gedropt, hij spreekt af om ons binnen exact een half uur terug op te pikken. OK. Komt helemaal goed.

Eens we geshopt terug aan het hotel zijn, vragen we wat onze schuld is voor deze toch wel heel persoonlijke service. Notin’, zegt Mo met de glimlach. We geven hem dan maar een vette tip, tegelijk blijven we een beetje onthutst over de gang van zaken hier. ’t Is niet dat dit een klein familiehotelleke is.

Later blijkt dan dat we ook nog gratis mogen aanschuiven aan het uitgebreide ontbijtbuffet. En als we willen kunnen we ook nog gratis een licht avondmaal krijgen. We snappen er allemaal niet veel van. Duidelijk is wel dat dit hotel zich eerder toespitst op mensen die hier langere tijd verblijven voor hun werk. Veel toeristen zitten hier niet. 

17-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Is nog wel een flinke taxirit verwijderd van downtown Toronto. We besluiten ons bezoek aan Toronto dan ook in één enkele dag te bundelen, morgen. Vandaag genieten we van internet in’t hotel en doen we wat admin, plannen ons bezoek aan Toronto, en bezinnen we over welke tour met de nieuwe camper haalbaar is.

18-06-2015 om 17:34 geschreven door Mike & Ruth  

We leren bij. Ipv ons aan de regeltjes te houden, bellen we vandaag ipv morgen om de pick-up tijd van onze camper af te spreken. Anders eindigen we toch weer vanachter in de rij. En ja, het helpt, morgen om 11u is de afspraak.

We kopen ons een dagpas voor het openbaar vervoer en nemen de metro naar Downtown. We stappen toevallig net uit aan Toronto’s grootste shopping center, Eaton. Een barslecht  plan voor de reeds uitpuilende rugzakken. Het is overal al zomersolden en het is een hele drukte. Veel zin om aan te schuiven aan de pashokjes hebben we niet dus gelukkig is de buit beperkt. Een T-Shirt voor mij en een sweater voor Mike. We passeren nog even de gigantische foodcourt voor ons middageten. Teveel keuze om alles te bekijken, we gaan voor de Japanner.

Volgende station, de St Lawrence Market. Als we toekomen blijkt ze gesloten, de farmers komen enkel in het weekend. Dorie. We draaien de hoek om en daar is St Lawrence Market n° 2, minder farmers maar wel open. Vis, vlees, groenten, keukengerei, je kan er alles krijgen. We krijgen al direct terug goesting om te beginnen kokkerellen. Nog een dag wachten.

Van daaruit lopen we langs een boekenwinkel die volgens Lonely Planet een uitgebreid assortiment aan reisgidsen en kaarten heeft. We vinden hem eerst niet, tot we een spandoek aan een trap op het voetpad zien hangen. Ja, daar moeten we zijn. Een eng gangetje verdwijnt onder het voetpad en eindigt aan een groezelige deur. Hier wandelen we de wereld van Harry Potter binnen. Het kamertje zit het afgeladen vol oude reisgidsen, je kan er nauwelijks langs. De vriendelijke trol achter de toonbank heeft al jaren geen daglicht meer gezien. Is ook niet mogelijk, de ramen worden geblokkeerd door de stapels boeken. En in die gigantische rommel graaft hij precies naar boven wat wij nodig hebben. Magie. Die holbewoner is hier gewoon in geen jaren meer buiten geweest, zelfs niet voor de kapper. Zeker weten. Nuttige tip van de LP.

