Al vroeg zetten we het tweede gedeelte van de rit naar Waterton in, verder langs de Cowboy Trail. We passeren ranch na ranch. Het is fantastisch weer. Als de iPod dan ook nog Cotton Eye Joe uitspuwt, is het plaatje helemaal compleet. We zingen luidkeels mee. Het glooiende landschap van gisteren wordt verdergezet. Het doet ons denken aan de Argentijnse pampa’s in Patagonië, maar dan met meer gras, veel meer gras. Tegen de horizon aan, 100km verder, verschijnen de besneeuwde toppen van de Rockies opnieuw. Ze rijzen plots uit het niets op, zonder aanloop, hup, een berg. Ogen te weinig om het allemaal te kunnen bevatten, ik denk dat Mike meer rondkijkt dan op de baan te letten. ’t Verkeer is hier natuurlijk niet zoals op de Antwerpse Ring.

Het is duidelijk dat we van de main tourist route zijn afgeweken. Op onze camping gisteren waren we de enige rental camper en ook op deze baan zien we er geen. Nochtans is dit ook toeristisch gebied. Duidelijk meer bezocht door locals. Als we aan de Park Gate van Waterton aankomen, staan er gemakkelijk 15 auto’s aan te schuiven om inkom te betalen. Wij swipen onze jaarpas aan de scanner en kunnen door zonder aanschuiven. Het plan was om eerst de was te gaan insteken in de wasserette en dan naar de Visitor Center te gaan voor camping-advies. Diegene vlak aan het dorp krijgt dubieuze commentaar. Zoals ‘heeft meer weg van kamperen op een muziekfestival’. Maar eens we het dorpje Waterton effectief binnenrijden, veranderen we van gedachte. Wat een drukte hier. Misschien toch maar gokken op die camping vlakbij?
Hoewel het nog maar half 12 is, blijken we ongeveer de laatste vrije plaats te bemachtigen. Parks Canada hanteert een vreemd systeem voor hun staatscampings. Een groot deel van de plaatsen zijn online reserveerbaar en die zijn niet beschikbaar voor first come first serve. Online reserveren moet je wel minstens 3 dagen op voorhand doen. Voor ons biedt dat te weinig flexibiliteit, maar je loopt dus het risico dat de schaarse vrij beschikbare plaatsen vroeg uitverkocht zijn. Tijdens juli en augustus raden ze aan om om 11u aan de ingang te gaan aanschuiven. Als er iemand uitcheckt, kan je dan zijn plek innemen. Gekkenwerk.

Maar dus, blij dat we onze planning gewijzigd hebben. En wij vinden de camping dik ok, genoeg plaats tussen de plekken, en die ligging… aan de oevers van het Upper Waterton Lake, omringd door steile bergwanden, op wandelafstand van het dorp en toch rustig. Niks muziekfestivalcamping aan. Die mannen zijn duidelijk nog niet naar Rock Zottegem geweest.

Tot er een nest Indiërs op onze schoot wordt gedropt. Tja, als ge gewend zijt in een schoendoos te slapen en met 27 in een studio te wonen dan heb je een ander idee over personal space. Het is mij voorlopig nog een raadsel hoe ze alle 19 in twee iglotentjes gaan passen. Even later wordt er een mat uitgerold en volgt een discussie over de windrichtingen. Het vervolg kunnen jullie wel raden.