Dit is een tip van een Canadees die we in Peru tegenkwamen. Dit natuurpark zou minstens even mooi zijn als de grote namen maar minder volk, rustiger, relax. Goed, rijden we naar daar, 380 km naar het zuiden. Even opzoeken welke wegen al berijdbaar zijn. Spijtig, één wondermooie weg, Highway 40, gaat pas 15 juni open, zot hé? Voor alle zekerheid bellen we nog even naar het Information Center, zij bevestigen. Voor alle zekerheid rijden we de baan toch even op, daar hangt een grote waarschuwing dat de weg afgesloten is. Ok, nu zijn we zeker. We laten de Rockies achter ons en komen in oneindige grasvlaktes, eerst plat, dan begint het terug te glooien. Dit trekt verdacht hard Wales of Schotland maar dan met minder dorpen en meer niets. Veel groener dan de Rockies, hoewel we nog steeds op 1300m hoogte zitten. Als we in een afgelegen Provincial Park stoppen voor te lunchen merken we dat ze ook een primitieve campground hebben. Man, ligt die hier mooi. Waterton zal voor morgen zijn, hier blijven we, ’t is trouwens veel te mooi weer vandaag. Deze camping heeft buiten een eenvoudige toilet en de obligate picknicktafel geen voorzieningen. We checken zelf in door het geld in een speciale enveloppe in een daarvoor bedoelde brievenbus te droppen en zoeken het mooiste plekje uit. We zetten ons in de zon en genieten van een boek, de stilte en een prachtig uitzicht. Geen GSM-ontvangst, niets.

Nice.