Dan tenen we richting waterfront. Daar aangekomen blijkt er, hoera! hoezé!, een Wine & Spirit festival te zijn. ’t Is te zeggen, de opbouw is volop bezig. We mogen zo het strand op, er is nog niets te verkrijgen. Ziet er gezellig uit maar begint pas vanavond. Daar gaan we niet op liggen wachten. We kiezen dan maar voor een boottrip naar de Toronto Islands en doen daar nog een stevige wandeling. Op de boot terug is het frisjes. Mike doet zijn nieuwe trui aan en als hij zijn kap opzet, zie ik dat de witte securitybult er nog aanhangt. Ha, dat verklaart waarom het alarm afging toe we de winkel uitwandelden. De verkoopster vond dat wij er zeer onschuldig uitzagen en liet ons lopen. De mensen op de boot kijken echter maar vreemd. Tja, er zit niets anders op dan terug naar die winkel te gaan. Gelukkig is die nog open en het label wordt er na een verwacht kruisverhoor afgehaald.

We eten nog snel iets, en onverwacht, deze kwaliteitszaak heeft Trappist op de kaart, Rochefort. Dat is begot lang geleden. De bestelling daarvan verloopt iets minder vlot, we proberen ons in te beelden hoe ze dat hier zouden uitspreken maar slagen er blijkbaar niet in. Na 5 pogingen verplichten we de ober er de kaart er opnieuw bij te halen. Om eerlijk te zijn, we kunnen nog altijd niet herhalen wat hij heeft gezegd, onverstaanbaar. Zal wel met dat Frenglish van hier te maken hebben.

Met de metro en de bus terug naar huis, het is een lange rit. ’t Is al laat als we terug zijn.

Toronto is een heel andere stad dan Vancouver. We merkten het direct als we vanmorgen uit de metro uitstapten. Waar Vancouver overrompeld wordt door Aziatische immigranten, zijn het hier meer Indiërs. Toronto is back to business. Druk verkeer in de stad, mensen die zich haasten en in kostuum tijdens de middag snel even gaan lunchen, overvolle metro’s. Vriendelijk zijn de mensen nog steeds, hoewel het enthousiasme terug iets normaler is naar onze normen. In Vancouver hadden we de indruk dat de mensen op een wolk leven, alles op zijn tijd en voornamelijk met veel blabla. Als je zo je kost kan verdienen, waarom niet natuurlijk. 

19-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze bagage begint nu echt buitensporig te worden. Met de etenswaren die we nu nog bijgekocht hebben is het ronduit absurd. Maar goed, ’t is maar om in en uit een taxi te laden. Apu n° zoveel verschijnt plots uit het niets en brengt ons naar de Canadream terminal. Daar staat ons een schok te wachten. De ‘Midi’-camper die ze voor ons voorzien hebben is helemaal geen midi maar een gigantisch gevaarte...  Ongeveer 7 ton droog aan den haak. Ik herinner me nog dat die man van het boekingsbedrijf mailde dat ze voor de tweede trip een iets comfortabeler model hadden voorzien, wat een betere deal was. Nu zijn we snel te vinden voor een betere deal en hebben we verzuimd te controleren wat dat juist was. Man, wij zijn met 2, dat ding is bedoeld voor kroostrijke gezin(nen). Ah, maar dat boekt iedereen hier voor 2 volwassenen hoor. As If, grootheidswaanzin ja, daar kunnen ze hier toch wat van. Lachen we 5 weken lang met die monstercampers met uitschuifbare zijkanten en nu rijden we zelf met zo’n ding rond. Ok, het kon nóg groter, maar dat willen we precies niet weten. In elk geval, plek genoeg voor onze ineens nietig hoopje bagage. 8 ton nu… minstens…

Als alle paperassen zijn afgehandeld, vragen ze wat onze plannen zijn. Als wij antwoorden, “suggesties?” kijken ze maar vreemd op. Maar de medewerker begint over Manitoulin Island en dat klinkt goed. Nen tip van ne local ontfrutseld, altijd prima materiaal.

We gooien alles erin en rijden dan naar de supermarkt. De eerste bocht die Mike moet nemen, loopt al helemaal de mist in. De draaicirkel is zo belachelijk groot, dat we de bocht niet halen en in de parkeerzone belanden. Weliswaar zonder schade, maar geen best begin. WTF?! Een Airbus draait korter! Op de supermarktparking nemen we schaamtelijk 4 plaatsen in. We shoppen uitgebreid en zoeken nog snel een camping voor vanavond. 8 Ton plus schnabbels, wrong way.

Mike de trucker kruipt terug achter zijn stuurwiel en schoorvoetend loodst hij onze camion de avondspits in.

Aan de camping bellen we aan en de bareel gaat naar boven. We zijn er nog niet onderuit als hij al terug naar beneden gaat. Ai, dat is onze eerste schade, hoe lang zijn we onderweg?? Het lijkt allemaal wel mee te vallen op het eerste gezicht. Dit monster heeft amper 2800 km op zijn teller staan, ik vermoed dat ze niet zo mild zullen zijn bij teruggave. Als we naar onze plek rijden, horen we nog takken van een boom over ons dak schrapen. Dat komt hier helemaal goed. Plek n° 18 waar we moeten gaan staan, bestaat niet dus we wringen ons maar ergens tussen. En de aansluiting van de elektriciteit is op zijn kop gezet dus onze stekker past niet. De eigenaar komt eigenhandig het beschermplaatje voor eens en voor altijd verwijderen. Liever hij dan wij.

We geraken toch geparkeerd en dan begint de grote uitpak. Er zijn 3x zoveel kastjes als we nodig hebben. Ik zweer het, dat maakt het niet gemakkelijker. Die uitschuifbare stukken vinden we maar iets raar. Goed, we zijn nog geen fan van dit nieuwe huis, ’t zal nog wat moeten wennen. Al blij dat we hiermee niet door haarspeldbochten in de Rockies moeten.

Dan nog even onze nieuwe super-promo-bbq testen… nadat Mike hem Ikea-gewijs in elkaar gedraaid heeft.

20-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Bon, de specs van de camper wou u weten? Houd je vast.

27ft = 8,3m lang, 12 ft hoog en 8,5 ft breed ( HiHi, hij past net niet in onze kampeertent)

Tanks:

Benzinetank 200L

Verswatertank 167L

Warmwatertank 40L gas of elektriciteit

Greywatertank 140L

Blackwatertank 100L

Propanetank 33L

Aansluiting voor stadswater en 30 Amp electriciteit

Airco

Fan

Verwarming op gas

Ijskast gas of elektriciteit

Diepvries gas of elektriciteit

3pits kookvuur

Dampkap

Microgolfoven

Conventionele oven

USB laadpunt x4

TV met Satellietantenne

Cd-speler

Satellietradio

Toilet

Douche

Generator

Slaapplaatsen 6, nu dringend nog wat vrienden maken hier.

Het is wel comfortabel vanbinnen…

We halveren onze slaapkamer en living en maken onze woonst klaar om te moven. Het moeilijkste stuk eerst. Van de camping op de hoofdbaan geraken. Enkel effen wegen kiezen, de wielbasis is te lang om grote niveauverschillen te kunnen overbruggen. Uitkijken voor alle takken, luifels, reclameborden onder de 4meter en bochten groot genoeg inschatten door vooraf eerst even naar buiten te draaien alvorens de bocht naar binnen in te zetten. De dame in het gps bakje volgen. Voetgangers en fietsers ontwijken is nu even bijzaak. Het bord “opgepast spelende kinderen” is duidelijk. Dat ze maar oppassen.

Eens de grote baan op valt het eigenlijk wel mee. De baan is groot genoeg en gaat voornamelijk rechtdoor. Ik houd me als enige aan de snelheidslimiet dus ik heb nooit verkeer voor me. De achteruitkijkspiegel is enkel voor de show geïnstalleerd. Ik heb geen flauw benul van de sliert auto’s achter me, zoals het een rechtschapen trucker betaamt. Enkel als de baan door enkele keuterdorpjes snijdt is het uitkijken naar openwaaiende portiers enzo.

200km verder gaan we de ferry op. Op een monstertruck na zijn we het grootste voertuig dat mee gaat. Voor het eerst dat ik een ferry oprijd dat ik voornamelijk op het plafond let. Ok. Nu zijn we onderweg naar Manitoulin, het grootste eiland ter wereld (hoe kan het hier ook anders). In de kleine lettertjes staat: het grootste ZOETwatereiland ter wereld. Ik dacht al wel dat Australië groter was. Heb ik eigenlijk mijn handrem wel opgetrokken? Niet mijne sterkste kant, dat weet ik.  Alle botsingen die ik de afgelopen 10 jaar heb veroorzaakt zijn gebeurd terwijl er niemand in de wagen zat. Zot hé. Soit, we zien wel, ge kunt niet aan alles denken, nietwaar?

We vinden de camper terug waar ik hem achtergelaten had en loodsen hem van de ferry, naar Manitoulin Resort aan Manitoulin Lake. Geen (sneeuw)bergen meer te bespeuren hier, we rijden precies door de Vlaamse polders.

De camping is rustig en mooi, hier blijven we enkele dagen. Het klinkt misschien raar maar het is lang geleden dat we nog eens op een camping stonden waar je ’s avonds enkel kikkers en vogels hoort. Zelfs in de Rockies was er meestal wel een drukke baan of spoorlijn op gehoorafstand. Rustieke camperen is niet hun sterkste kant.

Misschien kunnen we een bootje huren en vanop dit eiland naar een eiland varen. We zien wel. De BBQ aan en vis roken.

Van de gevreesde black flies hebben we tot hiertoe nog geen last. Als de schemering begint, is er wel ineens een invasie van muggen. En op 21 juni schemert het nogal lang, zeker als ge wat noordelijker zit. Een stevige portie Deet helpt. De muggen blijven wel rond uw hoofd zoemen maar vinden u al niet meer zo smakelijk. Dat scheelt een beet.

We hebben wat fotokes van ons nieuwe huis toegevoegd.

21-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Al 6 maanden lang wil Mike aan elk meer waar we zijn een bootje huren. Te koud, te veel wind, te vroeg op het seizoen…. Altijd wel iets. Maar hier zijn de boten wel beschikbaar en het belooft een mooie dag te worden. Er wordt nog snel even een tijdelijk vaarbewijs in elkaar geflanst, wat uitleg over de bediening en off we go, de grote plas op. Met als bestemming een eiland in de verte waar een groot arendsnest zou zijn. En inderdaad, we zien het van ver al. Man, bouw dat eens als je enkel een snavel en 2 poten hebt. Chapeau voor moeder en vader Arend. Bovenop dit meesterwerk zit een jong. Ma arend vliegt direct weg als we dichterbij komen, die is niet gediend met al die aandacht. Ik gooi het eerste anker van mijn leven uit. Dat verdwijnt netjes de diepte in, ik klop mijn handen af en ga terug zitten. En zie dan het touw er achteraan gaan. Oei, precies iets vergeten, moet dat ook vastgeknoopt worden? Gelukkig zitten we in ondiep water en kunnen we dit kleine misverstand snel rechtzetten.

Daarna varen we naar een rustige baai en luisteren naar de absolute stilte en het geklots van de boot. Een eindje verder zwemt een hele familie Canadese ganzen. We proberen dichterbij te komen en lopen zo vast in het ondiepe water. De captain probeert met een peddel ons weer vrij te krijgen, maar dat lukt niet. De wind duwt ons steeds opnieuw aan lager wal. Schoenen uit, het water in en losduwen tot we diep genoeg zitten om de buitenboordmotor opnieuw te laten zakken.. Gelukkig is dit geen gletsjermeer. Er is duidelijk nog wat werk aan onze vaarkunsten. Zonder handen varen zal nog niet voor vandaag zijn.

Na 4u ronddobberen hebben we het wel gehad met boot en meer. In het terugvaren ga ik ook eens sturen. Wauw, deze reis al met een campertje gereden en nu ook nog met een boot gevaren! Het aanmeren laat ik toch maar aan Mr. Captain Mike over.

Vanavond is er kans op onweer dus we beginnen maar direct onze bbq voor te bereiden. Terwijl ik dit typ is de wind al aan het toenemen en pakken donkere wolken samen. El Capitan wisselt van pet en Chef Kok zit nu tegen een ijltempo groenten te molesteren. Benieuwd wie gaat winnen.

22-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onweer vannacht, maar een flauwke, een half uurtje flashen en grollen en net de plassen terug gevuld. Vandaag gaan we de meest populaire wandeling opzoeken van dit eiland, de Cup and Saucer Trail. Eerst naar de supermarkt waar we ons de minst populaire 10% van de parking toe-eigenen. Stevige voorraad eten ingeslagen, de supermarkten liggen niet dik bezaaid. Dan 50km verder naar het startpunt. 12 km boswandeling. Het klimaat is vrijwel hetzelfde als bij ons (in de zomer toch) en dat maakt dat de vegetatie ook overeenkomt.

Mooie wandeling, geen wildlife gespot buiten wat agressieve muggen. De nieuwe camping voor vanavond ligt vlakbij, in een First Nation resort. Een reservaat voor de oorspronkelijk bewoners die de genocide overleefd hebben. We vinden de camping niet, of we nu de coördinaten invoeren in de gps of het adres of visueel de juiste huisnummer opsporen. Het eindigt gestaag in “Make a U-Turn”. Daar word je niet vrolijk van als je een roadtrain bestuurt die net genoeg kan draaien om van baanvak te wisselen. Na twee keer het dorp te doorkruisen geven we het op. Ander en beter. Een reclamebord langs de Highway maakt reclame voor een camp 5 km verderop. ‘Ovenight stays welcome’, perfect, we zullen is gaan zien. We nemen de afrit en volgen de bordjes. Binnen de kortste keren zitten we op baantjes waar je zelfs met een bakfiets nauwelijks op kan. Steil naar boven, weer naar beneden en bochtjes die het uiterste vergen van de stuurinrichting, kilometerslang. Please God, laat dit nu niet doodlopen. Het baantje eindigt aan een meer, geen camping te bespeuren, enkel een telefoon met een infonummer. Niet wat we gehoopt hadden. Gelukkig is er wel een beperkte parking waar ik met de nodige moeite kan draaien. Ander en beter.

Meteen 150 km verder van het eiland af. We vinden plaats op Camping Carol, waar we ons nog net tussen de andere gasten gewrongen krijgen. Als we onze zijkanten openschuiven zitten we zowaar ín hun tent. Morgen verder, dit is geen camping maar een voetbalveld volgestouwd met RV’s. We doen zelfs niet de moeite om buiten te eten. 

23-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We proberen terug aansluiting te vinden met de originele toer die we wilden doen. Dwz 300 km verder naar een Provincional Park. Maar, na ons avontuur van gisteren eerst de laptop en tablet open voor betere research sites en apps betreffende de campings. We vinden wat we zoeken en vertrekken richting Algonquin Trails Camping Resort. We komen toe, de vriendelijk uitbater komt van Jasper waar hij met weemoed over vertelt, hij vindt deze regio eigenlijk maar niks. Leuk om te horen, wat doe je dan hier vraag ik mij af.

De campsites liggen verdeeld in een bos, er zijn bijna geen gasten. Plaats en privacy hebben we deze keer met hopen. De gekte begint morgen pas vertelt hij. De schoolvakantie wordt dan ingezet. Dat belooft. Aan insecten ook geen tekort. Je moet in de zon gaan zitten, zegt de eigenaar, hoewel dan de dazen komen, die houden van volle zon. Benieuwd wat de schemer gaat brengen. Wie weet doet ons muskietennet eindelijk eens dienst.

Hier blijven we twee nachten. Gezien het volgende woensdag ook nog eens Canada Day is, vrezen we het ergste qua overnachtingsplaatsen vanaf vrijdag. Reservaties gaan noodzakelijk zijn. Als de internet meewil, kunnen we ons daar morgen mee bezig houden.

24-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth